Laurette Onkelinx (PS)

Is het u ook al opgevallen dat het vanuit Franstalige politieke hoek al maanden zo stil is richting de Vlamingen ? Sinds Onkelinx (PS) haar middenvinger heeft getoond, hebben wij haar omzeggens niet meer gehoord. Is zij haar giftige anti-Vlaamse tong verloren ? Ook Milquet (CDH en Madame "NON") is al maanden héél stil voor haar doen.  Zijn zij op zoek naar de grote verzoening met de Vlamingen ?

Het valt bovendien op dat communautaire discussies - laat staan conflicten - tussen Vlamingen en Franstaligen de laatste maanden, althans “en publique”, niet te bespeuren vallen. Enkel tussen Vlamingen onderling, nl. tussen de Vlaamse minderheid in de federale regering (CD&V, Open VLD, Spa) en de oppositie (N-VA, Vlaams Belang, LDD) wordt nog communautair vuurtje gestookt. De Franstaligen hebben de buit binnen en zwijgen in alle talen. Het De Wever-bashen laten zij over aan hun Vlaamse vrienden/kameraden.

Omerta

Wat is er dan wel aan de hand ? Vanwaar deze “omerta” ?

Het heeft alles te maken met 6 december 2011. Neen, niet met Sinterklaas. Wel met de allereerste ministerraad van Premier Elio Di Rupo (PS) die op die dag plaatshad.

Di Rupo heeft op die bewuste 6e december de Franstalige regeringspartijen opgeroepen 'alles te doen' om hun Vlaamse partners 'de volgende verkiezingen te laten winnen'. Hij wil een verdere doorbraak van N-VA afblokken. En nog: “De premier vroeg ook om giftige opmerkingen achterwege te laten. 'Restons soudés', zei hij. 'Laten we de gelederen gesloten houden.(Knack.be - 26/12/2011).

Uit Di Rupo's oproep blijkt ook dat hij een verdere doorbraak van de N-VA bij de volgende verkiezingen te allen prijze wil vermijden. 'Als dit mislukt, weet ik echt niet of we ooit nog een Belgische regering kunnen vormen', zei een partijvoorzitter achteraf (Gazet van Antwerpen - 26/12/2011).

Deze “omerta” aan Franstalige kant wordt angstvallig opgevolgd en heeft dus alles te maken met de strategie om de Vlaamse kiezer niet verder in de armen van de grote vijand te jagen… de N-VA.  Dus niks grote verzoening, enkel het status-quo wordt nagestreefd, ook na 2014. Maar dit kan enkel en alleen indien de Franstaligen er mede voor zorgen dat de Bekes en de De Croos van deze wereld in 2014 voldoende gewicht behouden om de huidige coalitie verder te zetten.

Vlamingen die toch verandering willen weten dus wat hen te doen staat.

Niet enkel Beke, De Croo, Dewael en C° knijpen de billen dicht op weg naar de verkiezingen. Ook en vooral Franstalig politiek België zit met een ei in de broek. Van hier tot in Tokio …

Addertje

geplaatst door Addertje  

  

geplaatst door Addertje  

    

Patrick Dewael: “N-VA is het nieuwe platform voor extreem rechts”

De column van Patrick Dewael in De Morgen van het voorbije weekend is tekenend voor de ontreddering die vandaag bij de traditionele partijen heerst.

De aandacht afwenden van het federale beleid waarvan zij weten dat het de meeste Vlamingen niet zint. Dat is de tactiek van de traditionele partijen in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Want De N-VA wil van het federale beleid de inzet maken voor deze verkiezingen. Maar zoals Bart De Wever recent nog liet verstaan: indien het beleid van deze regering dan toch zo positief is zoals ze beweren, dan moeten de traditionele partijen helemaal geen schrik hebben van de verkiezingen. Integendeel, dan zullen de kiezers hen dubbel en dik belonen!

Spiegel

Beke, Dewael, De Croo en C° durven niet meer in de spiegel te kijken. Want ze weten verdomd heel goed dat zij verkeerd bezig zijn (Dexia, de pensioenproblematiek, de sociale zekerheid, justitie, de structurele tekorten bij de politiezones, BHV, de cadeau’s aan de Frantaligen, enz.). De waarheid is dat CD&V, Open VLD en Spa vastzitten in de fuik Van Di Rupo en ze kunnen geen kant meer op. Want wie er vandaag de stekker durft uit te trekken pleegt harakiri. De kiesdrempel wenkt. Hun strategie bestaat er dus in om N-VA zo veel mogelijk in een slecht daglicht te plaatsen. En sinds enige tijd is naast het De Wever-bashen ook het verkondigen van platte leugens daarbij een beproefd wapen.

De truc van het cordon

Even terug naar Patrick Dewael en zijn column. De kern van zijn probleem en dat van zijn collega’s in de regering: in tegenstelling tot het Vlaams Belang slaagt N-VA er in de almacht van de traditio’s te doorbreken. Vandaag bestaat er aan Vlaamse kant een partij die een bedreiging vormt voor de macht en de posities van de traditionele partijen. En de truc van het cordon sanitaire om die partij te neutraliseren kan niet worden toegepast.

Het juk van de PS

De enige oplossing tegen de opmars van de N-VA is een beleid afgestemd op Vlaanderen, los van de bevelen van de Franstaligen. Maar dat is in de huidige structuren van dit (on)land onmogelijk… want telkens weer ontmoet je de PS op je pad. Enkel een grotere Vlaamse autonomie is hierop het antwoord. Hiertoe is misschien een splitsing van het land niet noodzakelijk, wel confederalisme. Enkel met een voldoende sterke N-VA is dit te realiseren. Zoniet blijft het aanmodderen en verspeelt Vlaanderen al zijn troeven.

De traditionele anti-Vlaamse partijen dreigen tot aan de verkiezingen van 14 oktober a.s. alvast nog een en ander uit de kast te zullen halen om N-VA te besmeuren. Alleen inhoud zal ontbreken. Het bewijst vooral hoe leeg hun lege doos is.

"Wie beweert dat de overgang naar een confederatie de totale splitsing van het land veronderstelt
is een handelaar in angst."
(Matthias Storme)

geplaatst door Addertje  

      

geplaatst door Addertje  

  

geplaatst door Addertje  

 

Er staan in Vlaanderen 162.600 ouderen op de wachtlijst voor een plaats in een Vlaams woonzorgcentrum.

De middelen voor groene renovaties in scholen zijn opgeschort. Honderden scholen hadden nood aan die investeringen, maar er is te weinig budget. 

Vlaanderen kampt met een tekort aan kinderopvangplaatsen. Volgens Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen zullen er dit jaar ongeveer 1.000 plaatsen bijkomen, maar moeten er tegen 2016 zeker 3.000 plaatsen bijkomen om de doelstelling te halen van 50 plaatsen per 100 kinderen onder de 3 jaar. Tegen 2020 zou er zelfs voor elke baby of peuter een plaats moeten zijn.

geplaatst door Addertje  

Rik Van Cauwelaert, strategisch directeur Knack

Staatssecretaris voor Staatshervorming Servais Verherstraeten (CD&V) wil een kenniscentrum voor staatshervorming. Daar valt wat voor te zeggen. Alleen jammer dat hij dit stichtende 11 juli-voorstel niet veel eerder - ook aan zijn partij CD&V - heeft voorgelegd. Dat zou heel wat communautair geneuzel hebben voorkomen.

Met grondig denkwerk over artikel 35 - de laatste Belgische oplossing - is het mandje van het toekomstige kenniscentrum van staatssecretaris Servais Verherstraeten al meteen gevuld. Het grote gesprek van gemeenschap tot gemeenschap over artikel 35 is de logische uitkomst van de omwenteling die minister-president Kris Peeters (CD&V) nastreeft en kan daarom maar best zo snel mogelijk worden aangevat.

Staatssecretaris voor Staatshervorming Servais Verherstraeten (CD&V) stelt de oprichting voor van een kenniscentrum voor staatshervorming dat alle bestaande expertise bundelt. Daar valt wat voor te zeggen. Het is alleen jammer dat de staatssecretaris dit stichtende 11 juli-voorstel niet veel eerder - ook aan zijn partij CD&V - heeft voorgelegd. Dat zou heel wat communautair geneuzel hebben voorkomen. Want na zijn verkiezingssucces van 2007 begon Yves Leterme geheel onvoorbereid aan zijn formatietaak die finaal in complete verwarring strandde. Een pijnlijke verwarring was dat, die de aanzet vormde van het electorale succes van N-VA in 2010. De zesde staatshervorming die nu voorligt, is het resultaat van politieke paniek, aangepookt eerst door de eurocrisis en dan door de angst voor N-VA.

De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde lijkt eindelijk een feit te worden, maar werd door de Franstalige partijen vrij ongegeneerd verkocht in ruil voor veel geld voor Brussel, dat niet eens moet verantwoorden wat het met die buit zal aanvangen. De rest van de staatshervorming is een staatshervorming à la belge, een staatshervorming met weerhaken.

Overdracht van bevoegdheden veronderstelt volstrekte autonomie van de deelregeringen bij de uitoefening van die nieuwe bevoegdheden. Maar dat is niet echt het geval, want als die bevoegdheden al worden overgedragen, dan zitten er telkens toch weer remmen op de aanwending ervan.

In een interview deze week in Knack zegt Vlaams minister-president Kris Peeters verbaasd te zijn dat het federale koninkrijk ondanks de zware politieke overhead toch overeind blijft. Peeters noemt dat een Belgisch wonder, mogelijk gemaakt door Vlaanderen dat met 60 procent van de bevolking 70 procent van het bruto binnenlands product aflevert en 80 procent van de Belgische uitvoer voor zijn rekening neemt. Maar, waarschuwt de minister-president, dit is niet lang meer vol te houden. Daarom ook wil Peeters, terecht, het samenwerkingsakkoord van 1994 herbekijken en eist hij rechtstreekse toegang tot de Europese instanties. Dat laatste stootte op het sarcasme van vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR), die daarmee voorbijgaat aan de mogelijkheid die de gemeenschappen en gewesten nu al hebben om internationaal op te treden.

De staatshervorming die de federale regering in de aanbieding heeft zal dat proces nog versnellen, ook al omdat de Franstalige partijen blijven weigeren om de nodige financiële en economische hervormingen door te voeren. De nieuwe bijzondere financieringswet waar in alle stilte aan gewerkt wordt, voorziet in nieuwe transfers, dit keer van Vlaanderen naar Brussel. Die transfers kan de Vlaamse Gemeenschap zich in de huidige crisisomstandigheden nauwelijks nog veroorloven.

Wie de bevindingen van de Vergrijzingscommissie doorneemt, beseft meteen dat de jongste pensioenhervorming niets voorstelt. Het Internationaal Muntfonds heeft de Belgische regering al gewaarschuwd voor de verwoestende gevolgen van de vergrijzingsgolf die de federale overheid, die haar reserves aan het opeten is, tot zware begrotingsingrepen zal dwingen. Tot nog toe heeft de federale regering vooral nieuwe lasten opgelegd om haar begrotingsproblemen op te lossen. Volgens het IMF moet nu dringend en verregaand in de uitgaven worden gesnoeid.

Eigenlijk kan deze federale coalitie, langs Vlaamse kant bestaande uit drie traditionele partijen die niet eens een Vlaamse meerderheid vormen en die bovendien kampen voor hun electorale overleving, dergelijke oefening niet meer aan.

Het constitutionele imbroglio waarin het federale koninkrijk verzeilde, verdraagt geen halve maatregelen meer. De beste manier om een einde te stellen aan de permanente diplomatieke conferentie die België is geworden, is de rechten van de twee grote gemeenschappen gelijk te schakelen – ongehinderd door grendelwetten en alarmbellen - en hun een volstrekte autonomie toe te kennen.

Die mogelijkheid zit al jaren ingebouwd in de federale grondwet, met het nooit ingevulde artikel 35, dat zegt dat de federale overheid slechts bevoegd is voor de aangelegenheden die de grondwet haar uitdrukkelijk toekent en dat alle andere bevoegdheden de gemeenschappen en gewesten toekomen.

Het grote gesprek van gemeenschap tot gemeenschap over artikel 35 is de logische uitkomst van de omwenteling die Kris Peeters wil bewerken, en kan maar best zo snel mogelijk worden aangevat. Al was het maar om efficiënt te kunnen omgaan met de manier waarop Europa essentiële domeinen van ‘democratische wilsvorming’ die betrekking hebben op economische en sociale kwesties tot zich trekt. En Europa wordt daarbij niet gehinderd door veel vragen over ‘herverdelende rechtvaardigheid’ – Grieken, Spanjaarden en Portugezen kunnen daar meer over vertellen.

Overigens kan men zich ook afvragen of de federale staat België nog veel meer is dan een Europees doorgeefluikje. De ULB-academicus Julien Pieret heeft al eens opgemerkt dat België als gevolg van de ontwrichting door de opeenvolgende staatshervormingen nauwelijks nog een soevereine staat kan worden genoemd.

Met grondig denkwerk over artikel 35 – de laatste Belgische oplossing - is het mandje van het toekomstige kenniscentrum van staatssecretaris Verherstraeten al meteen gevuld.

Bron: Knack.be

geplaatst door Addertje  

Tijdens de regeringsvorming is 73 procent van de tijd een socialistische partijman (Vlaams of Franstalig) aan zet geweest. Bart De Wever kreeg 6,6 procent van de tijd een opdracht van de vorst. Voor professor Vuye is het dan ook duidelijk: koning Albert hield geen rekening met de verkiezingsuitslag in Vlaanderen.

Professor staatsrecht Hendrik Vuye (Universiteit Namen) zei één en ander op de studiedag van de N-VA over de monarchie.

Bron : DS

Op de website van Knack klinkt het iets vollediger en genuanceerder:

De professor rekende zelf uit dat "de PS en sp.a samen 22 procent van de kiezers vertegenwoordigden, maar toch 72 procent van de formatietijd aan zet zijn geweest". "Dat terwijl de N-VA 17,4 procent haalde, maar amper 6,6 procent van de tijd aan zet was".

Meer Koninklijke valse noten uit het (recente) verleden: Koning was nooit neutraal (lvb.net)

geplaatst door Addertje  

In het tijdschrijft Doorbraak las ik onlangs in een interview met Wallonië-kenner Pascal Verbeken onder de titel "De Wever heeft meer invloed op Waalse kiezer dan Hollande" het volgende: “Toen ik in 2006 veel in Wallonië was voor mijn eerste boek, hield iedereen daar sterk vast aan België. Ze wilden het land met hand en tand verdedigen. De successen van De Wever en N-VA zorgden voor een grote omslag. Vele Franstaligen willen doorgaan met België als het kan, maar beginnen toch serieus na te denken over andere wegen want ze twijfelen er steeds meer aan of het land nog een lang leven beschoren is.”

De man zou wel eens gelijk kunnen hebben. Het is in elk geval duidelijk dat - in de aanloop naar de Vlaamse Feestdag - Bart De Wever niet is weg te slaan uit de Franstalige pers. Vooral de wijze waarop over de N-VA-Voorzitter wordt bericht roept ernstige vragen op voor een zogenaamde objectieve pers. Gisteren publiceerden we een editoriaal van Béatrice Delvaux van Le Soir, met wie De Wever – zelfs in zijn huidige gedaante - vermoedelijk nooit meer door dezelfde deur kan (zie ook De Wever woest op "haatdragende Le Soir").

Vandaag is het de beurt aan Francis Van de Woestyne, journalist bij La Libre Belgique en ook notoir De Wever- en Vlamingenhater.   

Om u een idee te geven van de manier waarop onder de taalgrens over de Vlamingen en de grootste Vlaamse partij N-VA wordt gedacht en vooral van de denigrerende wijze waarop over haar Voorzitter wordt geschreven, willen wij u een samenvatting van zijn column niet onthouden (vrije vertaling).

Belangrijk hierbij is te weten dat dit soort van scheldproza en eenzijdige gekleurde propaganda, de enige informatie is die de Franstaligen ’s morgens bij hun ontbijtkoeken via hun krant krijgen opgediend.

De aard van de reacties van lezers (reeds +/- 150, uiteraard in het Frans) op dit soort van artikels (of zijn het lastercampagnes ?) laat zich dan ook raden (lees hier). Maar opgepast, niet voor gevoelige zielen.

  Onvoorspelbaar, onze Vlaamse vrienden ?
(Imprévisibles, nos amis flamands?)

Francis Van de Woestyne (LLB) - 10 juli 2012

De vlamingen blijken nog altijd de beloftes van Bart De Wever te verkiezen boven de verwezenlijkingen van hun Voorzitters.

Morgen woensdag 11 juli is het dus de 710e verjaardag van de Guldensporenslag. …/…

Een jaar geleden hield België de adem in. De politieke crisis was dieper dan ooit tevoren. Een formateur, Elio Di Rupo, probeerde zo goed en kwaad als mogelijk de meerderheid van de Vlaamse partijen te overtuigen om te onderhandelen op basis van een basisnota die de N-VA, haar Voorzitter in het bijzonder, Bart De Wever, in een handomdraai verworpen had.

Een jaar geleden in Kortrijk zong Bart De Wever – die toen nog bier, wafels en drakenburgers verslond (vandaag heeft hij vet, suiker, koolhydraten verbannen om plaats te maken voor proteïnen) - zijn favoriete klaagzang: Vlaanderen, zei hij, waadt in de modder omwille van de Franstalige onverschilligheid. Sedertdien is zijn gewicht op de weegschaal gedaald maar is zijn gewicht in de peilingen naar omhoog geschoten. En dat ondanks een Staatshervorming die in de maak is en waarvan de eerste fase zal worden gestemd, toevallig net na het Vlaamse feest. Maar blijkbaar geven de Vlamingen er nog altijd de voorkeur aan om te geloven in de beloften van Bart De Wever, eerder dan zich te verheugen in de institutionele vooruitgang die werd onderhandeld door de andere Vlaamse partijen. De Wever die nog nooit iets heeft bewezen, die nooit niets doet.

De Vlaamse kiezer is zeer onvoorspelbaar. De Vlaamse feestdag dreigt de twee kampen te verdelen. CD&V, Open VLD en SP.A verheugen zich over de gemaakte volbrachte stappen, N-VA en Vlaams Belang betreuren dat deze hervormingen het resultaat zijn van een onaanvaardbaar compromis.

lalibre.be

geplaatst door Addertje  

  

Celui dont tout le monde dit le nom
(Hij van wie iedereen de naam zegt)

Editoriaal van BEATRICE DELVAUX  (Le Soir) - 9 juli 2012

Bijna een jaar geleden, in de nacht van 21 juli, kroop België uit een diepe crisis. Wouter Beke, CD&V-Voorzitter, aanvaardde om onderhandelingen aan te vatten om aldus de N-VA te marginaliseren en de regering Di Rupo I op de been te helpen. Dit akkoord en dit België: het was een mirakel.

Dat is het nog altijd, een jaar later. Hoewel de Staatshervorming en de splitsing van BHV in de week van de Vlaamse feestdag zullen worden gestemd, toch staan wij nog steeds even dicht bij een mogelijke splitsing van het land. Nooit heeft de schaduw van Bart de Wever zo zwaar gewogen. Nooit is hij in staat geweest om het lot van Vlaanderen zo sterk te domineren, dank zij de gemeenteraadsverkiezingen, en dus ook het lot van België.

Hij zei het dit weekend, genietend van de zichtbare ontreddering van zijn Vlaamse opposanten: “Ik zou Calimero zijn ? De waarheid is dat ik groot ben en dat zij heel klein zijn.”

“Maar op welke planeet leeft N-VA ?”, vroeg Di Rupo zich af toen een parlementslid van die partij de bouw van een nieuwe nucleaire centrale wenste. Het antwoord is eenvoudig: de N-VA leeft niet op de planeet, zij bekijkt ze van op afstand, moedigt het ongenoegen aan, doet aanbevelingen of torpedeert oplossingen die ze zelf nooit in de praktijk moet brengen. “Iemand die dingen zegt maar nooit iets doet, is onaantastbaar”, verklaarde zaterdag Patrick Janssens, de socialistische  burgemeester van Antwerpen. Het is helaas in die “veel te onrechtvaardige” zetel dat Bart De Wever zit.

Hij houdt nog steeds vast aan de splitsing van het land in naam van zijn droom van “democratisch bestuur en efficiëntie” die hij verkondigt. BHV is maar een kleine erwt in die soep. Een splitsingsproject dat hij voortaan aan Europa zal voorstellen en dat zich – volgens hem – ook moet afscheiden van het Zuiden, Frankrijk inbegrepen. Vlaanderen zou dan de grens zijn van dit Noord-Europa van de eerbaren.

De man wacht zijn tijd af om de Geschiedenis binnen te stappen en het risico te nemen om te ontgoochelen door eindelijk zijn verantwoordelijkheden te nemen. Maar hij zal zijn handen enkel vuilmaken voor de “grote slag”. Zijn slag. In een klimaat van populisme, van gepruts en getalm bij de klassieke oplossingen tegenover de schuldencrisis, de bankencrisis, de werkgelegenheid en de identiteiten in Europa, en aangemoedigd door de peilingen, voelt hij dat het moment nadert.

Dat verklaart de angst van de anderen. Want zij zien niet meer welke kracht nog een tegenwicht kan bieden voor de verleiding van een man met enkel gemakkelijke beloften. Die nooit rekenschap moet geven. Die enkel maar zijn nationalistische droom moet verwezenlijken.

lesoir.be

geplaatst door Addertje  

De schuldige van dit drama ? Neen, niet Maggie De Block (Staatssecretaris voor Asiel en Migratie). Zij probeert het puin te ruimen dat het gevolg is van het gevoerde non-beleid inzake asiel en migratie van de voorbije decennia. Alle traditionele partijen hebben boter op het hoofd. Rood, groen, oranje en blauw, zij zijn de schuldigen. Een beleid van ellenlange procedures, collectieve regularisaties, gewone regularisaties (lees hier ter illustratie).

Verkeerde deur

De jongsocialisten waren de initiatiefnemers van de demonstratie van deze morgen. Ze klopten op de deur bij het kabinet van Maggie De Block. 1. Zij klopten veel te laat. Dat hadden zij al jaren geleden moeten doen. 2. Maar vooral en bovendien klopten zij op de verkeerde deur. Zij hadden jaren geleden al moeten kloppen op de deur van hun rode kameraden, gesteund door Verhofstadt. De bedenkers van dit non-beleid.

Rood klaagt eigen beleid aan

Rode rakker Joël De Ceulaer (journalist bij De Standaard) mocht er op de radio nog een schepje bovenop doen. Hij kreeg waarlijk kippevel van dit voorval. Hij had OpenVLD’ers Turtelboom en Gwendolyn Rutten nog niet gehoord! Wel, waar zat die rode kameraad de afgelopen jaren om het non-beleid aan te klagen dat de oorzaak is van het incident waartegen hij vandaag fulmineert ?  Het scheelde niet veel of deze morgen gaf hij N-VA de schuld van het drama. PVDA-lijsttrekker in Mechelen, acteur Dirk Tuypens, had het over een "compleet fout asielbeleid".  Ook Jan Roegiers (SP.A), zelf Vlaams parlementslid, richt zich jaren te laat tot de verkeerde politicus.  Die rode rakkers hebben geen enkele gêne.

Bovenal, de gespeelde verontwaardiging van de rode kameraden komt rijkelijk laat.

Opendeur-politiek - De naakte cijfers

Dit desastreuze regularisatiebeleid moet een halt worden toegeroepen. Er moet eindelijk werk worden gemaakt van een efficiënt maar vooral ook effectief terugkeerbeleid.

In 2010 had een illegale vreemdeling tien keer meer kans om geregulariseerd te worden dan om gerepatrieerd te worden. Netto ligt migratie in België vier keer hoger dan in de rest van Europa. We ontvangen vijf keer meer asielzoekers dan het EU-gemiddelde; nergens wegen de passieve migratiekanalen (gezinshereniging, asiel,…) en regularisatie (80 procent) zo door en is er zo weinig actieve arbeids- en studentenmigratie (20 procent). Slechts één op de vier van de niet-EU-vreemdelingen heeft een job; nationaliteit wordt twee keer makkelijker toegekend dan het EU-gemiddelde; tijdens de laatste zes jaar werden papieren uitgereikt aan 90.000 illegale vreemdelingen wat België tot koploper maakt in Europa (bron: www.migratieblog.be).

geplaatst door Addertje  

geplaatst door Addertje  

 

Hoe hypocriet kun je nu eigenlijk zijn ? Leterme was in 2006 all over the place: hij ging naar de landbouwbeurs, hij ging met oude mensen sporten, hij ging turnen… Verhofstadt zei toen: “jij hebt blijkbaar veel tijd om overal rond te gaan, maar ik moet besturen.” Nu zegt Beke hetzelfde.

Ons nationale verhaal vindt men schandalig. Ik snap het niet. Ik hoor De Croo en Beke zeggen dat ze de grootste staatshervorming ooit hebben verwezenlijkt, dat ze een hervormingsregering hebben, een saneringsregering ook, dat ze het land van de rand van de afgrond hebben weggehaald, dat we er sociaal-economisch goed voor staan, dat we een top-performer zijn… Ze zouden mij elke dag bloemen moeten  brengen dat ik van zo’n palmares de inzet van de verkiezingen wil maken. Ik moet toch een oen zijn, ongelooflijk. Ofwel geloven ze hun eigen bullshit niet.”

Dat is zo. De Croo stuurt een Tweet de lucht in: “De ene voorzitter is de andere niet.” Dit om te zeggen dat hij veel meer werk aflevert in het parlement dan ik.  Je kijkt dan naar de tabellen, en wat stel je vast ? Zijn parlementaire werk beperkt zich tot het ondertekenen van wetsvoorstellen van andere mensen. Zestig seconden werk in totaal. Dan denk ik: maak uzelf niet zo belachelijk. Dat doet menselijke waardering sterk eroderen, ja. Ik vind dat zo onnozel. Vraag me dan niet om waardering op te brengen op persoonlijk vlak. Ik voel die niet. Ik voel geen respect meer van de kant van Beke en De Croo. Het contact is tot nul herleid.

geplaatst door Addertje  

Het meest geconsulteerde bericht vandaag op de website van de Franstalige krant Le Soir? Het weer aan de kust ! En ook dàt zorgt bij onze zuiderburen voor het nodige Vlaming-bashen, te oordelen aan de lezersreacties (zie onderaan dit artikel). Het komt blijkbaar nooit meer goed in dit (on)land.

Waarover gaat het ?

Onder de titel “De kust wil de website Meteo België aanvallen" meldt het bericht dat een aantal kuststeden overwegen om een klacht in te dienen bij het gerecht tegen de weervoorspellers van de (commerciële) website Meteo Belgique/België. Reden: de voorspellingen van deze site kondigen regelmatig aan dat het een “rotte” zomer zal zijn wat deze steden danig op de zenuwen werkt.

Geert Hoorens, verantwoordelijke voor toerisme aan de Belgische kust klaagt: “Het is zeer moeilijk om het weer op zulke lange termijn te voorspellen. Waarom doet men de mensen dan panikeren ? Het is al de tweede maal dat deze negatieve vooruitzichten een weerslag hadden op de toeristische sector bij ons. De dagjestoeristen vertegenwoordigen zowat 200.000 personen die elk 35 euro besteden. Indien zij niet komen betekent dit een verlies van 5 à 7 miljoen”.

De stad Knokke heeft het vuur aan de lont gestoken en onderzoekt de mogelijkheid om de website aan te vallen. Een vergadering van alle kustburgemeesters is voorzien voor de maand augustus.

Het probleem is dat de website duidelijk vermeldt dat de voorspellingen slechts voor een bepaald percentage betrouwbaar zijn zodat men zich op die manier indekt bij eventuele vergissingen. Indien de zaak niet voor het gerecht kan worden gebracht overweegt de Voorzitter van het Bureau voor Toerisme van Knokke een perscampagne.

Reactie van de website Meteo België

Inmiddels is er al een reactie van de verantwoordelijke van de betrokken website. Hij vindt dat de toerismedienst van de Kust zich belachelijk maakt en zich beter vragen stelt over het onthaal van zijn toeristen. Dat laatste is volgens hem deels verantwoordelijk voor de daling van het toerisme. Volgens hem zijn het de seizoen-tendenzen die de Kust storen. De dagjestoeristen daarentegen kijken enkel meestal naar het weerbericht voor die dag.

Het Toerismebureau van Knokke stelt echter dat het KMI (Koninklijk Meteorologisch Instituut) de tendensen niet publiceert omdat het deze onvoldoende betrouwbaar vindt. Een bewijs volgens het bureau dat de website Meteo Belgique/België sensatie zoekt en niets anders.

Hieronder enkele reacties van lezers op de website van Le Soir naar aanleiding van het bericht (vrij vertaald):

• Een goede Vlaming vindt altijd een verantwoordelijke voor zijn ongeluk: de Franstalige, de vreemdeling en nu de meteowebsite. Gelukkig nemen zij hun onafhankelijkheid.
• Moeten wij overwegen om het weerbericht te « splitsen » ?
• De Vlamingen willen de Belgische barometer afbreken, en het weer zal mooi zijn in Vlaanderen ! Zoals zij bezig zijn België af te breken zodat alles beter zal gaan in Vlaanderen. Zelfde logica, zelfde stommiteit (connerie)
• Gelukkig wordt Vlaanderen onafhankelijk en zullen de Franstaligen definitief verlost zijn van hun “superieure” complexen (zij zijn de enigen die overtuigd zijn van hun pseudo superioriteit!). Met zoveel Vlaamse stommiteiten is het normaal dat het regent aan de “vlaamse” kust!
• Het is niet aan de kust dat ik zal gaan. De Vlamingen willen niet van ons. Waarom zouden wij hun zakken vullen. Ze hebben geen respect voor de niet-Vlamingen.
• Vlamingen zijn niet onze vrienden. Een vrij persoon gaat enkel naar vrienden.

Oef, toch een reactie van een Franstalige die het helemaal anders ziet:

Ik heb nooit een probleem gehad. Noch aan de kust, noch in de Ardennen. Ongetwijfeld omdat ik er een punt van eer van maak om mij tot de mensen te richten in hun taal, of dit nu het Frans of het Nederlands is (of in het Engels of het Duits). Kwestie van communicatie en beleefdheid. Prettige dag aan jullie onder de zon van de mooie ardennen.

geplaatst door Addertje  

Socialisten houden niet van termen als “verantwoordelijkheidszin”. Zij zijn eerder voorstander van het “alles gratis”-verhaal en “solidariteit”, liefst in zijn meest extreme vorm.

Onderstaande parabel illustreert hoe het socialisme, na de laatste decennia de economieën van de lidstaten geleidelijk te hebben ontwricht, nu ook Europa collectief dreigt te gronde te richten.

Een professor vertelde dat in zijn klas nog nooit een student een onvoldoende kreeg.

Slechts één keer ging het fout en faalde heel de klas.

De reden was de volgende:

Die klas was ervan overtuigd dat socialisme werkte en iedereen was daarom bereid om alles gelijk te delen.

Gans de klas zou dus het gemiddelde cijfer ontvangen.

• Bij de eerste test bleek dat het fantastisch begon.
  Het gemiddelde cijfer was een acht. Toch waren de meningen over het succes van dit experiment nu al verdeeld.

Alle studenten die hoger scoorden, waren er toch niet zo over te spreken, maar de studenten die een onvoldoende hadden waren zeer in hun nopjes. Voor hen was dit het bewijs dat het experiment werkte.

• Bij de tweede test bleek de klas gemiddeld slechts op een mager zesje uit te komen.
  Niemand haalde nog een tien. De slimsten van de klas hadden namelijk ingezien dat al hun studiewerk toch niet beloond werd en besloten het rustiger aan te doen.

De studenten die al eerder een onvoldoende haalden, maar beloond werden met een acht, werkten niet harder dan de vorige keer. Ze behaalden echter wederom een voldoende omdat het klasgemiddelde een zes was.

• Bij de derde test was het een dikke onvoldoende. Slechts een vier en hoger dan dat scoorde de klas dat jaar nooit meer.

Er ontstonden enorme ruzies en eindelijk is heel de klas gezakt.

Moraal van het verhaal

Dat, mijn beste vriend, is het resultaat van socialisme. Socialisme legt misschien de lat voor iedereen gelijk maar de lat zelf komt onaanvaardbaar laag te liggen.

Mensen die hard werken en het beter doen dan anderen, worden er niet meer voor beloond maar zien hun inspanningen verdwijnen in de portefeuille van de underperformers.

Probleem is echter dat de groep die betaalt voor de rest, steeds kleiner wordt. Mensen die aan de kar trekken, keihard werken en vooruit willen in het leven, plukken nog amper de vruchten van hun inspanningen.

Het is dit soort socialisme dat altijd en overal aanwezig is. Zelfs Europa omarmt dit model compleet.

Het idee van eurobonds, waar nagenoeg iedereen voor te vinden is, is niet meer dan het socialiseren van de schulden.

Individuele landen maken schulden die vervolgens gedeeld worden door het collectief van Europa.

Denk je echt dat dit zal werken? Dat we op deze manier de discipline gaan tonen om de schulden te bedwingen? Laat me toch niet lachen.

Eurobonds zullen falen om dezelfde reden dat de studenten bij onze professor met een onvoldoende naar huis gingen.

Maarten Verheyen

geplaatst door Addertje  

Groeit hier iets moois ? Soms is het interessant even over de taalgrens te kijken en te lezen wie daar wat schrijft. Zo verscheen recent in het Franstalige tijdschrift Le Vif l’Express (Franstalige tegenhanger van Knack) een ode van Belgicist Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws) aan een zekere Annemie Turtelboom. Hét fenomeen bij Open VLD dat – nog volgens Van der Kelen - de partij uit de gracht moet trekken.

Hij is zo ingenomen door deze nieuwe verschijning aan het Open VLD-firmament dat je zou gaan geloven dat hij zich alsnog verkiesbaar stelt op haar lijst. Of is hier sprake van een verdoken liefdesverklaring ?

Geen idee echter waarom Van der kelen de loftrompet over Turtelboom steekt in het zuiden van het land terwijl Antwerpen eerder noordelijk ligt... Maar dat is dan weer een detail. Tussendoor geeft hij ook nog even een sneer aan Joëlle Milquet.

Hieronder enkele passages uit zijn column (vrije vertaling).

• Ze is 45 jaar. Ze heeft raafzwart haar. Zij is oorspronkelijk van Ninove, is opgegroeid in Puurs en woont sinds kort in Antwerpen op vraag van haar Voorzitter. Zij kleedt zich steeds volgens de Belgische mode. Haar favoriete kleur is zwart, enkel zwart.
• Zij is recordhoudster van de korte antwoorden in de Kamer. “Het antwoord is ja, ja en ja, Mijnheer Annemans”, wierp ze hem eens toe tijdens een zitting van de mondelinge vragen.
• Zij speelt, blijkbaar zonder probleem, haar dubbele rol van Minster van Justitie en hoofd van de lijst van Antwerpen, de grootste en moeilijkste stad van Vlaanderen. En dit tegenover de hardste tegenstander nl. een zekere Bart De Wever. Zij als geadopteerde Antwerpse. Hij, een “sinjoor” pur-sang.
• Kortom, een nieuw fenomeen is verschenen in de politieke wereld in Vlaanderen. Zij noemt Annemie Turtelboom. Zij is de hoop van de Vlaamse liberalen. Zij zijn gegrepen door angst want de partij heeft veel terrein moeten prijsgeven. Tegenover haar partijvoorzitter en haar vice-Voorzitter gebruikt zij haar charme, haar vastberadenheid en haar kracht. Ze laat zich zelden sussen. Dat is de eerste indruk die zij al gaf als Minister van Migratie- en Asielbeleid in de regering Leterme. Wat Marie Arena en Joëlle Milquet ook mochten ondernemen, ze liet niet los. Ondanks de hongerstakingen en manifestaties.
  
  De recente vernieuwing is nog niet zichtbaar in de peilingen maar de sfeer bij Open VLD is al gewijzigd dank zij één enkele vrouw.
• Op drie maanden tijd heeft zij de situatie van de partij in Antwerpen geanalyseerd. Waar ze een ruïne aantrof. Met slechts 5,5% in de peilingen. In een week tijd heeft de Minister van Justitie de kaarten geschud. De eerste dag heeft zij Foud Belkacem van Sharia4Belgium in de gevangenis gestopt. ’s Anderendaags aanvaardde de Antwerpse politiechef om de tweede plaats in te nemen op haar lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. De dag daarna vervoegde de directrice van het Antwerpse atheneum, icoon van het verbod op hoofddoeken op school, haar lijst. De verrassing was totaal in de havenmetropool. Zoals Tony Blair in zijn tijd New Labour creëerde, bouwt Turtelboom de New VLD.
  (nvdr. geen woord over Phaedra Hoste of Luc Bungeneers…)
• Haar imago steekt heel sterk af tegen dat van Joëlle Milquet. De efficiëntie tegenover de verwarring. De standvastigheid tegenover de wispelturigheid. Zij ontbreekt enkel een prof voor het Frans. Haar Frans is zoals het Nederlands van de Eerste minister. Er is nog werk aan de winkel.

 Bron: levif.be

geplaatst door Addertje  

Als je geloofwaardigheid helemaal is opgebruikt rest enkel nog het verkiezingswapen van de angstcreatie. Dat is althans wat Eric Van Rompuy moet hebben gedacht tijdens een interview dat hij gaf aan de RTBF.

De Wever: 4 jaar sabotage, hij is arrogant, hij gedraagt zich al als Minister-President

Eric Van Rompuy maakt veel lawaai. Hij deed het voorbije weekend op zijn blog. Vandaag gaat hij wel heel ver op de Franstalige zender RTBF en in de krant Le Soir. Hij beschuldigt De Wever er van om de “Vlaamse regering te saboteren” met als doel “België te laten exploderen”.

Volgens Van Rompuy hebben alle acties van Bart De Wever een zuiver electoraal doel. Er moet vertrouwen zijn tussen de partners. Maar hij beschuldigt de Spa en de N-VA ervan dat zij Minister-president Kris Peeters en zijn partij CD&V treffen om strategisch-electorale redenen. Volgens hem kan dit enkel leiden tot een “clash”.

Zondag had Van Rompuy al verklaard dat De Wever “zich al als Minister-president ziet”. Hij zegt: “de Frantalige publieke opinie moet weten dat Bart De Wever niet meer geïnteresseerd is in de federale regering.”

Op de RTBF geeft Van Rompy toe bang te zijn van de N-VA. “De N-VA mikt werkelijk op een bijna absolute meerderheid in Vlaanderen in 2014. Indien dat het geval wordt, dan zal dit problemen veroorzaken: De Wever zal weigeren om nog onder partijen te onderhandelen voor een federale regering. Hij zal enkel onderhandelen over confederalisme of separatisme.” meent Van Rompuy.

Bart De Wever probeert een klimaat te creëren waarin het onmogelijk wordt om te onderhandelen. “Binnen twee jaar kan hij Voorzitter van Vlaanderen worden en onderhandelen met Wallonië. Niet over een staatshervorming, maar over het einde van België”, besluit Eric Van Rompuy.

Bron: lesoir.be

Bekijk het RTBF-interview : video

geplaatst door Addertje  

Zijn de Franstaligen die zich niet willen onderwerpen aan de Vlamingen, extremisten (“nationalistes francophones”)?

In le Vif las ik een column die een illustratie vormt van hoe vele Franstaligen denken over de taalperikelen en de verhouding tussen de twee gemeenschappen in dit (on)land.

Het komt er op neer dat Franstaligen niet kunnen aanvaarden dat zij zich zouden moeten onderwerpen aan een Vlaamse meerderheid.

Daar kan ik inkomen. Maar wat ik niet begrijp en waarmee ik helemaal niet akkoord ga is dat blijkbaar het omgekeerde - wat trouwens al decennia lang de realiteit is ! - blijkbaar wel moet kunnen. M.a.w. De Vlamingen moeten zich neerleggen bij de dictatuur van een Franstalige minderheid. Zoniet… ben je een Vlaamse extremist. Mooi zo ! Dat noemt men dan democratie op zijn Belgisch. En dat te lezen van een “politieke psycholoog”…

Dat blijkt uit de column van een zekere Pascal De Sutter, politieke psycholoog (jaja, dat blijkt te bestaan!) en sexuoloog, in het Franstalige magazine Le Vif onder de titel Les francophones insoumis, d'affreux nationalistes ?  

Hieronder enkele (vertaalde) passages. 

“Er bestaan ongetwijfeld echte fanatieke Franstaligen die haatdiscours houden tegenover de Vlamingen. Ik zou de eerste zijn om dit aan te klagen… als ik ze zou horen. Maar ik stel verheugd vast dat men ze zelden hoort. Indien men in een Waalse gemeente vlaggen zou ophangen met “Gembloux, où les francophones sont chez eux” ("Gembloux, waar Franstaligen thuis zijn"), dan zou ik een petitie starten om ze te laten verwijderen. Bovendien meen ik dat de “echte” nationalistes francophones (Franstalige nationalisten), die vijandig staat tegenover de Vlamingen, niet de helft van de stemmen zouden halen bij verkiezingen in Wallonië. Het gaat om een heel klein aantal zonder enig electoraal belang of belang voor de media.

Men zal ze dus moeten uitvinden. En daarom zal iedere Franstalige, die de Vlaamse eisen beu is en uiteindelijk vindt dat een vredevolle scheiding beter is dan een unie met conflicten, als een “nationaliste francophone” worden geklasseerd. Iedere Franstalige die durft te klagen over de invloed van de Vlamingen bij het leger, de diplomatie en de hoge posten bij de federale overheid krijgt het etiket van “nationaliste francophone”.

Charles de Gaulle zei: "Patriottisme is houden van zijn land. Nationalisme, is dat van anderen haten.” Wat mezelf betreft, ik houd van Vlaanderen en van de Vlamingen. En ik zou ook graag op een dag een toeristische uitstap willen doen om er even goed ontvangen te worden als een Fransman, een Brits of een Duitser. Ik hou van België. Ik heb tranen in de ogen gehad bij het horen van de Brabançonne.

Maar “la Belgique à papa” bestaat niet meer. En het nieuwe België waar de meerderheid hoe langer hoe minder de minderheid respecteert, staat mij niet aan. En het gaat hier niet om de paranoïa van een francofone extremist. Maar het gaat om de vaststellingen bij het gedrag van Vlaanderen ten opzichte van de minderheden. Vaststellingen die worden gedaan door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, de Europese Commissie en zelfs de Verenigde Naties.

In deze logica zullen de Franstaligen, die absoluut vasthouden aan een eengemaakt België, beetje bij beetje moeten wennen aan de idee van een België dat sterk Vlaams gekleurd is. Je zal nog vrij Frans kunnen spreken in Luik of Namen, maar je zal een Nederlandstalig CV (curriculum vitae) moeten hebben om toegang te krijgen tot de belangrijke functies bij de federale overheid.

Ik heb echter geen zin om te leven in een land waar mijn kinderen niet de toegang zouden krijgen tot de beste functies in de overheid omdat ze de pech hebben in het Frans te zijn opgevoed. Ik heb respect voor de Vlaamse ambities, maar ik wil er mij niet aan onderwerpen. Ik beschouw mezelf als een "insoumis francophone" (niet-onderworpen Franstalige).

Ík heb de regionalisering of de taalgrens niet gevraagd. Maar nu we toch zover zijn beef ik als Franstalige niet van angst voor een eventuele scheiding. Ik ben geen nationalist maar een francofoon die zich niet onderwerpt.

Ik verkies de uitdaging van de autonomie boven een voortdurende onderwerping. Maar niemand verplicht u om te denken zoals ik…”

geplaatst door Addertje  

Volgens Carl Devos, politicoloog aan de Gentse Universiteit, heeft de grote nervositeit binnen de Vlaamse regering ontegensprekelijk te maken met de grote stress voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ongetwijfeld gaan de nationalisten potten breken (“casser la baraque”) in heel wat gemeenten maar Devos denkt dat ook andere redenen meespelen die ook verband houden met de N-VA.

Voor en na

Toen de N-VA in 2009 toetrad tot de Vlaamse regering, had zij nog niet het gewicht dat de partij verwierf bij de federale verkiezingen van 2010 en was ze nog niet de grootste Vlaamse partij. De bevoegdheidsverdeling binnen de Vlaamse regering beantwoordt niet meer aan deze nieuwe politieke realiteit waardoor de N-VA zich steeds een beetje meer centrum-rechts profileert.

Ander element, nog steeds volgens Carl Devos, is het gebrek aan sterke personaliteiten in de huidige regering in vergelijking met Peeters I. Peeters  was toen omringd door Frank Vandenbroucke en Dirk Van Mechelen. Het was een hecht trio dat geen weerstand kende. Vandaag ligt dat anders. Volgens Devos is de huidige Vlaamse regering zelfs maar een “overgangs”regering, tussen Peeters I en Peeters III of De Wever I… Voor De Wever is de echte tegenstander niet Elio Di Rupo maar wel de huidige minister-president.

Wissel binnen regering ?

Valt er een wijziging in de samenstelling van de regering te verwachten ? Devos is van mening dat Kris Peeters dit niet zal toelaten. Hij houdt er aan om de stabiliteit van zijn regering te tonen. Ook bij de komst van de regering-Di Rupo deed hij niets. Hij zou een opening kunnen maken naar de Open VLD (er zijn nog twee beschikbare ministerposten) maar hij zal dat niet doen. Evenmin als de N-VA buiten zetten. Daarnaast is het niet gezegd dat de andere partijen bereid zouden zijn om ministers op te offeren. Toch zal na de verkiezingen iets moeten veranderen. Alles zal afhangen of de regering een tweede adem zal vinden met nieuwe projecten…

Bron: La Libre Belgique, 3-7-2012

geplaatst door Addertje  

Écht kiezen tussen een links of een rechts beleid, dat is enkel voor de anderen weggelegd. Wij moeten ons schikken naar ons lot. Want we leven nu eenmaal in België, en dat is naar het schijnt een ingewikkeld land.

Om de oren slaan

In zo een land moet je de politici niet te veel met verkiezingen om de oren slaan. Vandaar dat de regering heeft beslist om een verkiezingsdag te schrappen: voortaan zullen de federale en de regionale verkiezingen samenvallen. We houden dan nog twee verkiezingsdagen over. En amper zijn de aparte regionale verkiezingen afgeserveerd, of de politici beginnen zich al te ergeren aan de lokale verkiezingen: hoe vervelend toch dat die nu het regeringswerk doorkruisen en de politieke rust verstoren. Het zou ons niet verbazen, mocht over een paar jaar ook die aparte stembusgang worden afgeschaft.

De Belgische democratie zit overduidelijk in een neerwaartse spiraal. Om het bestaande regime in stand te houden moet de democratie steeds verder worden afgebouwd. Het aantal democratische inspraakmomenten wordt kleiner. En als de kiezer dan toch nog eens zijn zeg mag doen, dan wordt daar bij de regeringsvorming geen rekening mee gehouden. Er bestaat geen enkele band meer tussen de verkiezingsuitslag, de regeringsvorming en het gevoerde beleid.

Doordat premier Elio Di Rupo (PS) steunt op een overweldigende meerderheid langs Franstalige kant, is het voor de Vlamingen mathematisch haast onmogelijk om deze regering weg te stemmen. Dankzij de samenvallende verkiezingen wordt de Vlaamse regeringsvorming een doorslagje van de federale. Ook in de Vlaamse deelstaat kan het democratische spel niet meer op een normale manier worden gespeeld. En dat pseudo-democratische stelsel wordt steeds meer vergrendeld en gebetonneerd. Er zijn er nog altijd die volhouden dat je dit systeem kunt deblokkeren met een klassieke staatshervorming. Ze zijn al even geloofwaardig als baron Von Münchhausen, die beweerde dat hij zichzelf met paard en al uit het moeras kon trekken.

Maar toch mogen we niet fatalistisch zijn. Ook in dit opzicht is Frankrijk een lichtend voorbeeld. De democratie heeft daar niet altijd zo goed gefunctioneerd als vandaag. In de jaren vijftig reed het politieke systeem van de Vierde Republiek zich volledig vast. Ook in Frankrijk bleek het niet meer mogelijk om het systeem van binnenuit te hervormen. Gelukkig was er toen generaal Charles de Gaulle. Die schoof in 1958 de Grondwet van de Vierde Republiek gewoonweg opzij en liet bij referendum een nieuwe Grondwet goedkeuren. De Vijfde Republiek was geboren. De socialisten schreeuwden toen moord en brand. François Mitterrand sprak van een coup d'état permanent. Maar vandaag wordt de Gaulle door alle Fransen geëerd als de redder van de democratie. Hopelijk wordt 2014 het jaar van de gaullistische revolutie in België.

Uittreksel uit: “Hopelijk wordt 2014 het jaar van de gaullistische revolutie in België” (Bart Maddens)

www.doorbraak.be

geplaatst door Addertje