Enkele weken geleden ging ik vlug naar de bakker, ben dus nooit zover geraakt. Onderweg heb ik een beetje te uitbundig de grond gekust, gevolg, gebroken pols, blauw oog en operatie. Een metalen plaat moet het boeltje bij mekaar houden. Minstens drie maanden zegt de dokter alvorens ik mijn linkerhand terug normaal zal kunnen gebruiken. Wat een geluk dat we nog een rechterhand hebben!
Dat rechterhand draait dus voor het ogenblik een pak overuren. Met de tijd leert men heel behendig te zijn, toch zijn er zaken die gewoon niet lukken. Al eens geprobeerd een BH aan te doen met één hand?
Vandaag begonnen met kinesitherapie, 3x in de week. Nog enkele weken en dit onaangename voorval kunnen we ook weer achter ons laten. Tegen de feestdagen zal ik hopelijk zelf mijn vlees terug kunnen snijden.
Wat mij bijblijft is de goedheid van de mensen. De spontane hulp, de vreemde man die mij met zijn wagen heeft thuisgebracht, de bezorgdheid van de kinderen, familie en vrienden, echt hartverwarmend.
Kleinkinderen zijn dikwijls een motivatie om nog een iets op het blog te plaatsen.
Mooie foto's die je wilt delen na een heerlijke herfstwandeling met je hartedief of de leuke uitspraken die je absoluut niet wil vergeten en noteren voor later.
Zo was er onlangs de uitleg van Matthias toen hij geveld was door een buikgriep : "Oma, mijn kakka is ziek, hij is gesmolten."
Op een avond merkte hij op dat de maan LEEG was. (na volle maan)
