Het zal u hoop ik na de overigens overbodige inleiding en de eerste hoofdstukken duidelijk zijn, dat vorige week met de introductie van Arend met zijn stokken,in die multi functie veelkleurige klas de ideale beginsituatiesituatie werd geschapen voor een dramatisch vervolg van dit verhaal? Laat ik maar niet niet teveel verklappen,omdat ik dat vervolg zelf ook nog niet zo goed weet en omdat ik daar eigenlijk ook nog geen zin in heb maar ik zou de volgende hoofdstukken in twee woorden kunnnen samenvatten "poeh,poeh"en voor een goed verstaander zeg ik "po" Ik denk dat de zg "botsende karakters en sociaal culturele achtergronden wel een belangrijke rol hebben gespeeld in de onvermijdelijke plot waar u en ik op wachten. Over de schuldvraag wil ik het hier en nu niet hebben,hoewel ik als schrijver wel de eind verantwoordelijkheid wil en moet nemen. Natuurlijk kunnen we meester Sybrand,Siebje kwalijk nemen,dat hij de toch wel duidelijke signalen,dat het dramatisch uit de hand zou lopen,niet heeft gezien... Maarrrrrr..."signalen zien? "Hoe kun je dat tegenwoordig nog,in een klas vol leerlingen,die zelfstandig hun eigen "leerweg"volgen en de meeste tijd achter computers zitten,zodat er dus weinig tijd en nog minder ruimte is voor sociale interactie..? En Siebje was zo tegen de kerst met al die feestjes bij tantes van de hospita enz ook niet zo scherp meer he. Tja en de ouders dan....? Nou Arend had dus geen ouders meer,die we iets kunnen verwijten. Die hadden we immers laten verongelukken toch? De ouders van Johan en tweelingzus Rebecca waren zo druk met het aflopen van hun sociale verplichtingen,zeker tegen de kerst,van de datingclub,brei-,thee-en sherrykransjes,rotarymeetings en wederzijdse minnasessen,waarvan ze een zelfs zonder het te weten deelden, daar wil ik nu niet verder op in gaan dat ze geen tijd hadden voor de kinderen en dus helemaal niet voor problemen met... Ik denk dat eigenlijk alleen Johan en Arend vanaf het begin aan hebben gevoeld dat dit mis zou moeten gaan. Johan,die altijd in de klas en meer nog op het plein in de pauzes en na schooltijd de populaire bink was geweest,merkte steeds meer,dat Arend ondanks of juist dankzij zijn handicap, geaccepteerd werd,sterker, erger nog, gewaardeerd... "Hij kan toch zo mooi lezen!" "Hij kan zo zo prachtig vertellen" "Hij wil iedereen altijd helpen.." Johan gruwde van deze opmerkingen......Hij gruwde van die Arend, wijsneusje Stokje. Die hem altijd wilde helpen met lezen....... Die, toen onnozele Siebje,pardon meester Sybrand weer eens problemen had met de PC en er zelfs met hulp van Johan niet uitkwam de zaak snel opgelost had. Dat de kinderen hierna Arend gingen vragen,als de computers weer eens niet mee wilden werken,was al niet zo bevorderlijk geweest voor de rolverdelingen en verhoudingen in de klas,maar ach daar was nog over heen te komen. Wat Johan echt dwars ging zitten,was dat in de pauzes en na schooltijd,steeds meer kinderen liever met Arend gingen spelen dan met hem voetballen.... Dat ze lieten merken dat ze zijn "Arend Stokje' opmerkingen niet leuk vonden begreep hij niet echt .....Helemaal niet toen zus Rebecca, zowel in de klas als thuis zei,dat hij vlgs haar jaloers was op Arend. In het brein van het verwende,maar wat aandacht betreft verwaarloosde jochie begon haat te broeien... Dat jochie dat vorig jaar op het kerstspel nog engeltje was geweest zou binnenkort zodra hij de kans kreeg,als een duveltje uit een doosje komen.
Hoofdstuk 5 dus he ... eigenlijk een intermez zootje..
Beste lezers,lieve lezeressen... Hoewel ik het idee heb dat ik met het gegeven van de die multiculturele veelkleurige klas,met daarin het te verwachten conflict,tussen Arend en Johan,dat al smeult,zal ontploffen zo tegen de kerst en naar een vredige ontknoping zal leiden bij de kribbe best wat kan,vrees ik dat zo het toch wat magertjes dreigt te worden.. Ik mis nog de dubbele bodem,de boodschap tussen de regels en meerdere lagen door. Even dacht ik er over het probleem van vreemdelingen,racisme,generale excuses etc lekker door het verhaal heen te weven. Maar zulke grote mensenproblemen,spelen niet bij kinderen,die denken ook op dat gebied,kinderlijk eenvoudig zwart-wit. Trouwens in die multi kleurrijke klas,van meester Siebje vormen de allochtonen al een meerderheid. Het idee om meester Siebje een verhouding te laten beginnen met Arend lijkt mij ook niet zo goed tegen de kerst en meester is al acoholist,dus om hem ook nog homofiel en zelfs pedofiel te maken zou teveel van het kwade zijn. Laat ik daarom maar een andere bedreigde soort in gooien,die het richting kerst ook altijd goed doet,nl de zwervers,daklozen dus.. Nee,nee weest u niet bang,ik zal u niet vragen er deze laatste weken van het jaar,een in huis te nemen en die begin januari met de kerstboom weer buiten te gooien. Het lijkt mij mooi om zo rond de kerst zo'n vaak ongewenste,maar bedreigde minderheid in het verhaal te brengen om hem later een heel belangrijke rol te geven. Op het 5 mei plein schuin tegenover de school was Harco een bekende hangoudere. De kinderen zagen hem vrijwel dagelijks en niemand wist eigenlijk waar hij vandaan kwam. U weet dat natuurlijk ook niet en ik wist het tot voor kort ook niet en ik had het ook nooit geweten als hij mij het kort geleden,niet verteld had. Ik weet niet meer of hij toen dronken was,of ik of wij beide,maar ik geloof hem graag,mede omdat dit zo mooi in het kerstvervolgverhaal past. Vlgs Harco kon en wilde hij zijn zwerversbestaan niet wijten aan een moeilijke jeugd of zo.Hij was gelukkig opgegroeid in een stad ver achter de horizon. Na de lagere en middelbare school leek vlgs hem en vooral zijn ouders een studie theologie een prima stap naar hogere sferen. Zijn verkering met Metsje de dochter van een vrijgemaakte dominee,was echter om geloofsredenen,geloof ik plots beeindigd.. Harco geloofde het toen wel en hij trok vervuld met duivelse gedachten de wijde wereld in. Hij was toen,na een jaar gereisd te heben genezen van deze jeugdzonde en terug in het stad,getrouwd met een bankiersdochter,die hem twee zonen en een saaie baan schonk. Toen de kinderen het huis uit waren, was zij er met Noorderzon,zo noemde iedereen de jongste klerk, vandoor gegaan. Harco was hierdoor behoorlijk van slag en aan de drank geraakt. Uiteraard he... Hij werd vervroegd afgekeurd en verwaarloosde het huis en zichzelf steeds meer. De kinderen hadden een avond ruzie gemaakt wat er met vader moest gebeuren. Uiteindelijk werd hij toch maar niet in een inrichting opgenomen,want dat bleek veel te duur,omdat hij dan eerst zijn spaargeld moest opmaken,aan verblijfkosten. Zoon Bas en schoondochter Babette vonden dat dat geld beter in de familie kon blijven en pa werd liefdevol in het gezin opgenomen. Waarschijnlijk had Babette aan haar studie aan de Sociale Academie ook het idee overgehouden dat dat beter was voor paps.... Nou paps dacht er dus duidelijk anders over zo bleek al snel. Hij werd steeds meer een "probleemouwere" en een gevaar voor zijn omgeving. Uiteindelijk besloot de familie dat het zo niet langer kon en zag zelfs Babette dat idealen ook hun grenzen hadden. Er werd een plaatsje gevonden in een soort sociaal pension van het Leger des Heils. De familie ging met Harco op kennismakingsbezoek en voor een zg intakegesprek.... Harco zei dat het hem wel wat leek en vroeg toen of hij even van het toilet gebruik kon maken. Dat was het laatste wat de familie hem hoorde vragen........ Hij verdween die middag spoorloos. Zelfs advertenties en telexberichten brachten hem niet terug....... Hoe hij dan vijf jaar geleden opdook in de stad hier wist niemand meer. Hij presenteerde zich graag als vertegenwoordiger voor de "vereniging van plaatselijke dak- en thuislozen" De vereniging wilde een eigen gebouw in de stad voor dagopvang van de leden en andere behoeftigen,met dagelijkse warme en koude maaltijden,douchegelegenheden en nachtopvangruimte voor de koude winterdagen. Harco beweerde altijd dat de vereniging wekelijks vergaderde,maar omdat hij naast voorzitter,penningmeester,secretaris ook enigst lid van verdienste was,verliepen die samenkomsten onopvallend. Hij was,toen dit verhaal zich begon te ontwikkelen een bekend figuur op en rond het 5 mei plein geworden. De kinderen waren vaak vriendelijk tegen hem en gaven hem eten,wat ze meegekregen hadden voor school,maar niet lusten.
Dat die Harco later in het vervolg zo'n belangrijke rol zal spelen..........
Na het intermez zootje van gisteren,dat even nodig was om het verhaal enigzins te verdiepen en het vervolg mogelijk te maken,schuiven wij Harco even ter zijde,al raad ik u aan hem niet weg te denken hoor.. Laten wij maar zeggen dat hij na een avondje stappen met collegea vrije vogels in een andere stad even spoorloos was,maar wij zullen hem later in het verhaal onderweg ongetwijfeld nog tegenkomen......
De sfeer in de muliculti kleurrijke klas,of eigenlijk groep.zoals dat tegenwoordig heet. was wat onrustig en dat had dus niet alleen te maken met de naderende kerst en de drukte er omheen. De onrust werd ook,eigenlijk vooral veroorzaakt door Johan,die er steeds meer moeite mee had,dat hij niet meer de onbetwiste leider leek te zijn. In de klas,zo merkte hij,werden zijn opmerkingen,in groepsgesprekken,die altijd gebasseerd waren geweest op stoerheid,bluf en overschreeuwen,maar eigenlijk een grote onzekerheid en gebrek aan sociale vaardigheden verborgen,door steeds minder kinderen echt gewaardeerd. De klas voelde steeds meer aan dat hij niet automatisch altijd zijn gelijk en zin hoefde te krijgen,omdat hij groot en sterk was en altijd meer geld en mooier speelgoed had en kinderen bij hem thuis mochten spelen. Tja,echte vriendschap is niet te koop he.... De kinderen vonden werken in de klas en spelen met Arend eigenlijk veel leuker,omdat die niet blufte en overheerste maar gewoon leuke ideeen had en ook kon luisteren,iets wat Johan nooit geleerd had. Die had eerst geprobeerd Arend te negeren in de klas en later zelfs bij het spelen op het plein,maar hij merkte dat veel kinderen liever met dat "kreupele armoedige rotjochie"computerspelletjes speelden met hun PC tjes dan met hem voetbalden.Nadat meester Sybrandus, sommige kinderen geklaagd hadden over het voetballen op het plein,dit verbannen had naar het veldje naast school,begon hij echt haat tegen die "Arend Stokje",die hij als schuldige zag voelen opkomen en begon hij hem steeds meer te sarren,waardoor hij door de meesten van de klas,hem echt begonnen te ontlopen,omdat ze dat gepest flauw vonden,waardoor hij nog meer wrok ging koesteren.Toen zijn zus thuis zei dat hij moest stoppen met die Arend altijd te pesten,omdat daardoor de rest hem Johan niet meer mocht,was de villa even te klein geweest. Uiteindelijk zou het maandelijks "Open,Open podium"de laatste druppel zijn die het niet zo smeulend heilig vuurwerk in dit verhaal zou doen ontbranden en zelfs voor en daverende knal zou zorgen. Ik zie,in gedachten tenminste,de lezers en lezeressen,zelfs de beste en liefste hun wenkbrauwen fronsen. "Open,Open podium?" "Is het zover al gekomen met het onderwijs tegenwoordig?" Ik vrees het ja en Siebje vreesde het al jaren,steeds weer,steeds meer...... De school had als een van haar doelstellingen,dat er "een podium moest zijn voor het ontplooien van de talenten van de kinderen" Dit betekende dat er naast de ontwikkeling van taal-en rekenvaardigheden, ook ruim aandacht moest zijn voor muziek,dans,drama en andere creatieve de vaardigheden. Daarom waren er elk jaar meedere podia. Op het open podium .lieten de klassen beurteling samen aan de rest van de school en familie iets van hun vaardigheden zien. Siebje had dit de eerste jaren nog wel interessant gevonden,omdat hij er als regiseur iets van zijn nooit ontdekte talenten kwijt kon,waarbij hij zichzelf ook een kleine maar wel belangrijke rol gaf rol. De laatste jaren toen de kinderen steeds meer zelf wilden bepalen wat ze als klas lieten zien en zijn ideeen niet zo welkom meer waren,was zijn enthousiasme snel verminderd. Het "Open,Open podium waarin kinderen,individueel of samen met anderen iets mochten voorbereiden en uitvoeren was voor hem helemaal een gruwel. Misschien was dat ook een van de oorzaken,dat hij in de tijd rond deze "drama's"altijd meer ging drinken? Ook nu, dit jaar kon hij er in de volle aula niet echt van genieten. Dat was een van die momenten dat hij het liefst heel ver weg wilde zijn. Hij kreeg weer het zo bekende "deja vu" gevoel. Hij zag het "ontroerende spontane spel,guttegut toch" van de allerkleinsten en wist dat het over een paar jaar,in de hoogste klas weer vervelende ettertjes zouden zijn,die hij dan in te korte tijd moest klaarstomen voor de CITO toets,waar de meesten echt niks van snapten,net als hun ouders trouwens.... Hij keek eens,zg open minded naar het publiek en bedacht,dat je ook door naar de gezichten van de ouders te kijken,al veel van de kinderen kon begrijpen. Neem nou mevr.Boersma,hij knikte vriendelijk,in gedachten dus he...als je die ziet,dan hoef je, toch van Nathalie niet een hoge score bij de CITO toets te verwachten?" Ze zong nu op dat podium best goed trouwens,samen met Dawn,daar hadde ze hun best op gedaan. Jammer dat die twee dat nooit deden met rekenen en taal... Hij gluurde stiekum even naar de grote klok,boven het podium..... Nog een kleine vier uur dan zat de halve week er al weer op...gelukkig. Hij probeerde belangstellend te kijken en luisteren naar het optreden van Stephen,die vlgs hem hetzelfde liedje,als vorig jaar speelde op het orgel en hij lachte vriendelijk naar de trots kijkende ouders. Die snapten het ook niet echt he. He,Johan deed dat rap nummer nu toch wel weer aardig..zeg,jammer dat het zo'n rotventje was. Vlgs mij zou die best weer eens de eerste prijs kunnen winnen in de bovenbouw. Hoewel,hij was best benieuwd naar het optreden van Johan's tweelingzusje Rebecca,met Arend.. Die hadden zelfs bij Rebecca thuis geoefend wist hijen vlgs de andere kinderen was het "vet cool" Het optreden werd inderdaad een groot sukses! Ze speelden een sketchje uit een film van Charly Chaplin,met Rebecca als arm blind geworden meisje en Arend als de zwerver,waarbij hij slim en komisch zijn krukken gebruikte. Wat was dat goed zeg! Ze kregen een daverend applaus en iedereen vond het dan ook terecht dat ze de eerste prijs kregen...nog voor Johan...met zijn Ali B nummer. Die was daar niet echt blij mee en wist nu zeker dat hij zodra hij de kans kreeg dat joch eens flink te grazen zou nemen. Die kans zou snel komen..........morgen al..... Dat zal ook tijd worden,want ik begin het zo langzamerhand wel wat saai te vinden,net als Siebje,die eigenlijk al geen podium meer kan zien.
Dit is dus eigenlijk hoofdstuk 7.. Omdat ik het zat ben steeds maar weer een hoofdstuk achter te lopen lijkt het mij goed,hoofdstuk 7 maar als niet geweest over te slaan..zodat we direct naar hoofdstuk 8 kunnen gaan. Deze korte tijdsverdichting is alleen een schrijver toegestaan he... Als u als beste lezer of lieve lezeres denkt zomaar een hoofdstuk over te kunnen en mogen slaan,wil ik u wel waarschuwen dat u dan de draad kwijt kunt raken. Laat ik hier volstaan met het feit dat in hoofdstuk 7 op school niets gebeurd is,omdat de kinderen een dagje vrij waren,zodat we nu snel verder kunnen gaan met hoofdstuk 8.
Hoofdstuk 8
Dat Elisabeth Druif, meestal Betsie genoemd en soms Druifje uiteindelijk de indirecte oorzaak zou zijn,dat dit verhaal een dramatisch vervolg zou krijgen,had zij zelf nooit kunnen denken en haar klasgenoten ook niet en meester Sybrand zeker niet,want die zag het altijd eind december allemaal niet zo helder meer. Betsie was eigenlijk altijd onopvallend aanwezig,alleen als ze er eens niet was werd ze gemist. Zij was,wat men tegenwoordig "een kind met en rugzakje" zou noemen,een kind dat dus veel extra hulp nodig had ivm lees-,schrijf_en taalproblemen,zoals diezelfde men zei. Hoewel problemen,zij had zelf nergens last van......De medeleerlingen hadden er trouwens ook geen problemen mee. Iedereen wilde haar graag helpen en met haar spelen. Vanaf groep 1 waren zij en Rebecca al dikke vriendinnen en speelden ze vaak bij elkaar thuis. Het gekke was,dat broer Johan,die over het algemeen andere kinderen graag overblufte en niet altijd vriendelijk tegen leeftijdsgenoten en meester Siebje was zich naar haar toe altijd als een aardigebeschermheer gedroeg,alsof zij zijn tweede zus was. Hij had er misschien daarom ook moeite mee dat het tussen Betsie en Arend zo goed scheen te klikken. Arend hielp haar altijd met lezen en toen meester eens zei dat haar lezen mede door Arend was vooruitgegaan kreeg hij nog meer een hekel aan die rottige Arend Stokje. Ze hadden er thuis zelfs ruzie om gehad toen Betsie en Rebecca zeiden dat hij jaloers was op Arend,omdat die beter kon lezen. Het was de dag na de onverwachte vrije dag..... Betsie kwam opgewonden en vrolijk op school, met een nieuw computerspelletje dat ze voor haar verjaardag gekregen had. Ze liet het aan de klas zien en iedereen mocht er het spel direkt even proberen. Meester Sybrand bleek,zoals verwacht niet echt te snappen hoe het werkte,maar de meesten hadden het snel door. Johan had lang de hoogste score,maar werd aan het eind nog overtroefd door ...Arend..... Weer die Arend.. "Zo,we gaan aan het werk"zei meester,"toen iedereen het computerspel geprobeerd had en hijzelf twee keer,zonder succes,"stop het maar even in mijn bureaula Elisabeth dan kun je het om twaalf uur meenemen". Iedereen ging daarna ijverig aan het rekenen of deed alsof. Toen het pauze was besloot Betsie haar nieuwe spelletje maar niet mee te nemen naar het. Iedereen ging naar buiten,al dan niet met eten en drinken. Arend bedacht plotseling dat hij zijn appel vergeten was. Hij glipte de school weer in en kwam in het lege lokaal. Hij merkte niet dat Johan hem gezien had en gevolgd was. Hij liep naar zijn kastje en pakte zijn appel. Toen,zonder erbij na te denken liep hij naar meesters bureau,opende de bovenste la en pakte het computerspelletje. Hij keek er bewonderend naar. "Gaaf zeg!" Toen stopte hij het met een gevoel van spijt terug. Hij zag niet dat Johan door een ruitje naar binnen zat te kijken,naar wat hij deed en hij zag dus ook niet dat die een rare grijns op zijn gezicht kreeg........ Toen Arend het lokaal uitliep,in zijn appel bijtend had Johan zich in snel het toilet verstopt. Nadat Arend door de voordeur naar buiten gegaan was glipte Johan het lokaal in en liep met diezelfde grijns,die weinig goeds beloofde naar het bureau en haalde het computerspel ook uit de la.... "Wacht maar jochie...." Hij liep om zich heen kijkend naar de jas van Arend,die op de gang hing en stopte het computerspelletje..in de binnenzak van de lange jas.... Toen ging hij ook het plein op....... Hij zag Arend,Rebecca en Betsie een boek bewonderen,dat de jarige ook gekregen had en hij kon met moeite een lach onderdrukken. Later,na de pauze terug in het lokaal,hield hij zich heel rustig. Zelfs tijdens het stillezen keek hij zg geinteresseerd in zijn boek. Zijn gedachten waren echter bij wat komen ging....... Toch lukte het hem nog om na het lezen even te lachen om een grapje van meester, ipv zoals gewoonlijk luid te gapen. Toen was het tijd om naar huis te gaan, iedereen legde het leesboek in de la onder de eigen tafel en Betsie liep naar meesters bureau en opende de la.......... "Mmmm meester..!" "Wat is er Elisabeth?" Mmmm mm mmijn computerspelletje ....is weg! "Wat ? Kijk eens goed meisje!" Mmmmaa aa rrr echt mmm eester weg!" Meester liep, wat verbaasd kijkend naar de la......... Inderdaad het computerspel lag er niet ....! Het was doodstil geworden in de klas.. "Weet iemand hier iets van?" Iedereen keek stomverbaasd. Johan stak een vinger op. "Johan,heb jij?" "Nee meester maar.." "Wat maar?" "Nou meester ik weet het ook niet hoor,maar ik zag in de pauze Arend in het lokaal enne..." "Ben jij in het lokaal geweest,Arend.?" 'Ja meester ik moest mijn appel pakken." "Nou ja,dat mag eigenlijk niet maar......verder niks ?" "Nee meester" "Nou meester,hij opende uw la een pakte dat spelletje en....." "Is dat zo Arend.." "Ik keek er alleen maar even naar!" "?" "Echt!" "Nou meester,ik weet het niet zeker hoor,maar,ik zag Arend toen naar de gang gaan,ik verstopte me snel in de wc's, maar ik zag nog net hoe Arend iets in zijn jas stopte..." "Dat is niet waar! Je liegt!! Arend schreeuwde het uit... "Pak jij je jas eens Arend",zei meester Siebje met de meest dramatisch en ernstig mogelijke toon in zijn stem. "Snotver..dat ik nooit bij het toneel ben gegaan"dacht hij.. Arend liep diep gebogen naar de gang. Hij wist dat hij niets verkeerds gedaan had maar hij vreesde plotseling het ergste... Hij voelde dat iedereen naar hem keek en hoorde nog hoe Johan hem toesiste "dief".. Toen hij zijn jas pakte wilde hij het liefst weg hollen..... "Nu wist hij ongeveer", dacht hij,"hoe Jezus zich gevoeld moet hebben toen Hij naar het kruis geleid werd..maar dat was toch met Pasen en het is nu bijna kerst..? Hij liep nog steeds diep voorovergebogen terug en gaf zonder op te kijken de jas aan meester. Meester Siebe nam de jas,voelde in de zakken en had toen ............. ..........daar lag... dat wat Siebje,Arend en de klas vreesden maar niet wilden denken,maar Johan al wist en U en ik......inderdaad daar lag dat computerspelletje....... Oooooooooooooooh " klonk het in koor......... "Meester ik heb dat niet gedaan,echt niet " riepSiebe wanhopig. "Oh Arend toch,hoe kon je?"fluisterde Rebecca,verbaasd. "Tja wat Arend niet kan he"grijnslachte Johan. "Maar" Arend draaide zich om zag de valskijkende Johan,de verwijtende blik van anderen,inclusief Rebecca en de tranen in de zachte ogen van Betsie. "Ik heb het niet gedaan.........echt niet" "Wat val jij me tegen Arend" zuchtte meester,"Dit had ik nooit verwacht" Ga nu,naar huis en zeg tegen je oma,dat ik haar straks wil spreken. "Ik heb het niet gedaan!" Arend krukte snikkend weg,als hij ooit gewild had dat hij kon rennen......... Hij voelde 28 paar ogen die hem verwijtend nakeken......waarvan 1 paar betraand.......
ach hij was niet veel onze ad van een beetje scheel tot en met een dikke neus en nek heus
gek, elk gebrek was de zijne van kleine tot grote pijne
er was altijd wel wat met ad het hele jaar raar maar waar was hij er niet stil verdriet
MAAR !!!!! het eind van het jaar was ad weer daar klein maar fijn van kerstman tot dichter en verlichte kerst ster nooit ver meer ad was dan het ventje ad ventje
U zult begrepen hebben beste lezer en lieve(re) lezeres,dat het gebeuren in het vorige hoofdstuk in het multi-culti kleurrijke klasje van meester Siebje nogal wat los had gemaakt. Er was dezelfde dag,direkt na schooltijd nog een pittig gesprek geweest tussen meester en Metsje de oma van Arend. Zij reageerde stomverbaasd en hoewel Siebje met zijn jarenlange praktijkervaring wist dat ouders en grootouders bijna nooit zouden kunnen toegeven dat hun lieve(klein)kind ook maar iets verkeerds zou kunnen denken,laat staan doen,bevestigde dit gesprek zijn twijfels.....over het verhaal van Johan. Dat kwam ook omdat hij door zijn eigen afkomst uit een eenvoudig en arm milieu,waarbij hij ook altijd het kind van de rekening geweest was, eigenlijk automatisch een hekel had aan rijkeluiskinderen. Hij noemde die kinderen altijd "rijk en lui"... Hij wilde Arend graag het voordeel van zijn twijfel geven,maar hij wist haarscherp dat het een moeilijke situatie was. De meeste kinderen hadden zo bleek ook de dagen na dit incident hun mening over die "zo aardige en behulpzame" Arend drastisch veranderd...... Dat kwam denk ik mede door de houding van veel ouders. Die zagen het gebeuren rond dat computerspelletje vooral als diefstal,waarbij ze vlgs Siebje niet schenen te beseffen dat hun materiele rijkdom eigenlijk diefstal op grotere schaal was. Het had Siebje zelfs moeite gekost te de witteboordencriminelen er van te weerhouden de politie in te schakelen... Het gevolg was wel dat de machtsverhoudingen in de klas nogal veranderd waren en dat dat Johan weer in ere werd hersteld als onbetwiste leider van de groep. Hij had dan wel en nog steeds,misschien zelfs nog meer dan voorheen, die blufferige,schreeuwerige en overheersende houding,die Siebes handen regelmatig deden jeuken,maar hij was tenminste geen dief he.... Johan maakte dankbaar gebruik van zijn teruggekregen populariteit en deed er alles aan om Arend voorgoed uit te schakelen. Hij maakte elke keer,als hij de kans kreeg opmerkingen over computerspelletjes als "Ontmasker de boef "en noemde Arend graag "ons kreupele klassediefje"..hoewel meester Sybrandus dit verboden had... Hij deed dat dus mede daarom vooral na schooltijd en hij had er zo voor gezorgd dat Arend geen vrienden en vriendinnen meer leek te hebben. Zelfs Betsie en Rebecca vroegen Arend nooit meer om bij hun thuis te komen spelen. Zo sjokte Arend elke dag eenzaam en alleen naar huis........"leefde Andre Hazes nog maar..die zou er een mooie smartlap over kunnen zingen..." Als hij dan naar huis krukkend,Harco,die terug was in het dorp, zag zitten op diens bankje.omringd door zijn hele huishouden en biervoorraad op het 5 mei plein besefte hij,dat hij Arend, waarschijnlijk ooit wel zo zou eindigen.... Of er zou in het vervolg nog een groot kerstwonder moeten gebeuren........ Maar,daar geloofde hij nog Harco al niet meer in..al kon die door de alcohol de problemen makkelijker even vergeten...net als Siebje thuis,na zijn tweede fles wijn.... Maar die problemen kwamen altijd een dag later wel dubbelhard terug..
Het zou eerst zelfs nog veel erger worden,volgende week.......
Op weg naar het wonder kerstvervolgverhaal 10 intermez zootje
Inderdaad hoofdstuk 10
Weekend,dus niets over school te melden..............dus is dit hoofdstuk eigenlijk overbodig he. U kunt dit hoofdstuk dan ook gerust overslaan en maandag naar hoofdstuk 11 gaan. Ga toch eens wat nuttigs doen zeg!
De meeste kinderen hebben zich zoals vaak dit weekend ook alleen maar verveeld en daardoor vervelend gedaan.. Sommigen,zoals de tweeling,Rebecca en Johan waren zaterochtend al vroeg met een flinke hoeveel geld,bij diverse sportclubs gedropt,waar ze elk weekend in wedstrijdverband actief waren tegen andere vervelende leeftijdsgenoten,die dat ook niet echt leuk vonden. De meeste ouders gebruikten de verdere dag om boodschappen te doen,te fitnessen,omdat dat zo hoorde en andere bezigheden,binnen of buiten met,met hun vaste of vrije relatie,al dan niet tegen betaling. Enkelen hadden omdat ze daarvoor zelf geen tijd hadden,opa en oma meegenomen en als supporters langs de lijn gezet,zodat die hun kleinkinderen ook nog eens zagen,uiteraard ook met wat zakgeld,voor de verdere dag.....Zij die dat konden betalen hadden zelfs daarvoor een au pair ingehuurd,want hun kinderen moesten geen aandacht te kort komen he....dat moesten andere ouders niet denken!
Johan,anders altijd een fanatiek hockeyer speelde deze zaterdag bijna even druilerig als het weer.Dat kwam omdat hij de laatste dagen slecht geslapen had en raar gedroomd had over over een rappende Arend op krukken met een PC spelletje en een lezende Betsy met tranen in haar ogen.
Het was Rebecca al opgevallen dat Johan er al een paar dagen vermoeid uitzag en ook onrustig was alsof hem iets dwars zat.. Zij had hem al eens gevraagd of er iets was,maar hij had dat ontkend en gebromd dat hij hoofdpijn had. Zij voelde zich mede hierdoor en omdat dat zo bij tweelingen zo schijnt te zijn ook niet lekker. Er was iets dat voelde ze,maar ze wist niet wat ze begreep het niet.
Iemand die het helemaal niet begreep was natuurlijk Betsie. Ze had Arend altijd vertrouwd zelfs nog meer dan Johan en toen hij die jas haalde wilde ze nog geloven dat het niet waar zou zijn,wat Johan zei....tot meester dat spelletje uit de binenzak haalde. Haar kleine wereldje stortte in! Ze had eigenlijk nergens meer zin in. Ze wilde zaterdags ook niet meer mee met Rebecca en Johan naar hockey,want hoewel ze zelf niet speelde keek ze altijd graag.
Arend kon uiteraard niet aan sportactiviteiten deelnemen,maar hij had er deze dagen sowieso geen zin in andere kinderen tegen te komen....en omdat Betsie en Rebecca hem ook niet gevraagd hadden te komen spelen,was hij maar de alledaagse harde werkelijkheid ontvlucht door te gaan lezen. Zijn oma Metsje zat zoals altijd tegen het eind van december wat te mijmeren,over vroeger en nu. Hoe het leven haar en Arend niet altijd goedgezind scheen te zijn geweest. Bij haar was het ooit begonnen met een teleurstelling in de liefde,met als gevolg een verstandshuwelijk met een materieel, rijke maar gevoelsarme slager,die haar wel een kind had geschonken,maar weinig liefde. Toch deed zijn te vroege,plotselinge overlijden haar meer verdriet dan velen dachten. Zij had haar dochter Alette met liefde opgevoed tot een pienter sociaal voelend meisje,die na een studie als chirurg een bekwaam chirurge werd. Toen Alette trouwde met een psychiater en er snel een gezonde zoon Arend werd geboren was Metsje een zeer trotse oma. Het geluk mocht echter niet lang duren..Tijdens een vakantie kreeg het nog jonge gezin een dramatisch ongeluk,waarbij Arend zijn ouders verloor en hij zelf voor altijd invalide werd. Dat had misschien voorkomen kunnen worden als er direct de juiste medische hulp aanwezig was geweest. Die was er niet in of bij dat kleine dorpje in Italie en Arend kwam als wees bij zijn oma terecht,die hem wel veel liefde kon geven,maar uiteraard geen geld had voor een dure medische ingreep,al was het daar toen waarschijnlijk ook al te laat voor. Omdat het wonen in het grote oud herenhuis,waarin ooit de slagerij was geweest te duur werd,zeker omdat de regering nu bezuinigde en ze van een kleine uitkering moesten rondkomen waren ze naar het een kleiner plaatsje enkele kilometers verderop verhuisd. Misschien was het ook om te proberen oud verdriet enigzins te vergeten en nieuw geluk te vinden? Het leek er even op dat dat zou lukken,voor zover mogelijk. Tot Arend op een dag thuis kwam en vertelde van dat computerspelletje..... Hij had haar gezworen dat hij het niet gedaan had en zij geloofde hem. Helaas scheen zij de enige te zijn. Zo bracht ieder de zaterdag op verschillende wijze door,van lezend,sportend,vervelend,winkelend,spelend tot en met mijmerend.
De zondag gingen zij die geloofden naar de kerk en zij die het wel geloofden sliepen uit en brachten de verdere dag in rust door.
Meester Siebje had ook een rustig en redelijk geslaagd weekend. Hij was daar ook wel aan toe trouwens,zo midden in de drukte richting kerst. De kerstrapporten waren weer geschreven,meegegeven en zelfs met de meeste ouders besproken. Het schrijven was vlgs zij,die dat dachten te weten, tegenwoordig op computer veel eenvoudiger. Nou Siebje wist wel beter hoor... Er ging elk jaar wel wat mis met de PC en hem........ Zo waren dit jaar opeens alle al uitgewerkte en in documenten opgeslagen rapporten plotseling spoorloos!! "Wel gloeiende snotverde snotver driedubbelepotjandorie hinnekont nog es an toe zeg............." Hij had uiteindelijk de vader van Stephen,aan wie hij eigenlijk een even gloeiende hekel had als de zoon thuis moeten bellen om hulp. Natuurlijk nam dat jochie de hoorn op.... Toen vader uiteindelijkbij de telefoon kwam hem zo probeerde te instrueren en dat niet lukte voelde Siebje zich heel klein e onnozel worden. Uiteindelijk was Stephens vader,met dat akelige jochie,dat vals grijnsde gekomen en bleek het probleem,vlgs hem.......heel simpel....op te lossen. Hij wist toen hij de vader bedankte dat Stephen dit later in de klas nog vaak even zou zeggen. "Jammer dat onderwijzers niet meer mochten slaan" Hij was die nacht om twee uur klaargeweest....Hoewel klaar..het kostte hem nog een avond extra op school om alles na te kijken. Nou ja,dat viel op zich nog mee. Hij herinnerde zich hoe hij wel eens de dag voordat de kinderen de rapporten uitgereikt kregen ontdekte dat hij bij enkele kinderen de namen en prestaties door elkaar had gehaald.... Dat was op zich niet zo'n probleem maar hij wist dat enkele ouders die rapporten echt goed zouden lezen! Het had hem een nacht doorwerken gekost en sindsdien had hij zich aangewend tijdens het rapport schrijven niet te drinken. Ook de besprekingen later met de ouders waren redelijk tot goed verlopen.Hij wist door jarenlange ervaring wel hou hij ouders toch tevreden naar huis moest laten gaan. Ach,hij was niet altijd helemaal eerlijk wist hij zelf best.maar moest hij dan in groep 8 voor het eerst de harde waarheid vertellen,alsof ze dat dan nog niet wisten? Hierna kon het wat werken betrof natuurlijk wat relaxter,zo richting kerst,maar juist dat maakte Siebje altijd onrustiger. De kinderen waren drukker door de kerstvoorbereidingen en minder te motiveren en het kostte Siebje soms zelfs moeite het dagelijks leeskwartiertje rustig te laten verlopen. Natuurlijk was het drama in de klas met het verdwenen computerspelletje ook niet bevorderlijk geweest voor een optimaal werk- en leerklimaat. Al met al merkte Siebje dat hij elk jaar meer en dit jaar nog meer last kreeg van najaarsmoeheid. Hij genoot dan ook,juist de decemberweken van de vrije weekenden. Vooral de vrijdagavond en de zaterdag met nog een vrije zondag in het vooruitzicht waren heerlijk als er tenminste geen verplichte verjaardagsvisites waren met rare tantes en valse nichten. Eigenlijk waren dat de momenten om zich in een cafe lekker te bevrolijken,wetende dat er nog een dag was om te herstellen. Siebje had het deze keer rustig gehouden en bracht de zondag wat hangerig,niks moetend door.
Gek trouwens de enige die dat weekend nog wat scheen te werken was Harco. u was hem waarschijnlijk even vergeten,maar ik niet hoor! Hij had zaterdag,nou ja zaterdag,zaterdagochtend,of tenminste een deel van de ochtend gepost als kerstman,hoewel hij alleen zodanig herkenbaar was aan een rode muts,actievoerend en collecterend voor "de zwakkeren,de behoeftigen op UW 5 mei 1945 plein" Na een uur werken,had hij genoeg mensen overtuigd en geld verdiend om van de rest van het weekend vrolijk te genieten. Hij merkte daarom die zondagavond niet dat het echt begon te vriezen...anders had hij zich wel gemeld bij de winternachtopvang. Eigenlijk best mooi dat het zo richting kerst wat ging winteren. Achteraf zou blijken dat dat ook prima past in het verhaal.......
Jozef en Maria uit Isra el.. waren een ongetrouwd st el In een stal kregen zij een vredes kind nog steeds overal bemind het staat beschreven in de bij bel
Ook ik wordt nog steeds weer en meer door dat Wonder geraakt
maar.... heel raar... ik heb wel betere slimmericks gemaakt.
