Je dient ervoor te zorgen dat je spiritueel, mentaal, emotioneel en fysiek in evenwicht bent.  Het is mogelijk je lichaam in evenwicht te brengen door goede voeding en voldoende beweging, vooral in frisse lucht.
Goed voedsel is in de eerste plaats smakelijk en lekker.  Een maaltijd kan wel gezond zijn, maar als je hem tegen je zin nuttigt, zal er van de voedende energie van de maaltijd niet veel over blijven.  Zo is het ook met lichaamsbeweging.

Het is ook zeer belangrijk je te bevrijden van angst om ziek te worden.  Het gevoel dat je weerloos bent t.o ziekte maakt je tot een makkelijke prooi voor allerlei ziekteverwekkers.  Mensen die leven vanuit de overtuiging dat ze hun gezondheid zelf in de hand hebben zijn veel minder vaak ziek en voelen zich energieker.  Angst is de enige ziekte.  Je angst zorgt ervoor dat je je afgescheiden voelt van je lichaam en dat je de eenheid tussen je geest en je lichaam niet meer ervaart.
Zolang je gelooft dat ziekte macht heeft over jou, is alles wat je doet voor je gezondheid gebaseerd op angst en daarom zinloos.
Het is ook niet de bedoeling de ziekte te ontkennen, dan maak je haar alleen maar sterker, wat ook gebeurt wanneer je voortdurend je aandacht op de ziekte richt.  Wanneer je ziekte liefdevol benadert, kun je zelfs een "ongeneeslijke" ziekte genezen.  Je dient te leren je ziekte te aanvaarden, zo geef je haar niet langer kracht, ze mag er zijn en zal dan verdwijnen.

Mijn grootste ervaring hiermee was in 2006.  De dokters stelden na vele onderzoeken het Guillain Barré syndroom vast.  Ze vertelden me heel voorzichtig het slechte nieuws.  Het is een ziekte die de zenuwen aantast.  Mijn immuumsysteem richtte zich tegen mijn eigen lichaam.  Ik kon bijna niet meer lopen en mijn zicht was volledig vervormd.  De dokters voorspelden dat ik binnen een paar dagen volledig verlamd zou zijn, ook de ademhaling kon stilvallen en alles werd in gereedheid gebracht om mij op tijd aan de nodige machines te kunnen koppelen.  Het zou allemaal heel snel gaan.  Tegen deze ziekte bestaan geen geneesmiddelen.  Het herstel van de zenuwen is een proces van jaren.
Ik bleef er heel kalm bij en aanvaardde gelaten de hele situatie.  Tot ieders verbazing stabiliseerde het hele proces na een paar dagen in plaats van slechter te worden.  Na drie weken hospitaal kon ik terug naar huis, het gevaar was geweken.  Enkele maanden later was ik weer de oude en van een rolstoel was helemaal geen sprake.
Was dit geluk, toeval of was het doordat ik de ziekte aanvaardde?