Gisteren hadden we bezoekers. De zoon, schoondochter, schoonmoeder van de zoon uit Bulgarije, de kleinkinderen Emelie en Matthias en mijn jongste zus, een ganse bende dus. Zaterdag was ik al druk in de weer, boodschappen doen en zoveel mogelijk eten voorbereiden zodat ik op de dag zelf niet te veel stress heb. Mayonaise maken, appelmoes voor de kleinsten en een aardbeien coulis voor bij het dessert. Aardbeitjes geplukt in de tuin, zorgvuldig gewassen, gesneden, met suiker een beetje gegaard, laten afkoelen en afgewerkt met een scheutje dadelazijn en verse muntblaadjes. Nu kon dat nog een nachtje trekken in de koelkast. Het was hier zondagmiddag een hele leuke bende, het zonnetje was van de partij en iedereen was goedgemutst. Het eten had voortreffelijk gesmaakt, de hoogste tijd voor een dessertje. Vanille ijs met een soepje van aardbei. Ik open de deur van de ijskast, neem de kom met de aardbeien op het bovenste schap, een heerlijke taart staat op het onderste schap. Op dat ogenblik komt Matthias (1,5 jaar) voor mij staan, grabbelt naar de taart, ik laat de kom los om het gebak te redden, maar helaas, de glazen schotel met het rode goedje klettert met veel lawaai op de stenen vloer in duizend stukjes. Aardbei overal, het loopt heel langzaam van mijn benen naar beneden. Matthias kijkt me verschrikt aan : "Oei oma", een paar seconden later schudt hij meewarig zijn krullenbol alsof hij wil zeggen : "Wat heb je nu weeral uitgestoken!" Iedereen kwam toegesneld om de zoete smurrie zo vlug mogelijk op te ruimen. Het was dan maar vanille ijs zonder...maar de kaastaart was toch tenminste heel gebleven. Vandaag heb ik dan maar de vloer geschrobd, hij plakte bijna net zo hard als die ouderwetse vliegenvangers van vroeger.
Deze mooie woorden hebben mij diep geraakt en zijn voor vele mensen van toepassing denk ik. Toevallig gevonden in een dichtbundel toen ik de boekenkast aan het opruimen was.
Ik duik uit een gesloten verleden, in de ruimte van het "nu". Al blijf ik nog levensschuw, gevangen in wat werd geleden... Toch lokt het leven nieuw!
Klokslag middernacht heeft ze zich aangemeld, in vol ornaat en vergezeld van het tergende, irritante zzzzzzz.... De eerste MUG. Een prik op mijn hand doet me ontwaken uit de eerste lichte slaap. Vriend lief ligt zalig te snurken en is zich van geen kwaad bewust. Ik het bed uit, slaapdronken naar de badkamer, ik zal dat probleem eens vlug gaan oplossen zie. Rommel enkele minuten in de kasten. Waar liggen die apparaatjes om de muggen te verjagen? Zonder lenzen ben ik bijna zo blind als een mol, het is dus een beetje tasten in het duister. Eindelijk, doosje gevonden, tabletje in het toestelletje en toestelletje in het stopcontact. Rapper gezegd dan gedaan, ik kan de gaatjes niet vinden. Ik beweeg langzaam heen en weer over de contactdoos tot de pinnetjes hun bestemming gevonden hebben. De vriend is nog steeds een hele dikke boom aan het zagen. Voorzichtig kruip ik terug het bed in, vriend wakker, draait zich naar mij toe en zegt : "Ik kan maar niet in "t slaap geraken!" Hum???
De vriend is verleden zaterdag vertrokken naar Bulgarije voor een weekje. Elk jaar bezoekt hij zijn hoogbejaarde vader (88). Soms ga ik mee, dit jaar daarentegen ben ik achtergebleven in ons koude, natte kikkerlandje. Verkeerde keuze dus, gezien de weersomstandigheden. Dagelijks krijg ik een opbeurend telefoontje hoe warm het daar wel is, 32 graden, hoe heerlijk het is buiten onder de fruitbomen en hoe lekker het stukje lamsvlees smaakt op de BBQ. Slik. Een nichtje is deze week een nachtje komen slapen, een lichtpuntje in deze donkere dagen. Wij hadden een gezellige uitstap gepland in de stad, niet dus, het weer was de grote spelbreker. Regen, wind en hagelbuien nodigen niet echt uit om rond te kuieren in de winkelstraten. We hebben tot elf uur aan de ontbijttafel zitten kletsen over ditjes en datjes, heerlijk, net twee onnozele tieners. Tegen de middag een restaurantje bezocht waar we voor de deur konden parkeren. Genoten van de overheerlijke seizoengroeten "de asperge". Terug vlug de auto in tot op de parking van een grote kledingzaak waar we ons hartje konden ophalen tussen de kleurrijke kledij, schoenen en handtassen en wat niet onbelangrijk was, we bleven droog! Weer of geen weer, het is toch nog een prettige dag geworden. 's Avonds een telefoontje van de vriend, hoe spijtig dat ik er niet bij ben. Was vandaag in de rozenvallei, velden zover je kan zien met bloeiende rozen. Het is nu de pluktijd voor het vervaardigen van de beroemde "Bulgaarse rozenolie". En de geur... overweldigend, en die kleuren... Slik, dat is nu al jaren dat ik dat zou willen zien, ofwel was het nog te vroeg en waren de bloemen nog niet open, ofwel waren we te laat en waren de velden reeds kaalgeplukt met hier en daar nog een verwelkte roos. Dat is pech hebben, maar geen nood, de vriend heeft een paar rozen geplukt en zal ze meebrengen. Een schrale troost... .
Dit moet ik toch even kwijt. Tijdens het douchen moet ik plots denken aan de kinesiste waar ik zo'n dertig jaar geleden in behandeling was. Ik herinner mij hoe ze vertelde over haar reizen naar India, ze was gek op India. Ze had een schattig zoontje van een Indische man, een prachtig kind met gitzwarte ogen. Ze was een Bewuste Ongehuwde Moeder, een heel speciale vrouw. Ze gaf me goede raad, massage en modderbaden. Het is allemaal zo lang geleden, hoe zou het nog met haar zijn?....
Later op de dag zit ik op facebook. Mijn aandacht wordt getrokken naar een krantenartikel dat iemand gepost heeft. Ik herken de foto van de vrouw, het is mijn kinesiste. Ik lees : BELGISCHE VROUW VERMOORD IN ECUADOR. De 75jarige vrouw had zich gevestigd in Ecuador om zich in te zetten voor de straatkinderen. Ze verschafte twee jongens onderdak en liet ze op haar kosten studeren. Na een ruzie hebben ze haar vermoord, haar lichaam gedumpt in een put in de patio van haar eigen huis en dichtgegooid met beton. Ze vertelden iedereen dat ze terug naar België vertrokken was en stelden het huis te koop.
Ik huiver bij het lezen van dit luguber bericht, daar ben ik echt niet goed van. Moest ik daarom aan haar denken, raar toch...
Kleindochter Emelie, 7 jaar, nam me onlangs in vertrouwen. Het ging over vriendjes in de klas en wie er al een liefje had. "Ja oma, ik heb verschillende vriendjes maar ik weet niet welke te kiezen. Mijn beste vriendin daarentegen heeft dat probleem niet". "Hoezo?", vroeg ik. "Elise en Jeroen passen zo goed samen, die zijn echt voor elkaar gemaakt". Haar gezichtje stond heel ernstig, maar ik moest moeite doen om mijn lach in te houden bij zoveel volwassenheid in een zevenjarig kind. .
Elk jaar opnieuw ben ik de gelukkigste mens van de wereld wanneer ik voor het eerst, na de lange koude winter, 's morgens gewekt word door een vogelconcert. Deze morgen was het zover. Nog een beetje schuchter, maar toch... Rond half acht hoorde ik een paar vroege vogels die ongeduldig op de lente wachten. "Daar is de lente, daar is de zon..." Van wie was dat liedje ook weeral?
Complimentendag in het leven geroepen door het tijdschrift "Change", in samenwerking met b-post. Een mooi initiatief. Hoewel ik vind dat complimentjes geven zich niet moet beperken tot die ene dag. Bij deze een welgemeend compliment aan alle (b)loggers voor zoveel creativiteit die dagelijks op deze site wordt gepost. Ieder volgens eigen vermogen en interesse. Het schenkt oneindig veel plezier, zowel voor de (b)logger zelf, als voor de bezoekers. .
Vandaag las ik een artikel dat mij een beetje verbaasde, het kwam hier op neer : "Mensen denken dat een soul mate iemand is waarmee het perfect klikt, twee handen op één buik, iets waar iedereen van droomt om ooit tegen te komen. Niet dus. Een soul mate is een spiegel, een persoon die je met de neus op de feiten drukt totdat je inzichten krijgt om spiritueel te evolueren. Het is hoogstwaarschijnlijk de meest belangrijke persoon die je ooit in je leven zult tegenkomen omdat ze je doen ontwaken. Voor altijd met een soul mate samenleven is onmogelijk, veel te pijnlijk. Ze bezorgen je obstakels om te overwinnen, breken je hart open en maken je zo wanhopig dat je uiteindelijk tot aktie overgaat en je niet anders kunt dan je leven veranderen."
Geen romantiek, maar in de meeste gevallen uw ergste nachtmerry die je hoogste potentieel naar boven haalt. Dit geeft mij natuurlijk een heel andere kijk op mijn dertig jaar turbulente huwelijk met mijn ex. en de uiteindelijke breuk. Na het verwerkingsproces was er geen haat of wrok maar bleef er alleen nog dankbaarheid over omdat ik nu in het leven sta waar ik volgens mij nooit had gestaan zonder deze moeilijke jaren te beleven. 't Is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Enkele jaren geleden vond ik sociale netwerken maar niets, nu vind ik het een van de meest fantastische uitvindingen van de laatste decennia. Het begon allemaal zeer onschuldig. Schoorvoetend maakte ik een facebook account aan en verstuurde enkele vriendschapsverzoeken. Snel kwamen de positieve reacties binnen. Ik begon mensen op te zoeken die ik jaren geleden uit het oog verloren had, ook daar kreeg ik vlug respons. Oude vriendschappen worden hernieuwd, nieuwe vriendschappen worden geboren. Er worden afspraken gemaakt voor een koffietje en een gezellige babbel. Foto's gedeeld, favoriete boeken, favoriete muziek, film...Dit is magisch! Ik moet eerlijk toegeven dat ik misschien wel een beetje te enthousiast ben en overdrijf. Er dreigt gevaar voor verslaving. Tussen mijn dagelijkse bezigheden door krijg ik meermaals de drang om te kijken of er iemand iets gepost heeft. Heb ik zelf iets gepost, dan wil ik zo vlug mogelijk weten wie er "geliked" heeft. Niet goed bezig dus. Zeker in 't oog houden dat het niet uit de hand loopt!
Gisterenavond het verloop van de dag even de revue laten passeren. Ik was helemaal niet tevreden over mezelf.
TE WEINIG GEDAAN : één schuif in de keuken (ont)rommel(d), lees uitgekuisd, de vaatwas leeggemaakt, een paar lakens gestreken, zelfs niet gekookt, er waren nog restjes om op te warmen van de dag voordien. Maar wel... TE VEEL gesnoept, te veel aan de laptop, gelezen...Gevolg, te veel schuldgevoelens. Ik zoek een zondebok, de winter, de koude grijze dagen. Een natuurlijke reactie van ons lichaam om onze laatste energie nog een beetje te sparen tot de lente komt? Vandaag is er een lichtpuntje. In de tuin staan de sneeuwklokjes te schitteren in de zon, symbool van de hoop, voorbode van de lente! .
De rust is eindelijk teruggekeerd, behalve voor de vriend die nog steeds met veel pijn door het huis sloft. Deze nacht gedroomd over vliegende vogels. Normaal verdwijnt de herinnering aan een droom onmiddellijk bij het ontwaken. Deze keer was anders. De vogels bleven door mijn hoofd spoken. Dat wil zeggen dat we te maken hebben met een droomsymbool. Dus direct opgezocht. "Het zien van vliegende vogels is een teken van voorspoed voor de dromer. Alle onaangename omstandigheden verdwijnen voordat de voorspoed zich aandient". Goede vooruitzichten dus!
. Het was een beetje hectisch de laatste dagen. Vriend ziek, met jongste zus naar de spoed zondagmorgen, kinderen en kleinkinderen op bezoek met carnaval, Emelie (kleindochter) die blijft logeren, tussendoor naar het hospitaal bij zus. Steentje in de nieren, op zich niet zo erg maar wel verschrikkelijk pijnlijk. Voor het ogenblik is alles nog rustig, dus nog even genieten!
De vriend zit al een week thuis met een pijnlijke rug, het is een zwakke plek en toegegeven het is geen pretje. Zuchtend, kreunend en steunend sloft hij van de zetel naar de tafel, probeert een beetje te lezen en sleept zichzelf terug naar de zetel om te slapen (van de medicatie). Ik moet mijn best doen om mijn energie op peil te houden. De aanblik van zijn door pijn vertrokken gezicht maakt mij een beetje moedeloos, ook het feit dat ik hem niet kan helpen. Ik loop dus door het huis, MP3 speler in de zak en koptelefoon op (gekregen van de zoon voor moederdag), dat maakt het werk een beetje aangenamer. Morgen vrienden op bezoek, dat zal hopelijk zijn zinnen een beetje verzetten. Vandaag al een stoofpotje gemaakt van varkenswangetjes, dan kan dat een nachtje trekken en smaakt het morgen nog zo lekker!
Vandaag samen met de dochter naar de kapper, we zijn terug een beetje toonbaar, geknipt en gekleurd om het oprukkende grijs een beetje te verbergen (in mijn geval dan toch, niet bij de dochter natuurlijk). Nu we toch op stap zijn en tevreden over ons nieuw "koppeken" gaan we een kleinigheid gaan eten in ons favoriete restaurantje. We hebben geluk, achteraan is er nog een tafeltje voor twee vrij. Terwijl we op onze bestelling wachten en gezellig zitten te keuvelen, trekt het gesprek aan het tafeltje achter ons, de aandacht. Een dame met een lieve, zachte stem spreekt bemoedigend : "Maar jij bent toch een flinke, brave jongen. Wil je nog een cola? Grote jongen, uw bordje helemaal leeg gegeten". Ze roept de kelner en bestelt nog een wit wijntje en een cola. "Zeker mevrouw, heeft het gesmaakt? Mag ik afruimen?" Wij vinden het wel een hele brave jongen, geen geluid, geen vrolijk kindergebabbel, geen gezaag. Een beetje vreemd toch. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en draai mij een beetje discreet om. Mijn vebazing is groot. Daar zit een oudere dame, rechtover haar in een kinderstoeltje zit een "GROTE TEDDYBEER". Na het afrekenen doet ze behoedzaam zijn jasje aan en schuifelt ze naar buiten met de beer teder in haar armen. Dit is Alzheimer. We zijn ontroerd maar ook een beetje triestig. Het mooiste vind ik toch de manier waarop de kelner haar blijft waarderen als mens.
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar. Verjaardags- en nieuwjaarskaartjes schrijven is ook nog een van haar geliefde bezigheden. Ze heeft zo haar eigen sociale netwerk, zo schrijft ze naar familie, vrienden, vrienden van vrienden, buren, vrienden van de familie, kortom bijna elke dag valt er wel ergens een kaartje in de bus van haar. Zelf ontvangt ze natuurlijk ook massa's wensen, die allemaal uitgestald worden op de kasten. Postzegels...maar ik ben afgedwaald, 'k wou alleen maar zeggen dat de wafels fantastisch gesmaakt hebben.
Bezoekers vertrokken, afwas gedaan, keuken opgeruimd, restjes in de ijskast, ik ben moe maar voldaan. De vrienden waren een half uur te laat, gevolg kip te lang in de oven gestaan en een beetje droog. Gelukkig kon ik het heuvel verhelpen met een lekker sausje op basis van witte wijn, beetje boullon, beetje room en curry. Het heeft gesmaakt of ze deden alsof?? In ieder geval was het een hele gezellige namiddag met een leuke babbel. De Koreaanse vriendin zegt steeds in gebroken engels :"Oh Annie, we have a story". Dan begint ze haar verhaal, een beetje vermoeiend om te volgen, soms ook heel hilarisch. En waar ik morgen steevast zal van genieten dat zijn de restjes...
Gisteren hadden we bezoekers. De zoon, schoondochter, schoonmoeder van de zoon uit Bulgarije, de kleinkinderen Emelie en Matthias en mijn jongste zus, een ganse bende dus.
Deze mooie woorden hebben mij diep geraakt en zijn voor vele mensen van toepassing denk ik. Toevallig gevonden in een dichtbundel toen ik de boekenkast aan het opruimen was.
Klokslag middernacht heeft ze zich aangemeld, in vol ornaat en vergezeld van het tergende, irritante zzzzzzz.... De eerste MUG. Een prik op mijn hand doet me ontwaken uit de eerste lichte slaap. Vriend lief ligt zalig te snurken en is zich van geen kwaad bewust. Ik het bed uit, slaapdronken naar de badkamer, ik zal dat probleem eens vlug gaan oplossen zie. Rommel enkele minuten in de kasten. Waar liggen die apparaatjes om de muggen te verjagen? Zonder lenzen ben ik bijna zo blind als een mol, het is dus een beetje tasten in het duister. Eindelijk, doosje gevonden, tabletje in het toestelletje en toestelletje in het stopcontact. Rapper gezegd dan gedaan, ik kan de gaatjes niet vinden. Ik beweeg langzaam heen en weer over de contactdoos tot de pinnetjes hun bestemming gevonden hebben. 
Dit moet ik toch even kwijt. Tijdens het douchen moet ik plots denken aan de kinesiste waar ik zo'n dertig jaar geleden in behandeling was. Ik herinner mij hoe ze vertelde over haar reizen naar India, ze was gek op India. Ze had een schattig zoontje van een Indische man, een prachtig kind met gitzwarte ogen. Ze was een Bewuste Ongehuwde Moeder, een heel speciale vrouw. Ze gaf me goede raad, massage en modderbaden. Het is allemaal zo lang geleden, hoe zou het nog met haar zijn?....
Kleindochter Emelie, 7 jaar, nam me onlangs in vertrouwen. Het ging over vriendjes in de klas en wie er al een liefje had.
Elk jaar opnieuw ben ik de gelukkigste mens van de wereld wanneer ik voor het eerst, na de lange koude winter, 's morgens gewekt word door een vogelconcert.
Complimentendag in het leven geroepen door het tijdschrift "Change", in samenwerking met b-post. Een mooi initiatief. Hoewel ik vind dat complimentjes geven zich niet moet beperken tot die ene dag.
Vandaag las ik een artikel dat mij een beetje verbaasde, het kwam hier op neer :
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar.
