Het winterde 4 dagen lekker op z'n Hollands. Het lukte Gieten weer om de eerste schaatswedstrijden van de winter te organiseren. Er kwamen wel protesten uit andere dorpen,omdat er uit een koeling in een fabriek 's nachts ijsblokken zouden zijn gestort op de ijsbaan,maar in Gieten noemde men dat "zielige afgunst." In Friesland kwam het elfstedenbestuur weer bijeen,voor een besloten vergadering,al waren er wel livebeelden van de geheime bijeenkomst in het journaal. Dat leek trouwens meer op een beerenburg avondje.. De diverse rayonhoofden instrueerden hun ijsmeesters om de komende dagen en nachten stand by te zijn.
Heel Nederland leek plotseling te zijn omgetoverd tot een groot Anton Pieck achtig schilderij.
Ook de school van meester Sybrandus stond deze week in het teken van de plotselinge winter. Op het plein waren de kinderen uren lang druk met het namaken van een oud hollands dorpje in het wit.. Er werden oliebollen en chocolademelk gemaakt en slee- en schaatswedstrijden georganiseerd. Siebje had het niet zo op die winterpret. Hij herinnerde zich dan altijd pijnlijk,hoe hij als kind mocht,nee moest schaatsen op Friese doorlopers.....terwijl de meeste kinderen hoge noren hadden. Terwijl het hardstikke koud was,gingen die doorlopers steeds scheef en los onder zijn al verkleumde voeten staan. Dan moest hij dus stoppen,de wollen handschoenen uitwurmen en proberen de schaatsen weer recht onder zijn voeten te zetten en de riemen steviger vast te knopen. Hierna kon hij weet even verder strompelen,maar dan gleden de doorlopers weer onder zijn voeten vandaan. Hij kwam altijd thuis met ijskoude bevroren handen en voeten die echt op ijsklompen leken. Hij was dan ook blij,dat het die donderdag plotseling wat begon te dooien.
Arend vond het trouwens ook prima. Hij kon zelf niet schaatsen en had ook geen zin te kijken.Hij had trouwens nergens zin in.
Meester Sybrandus waarschuwde de kinderen 's middags nog dat ze nu niet meer op het ijs moesten gaan,voor hij ze liet gaan. Hij ging zelfs direkt na het stillezen,dat hij gewoon gehandhaafd had,juist nu even naast zijn bureau staan,zodat de klas wist dat hij iets belangrijks te vertellen had. "Als je nu op het ijs gaat,kun je er door zakken en onder het ijs glijden en dan kun je in het koude water weinig meer doen"zei hij ernstig "Spannend meester,"riep Johan. Siebje keek hem vernietigend aan en kon de opmerking,dat die waarschuwing,wat hem betreft niet voor Johan gold nog net inslikken. Hij riep ze bij het weggaan om half vier,nog eens na voorzichtig te zijn.
Arend ging zoals gewoonlijk direkt naar huis. Een paar kinderen gingen toch nog wat spelen bij de vijver en keken wat spijtig het al dun geworden ijs. De meesten durfden er niet op,omdat het gevaarlijk begon te kraken. Het waren eigenlijk alleen Stephen en Johan die onder luid gejuich van de anderen en gevaarlijk gekreun over het meegolvende ijs renden. Het leek of ze elkaar opjutten en beide niet bang wilden lijken.........voor elkaar...voor de toeschouwers.........voor zichzelf........? Toen de meesten al naar huis waren gegaan,wilde Johan nog een keer....... Hij nam een aanloopje en gleed met een duidelijk gevoel van trots over het ijs......... "Yeeeeaaah" Toen..."kraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak !!!!!! Het ijs brak onder zijn voeten. "OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHHHHH Hij gleed in het plotselinge ontstane wak............ Hij zocht houvast aan de ijsrand het ijs en voelde het ijskoude water............ "HEEEEEEEEEEEELLPP!!" Wat moeten we doen"? riep Rebecca... "IK BEN ZO KOUD!!" "Houd je vast,niet loslaten.." "O IK KAN NIET MEER!!" "Wij gaan hulp halen......."gilde Stephen"niet opgeven!" "MMM AAAA RRR IK KAN NIET MEER !! "OH JOHAN.." "HELP IK VERDRINK!!" Toen hoorde hij een geluid wat hij wel kende....."tik,tik..slof,slof " Hij keek en zag : Arend !!!!!!!!!! Arend stokje...