Lang geleden dat ik nog geschreven heb. Eindelijk heb ik mezelf kunnen overhalen om iets te posten op dit blog. Ondertussen is er heel veel gebeurd en ziet ons leven er helemaal anders uit.
In februari 2015, een week voor zijn pensionering krijgt de vriend de diagnose "ALS". Amyotrofe Laterale Sclerose. Een aandoening van de motorische zenuwcellen in ruggenmerg en hersenstam. Wanneer motorische neuronen afsterven tgv ALS verliezen de hersenen het vermogen om de spierbewegingen aan te sturen. Eens de diagnose is gesteld heeft men nog een gemiddelde levensduur van 3 tot 5 jaar. Het is een sluipende, tergend langzaam verwoestende ziekte, waarvoor nog geen enkel medicijn gevonden is.
Ik zie nog steeds de angst in zijn ogen toen hij het nieuws vernam, totale ontreddering.
Thuis kwamen de waterlanders, ongeloof, tranen van onmacht, niet begrijpend, onwezenlijk. Een mokerslag, weg alle mooie plannen om te reizen en heerlijk van ons pensioen te genieten.
Bliksemflitsen van gedachten, vragen zonder antwoorden. Ook de neuroloog kon ons niet veel wijzer maken. De ziekte evolueert bij iedere persoon anders.
Familie en vrienden reageerden zeer ontdaan en emotioneel op het nieuws. De vele bemoedigende en troostende woorden deden ons goed.
Tussen al het verdriet door was er ook een blijde gebeurtenis in de familie, de geboorte van ons derde kleinkindje Inneke in oktober 2015.
