Lang geleden dat ik nog geschreven heb. Eindelijk heb ik mezelf kunnen overhalen om iets te posten op dit blog. Ondertussen is er heel veel gebeurd en ziet ons leven er helemaal anders uit.
In februari 2015, een week voor zijn pensionering krijgt de vriend de diagnose "ALS". Amyotrofe Laterale Sclerose. Een aandoening van de motorische zenuwcellen in ruggenmerg en hersenstam. Wanneer motorische neuronen afsterven tgv ALS verliezen de hersenen het vermogen om de spierbewegingen aan te sturen. Eens de diagnose is gesteld heeft men nog een gemiddelde levensduur van 3 tot 5 jaar. Het is een sluipende, tergend langzaam verwoestende ziekte, waarvoor nog geen enkel medicijn gevonden is.
Ik zie nog steeds de angst in zijn ogen toen hij het nieuws vernam, totale ontreddering.
Thuis kwamen de waterlanders, ongeloof, tranen van onmacht, niet begrijpend, onwezenlijk. Een mokerslag, weg alle mooie plannen om te reizen en heerlijk van ons pensioen te genieten.
Bliksemflitsen van gedachten, vragen zonder antwoorden. Ook de neuroloog kon ons niet veel wijzer maken. De ziekte evolueert bij iedere persoon anders.
Familie en vrienden reageerden zeer ontdaan en emotioneel op het nieuws. De vele bemoedigende en troostende woorden deden ons goed.
Tussen al het verdriet door was er ook een blijde gebeurtenis in de familie, de geboorte van ons derde kleinkindje Inneke in oktober 2015.
Enkele weken geleden ging ik vlug naar de bakker, ben dus nooit zover geraakt. Onderweg heb ik een beetje te uitbundig de grond gekust, gevolg, gebroken pols, blauw oog en operatie. Een metalen plaat moet het boeltje bij mekaar houden. Minstens drie maanden zegt de dokter alvorens ik mijn linkerhand terug normaal zal kunnen gebruiken. Wat een geluk dat we nog een rechterhand hebben!
Dat rechterhand draait dus voor het ogenblik een pak overuren. Met de tijd leert men heel behendig te zijn, toch zijn er zaken die gewoon niet lukken. Al eens geprobeerd een BH aan te doen met één hand?
Vandaag begonnen met kinesitherapie, 3x in de week. Nog enkele weken en dit onaangename voorval kunnen we ook weer achter ons laten. Tegen de feestdagen zal ik hopelijk zelf mijn vlees terug kunnen snijden.
Wat mij bijblijft is de goedheid van de mensen. De spontane hulp, de vreemde man die mij met zijn wagen heeft thuisgebracht, de bezorgdheid van de kinderen, familie en vrienden, echt hartverwarmend.
Kleinkinderen zijn dikwijls een motivatie om nog een iets op het blog te plaatsen.
Mooie foto's die je wilt delen na een heerlijke herfstwandeling met je hartedief of de leuke uitspraken die je absoluut niet wil vergeten en noteren voor later.
Zo was er onlangs de uitleg van Matthias toen hij geveld was door een buikgriep : "Oma, mijn kakka is ziek, hij is gesmolten."
Op een avond merkte hij op dat de maan LEEG was. (na volle maan)
Waarom ik altijd al een hekel heb gehad aan carnaval is me een raadsel. Ik ben nochtans iemand die graag plezier maakt, lacht, danst en een lekker glaasje drinkt, met andere woorden, een optimist tot in de kist. Maar carnaval... ik weet het niet, het is er over.
Vandaag heb ik zitten denken : "Waar en wanneer is deze afkeer begonnen?" Mijn gedachten dwalen af naar een ver verleden. Ik moet zo een jaar of vijf geweest zijn. Mijn grootouders langs moeders kant woonden in Lokeren. Wij waren daar op bezoek met carnaval. De straten liepen vol mensen met lange gewaden en puntmutskappen, in mijn ogen spookverschijningen. Je kon ze het best vergelijken met de Ku Klux Klan, maar dan in het zwart. Overal bleef de voordeur open zodat deze onherkenbare individuen zomaar in de huizen naar binnen wandelden en met een hoog schril stemmetje de bewoners begonnen uit te schelden. Soms voor de grap maar ook een aderlating voor opgekropte frustraties zoals burenruzies. Ik geloof dat ik toen een trauma heb opgelopen. Jaren later werd deze traditie verboden wegens te veel criminaliteit.
De huidige carnaval ziet er helemaal anders uit. Prachtige praalwagens en kleurrijke costuums, maar er zit ook een schaduwzijde aan deze festiviteiten. Ik hoor voortdurend de loeiende sirenes van de ziekenwagens en politie. Dronken koppeltjes en slaande ruzies. Jongeren van twaalf, dertien jaar die moeten afgevoerd worden. Stinkende straten waar de urine van de muren loopt. Kotsende mensen in portaaltjes....
Neen, het kan me niet echt bekoren. Een geluk dat de kleinkinderen mij tonen dat carnaval ook plezant kan zijn. Zij weten nog wat puur amusement is en hopelijk blijft dat zo.
Gisteren was Matthias op bezoek, samen met zijn nieuwsgierige ouders die de keuken kwamen bewonderen.. Het ventje had de grote verandering nog niet gezien en wij waren dus zeer curieus naar zijn reactie. Hij keek misnoegd rond en vroeg toen heel verbolgen : "Waar is MIJN keuken naartoe??" Twee jaar lang had hij zich thuis gevoeld met zijn kastjes en spulletjes waar hij naar hartelust mocht mee spelen, de houten lepels, plastic dozen en zijn eigen bordjes en drinkbekertje, om nog maar te zwijgen over ZIJN snoepenkast. Zeg nu zelf, aan al die schuiven is nu toch niets leuk meer aan?
Toegegeven, het is een commercieel gedoe. Bloemenwinkels draaien op volle toeren en restaurantjes zitten overvol met alle gevolgen vandien. Ellenlange wachttijden voor de bediening en al even lange gezichten aan de tafels. Kibbelende koppeltjes en koude gerechten, allemaal meegemaakt.
Toch is het goed om even stil te staan bij een relatie, dankbaar te zijn voor een mooi liefdesleven en voor wat de partners voor elkaar betekenen. Na jaren, wanneer de vlinders in de buik verdwenen zijn vinden we alles zo vanzelfsprekend.
Daarom vierden wij toch een beetje Valentijn op onze manier. De vriend kwam niet thuis met een duur boeket maar ging in de gietende regen in de tuin sneeuwklokjes plukken, het bloemetje van de hoop. Wij hebben samen een fles champagne gekraakt en ik had een lekker menuutje voorbereid. Alles werd op tijd en warm opgediend. Het was een fijne avond en meer moet dat niet zijn.
Heb ik al verteld over het pittig vrouwtje dat ik onlangs heb leren kennen op het aperitiefconcert? Op de receptie raakten we aan de praat. Ze is werkzaam in een VZW die assistentiehonden opleidt voor mensen met een motorische handicap of epilepsie. Ik genoot van haar fantastische verhalen over de honden en hun baasjes. Haar oogjes twinkelden vol vuur, een echte spraakwaterval, er was geen speld tussen te krijgen. Ze had ook een nieuwe jas gekocht in Oostende. Een speciale jack die ook de vissers dragen en neen, ze trok de jas niet uit, niet tijdens het concert en niet tijdens de receptie want ze voelde er zich prima in. "Slecht weer bestaat niet" zei ze, "alleen slechte kledij". Dat mens straalde zo veel energie uit dat het aanstekelijk werkte. Ze was net tachtig geworden...
Gisterenavond kregen we bezoek van onze vroegere buurman. Een Schot die hier na de tweede wereldoorlog is blijven plakken aan een Vlaamse Schone. Zijn vrouw is ondertussen al enkele jaren overleden en we waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Het was dus een blij weerzien en er viel natuurlijk veel nieuws te vertellen, vooral van zijn kant dan. Wij hoefden alleen maar te luisteren naar zijn verhalen met de nodige humor en met een grappig Schots accent.
Zijn enige dochter woont in Napels en is gehuwd met een rijke Italiaan. Niet lang geleden was hij in la bella Italia om het huwelijk van zijn kleindochter bij te wonen. Hij heeft ondertussen ook een vriendin, niet om samen te wonen want hij houdt van zijn vrijheid, maar om lekker gezellig te kletsen, een restaurantje mee te pikken of een citytrip te maken. Hij gaat regelmatig petanquen en is bijna elke avond op bezoek bij een of andere vriend. Toen vroeg ik naar zijn leeftijd (ja, bij mannen mag dat). Zijn antwoord was negenentachtig...
Mooie voorbeelden van "Oud maar niet Out". Spijtig, niet iedereen heeft zoveel geluk.
Een selfie, een gefotografeerd zelfportret gemaakt met een digitale camera. Het gebruik is populair bij jongeren. Het woord "selfie" werd in 2013 opgenomen in de Dikke van Dale en verkozen tot het woord van het jaar in Nederland en Vlaanderen.
Het was leuk om het ook eens uit te testen. Het voordeel is dat je kunt blijven proberen tot je het gewenste resultaat bereikt.
Eindelijk is het zo ver, de grote werken zijn achter de rug. De klus was geklaard in een dag, van half acht 's morgens tot half tien 's avonds. Een oudere man kwam de plaatsing doen. Hij begon heel rustig en traag de dozen te openen, het karton op te vouwen en andere afval netjes te sorteren. Ik dacht bij mezelf, my God, dat duurt hier minstens een week! Stilaan begon alles vorm te krijgen en mijn vertrouwen groeide met de minuut. Zo zie je maar dat je niet als een stress kip moet rond hollen om veel werk te verrichten op korte tijd.
Vandaag lichtmis en er wordt massaal gebakken, spijtig niet ten huize "Amanzimtoti". We kamperen nog steeds in de zithoek tot woensdag. In de namiddag gaat de deurbel. Een lieve buurvrouw staat voor mijn neus met een bord dampende vers gebakken pannenkoeken. Een hele leuke verrassing. Zo iets maakt mij echt gelukkig, het geeft mij een gevoel van verbondenheid met anderen. Een bevestiging dat het nog zo slecht niet gaat in de wereld, alleen... moeten we het willlen zien in kleine dingen.
De keuken werd zopas geleverd. De vriend zal mij moeten zoeken tussen de kartonnen dozen. Het wordt steeds maar chaotischer. Morgen komt de zoon de elctriciteit nog een beetje aanpassen en dan is het wachten tot volgende week dinsdag voor de plaatsing. Er is ook een positief kantje aan het kamperen, ik moet (of liever kan) niet koken, dus gaan we deze avond uit eten, lekker gezellig ontspannen.
Een mooi weekend achter de rug. Zaterdag met schoondochter naar Brugge om een voorstelling bij te wonen van "Els De Schepper". Een fantastische madam, ik ben grote fan. Het is lachen geblazen van begin tot het einde. Vooraf een lekker etentje in een gezellig restaurantje in Belle Epoque stijl. Dit alles met het prachtige Brugse decor op de achtergrond. Van het noodweer hebben we weinig gemerkt 's avonds. We moesten wel opboksen tegen een hele krachtige wind. Zondagmorgen hoorde ik pas wat een ravage er was aangericht in West*Vlaanderen.
De zondag met de vriend naar een aperitiefconcert. Walter Vleminckx - piano en Thierry Marinelli - viool, speelden stukken van Beethoven, Brahms en Fritz Kreisler. Het was eens iets anders. Ik kan wel genieten van klassieke muziek, zolang het maar niet te zwaar en te dramatisch wordt.
Vandaag is het gedaan met de pret, het kan niet alle dagen kermis zijn nietwaar. Straks komt de dochter helpen om in de keuken plafond en muren af te wassen want vrijdag wordt de nieuwe keuken geleverd. Pas op 4 februari wordt ze geplaatst, dus nog eventjes kamperen en op de tanden bijten.
Loslaten, ontspannen en gelukkig zijn door regelmatig "Fuck it" te roepen, dat beweert schrijver John Parkin in zijn gelijknamig boek!
We willen soms zo hard en zo graag betekenis geven aan ons leven dat we gefustreerd raken als we niet meteen weten hoe.
Het "fuck it" proces verloopt als volgt :
* Openstaan voor nieuwe ervaringen.
* Relax, hierdoor laat je los en aanvaard je dat alles ok is zoals het nu is.
* Weten dat het leven een flow is waarin zowel positieve als negatieve dingen gebeuren. Het is
belangrijk dat je de momenten neemt zoals ze zijn, "go with the flow".
Het is zo een krachtige uitdrukking dat je je gestreste leven met een glimlach tegemoet kunt zien, zeg "fuck it" en je voelt je meteen beter.
Hier heb ik toch mijn vraagtekens bij, de theorie is goed, maar om dit nu toe te passzn in de praktijk???
Maar goed, ik heb nog een heleboel te doen, de huistaken wachten, boodschappen doen, het eten voorbereiden... Fuck it, dit kan nog eventjes wachten. Ik nestel mij gezellig in de zetel met een goed boek en relax...
Toen we tien jaar geleden een huisje kochten in deze straat hebben we de naaste buren uitgenodigd om kennis te maken en samen een glaasje te drinken, dit was na nieuwjaar en sindsdien hebben we dus de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in het leven geroepen. We zijn met vijf koppels en ieder heeft een beurtrol. Het is altijd heel gezellig en de laatste buurtnieuwtjes worden uitgewisseld, tijdens het jaar zien we elkaar bijna nooit, dus er valt heel wat bij te praten.
Dit jaar lijkt het een beetje stroef te gaan. Het is steeds weer uitgesteld, dan kan het niet voor de een, dan weer niet voor de ander, uiteindelijk... bijeenkomst op 1 februari. Nu hadden we afgesproken om allemaal een dessertje te maken en mee te nemen bij de gastvrouw. Dit zal ook in het water vallen. De ene buurvrouw heeft net een operatie achter de rug en stapt met krukken. de andere moet die dag haar dochter wegbrengen naar de luchthaven, die vertrekt voor drie maanden naar Afrika, de derde heeft uiteindelijk besloten toch niet te komen, de reden??? Ikzelf zit voorlopig zonder keuken, de oude uitgebroken, de nieuwe moet nog komen.
Toch ben ik er zeker van dat het een gezellig onderonsje zal worden, met een koppel minder en zonder dessertjes.
Na mijn gezaag van gisteren hoorde ik op de radio dat het Blue Monday was. Volgens Wikipedia werd die naam gegeven voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. In het leven geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall sinds 2005. De maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig en weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn, de vakanties ver weg lijken, de dagen zijn nog donker en somber en de maandag is de moeilijkste werkdag van de week.
Dat verklaart misschien mijn trieste stemming gisteren.
Zijn er nog mensen die zich slecht gevoeld hebben op deze Blue Monday?
Waarom ik altijd al een hekel heb gehad aan carnaval is me een raadsel. Ik ben nochtans iemand die graag plezier maakt, lacht, danst en een lekker glaasje drinkt, met andere woorden, een optimist tot in de kist. Maar carnaval... ik weet het niet, het is er over.
De telefoon rinkelt. Ik neem op.
Toegegeven, het is een commercieel gedoe. Bloemenwinkels draaien op volle toeren en restaurantjes zitten overvol met alle gevolgen vandien. Ellenlange wachttijden voor de bediening en al even lange gezichten aan de tafels. Kibbelende koppeltjes en koude gerechten, allemaal meegemaakt.
Heb ik al verteld over het pittig vrouwtje dat ik onlangs heb leren kennen op het aperitiefconcert? Op de receptie raakten we aan de praat. Ze is werkzaam in een VZW die assistentiehonden opleidt voor mensen met een motorische handicap of epilepsie. Ik genoot van haar fantastische verhalen over de honden en hun baasjes. Haar oogjes twinkelden vol vuur, een echte spraakwaterval, er was geen speld tussen te krijgen. Ze had ook een nieuwe jas gekocht in Oostende. Een speciale jack die ook de vissers dragen en neen, ze trok de jas niet uit, niet tijdens het concert en niet tijdens de receptie want ze voelde er zich prima in. "Slecht weer bestaat niet" zei ze, "alleen slechte kledij". Dat mens straalde zo veel energie uit dat het aanstekelijk werkte. Ze was net tachtig geworden...
Vandaag lichtmis en er wordt massaal gebakken, spijtig niet ten huize "Amanzimtoti". We kamperen nog steeds in de zithoek tot woensdag. In de namiddag gaat de deurbel. Een lieve buurvrouw staat voor mijn neus met een bord dampende vers gebakken pannenkoeken. Een hele leuke verrassing. Zo iets maakt mij echt gelukkig, het geeft mij een gevoel van verbondenheid met anderen. Een bevestiging dat het nog zo slecht niet gaat in de wereld, alleen... moeten we het willlen zien in kleine dingen.
