Loslaten, ontspannen en gelukkig zijn door regelmatig "Fuck it" te roepen, dat beweert schrijver John Parkin in zijn gelijknamig boek!
We willen soms zo hard en zo graag betekenis geven aan ons leven dat we gefustreerd raken als we niet meteen weten hoe.
Het "fuck it" proces verloopt als volgt :
* Openstaan voor nieuwe ervaringen.
* Relax, hierdoor laat je los en aanvaard je dat alles ok is zoals het nu is.
* Weten dat het leven een flow is waarin zowel positieve als negatieve dingen gebeuren. Het is
belangrijk dat je de momenten neemt zoals ze zijn, "go with the flow".
Het is zo een krachtige uitdrukking dat je je gestreste leven met een glimlach tegemoet kunt zien, zeg "fuck it" en je voelt je meteen beter.
Hier heb ik toch mijn vraagtekens bij, de theorie is goed, maar om dit nu toe te passzn in de praktijk???
Maar goed, ik heb nog een heleboel te doen, de huistaken wachten, boodschappen doen, het eten voorbereiden... Fuck it, dit kan nog eventjes wachten. Ik nestel mij gezellig in de zetel met een goed boek en relax...
Toen we tien jaar geleden een huisje kochten in deze straat hebben we de naaste buren uitgenodigd om kennis te maken en samen een glaasje te drinken, dit was na nieuwjaar en sindsdien hebben we dus de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in het leven geroepen. We zijn met vijf koppels en ieder heeft een beurtrol. Het is altijd heel gezellig en de laatste buurtnieuwtjes worden uitgewisseld, tijdens het jaar zien we elkaar bijna nooit, dus er valt heel wat bij te praten.
Dit jaar lijkt het een beetje stroef te gaan. Het is steeds weer uitgesteld, dan kan het niet voor de een, dan weer niet voor de ander, uiteindelijk... bijeenkomst op 1 februari. Nu hadden we afgesproken om allemaal een dessertje te maken en mee te nemen bij de gastvrouw. Dit zal ook in het water vallen. De ene buurvrouw heeft net een operatie achter de rug en stapt met krukken. de andere moet die dag haar dochter wegbrengen naar de luchthaven, die vertrekt voor drie maanden naar Afrika, de derde heeft uiteindelijk besloten toch niet te komen, de reden??? Ikzelf zit voorlopig zonder keuken, de oude uitgebroken, de nieuwe moet nog komen.
Toch ben ik er zeker van dat het een gezellig onderonsje zal worden, met een koppel minder en zonder dessertjes.
Na mijn gezaag van gisteren hoorde ik op de radio dat het Blue Monday was. Volgens Wikipedia werd die naam gegeven voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. In het leven geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall sinds 2005. De maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig en weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken, de dagen zijn nog donker en somber en de maandag is de moeilijkste werkdag van de week.
Dat verklaart misschien mijn trieste stemming gisteren.
Zijn er nog mensen die zich slecht gevoeld hebben op deze Blue Monday?
Ik heb het een beetje moeilijk om deze week in te zetten. Er zijn namelijk een paar nare zaken die moeten opgelost worden. Er is het auto ongeluk van de vriend juist voor kerstmis, een onverwacht kerstcadeautje. De vriend is er goed vanaf gekomen maar de auto heeft minder geluk gehad. We weten nog steeds niet of we zullen vergoed worden door de verzekering, het is een twijfelgeval wie er eigenlijk in fout was.
.
Dan is er nog de verwarming die steeds uitvalt. Ik moet dringend bellen naar de onderhoudsfirma. Een geluk dat het niet vriest dat het kraakt.
Komt er nog bij dat de keuken uitgebroken is en we voor het ogenblik een beetje aan het kamperen zijn. Een eenvoudige maaltijd klaarmaken is dus niet zo evident. Eind van de maand komt er een nieuwe keuken. Er moeten nog een paar aanpassingen gebeuren, hier en daar een paar stopkontakten verplaatsen of bijzetten. Plafond en muren moeten afgewassen worden. Ondertussen loop ik een beetje verloren en gestresseerd.
Wanneer ik mijn gezeur nu herlees besef ik wat een geluksvogel ik uiteindelijk ben. De vriend is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, we hebben nog steeds zachte temperaturen en binnenkort kan ik terug naar hartelust kokerellen in mijn splinternieuwe keuken. Shame on me!
Deze trof ik vandaag aan op een van de muren van ons binnenkoertje, in putje winter, waar komt die vandaan? Nou ja, putje winter... Met deze lentetemperaturen is het niet zo verwonderlijk. De natuur is een beetje ontredderd voor het ogenblik. Veel beweging was er niet in te krijgen in het beestje, misschien toch een beetje te vroeg de wijde wereld ingetrokken!
Onlangs nam ik Matthias mee naar de kapper. Krulletjes weg, we gaan voor COOL.
Elke twee minuten vraagt hij : "klaar?" Geduld is niet zijn sterkste eigenschap. De kapper belooft hem een snoepje als hij nog eventjes kan stilzitten. Dat helpt. Het resultaat is... hoe zal ik het zeggen, stoer, een grote verandering. Hopelijk vindt de mama het mooi.
Terwijl Matthias geniet van zijn welverdiende lolly is het mijn beurt. Hij volgt alle handelingen met veel interesse. Er wordt gewassen, geknipt, gekleurd en gedroogd. De kapper maakt hierbij gebruik van een timer. Telkens wanneer deze rinkelt roept Matthias : "Goeie morgen mensen, cocomelk drinken!" Grote hillariteit bij de andere dames. Hij start zijn dag steeds met warme chocomelk vandaar...
Het is zo een jaar of tien geleden, dat een goeie vriend van mij is overleden. Ik maakte me grote zorgen, wat is er van hem geworden? Is er leven na de dood, of toch niet? Is er meer tussen hemel en aarde dan dat wat men ziet? Op een nacht had ik een mooie droom. Mijn vriend was aan de telefoon.
"Ik dacht 'k ga eens bellen, 'k heb wat belangrijks te vertellen. Maak je over mij vooral niet druk. Mijn geluk kan hier niet meer stuk. Geen pijn, geen zorgen, geen schrik voor de dag van morgen."
Op de achtergrond hoorde ik hemelse muziek, heel rustgevend en ludiek. De verbinding werd plots verbroken. Had ik werkelijk met mijn vriend gesproken? De dood is inderdaad een groot mysterie en blijft vooral een moeilijke materie.
Matthias kreeg een chocoladekoekje, en nog een, en nog een derde... Toen vond mama dat het welletjes was, maar ons baasje maakte zich boos en bleef maar zeuren. De papa moeide zich ermee en stuurde het ventje naar de hoek, nog voor mama de kans kreeg zijn chocolademondje proper te maken. Matthias stapte met een air van "het kan me toch niet schelen" naar zijn gebruikelijk strafhoekje, drukte zijn neusje letterlijk tegen de nieuw geschilderde muur en liet een mooie chocolade afdruk achter.
Het was een verrukkelijk septemberweertje vandaag. De zon gaf het beste van zichzelf alsof ze ons nog eens extra wil verwennen. Ganse namiddag op het terras zitten schrijven tussen de zoemende bijen en de dartele koolwitjes. Tussendoor een paar mooie kiekjes genomen van de kleurrijke tuin. Bijtjes vliegen vlijtig van bloem tot bloem. Aardbeienplantjes leveren een laatste inspanning om nog een paar vruchten voort te brengen. De komkommers groeien nog weelderig en de braambessen kleuren langzaam van rood naar zwart.
Gelezen en goedgekeurd : over alles wat mij raakt, me blij maakt en me het gevoel geeft op de juiste golflengte te zitten.
Gelezen in een column van Susan Smit :
"Als je je laat meetrekken in andermans problemen en negatieve emoties, raak je weg van je eigen levenslust en innerlijke rust. Met deze manier van meevoelen en medelijden help je de ander niet en jezelf al helemaal niet. Het lijkt dan misschien dat je dichter bij de ander komt te staan als je de gevoelens van de ander in je opneemt en alsof je de last samen deelt, maar het tegendeel is waar : de last wordt verdubbeld. Natuurlijk wil je graag dat het goed gaat met je beminden en kun je van alles doen om ze te helpen, maar het is veel helender om jouw licht op hen te laten schijnen dan samen in de schaduw te zitten. We hebben elke dag de keuze, we kunnen ons richten op wat ons vreugde geeft of op wat ons verdrietig maakt. Dat betekent niet dat we de donkere kant van het leven negeren; het betekent alleen dat we er niet in blijven hangen. Wat we aandacht geven wordt groter. Dus laten we vooral voorrang geven aan alles wat mooi en goed is."
Niet altijd gemakkelijk, maar een mooie gedachte om deze week te starten.
Gisteren hadden we bezoekers. De zoon, schoondochter, schoonmoeder van de zoon uit Bulgarije, de kleinkinderen Emelie en Matthias en mijn jongste zus, een ganse bende dus. Zaterdag was ik al druk in de weer, boodschappen doen en zoveel mogelijk eten voorbereiden zodat ik op de dag zelf niet te veel stress heb. Mayonaise maken, appelmoes voor de kleinsten en een aardbeien coulis voor bij het dessert. Aardbeitjes geplukt in de tuin, zorgvuldig gewassen, gesneden, met suiker een beetje gegaard, laten afkoelen en afgewerkt met een scheutje dadelazijn en verse muntblaadjes. Nu kon dat nog een nachtje trekken in de koelkast. Het was hier zondagmiddag een hele leuke bende, het zonnetje was van de partij en iedereen was goedgemutst. Het eten had voortreffelijk gesmaakt, de hoogste tijd voor een dessertje. Vanille ijs met een soepje van aardbei. Ik open de deur van de ijskast, neem de kom met de aardbeien op het bovenste schap, een heerlijke taart staat op het onderste schap. Op dat ogenblik komt Matthias (1,5 jaar) voor mij staan, grabbelt naar de taart, ik laat de kom los om het gebak te redden, maar helaas, de glazen schotel met het rode goedje klettert met veel lawaai op de stenen vloer in duizend stukjes. Aardbei overal, het loopt heel langzaam van mijn benen naar beneden. Matthias kijkt me verschrikt aan : "Oei oma", een paar seconden later schudt hij meewarig zijn krullenbol alsof hij wil zeggen : "Wat heb je nu weeral uitgestoken!" Iedereen kwam toegesneld om de zoete smurrie zo vlug mogelijk op te ruimen. Het was dan maar vanille ijs zonder...maar de kaastaart was toch tenminste heel gebleven. Vandaag heb ik dan maar de vloer geschrobd, hij plakte bijna net zo hard als die ouderwetse vliegenvangers van vroeger.
Deze mooie woorden hebben mij diep geraakt en zijn voor vele mensen van toepassing denk ik. Toevallig gevonden in een dichtbundel toen ik de boekenkast aan het opruimen was.
Ik duik uit een gesloten verleden, in de ruimte van het "nu". Al blijf ik nog levensschuw, gevangen in wat werd geleden... Toch lokt het leven nieuw!
Klokslag middernacht heeft ze zich aangemeld, in vol ornaat en vergezeld van het tergende, irritante zzzzzzz.... De eerste MUG. Een prik op mijn hand doet me ontwaken uit de eerste lichte slaap. Vriend lief ligt zalig te snurken en is zich van geen kwaad bewust. Ik het bed uit, slaapdronken naar de badkamer, ik zal dat probleem eens vlug gaan oplossen zie. Rommel enkele minuten in de kasten. Waar liggen die apparaatjes om de muggen te verjagen? Zonder lenzen ben ik bijna zo blind als een mol, het is dus een beetje tasten in het duister. Eindelijk, doosje gevonden, tabletje in het toestelletje en toestelletje in het stopcontact. Rapper gezegd dan gedaan, ik kan de gaatjes niet vinden. Ik beweeg langzaam heen en weer over de contactdoos tot de pinnetjes hun bestemming gevonden hebben. De vriend is nog steeds een hele dikke boom aan het zagen. Voorzichtig kruip ik terug het bed in, vriend wakker, draait zich naar mij toe en zegt : "Ik kan maar niet in "t slaap geraken!" Hum???
De vriend is verleden zaterdag vertrokken naar Bulgarije voor een weekje. Elk jaar bezoekt hij zijn hoogbejaarde vader (88). Soms ga ik mee, dit jaar daarentegen ben ik achtergebleven in ons koude, natte kikkerlandje. Verkeerde keuze dus, gezien de weersomstandigheden. Dagelijks krijg ik een opbeurend telefoontje hoe warm het daar wel is, 32 graden, hoe heerlijk het is buiten onder de fruitbomen en hoe lekker het stukje lamsvlees smaakt op de BBQ. Slik. Een nichtje is deze week een nachtje komen slapen, een lichtpuntje in deze donkere dagen. Wij hadden een gezellige uitstap gepland in de stad, niet dus, het weer was de grote spelbreker. Regen, wind en hagelbuien nodigen niet echt uit om rond te kuieren in de winkelstraten. We hebben tot elf uur aan de ontbijttafel zitten kletsen over ditjes en datjes, heerlijk, net twee onnozele tieners. Tegen de middag een restaurantje bezocht waar we voor de deur konden parkeren. Genoten van de overheerlijke seizoengroeten "de asperge". Terug vlug de auto in tot op de parking van een grote kledingzaak waar we ons hartje konden ophalen tussen de kleurrijke kledij, schoenen en handtassen en wat niet onbelangrijk was, we bleven droog! Weer of geen weer, het is toch nog een prettige dag geworden. 's Avonds een telefoontje van de vriend, hoe spijtig dat ik er niet bij ben. Was vandaag in de rozenvallei, velden zover je kan zien met bloeiende rozen. Het is nu de pluktijd voor het vervaardigen van de beroemde "Bulgaarse rozenolie". En de geur... overweldigend, en die kleuren... Slik, dat is nu al jaren dat ik dat zou willen zien, ofwel was het nog te vroeg en waren de bloemen nog niet open, ofwel waren we te laat en waren de velden reeds kaalgeplukt met hier en daar nog een verwelkte roos. Dat is pech hebben, maar geen nood, de vriend heeft een paar rozen geplukt en zal ze meebrengen. Een schrale troost... .
Dit moet ik toch even kwijt. Tijdens het douchen moet ik plots denken aan de kinesiste waar ik zo'n dertig jaar geleden in behandeling was. Ik herinner mij hoe ze vertelde over haar reizen naar India, ze was gek op India. Ze had een schattig zoontje van een Indische man, een prachtig kind met gitzwarte ogen. Ze was een Bewuste Ongehuwde Moeder, een heel speciale vrouw. Ze gaf me goede raad, massage en modderbaden. Het is allemaal zo lang geleden, hoe zou het nog met haar zijn?....
Later op de dag zit ik op facebook. Mijn aandacht wordt getrokken naar een krantenartikel dat iemand gepost heeft. Ik herken de foto van de vrouw, het is mijn kinesiste. Ik lees : BELGISCHE VROUW VERMOORD IN ECUADOR. De 75jarige vrouw had zich gevestigd in Ecuador om zich in te zetten voor de straatkinderen. Ze verschafte twee jongens onderdak en liet ze op haar kosten studeren. Na een ruzie hebben ze haar vermoord, haar lichaam gedumpt in een put in de patio van haar eigen huis en dichtgegooid met beton. Ze vertelden iedereen dat ze terug naar België vertrokken was en stelden het huis te koop.
Ik huiver bij het lezen van dit luguber bericht, daar ben ik echt niet goed van. Moest ik daarom aan haar denken, raar toch...
Loslaten, ontspannen en gelukkig zijn door regelmatig "Fuck it" te roepen, dat beweert schrijver John Parkin in zijn gelijknamig boek!
Na mijn gezaag van gisteren hoorde ik op de radio dat het Blue Monday was. Volgens Wikipedia werd die naam gegeven voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. In het leven geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall sinds 2005. De maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig en weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken, de dagen zijn nog donker en somber en de maandag is de moeilijkste werkdag van de week.
Shame on me! 
Deze trof ik vandaag aan op een van de muren van ons binnenkoertje, in putje winter, waar komt die vandaan? Nou ja, putje winter... Met deze lentetemperaturen is het niet zo verwonderlijk. De natuur is een beetje ontredderd voor het ogenblik. Veel beweging was er niet in te krijgen in het beestje, misschien toch een beetje te vroeg de wijde wereld ingetrokken!
Wat kunnen we doen met zo een natte en donkere dag? Pudding maken natuurlijk!
Gesprek met de overkant.
Het was een verrukkelijk septemberweertje vandaag. De zon gaf het beste van zichzelf alsof ze ons nog eens extra wil verwennen.
Gisteren hadden we bezoekers. De zoon, schoondochter, schoonmoeder van de zoon uit Bulgarije, de kleinkinderen Emelie en Matthias en mijn jongste zus, een ganse bende dus.
Deze mooie woorden hebben mij diep geraakt en zijn voor vele mensen van toepassing denk ik. Toevallig gevonden in een dichtbundel toen ik de boekenkast aan het opruimen was.
Klokslag middernacht heeft ze zich aangemeld, in vol ornaat en vergezeld van het tergende, irritante zzzzzzz.... De eerste MUG. Een prik op mijn hand doet me ontwaken uit de eerste lichte slaap. Vriend lief ligt zalig te snurken en is zich van geen kwaad bewust. Ik het bed uit, slaapdronken naar de badkamer, ik zal dat probleem eens vlug gaan oplossen zie. Rommel enkele minuten in de kasten. Waar liggen die apparaatjes om de muggen te verjagen? Zonder lenzen ben ik bijna zo blind als een mol, het is dus een beetje tasten in het duister. Eindelijk, doosje gevonden, tabletje in het toestelletje en toestelletje in het stopcontact. Rapper gezegd dan gedaan, ik kan de gaatjes niet vinden. Ik beweeg langzaam heen en weer over de contactdoos tot de pinnetjes hun bestemming gevonden hebben. 
