De vriend zit al een week thuis met een pijnlijke rug, het is een zwakke plek en toegegeven het is geen pretje. Zuchtend, kreunend en steunend sloft hij van de zetel naar de tafel, probeert een beetje te lezen en sleept zichzelf terug naar de zetel om te slapen (van de medicatie). Ik moet mijn best doen om mijn energie op peil te houden. De aanblik van zijn door pijn vertrokken gezicht maakt mij een beetje moedeloos, ook het feit dat ik hem niet kan helpen. Ik loop dus door het huis, MP3 speler in de zak en koptelefoon op (gekregen van de zoon voor moederdag), dat maakt het werk een beetje aangenamer. Morgen vrienden op bezoek, dat zal hopelijk zijn zinnen een beetje verzetten. Vandaag al een stoofpotje gemaakt van varkenswangetjes, dan kan dat een nachtje trekken en smaakt het morgen nog zo lekker!
Vandaag samen met de dochter naar de kapper, we zijn terug een beetje toonbaar, geknipt en gekleurd om het oprukkende grijs een beetje te verbergen (in mijn geval dan toch, niet bij de dochter natuurlijk). Nu we toch op stap zijn en tevreden over ons nieuw "koppeken" gaan we een kleinigheid gaan eten in ons favoriete restaurantje. We hebben geluk, achteraan is er nog een tafeltje voor twee vrij. Terwijl we op onze bestelling wachten en gezellig zitten te keuvelen, trekt het gesprek aan het tafeltje achter ons, de aandacht. Een dame met een lieve, zachte stem spreekt bemoedigend : "Maar jij bent toch een flinke, brave jongen. Wil je nog een cola? Grote jongen, uw bordje helemaal leeg gegeten". Ze roept de kelner en bestelt nog een wit wijntje en een cola. "Zeker mevrouw, heeft het gesmaakt? Mag ik afruimen?" Wij vinden het wel een hele brave jongen, geen geluid, geen vrolijk kindergebabbel, geen gezaag. Een beetje vreemd toch. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en draai mij een beetje discreet om. Mijn vebazing is groot. Daar zit een oudere dame, rechtover haar in een kinderstoeltje zit een "GROTE TEDDYBEER". Na het afrekenen doet ze behoedzaam zijn jasje aan en schuifelt ze naar buiten met de beer teder in haar armen. Dit is Alzheimer. We zijn ontroerd maar ook een beetje triestig. Het mooiste vind ik toch de manier waarop de kelner haar blijft waarderen als mens.
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar. Verjaardags- en nieuwjaarskaartjes schrijven is ook nog een van haar geliefde bezigheden. Ze heeft zo haar eigen sociale netwerk, zo schrijft ze naar familie, vrienden, vrienden van vrienden, buren, vrienden van de familie, kortom bijna elke dag valt er wel ergens een kaartje in de bus van haar. Zelf ontvangt ze natuurlijk ook massa's wensen, die allemaal uitgestald worden op de kasten. Postzegels...maar ik ben afgedwaald, 'k wou alleen maar zeggen dat de wafels fantastisch gesmaakt hebben.
Bezoekers vertrokken, afwas gedaan, keuken opgeruimd, restjes in de ijskast, ik ben moe maar voldaan. De vrienden waren een half uur te laat, gevolg kip te lang in de oven gestaan en een beetje droog. Gelukkig kon ik het heuvel verhelpen met een lekker sausje op basis van witte wijn, beetje boullon, beetje room en curry. Het heeft gesmaakt of ze deden alsof?? In ieder geval was het een hele gezellige namiddag met een leuke babbel. De Koreaanse vriendin zegt steeds in gebroken engels :"Oh Annie, we have a story". Dan begint ze haar verhaal, een beetje vermoeiend om te volgen, soms ook heel hilarisch. En waar ik morgen steevast zal van genieten dat zijn de restjes...
Raar dat spinazie zoveel herinneringen laat opborrelen. Gisterenavond waren we het groene goedje aan het eten toen ik me plots herinnerde dat mijn moeder altijd zei :"Eet maar veel spinazie, daar word je sterk van, het bevat ijzer". Er was in die periode een cartoon op TV van "Popeye the sailorman", een matroos die altijd in een moeilijke situatie terecht kwam en op de een of andere manier aan een blik spinazie geraakte, goot het spul naar binnen, werd dan zo sterk dat hij elke belager aankon. In jaren niet meer gezien. Andere series uit de jaren stillekes passeerden de revue : Ivanhoe, Johan en de Alverman, Bonanza, nonkel Bob..... Wij hadden in het begin zelf nog geen televisie maar mochten bij de buren gaan kijken, meestal op woensdagnamiddag. Tot mijn ouders een bedrag(je) erfden. Er werd een TV van gekocht en voor gans het gezin een paar nieuwe schoenen en het geld was op. Nog een schepje spinazie voor jou schat? Mijn vriend haalt me terug uit de jaren zestig naar 2013.
Vandaag moet ik dringend een menu samenstellen voor zaterdagmiddag. Niet zo simpel. Een bevriend koppel, waarvan de vrouw Koreaanse is, komt op bezoek. Ze is redelijk kieskeurig en onze Belgische keuken kan haar niet bekoren, alleen pannekoeken vindt ze heel lekker. Ik herinner me nog de eerste maal dat ze kwamen eten. Ik had mijn best gedaan om iets aziatisch te koken met rijst en zo en was ervan overtuigd dat ik een goeie keuze had gemaakt. Niets was minder waar, de man was erg teleurgesteld dat hij WEERAL rijst moest eten en had gehoopt bij ons eens een patatje te krijgen. Dus ik sta voor een dilemma. Het zal een mix worden om beiden tevreden te stellen. Een romig Champignonsoepje, daarna kip (eten ze ook veel in Korea) met groenten en KROKETJES voor de vriend en een ijsje als dessert, wie lust dat niet? Nu maar hopen dat het smaakt voor iedereen!
Een blauw kleurtje vandaag om de winterblues te verdrijven. Het blauw doet me dromen over een wolkenloze hemel met een stralende zon die met haar warmte onze stramme spieren streelt. De grijze donkere dagen beginnen zwaar te wegen. Mijn energie is bijna volledig opgesoupeerd en ik snak naar de lente, wie niet? Deze morgen ons overslapen. Zeven uur in plaats van kwart voor zes. De winter begint zijn tol te eisen. Vriend loopt rond als een kip zonder kop. Het werk verwittigd om hem gerust te stellen, niets gebaat, de zenuwen gieren door zijn lichaam en hij probeert de verloren tijd in te halen,wat natuurlijk onmogelijk is. Ik haal opgelucht adem als hij de deur achter zich dichttrekt en de rust terugkeert.
Ik ben geabonneerd op het tijdschrift "Change". Daarin werd gevraagd om een positief verhaal door te sturen over een lichtpuntje in de duisternis, een uitweg net toen de problemen onoverkomelijk leken. Een positief verhaal dat ook andere mensen kan inspireren. Hier volgt mijn verhaal dat gepubliceerd werd in het winternummer.
NEUS DICHTKNIJPEN EN SPRINGEN
Het is nu ongeveer dertien jaar geleden. Ik reed doelloos rond met de auto. November, donker en koud, gevlucht voor de agressie van mijn man, reeds de derde maal die week. Dit kon zo niet langer. Ik schreeuwde het uit : "Dit MOET stoppen!" Ik bleef de woorden maar herhalen tot mijn keel er schor van werd. Ik kon niet meer. Het duurde nu al jaren en het werd steeds maar erger naarmate onze bloeiende zaak groeide en de stress groter werd. Toen ik een beetje bedaarde, trok een bericht op de radio mijn volle aandacht : "Het boek 'Eindelijk Alleen' van Frieda Laevaerts ligt vanaf morgen in de boekhandel". 's Anderendaags ben ik het gaan kopen en heb het in één ruk uitgelezen. Het was alsof mijn eigen verhaal erin beschreven stond. Dit boek heeft mij uiteindelijk over de streep getrokken.
Na 27 jaar huwelijk ben ik vertrokken. Een verscheurende keuze. Een koffertje met wat kledij en mijn lievelingsboeken. Spirituele boeken waar ik al die jaren veel troost uit had geput. Alles achterlatend, mijn mooie huis dat ik met veel liefde had ingericht, maar waar ik ook ontelbare scherven had opgeraapt, scherven die diepe wonden hadden veroorzaakt in mijn hart. Acht maanden later ging ook onze zaak failliet en verloor ik ook nog eens mijn job. Teveel vertrouwen in mensen die het drankprobleem van mijn ex misbruikten om zichzelf te verrijken.
HET LEVEN BEGINT WANNEER DE ANGST VERDWIJNT.
Maar hier komt het grote "Change moment"! Tijdens mijn huwelijk was er de dagelijkse angst voor de psychische mishandeling, de vernederingen en de agressie. Door weg te gaan viel deze angst weg, er kwam rust in de plaats en tijd om tot mezelf te komen. "Life begins when fear ends" las ik onlangs op facebook. Ik kan het zelf niet beter verwoorden. Ik kreeg tijd voor mezelf en mijn twee schattige kleinkinderen, vriendschap en hulp van familie en (echte) vrienden.
Ondertussen heeft een nieuwe liefde mijn pad gekruist en hebben we een bescheiden rijhuisje gekocht dat we nog steeds aan het opknappen zijn. Financieel moet ik het met veel minder stellen, maar ik heb er zoveel meer voor in de plaats gekregen.
Kom maar moeizaam op gang vandaag, het weekend was een beetje zwaar. Zaterdagavond samenkomst met de zusjes, je kent dat wel, lekkere hapjes, een heerlijk wijntje, een gezellige babbel over ditjes en datjes, een beetje filosoferen en al vlug is het drie uur onder de morgen. Gisteren op de koffie bij een bevriend echtpaar op leeftijd (80). Hadden de hulp ingeroepen van Sam om te komen tolken voor hun nieuwe bulgaarse buren. Terug spijs en drank in overvloed, te veel om goed te zijn (lees om gezond te zijn).
Het is nu bijna een maand geleden dat Matthias nog geweest is. De bulgaarse opa komt mij drie maanden aflossen. Ik mis hem enorm, maar het geeft mij nu ook de mogelijkheid om een beetje werk in te halen. Verleden week eindelijk het kerstgerief eens gesorteerd op de zolder. Al jaren ligt alles door elkaar in kartonnen dozen, kerstversiering, verpakking, lintjes... Wat de lintjes betreft, (misschien belachelijk) maar ik spaar alles, strijkijzer er over en deze zijn klaar voor een tweede gebruik. Geleerd van mijn grootmoeder. Zij deed ook hetzelfde met geschenkpapier(tjes), zover wil ik het niet drijven!
Ik ben nog maar een kleine man, maar zie wat ik allemaal al kan. Kruipen doe ik niet meer, alé, af en toe nog een keer. Speelgoed vind ik maar saai, daarom dat ik naar oma's spullen graai. Plastic potjes vliegen in het rond. Alles ligt verspreid op de grond. Ik balanceer er behendig tussendoor, want ik ben nog iets anders op het spoor. Houten lepels om te trommelen, wasspelden en een grote doos om in te rommelen. Wat is het toch fijn, om één jaar te zijn! .
Weinig tijd om te schrijven. Mijn dagen zijn gevuld met spelen, gaan wandelen, eten geven en pampers verversen. 's Avonds plof ik uitgeteld in de zetel, moe maar voldaan. De liefde en vriendschap die je van zo'n kind terugkrijgt is onbetaalbaar.
Op zaterdag 1 september hadden we een verjaardagsfeest. Een neef heeft Abraham gezien, vijftig geworden dus. Enkele weken geleden viel de uitnodiging in de bus met de vermelding : "Geen geschenken aub, liever een financiële bijdrage voor de bouw van de kleuterschool in Sabou - Bourkina Faso." Na een Afrika reis was de neef zeer onder de indruk. Hij besloot iets te ondernemen om het lot van de allerkleinsten te verbeteren. Mooi initiatief!
Familie en vrienden waren massaal aanwezig. In de zaal hingen tekeningen en foto's van het project. Na de receptie was er een "Bourgondisch buffet" voorzien, gevolgd door een dansparty met leuke muziek voor jong en oud. De neef had het geweldig druk. Iedereen hing aan zijn lippen wanneer hij in geuren en kleuren begon te vertellen over de samenwerking met de afrikaanse mensen en hoe moeilijk het is om je aan te passen aan hun mentaliteit. Er was enorm veel ambiance en een goede sfeer. Het feest duurde tot in de vroege uurtjes. Onze neef was overgelukkig, zoveel steun had hij niet verwacht. Hij start binnenkort met een weblog zodat we de bouw van de kleuterklasjes op de voet kunnen volgen. We keerden moe maar voldaan huiswaarts. Een goed doel gesteund en ons op de koop toe heel goed geamuseerd!
Bij de renovatie van het huis had mijn vriend beslist de oude vloer in de zithoek terug te plaatsen, kwestie van iets authentiek te behouden. De rest van het gelijkvloers kreeg een nieuwe tegel. Een goeie compromis, alle twee tevreden. Achteraf opperde ik dat het toch knus zou zijn met een modern tapijt onder de salontafel. De vriend die eerder praktisch is aangelegd dan dat hij zou kiezen voor gezelligheid vond dat niet zo'n goed idee. Een ganse uitleg over gemakkelijk kuisen en hygiëne... alsof hij dagelijks niets anders doet?? Enfin, ik heb wijselijk gezwegen en dacht : "mijn dag komt nog wel."
Mijn dag is dus vandaag gekomen! De vakantie loopt stilaan op zijn einde, de zoon en schoondochter moeten aan het werk. Kleine Matthias zal dus terug dagelijks komen. Het kind kan hier toch niet rondkruipen op een koude vloer? Deze morgen zijn we (zonder commentaar) een leuk tapijt gaan kopen. Yes, ik heb mijn slag thuisgehaald!
Jaarlijks houd ik een agenda bij. Daarin worden niet alleen de afspraken genoteerd, maar ook de menu's die ik voorgeschoteld heb wanneer vrienden of familie op bezoek kwamen. Zo vermijd ik om tweemaal hetzelfde klaar te maken voor dezelfde personen, wat vroeger wel eens gebeurde. Het is ook praktisch bij twijfel. "Wanneer was de familie Janssens hier ook alweer?". "Momentje, even de agenda raadplegen." Soms schrijf ik een woordje uitleg bij uitzonderlijke weersomstandigheden. Bijvoorbeeld op 1 februari staat er : "Het vriest dat het klettert." Ik noteer ook wanneer ik een beetje ben afgevallen : "van 63 kg naar 61.5 kg!!!" Ik plak er kaartjes in van restaurants waar we lekker gegeten hebben, interessante artikels uit tijdschriften over tuinieren, kruiden, boeken die ik nog wil lezen, films die ik absoluut wil zien of een leuke citytrip voor de toekomst. Terwijl ik door het kleurrijke boek blader, valt het me op dat er dit jaar verschillende bedankingskaartjes tussen zitten. Zo was er begin juli de uitnodiging van de zusjes (ik heb er drie) voor een etentje. Er was een prachtige ruiker bloemen en een kaartje "Bedankt voor alles". Na de dood van de ouders heb ik mij ontfermt over onze jongste zus Miranda die mentaal gehandicapt is. Dat wordt dus erg gewaardeerd.
Later, in dezelfde maand was er het leuke kaartje van de buurvrouw, voor de goede zorgen van haar zieke poesje "Rosti" tijdens hun vakantie in Corfu.
In augustus het fijne kaartje van een nichtje en haar twee lieve dochtertjes : "Hartelijk bedankt voor de warme ontvangst en de mooie gezellige namiddag die we bij jullie mochten doorbrengen".
Ook het kaartje uit "Firenze", gevonden in de lederen geldbeugel, geschenk van zus M-P voor de verzorging van hun katten, zelfs dat kaartje is in de agenda geplakt.
Het is hartverwarmend zoveel dankbaarheid!
Dit is niet zo maar een agenda, maar een "book of live". Ik ben een gelukkig mens, omringd door zoveel vriendschap. Ben benieuwd wat de rest van het jaar nog zal brengen.
Kinderen en kleinkinderen zijn deze morgen samen vertrokken voor een weekje naar Bretagne. Het allerlaatste weekje. Ze hebben er een huisje gehuurd niet ver van de kust. Hopelijk valt het weer nog een beetje mee. Ik heb nog niets vernomen en hoop dat ze goed aangekomen zijn. De vakantie loopt stilaan op zijn einde. Morgen keren mijn zus en schoonbroer terug uit Toscane. Gedaan met mijn dagelijkse wandeling naar de poesjes. Misschien moet ik er een gewoonte van maken elke dag een wandelingetje te doen, zo maar, zonder doel. Op 3 september gaat Emelie naar het tweede leerjaar en ik krijg mijn taak van opvang oma terug. Matthias zal dan opnieuw mijn dagen komen opvrolijken. Ik kijk er naar uit!
Vandaag samen met de dochter naar de kapper, we zijn terug een beetje toonbaar, geknipt en gekleurd om het oprukkende grijs een beetje te verbergen (in mijn geval dan toch, niet bij de dochter natuurlijk).
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar.
Bezoekers vertrokken, afwas gedaan, keuken opgeruimd, restjes in de ijskast, ik ben moe maar voldaan.
Ik ben geabonneerd op het tijdschrift "Change". Daarin werd gevraagd om een positief verhaal door te sturen over een lichtpuntje in de duisternis, een uitweg net toen de problemen onoverkomelijk leken. Een positief verhaal dat ook andere mensen kan inspireren. Hier volgt mijn verhaal dat gepubliceerd werd in het winternummer.
Jaarlijks houd ik een agenda bij. Daarin worden niet alleen de afspraken genoteerd, maar ook de menu's die ik voorgeschoteld heb wanneer vrienden of familie op bezoek kwamen. Zo vermijd ik om tweemaal hetzelfde klaar te maken voor dezelfde personen, wat vroeger wel eens gebeurde.
