1 mei vandaag, ook hier wordt "de dag van de arbeid gevierd". We rijden met de bus van Sopot naar Plovdiv en logeren enkele dagen bij vrienden. De rit is zeer aangenaam. We kunnen rustig genieten van het prachtige landschap dat de revue passeert. Zeer afwisselend, de hoge bergtoppen met zijn grillige donkere schaduwen, dan weer groen beboste hellingen. Hier en daar een klein dorpje verscholen in een bergplooi of in een vallei. Subliem! We laten de bergen achter ons en plots rijden we het lage land "Tracië" binnen alsof iemand het decor heeft veranderd. Deze streek wordt "de ruggegraat van het land" genoemd en is praktisch onbewoond. Het is een rijk landbouw gebied met graan, fruit en groenten. In de voorstad van Plovdiv aangekomen zien we kleine schamele kraampjes langs de weg waarop de bewoners hun oogst van de dag hebben uitgestalt in de hoop een paar lev (1 lev = 0,50 euro) te verdienen.
Onze vrienden wachten ons op aan het busstation. Er valt veel te vertellen. De vader van onze vriendin is veertig dagen geleden overleden. Vooral die veertig dagen zijn heel belangrijk. Haar ouders wonen in een klein dorpje waar de authentieke volksgebruiken nog steeds in ere worden gehouden. De traditie wil dat na veertig dagen de ganse familie wordt uitgenodigd in het huis van de overledene en een volledige warme maaltijd aangeboden krijgt, met overvloedige raki, salades en alles er op en er aan. Er moet grote schoonmaak worden gehouden en ieder lid van de familie ontvangt een persoonlijk geschenk. Dat kan gaan van handdoeken, een hemd, borden, glazen of een aandenken aan de overledene. We rijden stapvoets over de hobbelige, met diepe putten bezaaide aardeweg naar het ouderlijk huis om onze deelneming te betuigen aan de diepbedroefde moeder.
Om een beetje te bekomen van de emoties maken we later op de dag een mooie uitstap in Plovdiv. Via het prachtige park, de long van de stad, klimmen we naar het hoogste punt waar we een mooi panoramisch zicht hebben over de streek. In de verte zien we zelfs Tracië liggen. We hebben geluk, het is helder weer en de zon schijnt vandaag. Een echte attractie, de oude huizen met hun uitspringende etages en golvende daklijnen bieden een sprookjesachtige aanblik. Een labyrint van smalle steegjes en trappen brengt ons naar het moderne en nieuwe Plovdiv met zijn grote winkelstraten tearooms en restaurants. Alle grote merken zijn er vertegenwoordigd, alles is te koop voor de mensen met geld. Een groot contrast met de armoede in de dorpen. De terrasjes zitten vol en iedereen geniet van het eerste zonnetje. We verwennen onszelf met een lekker Italiaans ijsje. We kuieren een beetje rond op de plaatselijke markt en kopen heerlijke verse sla en tomaten voor het avondeten. Het is een streling voor het oog, de diverse kleuren van knapperige groenten en sappig fruit, om zo in te bijten! Moe, maar voldaan gaan we naar het appartement van onze vrienden, eten voorbereiden, gezellig babbelen, een glaasje drinken en naar bed. Morgen is er weer een nieuwe dag! Wordt vervolgd.
Na een verkwikkende nachtrust staat er een heerlijke ontbijttafel op ons te wachten. Speciaal voor Pasen is er een mandje met bontgekleurde gekookte eieren. Iedereen neemt er eentje en volgens een oud gebruik moeten we tegen elkaars ei tikken. De persoon bij wie de schaal niet gebroken is heeft gewonnen. Zowel de volwassenen als de kinderen hebben dolle pret met dit spelletje. Hier wordt dus geen chocolade verstopt zoals bij ons. We laten ons de gekookte eitjes smaken. Er is ook een speciaal zoet brood dat de mensen thuis zelf bakken voor deze gelegenheid, een soort van suikerbrood.
In de namiddag vertrekken we naar Stoletovo bij de familie van mijn vriend. Het is een heel rustig dorpje met twee buurtwinkeltjes, kar en ezeltjes in plaats van auto's. 's Morgens vroeg vertrekken de herders met de dieren van de boeren naar de bergen om ze te laten grazen. 's Avonds keren ze terug huiswaarts. De straatjes lopen dan vol met koeien en schapen. Zonder begeleiding wandelen ze doodleuk het erf op en hun stal binnen. Hilarisch om te zien! Maar ik ben aan het afdwalen. Het is een hartelijk weerzien, met de familie dus. Ook daar hetzelfde scenario, gekleurde gekookte eieren en het spelletje wordt gespeeld. Na het eten wandelen we naar het kerkhof. Op het graf van de overleden familieleden worden kaarsen aangstoken en een mandje met eieren en zoet brood neergezet. Een oud vrouwtje, volledig in het zwart gekleed, met een verweerd gezicht en krom van het harde werken, staat bij het graf van haar man. Ze verwent hem ook met de traditionele lekkernijen. Wanneer ze ons heeft opgemerkt komt ze sleepvoetend dichterbij. Eieren en zoete koekjes worden uitgewisseld. Het is een spel van geven en krijgen. Het ei staat symbool voor nieuw leven en geluk.
Om een lang verhaal kort te maken, tegen de avond hebben we een ganse verzameling! Dat wordt dus twee weken gekookte eieren eten en met een levercrisis terug naar huis. Wordt vervolgd
