Op weg naar het wonder...kerstvervolgverhaal,zolang de zin wil.....1
1 Inleiding
Om u niet van uw kostbare tijd te beroven kunt u deze inleiding best overslaan.......
Tja,als u deze inleiding toch niet leest,omdat u niet van uw kostbare tijd beroofd wilt worden,heeft het weinig zin hem voor u te maken he.... Een inleiding lijkt mij trouwens sowieso niet zinvol. Daarmee zou ik als schrijver de hoofdpersonen direkt, voordat ze nog maar een stap in dit onnavolgbaar verhaal gedaan hebben,nog maar een woord gezegd hebben, al neergezet hebben in een rol die ze zelf nog niet kennen,maar waar ze dus voor het vervolg van dit verhaal mee in hun maag gesplitst zijn en die ze moeten blijven dragen tot en met kerstnacht als ware het een boetekleed.
wordt vervolgd,hoop ik...of eigenlijk morgen beter....
Verlichte eigenwijsheidjes voor de donkere decemberdagen.
Waarom bewaren we onze vredesgedachten altijd alleen voor de kerstnachten ?
zo blijven we sparen dagen,maanden,jaren
Elk jaar wordt tegen de kerstdagen altijd de nobelprijs voor de vrede uitgereikt....... Gek dat Jezus,de brenger van verde die prijs nog nooit gewonnen heeft..... Dat er in Zijn naam ook vreselijke oorlogen zijn gevoerd,is Zijn schuld niet toch? We mogen blij zijn dat we Zijn geboorte elk jaar mogen vieren...
Wanneer het weer bij na kerstmis is en de duisternis echt duister(n)is wees dan wel licht zelf een licht
dan wordt het al licht overal licht een hele hoop licht
even.. maar ?
maar hoop doet leven eeuwig................!!
en dat is laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang...!!!!!!!!
Saint Peters Primary Church School in de wijk Walworth hoorde bij de parochie Southwark in Zuid Londen,"under the Thames" dus. De school was eind negentiende eeuw door de kerk gesticht en dat was aan het gebouw nog duidelijk te zien. Ik vond het Victoriaanse gebouw,toen ik het voor het eerst zag,september 1989 naargeestig en dat kwam vooral ook door de grote dreigende donkerglasachtige getraliede ramen. "Dus dit moest zijn,wat ik dacht dat ik gewild had?" Een maand eerder was ik een van de ruim 90 "dutch teachers"die aangenomen waren door de Inner London Education Authority,het grote bestuur van de Londense scholen. Ik was begin augustus afgekomen op een voorlichtingsdag in Amsterdam en een week later,na een kort gesprek benoemd door afgevaardigden van de ILEA. De sollicitatie was soepel verlopen en mijn eventuele twijfels over mijn taalvaardigheid verminderden wat toen een medesollicitante bij het invullen van wat papieren hulp nodig had omdat ze de engelse vragen niet begreep. Een week voor een soort bijenkomst,was ik al in Londen om woonruimte te zoeken. Dit lukte na een dag verschillende adressen bekeken te hebben.Het werd een kleine kamer met gebruik van een keukenhoekje. Het adres was met de bus niet zo ver van school en ik was dan ook blij,dat dat geregeld was. De school had 5 lokalen verdeeld over 2 etages,met daartussen een stafroom en kantoren. Er waren wel,net als in Nederland vroeger,6 klassen,dit betekende dat klas 4 eigenlijk opgesplitst was.De helft zat bij klas 5 en een kleiner deel bij 3,mijn klas.
Er waren dan ook 5 teachers. David,een man van midden 50 en al jaren op school,had de receptionclass,de jongsten. Klas 2 had (last van) ene Vince,een onduidelijk figuur,die aan zijn tweede jaar bezig was. Ik zei de gek mocht dus klas 3 en een stukje van 4 begeleiden. Zosia Gorzales een vrouw van Poolse ouders maar al hier opgegroeid,had eigenlijk 4 en 5,maar omdat Barbara "headmistress"overspannen was,was Zosia tijdelijk "acting head"was dus zonder klas en hadden die een invaller Frank Humpfries. Klas 6 had ene Helen,die na haar studie in Australie 2 jaar in Europa was. De schoolkeeper/concierge was Gordon,wat zijn taken naast het pleinvegen en met een schoonmaakster Kim,schoonhouden van de lokalen was, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Hij zat meestal in zijn hokje wat te lezen. Als wij tijdens de gymles,die op het plein moesten plaatsvinden gingen voetballen deed hij graag mee. Edith,een aardige oudere vrouw,was administratrice en secretaresse. Verder waren er nog twee klasseassistentes,Eileen,een soort manusje van alles en Jossie. Tenslotte waren er ook de dinnnerladies. De kinderen aten bijna allemaal op school,maar dit moest in een klein gebouwtje een paar minuten lopen en zij haalden de klassen,begeleidden hen bij het eten en brachten ze terug. Omdat het van 1 tot half 2 reading time,stil lezen was,was er ook per klas een dinnerlady die met kinderen las.
De eerste week,dat ik daar was,waren de kinderen nog op vakantie en kon ik dus lekker wat voorbereiden. Dat was wel lekker,maar het probleem was,dat ik nog geen idee had wat er moest gebeuren. Het onderwijs in Engeland,London,dus ook op onze school was in 1989 duidelijk in een overgangsfase. Er was duidelijk verschil van inzicht geweest tussen de rechtse conservatieve regering Thatcher en de locale linkse Labour gemeentebesturen en vakbonden in steden als bv Londen. Die "local authorities" hadden veel vrijheid gehad en nog meer genomen. Dat betekende ook dat scholen en leerkrachten alle vrijheid hadden. Hetr betekende ook,dat het kind en zijn/haar afkomst,milieu en taal centraal stond. Op zich een prima gedachte,maar dat was mi.wel wat doorgeslagen. Het kwam er op veel scholen op neer,dat je het kind vooral niet teveel moest leren,corrigeren want dat ging ten koste van het "eigen" van elk kind.Het moest het vooral zelf (willen)ontdekken. Hetr gevolg was,dat uit onderzoeken was gebleken dat een groot deel van de schoolverlaters onvoldoende kunnen lezen,schrijven,rekenen. De regering Thatcher en later Major had dan ook ingegrepen en een National Curriculum ingevoerd voor alle scholen van lagere t/m middelbare. Dit gaf precies aan,wat de kinderen elk jaar per vak moesten leren,weten,kunnen.begrijpen. Dat gaf uiteraard eerst heel veel protesten,mede omdat er later ook testen werden ingevoerd. Er was echter ook heel veel informatie,begeleiding. Het was voor mij natuurlijk ook ideaal om zo kennis te maken met de leerstof. Ik kom daar nog op terug. Toen ik in 1989 begon moest ook bij ons nog dat National Curriculum nog ingevoerd worden en dus ook de nieuwe leermiddelen. Er waren in mijn lokaak heel weinig leesboeken en geen taalboeken. Het vorige hoofd ene mr Dibbley was nog een ouderwetse schoolmeester geweest maar met het nieuwe hoofd Barbara werd ook het ":samen ontdekken" ingevoerd. Wat dat betekende heb ik het eerste jaar niet kunnen ontdekken. Voor rekenen was wel een methode,maar ieder kind volgde in eigen tempo de leerweg.
Different class...verhalen, over onderwereldwijze londenaren toen en nu
De Britten hebben altijd buitengewoon veel belangstelling gehad voor alles wat bovennatuurlijk is of juist onderwerelds.
Nergens wordt Halloween volgens mij, zo fantastisch gevierd, er wordt nog steeds gesproken over monsters als dat van Loch Ness en elk gehucht heeft wel een huis of kasteel met een spook dat voor verhalen zorgt. Ook seriemoorden en gruwelijke misdaden worden uitgebreid beschreven en besproken. Over de echte identiteit van Jack The Ripper een seriemoordenaar uit het Londen van Charles Dickens doen nog steeds wilde geruchten de ronde. Een documentaire serie over de misdaad van vroeger tot nu in Londen op televisie, werd in de jaren 90 heel populair.. Twee "gangs"die in de jaren 60 berucht waren en hoewel ze toen ook ontmaskerd werden en de leiders zware straffen kregen,bleken zelfs in de jaren 90,toen die serie werd uitgezonden,nog steeds bij velen bekend en zelfs geliefd.. Dat waren de Kray Twins,met hun gevolg in East End en in Zuid Londen The Richardsons. Ze blijken in hun hoogtijdagen grote invloed gehad te hebben,niet alleen omdat ze al dan niet met geweld macht over pubs en nightclubs,eigenlijk het uitgaansleven kregen,maar ook door hun connecties met politici etc. Ook in de latere jaren hadden zij en/of hun bendeleden vlgs "insiders"nog alles te maken met criminele zaken,van inbraken,berovingen en zwendel tot en met afrekeningen in de jaren 90.
1)The Kray Firm . Reg en Ron Kray waren tweelingbroers uit het arme oost Londen van direkt na de oorlog. Ze waren op straat opgegroeid en hadden na een korte carriere als boksers jong geleerd dat ze met geweld veel konden bereiken.Door wat knokpartijen werden ze al snel bekend en gevreesd eerst in East End en later in heel Londen. Ze boden tegen betaling bescherming aan eigenaren van biljartzalen,pubs en nightclubs en als zo'n landlord dat weigerde braken daar toevallig elke avond knokpartijen uit. Soms kregen ze door hun bescherming zoveel invloed,dat ze al snel de zaak konden overnemen. De pubs etc werden dan verzamel- en doorverkooppunt voor criminelen uit heel Londen. Vlgs verhalen hadden de Krays met hun Firm het uitgaansleven van een groot deel van East en West Londen in handen.Hun nachtclub "Double R" werd ook ontmoetingsplaats voor artiesten en invloedrijke figuren in de politiek en het zakenleven. Hun oudere broer Charly had een langdurige relatie met een bekende artieste. Charly leek iets slimmer en minder crimineel,maar raakte wel bij betrokken,bij de louche praktijken van zijn broers. Ron was naast zeer gewelddadig ook homofiel,al was dat een publiek geheim.Hij had ook perioden dat hij manisch depressief was en de gekste dingen deed. Nadat hij na iemand zwaar mishandeld te hebben,werd hij gearresteerd en voor een tijdje opgesloten ,maar wist hij met hulp van Reg te ontsnappen. Hij bleek echter eenmaal vrij zo onhandelbaar dat hij door zijn familie maar weer werd uitgeleverd aan justutie. Toen hij uiteindelijk vrij kwam,was hij nog onberekenbaardere en af en toe zeer agressief. The Kray Firm was een machtige organisatie,die betrokken was bij allerlei zaken,van inbraak,afpersing en zwendel tot zware mishandeling. Dat was algemeen bekend,maar omdat getuigen en zelfs slachtoffers niets durfden te zeggen leken ze onkwetsbaar.Soms werden de Krays gepakt en verhoord,maar steeds werden ze wegens gebrek aan bewijs direkt of na een korte straf,weer losgelaten. Er zijn in die tijd zelfs "vijanden"plotseling verdwenen en al deden daar de meest fantasierijke geruchten over de ronde,niemand wist iets,of wilde iets vertellen. Toen uiteindelijk het grootste deel van TheFirm gepakt werd ,eind jaren 60 durfden sommigen echter plotseling wel te praten en kon The Firm toch berecht en gestraft worden. De meeste handlangers kregen enkele jaren opsluiting maar Ron en Reg de leiders kregen beide levenslang en de rechter oordeelde dat de maatschappij voor langere tijd beschermd moest worden tegen deze gangsters.Beiden waren al jaren verdacht van allerlei misdaden die justutie nooit had kunnen bewijzen,maar waarvan iedereen eigenlijk zeker wist dat zij daders waren. Dat heeft zeker meegespeeld in hun uiteindelijke veroordeling tot levenslang. Beiden hadden zo was wel verteld door meerdere getuigen, minstens een moord op hun conto staan. Ron had op een avond,iemand,van een concurerende "gang" The Richardsons",die hem ooit beledigd had in een pub opgezocht en in koele bloede neergeschoten. Broer Reg had later een ex medewerker van The Firm,die een opdracht waar hij wel voor betaald was,maar nooit uitgevoerd had in een huis gelokt en doodgestoken. Beiden werden voor deze moorden veroordeeld. Hierdoor werd eind jaren 60 een van de beruchtste "gangs"in Londen opgerold. Ik geloof niet dat er veel criminelen zijn waarover. terwijl ze gevangen zaten zoveel geschreven is. Charly Kray schreef schreef het eerste boek over de broers "Me and my brothers". The twins waren "not amused" en schreven al snel hun visie in het boek "Our true story" Beide boeken vonden gretig aftrek en het gevolg was dat ook (ex)leden van The Firm hun "memoires" gingen schrijven. Sommigen bleven de Krays trouw en gaven en heel positief beeld van "the good old days". Anderen toonden duidelijk spijt van de dingen die ze in opdracht van en soms met de broers gedaan hadden. Al deze gekleurde beelden vormden samen een aardig beeld van "Life withe the twins. Het bleek uit deze getuigenissen, dat er inderdaad door toedoen van de Krays enige vijanden vrij plotseling letterlijk verdwenen zijn. Of ze nou in zee verdwenen zijn,of in het cement voor nieuwe gebouwen blijft onduidelijk. Voor de verdwijning van Frank the Axeman zijn de Krays wel voor de rechter geweest,maar uiteindelijk vrij gesproken,wegens gebrek aan bewijs,of eigenlijk gebrek aan een lijk. Er is over die zaak heel veel gespeculeerd,maar pas jaren later werd een beetje duidelijk wat er gebeurd was,doordat enkele direct betrokkenen er over schreven. Frank een simpele oerkracht was als jongen al een paar maal veroordeeld,wegens geweldsdelicten.Toen hij na een ontsnapping en oud echtpaar bedreigde met een bijl werd hij "insane" verklaard en onder toezicht geplaats.Hij kreeg toen ook de bijnaam "the axeman. In de gevangenis had hij ook Ron ontmoet en die besloot dat hij bevrijd moest worden,omdat hij al heel lang opgesloten zat en verzoeken tot gratie steeds waren afgewezen. Frank was dan wel zwakbegaafd maar supersterk en voor niemand bang en waarschijnlijk zagen de Krays in hem een goede zwaartekracht tegen rivalerende bendes. De ontsnapping,waarbij Frank bij dagelijkse werkzaamheden met een groep gevangenen in bebost gebied,zich even afzonderde en snel werd meegenomen in een busje verliep heel gemakkelijk. De stunt haalde uiteraard de volgende dag alle media en er werd uitgebreid gezocht waarbij de Krays extra in de gaten werden gehouden. Die hadden Frank de dag van de ontsnapping al naar een geheim adres gebracht,waar hij zich een tijdje schuil zou houden. Frank bleek echter moeilijk rustig te kunnen schuilen en hij werd agressief tegen zijn gastheer. Om hem wat bezig en kalm te houden werd een call girl geregeld die Frank moest vermaken. Dit leek even te lukken.naar tevredenheid van Frank De dame van plezier had er echter na twee dagen en nachten,mede door oververmoeidheid weinig lol meer in en Frank begon echt lastig te worden. Ron had hem beloofd dat hij snel op bezoek kon bij zijn ouders in Schotland en daarom wilde hij dat dat geregeld werd. Toen dit steeds werd uitgesteld werd hij echt agressief, Zelfs bezoekjes van Ron en Reg konden hem niet kalmeren. Er is toen veel en lang overlegd wat er met het probleem Frank gedaan moest worden. Uiteindelijk zou hij met een busje naar Schotland gebracht worden,zoals beloofd. Op een avond is hij inderdaad gehaald... Hij heeft Schotland nooit bereikt.,maar hij was sindsdien spoorloos. Twee inzittenden van het busje hebben jaren later in boeken bekend wat de gastheer van Franks schuiladres al eerder had gezegd,nl dat ze hem onderweg hebben geliquideerd....... De Krays die dit eerst ontkenden hebben het beide later,toen de zaak al verjaard was, ook toegegeven. Ze hadden toch al levenslang,dus het maakte hen niet veel meer uit. Ze leken toen min of meer gewend aan hun verdere leven in gevangenschap. Af en toe haalden ze de newspapers weer eens. Beide schreven afzonderlijk nog een boekje met herinneringen. Beide zijn in de gevangenis getrouwd. Ron is daarna ook nog weer gescheiden en hertrouwd. Er waren in de jaren 80 en 90 af en toe weer eens mensen,waaronder zelfs acteurs en tv artiesten, die vonden dat The Krays wel "on parole"zouden moeten kunnen. Er waren later toch veel zwaardere misdaden gepleegd waarvan de daders al lang weer vrij waren. Het ministerie van justutie heeft de Krays echter nooit gratie willen geven,wrschlk omdat ze geen berouw wilden tonen. Ron overleed midden jaren 90 in de gevangenis,waar hij ook getrouwden later gescheiden is. Zijn uitvaart vanuit zijn oude huis in East End werd een ware "happening"die zelfs het nieuws op tv haalde en ook ook bijgewoond werd,door twinbrother Greg met bewaking. Reg kreeg later nog een dagje begeleid verlof om de laatste eer aan oudste broer Charly,die ook nog een tijd gezeten had wegens drugshandel te bewijzen. Greg zelf kreeg in 2002 toch parole,maar hij was al ernstig ziek en heeft nog maar kort in vrijheid geleefd.
2)The Richardsons en "mad"Frankie Fraser
Hoewel ze misschien tijdens hun opkomst,groei,bloei en val niet zo beroemd en berucht zijn geworden als hun collega's en tegelijk rivalen, de Krays waren de broers Charlie en Eddie Richardson en hun sidekick,manusje van alles en vertegenwoordiger in het kwaad,Frankie Fraser in dezelfde tijd,zeker niet minder crimineel en gewelddadig. In hun hoogtijdagen stonden "The Richardsons"bekend als zeer sadistisch. Hun verhoren van tegenstanders met wie zij nog iets te verrekenen hadden,stonden bekend "The Torture Trials",omdat de aangeklaagden op diverse manieren werden gemarteld. Eddie had een voorliefde voor het (be)werken met brandende sigaretten,terwijl medewerker Frankie graag met tangen werkte en daardoor de bijnaam "The dentist"kreeg. Ook maakten ze graag gebruik van electrische aperatuur om vermogen,spanning en weerstand te testen,op de "verdachten". Charlie en Eddie Richardson waren opgegroeid in de grauwe achterbuurten van Zuid Londen en waren al snel streetwise en wisten dat het recht van de sterkste daar altijd gold. Ze hadden een goed zakelijk instinkt en waren al jong bezig met handel in alles wat vast en los zat of eventueel los te maken was. Charlie begon een sloopbedrijf en Eddie handelde in de toen nieuwe en populaire gokmachines voor pubs,hierbij werd Frankie Fraser al snel zijn compagnon. Frankie was ook een Zuid Londen boy.In zijn memoires verschenen in de jaren 90 vertelde hij dat hij uit een goed gezin kwam met hardwerkende ouders.Hij en zijn zus wilden echter al vanaf hun vroege jeugd niet deugen en hij zag voor de oorlog al strafinrichtingen van binnen. Hij wist aan militaire dienst te ontkomen,door zich gek te laten verklaren en ook dat was een reden voor zijn bijnaam "mad Frankie. Toen mad Frankie zich bij de Richardsons aansloot was het vlgs insiders alsof een "lontje bij een smeulend kruitvat" werd gelegd. Officieel hielden ze zich met zakelijke activiteiten bezig en zo ze kregen met hun handel steeds meer macht en invloed. Dat kwam ook,omdat ze naast het legale werk ook op allerlei manieren op crimineel gebied bezig waren. Dat ging van fraude,roofovervallen en omkopen tot en met afpersingen,waarbij zij soms met vel geweld hun doelen bereikten. Zo werden pubeigenaren door bedreiging van Eddie en Frankie gedwongen gokmachines te huren en de pubs stonden dan ook onder "control and protection"van de Richardsons. Een lange tijd succesvolle bussiness was de zg "Long Firm" Een medewerker van de Richardsons zette een bedrijf op,dat producten aan-en verkocht. Dit bedrijf bouwde een goede kredietwaardigheid op door inkopen te doen en direkt te betalen,waarna spullen weer doorverkocht werden.Op zeker moment deed de firma en heel grote bestelling en verkocht de geleverde goederen nog dezelfde dag voor spotprijzen zonder zelf de leverancier betaald te hebben, Dat gebeurde ook niet,want dezelfde dag vlogen de al weer lege magazijns in brand en de eigenaaar was dan gevlogen en het geld in handen van de Richardsons. Soms werd zo'n eigenaar gepakt en bestraft maar hij hield wijselijk zijn mond,al vermoedde men dat de Richardsons er mee te maken hadden. De Richardsons zorgden er dan altijd voor dat de weduwe van de gestrafte goed onderhouden werd...... Charlie had door onduidelijke kontaken op regeringsniveau, zelfs aandelen als bv mijnen in Engelse ex kolonieen. Zoals dat in die kringen gewoon was kenden de families elkaar,ook omdat het wel voorkwam dat gelijktijdig en in dezelfde gevangeniswerd gelogeerd. De onderlinge kontakten verliepen aanvankelijk vriendschappelijk,zolang ieder op de eigen "manor"bleef,dus de Krays in East London en de Richardsons in South Londen. Toen beide gangs ook in het uitgaansleven pubs en nightclubs the City en West End invloed wilden ontstonden spanningen tussen de diverse gangleden. Vlgs verhalen was ook een van de oorzaken,van de bendeoorlog,dat een lid van de Richardsons Ron Kray een "vette flikker"had genoemd De bendeoorlog begon in een nachtclub,die onder beheer stond van Eddie Richardson en Frankie boy. Op een avond waren daar leden van beide gangs aanwezig Er ontstond ruzie en dat monde uit in een massale vechtpartij,waarbij uiteindelijk een relatie van de Krays werd doodgeschoten. Toen de politie kwam,was er wel een lijk,maar getuigen waren nergens te vinden. De toen al roemruchte Frank Fraser,werd gezien als hoofdverdachte. Hij is wel gearresteerd en uitgebreid verhoord,maar moest uiteindelijk vrij worden gelaten wegens gebrek aan bewijs. Hiermee was de oorlog tussen de "East Enders" en "South Boys"uitgebroken en helemaal toen Ron de man die hem beledigd had in koele bloede doodschoot. De jaren daarna werden beheerst door knokpartijen,steek-en schietpartijen martelingen en mysterieuze verdwijningen. De politie wist vrijwel zeker dat de Krays en Richardsons er meestal achter zaten,maar wist niemand aan het praten te krijgen. Dat kwam,omdat men dat vanuit een gevoel van beroepseer niet deed,maar waarschijnlijk durfden velen ook niet. Uiteindelijk begon de val van de Richardsons,na en "toevallige"arrestatie van iemand die in opdracht van Charlie op weg was na Afrika,om daar een zakenrelatie,op te ruimen. Deze wilde plotseling wel praten,in ruil voor strafvermindering en bescherming...... Nu konden de Richardsons gearresteerd en voor de rechter gebracht worden en bleken er plotseling meer getuigen en slachtoffers hun verhaal wel te willen vertellen. De meesten zijn hierna het land uitgevlucht. De rechtzaak in 1967 over vooral "The Torture Trials"werden uiteraard smaakvol in de media besproken. Uiteindelijk,kregen de meeste leden,enkele jaren celstraf,maar Charlie als leider kreeg 25 jaar. Toen hij ondanks vele verzoeken geen gratie kreeg,ontsnapte hij in 1980 en was een jaar "on the run". Hij dook dan af en toe plotseling op op feestjes en was zelfs eens Father Christmas voor kinderen. Ook gaf hij dat jaar in Parijs een exclusief intervieuw aan een krant om zijn verhaal te vertellen. Hierna gaf hij zichzelf weer over aan justitie en in 1983 kwam hij vrij. Hij schijnt daarna succesvol en legaal verder in zaken gegaan te zijn gegaan,al werd zijn naam nog wel genoemd in wat onduidelijke fraudezaken in Kenia. Broer Eddie kwam eerder vrij maar werd in de jaren 80 weer gepakt en berecht voor drugshandel. Hij en Charlie schijnen nu,na zakelijke meningsverschillen niet meer "on speaking terms" te zijn. Good old Frankie boy werd in de jaren 80 na nog wat probleempjes met justitie tussendoor, een beroemdheid.Hij werd een graag geziene gast in talk shows en als ervaringsdeskundige, medewerker aan documentaires over crime Hij schreef in die tijd ook zijn memoires.Het blijkt dat hij van zijn 75 levensjaren er inmiddels 40 opgesloten heeft gezeten. Hij organiseert nu ook op verzoektrips voor liefhebbers langs bekende plaatsen,waar"het allemaal gebeurde" Hoewel zowel de broers als Frankie niet meer in Zuid Londen wonen zijn ze hier nog steeds veelbesproken en populair. Sommige ouderen,die hen nog meegemaakt hebben,zeggen dat het het toen op straat voor gewone burgers veel veiliger was.....De Richardsons losten problemen onderling wel op..... Ik raakte zelf geinteresseerd in deze "good old days,met the golden boys"..toen ik ontdekte dat sommige van hun kinderen en kleinkinderen en andere relaties bij ons op school hadden gezeten. Collega David herinnerde zich enkele nog wel. Hij moest ooit voor een beleefdheidsbezoekje naar de Richardson,familie omdat een kleinzoon in zijn klas zat.Hij belde aan en in een grote deur ging en luikje open.....Nadat hij "gezien" was,werden wat sleutels gedraaid en ging de deur open.Hij stond in een halletje dat nog nauwer leek doordat de ruimte grotendeels gevuld werd door een zware jongen. Er werden nog wat sleutels omgedraaid en er ging nog een deur open. toen werd David naar een kamer "geleid"overvol met stukken,tussen kunst en kitsch in.. Hij werd verwelkomd,door moeder en een onduidelijke vriend en kreeg een glas dure "wine of the house." "Of Robbie op school wel zijn best deed? Hij was eigenlijk a good boy hoor.." David besloot maar niet te beginnen over "the momenten dat Robbie "not a good boy"was en kon mede daardoor en nog een glas"wine of the house"vrolijk vertrekken. Ik heb dus nooit direkte familieleden van de Richardson boys en Frankie in de klas gehad en mocht of moest hun domeinen dan ook nooit bezichtigen.Wel stond ik ooit vrijwel oog in oog met Charlie en Frankie en heb toen ik de kans hen de hand te schudden gemist,zodat ik mij altijd zal moeten blijven afvragen of ik daar blij om moet zijn. Het was in de zomer van 1997,dat ik in een klein berichtje las dat de bekende Zuid Londenaar Frankie een middag de herdruk van zijn memoires zou komen signeren in een boekwinkel bij Elephant Castle,metrostation. Ik had het boek al gekocht en in een lange adem uitgelezen,maar was toch nieuwsgierig naar deze grote kleine man. Van tevoren dronk ik mij nog snel even moed in,in de pub naast de winkel. Ik wilde "The famous mad Frankie"wel eens ontmoeten,maar was tegelijk bang en had geen zin om een littekening op mijn wang als herinering aan deze kennismaking over te houden. Twee pints waren genoeg om genoeg voor mijn zelfvertrouwen en maakten mij nog net niet te overmoedig. Ik kwam op de tweede etage van de boekwinkel en daar zat inderdaad het mij van fotoos al bekende kleine aardige mannetje achter een grote tafel met boeken,in een te duur lijkend en hem te groot pak.Naast de tafel stonden een jongen die duidelijk in meerdere opzichten zwaar was en een ook te net gekleed mannetje,met een grote neus,voor zaken dat dus besefte ik plotseling Charlie Richardson moest zijn. Achter de tafel en Frankie twee opzichtig gekleedde dames die ongeinteresseerd kauwend bewezen dat ze niet belangrijk waren. Omdat er verder niemand aanwezig was en zij mij ook niet echt uitnodigend voor een gesprek over kwamen liep ik als een toevallige klant maar naar de boekenplanken voor, bij het raam en pakte gericht een boek alsof ik dat zocht. Het was herinner ik mij nu nog een boek over The London Zoo. Ik begon te bladeren en keek geinteresseerd naar een foto van een breed lachende gorilla,maar had het gevoel dat ik zelf bekeken werd. Ik besefte toen plotseling,dat dat kleine aardige mannetje achter de stapel boeken,die hem nog onschuldiger leken te maken,,dus DE mad Frankie was, bijgenaamd de "dentist".. Omdat ik bang was dat als ik lang bleef staan,blikken zouden doden,klapte ik het boek maar dicht en liep er mee naar de trap.Ik moest mij bedwingen niet even een buiging naar de tafel te maken en vooral om niet te gaan versnellen,wetende dat ik dan zeker verdacht zou overkomen. Nadat ik het boek betaald had, heb ik in de ernaast gelegen pub nog maar wat gedronken. Ik heb het boek wel mee naar huis genomen,maar nooit gelezen.....
Na de sixties
Als je met ouderen die het allemaal nog hadden meebeleefd sprak over de "roaring sixties" werd dat vaak geromantiseerd.
Ik bied iedereen die ik beledigd heb en nog ga beledigen bij dezen mijn excuses aan. Zij die zich niet beledigd voelen zijn dus eigenlijk niet noemenswaardig en dat is nog erger. Zij kunnen alsnog bij de garderobe de klere krijge......
In een klein klein muizenland langs de waterkant staat een miezerig huisje en in dat miezerige huisje staat een miniem kluisje en in dat minieme kluisje in dat miezerige huisje langs de waterkant in dat kleine muizenland daar wonen monimuis en mamimuis twee minimimi muizen heel charmant
soms is er wat aan de hand in dat minieme kluisje in dat miezerige huisje daar langs de waterkant in minimuizenland dan hoor je wat geruis in dat minieme kluisje in dat miezerige huisje langs de waterkant in dat kleine waterland dan zijn monimuis en mamimuis in dat minieme kluisje in dat miezerige huisje daar langs de waterkant in dat kleine muizenland aan het dansen want de kat is van huis en dan voelen zij zich thuis
het liefst zouden monimuis en mamimuis daar dan in dat miniemekluisje in dat miezerige huisje aan de waterkant in dat minimuizenland even lekker muizenissen.. maar dan moet mamimuis altijd piepen...
Geestverruimende verhalen van altijd.. en overal 1
Moet er nog wat wez'n buurvrouw?
Het was stil en heet in de goedgevulde oude dorpskerk. De familie en kennissen keken wat twijfelend naar de kist voor in de kerk. De organist speelde zachtjes "De Heer is mijn herder" en de ouderen neurieden oma's favoriete psalm instemmend mee. Het wachten was op de kinderen,die in het zaaltje voor zaten om de condolences in ontvangst te nemen. Toen trad Remmelt van Dijk,koster,begravenisbode en ouderling van dienst naar voren. Hij keek nog even de kerk in,alsof hij het ook niet kon helpen,haalde wat hulpeloos de schouders op en draaide de schroeven in het deksel van de kist vast. Het geluid van die vastdraaiende schroeven leek de stilte nog beklemmender te maken. Het was alsof er ook een ongemakkelijk gevoel van leegte over de aanwezigen neerdaalde. Iedereen wist,dat oma 92 jaar was geworden en een goed leven had gehad. Het was,zoals de huisarts ook gezegd had,alsof haar Goede Herder vorige week nadat zij nog een boterham had gegeten,op de stoel bij de grote tafel,het knopje had omgedraaaid en haar had thuis gehaald. Er was dus eigenlijk geen reden tot verdriet. Tegelijk wist iedereen,dat dit niet een moment en plaats was om vrolijk te zijn. Dit maakte de stilte wat onduidelijk.. Toen klonk er het piepende geluid van een langzaam open en dicht gaande deur. Na een kort moment van rust,hoorde iedereen het gekraak van te goedkope schoenen over het tussenpad midden in de kerk. Een paar kleinkinderen keken snel even achterom.. "Het is Koene" siste een van de kleinzonen.. "Koene!" Er klonk wat onduidelijk gemompel uit de banken waar de kleinkinderen bij elkaar zaten. Ach,iedereen kende Koene.Hij was de negenenvijftigjjarige zoon van de buurvrouw van oma en toen buurvrouw vorig jaar was overleden was Koene in haar huis blijven wonen. Hij deed wekelijks wat boodschappen voor oma en alle kleinkinderen hadden wel eens meegemaakt dat Koene langs kwam met een groezelig notitieblokje. "Moet er nog wa wez'n buurvrouw?" Oma zei wat ze nodig had en Koene noteerde de bestellingen. Hierna las het lijstje nog eens voor. Op zich niets bijzonders,maar Koene had een hazenlip en de aanwezige kleinkinderen hadden dan altijd moeite niet in lachen uit te barsten. Oma keek dan dreigend naar haar nageslacht en als Koene weg was mopperde ze nog wat na,maar haar ogen lachten dan altijd.,waardoor zij weer even jong leek. Koene kwam langzaam krakend door het gangpad in het midden van de kerk naar voren. Een van de kleinzonen siste zacht maar duidelijk hoorbaar : "Er hoeft voortaan niks meer te wez'n Koene" Uit de banken klonk nu een onderdrukt gegiechel,geschuivel en geproest... Het leek of de gesloten kist voor in de kerk ook bewoog.................
Gedurende een winter had ik de eer kennis te maken met een deel van een zwervende minderheid de zg dak-en thuislozen in een vrij grote stad als Utrecht.
Zoals elke kei een op zichzelf staand nog ongehouwen beeldwerk is is ook elke zwerver een eigen aardig wezen.
Zwervers laten zich niet door deskundigen,ambtenaren en instanties indelen,al zoeken ze in koude dagen graag onderdak.
Het idee,om een groep zwervers gedurende een winter een warm onderkomen te geven kwam eigenlijk van de wethouder van de sociale dienst. Er stond daar een periode een ruime pastorie leeg bij een kerk. De kerk was al gerenoveerd en er waren nu daar vrij dure flats. De pastorie had een tijd dienst gedaan als sociaal pension van het Leger des Heils,maar omdat die bewoners waren verhuisd naar een ander gebouw,stond de pastorie nu leeg en het was de bedoeling,dat er na de winter woonruimte voor studenten zou komen. Het leek de wethouder een goed idee om,die ruimte gedurende de koude maanden zinvol te gebruiken. Door ze zo die tijd van straat te halen zorgden ze ook voor minder overlast en diefstal etc gedurende de gezellige winkelweken. Het was natuurlijk ook wel en mooie gedachte zo tegen de kerst,de "hulpbehoevenden wat warmte en licht te geven". De gemeente zorgde voor de woonruimte en financieerde het en het Leger des Heils leverde personeel dat voor eten zorgde en begeleiding. Het beleid wilde de entree zo laagdrempelig mogelijk houden en daarom hoefden de bewoners niets te betalen voor inwoning en levensonderhoud. Het gevolg was wel dat het een interesante groep werd van mensen,die in andere opvang geweigerd waren of geen geld/zin hadden daar gebruik van te maken.
Laat ik eerst enkele gasten voorstellen. Zij zullen ook hun eigen ontwikkeling door de tijd doormaken
Gerard,
Gerard was een stoere Fries met een grote wilde vrijgegroeide baard en zachte melancholieke ogen. Hij was het kind van de rekening van een onduidelijke opvoeding geweest. Na die moeilijk te begrijpen jeugd kwam hij bij de marine terecht,waar het wilde karakter wel deels getemd werd,maar nooit uitgeroeid. Hij kwam bij de politie in Arnhem en trouwde toen ook maar met zijn tweede liefde. Hij beweerde zelf later dat hij best even gelukkig was geweest. Naast de orde bewaken wilde hij vooral ook mensen met problemen ter plekke helpen. Hij ging bij ruzies altijd direkt op de herrieschoppers af,zowel in cafe's als bij mensen thuis en hij dwong hierdoor respekt af. In zijn vrije tijd was Gerard ook niet vies van een borrel en was een graag geziene gast in de plaatselijke kroegen. Misschien zocht hij daar wel de warmte en waardering die hij thuis niet vond? Zijn echtgenote had ook duidelijk andere interesses,die zij zocht bij het Leger des Heils en dan vooral bij de majoor daar. Zij groeiden steeds meer uit elkaar en na een scheiding van tafel en bed,verliet zij hem uiteindelijk om haar heil elders te zoeken. Gerben zocht zijn heil steeds meer in de alcohol.Hij kreeg door dat drinken problemen met zijn werk en ging meer drinken en kreeg steeds meer problemen,werd vaker en langer ziek uiteindelijk overspannen en uiteindelijk afgekeurd,nadat hij vlgs eigen verhaal zichzelf na een drinkgelag had opgepakt en opgesloten in een politiecel.Hij was ook voor en deel schizofreen geworden en had naast alcohol ook dagelijks medicijnen nodig.
Henri ette (Hetje) Hij/zij was geboren als Henri maar noemde zich sinds enige tijd Henri ette en kleedde zich ook zo. In het zwerverswereldje werd Hetje beter geaccepteerd dan in de normale wereld. Hetje had toen hij volwassen dacht te zijn besloten dat hij eigenlijk vrouw was en alcoholiste. Hetje vond dat ook dat de maatschappij dit maar moest accepteren. Hetje had al gauw een vast plekje in de gang bij de deur gevonden.
