Hoofdstuk 4 dus  he,

Beste lezers,lieve lezeressen,

Het zal u hoop ik na de overigens overbodige inleiding en de eerste hoofdstukken duidelijk zijn, dat vorige week met de introductie van Arend met zijn stokken,in die multi functie veelkleurige klas de  ideale beginsituatiesituatie werd geschapen voor een dramatisch vervolg van dit verhaal?
Laat ik maar niet niet teveel verklappen,omdat ik dat vervolg zelf ook nog niet zo goed weet en omdat ik daar eigenlijk ook nog geen zin in heb maar ik zou de volgende hoofdstukken in twee woorden kunnnen samenvatten "poeh,poeh"en voor een goed verstaander zeg ik "po"
Ik denk dat de zg "botsende karakters en sociaal culturele achtergronden wel een belangrijke rol hebben gespeeld in de onvermijdelijke plot waar u en ik op wachten.
Over de schuldvraag wil ik het hier en nu niet hebben,hoewel ik als schrijver wel de eind verantwoordelijkheid wil en moet nemen.
Natuurlijk kunnen we meester Sybrand,Siebje kwalijk nemen,dat hij de toch wel duidelijke signalen,dat het dramatisch uit de hand zou lopen,niet heeft gezien...
Maarrrrrr..."signalen zien?
"Hoe kun je dat tegenwoordig nog,in een klas vol leerlingen,die zelfstandig hun eigen "leerweg"volgen en de meeste tijd achter computers zitten,zodat er dus weinig tijd en nog minder ruimte is voor sociale interactie..?
En Siebje was zo tegen de kerst met al die feestjes bij tantes van de hospita enz ook niet zo scherp meer he.
Tja en de ouders dan....?
Nou Arend had dus geen ouders meer,die we iets kunnen verwijten.
Die hadden we immers laten verongelukken toch?
De ouders van Johan en tweelingzus Rebecca waren zo druk met het aflopen van hun sociale verplichtingen,zeker tegen de kerst,van de datingclub,brei-,thee-en sherrykransjes,rotarymeetings en wederzijdse minnasessen,waarvan ze een zelfs zonder het te weten deelden, daar wil ik nu niet verder op in gaan dat ze geen tijd hadden voor de kinderen en dus helemaal niet voor problemen met...
Ik denk dat eigenlijk alleen Johan en Arend vanaf het begin aan hebben gevoeld dat dit mis zou moeten gaan.
Johan,die altijd in de klas en meer nog op het plein in de pauzes en na schooltijd de populaire bink was geweest,merkte steeds meer,dat Arend ondanks of juist dankzij zijn handicap, geaccepteerd werd,sterker, erger nog, gewaardeerd... 
"Hij kan toch zo mooi lezen!"
"Hij kan zo zo prachtig vertellen"
"Hij wil iedereen altijd helpen.."
Johan gruwde van deze opmerkingen......Hij gruwde van die Arend, wijsneusje Stokje.
Die hem altijd wilde helpen met lezen.......
Die, toen onnozele Siebje,pardon meester Sybrand weer eens problemen had met de PC en er zelfs met hulp van Johan niet uitkwam de zaak snel opgelost had.
Dat de kinderen hierna Arend gingen vragen,als de computers weer eens niet mee wilden werken,was al niet zo bevorderlijk geweest voor de rolverdelingen en verhoudingen in de klas,maar ach daar was nog over heen te komen.
Wat Johan echt dwars ging zitten,was dat in de pauzes en na schooltijd,steeds meer kinderen liever met Arend gingen spelen dan met hem voetballen....
Dat ze  lieten merken dat ze zijn "Arend Stokje' opmerkingen niet leuk vonden begreep hij niet echt .....Helemaal niet toen zus Rebecca, zowel in de klas als thuis zei,dat hij vlgs haar jaloers was op Arend.
In het brein van het verwende,maar wat aandacht betreft verwaarloosde  jochie begon haat te broeien...
Dat jochie dat vorig jaar op het kerstspel nog engeltje was geweest zou  binnenkort zodra hij de kans kreeg,als een duveltje uit een doosje komen.

Wordt vervolgd