Geestverruimende verhalen van altijd.. en overal 1
Moet er nog wat wez'n buurvrouw?
Het was stil en heet in de goedgevulde oude dorpskerk. De familie en kennissen keken wat twijfelend naar de kist voor in de kerk. De organist speelde zachtjes "De Heer is mijn herder" en de ouderen neurieden oma's favoriete psalm instemmend mee. Het wachten was op de kinderen,die in het zaaltje voor zaten om de condolences in ontvangst te nemen. Toen trad Remmelt van Dijk,koster,begravenisbode en ouderling van dienst naar voren. Hij keek nog even de kerk in,alsof hij het ook niet kon helpen,haalde wat hulpeloos de schouders op en draaide de schroeven in het deksel van de kist vast. Het geluid van die vastdraaiende schroeven leek de stilte nog beklemmender te maken. Het was alsof er ook een ongemakkelijk gevoel van leegte over de aanwezigen neerdaalde. Iedereen wist,dat oma 92 jaar was geworden en een goed leven had gehad. Het was,zoals de huisarts ook gezegd had,alsof haar Goede Herder vorige week nadat zij nog een boterham had gegeten,op de stoel bij de grote tafel,het knopje had omgedraaaid en haar had thuis gehaald. Er was dus eigenlijk geen reden tot verdriet. Tegelijk wist iedereen,dat dit niet een moment en plaats was om vrolijk te zijn. Dit maakte de stilte wat onduidelijk.. Toen klonk er het piepende geluid van een langzaam open en dicht gaande deur. Na een kort moment van rust,hoorde iedereen het gekraak van te goedkope schoenen over het tussenpad midden in de kerk. Een paar kleinkinderen keken snel even achterom.. "Het is Koene" siste een van de kleinzonen.. "Koene!" Er klonk wat onduidelijk gemompel uit de banken waar de kleinkinderen bij elkaar zaten. Ach,iedereen kende Koene.Hij was de negenenvijftigjjarige zoon van de buurvrouw van oma en toen buurvrouw vorig jaar was overleden was Koene in haar huis blijven wonen. Hij deed wekelijks wat boodschappen voor oma en alle kleinkinderen hadden wel eens meegemaakt dat Koene langs kwam met een groezelig notitieblokje. "Moet er nog wa wez'n buurvrouw?" Oma zei wat ze nodig had en Koene noteerde de bestellingen. Hierna las het lijstje nog eens voor. Op zich niets bijzonders,maar Koene had een hazenlip en de aanwezige kleinkinderen hadden dan altijd moeite niet in lachen uit te barsten. Oma keek dan dreigend naar haar nageslacht en als Koene weg was mopperde ze nog wat na,maar haar ogen lachten dan altijd.,waardoor zij weer even jong leek. Koene kwam langzaam krakend door het gangpad in het midden van de kerk naar voren. Een van de kleinzonen siste zacht maar duidelijk hoorbaar : "Er hoeft voortaan niks meer te wez'n Koene" Uit de banken klonk nu een onderdrukt gegiechel,geschuivel en geproest... Het leek of de gesloten kist voor in de kerk ook bewoog.................
