Ik ben Annie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Prinses.
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 05/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kleindochter Emelie, lezen, schrijven, dansen, wandelen enz....
Aangename kennismaking!
Buiten de vele hobby's heb ik ook een luisterend oor voor alle lieve (en minder lieve) mensen in mijn leven. Ik respecteer elke geloofsovertuiging, rang, stand en ras. Iedereen heeft recht op een eigen visie
Mensen proberen hun leven vaak achterstevoren te leven : ze willen meer spullen, meer geld hebben, om meer te kunnen doen wat ze willen zodat ze gelukkiger zullen zijn. Maar in feite werkt het andersom. Je moet eerst zijn wie je werkelijk bent, vervolgens doen wat je echt moet doen, om te kunnen hebben wat je hebben wilt.
Er was eens, lang geleden, in het jaar 1972, een kersvers gehuwd en verliefd koppel dat emigreerde naar een heel ver land, Zuid-Afrika. Daar aangekomen was het uit met het sprookje. Te veel stress en heimwee zorgden al vlug voor een drankprobleem bij de echtgenoot. Twee jaar later stond het echtpaar terug in Zaventem met een prachtig geschenk voor de ouders, een klein prinsje, hun eerste kleinkind.
De man startte een eigen zaak, die groeide en groeide. Gevolg, nog meer stress, nog een groter drankprobleem. Ondertussen werd een prinsesje geboren. Een koningswens! Maar de koningin was doodongelukkig, vooral bang voor de agressieve buien van de man.
De zaak barstte uit zijn voegen. Er werden derden bijgehaald om alles in goede banen te leiden. Deze maakten misbruik van de situatie en hebben vooral zichzelf verrijkt. Thuis werd de levenssfeer onhoudbaar. De kinderen hadden het nest verlaten. Toen ben ik troost beginnen zoeken in het lezen van boeken.
Op een dag hoorde ik op de radio over een nieuw boek dat verschenen was : "Eindelijk alleen" door Frieda Laevaerts. 's Anderendaags ben ik het gaan kopen en heb het in één ruk uitgelezen. Ik had het zelf kunnen schrijven, alles was zo herkenbaar. Het heeft mijn hele leven veranderd.
In december 1998 heb ik uiteindelijk de grote stap gezet, ik ben weggegaan, gewoon, alles achter gelaten. Gebroken, totaal uitgeblust en niet meer in staat te vechten. Een jaar later is de firma op de fles gegaan en verloor ik ook nog eens mijn job.
Een drama zou je denken. Helemaal niet. Sindsdien is alles alleen maar beter geworden. Alles verloren, maar toch zo gelukkig. Ik heb tientallen boeken verslonden, gulzig als een hongerig dier. Op die manier ben ik er stilaan weer bovenop geraakt. Nog steeds heb ik de drang om spirituele boeken te lezen en nieuwe dingen te ontdekken.
Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet, samen met mijn nieuwe vriend. De volgende vijftig jaar kunnen niet meer stuk.
IK HOU VAN HET LEVEN. IK HEB ME AF EN TOE ONGEREMD, HOPELOOS, INTENS ELLENDIG GEVOELD, KAPOT VAN VERDRIET, MAAR ONDER DAT ALLES WEET IK NOG STEEDS VRIJ ZEKER DAT ALLEEN AL IN LEVEN ZIJN IETS GEWELDIGS IS.
Er bestaat een spirituele oplossing voor elk probleem.
We zijn niet dit lichaam, we zijn spirituele wezens, eeuwig en altijd in verbinding met God, Geestkracht of de Bron, zoals je het zelf wil benoemen.
Bij ziekte kunnen we ons bewustzijn verschuiven naar dat van een waarnemer in plaats van dat van een slachtoffer. Je voelt dan letterlijk de aanwezigheid van een hogere genezende energie.
Vorig jaar in maart werd bij mij het "Syndroom van Guillain Barré" vastgesteld. Ik had geen gevoel meer in armen en benen en zag alles dubbel. Ik ga hier niet in detail treden over de ziekte zelf, maar het zag er helemaal niet goed uit. Het slechte nieuws was dat ik binnen de drie dagen volledig zou verlamd zijn. Zelfs de ademhaling kon stilvallen, de longen, het hart. Het goede nieuws, dat ik terug kon hertstellen mits jarenlange revalidatie. Dat was even slikken, toch ik berustte en gaf mij over aan een hogere macht. Ik was niet bang en had vertrouwen in de medische staf. Ik werd dag en nacht bewaakt zodat ze op tijd de nodige apparatuur konden aanleggen.
In plaats dat mijn toestand slechter werd voelde ik stilaan het gevoel in mijn ledematen terugkeren. Het proces was gestopt en ik begon te herstellen. De verbaasde neurologen hebben mij nog opgevolgd tot in oktober en mij toen voor 95% genezen verklaard. Ik ben nog vlug moe maar ben zo dankbaar dat ik niet in een rolstoel zit. Van geluk begin ik soms spontaan te dansen bij het horen van ritmische muziek.
Er kan dus een spirituele oplossing bestaan voor een ziekte wanneer we ons niet op het probleem richten, maar onze aandacht verschuiven naar spirituele energie.
Ik ben Annie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Prinses.
