Zijn de Franstaligen die zich niet willen onderwerpen aan de Vlamingen, extremisten (“nationalistes francophones”)?

In le Vif las ik een column die een illustratie vormt van hoe vele Franstaligen denken over de taalperikelen en de verhouding tussen de twee gemeenschappen in dit (on)land.

Het komt er op neer dat Franstaligen niet kunnen aanvaarden dat zij zich zouden moeten onderwerpen aan een Vlaamse meerderheid.

Daar kan ik inkomen. Maar wat ik niet begrijp en waarmee ik helemaal niet akkoord ga is dat blijkbaar het omgekeerde - wat trouwens al decennia lang de realiteit is ! - blijkbaar wel moet kunnen. M.a.w. De Vlamingen moeten zich neerleggen bij de dictatuur van een Franstalige minderheid. Zoniet… ben je een Vlaamse extremist. Mooi zo ! Dat noemt men dan democratie op zijn Belgisch. En dat te lezen van een “politieke psycholoog”…

Dat blijkt uit de column van een zekere Pascal De Sutter, politieke psycholoog (jaja, dat blijkt te bestaan!) en sexuoloog, in het Franstalige magazine Le Vif onder de titel Les francophones insoumis, d'affreux nationalistes ?  

Hieronder enkele (vertaalde) passages. 

“Er bestaan ongetwijfeld echte fanatieke Franstaligen die haatdiscours houden tegenover de Vlamingen. Ik zou de eerste zijn om dit aan te klagen… als ik ze zou horen. Maar ik stel verheugd vast dat men ze zelden hoort. Indien men in een Waalse gemeente vlaggen zou ophangen met “Gembloux, où les francophones sont chez eux” ("Gembloux, waar Franstaligen thuis zijn"), dan zou ik een petitie starten om ze te laten verwijderen. Bovendien meen ik dat de “echte” nationalistes francophones (Franstalige nationalisten), die vijandig staat tegenover de Vlamingen, niet de helft van de stemmen zouden halen bij verkiezingen in Wallonië. Het gaat om een heel klein aantal zonder enig electoraal belang of belang voor de media.

Men zal ze dus moeten uitvinden. En daarom zal iedere Franstalige, die de Vlaamse eisen beu is en uiteindelijk vindt dat een vredevolle scheiding beter is dan een unie met conflicten, als een “nationaliste francophone” worden geklasseerd. Iedere Franstalige die durft te klagen over de invloed van de Vlamingen bij het leger, de diplomatie en de hoge posten bij de federale overheid krijgt het etiket van “nationaliste francophone”.

Charles de Gaulle zei: "Patriottisme is houden van zijn land. Nationalisme, is dat van anderen haten.” Wat mezelf betreft, ik houd van Vlaanderen en van de Vlamingen. En ik zou ook graag op een dag een toeristische uitstap willen doen om er even goed ontvangen te worden als een Fransman, een Brits of een Duitser. Ik hou van België. Ik heb tranen in de ogen gehad bij het horen van de Brabançonne.

Maar “la Belgique à papa” bestaat niet meer. En het nieuwe België waar de meerderheid hoe langer hoe minder de minderheid respecteert, staat mij niet aan. En het gaat hier niet om de paranoïa van een francofone extremist. Maar het gaat om de vaststellingen bij het gedrag van Vlaanderen ten opzichte van de minderheden. Vaststellingen die worden gedaan door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, de Europese Commissie en zelfs de Verenigde Naties.

In deze logica zullen de Franstaligen, die absoluut vasthouden aan een eengemaakt België, beetje bij beetje moeten wennen aan de idee van een België dat sterk Vlaams gekleurd is. Je zal nog vrij Frans kunnen spreken in Luik of Namen, maar je zal een Nederlandstalig CV (curriculum vitae) moeten hebben om toegang te krijgen tot de belangrijke functies bij de federale overheid.

Ik heb echter geen zin om te leven in een land waar mijn kinderen niet de toegang zouden krijgen tot de beste functies in de overheid omdat ze de pech hebben in het Frans te zijn opgevoed. Ik heb respect voor de Vlaamse ambities, maar ik wil er mij niet aan onderwerpen. Ik beschouw mezelf als een "insoumis francophone" (niet-onderworpen Franstalige).

Ík heb de regionalisering of de taalgrens niet gevraagd. Maar nu we toch zover zijn beef ik als Franstalige niet van angst voor een eventuele scheiding. Ik ben geen nationalist maar een francofoon die zich niet onderwerpt.

Ik verkies de uitdaging van de autonomie boven een voortdurende onderwerping. Maar niemand verplicht u om te denken zoals ik…”