De petites histoires achter klassieke meesterwerken



Beethoven schreef Für Elise eigenlijk voor ene Thérèse.
De Bolero van Ravel is vooral een ode aan het machinetijdperk.
Brahms componeerde amper drie van de (…hoeveel?) Hongaarse Dansen die hem beroemd maakten.
In zijn nieuwste boek ontrafelt journalist en melomaan Piet De Loof de verhalen achter de grote meesterwerken uit de klassieke muziek.
Roemruchte anekdotes worden daarbij doorprikt, om dan weer plaats te maken voor andere.
De zogenaamde 'meisjes' uit het orkest van Vivaldi waren niet zelden ouder dan 50 jaar.
Bach schreef zijn Goldbergvariaties helemaal niet voor een slapeloze graaf.
Was Mozart als componist écht een wonderkind, en hoe zit het nu eigenlijk met dat Requiem?

Klassieke meesterwerken – Het ware verhaal licht ook het doopceel van een reeks opmerkelijke figuranten: een dorpsonderwijzer bij Mozart, een psychiater bij Rachmaninov, de duivel bij Tartini. Waarom is het Ave Maria van Gounod niet zo onschuldig als het lijkt?
En wie of wat staat centraal in de Radetzkymars van Strauss?

Dit boek is onthullend, maar ook grappig en bijwijlen ontroerend. Het is een must voor iedereen die houdt van muziek en van de petite histoire achter de grote componisten.
 
Piet De Loof (°1972) werkt als eindredacteur. Hij schrijft ook verhalen en boeken voor jong en oud, waarin muziek bijna altijd een hoofdrol speelt. Hij publiceerde eerder De dirigent is gevlucht (het relaas van legendarische muzikale premières) en debuteerde als jeugdauteur met De cello van mevrouw Rozas.

Roularta Books

De voorbije jaren is het aantal genetische tests om vooraf gezonde embryo's te selecteren die geen drager zijn van ernstige erfelijke ziekten sterk gestegen in ons land.

"Steeds meer patiënten met erfelijke ziekten in de familie die weten dat ze drager zijn, willen die aandoening niet langer doorgeven aan hun kinderen. Om dat te vermijden kiezen ze voor embryoselectie", zegt Willem Verpoest, kliniekhoofd van het Centrum voor Reproductieve Geneeskunde aan de VUB.

Buitenlanders
In 2005 voerde de VUB nog 260 van zulke genetische diagnoses op embryo's uit voor erfelijk belaste koppels, in 2006 waren dat er 340 en in 2007 420. Ook dit jaar zet die stijging zich verder door, zegt professor Maryse Bonduelle van het Centrum voor Medische Genetica VUB. "Er staat bovendien een zestigtal koppels op de wachtlijst."

De helft van de erfelijk belaste koppels die kiezen voor genetische diagnose aan de VUB komt uit het buitenland, vooral uit Duitsland, Frankrijk, Italië en Nederland. De VUB is veruit het grootste centrum dat zulke preïmplantatie genetische diagnoses (pgd) aanbiedt in Vlaanderen. Het grote verschil met de klassieke tests, zoals de vlokkentest of vruchtwaterpunctie, is dat met pgd de gezonde embryo's worden geselecteerd vóór de zwangerschap. Zo kan men een eventuele abortus vermijden.

Simpel uitgelegd nemen de artsen en genetici eicellen weg bij de moeder. Die worden bevrucht met zaad van de vader in een proefbuis. Na die in-vitrofertilisatie wordt bij het embryo een cel weggenomen en gescreend op de erfelijke ziekte. Enkel de gezonde embryo's worden ingeplant en kunnen tot een zwangerschap leiden.

Voortrekkersrol
Het VUB-centrum speelt met de techniek zelfs op wereldvlak een voortrekkersrol. Er wordt getest op twee types ernstige erfelijke ziekten: aandoeningen die te wijten zijn aan een chromosomale afwijking, zoals monogolisme, en ziekten waarbij één gen een doorslaggevende rol speelt, zoals huntington, taaislijmziekte of erfelijke borstkanker. "Het gaat om ziekten die levensbedreigend of ernstig invaliderend zijn als je drager bent van het gendefect of de chromosomale afwijking hebt", verduidelijkt dokter Verpoest. "De laatste tijd komen er ook nieuwe ziekten bij waarvan een gendefect pas op latere leeftijd tot uiting komt."

Al vele honderden baby's van 'Belgische makelij' zijn sinds de introductie van pgd in 1993 via de techniek geboren, onlangs nog twee kindjes die vrij zijn van de genen voor de zwaarste vorm van erfelijke borstkanker. (Nathalie Carpentier)(demorgen)

Het aantal orang-oetangs in Indonesië en Maleisië is de afgelopen jaren fors afgenomen. Dat heeft wetenschapper Serge Wich van de Great Ape Trust vandaag gezegd.

Sinds 2004 nam het aantal orang-oetangs op het eiland Sumatra af met bijna 14 procent, omdat hun habitat steeds kleiner wordt als gevolg van illegale houtkap en de uitbreiding van palmolieplantages. Op het eiland Borneo daalde de orang-oetang-populatie met ongeveer 10 procent, als gevolg van ontbossing.

Toch reden tot optimisme
Niettemin is er reden tot optimisme, zei Wich. Initiatieven van de Indonesische regering om bossen en orang-oetangs te beschermen kunnen volgens hem de redding betekenen voor de overgebleven 61.600 orang-oetangs. (novum/ap/eb)(demorgen)

 Pittige antwoorden van assertieve vrouwen 

Hij: 'Heb ik jou niet ergens eerder gezien?'
Zij: 'Ja, en daarom kom ik daar niet meer.'

Hij: 'Is deze stoel nog vrij?'
Zij: 'Ja, en als jij daar gaat zitten, is mijn stoel ook vrij.'

Hij: 'Naar mijn huis of jouw huis?'
Zij: 'Beide. Jij naar de jouwe, ik naar de mijne.'

Hij: 'Je hebt een lichaam als een tempel.'
Zij: 'Maar er zijn geen diensten vandaag.'

Hij: 'Ik zou je graag nog eens willen bellen, wat is je nummer?'
Zij: 'Staat in het telefoonboek.'

Hij: 'Wat is dan je naam?'
Zij: 'Die staat ervoor.'

Hij: 'Wat heeft je haar toch een mooie kleur.'
Zij: 'Dank je, tweede gang rechts bij het Kruitvat.'

Hij: 'Je bent een droomvrouw.'
Zij: 'Ga dan maar weer slapen.'

Hij: 'Ik zou alles met je willen delen.'
Zij: 'Mooi, dan beginnen we met je bankrekening.'

Hij: 'Waar ben jij mijn hele leven geweest.'
Zij: 'Aan je kop te zien, was ik de eerste helft ervan nog niet eens geboren.'

Hij: 'Wat moet ik je geven om je te kunnen kussen?'
Zij: 'Chloroform'

Hij: 'En hoe wil jij je eieren in de morgen?'
Zij: 'Niet bevrucht.'

Hij: 'Ik weet wat vrouwen willen.'
Zij: 'Waarom laat je me dan niet met rust?'

Hij: 'Ik zou tot het einde van de wereld voor je lopen.'
Zij: 'En zou je daar dan ook blijven?'

Hij: 'Ik wil mijzelf aan jou aanbieden.'
Zij: 'Sorry, ik neem geen goedkope cadeautjes aan.'

Hij: 'Als ik jou naakt zou mogen zien, zou ik blij doodgaan.'
Zij: 'Ja, maar als ik jou naakt zou zien, zou ik me dood lachen.'

Hij: 'Zou ik van jou de laatste dans mogen hebben.'
Zij: 'Die heb je net gehad.'

Ik stond aan het strand

en schreef jouw naam

in 't zand.

En toen kwam vloed

de letters uitvegen.

Maar hier diep in mijn hart

blijft jouw naam voor eeuwig bestaan.

Het mooiste 'fuckin' shithole' ter wereld 'In Bruges' zet Brugge op de wereldkaart

Hoofdrolspelers Brendan Gleeson en Colin Farrell keuvelend op een bankje op het Jan Van Eyckplein. De film biedt wel meer van dit soort mooie plaatjes van de stad.
© Photo News
 

BRUGGE - De film die de hele wereld naar Brugge doet kijken, heeft een hoofdpersonage dat de stad 'a fuckin' shithole' noemt. Maar 'In Bruges' werd wereldwijd prima onthaald, en het Brugse decor blijkt één van de grootste sterren van de film. 'We kregen meteen zin om naar Brugge te gaan.'

Bruggelingen konden gisteren eindelijk - zo'n vijf maanden nadat de film in première ging in de Verenigde Staten - gaan kijken naar In Bruges . De film met Colin Farrell en Brendan Gleeson vertelt het verhaal van twee misdadigers die in Brugge terechtkomen om er een tijdje af te koelen na een opdracht die helemaal fout liep.

De film werd grotendeels opgenomen in Brugge, maar de correcte benaming van de stad in de film is fuckin' Bruges .

' Maybe that's what hell is: the entire rest of eternity spent in fuckin' Bruges ', zegt Colin Farrells personage Ray aan het eind van de film. Brugge is in zijn ogen een shithole . 'Zelfs dwergen moeten drugs nemen om het hier uit te houden.'

Toch noemde de Brugse burgemeester Patrick Moenaert (CD&V) de film 'onbetaalbare promotie' voor zijn stad. Ook de Brugse hotels sprongen op de kar en maakten speciale In Bruges -menu's, verblijfsarrangementen en wandeltochten. De toeristische dienst van Brugge verspreidde meer dan 35.000 folders met uitleg over alle locaties van de film. Voor een film waarin Brugge een shithole wordt genoemd, een fuckin' shithole dan nog?

'Ray en Ken komen uiteindelijk tot het besluit dat Brugge helemaal geen shithole is, maar een prachtige stad, verborgen en onaangetast omdat hij geïsoleerd ligt in een shithole -land als België. Dat is een brutale, maar op een vreemde manier ook een vertederende openbaring', schreef de Engelse krant The Guardian , die In Bruges vier sterren gaf.

Ook andere internationale kranten waren laaiend enthousiast over de film, en vooral ook over Brugge. 'Ray's kinderachtige gescheld tegen de achtergrond van de tijdloze, perfect bewaarde en grondig uitgebuite schoonheid van Brugge is heel grappig', schreef de Amerikaanse krant Los Angeles Times . 'De stad houdt zich waardig staande tegenover een clown als Ray, die de schilderijen in het Groeningemuseum 'rommel die gemaakt is door spasten' noemt.' The Boston Globe vat het zo samen: 'Dit is beautiful Belgium op zijn best.'

'Het maakt me niet uit hoe je de naam van de Belgische stad in de titel uitspreekt, maar het is een hypnotiserende film die je niet loslaat, ideaal om in te verdwalen', schreef Peter Travers, de filmcriticus van het Amerikaanse tijdschrift Rolling Stone .

'Ik kreeg meteen zin om naar Brugge te gaan', zei David Letterman toen hij Colin Farrell te gast had in zijn populaire late night -show, maar Farrell zelf leek toch niet helemaal overtuigd. 'Met al die middeleeuwse gebouwen ziet Brugge eruit als een sprookjesstad. Maar we hebben er in de winter tien weken verbleven voor de opnames, en zo lang blijft de schoonheid niet hangen. Na vier uur 's middags was het er donker en liep niemand nog op straat. Ik dacht dat de pest was uitgebroken in de stad.'

'Dat onze naam vermeld wordt in een internationale topfilm is al een ongelooflijk cadeau voor onze stad', zegt de Brugse schepen van Toerisme Jean-Marie Bogaert. 'En wat telt zijn de beelden van onze stad, niet wat erover gezegd wordt. Op elke filmaffiche van In Bruges die in alle uithoeken van de wereld heeft gehangen, staat onze naam groot vermeld. Zo'n promotiecampagne kun je met geen geld ter wereld betalen.'

 Tom Le Bacq
 (het nieuwsblad)

Draaiende wolkenkrabber revolutie in wonen

Een wolkenkrabber, die voortdurend in beweging is en wiens verdiepingen onafhankelijk van elkaar draaien, moet de nieuwe toekomst van het wonen inluiden. De eerste 'Rotating Tower' zal in 2010 in Dubai staan, kondigde de Italiaanse architect David Fisher in New York aan. Daar werden nu de eerste reserveringen aangenomen. Na Dubai volgt Moskou, maar ook Duitse ondernemers hebben hun belangstelling al getoond. "Dat kan in Berlijn, Hamburg, Frankfurt of München zijn", zei Fisher aan het Duitse persagentschap DPA.

De wooneenheden van zijn dynamische wolkenkrabber komen uit de fabriek en worden ter plaatse enkel nog aan een intern geraamte bevestigd. Dat bespaart werk en geld, zei Fisher. Windturbines tussen elke verdieping zorgen voor het energiegebruik van de bewoners en kan zelfs de buurt nog van stroom voorzien. De kopers van de luxewoningen met een prijskaartje vanaf 30.000 dollar (ruim 19.000 euro) per vierkante meter belooft Fisher "ontbijt bij zonsopgang en avondeten met de blik op de ondergaande zon". Door een druk op de knop of een mondeling bevel kunnen de bewoners zelf bepalen hoe snel en in welke richting hun verdieping zal draaien. (dpa/sps)(hln)

...

Dus je kan je al voorstellen dat er maar één wooneenheid per verdiep is en dat dat het prijskaartje serieus de hoogte injaagt!  Ik vraag me ook af hoe ze het doen met de waterleidingen? 

...

Letterlijk en figuurlijk

Midge Ure (Ultravox)

vervangt John Miles op Proms

Midge Ure.

Midge Ure vervangt eind dit jaar John Miles op de Night of the Proms in België en in Nederland. Ure is de voormalige frontman van Ultravox.

'Vienna' en 'Do They Know It's Christmas'
Midge Ure neemt op Night of the Proms in België en Nederland de gitaarpartijen bij de Electric Band voor zijn rekening. Met het symfonieorkest Il Novecento zal hij ook zijn hit 'Vienna' vertolken.
Ure was in 2005 al te gast op Night of the Proms in Duitsland. Hij is de vroegere frontman van Ultravox, maakte deel uit van de synthesizerpopband Visage en bouwde ook een solocarrière uit. In 1984 was hij samen met Bob Geldhof de initiatiefnemer van Band Aid, de gelegenheidsband van Britse popmuzikanten die het door Ure geschreven 'Do They Know It's Christmas' uitbracht ten voordele van de hongersnood in Ethiopië.

Night of the Proms 2008 gaat door in het Antwerpse Sportpaleis op 24, 25, 29, 30 en 31 oktober en 1, 6, 7 en 8 november. (belga/lb)

De vijf verschrikkelijkste landingsbanen ter wereld

Opgelet! Dit artikel is niet geschikt voor lezers met vliegangst. Of beter gezegd, landingsangst. Je schrikt al terug van een beetje turbulentie? Je slaat paars uit bij de gedachte alleen van een onzachte landing? Dan hebben we één wijze raad: boek vooral geen ticket naar de volgende bestemmingen, die wij met een gerust gemoed hebben bestempeld als de afgrijselijkste landingsbanen ter wereld.


Princess Juliana International Airport

Princess Juliana International Airport
Landingen op het vliegveld van het Caraïbische Sint-Maarten (Nederlandse Antillen) leveren met de regelmaat van de klok spectaculaire amateurbeelden op van verbouwereerde toeristen. Eigenlijk is de landingsbaan, die amper 2 kilometer lang is, enkel geschikt voor kleine en middelgrote vliegtuigen. Maar laat dit nu net de tweede drukste luchthaven van de oostelijke Caraïben zijn, waar dus heel frequent Boeings 747 en Airbussen A340 van de grote jongens rakelings over het strand scheren.


Paro Airport

Paro Airport
Paro Airport in Bhutan moet zowat de meest meedogenloze landingsplek op aarde zijn. Het vliegveld ligt letterlijk verstopt in een vallei, op 2,2 km hoogte midden in de Himalaya. De enige maatschappij die gek genoeg is om er naartoe te vliegen, is het plaatselijke Druk Air, dat haar piloten eerst een speciale training geeft voor ze hier mogen landen.


Gibraltar Airport

Gibraltar Airport
Maar het kan nog korter. De landingsbaan op Gibraltar is nauwelijks 1,8 kilometer lang en mondt bovendien vrolijk uit in de Middellandse Zee. Piloten moeten bij de landing dus een uiterste precisie aan de dag leggen en heel hard aan de handrem trekken wanneer ze de grond raken. En alsof dat nog niet genoeg klamme handjes oplevert, geniet Gibraltar dankzij zijn unieke ligging van uiterst onvoorspelbare en snel veranderende weersomstandigheden.


Matekane Air Strip (foto Tom Claytor)

Matekane Air Strip
Let op de nuance. We hebben het hier zelfs niet meer over een vliegveld of landingsbaan, maar over een landingsstrook. Een streepje zand dus, met een minuscule lengte van 400 meter, op 2.300 meter hoogte in de bergen van de Zuid-Afrikaanse enclave Lesotho. 'Size doesn't matter' horen we je denken, maar opstijgen is hier letterlijk een duik in de dieperik. Het is dus kwestie van zoveel mogelijk snelheid te halen, voor je met je toestel van de bergwand duikt, en hopelijk begint te vliegen.


Malé International Airport

Malé International Airport
Om het met de woorden van een wijs individu te zeggen: Oogjes dicht en snaveltjes toe, als je binnenkort naar de Malediven zou vliegen. Paradijselijk heeft ook voor ons zijn grenzen. Tenzij je met een watervliegtuig aan wal wordt gezet, klinkt een landing op Malé International Airport in ieder geval beter dan ze eruit ziet. Prettige reis! (bdr)

Norah Jones, volledige naam Geetali Norah Jones Shankar (New York City, 30 maart 1979) is een Amerikaanse jazz-zangeres. Haar vader is Ravi Shankar, zelf een beroemd muzikant.

Norah is een dochter van de beroemde Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones, en is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het tweede huwelijk van Ravi Shankar. Haar jeugd bracht ze door bij haar moeder die naar Dallas verhuisde toen ze vier jaar oud was.

Ze is sterk beïnvloed door de muziek van oa.:
Bill Evans en Billie Holiday en ze beschouwt Willie Nelson als haar grote idool.

Op vijfjarige leeftijd begon Norah met zingen in kerkkoren. Twee jaar later startte ze met pianolessen en speelde een tijdje saxofoon. Op haar vijftiende verhuisde ze naar Dallas, waar ze zich inschreef op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten.
Op haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke coffeeshop waarbij ze 'I’ll be seeing you' zong. Ze vond zingen wel leuk maar voelde dat de pianostudies haar een vastere basis zouden geven. Terwijl ze nog op school zat won ze de Down Beat Student Music Awards (SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996.
In 1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.
Nadat ze was afgestudeerd trok ze naar de University of North Texas, waar ze zich toelegde op jazzpiano. Norah zong een tijdje in een bandje genaamd Laszlo. Ze speelden vooral wat ze zelf beschrijft als ‘donkere jazzachtige rock’. In 1999 verhuisde ze naar New York waar ze regelmatig optrad met de funk-fusion groep Wax Poetic.
Tussen baantjes als serveerster door ging ze om met de plaatselijk songwriters.
Ze vond daar inspiratie om haar eigen nummers te schrijven. Uiteindelijk werd er een groep gevormd met songwriter Jess Harris, Lee Alexander als bassist en Dan Rieser als drummer.
Norah zong en speelde piano.
In oktober 2000 nam de groep een paar demo’s op voor ‘Blue Note Records’.
Voor Norah was dit de gelegenheid vocaal terug te keren naar haar jazzroots en ze ging opnieuw liedjes schrijven. 

In mei 2001 begon Norah met het opnemen van haar album 'Come Away With Me'.
Ze deed hiervoor voorbereidend werk met producer Craig Street in de ‘Baersville Studio’ in Woodstock. In augustus 2001 gingen Norah en haar muzikanten weer de studio in, deze keer met producer Arif Mardin in de Sorcerer Sound-studio in Manhattan.
Het album kwam uit in februari 2002.
 Norah was de grote winnaar op de Grammy-uitreiking in 2003. Ze won in elke categorie waarin ze genomineerd was en ging zo met maar liefst acht Grammy's naar huis.
Haar debuutalbum werd daar beloond met bekroning in de categorieën Beste Nieuwkomer, Beste Album, Beste Song (Don't know why), Beste Opname (Don't know why), Beste Gezongen Popalbum, Beste Zangeres, Beste Songwriting en Beste Productie.
Tegen het einde van 2006 waren er wereldwijd maar liefst 19 miljoen exemplaren van Come Away With Me over de toonbank gegaan.
In februari 2004 kwam haar tweede studio-album Feels Like Home uit.
Binnen één week waren van het schijfje wereldwijd al één miljoen exemplaren verkocht.
Hoewel Come Away With Me beter verkocht dan Feels Like Home (vier miljoen stuks wereldwijd) zag het publiek Norah's tweede album toch als de succesvolle opvolger waar op gehoopt was.
 Met het album in haar bagage ging Norah op tournee, samen met haar eigen Handsome Band.
Van de tour verschenen opnames op de dvd Live in 2004.
Sinds 2005 werkte Norah aan haar derde album dat vanaf januari 2007 in de winkels lag en de titel Not Too Late draagt. Als eerste single hiervan verscheen het nummer Thinking About You.
Ook in 2007 maakte Norah Jones haar debuut als filmactrice met de hoofdrol in 'My Blueberry Nights'.

Norah Jones - "Don't know why"

Er is een hele dierentuin gebruikt om het gezicht van deze man samen te stellen.
Er zouden 30 dieren te tellen zijn.

Doordat ik aan mijn datalimiet zit, kan ik momenteel geen terugbezoekjes doen. Door de te trage snelheid en dan daarbij nog het traag seniorennet gaan sommige blogs zelfs niet meer open.(snif...)
Vanaf volgende maand kan ik terug op bezoek komen. Maar nu is het echt niet te doen.
Sorry, maar hopelijk laten jullie niet na in mijn gastenboekje te kriebelen zodat ik jullie tenminste nog kan lezen.
Lieve groetjes Anastacia


...

Jouw ogen
Jouw ogen spiegelen mij
Jouw ogen spiegelen mijn geluk!
...

John Miles



John Miles (Jarrow, 23 april 1949) is een Engelse muzikant en componist. Op jonge leeftijd leerde John Miles piano en gitaar spelen. Op zijn achttiende speelde hij bij de semi-professionele band 'The Influence', met gitarist Vic Malcolm en drummer Paul Thompson (vanaf 1971 drummer bij Roxy Music). Na het uiteenvallen van deze band vormde John onder zijn eigen naam een band die voornamelijk soulcovers bracht. Ook dit bleek geen succes en John begon met componeren.

In 1976 produceerde Alan Parsons de eerste elpee van John Miles: Rebel.
De rockballade "Music" werd een wereldhit en leidde tot een Amerikaanse tournee met Elton John.
De elpees die John Miles daarna maakte, waren minder succesvol.

John Miles werkte vervolgens als studiomuzikant voor andere artiesten.
Bij Alan Parsons Project zong hij een aantal nummers, waaronder La Sagrada Familia in 1987.
In 1992 begeleidde hij Joe Cocker en in 1997 Tina Turner op tournee.
Tevens schreef hij zelf meerdere songs, waaronder "Now that the magic has gone".

Night of the Proms
In 1985 was John Miles bij de eerste editie van Night of the Proms in Antwerpen. Sindsdien is hij als zanger en als leider van de Electric Band een vast onderdeel bij Night of the Proms.

John Miles - "Music" (was my first love) - live 1985 (Hit of the year 1976)

Het gevoel van verwondering is soms mooier dan het antwoord op de vraag.
Maaike Söhne

Alles is geven en ontvangen. Zelfs het kleinste gebaar keert eens bij je terug.
Erkki Melartin

Waarheid is datgene wat je niet aantast, maar kracht geeft.
Gary Zukav

Internetten

Onze moeder was een schat.
Die kookte, naaide, dagelijks bad.
Nimmer was haar iets te veel.
Ieder kreeg op tijd zijn deel.
En vader kreeg voor ieder klusje
Altijd weer een dankbaar kusje.
's Avonds rustig bij de haard,
's zondags lekker appeltaart.
Helaas, 't is over met de pret:
Mammie is aan 't internet.
Nog steeds is pappie in de weer,
Maar hij krijgt geen kusje meer,
Zit vaak zielig bij de buis.
Mammie liefkoost nu een muis.
Nooit meer is er appeltaart,
't is Hotmail, Dot Com, Apestaart.
Zelden is er warm te eten,
Haar kookkunst is ze mooi vergeten.
Internetten uur na uur,
Eten trekken uit de muur.
Een bal gehakt en een kroket,
Want mammie is aan 't internet.
Laatst verloor zij duizend yen,
Poker spelend met Dzjapaen.
En een man uit San Francisco
Wil nu met haar naar de disco.
Ze deed zich voor als een jonge meid
En nu raakt ze hem niet meer kwijt.
Pappie gaat alleen naar bed,
Want mammie is aan 't Internet!!!

Alleen is niet hetzelfde als eenzaam

 

Mensen zonder relatie of zonder uitbundig sociaal leven, kunnen algauw op medeleven rekenen. Maar is dat wel nodig? Veel introverte mensen blijken net plezier te halen uit hun rustige, afgezonderde leven, zo meldt Pyschology Today.

De keuze voor alleen-zijn kan zowel genetisch, aangeleerd of een combinatie van beide zijn. Maar er bestaan ook mensen die in hun alleen-zijn gedwongen zijn. Voor deze sociaal geïsoleerden is alleen-zijn echte eenzaamheid, met alle negatieve gevolgen vandien.

Solisten
'Solisten' gaan nadrukkelijk niet socializen of netwerken. Ze prefereren thuis films te bekijken, een boek te lezen of lange baden te nemen. Af en toe komen ze eens onder de mensen, op een fuif of concert, maar daar willen ze enkele dagen 'stilte' voor om te bekomen.
Ze hebben meestal enkele goede vrienden, wat volstaat voor hen. Dat maakt hen nog niet 'vreemd', 'zielig' of 'schrikwekkend', want de meesten functioneren heel goed in de samenleving. Alleen willen ze liever alleen zijn.

Druk van extroverten
Drie vierde van de bevolking geldt als extrovert. Zij zijn vaak de mensen die de introverten pushen om meer buiten te komen of met mensen te praten. Maar ze missen de kern van de zaak, argumenteren wetenschappers. Introverte personen zijn namelijk niet minder sociaal, ze gaan er alleen anders mee om.

"Extraverte personen halen energie uit hun sociale contacten. Voor introverte mensen geldt net het omgekeerde: sociale situaties kosten enorm veel energie, tijd alleen doorbrengen geeft hen energie."

Extra gevoelig
Volgens Amanda Guyer zijn deze solisten gevoeliger voor emotionele interacties, wat betekent dat ze plezier en genot kunnen vinden waar anderen meer prikkels nodig hebben. Die extra prikkels zijn er voor de introverten dan weer te veel aan. Dat is ook te zien aan hun brein tijdens sociale interacties: het is hyperactief, wellicht de reden dat ze sociale gebeurtenissen zoals een feestje zo vermoeiend vinden.

Subtiele verschillen
Die gevoeligheid toont zich ook in atypisch gedrag: ze zullen sneller reageren of meer empathie tonen. Elaine Aron legde vast dat ze meer details of subtiele verschillen opmerken dan extroverte personen. Dat maakt hen heel geschikt voor schrijven of wetenschappelijk onderzoek - waarbij meteen het clichébeeld van de wereldvreemde wetenschapper of de eenzame schrijver verklaard wordt.

Gedwongen of gekozen?
"Er bestaan ook in de introverte categorie verschillende onderverdelingen. Sommigen zijn alleen door een keuze, anderen gedwongen." Hoewel niet alle introverte personen sociaal angstig zijn, bestaat die groep zeker. Extreem verlegen, verlamd wanneer een sociale prestatie verwacht wordt of weinig zelfvertrouwen, op het minderwaardigheidscomplex af, zij worden min of meer in hun levensstijl 'gedwongen'. Deze groep wil graag meer tijd met mensen doorbrengen, maar weet niet goed hoe.

Stress door eenzaamheid
Deze personen hebben meer kans op stress door hun levensstijl. Ze voelen zich onder druk gezet om sociaal te zijn, maar hun angst houdt hen tegen, waardoor ze het gevoel krijgen 'vast' te zitten. Wanneer ze alleen moeten zijn met iemand, zijn ze daar zenuwachtig voor en als ze ergens voor het eerst moeten zijn, bereiden ze zich extreem goed voor.

Deze mensen vragen echter geen hulp aan andere mensen als ze een groot probleem moeten oplossen. Hun eenzaamheid wekt zoveel stress op dat het een gevaar is voor hun gezondheid. (edp)

Tien jaar bezig met diëten