De familienaam van Lennon komt van O'Leannain of O'Lionnain, een veel voorkomende naam in de Ierse graafschappen Fermanagh en Galway. Zijn Ierse grootvader Jack Lennon was in 1858 naar Liverpool verhuisd en was zanger. Ook John’s vader Alfred zong als bijverdienste.

Hij wordt in Liverpool geboren (in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd niet tijdens een Duitse luchtaanval), als zoon van de steward Alfred Lennon en Julia Stanley, volgens eigen zeggen een ouvreuse. Zijn vader was vaak maanden op zee en ging in Nieuw-Zeeland wonen toen John vijf jaar oud was, pas in 1964 zouden zij elkaar terugzien. Lennon woonde vanaf zijn vierde jaar bij zijn moeders zuster, Mimi. Volgens zijn oma zou Mimi een betere ouder zijn dan Julia. Mimi was een goed mens maar volgens John veel te streng en zij gaf hem niet veel liefde. Op 15 juli 1958 werd zijn moeder doodgereden door een dronken politieman.

Julian en Sean Lennon, de zonen van John hebben met wisselend succes een muzikale carrière welke echter volledig is overschaduwd door de artistieke erfenis van hun vader. Zij kregen overigens weinig fysieke steun van hem: toen Julian een kleine jongen was verliet John zijn moeder Cynthia Powels om niet meer terug te keren en Sean was vijf jaar oud toen John werd vermoord.

Lennon is een markant figuur in de popmuziek gebleken. Toen de Beatles in het midden van de jaren 60 besloten zich meer uit te spreken over maatschappelijke vraagstukken en de gebeurtenissen in de wereld (bijvoorbeeld Vietnam), tegen de wens van manager Brian Epstein in, ontwikkelde Lennon zich tot een spreekbuis van een generatie.

John Lennon veroorzaakte een internationale rel en een boycot van de Beatles door een interview met de Evening Standard. "The Beatles zijn populairder dan Jezus Christus", beweerde hij, wat hem niet alleen kwam te staan op een platenboycot in de USA, maar ook op een etherboycot door de NCRV.

Lennon kwam meer en meer onder invloed van de avant-garde kunstenares Yoko Ono. Hij verliet zijn toenmalige vrouw Cynthia Powell en trouwde in maart 1969 met Yoko Ono. Zijn huwelijk met Cynthia dateerde van 23 augustus 1962. Het paar had een zoon, Julian.

Onder invloed van Ono werd Lennon radicaler, en maakte hij langzaam een beweging naar links. Hij nam bijvoorbeeld in 1968 Revolution met de Beatles op. De harde singleversie (de B-kant van Hey Jude) was al duidelijk uitgesproken, maar in de zachtere elpeeversie op The White Album (die eerder was opgenomen) toonde hij zijn twijfel over de richting waarin hij ging. "We all want to change the world/but when you talk about destruction/don't you know that you can count me out" waarbij in het nummer het laatste woord veranderde in in. In november van dat jaar gaven Johnandyoko (ze zagen zich als een eenheid) de elpee Two Virgins uit met een naaktfoto als hoes. De muziek, als men daarvan nog kan spreken, werd steeds obscuurder. The White Album bevatte al een ontoegankelijke geluidscollage van Lennon's hand (Revolution 9); The Wedding Album (1969) bevatte opnames van hun hartslagen met om en om hun voornamen geschreeuwd; Live with the Lions (1969) bevatte opnames van alleen maar stilte.

Toen de Beatles langzaam ophielden te bestaan, ging Lennon solo en sprak hij zich nog meer uit. In maart 1969 bleven John en Yoko bij wijze van huwelijksreis een week lang (van 25 maart t/m 31 maart) in bed in kamer 902 in het Amsterdamse Hilton Hotel (de "Bed-In"), om zich op die manier voor de vrede uit te spreken. In juli 1969 werd de anti-oorlogsmantra Give peace a chance uitgebracht, die opgenomen is tijdens hun tweede Bed-In (volgens sommigen hun derde, na een mislukte Bed-In op de Bahama's) in het Queen Elizabeth Hotel in Montréal (Canada). In oktober bracht John met de Plastic Ono Band de klassieker Cold Turkey uit, en in november stuurde hij zijn MBE-medaille (Member of the Order of the British Empire) terug uit protest tegen de oorlog in Biafra. In februari 1970 schoor Lennon zijn lange haren af en bracht Instant Karma! uit.

Nadat de Beatles in april 1970 definitief uit elkaar gingen, ging Lennon op de door de Beatles ingeslagen weg verder. In het klassieke album John Lennon/Album Plastic Ono Band, was Lennon op zoek naar zichzelf in plaats van naar John de Beatle. In die tijd was hij daarvoor in therapie bij de Amerikaanse psycholoog Arthur Janov, die meende dat opgebouwde frustraties konden worden bevrijd door schreeuwen: de 'oerschreeuw'. In Mother schreeuwt Lennon dan ook om het verlies van zijn moeder. In God verklaart hij uiteindelijk 'I don't believe in Beatles/I just believe in me/ Yoko and me/And that's reality/The dream is over.' Later, in 1971, bracht Lennon Imagine uit.

In het begin van de jaren '70 besloten John en Yoko zich te vestigen in New York en vroegen een verblijfsvergunning aan. Ze kwamen in aanvaring met de regering-Nixon die Lennon als een politiek gevaar beschouwde en hem ook liet schaduwen door de geheime dienst. Een jarenlange juridische strijd volgde. Nadat Nixon in 1974 wegens het Watergateschandaal het veld moest ruimen, werd Lennon in 1976 definitief een Green Card toegekend.

In 1975 schreef Lennon nog met David Bowie Fame, en trok hij zich terug om zich te richten op de opvoeding van zijn zoon Sean. Hij schreef nog wel wat songs en maakte enkele demo's, maar was niet actief aan het opnemen.

In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet. Ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zingt over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels).

Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street vermoord door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna. Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft tot op de dag van vandaag nooit willen zeggen wat er met de as van Lennon is gebeurd.

Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek.

Na de moord verscheen Lennon nog incidenteel op de hitparade als er oude opnamen werden uitgebracht. In 1984 onder meer Nobody told me van het album Milk and Honey en in 1992 Instant Karma! ter gelegenheid van een reclamecommercial voor Nike sportschoenen.

Genesis ontstaat in 1967 op de Engelse kostschool Charterhouse als een groepje tieners, leden van de schoolbandjes Anon en Garden Wall, besluiten om gezamenlijk een demo op te nemen. Eén van de tapes wordt in de handen geduwd van producer en oud-Charterhouseleerling Jonathan King, die de groep haar naam geeft en ze een platencontract aanbiedt. Resultaat is From Genesis to Revelation een met strijkorkest gelardeerd conceptalbum over het ontstaan van de aarde. Het orkest en het concept komen uit de koker van King, die het Genesis van die tijd - dat zich muzikaal ergens tussen soul, folk en beat begeeft - daarmee geen recht doet. Het album flopt en gedesillusioneerd gaan King en zijn pupillen ieder hun weg.

Na deze valse start besluit Genesis, dat dan al experimenteert met minder vanzelfsprekende songstructuren en topzware serieuze teksten, door te gaan. De individuele bandleden geven hun studie op, en gaan bij elkaar in een huis wonen, waar gewerkt wordt aan nieuw materiaal. Als kerverse platenbaas Tony Stratton-Smith de band ontdekt en ze een contract aanbiedt bij zijn label Charisma Records, is de carrière van Genesis pas echt begonnen. De groep brengt in 1970 Trespass uit, waarop zes lang uitgesponnen, akoestisch georiënteerde, donkerromantische songs staan.

Als gitarist Anthony Phillips wegens podiumangst uit de groep stapt en de overige bandleden drummer John Mayhew ontslaan, worden Steve Hackett (gitaar) en Phil Collins (drums) aangetrokken en is de zogeheten "klassieke lineup" van Genesis een feit. Op de in respectievelijk 1971 en 1972 uitgebrachte Nursery Cryme en Foxtrot komt de groep muzikaal tot wasdom. Het muzikale avontuur kan nu, dankzij de komst van de technisch veel competentere Hackett en Collins, ten volle worden aangegaan, en naast de duistere romantiek wordt ook de zwarte, macabere humor van Peter Gabriel onmisbaar onderdeel van de muziek van Genesis. En om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten - en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen - kruipt zanger Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikt make-up, vertelt bizarre verhalen, maar maakt voornamelijk gebruik van kostuums. Dat slaat, vanaf het moment dat hij zich uitdost in de rode jurk van zijn vrouw, en een vossemasker opzet, in als een bom, en Genesis en Gabriel zijn plotseling hot.

Met Selling England By The Pound uit 1973 oogst Genesis, zowel muzikaal als publicitair gezien, het door Gabriel gezaaide succes. Het album brengt de groep haar eerste Engelse hitsingle, het Beatle-eske I know what I like (in your wardrobe). De theatrale live-reputatie van de groep snelt haar leden echter snel vooruit. Gabriel gaat steeds meer zijn eigen weg en heeft almaar minder behoefte compromissen te sluiten met de andere leden van Genesis. Die andere leden hebben daarentegen steeds meer het gevoel dat de podiumpersoonlijkheid van Gabriel de aandacht van de muziek afleidt, in plaats van hem erop vestigt. Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep ten tijde van de opnames van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leiden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel, in 1975.

Genesis besluit echter naar een nieuwe zanger te gaan zoeken en een nieuwe plaat op te nemen. Als de band na honderden onbevredigende audities de wanhoop nabij is, en de volgende plaat A Trick Of The Tail (1976) - met uitzondering van de zangpartijen - al is opgenomen, besluit Phil Collins, die tot dan toe alleen achtergrondvocalen en twee zachte akoestische liedjes voor zijn rekening had genomen, het te proberen. Het blijkt een gouden greep, en vanaf dat moment is Collins naast de drummer, ook de zanger van Genesis. A Trick Of The Tail - waarop Genesis breekt met The Lamb... en de lijn van Selling England... doortrekt - wordt de bestverkochte Genesis-plaat tot dan toe. Collins besluit de kostuums van Gabriel achterwege te laten en een minder excentrieke pose op het podium aan te nemen, en Genesis trekt met tourdrummer Bill Bruford in een triomftocht door West-Europa en Amerika. Maar na het retrospectieve Wind & Wuthering en het live-album Seconds Out verlaat ook gitarist Steve Hackett de groep. Hij is gefrustreerd over zijn compositorische aandeel in de muziek en wil zich richten op een solocarrière. Bassist en ritme-gitarist Mike Rutherford neemt vanaf dan de honneurs waar op leadgitaar.

Op het dan volgende ...And Then There Were Three... (1978) worden de dromerige en breed uitgesponnen gitaarpartijen van Hackett node gemist. Toch levert juist die elpee de eerste wereldwijde hitsingle, en daarmee de definitieve doorbraak voor Genesis op. Follow You Follow Me is een simpel liefdesliedje en verovert aan beide kanten van de Atlantische Oceaan de hitlijsten. Dat - en de daardoor succesvolle tournee waarbij de groep ondersteund wordt door Chester Thompson op drums en Daryl Stuermer op gitaar (die tot in 1992 deel van de live-band zouden blijven) - stelt de groep financieel in staat een pauze van twee jaar te nemen, waarin ze na kan denken wat de koers moet zijn van de progressieve dinosaurus Genesis, zonder Steve Hackett, en in een almaar meer naar punk en pop neigende muziekwereld.

Het antwoord op die vraag komt in 1980 met het album Duke. Op dit album stoft Genesis haar soul-roots af en laat zich beïnvloeden door zwarte muziek als R&B. Misunderstanding wordt de eerste top tien hit van Genesis in Amerika. Als in 1981 Phil's solodebuut Face Value dan ook nog beter scoort - zowel qua verkoop als in de serieuze muziekpers - dan welke Genesis-elpee dan ook, vragen velen zich af of Genesis nog toekomst heeft.

Abacab (1981) breekt met alle Genesis-dogma's en laat voor het eerst sinds jaren weer een bandje horen, een groepje muzikanten dat lol heeft in het muziek maken en dan haar grenzen verkent. De blazerssectie van Earth, Wind & Fire, die meedoet mee op No reply at all, wekt echter de woede van de "oude" fans, net als de commerciële koers van het nieuwe Genesis in het algemeen. Toch zijn de positieve reacties op Abacab talrijker. Op het titelloze vervolgalbum uit 1983 keert Genesis echter toch weer gedeeltelijk terug naar het grootse geluid dat zo lang haar handelsmerk was geweest, zij het met de eenvoud van Abacab en Duke en in een moderner jasje. Mama wordt één van de grootste hits voor de groep.

Als in 1986 Invisible Touch volgt is Genesis eindelijk klaar voor het grote succes. Invisible Touch is net geen knieval naar de pure commercie, want staat ook bol van de geluidsexperimenten, maar toch is de plaat met zijn catchy deuntjes en zijn moderne productie uitgegroeid tot één van dé popplaten van de jaren '80. De videoclip van Land Of Confusion, gemaakt door de komische poppengroep Spitting Image, gaat heel de wereld over en sleept allerlei prijzen in de wacht. Ook de titelsong van het album wordt een grote hit. Phil Collins is inmiddels uitgegroeid tot een absolute superster. Dat het na een intensieve wereldtournee een lange tijd stil wordt rondom Genesis is dan ook vooral aan zijn explosief gegroeide bekendheid te wijten, en in iets mindere mate aan die van Mike Rutherford, die met zijn andere bandje Mike and the Mechanics sinds midden jaren '80 AOR-hits is gaan scoren met onder andere Paul Carrack en Paul Young (niet te verwarren met Paul Anthony Young) als lead zangers.

Pas in 1991 komt Genesis weer met een album: We Can't Dance. Het is een lichte knauw naar de dan dominant wordende dansmuziek in de hitparades. De muziek op We Can't Dance is wat ingetogener, en meer verhalend, en in die zin keert Genesis na Invisible Touch weer een beetje terug naar de essentie van haar muziek. Het album oogst wederom heel veel succes, brengt Genesis met I can't dance zelfs haar eerste Nederlandse nummer 1-hit.

Tijdens de daaropvolgende wereldtournee besluit Phil Collins echter dat het genoeg geweest is en dat hij Genesis zal verlaten. Dit wordt echter pas in 1996 bekendgemaakt. Genesis - dat dan alleen nog maar bestaat uit de twee oerleden Tony Banks en Mike Rutherford kondigt dan ook aan met een nieuwe zanger en een nieuw album te zullen komen. Een even moedig als onzalig plan, zeker als blijkt dat Calling All Stations (1997), met de voormalig Stiltskin-zanger Ray Wilson, lang niet zoveel succes boekt als Invisible Touch en We Can't Dance.

Voor met name Rutherford is dat zo'n grote teleurstelling dat het doek, na een toch succesvolle tournee langs grote zalen, dan toch -voorlopig- valt voor Genesis. Dan is het tijdperk aangebroken van het uitbrengen van de back-catalogue. De boxen Archive 1 en Archive 2 verschijnen in 1998 en 2000, en in 2004 zagen The Platinum Collection (verzamel-CD) en The Video Show (DVD) het licht. Verder werkt Nick Davis, de producer van de laatste twee Genesis-albums, aan een aantal remasters, en staan er nog een groot aantal nieuwe releases van historisch materiaal op stapel. Terwijl deze stroom aan releases uitkomt is de toekomst van de groep nog steeds onduidelijk. Genesis bestaat in principe nog steeds, maar actief is de groep niet meer. Al wordt in interviews met Banks, Rutherford (en Collins) meestal de mogelijkheid open gehouden dat de band nog nieuwe opnamen zal uitbrengen. Diverse incidentele gezamenlijke opnamen voor DVD's (met Collins als zanger) en een verzamel cd met een cover van eigen song "The carpet Crawlers" in de complete oude bandbezetting (Met Hackett en Gabriel) lijken ook in die richting te wijzen.

In 2007 is het gezelschap Collins, Banks en Rutherford weer bij elkaar voor de The Genesis Encore Series Europe 2007 met daarna een soortgelijke tournee door Amerika.

Verminnen heeft zich ingespannen voor een aangepast economisch en juridisch statuut voor kunstenaars en richtte in 1992 mee de belangenvereniging Zamu voor zangers en muzikanten op. Sinds 2007 is Verminnen gedelegeerd bestuurder van de auteursrechtenvereniging Sabam.

Verminnen trouwde in 1986 met fotomodel Catherine Mattelaer, en een jaar later werd hun dochter Pauline geboren, waaraan hij een gelijknamig lied wijdde (1987). Tegenwoordig woont Verminnen in Hansbeke, een deelgemeente van Nevele.

• Hij heeft samen met een hoop andere Bekende Vlamingen een cameo in het Suske en Wiskealbum "De Krimson-crisis" (1988) waarin hij meevecht tegen Krimson.

• Chris van den Durpel heeft Verminnen ooit tot een typetje geïmiteerd.

• Johan Verminnen is een groot bewonderaar van Jacques Brel en presenteerde hem in 2005 als Top 10-kandidaat voor de titel De Grootste Belg.

• In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 217 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.

Nadat ze in München is gaan wonen, trouwt Gaines met de Oostenrijke acteur Helmuth Sommer. In deze periode neemt ze haar artiestennaam Donna Summer (een verengelsing van het Duitse woord Sommer (zomer)) aan. In 1971 komt ze in Nederland met haar eerste solosingle "Sally Go Round the Roses", maar haar eerste grote internationale hit scoort ze in 1974 met The Hostage. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland, Lady of the Night heette het album uit 1974, met daarop de internationale hit "The Hostage" en de vooral in Nederland succesvolle single "Lady of the Night" (eigenlijk een Engelstalige smartlap over een hoer/escort meisje). Met deze laatste single breekt ze in Nederland in 1974 door. Het is haar eerste doorbraak als solo-artieste, dankzij optredens met de singles "Lady of the Night" en "The Hostage" in de in die jaren satirische en vaak controversiële tv-show van Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de popmuziek. Nederland is min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album wordt echter al met al een matig succes.

Summer brengt de volgende jaren veel singles uit. In 1975 wordt "I Love to Love You Baby" uitgebracht in veel landen. Het nummer slaat in als een bom, mede wegens de orgasmische hoogtepunten welke Summer in dit nummer ten gehore brengt. Het is een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schiet in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS wordt het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door een paar radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk wordt hij ook in de Verenigde Staten uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycot de single wegens het gehijg en gekreun. Haar naam is dan echter wel gevestigd.

In de jaren daarna brengt Summer meerdere singles uit. Al die singles worden grote hits. Er wordt in die periode gezegd dat "alles wat Donna Summer aanraakt verandert in goud". Ze krijgt in 1975-1976 de officiële titel Queen Of Disco en de officieuze titel Queen Of Love; de laatste mede vanwege de vele min of meer erotisch getinte love songs van haar in die periode. Ze is één van de weinige disco-artiesten die ook veel aandacht aan LP's besteedt. Een greep uit de vele singles die ze uitbrengt;

• "Spring Affair" en "Could it Be Magic" (beide uit 1976)
• "I Love You"
• "I Feel Love" en "I Remember Yesterday" (1977)
• "Heaven Knows"
• "MacArthur Park"
• "Last Dance" (1978, uit de discofilm Thank God It's Friday")
• "Hot Stuff", "Bad Girls" en "No More Tears (Enough is Enough)" (1979).

"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand. Het werd een wereldhit. Echter, de beide diva's kregen het tijdens de opnames met elkaar aan de stok, zelfs lichamelijk naar wordt beweerd. Het was zo ernstig dat de diva's allebei in een aparte ruimte het nummer moesten inzingen. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de US Billboard Hot Top 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.

Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze bekeert zich vervolgens tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80. Ze is dan een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God. Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar valt weer in midden jaren '80. Na die inzinking is haar carrière nooit meer geworden wat het ooit was.

Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat er voor 1982 een superalbum op stapel staat, waar grote namen aan meewerken. Het is de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt gaat worden in haar carrière. Het krijgt dus voorrang op het andere album. Het is het album dat is genoemd "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit vanaf dat album. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden. In 1983 scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984, met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" scoort ook als album redelijk, het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt" en "This Time (I Know It's For Real)".

Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles flopt. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de disneyfilm de klokkenluider van de notredame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'someday' De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts wereldwijd. In de jaren '90 lijkt haar muziek daarom zelfs underground te zijn geraakt; slechts nog populair bij een select gezelschap van mensen uit de dance scene en een schare trouwe fans (vaak nog zelfs van het eerste uur).

Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit van een concertregistratie in New York, waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder schilderde ze al vanaf de jaren '80 (na haar inzinking, als rustgevende hobby), maar de laatste jaren treedt ze hier meer mee naar buiten. Ook schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en een daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl".

Terugkijkend op haar carrière kunnen drie fasen worden onderscheiden. In de jaren '70 is zij de sensuele en aantrekkelijke wat wilde jonge zangeres die veel meisjes als voorbeeld dient en ook door veel jongens als aantrekkelijke vrouw wordt gezien. Het succes wordt haar teveel (overigens waardeert zij het zelf helemaal niet dat ze in die periode wordt afgeschilderd als een soort seksbom, vooral met en n.a.v. nummers als "I Love to Love You Baby", "Try Me, I Know We Can Make It", "I Feel Love", "Deep Down Deep Inside" en "Hot Stuff"). De combinatie van haar sensuele verschijning, haar stem met een hoog en breed bereik en de samenwerking met producers Pete Bellotte en Giorgio Moroder zorgt voor de rest; ze wordt een ster, een idool. De samenwerking van Summer met Giorgio Moroder en Pete Bellotte is een belangrijke bijdrage geweest aan het doorbreken van zowel de disco als de techno. Met name het nummer "I Feel Love" was zijn tijd (1977) ver vooruit. Elk nummer op dat betreffende album, "I Remember Yesterday", belichaamde de muziekstijl van een decennium uit de 20e eeuw. I Feel Love was het laatste nummer van dat album en moest de jaren 90 belichamen. Achteraf gezien heeft het zeker wel wat weg van enkele muziekstijlen uit de jaren 90, met name van de techno en house. Een later album, uit 1980, "The Wanderer", is samen met het album "Bad Girls" uit 1979 van invloed geweest op de muziekstijlen van grote namen later uit de jaren 80, waaronder David Bowie, Billy Idol, Whitney Houston, Cindy Lauper en Madonna. Na haar inzinking, in de jaren '80, worden veel van haar liedjes echter minder onstuimig, deels in de geest van de tijdsperiode van de jaren '80, deels waarschijnlijk vanwege haar eigen rustigere levensfase (mede bepaald door haar toewijding aan religie). Overigens is ze dan inmiddels ook vertrokken bij haar oude producers Bellotte en Moroder, wat ook van invloed is geweest natuurlijk. De muziek zelf verandert daarmee ook. Vergeleken met haar muziek uit de jaren '70 is het creatieve, baanbrekende eraf volgens velen. Vanaf de jaren '90 tenslotte probeert ze nog mee te liften met de jaren 90-technostroom, echter zonder veel succes.

Tot nu toe zijn er ruim 130 miljoen albums verkocht van Donna Summer. Ze heeft Grammy Awards gewonnen in 1978 (Last Dance), 1979 (Hot Stuff), 1983 (He's a Rebel), 1984 (Forgive me) en 1997 (Carry On). Ook heeft ze een Oscar ontvangen, naast andere onderscheidingen. Ze heeft inmiddels een eigen ster op de Walk of Fame.