De Dodge Viper is een sportwagen van het Amerikaanse automerk Dodge. In Europa gaat de auto door het leven als ChryslerViper. Na de fusie tussen de Chrysler Group en FIAT werd besloten om de productie van de 4e generatie van Viper stop te zetten.[1]Inmiddels is men begonnen met de productie van de 5e generatie. De Dodge Viper werd aanvankelijk, in 1989, geïntroduceerd als conceptwagen op de North American International Auto Show en bleek zo aan te slaan, dat Chrysler productieplannen ontwikkelde. De conceptauto en de productieauto hadden nogal wat verschillen, maar de V10-motor bleef. Het productiemodel verscheen in 1992, en in 1996kwam er naast de originele cabriolet ook een gesloten coupéversie. De auto was een vrij rauwe en ouderwetse sportwagen; er was geen airconditioning, elektrische ramen of centrale deurvergrendeling. Zelfs hendels om de deuren vanaf de buitenkant te openen waren niet op de wagen te vinden. In 1996 werd naast de coupé ook de cabrio aangepast. Deze Viper werd gebouwd in de Conner Avenue-fabriek. In 2003 werd door DaimlerChryslers Street and Racing Technology (SRT) de derde generatie ontwikkeld. De motor werd een 8,3 liter V10 met een maximumvermogen van 517 pk en een top snelheid van 315km/h. De vierde generatie werd in 2008 op de markt gebracht. Er kwam een gloednieuwe motor in die 90 pk meer leverde waardoor de motor meer dan 600 pk produceert met een topsnelheid van 350km/h. Hierdoor was Dodge een stap voor op hun grootste concurrent Chevrolet. Eind 2010 viel het doek voor de vierde generarie Viper. Chrysler besloot begin 2012 dat ze de sportievere modellen enkel onder de SRT-badge wilden gaan produceren. Eind 2010 werd er nog één laatste versie gebouwd, de Dodge Viper 1:33 ACR, deze versie dankt zijn naam aan de snelste rondetijd op het Amerikaanse Laguna Seca-circuit in 1 minuut 33. Deze rondetijd werd gereden in een Dodge Viper ACR uit 2009, door Chris Winkler. Er zijn in totaal maar 33 exemplaren gebouwd van deze limited edition. Die voorzien is van een Red Clear Coat en een Black Clear Coat en een koolstofvezel achterspoiler heeft. De motor in deze auto is een 600 pk sterke V10, die met 759 Nm aan koppel in 3,9 seconden van 0-100 km/h sprint.[2] De vijfde generatie zal niet meer onder de naam Dodge geproduceerd gaan worden, maar enkel SRT Viper gaan heten en de racevariant SRT Viper GTS-R. Deze nieuwe Viper is voorzien van een 8.4-liter V10 motor, die 649 pk en 813 Nm koppel produceert. Deze motor zal volledig met de hand gebouwd gaan worden. Terwijl SRT met de Viper tegendraads werken door niet te downsizen gaan ze ook nog steeds niet aan automatische versnellingsbakken. Terwijl bij de meeste auto's met zo'n hoog vermogen standaard een automatische versnellingsbak geleverd wordt krijg je bij de Viper nog steeds een handmatige zesbak. Als versnellingsbak is er gekozen voor een Tremec TR6060 die ten opzichte van de oude Dodge Viper kleinere ratio's heeft gekregen waardoor de auto een levendiger rijgedrag zou hebben. Het exterieur van de SRT Viper lijkt op die van de Dodge Viper, maar er zijn heel wat verschillen. De bumpers zijn heel anders gevormd, het dak, de motorkap en achterklep zijn van koolstofvezel en de deuren zijn van aluminium, waardoor een behoorlijke gewichtsbesparing is gerealiseerd. De nieuwe Viper is uitgerust met een "double-bubble" dak. Hierdoor is het dak erg laag, maar is er toch genoeg hoofdruimte voor de bestuurder en passagier, zelfs met een helm op. De verlichting aan de voor- en achterzijde zijn voorzien van LED-verlichting. Aan de voorzijde bevinden zich bi-xenon koplampen die bijgestaan worden door LED dagverlichting en LED knipperlichten. Aan de achterzijde zijn er alleen LED's gemonteerd. Voor het eerst zijn aan de achterzijde de rem en knipperlichten in één unit geplaatst. De vijfde generatie werd als project opgestart. Maar ze wilden er geen bekendheid aan brengen. Ze brachten dit project uit onder de naam F-117; als een straaljager. Het gewicht van de motor is met 12 kg gedaald. SRT Viper GTS-R racevariant Naast de 2013 straatversie is er ook een racevariant, de SRT Viper. Dit jaar (2012) zal deze GTS-R nog laten zien wat hij kan tijdens de American Le Mans Series. Het vermogen van de grote V10 in deze versie is teruggebracht naar de reglementaire 500 pk. Alle American Le Mans Series racers doen mee aan de Michelin Green X Challenge. Dit houdt in dat de deelnemende voertuigen worden beoordeeld op hun efficiëntie en dan uiteraard vooral gelet op de "groene" prestaties. Het winnende LMP en GT team in de Green X Challenge zal automatisch ook een startplek krijgen tijdens de 2013 24h of Le Mans.[
De Caterham CRS is een supercar, het laatste model van het merk Caterham Cars. Het is het meest uitgewerkte model van Caterham Cars, maar behoudt de "basic look" van de Lotus Seven. De Caterham CRS heeft 6 versnellingen. De motor is aannemelijk een 2.3 Cosworth 260hp.
De Caparo T1 is een sportauto van het Britse merk Caparo. De auto is gebaseerd op een Formule 1 auto en is bedoeld als een betaalbare raceauto die toegelaten is voor de openbare weg. De eerste T1 werd halverwege 2007 afgeleverd. De T1 lijkt sterk op een Formule 1 wagen en beschikt dan ook over een dubbele voorvleugel, een achtervleugel en een diffuser. Bij 240 km/h genereert de carrosserie 875 kg downforce. Het interieur is praktisch ingericht en biedt plaats aan twee personen. De passagiersstoel is schuin achter de bestuurder geplaatst om de breedte van de T1 te beperken. Zowel de bestuurder als de passagier beschikken over een zes-punts veiligheidsharnas De motor in de T1 is een 3.5L V8 die 575 pk voortbrengt. Deze krachtbron geeft de T1 een pk/ton verhouding van 1045. De motor is gekoppeld aan een zesversnellingsbak die grotendeels uit magnesium bestaat. Als de auto is geprepareerd om minder downforce te genereren ligt de topsnelheid boven de 322 km/h en de tijd om van 0 naar 100 km/h te gaan onder de 2,5 seconden. In de Top Gear aflevering van 11 november 2007 passeerde de T1 de tot dan toe snelste tijd van 1:17.6, gezet door de Koenigsegg CCX, met een tijd van 1:10.6. De T1 kwam echter niet op het powerboard vanwege het feit dat de T1 volgens presentator Jeremy Clarkson niet in staat is om over een snelheidsdrempel te komen. Caparo reageerde hierop met de opmerking dat de testauto waar Top Gear mee reed niet was uitgerust met een in hoogte verstelbare neus. De productiemodellen zouden hier echter wel over beschikken.
De Bugatti Chiron is een tweezits-supercar van het Franse Bugatti. De auto is ontworpen op het hoofdkantoor in het Franse Molsheim (Alsace). Het is de opvolger van de Bugatti Veyron en voorgesteld op 1 maart 2016 op de Autosalon van Genève. De auto is vernoemd naar de coureur Louis Chiron, uit Monaco. De motor is in de basis dezelfde motor als in de Bugatti Veyron, maar is voor 95% vernieuwd, de turbo's hebben een maximale druk van 1,85 bar. Uiteindelijk zorgt dat voor een vermogen van 1500 pk en 1600 Nm koppel. De Bugatti Chiron bereikt 0-100 km/h in 2,4 seconden, 0-200 km/h in 6,7 seconden, 0-300 km/h in 13,6 seconden en bereikt 400 km/h na 32,6 seconden. De topsnelheid is begrensd op 420 km/h, maar in theorie zou hij 460 km/h moeten halen. De Chiron brak het record voor de 0-400-0 km/h binnen de 41,96 seconden, maar de Koenigsegg Agera RS verbrak dat weer met een tijd van 36,44 seconden. De eerste 200 exemplaren werden al verkocht voor de eerste levering. De minimumprijs was 2,4 miljoen dollar/stuk, wat later 2,7 werd. De Chiron heeft net zoals zijn voorganger, de Veyron, een koolstofvezel carrosseriestructuur, een onafhankelijke ophanging en een Haldex-vierwielaandrijvingssysteem. Hij is qua design gebaseerd op de Bugatti Vision Gran Turismo. De Bugatti EB110 SS (Super Sport) is een sportwagen van het merk Bugatti uit 1991 De Bugatti Veyron EB16.4 is het enige huidige seriemodel van de Franse autobouwer en Volkswagendochter Bugatti. De Veyron EB16.4 is een van de duurste auto's momenteel op de markt en was met een snelheid van 407,23 km/u ook de snelste van 2005 tot 2007. Op 5 juli 2010 behaalde de Bugatti Veyron 16.4 Super Sport, een nog krachtigere versie van de Bugatti Veyron met een vermogen van 1200 pk een topsnelheid van 431,072 km/u. De Veyron is vernoemd naar de autocoureur Pierre Veyron, die in 1939 de 24 uur van Le Mans won in een Bugatti type 57. Gegevens[ Vermogen: 1.001 pk Topsnelheid: fabrieksopgave 407 km/u, hoogst gemeten topsnelheid: 431 km/u door Top Gear Motor: 8,0 liter W16 met 4 turbo's 0-100 km/u: 2,5 seconden 0-200 km/u: 7,3 seconden 0-300 km/u: 16,7 seconden 0-± 400 km/u: 54,8 seconden 400 mm carbon-keramische remschijven Vierwielaandrijving Zeventraps DSG-versnellingsbak van Ricardo 10 radiatoren: 3 om de motor te koelen, 3 van de intercooler, 1 voor de asolie, 1 voor de motorolie, 1 voor de hydraulische olie en 1 voor de airconditioning Gebruikt op topsnelheid evenveel lucht in een minuut als een mens in vier dagen Verbruik: circa 40 l/100 km (stad), circa 22 l/100 km (buiten de stad), op topsnelheid is de volledige 100 liter tankinhoud in 12-15 minuten leeg (115 l/100 km). Speciale banden, houden het op topsnelheid 15 minuten uit. Maten zijn: 265-680 R 500A (voor) en 365-710 ZR 540A (achter) Lengte: 4,5 meter Breedte: 2,1 meter Totaalgewicht: 1880 kg Heeft een extra teller, namelijk een pk-teller. Deze gaat van 0 tot 1001 met stappen van 100. Prijs in Nederland: circa 1,8 miljoen euro inclusief belastingen productiejaren: 2005 - 2015 jaar opvolger 2016 (Bugatti Chiron) In 1998 toonde Bugatti een prototype van een nieuwe exclusieve sportwagen. Bugatti was toen sinds enkele jaren door Volkswagen van de Italiaan Romano Artioliovergenomen en had al enkele geavanceerde maar overduidelijk niet voor serieproductie bestemde prototypes gebouwd. Van dit model zijn zowel prototypes gemaakt met zestien als met achttien cilinders. Uiteindelijk werd gekozen voor de zestiencilinder. Ongeveer zeven jaar lang werd er intensief gewerkt om de belofte, een serieauto met 1001 pk en een top van 407,5 km/u, waar te maken. De laatste jaren was Bugatti bezig aan de ontwikkeling met 80 ingenieurs. Het was namelijk zo goed als onmogelijk om bij snelheden hoger dan 350 km/u de auto op de weg te houden. Michelin ontwikkelde overigens speciaal voor deze auto een nieuwe band. Na jarenlang bijsleutelwerk is de Elzasser sportwagenbouwer er uiteindelijk toch in geslaagd de wagen veilig te maken, zodanig dat hij aan de normen voldoet. De 16 cilinder-motor is heel compact opgebouwd. In plaats van alle 16 cilinders in één V-formaat te proberen plaatsen, heeft men ze in een W-vorm geplaatst. Dit zijn in principe twee 4,0-liter V8's die dezelfde aandrijfas delen. Totdat de eerste auto daadwerkelijk werd gepresenteerd werd Bugatti (en eigenaar Volkswagen Groep) meerdere keren belachelijk gemaakt door de pers. Zeker de laatste jaren voordat de wagen daadwerkelijk op de weg kwam werd de kritiek luider. Het zou onmogelijk zijn en Volkswagen zou wel concessies moeten doen. De EB16.4 brengt de Volkswagen Group een verlies, aangezien de ontwikkeling per wagen bijna 5.000.000 euro heeft gekost, en de auto in Nederland voor 1.800.000 euro (waarvan 800.000 euro aan belastingen) over de toonbank gaat. Het Britse automagazine Top Gear heeft de Veyron, samen met de Toyota Aygo, tot auto van het jaar 2005 benoemd. Ook heeft Top Gear een testrit met de Veyron uitgezonden. Bij deze gelegenheid bereikte presentator James May daadwerkelijk de door de fabriek opgegeven topsnelheid van 407,4 km/uur In juli 2006 claimde het Brits-Italiaanse Barabus de snelste productieauto ter wereld te hebben gebouwd: de Barabus TKR met een topsnelheid van 434 km/u. Deze auto gaat van 0-100 in 1,67 seconden en heeft 4 pk meer dan de Bugatti Veyron. Dit maakte de Barabus op papier de snelste auto ter wereld. Deze auto heeft het snelheidsrecord echter niet verbroken, net als andere auto's waarvan de hoogst mogelijke topsnelheid werd geclaimd sinds de introductie van de Veyron. Geen van de fabrikanten van deze auto's kon dat bewijzen met metingen, tot op 13 september 2007, toen het snelheidsrecord van de Veyron dan toch van de tabellen geveegd werd door de SSC Ultimate Aero TT. Maar in 2010 sloeg Bugatti terug en liet een snelheid van 431 km/u opmeten met de Bugatti Veyron Super Sport. De productie ging maandag 5 september 2005 van start in de gloednieuwe Bugatti-fabriek in het OostFranse Molsheim. Het is op deze plaats dat de Italiaan Ettore Bugattivan 1908 tot enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog zijn wereldberoemde racewagens bouwde. Na het produceren van in totaal 450 exemplaren stopte de productie in 2015.[3] Een opvolger van de auto is in ontwikkeling en zal Bugatti Chiron gaan heten.[4] De Chiron wordt in 2016 op de Autosalon van Genève onthuld, er zullen 500 stuks gebouwd worden van de opvolger van de Veyron.[ Vanaf 2009 is er een targaversie, de Grand Sport, beschikbaar. Bugatti had in eerste instantie de plannen om een volwaardige cabriolet te bouwen, hierbij stuitten zij echter op technische problemen. De Veyron Grand Sport heeft een glazen dak dat kan worden uitgenomen en beschikt tevens over een stoffen dak voor het geval het weer plotseling omslaat. De sprint van 0 tot 100 kost de auto 0,2 seconden meer dan in een gesloten Veyron. De topsnelheid is gelijk: 407 kilometer per uur. Hiervoor moet het genoemde glazen dak wel zijn gemonteerd. De prijs van deze versie zal in Nederland 1,4 miljoen euro bedragen, waar nog belastingen bovenop zullen komen. De totale consumentenprijs ligt daarom hoogstwaarschijnlijk boven de 2 miljoen euro. Bugatti heeft aangekondigd maximaal 150 exemplaren te maken. Sinds 2009 is er ook een Super Sport-versie. Hij kreeg vier grotere turbo's en intercoolers, wat het vermogen opkrikt naar 1.200 pk en een koppel van 1.500 Nm. Ook zijn er aan de rest van de auto aanpassingen gemaakt, waaronder nieuwe schokdempers, sterkere stabilisatorstangen en aerodynamische aanpassingen zoals het bijna volledig afdekken van de motor, het opnieuw vormen of toevoegen van luchtinlaten en het verhogen van de carrosserie. Op 8 april 2013 werd het wereldrecord snelste productieauto door het Guinness Book of Records ingenomen, omdat het productiemodel van de Super Sport de beloofde snelheid van 425 km/u niet haalde. Hierna heeft Bugatti de Vitesse WRC gepresenteerd. Deze auto is getest door Liu Xu in Ehra-Lessien en haalde een snelheid van 431 km/u (414,47 km/u bij de normale Veyron). De auto heeft 1200 pk. De Vitesse WRC werd onthuld op de Shanghai Auto Show in 2013.[ Op het moment dat de productie begon had Michael Schumacher al een aantal maanden eerder zijn eigen exemplaar besteld. Bugatti had voor Nederland Hessing aangesteld als officieel Bugatti-importeur. Het bedrijf, dat al bekend was van zijn invoeractiviteiten voor verscheidene andere luxemerken, heeft minimaal zeven Veyrons verkocht a rato van 1,8 miljoen euro per stuk. Begin januari 2012 werd Hessing failliet verklaard en overgenomen door Louwman, de importeur van onder meer Toyota en Lexus. In 2017 is de importeur in Nederland Pon.
Bristol Cars is een fabrikant van luxeauto's, die gevestigd is in Filton nabij Bristol (Engeland). In maart 2011 ging het merk failliet, maar in april werd het overgenomen door Kamkorp Autokraft, ook eigenaar van Frazer-Nash. Het merk produceert voertuigen in kleine oplagen. Bristol had geen dealerschappen, er is uitsluitend een kleine eigen showroom in Kensington High Street in Londen. Bristol Cars werd opgericht in 1946 als onderdeel van de Bristol Aeroplane Company. Medewerkers van de Bristol Aeroplane Company hadden beslag weten te leggen op constructietekeningen van de nieuwste BMW modellen, nadat de geallieerden de platgebombardeerde fabrieken van dit Beierse merk in München hadden bezocht. De eerste auto die het levenslicht zag in 1947 was de Bristol 400, die sterke gelijkenissen vertoonde met de vooroorlogse BMW's. De carrosserie vertoonde veel overeenkomsten met de BMW 327, terwijl de motor en de wielophanging erg veel leken op onderdelen van de BMW 328 en de BMW 326. Zelfs de beroemde BMW-grille was één op één overgenomen. De Bristol 401 was voorzien van een zelf ontwikkelde aerodynamische carrosserie, die ook voor de 402 (cabriolet) en 403 werd gebruikt. De 404 was een echte tweezitter. Kenmerkend was de grille, die iets weghad van de luchthapper van de oude vliegtuigmotoren. De 405 was de enige Bristol met 4 portieren. Ook de 406 had eenzelfde vormgeving en was hij voorzien van de 2,2 liter versie van de zescilindermotor. Tot 1961 waren alle Bristol-motoren doorontwikkelingen van de BMW 6-cilinder in 2- of 2,2litervarianten. Deze motoren waren zeer krachtig en duurzaam en werden buiten Bristol ook gebruikt door veel andere kleine autofabrikanten, zoals AC, Cooper, Frazer-Nash, Kieft, Lister Cars, Lotus, Tojeiro en Warrior. Met de introductie van de Bristol 407 (feitelijk een 406-carrosserie) in dat jaar werd echter de overstap gemaakt naar een Chrysler V8-motor. Er zijn verschillende fabrikanten geweest die op basis van een Bristol-chassis een eigen carrosserie hebben gebouwd. Belangrijk waren Zagato, Farina, Abbot, Beutler en Touring. De Amerikaan Arnolt heeft zelfs een kleine serie tweezitters op de markt gebracht. Bristol had een aanzienlijke erelijst op racegebied. Er zijn grote successen geboekt tijdens de langeduurwedstrijden in Le Mans en Reims. Ook andere fabrikanten zijn succesvol geweest met Bristol-engined raceauto's. Vooral met AC Ace en Frazer Nash is succesvol deelgenomen aan allerhande races. In maart 2011 werd gemeld dat het merk failliet was, en dat gezocht werd naar een nieuwe geldschieter. Eind april 2011 werd gemeld dat het ingenieursbureau Frazer Nash (gevestigd in Bristol) Bristol Cars heeft overgenomen. De gevolgen daarvan voor de activiteiten van de autoproducent zijn vooralsnog onduidelijk. In het voorjaar van 2015 werd bekendgemaakt dat ter gelegenheid van de 70e verjaardag van het merk een nieuw model zou worden gebouwd, voorzien van een BMW motor.
De BMW M1 is een auto die vanaf 1979 tot 1981 geproduceerd werd door BMW. Het is tot dusverre de enige BMW met een middenmotor, een M88/1 3.5 L6 cilinder, en de eerste BMW met middenmotor die in productie ging. De M1 is een van de weinige auto's waarvan vanuit het seriemodel een raceversie is ontstaan. Zo kon bijvoorbeeld het chassis zonder grote modificaties worden gebruikt voor een raceauto. Het vermogen is afhankelijk van de versie en varieert van 277 tot 950 pk. De topsnelheid van de straatversie bedraagt 262 km/h, die van de circuitversie 310 km/h. Het ontstaan van de BMW M1 ligt in de autosport. BMW wilde de consument lokken die normaal een Ferrari, Aston Martin, Jaguar, Lotus kocht. De fabriek wilde binnen twee jaar 400 stuks van de straatversies op de markt hebben (homologatie), en ging ervan uit dat dit doel in het voorjaar van 1978 zou zijn gehaald. De voorloper van de BMW M1 was de BMW Turbo met vleugeldeuren. Ook deze auto had een middenmotor en opklaplampen. Er zijn er 2 van gebouwd, die nu beide in musea staan. De langdurige geruchten dat BMW aan een bijzonder project werkte werden in het voorjaar van 1977 op de Autosalon van Genève bevestigd. Intern kreeg het project de naam E26. Het productieaantal van 800 was te klein naar de maatstaven van een gewone autofabrikant. Er werden externe partners gevonden in de oude samenwerkingspartners Lamborghini en Michelotti. ItalDesign ontwerper Giorgetto Giugiaro ontwierp de carrosserie van het bijzondere project. Lamborghini en BMW Motorsport Gmbh zorgden voor de constructie en montage. De aandrijving, een van de specialiteiten van BMW, lag in handen van Martin Braungart en Paul Roche. Er werd getwijfeld tussen een acht- of twaalfcilinder motor. Uiteindelijk werd ervoor gekozen een bestaande M30 zescilinder te modificeren. Voor de M88 motor van de M1 werd alleen het blok van de M30 gebruikt. Daarnaast werd een nieuwe cilinderkop ontwikkeld, alsmede mechanische benzine-inspuiting en een dry-sump smering. Uiteindelijk was de motor pas medio 1977 klaar. Naast de problemen rond het ontwikkelen van de motor zorgde nog een ander probleem voor vertraging. Lamborghini was in financiële nood geraakt en ondanks de hoge kwaliteit en veel kennis van het automerk moest de samenwerking in de beslissende fase opgezegd worden. Lamborghini stond op het punt te worden gesloten; vlak voor de bezetting door het personeel, werden in een nachtelijke actie alle prototypes vanuit de fabriek in Modena naar Duitsland gebracht. Nu de productiecapaciteit van Lamborghini was afgevallen nam de firma Baur de eindmontage voor zijn rekening. Maar er waren problemen tussen de onderdelenleveranciers en het bedrijf Baur. Nadat een aantal voormalige ingenieurs de projectgroep Italengineering hadden opgericht, dat minder dan 10 km van de fabriek lag, kon het project M1 zijn doorgang vinden. De partners van het M1-project waren: Lamborghini, T.I.R (waarvan Ferrari ook een klant was), Italdesign, Baur. Zij namen de volgende delen voor hun rekening: Lamborghini: buizenchassis T.I.R: kunststof carrosserie Italdesign: componenten Baur: assemblage Uiteindelijk werd pas in februari 1979 de eerste M1 bij BMW afgeleverd. De raceversie was door strengere regelgeving die inmiddels van kracht was geworden geen succes, en talloze auto's uit deze serie werden als straatversie aan particulieren verkocht. Het is niet duidelijk of BMW werkelijk geld heeft verdiend aan het project, maar het verbeteren van het imago van het bedrijf heeft wellicht een positieve uitwerking gehad op de BMW-verkoopcijfers. In april 2008 werd het BMW M1 Hommage Concept voorgesteld. Exact 30 jaar na de M1 van de jaren 70 is dit een moderne interpretatie met de klassieke lijnen. Jochem Neerpash eindverantwoordelijke voor de motorsport afdeling binnen BMW, had het idee om de M1 mee te laten doe als fabrieks team aan het World Sportscar Championship seizoen 1979. Daarnaast zou de auto ook beschikbaar worden, aangepast aan het reglement voor andere autosportklasse. Maar door verschillende reglement wijzigingen van de FISA ,tijdens de vertraagde bouw en ontwikkeling van de auto was dit uiteindelijk niet mogelijk. Uiteindelijk werd er gedacht aan een autosportklasse met alleen BMW M1-modellen aan de start, genaamd Procar Championship. Om coureurs geïnteresseerd te laten raken in het kampioenschap benaderde Neerpash Max Mosley, toentertijd hoofdverantwoordelijke bij March Engineering. BMW was fabriekspartner van March in het Formule 2-kampioenschap. Mosley was ook lid van Formula One Constructors Association en benutte zijn positie om de andere Formule 1-constructeurs ervan te overtuigen om de coureurs van de teams mee te laten doen aan het kampioenschap. De Procar Championship races werden alleen tijdens Formule 1 Grand Prix in Europa gehouden in het jaar 1979 en 1980.
De Audi TT is een sportieve tweezitter van het Duitse automerk Audi. De TT wordt sinds 1998 geassembleerd in Győr in Hongarije. De Audi TT is vernoemd naar de NSU TT, een kleine auto uit de jaren 60 geproduceerd door NSU op basis van de NSU Prinz. De NSU TT was op zijn beurt weer vernoemd naar de beroemde motorfietsenrace Tourist Trophy. De Audi TT was in 1995 de eerste onthulde conceptauto op de IAA in Frankfurt. Als eerste verscheen er een coupéversie van de TT die verkrijgbaar was van 1998 tot 2006. Het motorgamma van de eerste versie startte bij een 1,8-liter turbomotor met vijfkleppentechniek die 180 pk levert met voorwielaandrijving en eindigde bij een 3,2-liter VR6-motor (door Audi zelf V6 genoemd) met 250 pk die standaard Audi's quattro vierwielaandrijvingssysteem had. Andere versies zijn de 1.8 Turbo met 150 pk en keuze tussen voorwielaandrijving of quattro, en de 1.8 Turbo 225 pk met standaard quattroaandrijving. De duurste versies hebben uitsluitend vierwielaandrijving (dit zijn de 1.8 Turbo van 225 pk en de 3.2 V6). De Roadster was sinds 1999 verkrijgbaar. De motoren zijn identiek aan die van de Coupé. De betekenis van het woordje Roadster is hier echter niet correct. De Audi TT Roadster is namelijk niet als open auto gebouwd, maar als coupé. Bovendien is een roadster altijd een achterwiel aangedreven auto. Zodoende is hij officieel gezien wel een cabrio maar geen Roadster. De TT Roadster is voorzien van een handbediend stoffen dak waardoor de constructie licht blijft. In 2005 kwam Audi met een speciale versie op de proppen, de Audi TT quattro sport. Dit deden ze ter ere van de 25e verjaardag van het quattro-systeem. Voor de Audi TT quattro sport koos men voor de 1,8-liter turbomotor. Voor deze versie levert hij 240 pk een maximaal koppel van 320 Nm. De quattro sport kan er in 5,9 seconden mee van 0 naar 100 en heeft een topsnelheid die volgens de fabrikant tegen de 250 km/h ligt. De versnellingsbak is een handgeschakelde zesbak. Ten opzichte van de normale 1,8-liter turboversie met 225 pk is de TT quattro sport 75 kg lichter, onder andere door het verwijderen van de kleine achterbank. Het totale gewicht komt daarmee op 1390 kg, dit betekent dat de TT 5,8 kg per pk heeft. De quattro sport heeft ook wat techniek geleend van de TT met de 3.2 V6. Het achterste deel van de bodem komt van de V6-versie. Hierdoor kan de accu van voren naar achteren worden verplaatst wat de gewichtsverdeling ten goede komt. Standaard is de quattro sport voorzien van het S-line pakket. Dat houdt in dat de auto onder meer sportievere bumpers en spatborden heeft. Aan de achterzijde zit een diffusor en 2 opvallende uitlaatpijpen, en de auto is 20 mm lager gelegd. De snelle TT heeft unieke 18"-velgen met 15 spaken en rode remklauwen. Het dak, de achteruitkijkspiegels en de luchtinlaten zijn steeds zwart gelakt. Voor de koetswerklak valt er te kiezen uit vijf kleuren. In het interieur is er een combinatie van alcantara en leder voor de bekleding, en de stoelen zijn vervangen door Recaro-kuipzetels. Op het handschoenkastje is een speciale badge te vinden, die duidelijk maakt dat het niet om een gewone TT gaat. In het voorjaar van 2006 (6 april) werd de nieuwe TT Coupé voorgesteld in Berlijn. Een jaar later in het voorjaar van 2007 kwam ook de nieuwe TT Roadster op de markt. Hij is wat groter dan zijn voorganger. Bij de lancering is de nieuwe TT beschikbaar met twee motoren. Audi combineert voor de nieuwe TT voor de eerste keer aluminium en staal voor de ASF (Audi Space Frame) technologie: 69 procent van de carrosserie is van aluminium. De stalen onderdelen zitten voornamelijk achteraan in de auto voor een optimale gewichtsverdeling (als tegengewicht voor de ver naar voren geplaatste motor). Voor een verbeterde neerwaartse druk op de achterwielen komt bij 120 km/h een spoiler uit de achterklep. De multi-link achterwielophanging is nieuw en die zorgt samen met andere vernieuwingen aan het onderstel (zoals de grotere spoorbreedte en grotere wielen) voor een verbeterde wegligging. Later zal Audi een magnetic ride (adaptief schokdempersysteem) beschikbaar stellen. Bij de huidige TT was er keuze uit twee motoren: de 2,0-liter viercilinder TFSI turbomotor met directe benzine inspuiting die 200 pk levert, waarmee de TT in 6,4 seconden naar 100 km/h accelereert en een topsnelheid haalt van 240 km/h. Met de 250 pk sterke 3,2-liter VR6-motor (V6) is de sprinttijd 5,7 seconden en haalt de TT een begrensde top van 250 km/h. Beide motoren worden gekoppeld aan een handgeschakelde zesbak, maar kunnen als optie worden gecombineerd met de S tronic transmissie met dubbele koppeling (Audi's nieuwe benaming voor de DSG-transmissie). De 2.0 TFSI heeft standaard voorwielaandrijving maar is vanaf 2008 ook leverbaar met quattro vierwielaandrijving, terwijl de TT 3.2 standaard quattro heeft in combinatie met de V6. Inmiddels breidt het motorenaanbod zich verder uit met vanaf de zomer 2008 als nieuw instapmodel een 1,8-liter TFSI-motor van 160 pk. Ook zal er voor het eerst een dieselmotor verkrijgbaar worden. Dit wordt een nieuwe 2,0liter TDI met common-rail die 170 pk en 350 Nm levert. Deze 170 pk versie van de 2.0 TDI zal in deze zomer debuteren in de TT. Ook zal de diesel verkrijgbaar zijn in combinatie met quattro-aandrijving. Overigens had Audi al eerder plannen met een dieselmotor voor de TT. In 2004 was er al een TT van de eerste generatie klaar voor productie met een 1,9-liter TDI van 150 pk aan boord, onder andere bekend uit de Volkswagen Golf en de Seat Toledo. Het was echter te kort dag om deze variant te introduceren omdat de TT al bijna aan het einde van zijn levensfase was. In 2010 kreeg de TT een kleine update. Het front werd iets gewijzigd en de 2.0 TFSI en 3.2 V6 motoren kwamen te vervallen. Voor deze twee varianten werd de nieuwe generatie 2.0 TFSI-motor met Audi Valvelift leverbaar met een vermogen van 211 pk en een koppel van 350 Nm. Voortaan heeft deze nieuwe variant 2 uitlaatpijpen links en rechts verdeeld zoals bij de oude V6-versie in plaats van een dubbele uitlaat aan één zijde. Op het jaarlijkse GTI-evenement in Wörthersee in Oostenrijk van mei 2007 toonde Audi de Audi TT clubsport quattro. Deze sportieve TT is op basis van de Roadster ontwikkeld en heeft de 2,0-liter TFSImotor die getuned is tot 300 pk. De motor is afkomstig uit de Audi S3 en heeft een gewijzigd inlaatspruitstuk om zo tot 300 pk te komen. De motor is gekoppeld aan en zestraps S tronic versnellingsbak en de auto heeft quattro vierwielaandrijving. Ook het uiterlijk onderging ingrijpende wijzigingen waarbij de extreem lage vooruit en grote bumpers het meest in het oog springend is. Ook het interieur werd aangepast en voorzien van een Bang & Olufsen Sound System wat ook op andere modellen van Audi leverbaar is. In mei 2008 toonde Audi op het GTI-evenement opnieuw de TT clubsport quattro welke meer overeenkomt met een productieversie. De techniek bleef gelijk maar de uiterlijke wijzigingen zijn iets ingetogener. Tevens werd er gemeld dat een beperkte serieproductie niet uitgesloten is. In januari 2008 werd op de North American International Auto Show de Audi TTS getoond die in juli 2008 op de markt kwam. De TTS heeft een doorontwikkelde 2.0 TFSI motor die 272 pk levert en is daarmee de sterkste versie van de motor, wat eerst de Audi S3 was met 265 pk. De TTS heeft standaard quattro vierwielaandrijving en is geheel in S-stijl, wat inhoudt dat de auto vier uitlaten heeft, chromen spijlen in de grille en verschillende S-logo's bevat. . Naast de S-versie van de TT komt er ook een RS-versie van de TT, de TT RS die een 2,5-liter vijfcilinder turbomotor van 340 pk en 450 Nm heeft. De presentatie van de sportiefste TT was op de Autosalon van Genève in maart 2009. De verkoop start het derde kwartaal van 2009. De TT RS komt zowel als Coupé als Roadster op de markt en wordt geproduceerd door Audi's sportafdeling quattro GmbH De derde generatie Audi TT werd voorgesteld op de Autosalon van Genève 2014. Het design is gebaseerd op conceptauto Audi Allroad Shooting Brake, welke eerder dat jaar getoond werd op de NAIAS 2014. De derde generatie TT is gebouwd op het Volkswagen MQB-platform, wat staat voor Modularer Querbaukasten waar ook de Audi A3 gebruikt van maakt. Voor de TT is het aangepast, met meer aluminium. Dit heeft een groot aandeel in de gewichtsbesparing, dat zo'n 50 kg bedraagt. In eerste instantie kwam hij beschikbaar met 2.0 TFSI en TDI motoren, met respectievelijk 230 en 184 pk. Later kwam ook de 1.8 TFSI met 180 pk. Laatstgenoemde is alleen met voorwielaandrijving beschikbaar, de sterkere blokken ook met quattro vierwielaandrijving. S tronic automaten zijn beschikbaar voor de voorwielaangedreven benzinemotoren en standaard op de quattro 2.0 TFSI en 2.0 TDI. Een primeur is de Audi Virtual Cockpit, een 12,3 inch groot scherm die de traditionele tellers vervangt. Ook de navigatie en allerlei informatie over de auto is hier te zien. Het dashboard is minimalistisch, met weinig knoppen, en op de bestuurder gericht. De TT staat standaard op 17 inch lichtmetaal, en is optioneel te vergroten tot 20 inch. De TT is ook als Competition pakket te bestellen, wat vooral te herkennen is aan de spoiler, zwarte accenten en speciale 19 inch wielen. Tegelijk met de TT werd ook de TTS gepresenteerd als sportievere TT. Hij beschikt over een opgevoerde versie van de 2.0 TFSI met 310 pk en 380 Nm en is te herkennen aan vier uitlaten en andere bumpers en grille. Dankzij quattro vierwielaandrijving sprint hij in 4,9 of 4,6 seconden naar de honderd, afhankelijk van de transmissie. In april 2016 werd in Peking het doek van de TT RS. De snelste TT heeft opnieuw een 2,5 liter grote vijfcilinder als kloppend hart, ditmaal goed voor 400 pk en 480 Nm. De Coupe gaat in 3,7 seconden naar 100 km/u, de Roadster in 3,9. De topsnelheid is op 250 km/u begrenst, maar kan worden opgehoogd naar 280 km/u. In 2018 kreeg de TT een facelift. Hierbij werden enkele uiterlijke aanpassingen gedaan, in de vorm van een andere grille, aanpassingen in het bumperwerk en visuele luchtdoorlaten aan de achterkant bij een S Line exterieur. Ook technisch veranderde er het een en ander. De 1.8 TFSI verdween, en werd vervangen door de 2.0 TFSI met een vermogen van 197 pk. De 2.0 TFSI met 230 pk uit de vorige TT werd nu 245 pk sterk. Daarnaast verdween de 2.0 TDI, waarmee de TT voortaan alleen nog maar met benzinemotoren beschikbaar is. De motoren worden voortaan door middel van een getal benoemd, namelijk de 40 en 45 TFSI. De TTS levert voortaan 4 pk minder.
Audi is Latijns De ware oorsprong van Audi gaat terug tot 1899, wanneer in Keulen de Horch Motorwagenwerke AG wordt opgericht. Tien jaar later komt de stichter en oprichter, August Horch (1868-1951), echter tot een serieuze woordenwisseling met zijn financieel directeur. De gevolgen blijven niet uit. Horch verlaat noodgedwongen zijn eigen bedrijf maar neemt in 1909 een nieuwe start met Audi. Deze merknaam is de Latijnse vertaling van het Duitse woord Horch, wat letterlijk ‘luister’ betekent. Audi en Horch blijven als aparte merken naast elkaar als concurrenten bestaan! Proefrit Voor August Horch zijn eigen bedrijf verlaat, werkt hij mee aan heel wat Horch auto- en vrachtwagenmodellen. Zijn eerste creatie is deze Horch Phaeton, die hij hier in 1901 proefrijdt met links van hem zijn vrouw Anneliese. De passagiers achterin de auto zijn een vriend (rechts) en zijn vennoot Salli Herz (links). Eerste Audi In 1909 wordt Audi opgericht met als eerste realisatie deze Type A. De motor moet nog manueel worden aangezwengeld en twee reservebanden zijn standaard om de toegetakelde wegen van toen te kunnen trotseren. Op warme dagen kan de bestuurder de voorruit naar voren wentelen. DKW In de latere geschiedenis van Audi zal DKW een voorname rol spelen. Deze constructeur spitste zich eerst toe op industriële machines. De stichter Jörgen Skafte Rasmussen experimenteert vanaf 1916 met stoomwagens. Daarna volgen tweetaktmotoren die hun toepassing kennen in eerst DKW-motorfietsen en vanaf 1928 ook in auto’s. DKW zorgt bovendien voor een primeur. Het is de eerste constructeur die in 1931 een op de voorwielen aangedreven auto met dwars geplaatste motor op de markt brengt. De 4 ringen van Audi De beurscrash van 1929 laat wereldwijd zijn sporen na, ook in de autosector. Tal van constructeurs verdwijnen, worden overgenomen of gaan samenwerken. Op aansturen van de Saksische staatsbank wordt Auto Union AG opgericht. Deze nieuwe industriële groep vertegenwoordigt vier merken, Audi, Horch, DKW en Wanderer, wat de vier ringen in het embleem van Auto Union verklaart. Dit embleem wordt nu nog altijd door Audi gebruikt. DKW Auto Union Na de Tweede Wereldoorlog worden de vier ringen vertegenwoordigd door DKW Auto Union. Van de andere merken die tot Auto Union behoren, is geen sprake meer. Sleutelmodel is de 3=6 Sonderklasse, die hier met actrice Romy Schneider (1957) is gefotografeerd. Gamma Het DKW Auto Union gamma voor de Brandenburger Tor in het begin van de jaren 60. Op de voorgrond de ‘nieuwe’ F11. Op de achtergrond de Sonderklasse. F102 In 1964 wordt de fonkelnieuwe DKW Auto Union F102 gelanceerd. Hij beschikt nog altijd over een tweetaktmotor in combinatie met voorwielaandrijving. Volkswagen lanceert Audi 1966 is een cruciaal jaar. Volkswagen verwerft alle Auto Union aandelen. Tegelijk wordt de merknaam Audi opnieuw gelanceerd en verdwijnen de typeringen Auto Union en DKW. Deze verandering heeft alles te maken met een belangrijke technische evolutie. De pruttelende en olie spuiende DKW-tweetaktmotoren ruimen de plaats voor een nieuwe 1,7-liter viertakmotor die door Daimler-Benz is ontwikkeld. De eerste ‘nieuwe’ Audi is de 72. De Audi 100 Met de 100 krijgt Audi er in 1968 een belangrijk nieuw model bij. Deze ruime vierdeurs is een doorbraakmodel voor het merk. De 100 evolueert uiteindelijk tot wat nu de A6 is. NSU en Audi NSU engageert zich vanaf de late jaren 50 in een technisch avontuur door in een aantal van zijn modellen de wankelmotor te introduceren. Dat bereikt een toppunt met de introductie van de vooruitstrevende Ro 80 die in 1967 tot ‘Auto van het Jaar’ wordt uitgeroepen. De talrijke technische problemen van de Ro 80 brengen NSU echter aan de rand van het bankroet en liggen aan de basis van het samensmelten met Audi. Terwijl het merk Audi in volle ontwikkeling is, blijven de bedrijfsfusies verdergaan. In 1969 worden de Auto Union AG en de NSU AG samengesmolten tot één gamma. Voortaan spreken we van Audi-NSU. Nieuwe 80 Het begin van de jaren 70 staat voor grote vernieuwing, zowel bij Volkswagen als bij Audi. In 1972 wordt de compleet nieuwe 80 op de markt gebracht. Technisch gezien is hij identiek met de Vokswagen Passat. Audi 50 In 1974 wordt het Audi-gamma uitgebreid met de 50, die in feite een luxe-uitvoering is van de allereerste Volkswagen Polo. Het design van het koetswerk is het werk van de Italiaanse stylist Giugiaro, die ook de allereerste Golf tekent. Quattro Tijdens het autosalon van 1980 zorgt Audi voor sensatie met de lancering van de Quattro. Met deze op de vier wielen aangedreven auto domineert Audi de rallykampioenschappen. Audi 100 In 1982 lanceert Audi een compleet nieuwe versie van de 100. Hij laat zich opmerken door zijn uitzonderlijke stroomlijn. Later volgt een krachtiger 200 die uiteindelijk de basis legt voor de huidige A8. Sportief imago Door de jaren heen slaagt Audi erin om zijn imago steeds hoger op te tillen. Een cruciaal model daarbij is de sportieve TT, waarvan de eerste versie in 1998 op de markt wordt gebracht. Eerst is er de Coupé, een jaar later volgt de Roadster. Audi Vorst Audi neemt de fabriek van Volkswagen in Vorst over. Het eerste model dat er geproduceerd wordt is de A1, die exclusief in Vorst van de band rolt. Het model wordt een verkoopsucces. Audi Vorst zal zich in de toekomst vooral toeleggen op de productie van elektrische modellen.
AUDI R8 De Audi R8 is een sportwagen van het Duitse automerk Audi. Het is een productieversie van de Audi Le Mans quattroconceptauto die in 2003 werd gepresenteerd. De naam R8 is een verwijzing naar de R8 raceauto van Audi waarmee onder andere 5 keer de 24 uur van Le Mans werd gewonnen. De auto werd voorgesteld op de autosalon van Parijs in 2006. De R8 wordt geproduceerd door quattro GmbH in Neckarsulm, de vaste sportafdeling van Audi die ook verantwoordelijk is voor de RS-modellen. De Audi R8 werd in 2007 geïntroduceerd als 4.2 FSI quattro met een V8-motor, wat tot 2009 het enige model bleef. In 2009 kwam de krachtigere 5.2 FSI quattro versie op de markt die een V10-motor heeft. De R8 heeft standaard quattro vierwielaandrijving. Dit systeem maakt gebruik van een van Lamborghini afkomstige Viscokoppeling in plaats van Audi's gebruikelijke quattro-systeem. Het chassis is opgebouwd uit aluminium genaamd Audi spaceframe (ASF). Een techniek die al eerder gebruikt werd bij de Audi A2 en A8. Tevens heeft de R8 Audi Magnetic Ride, een adaptief schokdempersysteem. Omdat Audi AG het merk Lamborghini bezit, heeft de R8 15% van de onderdelen gemeen met die van de Lamborghini Gallardowaaronder de optionele R-tronic transmissie. De Europese Audi R8 is tevens het eerste voertuig waarvan de koplampen geheel uit leds bestaan. Ook kan de R8 optioneel besteld worden met het Bang & Olufsen Sound System, zoals bij andere duurdere modellen van Audi ook mogelijk is. De Audi R8 4.2 FSI quattro heeft een 4,2-liter V8 FSI-motor die 420 pk bij 7.800 tpm en een koppel van 430 Nm bij 4.500 tpm levert en tevens gebruikt werd in de Audi RS4 B7. De motor heeft een maximum toerental van 8.250 tpm en is voorzien van directe benzine inspuiting hetgeen een hoge compressieverhouding mogelijk maakt. De V8 heeft 4 kleppen per cilinder die bediend worden door twee dubbele bovenliggende nokkenassenmet variabele kleptiming. Voor de R8 is de motor voorzien van dry-sump smering. In 2011 werd de V8 verbeterd en leverde nu 430 pk, terwijl het koppel gelijk bleef. De R8 4.2 FSI doet over een standaard sprint van 0 tot 100 km/u 4,6 seconden, en heeft een topsnelheid van 301 km/u. Er werd al verwacht dat Audi het motorprogramma van de R8 gaat uitbreiden met de 5.2 V10 FSI, die gebaseerd is op de V10 van de Lamborghini Gallardo en ook terug te vinden is in de Audi S6 en S8. Ook is er getest met een biturbo V10-motor op de Nürburgring. Dit studiemodel is echter verloren gegaan toen er brand uitbrak in de wagen. Op 9 december 2008 is de R8 5.2 FSI quattro gepresenteerd en op de North American International Auto Show in januari was de auto voor het publiek te zien. De verkoop startte het tweede kwartaal van 2009. De R8 5.2 FSI heeft een 5,2-liter V10 FSI-motor die gebruikt wordt in de R8 GT3. De motor heeft 525 pk (386 kW) bij 8000 tpm en een koppel van 530 Nm bij 6500 tpm. Hiermee sprint de R8 5.2 FSI in 3,9 seconden van 0 naar 100 km/u en heeft een topsnelheid van 316 km/u. Verder heeft de V10 een specifiek vermogen van 100,9 pk per liter en is in staat om 8.700 tpm te draaien. Het basismodel weegt 1.620 kg en hoeft slechts 3,09 kg per pk voort te bewegen. De auto heeft net als de R8 4.2 FSI standaard quattro vierwielaandrijving en is optioneel met R tronic leverbaar. Ook heeft de R8 5.2 FSI een aantal uiterlijke wijzigingen ondergaan ten opzichte van de R8 4.2 FSI zoals een nieuwe chromen grille, gelakte luchtinlaten, een nieuwe diffuser en twee ovale uitlaatpijpen. Daarnaast is de auto standaard voorzien van volledige led-verlichting wat bij de R8 met V8 een optie is. Elke koplamp is voorzien van 54 leds die zorgen voor het grootlicht, knipperlicht en dagrijverlichting Op 1 mei 2010 presenteerde Audi een lichter en krachtiger exemplaar van de R8 met V10-motor, de R8 GT. Deze versie is bijna 100 kg lichter en heeft 35 pk meer dan de normale R8 5.2 FSI. De R8 GT heeft een maximumvermogen van 560 pk bij 8.000 tpm en een koppel van 540 Nm bij 6.500 tpm. De gewichtsbesparing werd onder meer bereikt door het gebruik van lichtgewicht materialen zoals koolstofvezel en kunststoffen. Hierdoor wordt een sprint van 0 naar 100 km/u mogelijk in 3,6 seconden en kan een topsnelheid van 320 km/u bereikt worden. Uiterlijke wijzigingen omvatten een vaste achterspoiler en kleine aanpassingen die de luchtstroom bevorderen. De R8 GT wordt in een gelimiteerde oplage van 333 stuks geleverd. De R8 GT reed op 19 november 2010 in een test een ronde Nordschleife in 7.34 minuten. Op de Essen Motor Show in november 2008 werd de Audi R8 LMS GT3 aan het publiek voorgesteld. Deze raceversie van de R8 is ontwikkeld voor deelname aan het FIA GT kampioenschap. De R8 LMS (projectnummer R16) heeft een meer dan 500 pk sterke 5,2-liter V10-motor met een koppel dat eveneens boven de 500 Nm ligt. Omdat de GT3 gebaseerd is op een productieauto ligt het voor de hand dat de geplande R8 met V10-motor niet meer lang op zich zal laten wachten. De auto is voorzien van achterwielaandrijving in plaats van de standaard quattro-aandrijving omdat vierwielaandrijving niet toegestaan is in de GT3. De auto heeft een nieuwe sequentiële zesversnellingsbak, diverse spoilers en aangepaste bumpers. Verder zijn de componenten van de R8 GT3 onderhuids gelijk gebleven aan die van de R8. De R8 LMS zal worden geproduceerd in samenwerking met Audi Sport en quattro GmbH in Győr(Hongarije) en Neckarsulm (Duitsland). De eerste testraces staan gepland voor seizoen 2009 en de levering aan klanten zal eind 2009 starten. Op de IAA in Frankfurt in september 2009 werd de Audi R8 Spyder voorgesteld, de cabrioletversie van de R8. De R8 Spyder is voorzien van een stoffen kap en heeft zijn karakteristieke zijpanelen verloren die kenmerkend zijn voor het dichte model. De R8 Spyder is leverbaar met een 4,2-liter V8 FSI-motor en een 5,2-liter V10 FSI-motor, die respectievelijk 430 en 525 pk leveren, van 0 naar 100 km/u sprinten in 4,8 en 4,1 seconden en een topsnelheid hebben 300 en 313 km/u. Voor modeljaar 2012 werden er enkele kleine aanpassingen gedaan aan zowel de normale R8 (met V8) als de V10. Ook de Spyder-versies kregen een paar kleine aanpassingen mee. Aan het uiterlijk veranderde er niet veel: de luchtgaten onder de koplampen zijn iets van vorm veranderd en krijgen een zwarte omlijsting mee. Ook de koplampen zijn aangepast: ze worden gesierd door twee rijen LEDlampjes. Ook zijn de achterlichten aangepast. Verder heeft de nieuwe R8 twee grote ronde uitlaatsierstukken. Op technisch gebied is er ook niet veel veranderd aan de R8. De belangrijkste aanpassing is dat de R-tronic nu vervangen is door een zeventraps S-tronic versnelling. Dit zorgt voor snellere sprinttijden: De 4.2 FSI gaat voortaan in 4,3 seconden naar de 100 km/u, terwijl de 5.2 FSI 3 tienden van zijn originele sprinttijd afhaalt en nu in 3,6 seconden accelereert. De topsnelheden lijden er iets onder; de V8 gaat voortaan 1 km/u minder snel, en de V10 2 km/u minder snel. Ook kwam er de R8 5.2 FSI Plus, die nu 550 pk en 540 Nm koppel uit de V10 perst. Dit zorgt voor een acceleratie van 0 naar 100 in 3,5 seconden en een topsnelheid van 317 km/uur. In januari 2008 werd op de North American International Auto Show een conceptauto van de R8 getoond met dieselmotor, de Audi R8 V12 TDI Concept. Deze heeft een 6,0-liter V12 TDI-motor met een vermogen van 500 pk en een koppel van 1.000 Nm. De V12-motor is gebaseerd op die van de Audi R10 Le Mans en zal midden 2008 verkrijgbaar zijn in de Audi Q7. Met een 0-100 km/h tijd van 4,2 seconden en een topsnelheid van meer dan 300 km/h is de R8 V12 TDI zelfs sneller dan de huidige benzineversie. Dit zou dan de eerste sportwagen zijn met dieselmotor waarmee Audi een traditie zal doorbreken. Op de Autosalon van Genève in maart stond een verder ontwikkeld exemplaar van de R8 TDI met de naam Audi R8 TDI Le Mans Concept. Hoewel dit model al bijna als productiemodel gezien kan worden is de R8 V12 TDI uiteindelijk niet in productie gegaan. In februari 2012 werd de tweede generatie van de R8 voorgesteld op de Genève Motorshow. Deze keer is werd de auto direct met een V10 voorgesteld, en er staat geen V8 op de planning. Wel zijn er geruchten over een Turbo-V6 als goedkopere instapper. Weer wordt de auto met quattro geleverd, maar de handbak verdwijnt uit de schappen. De enige keuze voor de transmissie is de zeventraps Stronic. Het exterieur werd aangescherpt, met als meest opvallende veranderingen de minder prominente rol van de sideblades, de nieuwe grille en lampen. Het interieur veranderde volledig, met een sportstuur en de Audi Virtual Cockpit in plaats van traditionele tellers. Zoals de eerste generatie zijn genen gedeeltelijk deelde met de Lamborghini Gallardo, doet de nieuwe R8 dat met de Huracán. De V10 FSI levert nu 540 pk, 15 meer dan voorheen. Het koppel steeg naar 540 Nm, terwijl het gewicht op 1570 kg bleef. Dit is genoeg om de auto in 3,5 seconden naar 100 km/u te laten accelereren, terwijl de topsnelheid nu 320 km/u bedraagt. Het gewicht is met 1570 kg ook lager dan voorheen. Er is ook een krachtiger versie beschikbaar; de V10 Plus. Hier stijgt het vermogen met maar liefst 70 pk tot 610 pk, de krachtigste productie-Audi ooit. Ook het koppel stijgt, naar 560 Nm. Het gewicht is ook lager dan de normale R8 V10 met zijn 1530 kg. Dit alles zorgt ervoor dat de V10 Plus is 3,2 seconden naar de 100 km/u accelereert, en een topsnelheid bereikt van 330 km/uur. Dit maakt het ook de snelste Audi ooit. Ook zijn er uiterlijke wijzigingen, zo heeft de V10 Plus een vaste spoiler, in tegenstelling tot de uitklapspoiler van de normale R8. Ook de velgen zijn uniek en de grille, sideblades en spiegels zijn nu in koolstofvezel-optiek. Verder heeft de Plus standaard keramische remmen, een sportuitlaat en de R8 kuipstoelen. Op de IAA Frankfurt 2017 presenteerde Audi de R8 RWS, wat staat voor Rear Wheel Series. Deze R8 breekt Audi's traditie van vierwielaandrijving en heeft louter achterwielaandrijving. De motor is dezelfde als in de normale R8, de 540 pk sterke V10. Het gewicht ligt 50 kg lager bij de Coupe en 40 kg bij de Spyder. De mindere grip zorgt ervoor dat de acceleratie nu 3,7 seconden duurt en de topsnelheid ligt op 320 km/u. Hij is gelimiteerd tot 999 stuks en te herkennen aan de rode streep, gebaseerd op de R8 LMS De Audi R8 Spyder werd tijdens de New York Motorshow 2016 gepresenteerd. Hij heeft weer een stoffen dakje, die automatisch te bedienen is tot een snelheid van 50 km/uur. In 20 seconden gaat het dak open, en om dicht te gaan is dezelfde tijd nodig. Aanvankelijk was de Spyder er alleen als 540 pk sterke versie maar later werd er ook de Spyder plus gepresenteerd met 610 pk. De Spyder is met zijn 1695 kg zwaarder dan de coupé. Hierdoor is er een tiende van een seconden langer nodig voordat er 100 wordt gereden, en ligt de topsnelheid op 318 of 328 km/u. Ook was er een R8 E-tron voorgesteld, die op bestelling leverbaar werd. De R8 E-tron heeft dichte wielen, een sleuf in de motorkap en een aerodynamische dichte grille. Twee elektromotoren leveren samen 460 pk en 900 Nm, die allemaal naar de achterwielen gestuurd worden. De 100 km/u wordt in 3,9 seconden bereikt, de topsnelheid is (afhankelijk van de rijmodus) 210 of 250 km/uur. De luchtweerstandscoëfficiënt is maar op 0,28 en een actieradius van 450 km zou mogelijk moeten zijn. In oktober 2016 werd de stekker uit de R8 E-tron getrokken, er zijn uiteindelijk nog geen 100 van gebouwd. Ook de R8 LMS werd weer gepresenteerd, waarin de V10 nu zo'n 585 pk levert. Het leeggewicht bedraagt 1225 kg, terwijl alle kracht middels een sequentiële zesversnellingsbak naar de achterwielen wordt gestuurd. De auto heeft onder andere de 24 uur van de Nürburgring 2015 en 2017, de 24 uur van Dubai 2016, de 24 uur van Daytona 2016, de 24 uur van Spa-Francorchamps 2017 en de Blancpain GT Series Sprint Cup 2016 en 2017 gewonnen. In 2017 kwam er de R8 LMS GT4 bij, bedoeld om uit te komen in GT4 races. Hierin levert de V10 minder vermogen en ook aerodynamisch is de GT4 racer minder.
