Ik ben Alois Van der Veken
Ik ben een man en woon in Mol () en mijn beroep is gepensionneerd.
Ik ben geboren op 04/07/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fietsen ,wandelen in de bergen.Photoshop en films monteren.
20-05-2014
DAG 1:Mol -Namen
107 km
Weer: Zomers warm 28 graden
Wie fietst gaat vooruit
Na nog wat aanmoedigende woorden van de buren en een bloemetje van mijn vrouwke ben ik om 10h vetrokken. De tocht ging eerst naar Diest om daarna over de oude spoorlijn RAVEL2 naar Namen te fietsen. Mijn drank was iets voor Tienen al op dus ik op een terras. Veel bekijks voor mij en mijn fiets en de vragen kwamen al snel. Mijn eerste contact was iemand uit Overpelt. Na veel vijven en zessen vroeg ik wat hem in Tienen bracht en hij vertelde dat er dit jaar al 7000 km op zijne teller stond. Op zich al een hele prestatie, maar toen hij al 82 jaar bleek te zijn, viel ik toch van mijne stoel.
De knie deed weer moeilijk maar toch in Namen geraakt. Mijn gastvrouw woont in een prachtig herenhuis "A house with a view" op het hoogste punt in Namen. Na 107 km ben ik bekaf naar boven gesukkeld, meer gelopen dan gereden. Maar de ontvangst maakte direkt alles goed. Annemarie kreeg nog een telefoon om een Nederlander Mattie Garnier op te halen die ergens gestrand was zonder slaapplaats te vinden. De eerste dag eindigde dus in pure luxe. Als het lichaam morgen nog verder wil gaat het naar Fumay net over de Franse grens.
90 km - Dag 2 begon miezerig, daarna zelfs regen. Moest eerst nog een stempel gaan halen in het bisschoppelijk gebouw in de binnenstad. Had pas aangebeld en de deur ging al open. Daarachter stond een giechelend vrouwtje al klaar met hare stempel. Afscheid genomen van de Nederlander die daar ook al stond voor zijne stempel. Dan op weg, de knie nog wat stijf, maar geleidelijk aan gaat het beter. Dinant binnen gekomen stonden er op de brug metershoge saxofoons opgesteld. dus ene foto. Opeens achter mij een chinees koppel op leeftijd met de vraag of er een publiek toilet is. Chinees naar de WC, dan een Amerikaans koppel: Wat ik hier doe in die rare outfit? Had dit pas uitgelegd of een groep West-vlamingen kwam met dezelfde vragen. Het wordt stilaan teveel met die lof over mijn doel. Broodje met een pintje en weer op pad richting Marienbourg. Net voor Doische, mijn volgende stop, kom ik drie dames tegen op de fiets. Eentje was al eens naar Compostela geweest. Verder gepraat en toen bleek dat ze alledrie kinesisten uit het Gentse waren. In 1967 hadden ze nog les gehad van Dr Viane in de neuropsychiatrie. Straf (nvdr. Dr Viane is de vader van mijn vrouwke). In Doische het office du tourisme binnen. Lief madammeke achter de balie. Ze toont mij de weg, herhaalt dat drie keer en zegt dat ze ook een stempel mag geven omdat dit ook een route is.
Op weg naar Fumay langs de Voieverte. Prachtige fietsroute, helemaal niet moeilijk met massa's bloemen langs de kant. Ik rij een camping voorbij en zie daar twee mensen. Gevraagd of dit camping Belle Vue is. Jaja. Het waren Nederlanders die konstant op reis zijn met de caravan. Nog wat eten gehaald in het volgende dorp, tent gezet, toen begon het te regenen. gezellig babbeltje met de Hollanders met toast met geitenkaas op de BBQ. Nu mijn verhaal afmaken en slapen met een hoop gedonder de ganse nacht.
NIET DE AFSTAND IS BELANGRIJK, WEL DE MENSEN DIE JE ONTMOET. 106 km Onweerachtig 21°
Wat een onweer vannacht! Ik moest mijn vier zakken in elke hoek zetten en in 't midden gaan liggen om niet weg te vliegen. De rit op zich was weer mooi tot Charlesville-Mezières. Daar geraakte ik mijne weg kwijt en Attigny, mijn beoogde doel, was net iets te ver, omdat ik de ganse Voieverte gereden had.Na veel heen en weer gereden te hebben ,dan maar een cafè binnen gestapt. De twee gasten buiten op het terras kegen mijn gezelschap. Na wat vragen stelde de linkse op de foto mij voor mij naar de winkel te brengen met zijne auto, Wat eten te kopen , en te gaan overnachten op de camping van het Lac du Bairon. Een goed alternatief. Maar vijf dorpen, een onweer, en zeven bergen later stond ik voor een gesloten camping. Dus logeren in de vrije natuur was de enige oplossing, rustig was het hier wel. Nu zit ik hier mijn logboek bij te werken met een kakafonie aan vogelgeluiden rondom mij. 't Waren vriendelijke gasten, maar van campings hadden ze gene kaas gegeten of had mijn kennis van de taal van Moliére me in de steek gelaten en lag het misverstand helemaal bij mezelf? Na de drie pintjes bij het terras , want ik heb toch maar getrakteerd, zal het slapen in een tent me wat beter af gaan. Al bij al is slapen op de grond toch geen garantie voor een goede nachtrust.
Gans de nacht aan het Lac du Bairon met de vogels op de achtergrond. Het recital duurde de ganse nacht. Toch redelijk geslapen, maar 's morgens was alles kletsnat. Na 2 koffies in Le Chêne op weg naar Attigny. De hoop dat de bergen voorbij waren bleek vals te zijn. Gestaag bergop bergaf, meer op dan af naar mijn gevoel. Ergens te velde - en de velden zijn daar zo groot als de Provincie Antwerpen - verloren gereden. Een weg op de kaart bestond niet meer. Dus wachten tot er iemand langs komt. Het waren 2 mannen in een busje en hun uitleg was duidelijk. Door een bos nog ne zandweg, weer bergop en tot het volgende dorp. Water gevraagd want alles was weer op (6 tot 7 liter per dag gemiddeld).
Dat is wat ze bedoelen met eenzaam zijn. Ik kon mezelf wat moed inspreken door plaatselijk moppen te verzinnen. Ik was bekaf maar heb me een kriek gelachen, 't was geen zicht. Belangrijk was de wil om verder te rijden, die ik mijzelf zo had opgelegd.
In Attigny gestopt voor de stempel. Mijn tent uitgepakt en midden op het dorpsplein opgezet op de hete straatstenen om te drogen. Ik had nogal bekijks: de mensen kwamen weer vanalles vragen natuurlijk. In Suippes een overnachtingsplaats met wasmogelijkheid en internet gaan zoeken. Uiteindelijk 10km verderop in Bussy-le-Château terecht gekomen in een prachtige Chambre d'Hôtes, lekker gegeten en tot middernacht aan de computer gezeten.De prijs is wel wat hoog om regelmatig te doen ,maar af en toe kan het wel eens. Veel plezier gehad natuurlijk met de Gasten en uitvoerig mijn verhaal moeten doen over Compostela. De foto's zullen voor een volgende keer zijn.
Aux portes de Tumuli rechts boven ,mijn slaapkamer
stormachtige wind en 20°; pas vertrokken om 10h30.
Je valt niet omdat je zwak bent, maar omdat je denkt dat je sterk bent.
In L'Epine was de mis bezig dus geen stempel. Dan maar verder naar Chalons-en-Champagne en eindelijk op de echte route naar Compostela. In Chalon juist te laat en moest nog 2h wachten voor de stempel. Dus een rondje door de overdekte groentemarkt gemaakt en een Plat du jour genuttigd op een pleintje. Daarna stempel gehaald, madame stond al te wachten. In de kerk prachtige glasramen en een reuze tafereel over de kruisiging van Christus maar met playmobil figuurtjes.
De wind was met stormkracht recht in mijn richting aan't blazen. Na 30km steendood en ik dacht "hier stopt het voor mij". Zelfs bergaf moeten blijven trappen om niet stil te vallen. Alle duivels uit de hel gevloekt en 50km verder nog mijn doel bereikt. Arcis-sur-Aube heeft een Belgische pastoor werdt mij verteld. Weer slecht geslapen, maar dat komt zeker door mij totaal leeg te rijden. Dus morgen rustig aan om niet opgebrand te raken.
De camping had Nederlandse eigenaars. s'Morgen kreeg ik mijn drankbussen terug met een lekker smaakje.
Iedereen wil op de top van de berg leven , maar geluk vindt je langs de klim
44 km
Schitterend weer 27°
Was weer niet opgedroogd vannacht. Het begon wel op een mooie dag te lijken, zon, geen wind. Weer laat vertrokken maar met de overbelasting van gisteren moest alles een beetje rusten. Spieren voelen als pap aan. Even voor Troyes een klimmetje, maar als beloning een afdaling van 5 km.
De kathedraal van Troyes bleek gesloten tot 14h. Dus even de stad in, een biertje en wat eten. Stempel gehaald en weer op weg nu naar Rosières. Daar verbleven in jeugdherberg, waarvan een deel een omgebouwd voormalig klooster is. Geen warme keuken maar kon wel een pizza bestellen. Nog tijd voor de was en de plas. Jan en Koosje kwamen ook aangereden, een Hollands koppel dat ik al eens tegen kwam. Hij journalist, zij de dochter van een uitgeverij in Rotterdam. Veel over elkaar verteld en bij de tweede fles Chanel werd er al wat meer gelachen. Laat naar bed, hopelijk zijn de spieren een beetje uitgerust. Morgen staat er een grote rit te wachten.
Ik ben Alois Van der Veken
