Een selfie, een gefotografeerd zelfportret gemaakt met een digitale camera. Het gebruik is populair bij jongeren. Het woord "selfie" werd in 2013 opgenomen in de Dikke van Dale en verkozen tot het woord van het jaar in Nederland en Vlaanderen.
Het was leuk om het ook eens uit te testen. Het voordeel is dat je kunt blijven proberen tot je het gewenste resultaat bereikt.
Eindelijk is het zo ver, de grote werken zijn achter de rug. De klus was geklaard in een dag, van half acht 's morgens tot half tien 's avonds. Een oudere man kwam de plaatsing doen. Hij begon heel rustig en traag de dozen te openen, het karton op te vouwen en andere afval netjes te sorteren. Ik dacht bij mezelf, my God, dat duurt hier minstens een week! Stilaan begon alles vorm te krijgen en mijn vertrouwen groeide met de minuut. Zo zie je maar dat je niet als een stress kip moet rond hollen om veel werk te verrichten op korte tijd.
Vandaag lichtmis en er wordt massaal gebakken, spijtig niet ten huize "Amanzimtoti". We kamperen nog steeds in de zithoek tot woensdag. In de namiddag gaat de deurbel. Een lieve buurvrouw staat voor mijn neus met een bord dampende vers gebakken pannenkoeken. Een hele leuke verrassing. Zo iets maakt mij echt gelukkig, het geeft mij een gevoel van verbondenheid met anderen. Een bevestiging dat het nog zo slecht niet gaat in de wereld, alleen... moeten we het willlen zien in kleine dingen.
De keuken werd zopas geleverd. De vriend zal mij moeten zoeken tussen de kartonnen dozen. Het wordt steeds maar chaotischer. Morgen komt de zoon de elctriciteit nog een beetje aanpassen en dan is het wachten tot volgende week dinsdag voor de plaatsing. Er is ook een positief kantje aan het kamperen, ik moet (of liever kan) niet koken, dus gaan we deze avond uit eten, lekker gezellig ontspannen.
Een mooi weekend achter de rug. Zaterdag met schoondochter naar Brugge om een voorstelling bij te wonen van "Els De Schepper". Een fantastische madam, ik ben grote fan. Het is lachen geblazen van begin tot het einde. Vooraf een lekker etentje in een gezellig restaurantje in Belle Epoque stijl. Dit alles met het prachtige Brugse decor op de achtergrond. Van het noodweer hebben we weinig gemerkt 's avonds. We moesten wel opboksen tegen een hele krachtige wind. Zondagmorgen hoorde ik pas wat een ravage er was aangericht in West*Vlaanderen.
De zondag met de vriend naar een aperitiefconcert. Walter Vleminckx - piano en Thierry Marinelli - viool, speelden stukken van Beethoven, Brahms en Fritz Kreisler. Het was eens iets anders. Ik kan wel genieten van klassieke muziek, zolang het maar niet te zwaar en te dramatisch wordt.
Vandaag is het gedaan met de pret, het kan niet alle dagen kermis zijn nietwaar. Straks komt de dochter helpen om in de keuken plafond en muren af te wassen want vrijdag wordt de nieuwe keuken geleverd. Pas op 4 februari wordt ze geplaatst, dus nog eventjes kamperen en op de tanden bijten.
Loslaten, ontspannen en gelukkig zijn door regelmatig "Fuck it" te roepen, dat beweert schrijver John Parkin in zijn gelijknamig boek!
We willen soms zo hard en zo graag betekenis geven aan ons leven dat we gefustreerd raken als we niet meteen weten hoe.
Het "fuck it" proces verloopt als volgt :
* Openstaan voor nieuwe ervaringen.
* Relax, hierdoor laat je los en aanvaard je dat alles ok is zoals het nu is.
* Weten dat het leven een flow is waarin zowel positieve als negatieve dingen gebeuren. Het is
belangrijk dat je de momenten neemt zoals ze zijn, "go with the flow".
Het is zo een krachtige uitdrukking dat je je gestreste leven met een glimlach tegemoet kunt zien, zeg "fuck it" en je voelt je meteen beter.
Hier heb ik toch mijn vraagtekens bij, de theorie is goed, maar om dit nu toe te passzn in de praktijk???
Maar goed, ik heb nog een heleboel te doen, de huistaken wachten, boodschappen doen, het eten voorbereiden... Fuck it, dit kan nog eventjes wachten. Ik nestel mij gezellig in de zetel met een goed boek en relax...
Toen we tien jaar geleden een huisje kochten in deze straat hebben we de naaste buren uitgenodigd om kennis te maken en samen een glaasje te drinken, dit was na nieuwjaar en sindsdien hebben we dus de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in het leven geroepen. We zijn met vijf koppels en ieder heeft een beurtrol. Het is altijd heel gezellig en de laatste buurtnieuwtjes worden uitgewisseld, tijdens het jaar zien we elkaar bijna nooit, dus er valt heel wat bij te praten.
Dit jaar lijkt het een beetje stroef te gaan. Het is steeds weer uitgesteld, dan kan het niet voor de een, dan weer niet voor de ander, uiteindelijk... bijeenkomst op 1 februari. Nu hadden we afgesproken om allemaal een dessertje te maken en mee te nemen bij de gastvrouw. Dit zal ook in het water vallen. De ene buurvrouw heeft net een operatie achter de rug en stapt met krukken. de andere moet die dag haar dochter wegbrengen naar de luchthaven, die vertrekt voor drie maanden naar Afrika, de derde heeft uiteindelijk besloten toch niet te komen, de reden??? Ikzelf zit voorlopig zonder keuken, de oude uitgebroken, de nieuwe moet nog komen.
Toch ben ik er zeker van dat het een gezellig onderonsje zal worden, met een koppel minder en zonder dessertjes.
Na mijn gezaag van gisteren hoorde ik op de radio dat het Blue Monday was. Volgens Wikipedia werd die naam gegeven voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. In het leven geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall sinds 2005. De maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig en weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken, de dagen zijn nog donker en somber en de maandag is de moeilijkste werkdag van de week.
Dat verklaart misschien mijn trieste stemming gisteren.
Zijn er nog mensen die zich slecht gevoeld hebben op deze Blue Monday?
Ik heb het een beetje moeilijk om deze week in te zetten. Er zijn namelijk een paar nare zaken die moeten opgelost worden. Er is het auto ongeluk van de vriend juist voor kerstmis, een onverwacht kerstcadeautje. De vriend is er goed vanaf gekomen maar de auto heeft minder geluk gehad. We weten nog steeds niet of we zullen vergoed worden door de verzekering, het is een twijfelgeval wie er eigenlijk in fout was.
.
Dan is er nog de verwarming die steeds uitvalt. Ik moet dringend bellen naar de onderhoudsfirma. Een geluk dat het niet vriest dat het kraakt.
Komt er nog bij dat de keuken uitgebroken is en we voor het ogenblik een beetje aan het kamperen zijn. Een eenvoudige maaltijd klaarmaken is dus niet zo evident. Eind van de maand komt er een nieuwe keuken. Er moeten nog een paar aanpassingen gebeuren, hier en daar een paar stopkontakten verplaatsen of bijzetten. Plafond en muren moeten afgewassen worden. Ondertussen loop ik een beetje verloren en gestresseerd.
Wanneer ik mijn gezeur nu herlees besef ik wat een geluksvogel ik uiteindelijk ben. De vriend is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, we hebben nog steeds zachte temperaturen en binnenkort kan ik terug naar hartelust kokerellen in mijn splinternieuwe keuken. Shame on me!
Deze trof ik vandaag aan op een van de muren van ons binnenkoertje, in putje winter, waar komt die vandaan? Nou ja, putje winter... Met deze lentetemperaturen is het niet zo verwonderlijk. De natuur is een beetje ontredderd voor het ogenblik. Veel beweging was er niet in te krijgen in het beestje, misschien toch een beetje te vroeg de wijde wereld ingetrokken!
Onlangs nam ik Matthias mee naar de kapper. Krulletjes weg, we gaan voor COOL.
Elke twee minuten vraagt hij : "klaar?" Geduld is niet zijn sterkste eigenschap. De kapper belooft hem een snoepje als hij nog eventjes kan stilzitten. Dat helpt. Het resultaat is... hoe zal ik het zeggen, stoer, een grote verandering. Hopelijk vindt de mama het mooi.
Terwijl Matthias geniet van zijn welverdiende lolly is het mijn beurt. Hij volgt alle handelingen met veel interesse. Er wordt gewassen, geknipt, gekleurd en gedroogd. De kapper maakt hierbij gebruik van een timer. Telkens wanneer deze rinkelt roept Matthias : "Goeie morgen mensen, cocomelk drinken!" Grote hillariteit bij de andere dames. Hij start zijn dag steeds met warme chocomelk vandaar...
Het is zo een jaar of tien geleden, dat een goeie vriend van mij is overleden. Ik maakte me grote zorgen, wat is er van hem geworden? Is er leven na de dood, of toch niet? Is er meer tussen hemel en aarde dan dat wat men ziet? Op een nacht had ik een mooie droom. Mijn vriend was aan de telefoon.
"Ik dacht 'k ga eens bellen, 'k heb wat belangrijks te vertellen. Maak je over mij vooral niet druk. Mijn geluk kan hier niet meer stuk. Geen pijn, geen zorgen, geen schrik voor de dag van morgen."
Op de achtergrond hoorde ik hemelse muziek, heel rustgevend en ludiek. De verbinding werd plots verbroken. Had ik werkelijk met mijn vriend gesproken? De dood is inderdaad een groot mysterie en blijft vooral een moeilijke materie.
Matthias kreeg een chocoladekoekje, en nog een, en nog een derde... Toen vond mama dat het welletjes was, maar ons baasje maakte zich boos en bleef maar zeuren. De papa moeide zich ermee en stuurde het ventje naar de hoek, nog voor mama de kans kreeg zijn chocolademondje proper te maken. Matthias stapte met een air van "het kan me toch niet schelen" naar zijn gebruikelijk strafhoekje, drukte zijn neusje letterlijk tegen de nieuw geschilderde muur en liet een mooie chocolade afdruk achter.
Het was een verrukkelijk septemberweertje vandaag. De zon gaf het beste van zichzelf alsof ze ons nog eens extra wil verwennen. Ganse namiddag op het terras zitten schrijven tussen de zoemende bijen en de dartele koolwitjes. Tussendoor een paar mooie kiekjes genomen van de kleurrijke tuin. Bijtjes vliegen vlijtig van bloem tot bloem. Aardbeienplantjes leveren een laatste inspanning om nog een paar vruchten voort te brengen. De komkommers groeien nog weelderig en de braambessen kleuren langzaam van rood naar zwart.
Gelezen en goedgekeurd : over alles wat mij raakt, me blij maakt en me het gevoel geeft op de juiste golflengte te zitten.
Gelezen in een column van Susan Smit :
"Als je je laat meetrekken in andermans problemen en negatieve emoties, raak je weg van je eigen levenslust en innerlijke rust. Met deze manier van meevoelen en medelijden help je de ander niet en jezelf al helemaal niet. Het lijkt dan misschien dat je dichter bij de ander komt te staan als je de gevoelens van de ander in je opneemt en alsof je de last samen deelt, maar het tegendeel is waar : de last wordt verdubbeld. Natuurlijk wil je graag dat het goed gaat met je beminden en kun je van alles doen om ze te helpen, maar het is veel helender om jouw licht op hen te laten schijnen dan samen in de schaduw te zitten. We hebben elke dag de keuze, we kunnen ons richten op wat ons vreugde geeft of op wat ons verdrietig maakt. Dat betekent niet dat we de donkere kant van het leven negeren; het betekent alleen dat we er niet in blijven hangen. Wat we aandacht geven wordt groter. Dus laten we vooral voorrang geven aan alles wat mooi en goed is."
Niet altijd gemakkelijk, maar een mooie gedachte om deze week te starten.
Een selfie, een gefotografeerd zelfportret gemaakt met een digitale camera. Het gebruik is populair bij jongeren. Het woord "selfie" werd in 2013 opgenomen in de Dikke van Dale en verkozen tot het woord van het jaar in Nederland en Vlaanderen.
Vandaag lichtmis en er wordt massaal gebakken, spijtig niet ten huize "Amanzimtoti". We kamperen nog steeds in de zithoek tot woensdag. In de namiddag gaat de deurbel. Een lieve buurvrouw staat voor mijn neus met een bord dampende vers gebakken pannenkoeken. Een hele leuke verrassing. Zo iets maakt mij echt gelukkig, het geeft mij een gevoel van verbondenheid met anderen. Een bevestiging dat het nog zo slecht niet gaat in de wereld, alleen... moeten we het willlen zien in kleine dingen.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven.
Na mijn gezaag van gisteren hoorde ik op de radio dat het Blue Monday was. Volgens Wikipedia werd die naam gegeven voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. In het leven geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall sinds 2005. De maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig en weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken, de dagen zijn nog donker en somber en de maandag is de moeilijkste werkdag van de week.
Shame on me! 
Deze trof ik vandaag aan op een van de muren van ons binnenkoertje, in putje winter, waar komt die vandaan? Nou ja, putje winter... Met deze lentetemperaturen is het niet zo verwonderlijk. De natuur is een beetje ontredderd voor het ogenblik. Veel beweging was er niet in te krijgen in het beestje, misschien toch een beetje te vroeg de wijde wereld ingetrokken!
Wat kunnen we doen met zo een natte en donkere dag? Pudding maken natuurlijk!
Gesprek met de overkant.
Het was een verrukkelijk septemberweertje vandaag. De zon gaf het beste van zichzelf alsof ze ons nog eens extra wil verwennen.
