|
Celui dont tout le monde dit le nom
(Hij van wie iedereen de naam zegt)
Editoriaal van BEATRICE DELVAUX (Le Soir) - 9 juli 2012
(Vrije vertaling)
Bijna een jaar geleden, in de nacht van 21 juli, kroop België uit een diepe crisis. Wouter Beke, CD&V-Voorzitter, aanvaardde om onderhandelingen aan te vatten om aldus de N-VA te marginaliseren en de regering Di Rupo I op de been te helpen. Dit akkoord en dit België: het was een mirakel.
Dat is het nog altijd, een jaar later. Hoewel de Staatshervorming en de splitsing van BHV in de week van de Vlaamse feestdag zullen worden gestemd, toch staan wij nog steeds even dicht bij een mogelijke splitsing van het land. Nooit heeft de schaduw van Bart de Wever zo zwaar gewogen. Nooit is hij in staat geweest om het lot van Vlaanderen zo sterk te domineren, dank zij de gemeenteraadsverkiezingen, en dus ook het lot van België.
Hij zei het dit weekend, genietend van de zichtbare ontreddering van zijn Vlaamse opposanten: Ik zou Calimero zijn ? De waarheid is dat ik groot ben en dat zij heel klein zijn.
Maar op welke planeet leeft N-VA ?, vroeg Di Rupo zich af toen een parlementslid van die partij de bouw van een nieuwe nucleaire centrale wenste. Het antwoord is eenvoudig: de N-VA leeft niet op de planeet, zij bekijkt ze van op afstand, moedigt het ongenoegen aan, doet aanbevelingen of torpedeert oplossingen die ze zelf nooit in de praktijk moet brengen. Iemand die dingen zegt maar nooit iets doet, is onaantastbaar, verklaarde zaterdag Patrick Janssens, de socialistische burgemeester van Antwerpen. Het is helaas in die veel te onrechtvaardige zetel dat Bart De Wever zit.
Hij houdt nog steeds vast aan de splitsing van het land in naam van zijn droom van democratisch bestuur en efficiëntie die hij verkondigt. BHV is maar een kleine erwt in die soep. Een splitsingsproject dat hij voortaan aan Europa zal voorstellen en dat zich volgens hem ook moet afscheiden van het Zuiden, Frankrijk inbegrepen. Vlaanderen zou dan de grens zijn van dit Noord-Europa van de eerbaren.
De man wacht zijn tijd af om de Geschiedenis binnen te stappen en het risico te nemen om te ontgoochelen door eindelijk zijn verantwoordelijkheden te nemen. Maar hij zal zijn handen enkel vuilmaken voor de grote slag. Zijn slag. In een klimaat van populisme, van gepruts en getalm bij de klassieke oplossingen tegenover de schuldencrisis, de bankencrisis, de werkgelegenheid en de identiteiten in Europa, en aangemoedigd door de peilingen, voelt hij dat het moment nadert.
Dat verklaart de angst van de anderen. Want zij zien niet meer welke kracht nog een tegenwicht kan bieden voor de verleiding van een man met enkel gemakkelijke beloften. Die nooit rekenschap moet geven. Die enkel maar zijn nationalistische droom moet verwezenlijken.
lesoir.be
|
