Dit is dus eigenlijk hoofdstuk 7.. Omdat ik het zat ben steeds maar weer een hoofdstuk achter te lopen lijkt het mij goed,hoofdstuk 7 maar als niet geweest over te slaan..zodat we direct naar hoofdstuk 8 kunnen gaan. Deze korte tijdsverdichting is alleen een schrijver toegestaan he... Als u als beste lezer of lieve lezeres denkt zomaar een hoofdstuk over te kunnen en mogen slaan,wil ik u wel waarschuwen dat u dan de draad kwijt kunt raken. Laat ik hier volstaan met het feit dat in hoofdstuk 7 op school niets gebeurd is,omdat de kinderen een dagje vrij waren,zodat we nu snel verder kunnen gaan met hoofdstuk 8.
Hoofdstuk 8
Dat Elisabeth Druif, meestal Betsie genoemd en soms Druifje uiteindelijk de indirecte oorzaak zou zijn,dat dit verhaal een dramatisch vervolg zou krijgen,had zij zelf nooit kunnen denken en haar klasgenoten ook niet en meester Sybrand zeker niet,want die zag het altijd eind december allemaal niet zo helder meer. Betsie was eigenlijk altijd onopvallend aanwezig,alleen als ze er eens niet was werd ze gemist. Zij was,wat men tegenwoordig "een kind met en rugzakje" zou noemen,een kind dat dus veel extra hulp nodig had ivm lees-,schrijf_en taalproblemen,zoals diezelfde men zei. Hoewel problemen,zij had zelf nergens last van......De medeleerlingen hadden er trouwens ook geen problemen mee. Iedereen wilde haar graag helpen en met haar spelen. Vanaf groep 1 waren zij en Rebecca al dikke vriendinnen en speelden ze vaak bij elkaar thuis. Het gekke was,dat broer Johan,die over het algemeen andere kinderen graag overblufte en niet altijd vriendelijk tegen leeftijdsgenoten en meester Siebje was zich naar haar toe altijd als een aardigebeschermheer gedroeg,alsof zij zijn tweede zus was. Hij had er misschien daarom ook moeite mee dat het tussen Betsie en Arend zo goed scheen te klikken. Arend hielp haar altijd met lezen en toen meester eens zei dat haar lezen mede door Arend was vooruitgegaan kreeg hij nog meer een hekel aan die rottige Arend Stokje. Ze hadden er thuis zelfs ruzie om gehad toen Betsie en Rebecca zeiden dat hij jaloers was op Arend,omdat die beter kon lezen. Het was de dag na de onverwachte vrije dag..... Betsie kwam opgewonden en vrolijk op school, met een nieuw computerspelletje dat ze voor haar verjaardag gekregen had. Ze liet het aan de klas zien en iedereen mocht er het spel direkt even proberen. Meester Sybrand bleek,zoals verwacht niet echt te snappen hoe het werkte,maar de meesten hadden het snel door. Johan had lang de hoogste score,maar werd aan het eind nog overtroefd door ...Arend..... Weer die Arend.. "Zo,we gaan aan het werk"zei meester,"toen iedereen het computerspel geprobeerd had en hijzelf twee keer,zonder succes,"stop het maar even in mijn bureaula Elisabeth dan kun je het om twaalf uur meenemen". Iedereen ging daarna ijverig aan het rekenen of deed alsof. Toen het pauze was besloot Betsie haar nieuwe spelletje maar niet mee te nemen naar het. Iedereen ging naar buiten,al dan niet met eten en drinken. Arend bedacht plotseling dat hij zijn appel vergeten was. Hij glipte de school weer in en kwam in het lege lokaal. Hij merkte niet dat Johan hem gezien had en gevolgd was. Hij liep naar zijn kastje en pakte zijn appel. Toen,zonder erbij na te denken liep hij naar meesters bureau,opende de bovenste la en pakte het computerspelletje. Hij keek er bewonderend naar. "Gaaf zeg!" Toen stopte hij het met een gevoel van spijt terug. Hij zag niet dat Johan door een ruitje naar binnen zat te kijken,naar wat hij deed en hij zag dus ook niet dat die een rare grijns op zijn gezicht kreeg........ Toen Arend het lokaal uitliep,in zijn appel bijtend had Johan zich in snel het toilet verstopt. Nadat Arend door de voordeur naar buiten gegaan was glipte Johan het lokaal in en liep met diezelfde grijns,die weinig goeds beloofde naar het bureau en haalde het computerspel ook uit de la.... "Wacht maar jochie...." Hij liep om zich heen kijkend naar de jas van Arend,die op de gang hing en stopte het computerspelletje..in de binnenzak van de lange jas.... Toen ging hij ook het plein op....... Hij zag Arend,Rebecca en Betsie een boek bewonderen,dat de jarige ook gekregen had en hij kon met moeite een lach onderdrukken. Later,na de pauze terug in het lokaal,hield hij zich heel rustig. Zelfs tijdens het stillezen keek hij zg geinteresseerd in zijn boek. Zijn gedachten waren echter bij wat komen ging....... Toch lukte het hem nog om na het lezen even te lachen om een grapje van meester, ipv zoals gewoonlijk luid te gapen. Toen was het tijd om naar huis te gaan, iedereen legde het leesboek in de la onder de eigen tafel en Betsie liep naar meesters bureau en opende de la.......... "Mmmm meester..!" "Wat is er Elisabeth?" Mmmm mm mmijn computerspelletje ....is weg! "Wat ? Kijk eens goed meisje!" Mmmmaa aa rrr echt mmm eester weg!" Meester liep, wat verbaasd kijkend naar de la......... Inderdaad het computerspel lag er niet ....! Het was doodstil geworden in de klas.. "Weet iemand hier iets van?" Iedereen keek stomverbaasd. Johan stak een vinger op. "Johan,heb jij?" "Nee meester maar.." "Wat maar?" "Nou meester ik weet het ook niet hoor,maar ik zag in de pauze Arend in het lokaal enne..." "Ben jij in het lokaal geweest,Arend.?" 'Ja meester ik moest mijn appel pakken." "Nou ja,dat mag eigenlijk niet maar......verder niks ?" "Nee meester" "Nou meester,hij opende uw la een pakte dat spelletje en....." "Is dat zo Arend.." "Ik keek er alleen maar even naar!" "?" "Echt!" "Nou meester,ik weet het niet zeker hoor,maar,ik zag Arend toen naar de gang gaan,ik verstopte me snel in de wc's, maar ik zag nog net hoe Arend iets in zijn jas stopte..." "Dat is niet waar! Je liegt!! Arend schreeuwde het uit... "Pak jij je jas eens Arend",zei meester Siebje met de meest dramatisch en ernstig mogelijke toon in zijn stem. "Snotver..dat ik nooit bij het toneel ben gegaan"dacht hij.. Arend liep diep gebogen naar de gang. Hij wist dat hij niets verkeerds gedaan had maar hij vreesde plotseling het ergste... Hij voelde dat iedereen naar hem keek en hoorde nog hoe Johan hem toesiste "dief".. Toen hij zijn jas pakte wilde hij het liefst weg hollen..... "Nu wist hij ongeveer", dacht hij,"hoe Jezus zich gevoeld moet hebben toen Hij naar het kruis geleid werd..maar dat was toch met Pasen en het is nu bijna kerst..? Hij liep nog steeds diep voorovergebogen terug en gaf zonder op te kijken de jas aan meester. Meester Siebe nam de jas,voelde in de zakken en had toen ............. ..........daar lag... dat wat Siebje,Arend en de klas vreesden maar niet wilden denken,maar Johan al wist en U en ik......inderdaad daar lag dat computerspelletje....... Oooooooooooooooh " klonk het in koor......... "Meester ik heb dat niet gedaan,echt niet " riepSiebe wanhopig. "Oh Arend toch,hoe kon je?"fluisterde Rebecca,verbaasd. "Tja wat Arend niet kan he"grijnslachte Johan. "Maar" Arend draaide zich om zag de valskijkende Johan,de verwijtende blik van anderen,inclusief Rebecca en de tranen in de zachte ogen van Betsie. "Ik heb het niet gedaan.........echt niet" "Wat val jij me tegen Arend" zuchtte meester,"Dit had ik nooit verwacht" Ga nu,naar huis en zeg tegen je oma,dat ik haar straks wil spreken. "Ik heb het niet gedaan!" Arend krukte snikkend weg,als hij ooit gewild had dat hij kon rennen......... Hij voelde 28 paar ogen die hem verwijtend nakeken......waarvan 1 paar betraand.......
Na het intermez zootje van gisteren,dat even nodig was om het verhaal enigzins te verdiepen en het vervolg mogelijk te maken,schuiven wij Harco even ter zijde,al raad ik u aan hem niet weg te denken hoor.. Laten wij maar zeggen dat hij na een avondje stappen met collegea vrije vogels in een andere stad even spoorloos was,maar wij zullen hem later in het verhaal onderweg ongetwijfeld nog tegenkomen......
De sfeer in de muliculti kleurrijke klas,of eigenlijk groep.zoals dat tegenwoordig heet. was wat onrustig en dat had dus niet alleen te maken met de naderende kerst en de drukte er omheen. De onrust werd ook,eigenlijk vooral veroorzaakt door Johan,die er steeds meer moeite mee had,dat hij niet meer de onbetwiste leider leek te zijn. In de klas,zo merkte hij,werden zijn opmerkingen,in groepsgesprekken,die altijd gebasseerd waren geweest op stoerheid,bluf en overschreeuwen,maar eigenlijk een grote onzekerheid en gebrek aan sociale vaardigheden verborgen,door steeds minder kinderen echt gewaardeerd. De klas voelde steeds meer aan dat hij niet automatisch altijd zijn gelijk en zin hoefde te krijgen,omdat hij groot en sterk was en altijd meer geld en mooier speelgoed had en kinderen bij hem thuis mochten spelen. Tja,echte vriendschap is niet te koop he.... De kinderen vonden werken in de klas en spelen met Arend eigenlijk veel leuker,omdat die niet blufte en overheerste maar gewoon leuke ideeen had en ook kon luisteren,iets wat Johan nooit geleerd had. Die had eerst geprobeerd Arend te negeren in de klas en later zelfs bij het spelen op het plein,maar hij merkte dat veel kinderen liever met dat "kreupele armoedige rotjochie"computerspelletjes speelden met hun PC tjes dan met hem voetbalden.Nadat meester Sybrandus, sommige kinderen geklaagd hadden over het voetballen op het plein,dit verbannen had naar het veldje naast school,begon hij echt haat tegen die "Arend Stokje",die hij als schuldige zag voelen opkomen en begon hij hem steeds meer te sarren,waardoor hij door de meesten van de klas,hem echt begonnen te ontlopen,omdat ze dat gepest flauw vonden,waardoor hij nog meer wrok ging koesteren.Toen zijn zus thuis zei dat hij moest stoppen met die Arend altijd te pesten,omdat daardoor de rest hem Johan niet meer mocht,was de villa even te klein geweest. Uiteindelijk zou het maandelijks "Open,Open podium"de laatste druppel zijn die het niet zo smeulend heilig vuurwerk in dit verhaal zou doen ontbranden en zelfs voor en daverende knal zou zorgen. Ik zie,in gedachten tenminste,de lezers en lezeressen,zelfs de beste en liefste hun wenkbrauwen fronsen. "Open,Open podium?" "Is het zover al gekomen met het onderwijs tegenwoordig?" Ik vrees het ja en Siebje vreesde het al jaren,steeds weer,steeds meer...... De school had als een van haar doelstellingen,dat er "een podium moest zijn voor het ontplooien van de talenten van de kinderen" Dit betekende dat er naast de ontwikkeling van taal-en rekenvaardigheden, ook ruim aandacht moest zijn voor muziek,dans,drama en andere creatieve de vaardigheden. Daarom waren er elk jaar meedere podia. Op het open podium .lieten de klassen beurteling samen aan de rest van de school en familie iets van hun vaardigheden zien. Siebje had dit de eerste jaren nog wel interessant gevonden,omdat hij er als regiseur iets van zijn nooit ontdekte talenten kwijt kon,waarbij hij zichzelf ook een kleine maar wel belangrijke rol gaf rol. De laatste jaren toen de kinderen steeds meer zelf wilden bepalen wat ze als klas lieten zien en zijn ideeen niet zo welkom meer waren,was zijn enthousiasme snel verminderd. Het "Open,Open podium waarin kinderen,individueel of samen met anderen iets mochten voorbereiden en uitvoeren was voor hem helemaal een gruwel. Misschien was dat ook een van de oorzaken,dat hij in de tijd rond deze "drama's"altijd meer ging drinken? Ook nu, dit jaar kon hij er in de volle aula niet echt van genieten. Dat was een van die momenten dat hij het liefst heel ver weg wilde zijn. Hij kreeg weer het zo bekende "deja vu" gevoel. Hij zag het "ontroerende spontane spel,guttegut toch" van de allerkleinsten en wist dat het over een paar jaar,in de hoogste klas weer vervelende ettertjes zouden zijn,die hij dan in te korte tijd moest klaarstomen voor de CITO toets,waar de meesten echt niks van snapten,net als hun ouders trouwens.... Hij keek eens,zg open minded naar het publiek en bedacht,dat je ook door naar de gezichten van de ouders te kijken,al veel van de kinderen kon begrijpen. Neem nou mevr.Boersma,hij knikte vriendelijk,in gedachten dus he...als je die ziet,dan hoef je, toch van Nathalie niet een hoge score bij de CITO toets te verwachten?" Ze zong nu op dat podium best goed trouwens,samen met Dawn,daar hadde ze hun best op gedaan. Jammer dat die twee dat nooit deden met rekenen en taal... Hij gluurde stiekum even naar de grote klok,boven het podium..... Nog een kleine vier uur dan zat de halve week er al weer op...gelukkig. Hij probeerde belangstellend te kijken en luisteren naar het optreden van Stephen,die vlgs hem hetzelfde liedje,als vorig jaar speelde op het orgel en hij lachte vriendelijk naar de trots kijkende ouders. Die snapten het ook niet echt he. He,Johan deed dat rap nummer nu toch wel weer aardig..zeg,jammer dat het zo'n rotventje was. Vlgs mij zou die best weer eens de eerste prijs kunnen winnen in de bovenbouw. Hoewel,hij was best benieuwd naar het optreden van Johan's tweelingzusje Rebecca,met Arend.. Die hadden zelfs bij Rebecca thuis geoefend wist hijen vlgs de andere kinderen was het "vet cool" Het optreden werd inderdaad een groot sukses! Ze speelden een sketchje uit een film van Charly Chaplin,met Rebecca als arm blind geworden meisje en Arend als de zwerver,waarbij hij slim en komisch zijn krukken gebruikte. Wat was dat goed zeg! Ze kregen een daverend applaus en iedereen vond het dan ook terecht dat ze de eerste prijs kregen...nog voor Johan...met zijn Ali B nummer. Die was daar niet echt blij mee en wist nu zeker dat hij zodra hij de kans kreeg dat joch eens flink te grazen zou nemen. Die kans zou snel komen..........morgen al..... Dat zal ook tijd worden,want ik begin het zo langzamerhand wel wat saai te vinden,net als Siebje,die eigenlijk al geen podium meer kan zien.
Hoofdstuk 5 dus he ... eigenlijk een intermez zootje..
Beste lezers,lieve lezeressen... Hoewel ik het idee heb dat ik met het gegeven van de die multiculturele veelkleurige klas,met daarin het te verwachten conflict,tussen Arend en Johan,dat al smeult,zal ontploffen zo tegen de kerst en naar een vredige ontknoping zal leiden bij de kribbe best wat kan,vrees ik dat zo het toch wat magertjes dreigt te worden.. Ik mis nog de dubbele bodem,de boodschap tussen de regels en meerdere lagen door. Even dacht ik er over het probleem van vreemdelingen,racisme,generale excuses etc lekker door het verhaal heen te weven. Maar zulke grote mensenproblemen,spelen niet bij kinderen,die denken ook op dat gebied,kinderlijk eenvoudig zwart-wit. Trouwens in die multi kleurrijke klas,van meester Siebje vormen de allochtonen al een meerderheid. Het idee om meester Siebje een verhouding te laten beginnen met Arend lijkt mij ook niet zo goed tegen de kerst en meester is al acoholist,dus om hem ook nog homofiel en zelfs pedofiel te maken zou teveel van het kwade zijn. Laat ik daarom maar een andere bedreigde soort in gooien,die het richting kerst ook altijd goed doet,nl de zwervers,daklozen dus.. Nee,nee weest u niet bang,ik zal u niet vragen er deze laatste weken van het jaar,een in huis te nemen en die begin januari met de kerstboom weer buiten te gooien. Het lijkt mij mooi om zo rond de kerst zo'n vaak ongewenste,maar bedreigde minderheid in het verhaal te brengen om hem later een heel belangrijke rol te geven. Op het 5 mei plein schuin tegenover de school was Harco een bekende hangoudere. De kinderen zagen hem vrijwel dagelijks en niemand wist eigenlijk waar hij vandaan kwam. U weet dat natuurlijk ook niet en ik wist het tot voor kort ook niet en ik had het ook nooit geweten als hij mij het kort geleden,niet verteld had. Ik weet niet meer of hij toen dronken was,of ik of wij beide,maar ik geloof hem graag,mede omdat dit zo mooi in het kerstvervolgverhaal past. Vlgs Harco kon en wilde hij zijn zwerversbestaan niet wijten aan een moeilijke jeugd of zo.Hij was gelukkig opgegroeid in een stad ver achter de horizon. Na de lagere en middelbare school leek vlgs hem en vooral zijn ouders een studie theologie een prima stap naar hogere sferen. Zijn verkering met Metsje de dochter van een vrijgemaakte dominee,was echter om geloofsredenen,geloof ik plots beeindigd.. Harco geloofde het toen wel en hij trok vervuld met duivelse gedachten de wijde wereld in. Hij was toen,na een jaar gereisd te heben genezen van deze jeugdzonde en terug in het stad,getrouwd met een bankiersdochter,die hem twee zonen en een saaie baan schonk. Toen de kinderen het huis uit waren, was zij er met Noorderzon,zo noemde iedereen de jongste klerk, vandoor gegaan. Harco was hierdoor behoorlijk van slag en aan de drank geraakt. Uiteraard he... Hij werd vervroegd afgekeurd en verwaarloosde het huis en zichzelf steeds meer. De kinderen hadden een avond ruzie gemaakt wat er met vader moest gebeuren. Uiteindelijk werd hij toch maar niet in een inrichting opgenomen,want dat bleek veel te duur,omdat hij dan eerst zijn spaargeld moest opmaken,aan verblijfkosten. Zoon Bas en schoondochter Babette vonden dat dat geld beter in de familie kon blijven en pa werd liefdevol in het gezin opgenomen. Waarschijnlijk had Babette aan haar studie aan de Sociale Academie ook het idee overgehouden dat dat beter was voor paps.... Nou paps dacht er dus duidelijk anders over zo bleek al snel. Hij werd steeds meer een "probleemouwere" en een gevaar voor zijn omgeving. Uiteindelijk besloot de familie dat het zo niet langer kon en zag zelfs Babette dat idealen ook hun grenzen hadden. Er werd een plaatsje gevonden in een soort sociaal pension van het Leger des Heils. De familie ging met Harco op kennismakingsbezoek en voor een zg intakegesprek.... Harco zei dat het hem wel wat leek en vroeg toen of hij even van het toilet gebruik kon maken. Dat was het laatste wat de familie hem hoorde vragen........ Hij verdween die middag spoorloos. Zelfs advertenties en telexberichten brachten hem niet terug....... Hoe hij dan vijf jaar geleden opdook in de stad hier wist niemand meer. Hij presenteerde zich graag als vertegenwoordiger voor de "vereniging van plaatselijke dak- en thuislozen" De vereniging wilde een eigen gebouw in de stad voor dagopvang van de leden en andere behoeftigen,met dagelijkse warme en koude maaltijden,douchegelegenheden en nachtopvangruimte voor de koude winterdagen. Harco beweerde altijd dat de vereniging wekelijks vergaderde,maar omdat hij naast voorzitter,penningmeester,secretaris ook enigst lid van verdienste was,verliepen die samenkomsten onopvallend. Hij was,toen dit verhaal zich begon te ontwikkelen een bekend figuur op en rond het 5 mei plein geworden. De kinderen waren vaak vriendelijk tegen hem en gaven hem eten,wat ze meegekregen hadden voor school,maar niet lusten.
Dat die Harco later in het vervolg zo'n belangrijke rol zal spelen..........
Het zal u hoop ik na de overigens overbodige inleiding en de eerste hoofdstukken duidelijk zijn, dat vorige week met de introductie van Arend met zijn stokken,in die multi functie veelkleurige klas de ideale beginsituatiesituatie werd geschapen voor een dramatisch vervolg van dit verhaal? Laat ik maar niet niet teveel verklappen,omdat ik dat vervolg zelf ook nog niet zo goed weet en omdat ik daar eigenlijk ook nog geen zin in heb maar ik zou de volgende hoofdstukken in twee woorden kunnnen samenvatten "poeh,poeh"en voor een goed verstaander zeg ik "po" Ik denk dat de zg "botsende karakters en sociaal culturele achtergronden wel een belangrijke rol hebben gespeeld in de onvermijdelijke plot waar u en ik op wachten. Over de schuldvraag wil ik het hier en nu niet hebben,hoewel ik als schrijver wel de eind verantwoordelijkheid wil en moet nemen. Natuurlijk kunnen we meester Sybrand,Siebje kwalijk nemen,dat hij de toch wel duidelijke signalen,dat het dramatisch uit de hand zou lopen,niet heeft gezien... Maarrrrrr..."signalen zien? "Hoe kun je dat tegenwoordig nog,in een klas vol leerlingen,die zelfstandig hun eigen "leerweg"volgen en de meeste tijd achter computers zitten,zodat er dus weinig tijd en nog minder ruimte is voor sociale interactie..? En Siebje was zo tegen de kerst met al die feestjes bij tantes van de hospita enz ook niet zo scherp meer he. Tja en de ouders dan....? Nou Arend had dus geen ouders meer,die we iets kunnen verwijten. Die hadden we immers laten verongelukken toch? De ouders van Johan en tweelingzus Rebecca waren zo druk met het aflopen van hun sociale verplichtingen,zeker tegen de kerst,van de datingclub,brei-,thee-en sherrykransjes,rotarymeetings en wederzijdse minnasessen,waarvan ze een zelfs zonder het te weten deelden, daar wil ik nu niet verder op in gaan dat ze geen tijd hadden voor de kinderen en dus helemaal niet voor problemen met... Ik denk dat eigenlijk alleen Johan en Arend vanaf het begin aan hebben gevoeld dat dit mis zou moeten gaan. Johan,die altijd in de klas en meer nog op het plein in de pauzes en na schooltijd de populaire bink was geweest,merkte steeds meer,dat Arend ondanks of juist dankzij zijn handicap, geaccepteerd werd,sterker, erger nog, gewaardeerd... "Hij kan toch zo mooi lezen!" "Hij kan zo zo prachtig vertellen" "Hij wil iedereen altijd helpen.." Johan gruwde van deze opmerkingen......Hij gruwde van die Arend, wijsneusje Stokje. Die hem altijd wilde helpen met lezen....... Die, toen onnozele Siebje,pardon meester Sybrand weer eens problemen had met de PC en er zelfs met hulp van Johan niet uitkwam de zaak snel opgelost had. Dat de kinderen hierna Arend gingen vragen,als de computers weer eens niet mee wilden werken,was al niet zo bevorderlijk geweest voor de rolverdelingen en verhoudingen in de klas,maar ach daar was nog over heen te komen. Wat Johan echt dwars ging zitten,was dat in de pauzes en na schooltijd,steeds meer kinderen liever met Arend gingen spelen dan met hem voetballen.... Dat ze lieten merken dat ze zijn "Arend Stokje' opmerkingen niet leuk vonden begreep hij niet echt .....Helemaal niet toen zus Rebecca, zowel in de klas als thuis zei,dat hij vlgs haar jaloers was op Arend. In het brein van het verwende,maar wat aandacht betreft verwaarloosde jochie begon haat te broeien... Dat jochie dat vorig jaar op het kerstspel nog engeltje was geweest zou binnenkort zodra hij de kans kreeg,als een duveltje uit een doosje komen.
1 kalkoen kerstkransjes voor bij de koffie zoete kerstbroodjes koekjes van eigen deeg 1 fles wijn brokken voor de kater knoflookboter kerstversiering goede voornemens (NIET VERGETEN) zangzaad 2 ons geloofsversterkers een sprankje hoop een brok liefde 1 pak van mijn hart 1 fles wonderolie geluk ? (o nee,heb ik genoeg in huis)
De laatste weken van het jaar in Engeland staan in het teken van herdenken,vieren,gezelligheid en lief zijn voor naasten van dichtbij tot verder. Niet voor niks heet dit "The season of Good Will...to all people... The Season begint eigenlijk al met Halloween,waarbij de boze geesten,heksen en spoken worden herdacht,gevierd en verjaaagd. Hierna kunnen de overleden heiligen op All Saints day en een dag later de zielen van anderen,zoals familieleden op All souls day ook worden herdacht. November the 5th is nog altijd Guy Fawkes day. Hierop herdenkt men dat een katholiek edelman Guy Fawkes ooit trachtte met buskruit in een roeibootje de Theems over te steken en The Houses of Parlement op te blazen.Hij werd echter verraden en in de kelders gearresteerd,waarna niet The Houses maar hij zelf verbrandde op de brandstapel. De kinderen maken elk jaar poppen ("guys")om wat te bedelen en die poppen worden dan op Guy Fawkes evening verbrand bij het vuurwerk. Begin November is ook de jaarlijks Rememberence Sunday.Dan is er een grote parade vlak bij het paleis en de parlementsgebouwen waarin met bloemen en kransen de gevallenen van alle oorlogen waaraan Britten deelnamen worden herdacht. Hierna begint de stemming voor het naderende kerstfeest er in te komen en zijn de scholen al druk met voorbereidingen. Eind november begint iedereen bijna iedereen die hij of zij kent, een kaartje met "good wishes" te sturen of te geven. Natuurlijk krijg je als teacher heel veel kaartjes,van kinderen uit je eigen klas en andere klassen,collegea tot andere personeelleden. Ik vond dit best aardig en hing ze graag in het lokaal om al vast wat in de kerststemming te komen. Na enkele jaren kreeg ik wat genoeg van het kaarten geven en krijgen van en aan mensen die je dagelijks ziet,dus ik legde,net als een collega al jaren deed in de personeelskamer een grote kaart "To the staff" en ik kreeg daarna ook prompt minder kaarten.... Het uitdelen,ontvangen,bekijken en bespreken van de kaarten hoorde in december bij het dagelijkse ochtendritueel,in de klas. De voorbereidingen voor het kerstspel van de jongsten,infants en de carol service van de oudsten,juniors was dan ook al begonnen. Het oefenen voor het nativity play was beneden en daar merkten wij niet zoveel van. Wel was vanaf midden november de personeelskamer vol met kostuums voor de wijzen,herders engelen en niet vergeten Jozef en Maria,die gestreken hersteld en gepast moesten worden,waarbij moeders meenden behulpzaam te moeten zijn..... Collega David die al heel lang op school was en het kerstverhaal en alles wat daarbij moest gebeuren dus wel kon dromen,gruwde er van.Hij kon die weken zijn rustige koffiepauze wel vergeten en ontplofte zelfs een keer bijna toen zelfs zijn eigen vaste stoel was bezet,door zo'n helpmother,die hij ooit,lang geleden nog in de klas had gehad! "Excuse me!" De juniors waren dus al wekelijks en in december dagelijks begonnen te oefenen voor "The Carol Service"die in de week voor kerst in de kerk zou plaatsvinden. Dit was het jaarlijks hoogtepunt voor mrs Zosia Gorzales,leerkracht en adjunct hoofd. Zij was even vervangend hoofd geweest,maar uiteindelijk was iemand van buiten, Wijnne Evans als headmaster benoemd. Zosia was even zeer teleurgesteld geweest en scheen daarna haar motivatie af en toe kwijt te zijn. Zij was van oorsprong Pools en trad in het weekend regelmatig op Poolse feestjes met haar echtgenoot. Hier genoot zij van maar maar zij schitterde de maandag daarna nogal eens door afwezigheid. Mede hierdoor klikte het niet zo goed tussen the headmaster and deputy head. De maand december was echter haar maand,want zij mocht met de kinderen de carols oefenen en op de avond van the Carol Service schitteren als dirigente. Dat oefenen gebeurde twee keer per week in de hal tijdens de halfuurlijke Assemblees. Wij moesten de kinderen brengen en halen en hoefden niet bij het oefenen te zijn. Dat was zeker in het begin ook beter,want collega David zeer muzikaal moest dan altijd lachen,omdat het vlgs hem elk jaar valser werd....... In december brak er altijd lichte paniek uit, dus moest er dan dagelijks geoefend worden en kwam het hoofd Wynne ook elke dag Zosia "steunen"door als een soort bewaker aanwezig te zijn.Hij liet zij ongenoegen over de zangkunst van de kinderen en dus eigenlijk ook Zosia's dirigeren dan nogal eens merken en dit gaf dan weer spanning tussen de beide directieleden. De dag voor de Carol Service moest het geheel nog geoefend worden in de kerk en dan heeste daar nou niet bepaald een vredige kerstsfeer. In die laatste week van het jaar op school werd er ook per klas Father Christmas gevierd en dat was ongeveer te vergelijken met ons Sinterklaasgebeuren. Ik kreeg van de meeste kinderen een cadautje en had ook voor elk kind een kleinigheid.Wij kregen daar van school per kind 1 pond voor. Hierna was er nog een soort spelmiddag. Op de allerlaatste dag was er na schooltijd en dus voor de Carol Service nog een personeelsfeestje voor alle medewerkers op school. Dit betekende dus leerkrachten,directie,de administratrieve,de concierge,de klassenhelpsters en dinnerladies. De laatsten werden voor het zg "Christmasdinner'de week daarvoor nooit uitgenodigd en die waren dan altijd een paar dagen boos. Dat Christmasdinner was nog een van de weinige overblijfsels van de Engelse klassenmaatschappij. Dat etentje waarvoor ruim van tervoren al een restaurant was gereserveerd was bedoeld voor het onderwijzend personeel,met directie. Daartoe behoorden ook de administratrice en klassenassistentes,omdat zij ook tot de onderwijsgevende klasse werden gerekend. Dat de dinnerladies hun begeleiding van kinderen naar,van en tijdens het eten,tussen de middag, niet tot de onderwijskundige teken werd gereden betekende dus dat zij tot en andere klasse behoorden en niet mochten aanschuiven aan het Christmassdinner. Dat gaf dus altijd wel enige onvrede,ook bij de ladies onderling,mede omdat Kim,hoofd van de dinnerladiestaff en ook invals klasassistente weer wel was uitgenodigd. Sommige kwadwillende tongen beweerden dat dat was omdat Kim haar echtgenoot voorzittter van het schoolbestuur was nou ja zeg... Ik herinner mij dat dat elk jaar weer wat kwaad bloed zette bij de dinnerladies en dat een van hen eens, vlgs mij nadat de ladies tussen de middag zelf hun borreluurtje haden gehad,Wynne eens flink de Waarheid heeft verteld,waarbij zij vlgs mij de Season of Good Will to all people even vergat.... Op het personeelsfeestje de laatste dag voor de kerstvakantie,waarbij iedereen zelf wat hapjes en drankjes meenam werden mede onder invloed van de al dan niet nodige alcohol de klasseverschillen al snel opgeheven en de onderlinge irritaties voor even vergeten. Iedereen had plezier endanste met iedereen en het hoofd en adjuncthoofd kusten elkaar en spraken de hoop uit dat de samenwerking het komend jaar goed zou verlopen,tegen beter weten in,wisten wij,maar ach,het was goed bedoeld..... De stemming steeg dan en hierna ging iedereen zeer vrolijk richting kerk. De kinderen zaten dan al te wachten in de kelders beneden en het was altijd een heidens karwei om ze stil te krijgen. Vlgs mij was dat altijd eenvan die momenten,dat collega David tegen mij zei dat hij kinderen echt haatte.Wij mochten dan de klassen de volle kerk binnen leiden door het midden naar voren,vanwaar ze zouden zingen. Zosia stond dan al weer in vol ornaat klaar om te schitteren als dirigente. Wij moesten dan als een soort waakhonden op de voorste banken plaatsnemen en proberen de orde of eigenlijk bende wat in de gaten te houden. Dit was dus eigenlijk onmogelijk,maar gelukkig hadden de meeste kinderen dat niet door. Ik herinner mij nog wel dat Michael zijn moeder lekker zat uit te dagen met opgestoken vinger,maar dat deed hij altijd en dat was dus en teken dat hij zich lekker voelde. Na het optreden van de kinderen en vooral Zosia,afgewisseld met de lezingen en de blijde boodschap van de pastor,werd bijna iedereen nog bedankt en Merry Christmas toegewenst. Hierna was er voor alle mederwerkers en aanhang nog wat te drinken in de pub in gewelven onder de kerk. Dat werd meestal heel laat.....zo werd mij altijd een dag later verteld...... Ik weet dat niet meer,gek eigenlijk......
De herders ligggen bij nachte weer op de engelen te wachte maar zoals elk jaar is er nog niets te beleven dat duurt nog even en er is nergens een ster te zien bovendien
dus nemen ze maar een neut worden teut dronken als apen tellen ze schapen lallenderwijs en gaan maar slapen kyrie e leis
Deze pagina "kerstvervolgververhaal" 4 eigenlijk hoofdstuk 3 is dus eigenlijk overbodig.... Het lokaal is leeg..... de hele school is leeg.........
WEEKEND !!
U heeft hier dus niets te zoeken !
De kinderen zitten nu thuis zichzelf en hun ouders te vervelen... Meester Sybrandus,Siebje drinkt zich nu moed in,want hij heeft vanavond een feestje,bij de tante van zijn hospita.....2 koffie met gebak,2 flesjes bier bakje borrelnootjes en een paar stukjes van die taaie droge worst......en verhalen over ziektes en dominees..."grrrrrr"
Of was dat gisteren al....?..oei..dan zou hij het vergeten zijn,omdat hij toen zichzelf ook al moed indronk.Hij weet het niet meer.....
Siebje heeft dus waarschijnlijk dit weekend meer dan genoeg zorgen aan zijn hoofd...terwijl die kater,of er nog was, of weer terugkomt..en de kerstvoorbereidingen maandag beginnen......
"wel gloeiende..."
Laten wij Siebje dit verdere weekend maar met rust laten.......
Wilt u hier weggaan ? U wordt bedankt... en prettig verder weekend..
Die kerstmiss van die keer vergeet ik nooit meer wat had ik die graag willen versieren dat was nou echt een mooi kerst stuk! bloeiend blozend kerstgeluk om feest mee te feest mee te vieren die kerstmiss van die keer wat was haar naam ook weer ? ..ik weet het niet meer
Het zal de lezer (en es)hoop ik duidelijk zijn dat dit deel 3 is,maar eigenlijk hoofdstuk 2?
(Waarin niet alles en iedereen loopt zoals de lezer (of es) of schrijver zou willen. zou willen)
Meester Sybrandus,Siebje dus opende met gevoel voor theater de deur en de klas probeerde om hem heen te kijken, om te zien,wie of wat daar stond. Dat was nog best moeilijk,want de 10 jaar Londen hadden de leerkracht,duidelijk doen toenemen in omvang,waardoor hij bijna de hele deuropening vulde en grotendeels het zicht aan zijn multiculti kleurrijke klas ontnam. Maar toch zagen ze dat daar een jongetje en een oud vrouwtje stonden. Dat was zeker. Het jongentje was nog geen grote jongen,dus inderdaad een jongentje en het vrouwtje was oud,dus een oud vrouwtje. Haar jas was zichtbaaar oud ,haar schoenen leken nog ouder en haar gezicht het oudst. Meester Sybrandus begon zachtjes een gesprekje met de twee en hoewel de klas heel stil was kon niemand horen wat werd gezegd.. De meesten probeerden ook niet echt te luisteren,omdat hun aandacht meer werd getrokken naar dat wat ze,zij het met enige moeite, zagen De combinatie oud en jong was al interessant maar wat hen nog meer opviel was,dat dat jongentje zo klein was en en stok of soort kruk in zijn rechterhand had......? Meester Siebje gaf de oude dame een hand nam die sneller terug, dan bedoeld,sloot en liep met het jongentje naar het plekje waar hij altijd ging staan als hij even aandacht wilde of iets belangrijks te vertellen had.Meestal begonnen enkelen dan te zuchten maar nu keek iedereen toch aandachig naar het tweetal al was dat meer omdat dat jongentje er stond dan meester Siebje. Toch genoot die ook nu weer van dat moment,waarop iedereen hem even belangrijk scheen te vinden. Hij bedacht zoals vaker hoe jammer het eigenlijk was dat hij nooit bij het toneel was gegaan.Voor hem,maar ook vooral voor het publiek,dat nu nooit het zijne zou worden. Verder dan een rolletje als herder in een kerstspel was hij nooit gekomen en dat was nog omdat een van de kinderen ziek was geworden. Om de spanning nog wat op te voeren kuchte Siebe even en keek de met zijn gevoel voor theater de klas rond klas. Zijn klas besefte hij. Zijn 22 ste! tweeentwinstigte!! TWEE EN TWINTIG STE !!!...... al weer....! "Mijn God,mijn God,waarom hebt Gij mij verlaten"kreunde hij zachtjes. Wat een tijdverspilling eigenlijk Dat gevoel van zich overbodig,erger nog mislukt te voelen,leek elk jaar sterker geworden te zijn. Kwam het omdat zich steeds ouder ging voelen,of was het omdat de kinderen steeds dommer en lelijker leken? "Tja" Hij keek nog maar eens naar zijn veelkleurig multi zootje. Hier zat hij dus de rest van het jaar aanvast.........en zij aan hem.... Ach, Stephen,kon zichzelf ook niet helpen he. Dawn.Francien,Samantha en Nathalie waren giechelbekjes,kletsen veel te veel,waren lui en niet slim maar verder wel lief. Marieke uit Nijmegen was ook geen verzameling van wijsheden, maar ach die was nu al mooi dus die hoefde later niet veel meer te leren,als dat trouwens mogelijk zou zijn geweest... Hannah,was eigenlijk te slim voor de rest en hem bedacht Siebe .Hij dacht vaak als zij hem peinzend aankeek, dat zij het allemaal veel beter wist dan hem,maar dat voorlopig maar zo liet. Peter,meende het ook altijd beter te weten,maar die kon hij nog overbluffen,al merkte hij wel dat hij bij elke discussie met dat rotjoch zijn bloeddruk steeg. Mohammed 1 en 2 en Abraham waren van die jochies,die nu nog wel te hanteren waren,binnen de ruimte die hij ze af en toe wel eens teveel gaf, maar van wie hij wist dat ze later bij de groep zouden horen die een wethouder ooit eens k.Marokkaantjes had genoemd. Hij besefte nu ook dat hij van sommige kinderen eigenlijk niets wist en dat dat hem eigenlijk ook niets interesseerde..Erg he.. O ja en dan had je nog de tweeling......... Dat die ooit ongeveer gelijktijdig waren geboren,erger nog ook gelijktijdig verwekt... Rebecca,was lief,sociaal,meelevend,vlot,slim.... Johan een verwend,oervervelend,aartslui rotjochie en te dom om voor de duvel te.......nou ja dat kon hij misschien nog he.. "Leesblind",vlgs deskundigen.........."gewoon superonnozel" wist ervaringdeskundige Sybrandus. Hoewel,superdom.superverwend... en het enige dat hem interesseerde scheen voetballen en computeren te zijn. Wat hem irriteerde dat dat rotscheppingsfoutje altijd toevallig achter hem stond als het met de computer weer eens misging en dan zo gemeen grijnsde,als hij hem hielp. Gek trouwens,zo'n tweeling,die dus bestond uit twee zozeer verschillende eenlingen in een gezin,deed je weer vragen,naar de zin en onzin,naar het waarom. Zoals hij ook niet begreep,dat Jannie van der Veen,drie zulke lelijke dochters had gekregen... Zo tegen kerst merkte hij dat hij bij het haardvuur en en flesje wijn altijd graag wat mocht mijmeren over die waarom vragen,over de zin en onzin van alles,van zijn zijn.. Zo dat de tijd zijn, of dat flesje wijn? Hij schrok wakker uit zijn gepeins en schraapte zijn keel. Kinderen luister" "Ja vertel eens wat interessants"zei Johan net iets te luid. Hij wierp een minachtende blik naar de voorste bank en kon zijn handen nog net thuis houden,maar vroeg zich tegelijk af of hij dit de rest vanhet schooljaar vol zou kunnen houden. "Dit is Arend en die woont sinds kort met zijn oma op het Zuiderdiep en hij komt dus bij ons in de klas. Arend heeft twee jaar geleden met zijn ouders een ernstig autoongeluk gehad,waarbij beide ouders beide ouders zijn verongelukt"....... .Er viel een stilte in het lokaal...
(Tja,dit is,weet ik even schrikken,zo tegen kerstmis,maar ja,meester Sybrandus kon het niet helpen en ik ook niet he. Een schrijver heeft het verloop van het verhaal ook niet altijd in de hand. Trouwens kinderen kunnen tegenwoordig heel wat hebben hoor en lezers ook Wel jammer dat deze wending zo abrupt is.Ik kan de ouders nu moeilijk op kerstavond weet tot leven wekken,wat wel mooi zou zijn)
Meester legde een hand op de schouders van Arend. "Arend wilde beslist,dat ik het julie wel vertelde. Zoals jullie gezien zullen hebben,loopt Arend met krukken en hij zal door dat ongeluk ook moeilijk blijven lopen"
(Dit is eigenlijk wel te veel van het slechte tegelijk he)
"Laten wij Arend als welkom in onze multiculturele kleurrijke klas een daverend applaus geven" Iedereen klapte,zelfs Johan,zag meester Siebe,verheugd. Hij kreeg plotseling een idee.......... "Als Arend hier nou gaat zitten,naast Johan.Ik denk dat Johan hem deze eerste dagen best wat wil helpen" Johan schoof zijn stoel wat opzij en maakte ruimte voor Arend.
(Zou dit een meesterzet van Siebje zijn....? Ik vrees van niet en dat kwam mede omdat onze ervaringsdeskundige pedagoog Siebje daarna blunderde) "Zo welk boek ben jij aan het lezen Hannah"vroeg Siebe,weer in zijn rol als schoolmeester. Hannah vertelde geduldig wat over het boek waar ze mee bezig was. "En jij Johan?" Die bromde wat onverstaanbaars. "Vind je,het een goed boek?" "Nee,ik vind het klote,zoals ik elk boek klote vind!" "Jongen toch,wat moet Arend wel niet denken!" "Lees jij graag Arend?" "O ja meester,ik vind eigenlijk alle boeken leuk!" "Alle?" Nou ja, ik vind momenteel alles van Roald Dahl geweldig" "He, dat is toevallig zeg ,ik lees momenteel elke dag en stukje uit dit boek van Roald Dahl voor..Wil jij een ook even stukje voorlezen?" Arend pakte het boek "O ja meester,graag" Hij las een hele bladzijde voor en hij deed dit zo mooi,dat iedereen ademloos luisterde,zelfs Johan, zo leek het. Toen hij stopte kreeg hij weer applaus. "Nou Arend,goed zeg! "Goed ook dat jij naast Johan zit,want die houdt niet van boeken,omdat hij niet zo goed kan lezen.Dan kun je hem mooi helpen. Dat was niet zo slim van Sybrandus..... ....want hierdoor kreeg Johan direkt een pesthekel aan die Arend... Toen in de pauze de meeste kinderen rond Arend gingen staan om hem van alles te vragen en zelfs sommige jongens dat liever deden dan voetballen,met Johan,werd hij zelfs wat jaloers en hij bleef de rest van de dag mokken. Zachtjes mompelde hij: "Stomme Arend,Arend krukje,Arend stokje" Dat hoorde onze amateurpsycholoog Siebje toen nog niet.. Die was blij dat het half vier was en vrijdag....... Tot hij plotseling bedacht dat hij naar een feestje moest,naar de zus van zijn hospita........... Dat werd twee uur praten over ziektes,dan een uur de kerk en de steeds slechter wordende predikanten........met tussendoor twee koffie,met een gebakje,twee flesjes bier.....een bakje borrelnootjes en drie plakjes te oude leverworst......
Prettig weekend Siebje.....
Laten wij trouwens Siebje nu met rust laten. Ik vind trouwens dat hij in dit hoofstuk sowieso teveel aandacht kreeg en de klas te weinig.Dat moet volgende week anders
Even voor de duidelijkheid,dit is deel 2 maar dus eigenlijk hoofdstuk 1,omdat de inleiding wel vergeten kan worden.
(Waarin met een deur het verhaal wordt geopend)
Het kwartiertje stillezen,direk na de pauze,was elke morgen zo'n heerlijk rustpuntje waar meester Sybrandus,of eigenlijk Siebje,zoals een tante hem nog steeds noemde,in zijn eentje stilletjes van genoot. Hij was nog altijd,zij het als een van de weinigen in het huidige onderwijs,zo leek het wel,.van mening,dat orde,rust,duidelijkheid en veiligheid de beste basis was van waaruit elk kind,zich zo optimaal mogelijk kon ontwikkelen. Hij had voor zijn gevoel alle stormen,van nieuwe ideen in het onderwijs meegemaakt,kon ook met alle winden meedraaien,van klassikaal,via groepswerk tot individueel zelfstandig planmatig werken,maar dit kwartiertje had hij nooit willen opgeven.Dit pakte geen hoofd of inspecteur hem ooit af. Hij genoot van de zoete mengeling van fluisteringen, ,die als een zachte aangename bries het lokaal leken te vullen. Iedereen was nu aan het lezen,of deed alsof, wist hij. Het kostte hem meestal twee maanden om deze "werkvorm"er bij een nieuwe klas goed in te krijgen. Hij had het idee meegenomen uit England,waar het half uurtje reading time dagelijks op het lesrooster stond.Daar moest hij tijdens dat halve uurtje ook een paar kinderen horen en de vorderingen van elk kind in een kleine folder noteren.Dat had Siebje in Nederland langzaam maar zeker afgeschaft en hij had tot zijn diepe spijt moeten toegeven dat een half uur geconcentreed stil lezen voor deze kleurrijke kinderen van tegenwoordig al te lang was.Het was nu al jaren een leeskwartiertje,al smokkelde hij er graag,zij het dat dat niet altijd lukte een paar minuten bij. Hij zag het nu vooral als een pedagogisch rustpuntje voor zijn multiculturele klas en hem zelf en een middel om kinderen verliefd op boeken en de taal te maken.Meestal liet hij en of meer kinderen daarna nog iets over een boek vertellen en hij wist dan ook nog wat over de schrijver toe te voegen. Hij had het idee dat de meeste kinderen dit wel leuk vonden.. Hij vertelde de kinderen ook altijd,dat hij best begreep, dat sommigen lezen maar niks vonden en dat hij ze niet kon verplichten dat kwartiertje echt te lezen,maar dat hij dat niet erg vond zolang niemand daar maar last van had.. Hij bedacht de klas overziend,dat dit eigenlijk het enigste moment was dat hij zich echt gelukkig voelde. Hij zou dit leeskwartiertje ook de komende weken richting kerst gewoon aanhouden. Juist in die drukke tijd,met al die voorbereidingen voor de kerstzangdienst,de enige keer elk jaar dat sommige kinderen en ouders in een kerk,het kerstspel de kerstmaaltijd en de kerstdisco,al die festiviteiten waar hij een gruwelijke hekel aan had,omdat de kinderen steeds minder vredig werden was dat vaste rustpunt voor de klas en meer nog voor hem zo belangrijk. "Kerst"hij gruwde bij die gedachte alleen al. Eigenlijk wilde hij het liefst elk jaar in plaats van de zomer de maand voor kerst op vakantie,of eigenlijk gewoon ver weg van school.
Hij keek op zijn horloge en gaapte,"nog even.." .Zo tegen het einde van dat leeskwartiertje kreeg hij altijd zin om iets geks te doen,om even de sfeer te doorbreken."Gek"bedacht hij,"dat doe ik de laatste tijd steeds minder" Vroeger ging hij dan bv soms plotseling op een tafel staan,liep hij snel het lokaal uit,om via het raam weer naar binnen te gaan,deden ze een wedstrijdje gekke gezichten trekken, vieze moppen vertellen of liet hij zomaar een wind,al had hij dat na klachten van ouders,maar niet meer gedaan. "Eigenlijk best jammer" Toen werd er op de deur geklopt...."o ja,bijna vergeten.." "Hoor wie klopt daar kinderen"riep Johan vrolijk. "Ze,gaan we leuk doen?Vlgs mij word ik daarvoor betaaldniet genoeg,maar toch? Als jij denk dat je de leukste thuis bent,doe dat dan niet hier he" "Zo'dacht Siebje,"die weet zijn plaats weer" Hij liep langzaam naar de deur terwijl de ogen van klas voelde.. Als een goochelaar die weet welke truc er komen gaat greep hij de wat loszittende kruk vast en opende de deur.....
(wordt vervolgd,als er tenminste iemand in die deuropening staat...anders was dit het wel..)
Op weg naar het wonder...kerstvervolgverhaal,zolang de zin wil.....1
1 Inleiding
Om u niet van uw kostbare tijd te beroven kunt u deze inleiding best overslaan.......
Tja,als u deze inleiding toch niet leest,omdat u niet van uw kostbare tijd beroofd wilt worden,heeft het weinig zin hem voor u te maken he.... Een inleiding lijkt mij trouwens sowieso niet zinvol. Daarmee zou ik als schrijver de hoofdpersonen direkt, voordat ze nog maar een stap in dit onnavolgbaar verhaal gedaan hebben,nog maar een woord gezegd hebben, al neergezet hebben in een rol die ze zelf nog niet kennen,maar waar ze dus voor het vervolg van dit verhaal mee in hun maag gesplitst zijn en die ze moeten blijven dragen tot en met kerstnacht als ware het een boetekleed.
wordt vervolgd,hoop ik...of eigenlijk morgen beter....
Verlichte eigenwijsheidjes voor de donkere decemberdagen.
Waarom bewaren we onze vredesgedachten altijd alleen voor de kerstnachten ?
zo blijven we sparen dagen,maanden,jaren
Elk jaar wordt tegen de kerstdagen altijd de nobelprijs voor de vrede uitgereikt....... Gek dat Jezus,de brenger van verde die prijs nog nooit gewonnen heeft..... Dat er in Zijn naam ook vreselijke oorlogen zijn gevoerd,is Zijn schuld niet toch? We mogen blij zijn dat we Zijn geboorte elk jaar mogen vieren...
Wanneer het weer bij na kerstmis is en de duisternis echt duister(n)is wees dan wel licht zelf een licht
dan wordt het al licht overal licht een hele hoop licht
even.. maar ?
maar hoop doet leven eeuwig................!!
en dat is laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang...!!!!!!!!
Saint Peters Primary Church School in de wijk Walworth hoorde bij de parochie Southwark in Zuid Londen,"under the Thames" dus. De school was eind negentiende eeuw door de kerk gesticht en dat was aan het gebouw nog duidelijk te zien. Ik vond het Victoriaanse gebouw,toen ik het voor het eerst zag,september 1989 naargeestig en dat kwam vooral ook door de grote dreigende donkerglasachtige getraliede ramen. "Dus dit moest zijn,wat ik dacht dat ik gewild had?" Een maand eerder was ik een van de ruim 90 "dutch teachers"die aangenomen waren door de Inner London Education Authority,het grote bestuur van de Londense scholen. Ik was begin augustus afgekomen op een voorlichtingsdag in Amsterdam en een week later,na een kort gesprek benoemd door afgevaardigden van de ILEA. De sollicitatie was soepel verlopen en mijn eventuele twijfels over mijn taalvaardigheid verminderden wat toen een medesollicitante bij het invullen van wat papieren hulp nodig had omdat ze de engelse vragen niet begreep. Een week voor een soort bijenkomst,was ik al in Londen om woonruimte te zoeken. Dit lukte na een dag verschillende adressen bekeken te hebben.Het werd een kleine kamer met gebruik van een keukenhoekje. Het adres was met de bus niet zo ver van school en ik was dan ook blij,dat dat geregeld was. De school had 5 lokalen verdeeld over 2 etages,met daartussen een stafroom en kantoren. Er waren wel,net als in Nederland vroeger,6 klassen,dit betekende dat klas 4 eigenlijk opgesplitst was.De helft zat bij klas 5 en een kleiner deel bij 3,mijn klas.
Er waren dan ook 5 teachers. David,een man van midden 50 en al jaren op school,had de receptionclass,de jongsten. Klas 2 had (last van) ene Vince,een onduidelijk figuur,die aan zijn tweede jaar bezig was. Ik zei de gek mocht dus klas 3 en een stukje van 4 begeleiden. Zosia Gorzales een vrouw van Poolse ouders maar al hier opgegroeid,had eigenlijk 4 en 5,maar omdat Barbara "headmistress"overspannen was,was Zosia tijdelijk "acting head"was dus zonder klas en hadden die een invaller Frank Humpfries. Klas 6 had ene Helen,die na haar studie in Australie 2 jaar in Europa was. De schoolkeeper/concierge was Gordon,wat zijn taken naast het pleinvegen en met een schoonmaakster Kim,schoonhouden van de lokalen was, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Hij zat meestal in zijn hokje wat te lezen. Als wij tijdens de gymles,die op het plein moesten plaatsvinden gingen voetballen deed hij graag mee. Edith,een aardige oudere vrouw,was administratrice en secretaresse. Verder waren er nog twee klasseassistentes,Eileen,een soort manusje van alles en Jossie. Tenslotte waren er ook de dinnnerladies. De kinderen aten bijna allemaal op school,maar dit moest in een klein gebouwtje een paar minuten lopen en zij haalden de klassen,begeleidden hen bij het eten en brachten ze terug. Omdat het van 1 tot half 2 reading time,stil lezen was,was er ook per klas een dinnerlady die met kinderen las.
De eerste week,dat ik daar was,waren de kinderen nog op vakantie en kon ik dus lekker wat voorbereiden. Dat was wel lekker,maar het probleem was,dat ik nog geen idee had wat er moest gebeuren. Het onderwijs in Engeland,London,dus ook op onze school was in 1989 duidelijk in een overgangsfase. Er was duidelijk verschil van inzicht geweest tussen de rechtse conservatieve regering Thatcher en de locale linkse Labour gemeentebesturen en vakbonden in steden als bv Londen. Die "local authorities" hadden veel vrijheid gehad en nog meer genomen. Dat betekende ook dat scholen en leerkrachten alle vrijheid hadden. Hetr betekende ook,dat het kind en zijn/haar afkomst,milieu en taal centraal stond. Op zich een prima gedachte,maar dat was mi.wel wat doorgeslagen. Het kwam er op veel scholen op neer,dat je het kind vooral niet teveel moest leren,corrigeren want dat ging ten koste van het "eigen" van elk kind.Het moest het vooral zelf (willen)ontdekken. Hetr gevolg was,dat uit onderzoeken was gebleken dat een groot deel van de schoolverlaters onvoldoende kunnen lezen,schrijven,rekenen. De regering Thatcher en later Major had dan ook ingegrepen en een National Curriculum ingevoerd voor alle scholen van lagere t/m middelbare. Dit gaf precies aan,wat de kinderen elk jaar per vak moesten leren,weten,kunnen.begrijpen. Dat gaf uiteraard eerst heel veel protesten,mede omdat er later ook testen werden ingevoerd. Er was echter ook heel veel informatie,begeleiding. Het was voor mij natuurlijk ook ideaal om zo kennis te maken met de leerstof. Ik kom daar nog op terug. Toen ik in 1989 begon moest ook bij ons nog dat National Curriculum nog ingevoerd worden en dus ook de nieuwe leermiddelen. Er waren in mijn lokaak heel weinig leesboeken en geen taalboeken. Het vorige hoofd ene mr Dibbley was nog een ouderwetse schoolmeester geweest maar met het nieuwe hoofd Barbara werd ook het ":samen ontdekken" ingevoerd. Wat dat betekende heb ik het eerste jaar niet kunnen ontdekken. Voor rekenen was wel een methode,maar ieder kind volgde in eigen tempo de leerweg.
