Op weg naar het wonder kerstvervolgverhaal 10 intermez zootje
Inderdaad hoofdstuk 10
Weekend,dus niets over school te melden..............dus is dit hoofdstuk eigenlijk overbodig he. U kunt dit hoofdstuk dan ook gerust overslaan en maandag naar hoofdstuk 11 gaan. Ga toch eens wat nuttigs doen zeg!
De meeste kinderen hebben zich zoals vaak dit weekend ook alleen maar verveeld en daardoor vervelend gedaan.. Sommigen,zoals de tweeling,Rebecca en Johan waren zaterochtend al vroeg met een flinke hoeveel geld,bij diverse sportclubs gedropt,waar ze elk weekend in wedstrijdverband actief waren tegen andere vervelende leeftijdsgenoten,die dat ook niet echt leuk vonden. De meeste ouders gebruikten de verdere dag om boodschappen te doen,te fitnessen,omdat dat zo hoorde en andere bezigheden,binnen of buiten met,met hun vaste of vrije relatie,al dan niet tegen betaling. Enkelen hadden omdat ze daarvoor zelf geen tijd hadden,opa en oma meegenomen en als supporters langs de lijn gezet,zodat die hun kleinkinderen ook nog eens zagen,uiteraard ook met wat zakgeld,voor de verdere dag.....Zij die dat konden betalen hadden zelfs daarvoor een au pair ingehuurd,want hun kinderen moesten geen aandacht te kort komen he....dat moesten andere ouders niet denken!
Johan,anders altijd een fanatiek hockeyer speelde deze zaterdag bijna even druilerig als het weer.Dat kwam omdat hij de laatste dagen slecht geslapen had en raar gedroomd had over over een rappende Arend op krukken met een PC spelletje en een lezende Betsy met tranen in haar ogen.
Het was Rebecca al opgevallen dat Johan er al een paar dagen vermoeid uitzag en ook onrustig was alsof hem iets dwars zat.. Zij had hem al eens gevraagd of er iets was,maar hij had dat ontkend en gebromd dat hij hoofdpijn had. Zij voelde zich mede hierdoor en omdat dat zo bij tweelingen zo schijnt te zijn ook niet lekker. Er was iets dat voelde ze,maar ze wist niet wat ze begreep het niet.
Iemand die het helemaal niet begreep was natuurlijk Betsie. Ze had Arend altijd vertrouwd zelfs nog meer dan Johan en toen hij die jas haalde wilde ze nog geloven dat het niet waar zou zijn,wat Johan zei....tot meester dat spelletje uit de binenzak haalde. Haar kleine wereldje stortte in! Ze had eigenlijk nergens meer zin in. Ze wilde zaterdags ook niet meer mee met Rebecca en Johan naar hockey,want hoewel ze zelf niet speelde keek ze altijd graag.
Arend kon uiteraard niet aan sportactiviteiten deelnemen,maar hij had er deze dagen sowieso geen zin in andere kinderen tegen te komen....en omdat Betsie en Rebecca hem ook niet gevraagd hadden te komen spelen,was hij maar de alledaagse harde werkelijkheid ontvlucht door te gaan lezen. Zijn oma Metsje zat zoals altijd tegen het eind van december wat te mijmeren,over vroeger en nu. Hoe het leven haar en Arend niet altijd goedgezind scheen te zijn geweest. Bij haar was het ooit begonnen met een teleurstelling in de liefde,met als gevolg een verstandshuwelijk met een materieel, rijke maar gevoelsarme slager,die haar wel een kind had geschonken,maar weinig liefde. Toch deed zijn te vroege,plotselinge overlijden haar meer verdriet dan velen dachten. Zij had haar dochter Alette met liefde opgevoed tot een pienter sociaal voelend meisje,die na een studie als chirurg een bekwaam chirurge werd. Toen Alette trouwde met een psychiater en er snel een gezonde zoon Arend werd geboren was Metsje een zeer trotse oma. Het geluk mocht echter niet lang duren..Tijdens een vakantie kreeg het nog jonge gezin een dramatisch ongeluk,waarbij Arend zijn ouders verloor en hij zelf voor altijd invalide werd. Dat had misschien voorkomen kunnen worden als er direct de juiste medische hulp aanwezig was geweest. Die was er niet in of bij dat kleine dorpje in Italie en Arend kwam als wees bij zijn oma terecht,die hem wel veel liefde kon geven,maar uiteraard geen geld had voor een dure medische ingreep,al was het daar toen waarschijnlijk ook al te laat voor. Omdat het wonen in het grote oud herenhuis,waarin ooit de slagerij was geweest te duur werd,zeker omdat de regering nu bezuinigde en ze van een kleine uitkering moesten rondkomen waren ze naar het een kleiner plaatsje enkele kilometers verderop verhuisd. Misschien was het ook om te proberen oud verdriet enigzins te vergeten en nieuw geluk te vinden? Het leek er even op dat dat zou lukken,voor zover mogelijk. Tot Arend op een dag thuis kwam en vertelde van dat computerspelletje..... Hij had haar gezworen dat hij het niet gedaan had en zij geloofde hem. Helaas scheen zij de enige te zijn. Zo bracht ieder de zaterdag op verschillende wijze door,van lezend,sportend,vervelend,winkelend,spelend tot en met mijmerend.
De zondag gingen zij die geloofden naar de kerk en zij die het wel geloofden sliepen uit en brachten de verdere dag in rust door.
Meester Siebje had ook een rustig en redelijk geslaagd weekend. Hij was daar ook wel aan toe trouwens,zo midden in de drukte richting kerst. De kerstrapporten waren weer geschreven,meegegeven en zelfs met de meeste ouders besproken. Het schrijven was vlgs zij,die dat dachten te weten, tegenwoordig op computer veel eenvoudiger. Nou Siebje wist wel beter hoor... Er ging elk jaar wel wat mis met de PC en hem........ Zo waren dit jaar opeens alle al uitgewerkte en in documenten opgeslagen rapporten plotseling spoorloos!! "Wel gloeiende snotverde snotver driedubbelepotjandorie hinnekont nog es an toe zeg............." Hij had uiteindelijk de vader van Stephen,aan wie hij eigenlijk een even gloeiende hekel had als de zoon thuis moeten bellen om hulp. Natuurlijk nam dat jochie de hoorn op.... Toen vader uiteindelijkbij de telefoon kwam hem zo probeerde te instrueren en dat niet lukte voelde Siebje zich heel klein e onnozel worden. Uiteindelijk was Stephens vader,met dat akelige jochie,dat vals grijnsde gekomen en bleek het probleem,vlgs hem.......heel simpel....op te lossen. Hij wist toen hij de vader bedankte dat Stephen dit later in de klas nog vaak even zou zeggen. "Jammer dat onderwijzers niet meer mochten slaan" Hij was die nacht om twee uur klaargeweest....Hoewel klaar..het kostte hem nog een avond extra op school om alles na te kijken. Nou ja,dat viel op zich nog mee. Hij herinnerde zich hoe hij wel eens de dag voordat de kinderen de rapporten uitgereikt kregen ontdekte dat hij bij enkele kinderen de namen en prestaties door elkaar had gehaald.... Dat was op zich niet zo'n probleem maar hij wist dat enkele ouders die rapporten echt goed zouden lezen! Het had hem een nacht doorwerken gekost en sindsdien had hij zich aangewend tijdens het rapport schrijven niet te drinken. Ook de besprekingen later met de ouders waren redelijk tot goed verlopen.Hij wist door jarenlange ervaring wel hou hij ouders toch tevreden naar huis moest laten gaan. Ach,hij was niet altijd helemaal eerlijk wist hij zelf best.maar moest hij dan in groep 8 voor het eerst de harde waarheid vertellen,alsof ze dat dan nog niet wisten? Hierna kon het wat werken betrof natuurlijk wat relaxter,zo richting kerst,maar juist dat maakte Siebje altijd onrustiger. De kinderen waren drukker door de kerstvoorbereidingen en minder te motiveren en het kostte Siebje soms zelfs moeite het dagelijks leeskwartiertje rustig te laten verlopen. Natuurlijk was het drama in de klas met het verdwenen computerspelletje ook niet bevorderlijk geweest voor een optimaal werk- en leerklimaat. Al met al merkte Siebje dat hij elk jaar meer en dit jaar nog meer last kreeg van najaarsmoeheid. Hij genoot dan ook,juist de decemberweken van de vrije weekenden. Vooral de vrijdagavond en de zaterdag met nog een vrije zondag in het vooruitzicht waren heerlijk als er tenminste geen verplichte verjaardagsvisites waren met rare tantes en valse nichten. Eigenlijk waren dat de momenten om zich in een cafe lekker te bevrolijken,wetende dat er nog een dag was om te herstellen. Siebje had het deze keer rustig gehouden en bracht de zondag wat hangerig,niks moetend door.
Gek trouwens de enige die dat weekend nog wat scheen te werken was Harco. u was hem waarschijnlijk even vergeten,maar ik niet hoor! Hij had zaterdag,nou ja zaterdag,zaterdagochtend,of tenminste een deel van de ochtend gepost als kerstman,hoewel hij alleen zodanig herkenbaar was aan een rode muts,actievoerend en collecterend voor "de zwakkeren,de behoeftigen op UW 5 mei 1945 plein" Na een uur werken,had hij genoeg mensen overtuigd en geld verdiend om van de rest van het weekend vrolijk te genieten. Hij merkte daarom die zondagavond niet dat het echt begon te vriezen...anders had hij zich wel gemeld bij de winternachtopvang. Eigenlijk best mooi dat het zo richting kerst wat ging winteren. Achteraf zou blijken dat dat ook prima past in het verhaal.......
