December 2017, net voor de feestdagen is mijn vriend overleden aan de verschrikkelijke ziekte ALS. De laatste maanden waren intens. De zorg was zwaar. De aftakeling onmenselijk. In augustus zag ik in een droom een schaal gevuld met kerstballen en bij het ontwaken was er een weten dat zijn heengaan rond de kerstperiode zou plaatsvinden. Communicatie was niet meer mogelijk, elke dag was het een beetje afscheid nemen.
De eerste weken waren verdomd moeilijk. Ik ben mijn maatje kwijt. Alles in huis doet mij aan hem denken, tot de kleinste details. Een schuif opentrekken, daar ligt zijn brilletje. Een liedje op de radio. Een werkplaats vol met materiaal. Zijn tuintje waar hij dagelijks in bezig was.
Vandaag ben ik eindelijk begonnen met het sorteren van zijn kledij. Wie kan wat gebruiken en de rest naar een kledingdepot. Niet gemakkelijk!
Stilaan probeer ik mijn leven terug op de rails te krijgen. Met de hulp van de kinderen en kleinkinderen begint dat aardig te lukken. Er komen veel bezoekers over de vloer en ik ga zelf ook regelmatig de deur uit.
