“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
31-10-2012
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes van Bart De Wever (1)
In een opinie-bijdrage, enkel en alleen in Le Soir, geeft Mia Doornaert - vroegere columniste bij De Standaard - haar visie op het electorale succes van Bart De Wever en de N-VA. Het moet gezegd: deze zeer boeiende analyse sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. In twee afleveringen geven wij hier haar opinie weer die we zelf vrij hebben vertaald.
Oordeel vooral zelf.
Addertje
Neen de crisis is niet de oorzaak van het
succes
van Bart De Wever (1)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De
Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme,
in Le Soir
(Vrije vertaling)
De wil naar onafhankelijkheid vanwege
Catalonië, Schotland, Vlaanderen (of Wallonië) lijkt misschien een dwaasheid
voor veel Europeanen. Maar dat maakt deel uit van de vrijheid van
meningsuiting. Partijen die, op een democratische wijze, voor deze onafhankelijkheid
ijveren zijn daarom niet noodzakelijk extreemrechtse partijen. Ze gelijk
stellen met xenofobe partijen, extreemrechtse partijen, populisten, is een
amalgaam maken wat fout is op intellectueel vlak en gevaarlijk op politiek vlak.
Dat is nochtans wat sommige Europese leiders, waaronder Elio Di Rupo, deden na de
top vorige week in Brussel. En het toppunt van simplisme is het feit dat zij
het groeiende succes van verschillende van deze radicale partijen toeschrijven
aan de economische crisis. Dat is spijtig want deze verschillende fenomenen
noodzaken veel meer genuanceerde analyses.
Met betrekking tot het succes van de N-VA
van de Bart De Wever in de recente gemeenteraads- en
provincieraadsverkiezingen, had een aantal Europese vrienden me gevraagd hoe ik
dat kon verklaren. Ik heb geprobeerd om hen zo eerlijk mogelijk te antwoorden,
door hen uit te leggen welke percepties en gevoelens er leven in Vlaanderen. Percepties
en gevoelens die ik niet noodzakelijk deel maar die je moet kennen en proberen
te begrijpen om er nadien een antwoord op te kunnen geven. Ziehier mijn lijst
die niet beweert volledig te zijn.
1.
Bart De Wever blijft oogsten wat de
Franstalige politieke partijen hebben gezaaid na de verkiezingen van 2007 door
te weigeren om ernstig te onderhandelen met
Yves Leterme en de Vlaamse traditionele partijen. Op dat moment was de N-VA slechts de vijfde
partij in Vlaanderen! Ze hebben niet willen inzien dat het aanvaarden van
bepaalde oude Vlaamse eisen, zoals de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,
een conditio sine qua non was om de communautaire relaties te bekoelen.
Resultaat van de bittere tegenslag van
formateur en Eerste Minister Yves Leterme: Vlaamse woede, teleurstelling van de
kiezers tegenover de CD&V en de andere 'zachte' partijen, en een
stemmenverschuiving naar de N-VA in de opeenvolgende verkiezingen, met de
overwinning van de N-VA tijdens de verkiezingen van 2010. Na de langdurige crisis
en onder impuls van Elio di Rupo die zich uiteindelijk bewust werd van de geestesgesteldheid
in het noorden van het land, werden de koppig vastgehouden blokkades opgeheven.
Maar de Vlaamse kiezers hebben het de Vlaamse partijen in de regering niet vergeven.
Velen hebben er een andere les uit getrokken: het is dank zij Bart De Wever dat
de andere Vlaamse partijen deze keer voet bij stuk hebben gehouden en een einde
hebben gemaakt aan de Franstalige onverzettelijkheid. Dus om Vlaanderen te doen
respecteren, moet de N-VA worden versterkt.
2.
Zelfs als Elio Di Rupo wordt beschouwd als
een aardige man in Vlaanderen, mag niet worden voorbijgegaan aan het onbegrip
of de irritatie van vele Vlamingen dat zon intelligente en gecultiveerde man,
die bovendien nationale ambities heeft, slechts erbarmelijke noties heeft van
het Nederlands. De taal van de meerderheid van de Belgen. Zij zien het als het
zoveelste teken van minachting vanwege vele Walen voor hun taal en gemeenschap.
En ze zijn van oordeel dat men niet kan beweren voorstander te zijn van het
voortbestaan van het federale België en tegelijkertijd de taal van de
meerderheid van de Belgen niet te kennen.
3.
Wat wordt beschouwd als een gebrek aan
respect voor de taal en de Vlaamse cultuur wekt nog meer onbegrip en woede
op door de massieve budgettaire
transfers sedert jaren van Vlaanderen naar Wallonië. Vandaar het gevoel: we
zijn enkel goed om te betalen, maar voor het overige worden wij veracht.
4.
Zo
komen wij bij de economische situatie
van Wallonië en de transfers. De meeste Vlamingen vinden het normaal dat
er een solidariteit is tussen de verschillende landsdelen. Wat hen echter
verontrust en irriteert is dat de transfers naar Wallonië lijken te verdwijnen
in een bodemloze put. De perceptie blijft bestaan dat, behalve in de
Waals-Brabant, men geen dynamisch beleid ziet dat gericht is op de modernisering
van de politieke, syndicale en sociale gewoonten en dat een dynamische omgeving
schept voor werkgelegenheidscreatie. De indruk blijft bestaan dat de PS de transfers
gebruikt voor zeer genereuze sociale uitkeringen die de mensen plaatst in een
'cultuur' van werkloosheid en van afhankelijkheid, waardoor de Waalse economie nog
meer verlamt. Er heerst dan het gevoel in Vlaanderen dat men wel wil betalen om
Wallonië terug recht te helpen maar niet om een oude politiek verder te zetten
die duidelijk niet werkt en die in feite meer lijkt op een politiek van
cliëntelisme van de PS. Vandaar het wervend argument van De Wever (en niet
alleen van hem) dat, indien Wallonië een fundamenteel verschillend economisch en
sociaal beleid wil volgen dan dat van Vlaanderen, het de verantwoordelijkheden
en de kosten moet dragen. Solidariteit kan niet enkel van een kant komen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Mia Doornaert, De Standaard, Bart De Wever, N-VA, Ps, Elio Di Rupo, Addertje
LETTERLIJK: De vergeten verjaardag
De vergeten verjaardag
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Er zijn zo van die verjaardagen die men het liefst van al
onopgemerkt voorbij laat gaan. De eerste verjaardag van het institutionele
akkoord (11 oktober 2011) was er zo een. Natuurlijk werd die gebeurtenis
overschaduwd door de lokale verkiezingen. Maar toch kan men er niet omheen dat
de jubelstemming rond het akkoord vandaag helemaal is verdwenen.
De euforie flakkerde een laatste keer op toen de koning
publiek de BHV-wetten ondertekende, op 19 juli. Die groots opgezette ceremonie
was een bizarre gebeurtenis waarvan er maar één precedent bestaat: de
ondertekening door Albert van de nieuwe Grondwet, in februari 1994. Toen werd
een punt gezet achter een langdurige en omvattende staatshervorming, die in
1988 was ingezet. Ook de plechtige ondertekening in juli van dit jaar kwam over
als de finale bekroning van de staatshervorming. En misschien was dat ook de
stille hoop van veel Franstaligen. Want het weinige waar zij vragende partij
voor waren (de herfinanciering van Brussel en de Communauté Métropolitaine), dat
hebben ze grotendeels binnen. Geen wonder dat ze op 19 juli de kroon op het
werk lieten zetten door de koning.
Stand van zaken
Waar staan we vandaag? De eerste fase van de
staatshervorming is helemaal achter de rug. Voor de tweede fase (hervorming
Senaat en samenvallende verkiezingen) zijn de wetsvoorstellen ingediend.
Hiermee heeft de regering onmiskenbaar een paar moeilijke cols genomen. Maar nu
komen de Alpenritten, met twee loodzware cols buiten categorie: de
bevoegdheidsoverdrachten en de financieringswet.
BHV was kinderspel in vergelijking met die uiterst complexe
aangelegenheden. Bovendien is het institutionele akkoord op veel punten extreem
vaag. Het beste voorbeeld daarvan is de splitsing van de kinderbijslag, de
grootste Vlaamse trofee bij de onderhandelingen. Het akkoord zegt niets over
wat er moet gebeuren met de verschillende kinderbijslagfondsen. Wordt de
kinderbijslag uit de sociale zekerheid gelicht? Of wordt dit overgelaten aan
elk van de drie gemeenschappen en de COCOM in Brussel? En is dit technisch wel
mogelijk? En wat met de vereiste dat de uitkeringen voor loontrekkenden en
zelfstandigen eerst moeten worden geharmoniseerd? Boze tongen beweren dat het
een bijna onmogelijk huzarenstukje wordt om die splitsing effectief te
realiseren. Sterker nog, sommigen aan de onderhandelingstafel zouden zich
daarvan maar al te goed bewust zijn geweest
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten
worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het
communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De
N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in
de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan
zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige
hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Niemand gelooft nog dat de waslijst van verhakkelde en
disparate bevoegdheden echte beleidshefbomen zal opleveren voor Vlaanderen. Het
Leuvense onderzoeksinstituut Vives toonde recent zwart op wit aan dat de
transfers nog zullen stijgen met de nieuwe financieringswet. Zelfs
Groen-parlementslid Luckas Vander Taelen, niet bepaald een flamingantische
diehard, was een paar weken geleden erg kritisch voor het akkoord (Knack 3
oktober). Volgens hem zijn de Vlaamse onderhandelaars dom geweest om de
herfinanciering van Brussel te koppelen aan de splitsing van BHV, en niet aan
structurele hervormingen.
Catastrofe
Veel eer valt er niet meer te halen met deze
staatshervorming. Het is een blok aan het been van de regering. Zeker na het
Ford-debacle is het alle hens aan dek om een krachtig economisch beleid te
voeren. Daarop zal de regering worden afgerekend in 2014. In die omstandigheden
moet de verleiding groot zijn om het institutionele akkoord te laten voor wat
het is en alles op het economische beleid te zetten. Maar dat is even goed
politieke zelfmoord. Het afblazen van de staatshervorming zou een enorme afgang
zijn voor de Vlaamse regeringspartijen. De hele boel in de diepvries stoppen
had heel misschien nog gekund tot half juli. Maar nu hebben de Franstaligen hún
buit binnen, met koninklijke handtekening en al. Het lijkt geen goed idee om de
match vroegtijdig stop te zetten vlak nadat de tegenpartij heeft gescoord.
De Vlaamse regeringspartijen hebben zich dus in
een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ofwel verliezen ze omdat ze de kelk
van de staatshervorming tot op de bodem leegdrinken. Ofwel omdat ze dat niet
doen. Dat is laveren tussen de zeemonsters Skylla en Charybdis.
Staatshervorming of geen staatshervorming, in beide gevallen wenkt de
electorale catastrofe.
Wegens uitputting van de voorraad: De jaren -30 en -40 als hét ultieme argument
Daniël Termont, Louis tobback, Jos Digneffe, Bruno Tobback. Bij de socialisten is de voorraad argumenten met enig gewicht duidelijk uitgeput. De linkse kerk grijpt steeds meer terug naar de jaren 30 en 40 in een poging om hun holle argumenten tegenover De Wever toch nog enige betekenis te geven.
Vandaag was het weer prijs: Bruno Tobback (Spa) in La Libre Belgique :
"C'est vrai que les mots et son défilé dans la cité portuaire ont inquiété beaucoup de gens et que cela a pu évoquer pas mal de souvenir chez les plus anciens."
Vrij vertaald:
Het is waar dat zijn woorden en zijn optocht (van Bart De Wever) in de havenstad (Antwerpen, op de verkiezingsavond, nvdr.) veel mensen hebben verontrust en dat dat heel wat herinneringen kan hebben opgeroepen bij de ouderen.
Wij zouden er eens goed met kunnen lachen maar daarvoor is de huidige toestand te ernstig.
In de plaats van het steeds maar weer over het verleden (bij gebrek aan ernstige argumenten) en over Bart De Wever (bij gebrek aan eigen verhaal) te hebben, zouden de socialisten beter dringend werk maken van een beleid met een toekomst voor de Vlaamse burger. Ware het niet dat zij er de Vlaming intussen van overtuigd hebben dat zij daar gewoon niet toe in staat zijn.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Daniël Termont, Louis tobback, Jos Digneffe, Bruno Tobback, Spa, Addertje, Bart De Wever, N-VA
De wallonisering van Vlaanderen
De wallonisering van Vlaanderen
Bart De Wever (N-VA) is niet de uitvinder van de term wallonisering van Vlaanderen. Dan toch alvast iéts dat onze linkse vrienden hem niet kunnen verwijten.
Reeds in november 2009 werd de term gelanceerd door Geert Noels, van Econopolis (vermogensbeheerder, verstrekker van financieel-economische informatie en advies). Hij gebruikte de inmiddels veel besproken term onder meer tijdens een uitzending van Phara (Canvas).
Het was hét woord van 2009. Het was de periode van de verhuis van het europees hoofdkwartier van DHL naar Leipzig in Duitsland. Het was ook de periode van de geruchten over de geplande sluiting van Opel Antwerpen.
Noels vreesde toen ook al voor een sterke Wallonisering van Vlaanderen. Op zijn webstek verduidelijkte hij wat hij hieronder verstaat:
Steun aan bedrijven in moeilijkheden, in plaats van na te denken over hoe die sector toekomst kan hebben.
Meer overheidsjobs, en daardoor grotere inertie (clientelisme, afhankelijkheid kweken, militante vakbonden, minder ondernemerschap...) en duurder wordende overheid.
Fatalisme, en een politiek om steun te vragen aan Europa.
Noels zegt verder: Het is ook opvallend dat de activiteiten (in het geval van DHL) niet verhuizen naar China of Vietnam, maar naar Duitsland . Dat zou de ogen moeten openen, dat we zelfs niet concurrentieel zijn vergeleken met andere (dure) industrielanden. We kunnen ook klagen dat het allemaal om nationalistische reflexen gaat, maar mensen die de situatie beter kennen, weten dat dat niet het grootste deel van de verklaring is.
In de Phara-uitzending van november 2009 (zie hieronder) had Geert Noels het over al de zwakheden die we hebben opgebouwd en die boven komen". Ook Patrick Dewael nam deel aan het debat. Die sprak toen over de match die Ford Genk toen nog had gewonnen (minuut 8 van de reportage).
Geert Noels was echter heel duidelijk en zelfs profetisch: Per saldo zijn we niet in staat om heel veel matchen te winnen en op lange termijn zijn we heel duidelijk aant verliezen. Er is een zelfgenoegzaamheid van "er is geen probleem". Het komende jaar gaat in ons land op het vlak van tewerkstelling dramatisch zijn. Hij lijkt vandaag - met enige vertraging - gelijk te krijgen.
Ook Mark Grammens (Journaal, 4 oktober 2012) gebruikte recent nog de term wallonisering en verwees daarbij onder meer naar een treffende uitspraak in 2004 van Annemie Neyts (Open-Vld):
Wil men het Vlaamse (en Belgische) bedrijfsleven redden, dan moet ingegrepen worden in de belastingaanslag en de sociale verplichtingen van de ondernemingen. Maar het tegendeel doet zich voor: het totale loonpakket per individu ging het laatste jaar in België met 2,7 procent omhoog (uurlonen, sociale bijdragen, belastingen op arbeid) tegenover een gemiddelde van 1,8 procent in de Europese Unie (Gazet van Antwerpen, 18 september 2012). Hierdoor kost een werknemer in België aan de onderneming nu in totaal 41,9 procent méér dan het Europese gemiddelde. Met Duitsland bedraagt het verschil 30 procent. (...) Wie begrijpt dat een loon in België zoveel meer kost dan in Duitsland en zoveel minder oplevert aan de arbeider/bediende? (...)
Ooit zei Annemie Neyts (Open-VLD) (in De Tijd, 2 juli 2004): "Di Rupo moet eens gevraagd worden wat hij van plan is met België. Niemand vraagt hem dat ooit, want er wordt van uitgegaan dat hij voorstander is van het status quo. Ik denk van niet. Volgens mij is de PS bezig met het uitkleden van de Belgische staat", en dat gebeurt via het voeren van een beleid dat zowel voor een zware sociale belasting als door toenemende fiscaliteit en gestrengheid in de naleving ervan, zal bereiken dat Vlaanderen als ondernemersnatie aan belang en invloed inboet, en er een wallonisering van België ontstaat.
Naast Bart De Wever zijn er dus nog verstandige mensen die klaar zien doorheen het mistgordijn dat wordt opgehangen door Di Rupo (PS) en zijn kompanen van de Vlaamse traditionele partijen. Deze federale regering met Di Rupo aan het hoofd ontneemt Vlaanderen traag maar zeker de troeven waarover het vandaag nog heeft. Een onrustwekkende evolutie als u het ons vraagt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Geert Noels, Econopolis, Phara, Canvas, Addertje, Di Rupo, PS, Mark Grammens, Journaal
27-10-2012
De mening van
Ben Weyts (N-VA)
Interview in De Standaard dit weekend.
Interessante quotes
Over de overwinning
van de N -VA
We hebben jaren zwarte
sneeuw gezien. En in die periode zijn er heel wat mensen afgehaakt. Het
vergde veel doorzettingsvermogen om dan toch voort te doen. Ik geef toe dat je
dan, als de zon eindelijk begint te schijnen, denkt: eindelijk!
Over Bart De Wever
Bart De Wever wordt
tegenwoordig met een telelens in de gaten gehouden. Hele artikels worden
geschreven over zijn glimlach, of beter: over het gebrek aan een glimlach. Weet
je, op de verkiezingsavond heeft hij zijn verbetenheid gewoon even de vrije
loop gelaten. Zijn gevoel was: Na negentig jaar socialisme op het Antwerps
stadhuis, na tien jaar in de woestijn met de N-VA en na een geweldig harde
campagne, hebben we het toch maar gehaald. En dus was er een moment van
kortstondige ontlading. Toen sloeg zijn stem even over. Maar daar zijn
ondertussen al veel te veel columns aan gewijd.
Bart is hot. De
voorbije decennia hebben wij nooit een politicus van dat niveau gekend. Zijn
charisma is uniek, zijn gaven al evenzeer. En dus zuigt hij heel wat aandacht
naar zich toe.
Over Vlaams blok/belang
(VB)
Ik heb die partij
altijd beschouwd als slecht voor de Vlaamse zaak. Met hun extreem-rechts
programma en hun ranzige propaganda hebben ze ons jaren achteruitgeslagen.
"Dat soort mensen heeft
het Vlaams-nationalisme in een extreem-rechts bad proberen te duwen waarin het
bijna verzopen is. Nu zwemmen ze zelf om niet te verzuipen. Iedereen die de
partij intern wilde veranderen, is ondertussen vertrokken. We hadden al een
Lijst Dedecker, nu is er ook een Lijst Dewinter. Het zou nuttiger zijn als ze
zich ook zo zouden noemen."
Over de VB-ers die naar
N-VA overstapten
Ik zou gedacht hebben
dat de linkerzijde enige vreugde gevoeld zou hebben: het is toch positief dat
sommigen zich bekeren tot het democratische kamp, dat ze breken met hun
verleden? Maar ik zie daarover geen tevredenheid. Neen, men kijkt of er toch
niet nog een beetje extreem-rechtse saus aan hun hielen is blijven hangen. Men
wil te allen prijze bewijzen dat die mensen niet veranderd zijn.
En hun overkomst
betekent niet dat onze partij haar standpunten wijzigt. Blijkbaar ligt dat bij
andere partijen anders. Freya Van den Bossche heeft gewaarschuwd dat de
ex-VB'ers de aard van de N-VA zouden veranderen. Allicht is het programma van
de SP.A dan in trotskistische of maoïstische zin geëvolueerd na de toetreding
van Frank Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte. Zij kwamen immers uit die hoek.
Waarom is men zoveel
toleranter tegenover de PVDA+ dan tegenover het VB?
Over Karim Van
Overmeire (N-VA-verkozene in Aalst)
Mensen maken soms de
immense fout om een intellectueel eerlijke redenering op te bouwen. Het klopt
dat in het zeventigprogramma ook punten staan die ondertussen common sense zijn
geworden. Maar in deze perceptiewereld mag je dat niet zeggen. Karim moest
zeggen: Ik heb vol-le-dig gebroken met dat plan. Daarom heb ik dezelfde dag
samen met hem een persmededeling opgesteld waarin het zo geformuleerd was.
Anders nemen de sluipschutters de N-VA toch weer onder vuur.
Over de Vlaamse
ondernemers
In België wordt elke
zin voor ondernemen gefnuikt. Ondernemers lijken wel schurken.
Bij de socialisten gaat
men er bijna van uit dat een ondernemer fraudeert. Alleen moet men het nog even
bewijzen. Zo voelen de ondernemers het toch aan. Ze voelen zich aangeschoten
wild. Terwijl net de kmo's zorgen voor het fundament van de Vlaamse welvaart.
Ondanks de federale regering.
Over de ontnederlandsing
en een schepen voor Vlaamse zaken in Aalst
Je moet als
gemeentebestuur alles doen om de vervreemding te bestrijden. Daarom moet je
vechten tegen de ontnederlandsing. Mensen herkennen hun eigen wijk niet meer,
dat kan niet de bedoeling zijn. Zeker hier in de Vlaamse rand moet je daarom
een gastvrij maar kordaat onthaalbeleid voeren, waarbij mensen gedwongen worden
om Nederlands te leren. En je moet ervoor zorgen dat de autochtonen niet verder
op de loop gaan. Als zij allemaal weg zijn, valt er niets meer te integreren.
Over Patrick Janssens
en zijn uitspraak N-VA is een partij van de (Antwerpse) rand"
Ik vond dat een
gemeen statement van Janssens. Hij was toch de man die zei dat t stad van
iedereen was? Daarom viel hij Bart De Wever, de verdelende demon, toch zo aan?
Wel, wie verdeelt er nu de stad, door te zeggen dat de N-VA in het centrum
eigenlijk niet gewonnen heeft, maar alleen in de rand? Janssens lijkt me, ook
met zijn persconferenties, vooral het werk van de informateur te willen
bemoeilijken."
Over de verkiezingen
in 2014 en een eventuele monsterscore van N-VA van bv. 40%
Dan gaan wij voluit
voor het confederalisme. Dan willen wij de copernicaanse omwenteling realiseren
die Kris Peeters altijd heeft verdedigd. Wij willen dat het zwaartepunt bij de
deelstaten komt te liggen. Op federaal niveau houd je dan alleen nog een paar
restbevoegdheden over, zoals defensie, muntbeleid of buitenlandse zaken. De
meeste andere bevoegdheden moeten volledig worden overgedragen. Zodat we in
Vlaanderen bijvoorbeeld het hele arbeidsmarktbeleid in handen krijgen. Dat is
wat Eric Van Rompuy de Big Bang noemde.
Als we 40 procent
zouden halen in plaats van 28 procent, dan is een meerderheid zonder ons niet
langer mogelijk. En dan verandert alles. Dan leven we in een nieuwe politieke
wereld. Dat beginnen de Franstaligen ook te beseffen. Ik lees dat ze in het
geheim al praten over een Plan B. Ze bereiden zich voor.
Dit jaar gingen er al bijna 8.000 bedrijven failliet. Hierdoor gingen er tevens 15.956 jobs verloren, een stijging met +14% ten opzichte van verleden jaar (bron Graydon).
Het drama bij Ford Genk krijgt dezer dagen terecht de volle aandacht in de media. Dit mag ons echter niet doen vergeten dat alleen al dit jaar zowat 16.000 arbeidsplaatsen verloren gingen door faillissementen van vooral kleine en middelgrote ondernemingen (KMO). Jobverlies voor ondernemers en werknemers dat zelden de voorpaginas haalt maar dat even pijnlijk is voor alle betrokkenen. Of het stille verdriet.
Nooit eerder werden op één maand tijd meer faillissementen dan over de afgelopen maand september: 1.190 bankroete bedrijven is een nieuw en absoluut record. Het vorige maandrecord is precies één jaar oud: september 2011 telde 1.161 faillissementen.
Op drie trimesters tijd zagen al 7.959 Belgische ondernemingen zich verplicht de boeken neer te leggen: een stijging met +4,65% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.
De horeca, de bouwnijverheid en de autosector tellen het grootste aantal faillissementen.
De faillissementencyclus komt nu in tweede fase komt: die van de uitdieping en de verbreding. Het zijn niet meer de direct consumentgerichte sectoren die de eerste klappen opvangen maar de daaraan leverende sectoren die volop de gevolgen voelen. Als omvallende dominostenen is ook al een begin van de derde fase merkbaar waarbij de grotere industrieën worden geraakt.
Steeds meer kmos hebben hun reserves uitgeput en grote ondernemingen gaan volop in crisismodus.
Steeds meer grotere bedrijven worden geraakt: 2012 telt nu al even veel faillissementen van bedrijven die meer dan 100 werknemers tewerkstellen als over geheel 2011.
Aankoopbeslissingen worden steeds meer uitgesteld of teruggedraaid, verse kredieten worden opnieuw moeilijker verkregen.
Hoog tijd dat de federale regering eindelijk gaat beseffen dat niet alles koet gaat en dat zij met haar goed-nieuws-show de burger een rad voor de ogen draaide. Dit land heeft daden nodig met structurele maatregelen.
Om de euro te handhaven bereiden sommige
van de leidinggevende instanties van "Europa" nu al een vlucht naar
voren voor. Zij pleiten, bij monde van de voorzitter van de Europese Commissie,
Barroso, voor méér "Europa", een soort beginnend Europees
"federalisme".
De schreeuwerige Verhofstadt, leider van de
liberalen in het Europees parlement, vond Barroso niet ver genoeg gaan. Maar
hoe kan iemand die als Belgisch eerste minister geen enkel binnenlands
communautair vraagstuk anders wist op te lossen dan door het voor zich uit te
schuiven, verkondigen dat hij alle Europeanen met hun veelheid aan talen,
geschiedenis, tradities en belangen, zal samenbrengen in een "Verenigde
Staten van Europa"?
Groot geluk dat er nog de bestaande verdragen en de
grondwetten van sommige deelnemende landen zijn (die referenda verplicht maken)
om te verhinderen dat "Europa" zich na de mislukking van de euro in
een nieuwe ellende van gelijkhebberij stort.
Guy Verhofstadt, of de olifant in de porseleinkast
België is mislukt, dus Europa zal niet slagen
Met de toenemende roep om nog meer centralisatie creëert Brussel juist het neonationalisme dat de Europese Unie met de eigen oprichting terecht beoogde te bestrijden. De euro heeft, door de monetaire dwang die ervan uitgaat, nu al oude antipathieën tussen Noord en Zuid nieuw leven ingeblazen, en elke 'grote sprong voorwaarts' zal die slechts versterken.
De recente voorzet voor een soort oerknal van Daniel Cohn-Bendit en Guy Verhofstadt, met de intentie om de natiestaten in een Europese federatie te laten oplossen, is in dat opzicht levensgevaarlijk. Alleen door de sterke landen voor de schulden van de zwakke garant te laten staan, zou volgens hen de euro te redden zijn - en daarvoor moet alles wijken. Zelden zullen olifanten in hun vlucht naar voren zo blind door een eeuwenoude politieke porseleinkast zijn gedenderd als deze twee.
Wat zij, net als Van Rompuy en Barroso met hun begrotingsunie, voorstaan, komt namelijk neer op een langdurige transfer van geld van Noord naar Zuid. Als tegenprestatie moet het Zuiden snel op grote schaal bezuinigen en hervormen, terwijl dat nu al tot ontwrichting en volksopstanden leidt. Die 'ruil' is daarmee gebaseerd op een illusie. Om een dreigende ontwrichting van het Zuiden te vermijden en tegelijk het steeds wantrouwiger electoraat in het Noorden te sussen, roept men nu dat Athene vooruitgang boekt, terwijl dat evident niet het geval is. Dit onvermogen tot hervormingen betekent dat het Noorden zeer lang voor het Zuiden zal opdraaien, en dat is electoraal in het Noorden onverkoopbaar....
Kortom: waarop baseren beide heren het waandenkbeeld dat wat in twee eeuwen niet is gelukt met twee volken die behalve de moedertaal vrijwel alles met elkaar gemeen hebben, wel in pakweg twee jaar zou kunnen met dertig volkeren die heel wat meer van elkaar verschillen?
Uittreksel uit een column in De Volkskrant van Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus en columnist.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Guy Verhofstadt, Open VLD, Daniel Cohn-Bendit, Herman Van Rompuy, Barroso, Addertje, Europese unie, Thomas von der Dunk, De Volkskrant,
22-10-2012
Het mea culpa van Karel De Gucht ?
Het mea culpa van Karel De Gucht ?
Na het N-VA-bashen in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen is de volgende fase aangebroken: door de traditionele partijen worden sedert 14 oktober alle mogelijke (ook de meeste bedenkelijke) middelen in stelling gebracht om Bart De Wever het leven zuur te maken na zijn kletterende overwinning over gans Vlaanderen en in het bijzonder in Antwerpen. Het wordt hem duidelijk niet gegund. Vooral de (vroegere ?) liberalen en de socialisten presteren sterk dezer dagen. Of hoe bij de zogezegde democraten de maskers afvallen wanneer ze in het verliezende kamp terecht komen.
Zonder dat het zijn bedoeling is en ongetwijfeld zonder het zelf te beseffen geeft Karel De Gucht in de Tijd van vorige zaterdag zelf toe dat zijn Open VLD en de andere traditionele partijen er de voorbije jaren een potje van hebben gemaakt.
De Gucht: Het doet me pijn als ik zie dat ondernemers in de N-VA een liberalere partij zien dan de Open VLD. Tja Karel hoe zou dat komen als je eigen partij vandaag roder kleurt dan de socialisten
Vraag van de Tijd: Hoe slaagt de N-VA er dan in zich een liberaler profiel dan Open VLD aan te meten?
Na eerst nog wat De Wever-bashen moet De Gucht zelf toegeven: Regeren is ook: u carrément tegen een aantal zaken verzetten. Ik zit niet in de regering-Di Rupo. En ik zit niet in het kernkabinet. Maar daar zijn een aantal zaken gepasseerd die je als liberaal niet kan laten passeren. En dat wordt ons door onze basis zwaar aangerekend. De 309 procentboetes (voor ondernemers en zelfstandigen die hun voordeel van alle aard niet correct aangeven, red.) bijvoorbeeld. Is dit misschien een welgemikte sneer naar Q ?
De liberalen moeten dringend duidelijk maken waarvoor ze staan. Anders volgt in 2014 alweer de rekening zegt hij nog.
Mea culpa
De Gucht geeft aan de hand van een voorbeeld toe dat de tradtionele partijen al jaren verkeerd bezig zijn: Weg met de surrogaatpolitiek. Een voorbeeld: België heeft een zeer hoge personenbelasting, maar om die pil te vergulden, bestaat een gunstige regeling voor bedrijfswagens en dienstencheques. Dat is geen echte oplossing, maar een poging om vanonder een probleem uit te raken. Stop daarmee en los dat probleem ten gronde op.
Ander voorbeeld: Hetzelfde geldt voor de vennootschapsbelasting. Die ligt vandaag op ruim 33 procent, maar in de praktijk betalen verschillende grote bedrijven weinig tot geen belastingen. De echte reden is niet zozeer de notionele intrestaftrek maar 'transfer pricing'. Omdat de lasten hier zo hoog liggen, schuiven multinationals hun meerwaarde van het ene filiaal naar het andere door, en wordt de winst geboekt in een land waar er minder belastingen op moeten worden betaald. Haal dat eruit. Verlaag de vennootschapsbelasting fors - naar laat ons zeggen 15 tot 17 procent - en zorg dat iedereen dat tarief betaalt. En controleer hard.
En De Gucht gaat verder:In de regering stappen of niet, dat was de keuze tussen de pest en de cholera. Als je het niet doet, ontploft het land. Als je het wel doet, neemt de kiezer het je kwalijk. Tja Karel, de (Vlaamse ?) voorwaarden waartegen je tot een regering toetreedt doen er misschien ook wel toe. Daar al eens aan gedacht ?
Kolere als schijnbaar onuitputtelijke brandstof. Als schild ook, als De Tijd opmerkt dat Open VLD wel al sinds 1999 mee regeert, en dus ruimschoots de kans had de kar van richting te veranderen. Hoe kan het dan dat het overheidsbeslag in België vandaag nog steeds 55 procent van het bruto binnenlands product bedraagt? De Gucht: Wij willen al jaren een debat over de kerntaken van de overheid. Maar je moet ook gesprekspartners hebben. Die zijn er niet. En niet alleen aan de andere kant van de taalgrens. Waarmee hij hiervoor de verantwoordelijkheid elegant doorschuift naar de andere traditionele partijen.
Besluit: De Gucht geeft toe dat Open VLD weet waar de problemen liggen maar de partij was de voorbije decennia zelf te laf om structurele oplossingen te bedingen. Het bleef bij aanmodderen. Wij mogen verhopen dat de reden van het succes van de N-VA inmiddels tot zijn brein is doorgedrongen. Het is zielig te aanschouwen hoe door de traditionele partijen - met de welwillende medeplichtigheid van de media rond Bart De Wever en de N-VA momenteel haat en angst worden gecreëerd. Gelukkig doorzien meer en meer Vlamingen echter dit vuile spel onder de gordel. Met dank overigens aan de sociale media.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Karel De Gucht, Open Vld, Bart De Wever, N-VA, Spa, Addertje, De Tijd
19-10-2012
De mening van...
Kurt Moons, CEO van Eddy Merckx Cycles en voorzitter van Pro Flandria, netwerk van ondernemers en academici
en
Hans Verboven, docent aan de universiteit Antwerpen
Er is nood aan inter-Belgische en inter-Europese solidariteit Maar die solidariteit mag geen verplichting zijn, noch een blanco cheque zonder resultaatsverbintenis
De transfers vanuit Vlaanderen naar Wallonië, die jaarlijks 16 miljard bedragen zoals Vives (Vlaams instituut voor economie en samenleving van de KULeuven) vorige week becijferde, vormen een regelrechte aanslag op de welvaart en toekomst van onze kinderen. Een maatschappelijk debat hieromtrent komt vreemd genoeg nauwelijks tot stand. Anders is het gesteld in Duitsland, waar de 'Länderfinanzausgleich' die voor alle ontvangende bondstaten samen niet eens het Vlaamse bedrag bereikt, al aanleiding geeft tot frictie. En in Duitsland gaat het om transfers binnen een homogene natie met dankbare ontvangers die geen verfransingsgolf aansturen.
Zeker, er is nood aan inter-Belgische solidariteit want Vlaanderen heeft baat bij een economisch sterk Wallonië. En er is ook nood aan inter-Europese solidariteit want Vlaanderen heeft baat bij sterke handelspartners in onze Europese binnenmarkt. Solidariteit mag evenwel geen verplichting zijn, noch een blanco cheque zonder resultaatsverbintenis. Solidariteit die als morele imperatief wordt opgedrongen, is immorele solidariteit. Veeleer dient men solidariteit op basis van een contract of verzekeringspolis te definiëren, dus onderworpen aan voorwaarden en verplichtingen.
Prikkel
De huidige solidariteitsmechanismen in België voldoen niet aan de grondbeginselen waaraan elk verzekeringscontract moet voldoen, zoals 'affordable premium', subrogatie, risico-inperking, vrijstelling en uitsluiting bij grove nalatigheid. Het minachten van deze grondbegrippen leidt helaas tot 'moral hazard' en het 'Samaritan's dilemma'. Inkomensondersteunende gelden uit het rijkere Noorden ontnemen de politici en bevolking in het Zuiden van het land de prikkel om zelf iets aan hun lot (de economie) te doen. Hoeft het te verwonderen dat Wallonië de enige Europese regio is die de neergang van de zware industrie (nog) niet heeft kunnen verwerken. Wallonië zit gevangen in de solidariteitsval, en Vlaanderen betaalt het gelag.
De Vlaamse zorgen zijn evenwel niet beperkt tot de binnenlandse solidariteit - ook op Europees niveau worden zware borgstellingen van ons gevraagd. Heiligt het doel daarbij de liquide middelen? Wij menen van niet. De overhaaste beslissingen die men onder de druk van de eurocrisis neemt, leiden uiteindelijk naar een dwaalspoor. We hopen dat onze politieke leiders beseffen dat een transferunie zonder politieke unie waanzin is en dat verdragen en nationale parlementen als dusdanig gerespecteerd dienen te worden. Alleen zo kunnen ze vermijden dat de fouten van een individueel land - toevallig het centrum van de Unie - herhaald worden op grote schaal. De gevolgen van een belgicisering van Europa zouden desastreus zijn.
Redders
De Belgische politici die zich bij de zoveelste toegezegde steun aan de Club-Med-landen graag opwerpen als redders van de Europese idee, weten dat ze dat met Vlaams geld doen. Het zou hen sieren dat ook toe te geven. Beseffen ze echter ook dat het geduld van de Vlaamse ondernemers op is? Voelen ze aan dat de grenzen van onze solidariteit bereikt zijn? Vlaanderen kan niet langer alleen opdraaien voor het noodlijdende Wallonië, laat staan dat het daarenboven ook nog engagementen voor andere deficitaire staten op zich kan nemen. Europese hulp voor Wallonië lijkt ons wenselijk. Misschien kan de trojka zich eens naar Namen begeven...
Om een uiteenvallen van de Europese Unie te vermijden, dient men zich goed te bezinnen over de efficiëntie en billijkheid van de huidige solidariteitsmechanismen. Voor België is het allicht te laat en daar zijn we ook niet echt rouwig om, maar de idee Europa is ons te kostbaar om die verder gevaar te laten lopen.
Het boek 'Vlaanderen en Europa. Grenzen en noodzaak van solidariteit', dat vandaag voorgesteld wordt, is een initiatief van Pro Flandria. Economen en politici als Hans-Werner Sinn, Frits Bolkestein en Geert Janssens werkten er aan mee.
Beke, De Croo en Tobback doen er wel alles aan opdat hij het zou kunnen worden
Niettegenstaande het maandenlange bashen
door zowel de politiek als de bijna voltallige media, zijn Bart De Wever en de
N-VA er in geslaagd een historische overwinning te boeken vorige zondag.
Wat de traditionele partijen bovendien nooit
is gelukt, is het N-VA wel gelukt: het Vlaams Belang reduceren tot een
middelmatige partij en de socialisten van de macht verdrijven in de grootste
stad van Vlaanderen.
De commentaren, het bashen en de analyses van
de linkse politiek correcte kerk op het succes van Bart De Wever en de N-VA
zijn erg doorzichtig, laag bij de grond en in hoofdzaak op de man gericht. Maar ze gaan vooral voorbij aan de fundamentele vraag: WAAROM kennen Bart De Wever en zijn
partij zo veel succes bij de Vlamingen ? Sedert zondag kan je er vergif op
nemen dat de linkse intelligentsia de verklaring zoekt in de (vuile) strategie die De Wever in de aanloop naar de stembusslag heeft gevolgd. Inhoudelijke
analyses zijn duidelijk niet aan hen besteed. Dan doen we zelf een poging.
Vanwaar dat overweldigend succes van Bart
De Wever en de N-VA ?
Geen verhaal, geen visie: Men kan er voor
of er tegen zijn maar Bart De Wever heeft een wervend verhaal en een duidelijke visie.
Wat totaal ontbreekt bij de traditionele partijen. Zij proberen daarom de
burger een angstgevoel aan te praten voor dat wervelend verhaal van De Wever. Hun "verhaal" beperkt zich tot het behoud van de macht voor de eigen achterban. Dit ten koste
van alles, inbegrepen de eigen principes.
Het lot van de Vlamingen: als het er op aankomt
laten de traditionele partijen de Vlamingen aan hun lot over. De Vlaamse
burgers bezorgden Yves Leterme in 2007 800.000 voorkeurstemmen omdat hij de Vlaamse
kaart trok. Hij en zijn CD&V hebben met deze troef niets maar dan ook niets
gedaan ter verdediging van de Vlamingen.
De negatie van het signaal: Het succes van het
Vlaamse blok/belang was een niet mis te verstaan signaal vanwege de burgers. Dit
is nooit au serieux genomen door de traditionele partijen. Meer nog, het werd
weggehoond want al die kiezers werden samen met hun partij in een cordon
sanitaire geduwd zodat ze werden geneutraliseerd en bijgevolg geen bedreiging vormden voor
de machtsbases van de traditionele partijen.
Geen woorden maar daden: op de avond van
iedere verkiezing met een kletterende overwinning van Vlaams Belang zegden de traditionele partijen telkens weer dat ze het "hadden begrepen". De dag na de verkiezingen was het telkens weer business as
usual. M.a.w. de traditionele partijen hebben nooit geluisterd naar de burger en vooral
geen rekening willen houden met wat die verwachtte van de politici.
Eigenbelang en clientelisme: de traditionele
partijen zijn volledig op zichzelf geplooid. Voor hen telt niet het belang van
de burger maar het eigen belang van de partij, de zuil, de vereniging. Het clientelisme is de core business van de traditionele partijen. Die verkramptheid aan de
macht is telkens weer mede oorzaak van hun verkiezingsnederlaag.
Links - Rechts: het huidig
regeerakkoord werd niet gevraagd door een meerderheid van de Vlamingen. Deze
laatste hebben in 2010 in meerderheid rechts gestemd en er wordt hen een linkse
regering opgedrongen, gesteund door slechts een minderheid aan Vlaamse kant binnen de regering. Ook
de manier waarop door deze regering inmiddels nieuwe grendels werden vastgelegd in het nadeel van de Vlamingen getuigt van de
grootste minachting voor de eigen burgers door de traditionele partijen.
Democratie versus anti-democratie: de
traditionele partijen gebruiken de term "democratie" steeds vanuit een strikt
Belgicistische hoek. Op die manier is een Vlaming die voor het eigen volk opkomt
nooit een democraat en zelfs een racist. De jaarlijkse transfers van 16 miljard euro van Noord naar
Zuid worden nooit in vraag gesteld. Zelfs over de wenselijkheid van enige transparantie
wordt niet gerept.
Radicalisering: door de miskenning door de
traditionele partijen - telkens weer opnieuw - van de verzuchtingen van vele
Vlamingen, is de samenleving geradicaliseerd. Dat is niet de schuld van Bart De
Wever. De Wever grijpt deze misnoegdheid enkel aan om een breed draagvlak te
bekomen voor zijn project dat WEL rekening houdt met deze verzuchtingen.
Geloofwaardigheid: door voornoemde miskenning en door de intellectuele
oneerlijkheid hebben de traditionele
partijen bij vele Vlamingen iedere geloofwaardigheid verloren.
Bedrog: Guy Verhofstadt (Open VLD) had met zijn
burgermanifesten heel wat beloftes gemaakt en verwachtingen gecreëerd bij vele
burgers alvorens eerste minister te worden. Van zodra hij introk in de Wetstraat
16 heeft hij echter zijn burgermanifesten in de vuilbak gekieperd en heeft hij zich
helemaal verslikt in de macht. Zij die in hem geloofden werden zwaar bedrogen,
ondergetekende incluis. De burgers hebben hem vervolgens uitgespuwd. De
geloofwaardigheid van de politiek kreeg door zijn toedoen een serieuze knauw. Uiteindelijk is het
enige blauwe dat van Open VLD vandaag nog overblijft het logo. De partij draagt
er vandaag de pijnlijke gevolgen van.
Gelijkwaardig: een belangrijk onderdeel van
het project van Bart De Wever is de gelijkwaardige behandeling van de Vlamingen
tegenover de Franstaligen. 1. Wie kan daar tegen zijn en 2. Wat is daar
radicaal en/of antidemocratisch aan ?
De onderstroom: de verkiezingen van 2010
waren geen vergissing zoals de traditionele partijen - zowel Vlaamse als
Franstalige -aanvankelijk dachten. Er is wel degelijk een fundamentele
wijziging in de onderstroom bij de Vlaamse kiezer.
Kijk naar de verkiezingsuitslag van vorige zondag
en naar de reacties daarop door de traditionele partijen... :
Ook nu doen de traditionele
partijen alle moeite om de burger wijs te maken wat een demoon Bart De Wever wel niet is.
Ook nu weer proberen de traditionele
partijen de burger wijs te maken dat ze allemaal hebben gewonnen en dat alles
peis en vree is.
Ook nu weer proberen de traditionele
partijen de burger de indruk te geven dat hÃj verkeerd is, en dat zij
het bij het rechte eind hebben.
Ook nu weer hebben de traditionele partijen
het niet begrepen.
Ook nu weer blijven de traditionele
partijen in de permanente ontkenningsfase steken en proberen ze te doen
geloven dat het allemaal wel niet zo erg is.
Ook nu weer blijven de traditionele
partijen de N-VA bashen en vernederen, in plaats van eindelijk in de spiegel te
kijken en te erkennen dat ze al jaren verkeerd bezig zijn.
Ook vandaag nemen ze de burger nog steeds
niet au serieux. En zij bekijken het succes van Bart De Wever met de grootste minachting.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Bart De Wever, Wouter Beke, Bruno Tobback, Alexander De Croo, Addertje, N-VA, CD&V, Open VLD, Spa, Guy Verhofstadt,
15-10-2012
Proficiat Bart en N-VA... maar het bashen gaat gewoon door
Proficiat aan Bart De Wever en de N-VA met
de resultaten gisteren ! De tsunami van de gele golf is totaal. Bart De Wever en
zijn partij hebben ene uitstekende score neergezet in heel Vlaanderen.
De ernstgraad van de paranoia
bij de traditionelen is hiermee weer wat gestegen. De rancune van Beke, De Croo en
Tobback tegenover Bart De Wever en de N-VA lag er vanavond in Terzake (VRT) weer
vingerdik op. Het was zoals we inmiddels gewend zijn weer allen tegen één. Het N-VA-bashen is en blijft hun belangrijkste handelsmerk.
Er valt blijkbaar
moeilijk te leven met de zegebulletins van De Wever. Het paradoxale is dat de
tradtionele politici niet lijken te beseffen dat ze zelf grotendeels de oorzaak
zijn van het succes van de N-VA. Ofwel begrijpen dat niet ofwel willen ze het
niet begrijpen. In elk geval hebben ze geen valabele tegenargumenten op het duidelijke
verhaal en de termijnvisie van Bart De Wever. We hebben hier echt te
doen met een stel politiek onbekwame traditionele politiekers. Sinds gisteren slaan ze nog wilder om zich
heen. Het wordt echt pathetisch. Maar dit is vooral het bewijs dat Bart goed
bezig is: De Wever begint meer en meer aan de fundamenten van de traditionele
partijen te morrelen (hun machtsbasis) wat hen behoorlijk ongemakkelijk maakt. De campagne richting 2014 is alvast ingezet.
Of de lokale verkiezingen een nationale
betekenis hebben ? De score van
N-VA is er het overtuigende bewijs van. Om de
eenvoudige reden dat de traditionele partijen tot gisteren de N-VA verweten dat
de partij opkwam met hoofdzakelijk onbekende kandidaten. Gisteren haalden die onbekende
kandidaten een voor een opmerkelijke scores. Hoe is dit te verklaren wetende dat de meesten nog geen realisaties aan
de kiezer konden voorleggen? Eenvoudig: hun stem is een signaal dat ze verandering willen en is tegelijk een afstraffing van het beleid door
de traditionele partijen in de federale regering met Vlaamse minderheid.
Tot slot: te oordelen aan de reacties van
de voorzitters heeft elke partij weer eens gewonnen bij deze verkiezingen: De
Croo: 'Dit is een goede uitslag voor ons' - Beke: 'We hebben standgehouden' -
Tobback: 'We worden doorgaans beloond'. Blijkbaar is de optelsom van de
percentages bij verkiezingen steeds hoger dan 100
De lokale mandatarissen van CD&V, Open VLD en Spa die dit regeerakkoord met een Vlaamse minderheidsregering goedkeurden ter verantwoording roepen ?
Dat kan nu zondag 14 oktober.
Zijn de gemeenteraadsverkiezingen al of niet een nationale test ?
Wat er ook van zij, de lokale mandatarissen van de traditionele partijen (die vandaag kandidaat zijn in uw gemeente) hebben tijdens de partijcongressen van 3 en 4 december 2011 het huidige regeerakkoord met een Vlaamse minderheidsregering massaal goedgekeurd.
Deze mandatarissen kunnen hiervoor enkel op 14 oktober aanstaande ter verantwoording worden geroepen.
Even het geheugen opfrissen en de film van de partijcongressen terugdraaien:
CD&V-Congres (4/12/2011)
Ja-stemmen: 99%
Op het congres stemden 659 leden in met regeringsdeelname. Er waren slechts twee tegenstemmen en vijf onthoudingen.
CD&V-voorzitter Wouter Beke kreeg enkele malen een staande ovatie.
Enkele uitspraken van Beke tijdens het Congres:
Met "N-VA = Nihil valet absentia" (afwezigheid is niets waard) beantwoordde Beke de Latijnse spreuk van De Wever bij de verkiezingsoverwinning van 2010: "Nil volentibus arduum" (Voor zij die echt willen, is niets onmogelijk).
Met het communautaire akkoord wordt volgens Beke het land op orde gezet.
Volgens Beke geeft het regeerakkoord een noodzakelijk, hoopvol, rechtvaardig, verstandig en voorzichtig antwoord op de uitdagingen van morgen".
Open VLD-Congres(4/12/2011)
Ja-stemmen: 99%
Van de zowat 600 aanwezige Vlaamse liberalen, stemden 596 voor het akkoord, twee tegen en waren er twee onthoudingen.
Enkele uitspraken van Open VLD-voorzitter Alexander De Croo tijdens het Congres:
Belangrijk voor de liberale achterban is dat er een tekst op tafel ligt "die kiest voor besparingen en hervormingen, in plaats van massale belastingverhogingen". De Croo had het over een evenwichtig akkoord, dat fair is en dat perspectief biedt.
Opmerkelijk is dat De Croo de eensgezindheid benadrukte waarmee de partij naar buiten trad. "Nergens was er een valse noot te horen. Ook niet op het moment dat onze partij onder zware druk stond (...) Laat de les duidelijk zijn: alleen verenigd boeken we resultaat."
Hij had ook woorden van lof voor zijn Franstalige collega Charles Michel. Het "historisch akkoord" over de staatshervorming is er gekomen omdat de MR-voorzitter de moed heeft getoond om het FDF voor de keuze te stellen, zei De Croo.
Spa-Congres (3/12/2011)
Ja-stemmen: 99%
Van de ongeveer 400 deelnemers aan het congres, stemden er twee tegen en was er één onthouding.
Enkele uitspraken van Spa-Voorzitter Bruno Tobback tijdens het Congres:
Tobback stelde dat de nieuwe regering de enige is in Europa die zon grote inspanning levert - een sanering van 11,3 miljard euro - zonder daarbij te raken aan de pensioenleeftijd, zonder het brugpensioen af te schaffen, zonder aan de index te raken en zonder een grote privatiseringsronde te organiseren.
Het regeerakkoord is evenwichtig en is een project dat de opstap naar een nieuwe welvaartsstaat kan vormen.
Addertje
De mandatarissen die dit regeerakkoord met een Vlaamse minderheidsregering goedkeurden ter verantwoording roepen ? Dat kan nu zondag 14 oktober aanstaande.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Gemeenteraadsverkiezingen,Wouter Beke, CD&V, Alexander De Croo , Open VLD, Spa, Bruno Tobback, Addertje, De Standaard
11-10-2012
De mening van
...Jean- Pierre Rondas
Voormalig Vlaams radiomaker voor Klara, lid van de Gravensteengroep, lid van de kernredactie van het politieke maandblad Doorbraak, Bestuurder bij de KVS
Vandaag een uitstekende column gelezen van Jean-Pierre Rondas naar aanleiding van zijn nieuw boek De hulpelozen van de macht. Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen. Over hoe de traditionele partijen (CD&V, Open VLD en Spa) zich in de vernieling hebben gereden door te kiezen voor de federale macht en het Belgicisme. Of moeten we zeggen Belgisch nationalisme ?
Interessant om over het nationalisme in de marge eerst enkele grote "denkers" te citeren:
Guy Verhofstadt, Open VLD (in DS van 10/10/2012): Nationalisme is een gevaarlijk, achterhaald idee. Het blokkeert de weg naar noodzakelijke oplossingen voor de problemen van nu. Wie vandaag pleit voor nationalisme, draait zichzelf en de kiezers een rad voor de ogen.
Mark Eyskens, CD&V (DS van 9/10/2012): Het nationalisme is totaal achterhaald en Het werkt mij al jaren op de heupen dat ze in België de tekenen van de tijd niet begrijpen.
Natuurlijk fulmineren zowel Verhofstadt als Eyskens tegen het Vlaams-nationalisme. Ze vergeten daarbij wel even dat ze zelf rabiateBelgische nationalisten of belgicisten zijn.
Hieronder enkele uittreksels uit de column van Rondas, vandaag verschenen op Knack.be (jaja, gelukkig kan een column van een buitenstaander bij dit magazine nog eens interessant zijn !).
Addertje
Enkele interessante uittreksels:
Vlaamse B-partijen: zo noem ik in mijn boek 'De hulpelozen van de macht' de Vlaamse partijen die in de regering Di Rupo zijn gestapt. Het gaat om CD&V, Open VLD en SP.A. Ze maken deel uit van een regering die geen Vlaamse meerderheid in het federale parlement heeft. Ook de regering zelf bestaat uit meer Franstalige dan Vlaamse ministers. Een minderheid van 40 % regeert over deze staat, omdat de Vlaamse B-partijen dat zo hebben gewild. Ze zullen het me vast niet kwalijk nemen dat ik ze als belgicistische partijen kwalificeer.
Het gaat hier tenslotte niet om mijn scheldwoord, maar om hun rationele keuze. Ik veronderstel dat ze achter deze keuze staan.
Nu laten ze zich Vlaams verkiezen, en handelen ze Belgisch. Ze denken daarmee weg te komen door deze praktijk te overgieten met flauwe sausjes van redelijke verantwoordelijkheid.
Eén groep in de Belgische discussie ziet dat deze Vlaamse B-partijen zich daarmee in de vernieling rijden, en dat is de groep van de Franstalige politici. Zij beseffen dit beter dan deze Vlaamse politici zelf. Daarom vinden ze dat deze Vlaamse partijen moeten worden geholpen (nvdr. zie Di rupo en de omerta).
Merkwaardig genoeg hebben de Franstaligen van de eerste dag af aan deze oproep evengoed genegeerd. Het is sterker dan henzelf. Het gevolg is dat de Vlaamse regeringspartijen hopeloos verstrikt raakten in de netten van de federale macht. Welke hulp hebben ze gekregen in ruil voor hun capitulatie in Brussel en het gerechtelijke BHV? Voor de nieuwe transfers zonder reorganisatie van Brussel? Voor de verse grendels? Vandaag, net voor de gemeenteraadsverkiezingen, gedragen ze zich als een ontredderd en uit elkaar gespeeld ploegje in vierde provinciale.
Belgicisme als laatste ideologie: zo werkt het nu toch ook al een hele poos Belgicisme als last stand, als dernier carré, als vastklamp-ideologie voor tripartite-gezinden. Belgicisme als ersatz-ideologie die de nostalgie naar de verdrongen ideologieën moet temperen. Belgicisme als troostideologie voor de geknakte idealen. Belgicisme als verkleefdheid aan een bloedeloze staatsconstructie, vermomd als morele houding. Belgicisme voor wie het niet meer weet.
Jean-Pierre Rondas, De hulpelozen van de macht. Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen. Pelckmans, 151 p., 15.
Marc Van Peel (CD&V) heeft weer toegeslagen. In een nieuw filmpje steekt hij de draak met het dieet van Bart De Wever (N-VA). Ook zie je een joggende Bart De Wever die naar het Antwerpse stadhuis jogt. Daar aangekomen probeert de N-VA-voorzitter de deur van het gebouw te openen, maar die wordt aan de andere kant tegengehouden door een bellende Van Peel.
Het nieuwe filmpje van Van Peel over Bart De Wever is best grappig.
Maar de reactie van Bart De Wever op het filmpje van Van Peel is gewoon SUBLIEM :
Ik kan er best om lachen. Het is grappig en het is goed gemaakt, dus als campagnemiddel is dit filmpje prima.
Ik vraag me wel af of Van Peel heeft nagedacht welke politieke boodschap hij hiermee uitdraagt, aldus De Wever. Dit filmpje getuigt van het pijnlijke einde van de roemrijke geschiedenis van de CD&V. Als je zelf geen verhaal, geen partij meer hebt, eindig je blijkbaar als portier en buitenwipper van Janssens en de socialisten op het Schoon Verdiep.
Die zit ! In voetbaltermen noemt men dat een "own goal".
De francofoon Pierre Kroll, goede copain van Bert Kruismans en gereputeerd Vlamingenhater van het eerste uur, bijt in het zand bij De Standaard (DS). Arrogante Kroll - voor Bart De Wever is hij allergisch - pleegt maandelijks een column in deze zelfverklaarde kwaliteitskrant.
Een kritische column waarin hij Bart De Wever wil beschadigen, weigerde DS te publiceren. Titel van de column: Vier manieren om Bart De Wever te stoppen.
Eigenlijk was zijn column ironisch bedoeld. Kroll is immers een wereldberoemde cartoonist in Wallonië en Brussel. 'Vier manieren om van Bart De Wever af te geraken' reikt enkele humoristisch bedoelde tactieken aan om Bart De Wever aan te pakken. De column is wel bij De Morgen gepubliceerd. Na lezing blijkt het te gaan om een ordinair scheldproza waarin de humor zelfs met een vergrootglas niet is terug te vinden.
Waarom De Standaard weigerde om te publiceren ? Niet omdat het niet-humoristisch zou zijn. Wel omdat zij vonden dat de column contra-productief zou zijn. M.a.w. dat ze eerder de steun voor Bart De Wever zou doen toenemen, hoewel net het omgekeerde de bedoeling is. En dat zou zelfs voor deze "kwaliteits"krant van het goede te veel zijn.
Vandaar de vraag van Kroll: 'Is men bang van De Wever?' Ons antwoord: men is heel bang van De Wever. Zelfs Kroll is bang. Niet zozeer van de persoon De Wever maar vooral het feit dat hij de politicus is die de Vlaamse geesten tot een rijpingsproces heeft gebracht en dat een reële bedreiging vormt voor de francofone dominantie in dit land. Kortom, de diepe angst voor verandering.
En de francofonen weten dat maar al te goed. Geen dag gaat voorbij of in francofoon België verschijnt een artikel dat het beeld van Bart De Wever als de baarlijke duivel nog wat meer onder de aandacht moet brengen.
Mise au Point is een politiek discussieprogramma van de RTBF, de Franstalige openbare omroep. Het wordt elke zondag uitgezonden op het middaguur op La Une. Elke week is Pierre Kroll de centrale figuur. Het voorbije jaar werden zowel de Vlamingen als Bart De Wever ontelbare malen door hem en andere deelnemers aan het programma door het slijk gehaald.
U herinnert zich ongetwijfeld nog de studie Vlaanderen Scherp Gesteld - Een doorlichting van het seizoen 2010 -2011 van Mise au Point van begin dit jaar. Enkele uittreksels als illustratie:
Pierre Kroll, die vreest dat Vlaanderen het meest gesloten en fascistisch land ter wereld wordt.
Vlaanderen wordt afgeschilderd als kwaadwillig, maar de Franstaligen willen wel graag samen blijven met die verschrikkelijke Vlamingen. In de loop van het seizoen zegt Kroll een keer dat de Vlamingen zo verschrikkelijk zijn, dat hij eigenlijk niet meer wil. Wanneer iemand iets goeds over Wallonië zegt, antwoordt Kroll: als het klopt dat we zo goed zijn, dan kunnen we het ook alleen.
Een exposé van De Wever, over Franstaligen in Vlaanderen, wordt door Kroll op een compleet verkeerde manier geïnterpreteerd en niemand die daar iets over zegt.
Voor Pierre Kroll is 'mon pays' 'la Belgique ... francophone'.
Pierre Kroll, een Vlamingenhater pur sang, die op zondag op de Franstalige zender een platform kreeg om zijn gal te spuwen over de meerderheid van de inwoners van dit apenland. En indien die meerderheid dat niet pikt is ze intolerant en racistisch... De wereld op zijn kop. Voor hoelang nog ?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Pierre Kroll, Bert Kruismans, Bart De Wever, N-VA, De Standaard, De Morgen, Addertje, RTBF, Mise au Point,
03-10-2012
De mening van
Eric Van Rompuy (CD&V), Vlaams parlementslid en schepen van Huisvesting in Zaventem in De Standaard over de sociale aanvaardbaarheid van sociale woningen
En dan hebben we het nog niet over de sociale aanvaardbaarheid van sociale woningen.
De twee appartementsblokken die we in Sint-Stevens-Woluwe hebben gerealiseerd, zijn ons echt niet in dankbaarheid afgenomen. Ze worden voor 80 tot 85 procent bewoond door mensen die, laat ons zeggen, geen naam van Belgische origine hebben. En dan krijgen wij bakken kritiek van de bevolking. Leg maar eens uit aan een weduwe met een hoge huur dat ze pas honderdste staat op de wachtlijst. We proberen daar iets aan te doen, door mensen die al lang in Zaventem wonen, voorrang te geven, maar gemakkelijk is dat niet. Sociale woningbouw krijgt zo een negatieve connotatie.'
