De Koenigsegg Agera is een conceptauto van de Zweedse supersportwagenbouwer Koenigsegg. Het model is gepresenteerd in maart 2010 op de Autosalon van Genève. Hoewel het model lijkt op de CCX, spreekt men over een geheel nieuw model. De naam Agera is een Zweeds werkwoord dat “handelen” betekent. Volgens Koenigsegg staat dat synoniem voor de bedrijfsfilosofie. De 5,0-liter V8 motor levert in deze auto 970 pk en 1100 Nm. Tussen 2.680 tot 6.100 tpm is er altijd minimaal 1000 Nm beschikbaar. De 1330 kilogram lichte Agera heeft daarom een hoge vermogen/gewichtsverhouding. De sprint van 0-100 km/uur bedraagt 3,0 seconde en de sprint uit stilstand naar 200 km/uur bedraagt 8,0 seconde. Volgens opgave van de Koenigsegg is de topsnelheid van de Agera ruim 420 km/h.[
De Jaguar XJ220 is een supersportwagen van het Britse merk Jaguar. De auto werd gemaakt door de Jaguar Sport divisie tussen 1992 en 1994. De auto was enige tijd de snelste productieauto totdat de McLaren F1 zijn opwachting maakte in 1994. Het idee om een supersportwagen te maken werd positief ontvangen door de directie van Jaguar die vervolgens besloot het project te financieren. Tom Walkinshaw Racing werd gevraagd een 6.2L-versie van Jaguars bekende V12-motor te produceren die 500pk zou moeten voortbrengen. Het ontwerp voor de auto werd gemaakt door Keith Helfet en bevatte onder andere schaardeuren. De naam XJ220 kwam van de gewenste topsnelheid van 220 mph (354 km/h). De auto werd officieel aangekondigd in 1989 met een prijskaartje van £361.000 (±€450.000). Vanwege de belofte van Jaguar om maximaal 350 auto's te maken werden veel exemplaren vooraf verkocht, dit trok namelijk handelaren aan die zodra ze de auto kregen deze direct weer met winst zouden verkopen. In oktober 1991 werd de productieversie aan het publiek getoond na het conceptmodel flink te hebben aangepast. De grootste verandering was het compleet veranderen van de aandrijving en het weglaten van de speciale deuren. De auto werd aangedreven op de achterwielen in plaats van op alle vier de wielen wat in eerste instantie de bedoeling was. De 6.2L V12 bleek niet mogelijk ten aanzien van emissieregulering en werd vervangen door een 3.5L V6. Deze motor werd al gebruikt in de rally-auto's van zusterbedrijf Rover en produceerde 549 pk. Het was de eerste keer dat een V6 werd gebruikt om een Jaguar aan te drijven. De auto werd in 1992 in productie genomen in een speciaal gebouwde fabriek in Bloxham nabij Oxford, de eerste auto's werden geleverd aan klanten in Italië. Onder de eerste kopers waren onder ander Elton John en de Sultan van Brunei. In totaal werden 281 exemplaren gemaakt en in 1997 waren deze allen verkocht. In een aflevering van het BBC programma Top Gear nam een XJ220 het op tegen een Pagani Zonda in een drag race. Onder het mom, "Nieuwer is niet altijd beter", won de XJ220 het van zijn moderne equivalent.
De Hennessey Venom GT is een supercar (2-zit) van het Amerikaanse Hennessey Performance Engineering, met sterke gelijkenissen met de Lotus Elise/Exige. Deze serie heeft heel wat snelheidsrecords op zijn naam staan. De Venom GT Spyder is een open-dakversie van de Venom GT. De productie van de Spyder was beperkt tot 5 wagens, maar er kwam een zesde bij als de "Final Edition". Het eerste model werd door de zanger van Aerosmith, Steven Tyler, aangevraagd bij Hennessey. Hij wou een Venom GT zonder dak. Deze werd dan ook de eerste van de 6 Spyders. Een versie van de Venom GT coupé die beperkt is tot 3 wagens. Direct na de aankondiging van de wagens allemaal verkocht voor 1,25 miljoen dollar per stuk. Hiervan is enkel 1 wagen van gemaakt, als afsluiter van de GT-series. Nog voor de aankondiging ervan verkocht voor 1,2 miljoen dollar. De Venom F5, opvolger van de Venom GT, is voorgesteld op 1 november 2017. Het is een van de snelste wagens ter wereld: in 2.0 seconden van 0-97 km/u en 484 km/u topsnelheid. Hennessey gaat daarmee de strijd aan met de Bugatti Chiron en de Koenigsegg Agera. Er zullen slechts 24 gemaakt worden die elk 1,6 miljoen dollar kosten. Van 0-300 km/h in 13,63 seconden, een 90 graden V8 motor en een (theoretische) maximumsnelheid van 447 km/h. Daarmee behoort de Hennessey Venom GT tot een van de snelste wagens ter wereld.
De Gumpert Apollo is de eerste wagen geproduceerd door Gumpert Sportwagenmanufaktur GmbH in Altenburg. Gumpert hoopte tussen 2005 en 2008 150 Apollo's te produceren. De Apollo is een 1100 kg (2400 lb) lichte legale straatracewagen. Het is een middenmotor, achterwielaangedreven tweezitter gebouwd op een buisvormig Chromolyframe, met fiberglas of optionele koolstofvezel carrosseriedelen. Een Audi 4.2L V8-motor is samengevoegd met een versnellingsbak met 6 versnellingen, met Formule 1 invloeden en levert 478 kW (650 pk) en 850 Nm.[1] De topsnelheid bedraagt 360 km/u, en de Apollo accelereert van 0 tot 100 km/u in 3 seconden en van 0 tot 200 km/u in 8.9 seconden.[1] Er is ook een nieuwe 800 pk (600 kW) versie geproduceerd. Lengte: 4460 mm Breedte: 1998 mm Hoogte: 1114 mm Wielbasis: 2700 mm Gewicht Stoeprandgewicht: onder 1200 kg Totaal gewicht: 1500 kg V8 4163 cc motor (beschikbaar met twee turbo's) met 90 graden hoek cilinder. Verder beschikt hij over drive-by-wire. De Apollo is op dit moment de op 4 na snelste wagen van het Top Gear-testcircuit (na een aantal nietgekwalificeerde voertuigen[2]), met een tijd van: 1:17,
De Noble M600 is een sportauto van het Britse merk Noble. De auto kan worden gezien als de opvolger van de Noble M15 en maakte zijn publieksdebuut tijdens het Goodward Festival of Speed in september 2009. De auto beschikt over een 4.4L V8-motor die ook te vinden is in de Volvo XC90 en Volvo S80.
De Ford GT40 is een sportwagen die viermaal achter elkaar winnaar was van de 24 uur van Le Mans, van 1966 tot 1969. De auto was gebouwd om langeafstandsraces te winnen van Ferrari, dat Le Mans zesmaal achter elkaar had gewonnen, van 1960 tot 1965. De GT40 werd genoemd naar de Gran Turismocategorie waarvoor de auto bedoeld was. De eis in deze categorie was een maximale hoogte van 40 inch (1,02 m, gemeten bij het windscherm). Grote Ford V8motoren (5,0 L en 7 L) werden gebruikt, vergeleken met de Ferrari V12-motoren met een inhoud van 3,0 L of 4,0 L. De eerste auto's werden gewoon "Ford GT" genoemd. De naam GT40 werd geïntroduceerd met de productie van de standaard Mk 1. De huidige Ford GT is een modern eerbetoon aan de GT40 Toen Ford rond 1963 Ferrari kon kopen, grepen ze deze kans met beide handen aan. Toen de koop bijna rond was belde Ferrari echter af: ze hadden Ford alleen maar nodig gehad om de prijs voor Fiat, de andere koper, op te drijven. Aangezien Ford uit was op wraak, wisten ze dat ze Ferrari maar op één manier konden verslaan, namelijk daar waar ze goed waren: het circuit. Daarom kwam men met de Ford GT40. De eerste prototypes van deze wagen waren verbouwingen van Lola-wagens. Deze waren bekend vanwege hun werkzaamheden met Aston Martin op het circuit, maar behaalden niet de beoogde successen en faalden grandioos tijdens de Le Mans van 1965. Dit kwam doordat Ford hoogtoerige racemotoren inzette in de 1e generatie GT40. In 1966 moest Ford met iets beters komen. Ze besloten een team te vormen en dit team aan de geplande auto te laten werken. Daarbij kwam Fords standaard V8-motor met een aantal kleine aanpassingen in de auto. Deze bleken betrouwbaarder dan de racemotor. In 1966 kon de GT40 het circuit op, en met succes. Men versloeg Ferrari vier jaren achter elkaar op Le Mans. Meestal werden ook de tweede of derde plek aan een GT40 toegekend. In 1996, toen de GT40 30 jaar bestond, bracht Ford een model uit, de GT90, ter ere van voorgenoemde. Het bleef echter bij een conceptauto die wederom bedoeld was Ferrari bang te maken. In 2006, toen de GT40 40 jaar bestond, bracht Ford toepasselijk de GT uit. Men mocht hem niet GT40 noemen, wat men wel eerst van plan was, omdat dit al een geregistreerde handelsnaam was op naam van een Arabische handelaar. De wagen had echter veel weg van zijn illustere voorganger: het design was bijna helemaal gekopieerd, alleen dan met een modernere draai eraan. En hoewel de auto een paar centimeter hoger was, kreeg hij de benodigde tongen los. Hij zou in een kleine serie gebouwd worden en geschonken worden aan mensen die echt een passie voor auto's hebben, waaronder Jeremy Clarkson, die nu reeds zijn Ford GT verkocht heeft wegens talloze problemen en exorbitante verbruikscijfers.
De Ferrari 458 Italia is een sportwagen van het Italiaanse automerk Ferrari. De 458 Italia is de vervanger van de F430 en werd onthuld tijdens de IAF medio september 2009 In Ferrari's eerste aankondiging van de auto werd deze gepresenteerd als de opvolger van de F430 doch volledig op een nieuwe visie gebaseerd. De naamgeving is gebaseerd op de motorinhoud van 4,5 liter en het aantal cilinders (8). Er was toen een wachtlijst van 1,5 jaar De nieuwe 4,5 liter-V8 produceert 562 pk bij 9000 tpm. Dit komt neer op een specifiek vermogen van 127 pk/l[2], wat zeer hoog te noemen is voor een atmosferische motor voor de consumentenmarkt. De motor is voorzien van directe brandstofinjectie, een techniek die niet eerder op een Ferrari met middenmotor werd toegepast. De auto is voorzien van een 7 traps versnellingsbak met dubbele koppeling. Deze is ook terug te vinden in de California. De 458 Italia wordt uitgerust met een dubbele ophanging en voorzien van een e-differentieel en het F1Trac-tractiecontrolesysteem. De cijfers die Ferrari heeft vrijgegeven laten een 0–100 km/h-tijd van 3,4 seconden zien en een topsnelheid van 325 km/h. Het gemiddeld benzineverbruik zou liggen op 13,7 l/100 km. Ook beschikt de Ferrari over launch control, wat het voor bestuurders heel makkelijk maakt om snel te accelereren. De 458 Italia geeft een downforce van 140 kg bij 200 km/h. De auto is, net als alle recente Ferrari's, ontworpen door Pininfarina. Het exterieur is ontworpen met downforce als belangrijkste criterium. Aerodynamische efficiëntie moest worden gewaarborgd. Dit resulteert in een neerwaartse druk van 140 kg bij een snelheid van 200 km/h. Bij het ontwerpen van het interieur is gebruikgemaakt van de kennis van Formule 1-coureur Michael Schumacher. De Ferrari 488 is de opvolger van de Ferrari 458 Italia en Ferrari 458 Spider. De Ferrari 488 werd in februari 2015 onthuld op de autosalon van Genève als een gesloten coupé (GTB). In september 2015 volgde de open variant van de 488: de Spider. De 488 is de eerste Ferrari met middenmotor na de F40 met een turbomotor. De motor is een 3,9 liter V8 met twee Twin-Scroll IHI turbo's. Het is de snelst reagerende turbomotor ter wereld, met een reactietijd van 0,8 seconden.[bron?] In 2016 en 2017 is het F154 motorblok uitgeroepen tot Engine of the Year. De versnellingsbak is een zeventraps automaat met dubbele koppeling, die ontwikkeld is door Getrag. Hij is een van de vijf snelst schakelende versnellingsbakken. De Ferrari 488 GTB heeft de tweede generatie van het Side-Slip Control dat werd geïntroduceerd op de Ferrari 458 Speciale. De 488 heeft een uitgebreide versie van dat systeem, waarbij nu ook rekening wordt gehouden met de dempers, remmen, e-differentieel en de motor. De auto kan driften met de tractiecontrole aan. De Ferrari 488 Pista is de opvolger van de Ferrari 458 Speciale en de hardcore/lichtgewicht versie van de 488 GTB. Aanpassingen aan de auto zorgen ervoor dat het gewicht met 90 kilo is gedaald, daardoor een uiteindelijk gewicht van 1280 kg.[1]Het vermogen is gestegen naar 721 pk en hij heeft nu een 0100 tijd van 2,85 seconden en een topsnelheid van minimaal 340 km/h. Ook op aerodynamisch gebied is er het nodige aangepast, zo bestaan de luchtinlaten in de zijkant van de auto nu uit maar één stuk. Door alle aanpassingen is er door alle vleugeltjes en splitters wel een hogere luchtweerstand ontstaan (iets wat niet fijn is op topsnelheid). Dus vervormt de auto op een snelheid van boven de 300 km/h. De prijzen starten vanaf minimaal 354.038 euro. Een open versie volgt nog. De Ferrari 488 werd in 2015 tot Supercar van het jaar verkozen door het TopGear Magazine. En in 2017 werd de Ferrari 488 uitgeroepen tot "Best Drivers Car" door Motor Trend. De Ferrari Enzo is een exclusieve twaalfcilinder-middenmotorsportwagen van Ferrari uit 2002, vernoemd naar de oprichter van dit Italiaanse automerk, Enzo Ferrari. De auto werd gebouwd in 2002 met behulp van Formule 1-technologieën. Opmerkelijk was dat men niet zelf kon kiezen of men deze wagen kocht, maar dat Ferrari de mensen koos die er één mochten kopen. De Ferrari Enzo volgde de F50 op en werd als basis gebruikt voor de volgende modellen zoals de F430 en de FXX. Ook de MC12 GT-racewagen van het zusterbedrijf Maserati en de Ferrari P4/5 by Pininfarina werden gebaseerd op de Ferrari Enzo. De Enzo werd ontworpen door de Japanner Ken Okuyama. Het idee achter de Ferrari Enzo was hetzelfde als dat achter de F50: het bouwen van een Formule 1-wagen voor de weg. Het belangrijkste doel was om de schakeltijd tot 150 milliseconden terug te brengen. Oorspronkelijk werden er 349 exemplaren geproduceerd. Later besloot Ferrari om er nog eens vijftig te produceren. In 2005 werd speciaal voor Paus Johannes Paulus II een laatste Ferrari Enzo gemaakt, wat het totaal op 400 bracht. Deze werd uiteindelijk geveild voor ruim € 1 miljoen ten voordele van de slachtoffers van de tsunamiramp in 2004. De Ferrari F40 is een supersportwagen van Ferrari uit 1987, de laatste die werd gebouwd onder toezicht van Enzo Ferrari. Met een topsnelheid van 320 km/u en een 0-100 km/u tijd van net onder de 4 seconden was de F40 één van de snelste productiewagens uit zijn tijd. In 1984 bracht Ferrari de 288 GTO op de markt. Hiervan zijn 4 Ferrari 288 GTO Evoluzione's gemaakt, een wagen ontwikkeld voor het zogenaamde Group B racing. De FIA schrapte echter Group B racing en de GTO was al verouderd voor hij ook maar op het circuit te zien was geweest. De ontwikkeling van deze wagen zou echter niet voor niets geweest zijn en werd gebruikt als basis voor de F40. In 1987 bestond het merk Ferrari 40 jaar, en om dit te vieren besloot Enzo Ferrari een bijzondere wagen te bouwen om te onderstrepen waar het Ferrari om te doen was: het bouwen van de ultieme sportwagen voor de weg. Comfort en luxe werden achterwege gelaten, alles werd ontwikkeld met maar één doel voor ogen: prestaties. De F40 werd voorzien van een 2936 cc 90° V8 motor, die uitgerust met 2 IHI turbo's zorgde voor 495 pk. Het gewicht werd laag gehouden door net als de Formule 1-wagens gebruik te maken van materialen zoals Kevlar, koolstofvezel en aluminium. Pininfarina was verantwoordelijk voor het design. De F40 gaat van 0 tot 100 km/u in 3.9 seconden en werd de eerste productiewagen die de grens van de 200 mph (320 km/u) haalde, een mijlpaal in de automobielgeschiedenis. In 1989 werd de F40 aangepast voor gebruik op het circuit. De aangepaste motor zorgde voor 700 pk en een topsnelheid van 367 km/u, wat later met een vermogen van 780 pk nog werd opgedreven tot 380 km/u. De F40 Competizione werd onder andere ingezet in de 24 uur van Le Mans en de Amerikaanse IMSA series. Motor: 2936.25 cc 90° V8 twin turbo Vermogen: 478 pk / 357 kW @ 8000 rpm De LaFerrari ofwel de F150 is een exclusieve twaalfcilinder-middenmotorsportwagen van Ferrari uit 2013. LaFerrari betekent letterlijk "De Ferrari", wat er op duidt dat dit de 'echte Ferrari' is. De LaFerrari is de eerste hybride Ferrari. De 6.3 liter F140 V12 verbrandingsmotor is midden-achter geplaatst in de auto en levert 789pk. Het is voorzien van een KERS-systeem dat daar nog eens een extra 161pk bovenop doet. Samen dus goed voor 950pk. Volgens Ferrari heeft de LaFerrari een topsnelheid van 350 km/uur, net als de Ferrari Enzo. Echter accelereert de LaFerrari naar 100 km/uur in minder dan 3 seconden, naar de 200 km/uur in minder dan 7 seconden, en naar de 300 km/uur in 15 seconden. Ook zou de auto een ronde op het eigen Fiorano Test Circuit hebben geklokt op 1:19.70, de snelste tijd ooit van een productie-auto van Ferrari.
Donkervoort Automobielen B.V. is een Nederlandse sportwagenfabrikant en werd opgericht in 1978 door Joop Donkervoort. De fabriek is gesitueerd in Lelystad, waar alle nieuwe auto's tot op heden worden ontwikkeld en met de hand gebouwd. Donkervoorts motto is "No Compromise". Hiermee wordt gerefereerd aan het puristische autorijden zonder bijvoorbeeld elektronische hulpmiddelen, zoals een antiblokkeersysteem (ABS), Electronic stability program (ESP) of stuurbekrachtiging. Het bedrijf werd opgericht in een klein werkplaatsje in Tienhoven, waar de allereerste Donkervoorts werden gebouwd. Een aantal jaar later verhuisde Donkervoort naar een grotere locatie in Loosdrecht. In 2000 verhuisde het bedrijf naar Lelystad, waar tot op heden alle nieuwe auto's worden ontwikkeld en met de hand worden gebouwd. Tot 1996 werden voor alle modellen Fordmotoren gebruikt. Na die tijd werden, dankzij een nog altijd voortdurende samenwerkingsovereenkomst met Audi, alle volgende modellen voorzien van de motoren van Audi. In december 2011 toonde Donkervoort middels een Sneak Preview het allereerste prototype van de nieuwe D8 GTO. Deze nieuw ontwikkelde Donkervoort - met nog slechts 5% van de onderdelen delend met de D8 270 en zo’n 30% met de recentere D8 GT - wordt gezien als de volgende generatie Donkervoort. De D8 GTO is voorzien van de in de lengterichting geplaatste vijfcilinder 340 pk 2.5 TFSI motor van Audi. Met een vermogen van 340 tot 400 pk en een koppel van 450 Nm vanaf zo’n 1600 RPM. Ook nieuw is het direct op het chassis verlijmen van grote koolstof composiet panelen, hetgeen zorgt voor een toename aan stijfheid en het behoud van het lichte gewicht van de auto (totaalgewicht rond 700 kg). Daarnaast bestaat ook de carrosserie geheel uit koolstof composiet componenten. De D8 GTO is bovendien zo’n 35 centimeter langer en 15 centimeter breder dan zijn voorgangers. In 2012 wordt gestart met de productie van de eerste 25 Premium GTO's - speciaal uitgevoerde fulloption GTO’s - die zijn voorzien van een 2.5 TFSI motor die 30 kg lichter is dan de standaard Audi variant. De eerste ‘reguliere’ versies worden vanaf 2013 geproduceerd en geleverd. De S7 was de eerste Donkervoort die de fabriek verliet. Hij werd aangedreven voor een 1,6 liter-Fordmotor die 90 pk leverde met een vierversnellingsbak. De voorste wielophanging was de "triumph uprights". De achteras kwam uit een Ford Escort. De S8 was een flinke stap voorwaarts. Hij had een bredere voortrein en daardoor verbeterde wegligging. Hij werd aangedreven door een 2 liter-Ford-motor die 110 pk leverde. Er werd veel aandacht besteed aan de veiligheid. Het dubbele remsysteem en de twee aluminium brandstoftanks, gemonteerd voor de achteras, zijn daar voorbeelden van. De S8A was niet alleen een vernieuwde S8, het was in veel opzichten een nieuwe auto. Hij had een breder en lichter chassis met gelijmde aluminium panelen, een nieuwe, onafhankelijke achterwielophanging en een vijfversnellingsbak. Daarnaast was het uiterlijk veranderd met een opnieuw ontworpen neus, motorkap en deuren De D10 werd gebouwd ter ere van het 10-jarig jubileum van Donkervoort Automobielen. Er werden er slechts 10 van gebouwd. De D10 wordt beschouwd als een speciale creatie van Donkervoort, omdat dit model - in tegenstelling tot de andere modellen - bijvoorbeeld geen voorruit had Voor de eerste S8AT's werd het chassis van de S8A gebruikt. Vanwege milieuregels in 1986 moest Ford zijn motoren uitrusten met een katalysator. Hierdoor ging het vermogen van de motoren omlaag, waarop Donkervoort besloot een eigen motor te ontwikkelen. De basis van deze motor is de oude tweekleppige 2 liter-Ford-motor, waar Donkervoort een Garret T3 turbo charger, een intercooler, Cosworth-zuigers, een nieuw benzine-injectiesysteem en een driewegkatalysator aan toevoegde. Het blok leverde 170 pk als 2 liter en 190 pk in de 2,2 liter-uitvoering. Ook nieuw was het chassis, dat afkomstig was van de D10. Dit chassis was breder en sterker en de torsiestijfheid nam hierdoor toe. De nieuwe voor- en achterwielophanging waren ook afkomstig van de D10 en vanaf 1991 werden schrijfremmen in de achterkant aangebracht. In 1993 werd een opvolger van de S8AT ontwikkeld, de D8 Zetec. Om de auto lichter te maken had hij geen reservewiel meer en werd de accu vervangen door een race-accu. Ook kreeg de auto een nieuwe grill. De auto werd geleverd met een 1,8 of 2,0 liter-16V-Zetec-motor die 140 of 160 pk leverde. Daarnaast was de Zetec Sport-versie leverbaar met een sportinterieur, cycle wings en een nieuwe gebogen voorruit met raamwerk en scuttle van koolstofvezel. De D8 Cosworth heeft een 2,0 liter DOHC-motor die 220 tot 280 pk leverde. Met een acceleratie van 0 tot 100 in 4,8 seconden concurreerde de D8 Cosworth met de snelste productieauto's uit die tijd. Ook was hij leverbaar als de D8 Cosworth Sport, met een lichtgewicht body, scuttle van koolstofvezel, cyclewings en dashboard. De auto is standaard uitgerust met drievoudige, verstelbare WPschokdempers. In 1999 werden de Ford-motoren vervangen door de 1,8 turbomotor van Audi. Het betreft de 4 cilinder, 20 kleppen versie met motorcode AGU. Deze motorblokken leveren standaard een vermogen van 150 pk. Donkervoort tuned versies tot 180, 210 en 235 pk. De snelste versie die gebouwd werd is de D8180/R met 245 pk. De D8-180/R kon ook nog eens een een speciale CUP versie geleverd worden om aan de populaire Donkervoort Cup deel te nemen. Deze CUP versie werd bijkomend voorzien van extra carbon, Cup zetel, grote brandblusser, extra noodstophendels, .... De Audi motor had, in vergelijking met de Ford motoren een hogere levensduur, een kleiner formaat en een lager gewicht. Voor de D8 Audi versie werd er een nieuw en stijver chassis ontwikkeld en er werd nog meer gewicht bespaard waarmee het totaalgewicht op 630 kg kwam. Tot de D20 hadden alle Donkervoorts de motor en de versnellingsbak voorin liggen, maar de D20 heeft de motor voorin en de versnellingsbak achterin. De D20 is de eerste Donkervoort met een V6-motor, die eigenlijk bedoeld is voor grotere, comfortabele Audi's. De motor werd aangepast. Deze leverde daardoor 280 pk. De D20 werd als een prototype gebouwd, maar is nooit in productie genomen Sinds 2003 bouwt Donkervoort de Audi 1.8T 20V E-gas-turbomotor in. In de D8 is de motor leverbaar in vier vermogens: 150 pk, 180 pk, 210 pk, 235 pk en 270 pk. In combinatie met een totaalgewicht van 630 kilogram, en afhankelijk van het type, neemt de acceleratie van 0 naar 100 km/u tussen de 3,8 en circa 5,2 seconden in beslag. De D8 270 RS is een eerbetoon aan de overwinning aan de Nordschleife van de Nürburgring in 2004 toen Donkervoort het ronderecord voor productieauto's pakte. Elke D8 270 RS heeft een eigen serienummer en identificatieplaatje waarin de naam van de eigenaar en het nummer van de auto gegraveerd staan. De D8 270 RS heeft een gemodificeerde neus met grotere ventilatieopeningen en een extra radiator aan de zijkant van de auto. Andere belangrijke technische veranderingen in vergelijking met de normale D8 zijn de grotere intercooler en turbo en een andere brandstofinspuiting. Dit model heeft een gelimiteerde opgave van 25 exemplaren. Sinds de zomer van 2008 is de D8 270 leverbaar. Deze versie van de D8-serie werd de opvolger van D8 270 RS, de gelimiteerde versie uit 2005. De D8 270 accelereert van 0-100 km/u in 3,6 seconden en beschikt over een nieuwe neuspartij en grill die rechtstreeks refereren aan de D8 GT. De in 2007 geïntroduceerde Donkervoort D8 GT is de allereerste gesloten Donkervoort. Ten opzichte van de open versie van de D8 is de D8 GT technisch gezien vrijwel geheel aangepast. Met name onderhuids zijn de nodige veranderingen aangebracht aan bijvoorbeeld de wielophanging, een toename in spoorbreedte met 8 centimeter, zijn er grotere remmen aangebracht voor een betere vertraging en zijn 17 inch grote aluminium wielen gemonteerd. De D8 GT is met 650 kilogram de lichtste GT ter wereld. Met name het gebruik van carbonfiber draagt daaraan bij: het complete dak, de gehele achterzijde van de auto en ook de deuren en spatborden zijn van dit materiaal vervaardigd.
De Dodge Viper is een sportwagen van het Amerikaanse automerk Dodge. In Europa gaat de auto door het leven als ChryslerViper. Na de fusie tussen de Chrysler Group en FIAT werd besloten om de productie van de 4e generatie van Viper stop te zetten.[1]Inmiddels is men begonnen met de productie van de 5e generatie. De Dodge Viper werd aanvankelijk, in 1989, geïntroduceerd als conceptwagen op de North American International Auto Show en bleek zo aan te slaan, dat Chrysler productieplannen ontwikkelde. De conceptauto en de productieauto hadden nogal wat verschillen, maar de V10-motor bleef. Het productiemodel verscheen in 1992, en in 1996kwam er naast de originele cabriolet ook een gesloten coupéversie. De auto was een vrij rauwe en ouderwetse sportwagen; er was geen airconditioning, elektrische ramen of centrale deurvergrendeling. Zelfs hendels om de deuren vanaf de buitenkant te openen waren niet op de wagen te vinden. In 1996 werd naast de coupé ook de cabrio aangepast. Deze Viper werd gebouwd in de Conner Avenue-fabriek. In 2003 werd door DaimlerChryslers Street and Racing Technology (SRT) de derde generatie ontwikkeld. De motor werd een 8,3 liter V10 met een maximumvermogen van 517 pk en een top snelheid van 315km/h. De vierde generatie werd in 2008 op de markt gebracht. Er kwam een gloednieuwe motor in die 90 pk meer leverde waardoor de motor meer dan 600 pk produceert met een topsnelheid van 350km/h. Hierdoor was Dodge een stap voor op hun grootste concurrent Chevrolet. Eind 2010 viel het doek voor de vierde generarie Viper. Chrysler besloot begin 2012 dat ze de sportievere modellen enkel onder de SRT-badge wilden gaan produceren. Eind 2010 werd er nog één laatste versie gebouwd, de Dodge Viper 1:33 ACR, deze versie dankt zijn naam aan de snelste rondetijd op het Amerikaanse Laguna Seca-circuit in 1 minuut 33. Deze rondetijd werd gereden in een Dodge Viper ACR uit 2009, door Chris Winkler. Er zijn in totaal maar 33 exemplaren gebouwd van deze limited edition. Die voorzien is van een Red Clear Coat en een Black Clear Coat en een koolstofvezel achterspoiler heeft. De motor in deze auto is een 600 pk sterke V10, die met 759 Nm aan koppel in 3,9 seconden van 0-100 km/h sprint.[2] De vijfde generatie zal niet meer onder de naam Dodge geproduceerd gaan worden, maar enkel SRT Viper gaan heten en de racevariant SRT Viper GTS-R. Deze nieuwe Viper is voorzien van een 8.4-liter V10 motor, die 649 pk en 813 Nm koppel produceert. Deze motor zal volledig met de hand gebouwd gaan worden. Terwijl SRT met de Viper tegendraads werken door niet te downsizen gaan ze ook nog steeds niet aan automatische versnellingsbakken. Terwijl bij de meeste auto's met zo'n hoog vermogen standaard een automatische versnellingsbak geleverd wordt krijg je bij de Viper nog steeds een handmatige zesbak. Als versnellingsbak is er gekozen voor een Tremec TR6060 die ten opzichte van de oude Dodge Viper kleinere ratio's heeft gekregen waardoor de auto een levendiger rijgedrag zou hebben. Het exterieur van de SRT Viper lijkt op die van de Dodge Viper, maar er zijn heel wat verschillen. De bumpers zijn heel anders gevormd, het dak, de motorkap en achterklep zijn van koolstofvezel en de deuren zijn van aluminium, waardoor een behoorlijke gewichtsbesparing is gerealiseerd. De nieuwe Viper is uitgerust met een "double-bubble" dak. Hierdoor is het dak erg laag, maar is er toch genoeg hoofdruimte voor de bestuurder en passagier, zelfs met een helm op. De verlichting aan de voor- en achterzijde zijn voorzien van LED-verlichting. Aan de voorzijde bevinden zich bi-xenon koplampen die bijgestaan worden door LED dagverlichting en LED knipperlichten. Aan de achterzijde zijn er alleen LED's gemonteerd. Voor het eerst zijn aan de achterzijde de rem en knipperlichten in één unit geplaatst. De vijfde generatie werd als project opgestart. Maar ze wilden er geen bekendheid aan brengen. Ze brachten dit project uit onder de naam F-117; als een straaljager. Het gewicht van de motor is met 12 kg gedaald. SRT Viper GTS-R racevariant Naast de 2013 straatversie is er ook een racevariant, de SRT Viper. Dit jaar (2012) zal deze GTS-R nog laten zien wat hij kan tijdens de American Le Mans Series. Het vermogen van de grote V10 in deze versie is teruggebracht naar de reglementaire 500 pk. Alle American Le Mans Series racers doen mee aan de Michelin Green X Challenge. Dit houdt in dat de deelnemende voertuigen worden beoordeeld op hun efficiëntie en dan uiteraard vooral gelet op de "groene" prestaties. Het winnende LMP en GT team in de Green X Challenge zal automatisch ook een startplek krijgen tijdens de 2013 24h of Le Mans.[
De Caterham CRS is een supercar, het laatste model van het merk Caterham Cars. Het is het meest uitgewerkte model van Caterham Cars, maar behoudt de "basic look" van de Lotus Seven. De Caterham CRS heeft 6 versnellingen. De motor is aannemelijk een 2.3 Cosworth 260hp.
