Ik ben Rosy
Ik ben een vrouw en woon in het Pajottenland (België) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/06/1966 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: babbelen, dansen, bakken en bloggen.
Ik heb een lieve man, twee kinderen en al twee kleinkinderen
Vriendelijke gesprekken met sympathieke mensen over alles en nog wat Voor mensen die zichzelf, maar ook anderen, graag zien... Meestal maken die gelukkig en zijn ook gelukkig.
13-07-2024
Stilte en geen reactie
Lieve lezer/es,
Ik ben verwonderd. Tot nu toe heb ik geen reactie gekregen op mijn vorige mail. Nochtans, zulke dingen gebeuren. Elke dag worden vrouwen en zwakkere personen gebruikt en uitgebuit. Dat mag ons toch niet onverschillig laten.
Mensen die niet "normaal" en traditioneel handelen, die niet gewoon doen wat men van hen verwacht, worden scheef bekeken, dikwijls uitgestoten en vergeten. Transgenders, homo's, lesbiennes, bi's, alle soorten van queergangers, ook vluchtelingen, arme en zieke mensen, hulpbehoevenden... noem maar op... ze storen ons in ons confortabel leventje, ze passen niet in het gemoedelijke plaatje dat wij van ons eigen leven willen maken. Natuurlijk verdedig ik niet de misdadigers en profiteurs en iedereen die denkt dat hij het middelpunt van de wereld is...
Ach ja, ik ben weer eens bezig. Ik kijk naar buiten. Het zonnetje is toch wat door de wolken gebroken. Laten we de goede kant van de dingen zien en optimistisch zijn.
Een knuffel voor jou, lieve lezer/es, als je dat wenst, van
Deze bijdrage schreef ik al op 1 april 2024 maar heb ze niet direct op dit blogje gezet. Maar nu je toch al weet dat ik een transgendervrouw ben, gehuwd en zelfs een oma, vind ik dat dat moet kunnen. Ik zie eigenlijk niet in waarom ik niet eerlijk zou vertellen wat ik vroeger gedaan en geëxperimenteerd heb om bewuster en beter als vrouw te kunnen leven. Ik ben wel een persoon die niet zo normaal is en doet als anderen, maar daarom ben ik toch geen slecht mens. Ik zie jullie allemaal graag, zelfs als je het met mij niet eens bent.
Ramadanmadam
“En doe je werkelijk niet mee?” vroeg ik plagend aan Frank.
Ik had een chador gekocht en daarin gehuld stond ik voor Frank. Mijn lieve partner bekeek mijn verschijning en vroeg zich af wat mij bezielde.
“Nee, Rosy’tje lief, was het nu carnaval, dan zou ik je graag dat plezier doen, maar nu… Nee… doe maar. Mij niet gelaten.”
Dat gesprekje hadden wij op 8 maart. Dat was enkele dagen voordat dit jaar de ramadan begon. Die begon op zondag 10 maart ‘s avonds en die zou duren tot dinsdag 9 april inbegrepen. En ik was van zins daar zo goed mogelijk aan mee te doen en mij te gedragen als een voorbeeldige dochter van Allah en navolgster van Mohammed.
Het was niet de eerste keer dat ik een “experiment” wilde doen. Ik ben een vrouw die alle facetten van het vrouw-zijn zo goed en zo volledig mogelijk wil ondergaan en beleven. Jullie weten misschien al dat ik in de eerste decennia van mijn leven een - ongelukkige - man was. Uiterlijk althans. Nu al 30 jaar lang leef ik, ook lichamelijk, in de sekse die met mijn persoon overeenstemt en mij gelukkig maakt. Vrouw. Helemaal, ook lichamelijk.
In de eerste jaren van mijn transitie heb ik verschillende “experimenten” beleefd waarvan het zgn. “sexperiment” het ingrijpendste was. Als ik er nu op terugblik begrijp ik niet dat ik dat allemaal gedaan heb. Ik was en ben geen slecht mens, maar ik wilde echt weten wat vrouw zijn allemaal kon inhouden.
Omdat ik weet dat vrouwen dikwijls gebruikt en uitgebuit worden, wilde ik mijn vrouw-zijn op zoveel mogelijke manieren beleven, ook door ongewone en pijnlijke handelingen, ook hoe het is als je in de goot bent geraakt. Ik vermeld hier hier enkele:
Ik liet mij opsluiten, mij uitkleden en vastbinden, als mummie inpakken en ergens dumpen; zo beleefde ik wat het is “gebruikt” te worden en totaal niets te kunnen doen, totaal hulpeloos en onmachtig te zijn, je helemaal als niets, vuiligheid, te voelen.
Ik tippelde, onherkenbaar geschminkt, als een echte straathoer enkele weken in de stad rond en beoefende de hoerenstiel van hoog tot laag…
Ik was ook een tijdje lang een luxe callgirl dat fortuinen verdiende die soms de perverse grillen moest inwilligen van sjeiks, diplomaten, industriëlen en andere rijkelui. Maar achteraf werd ik verdoofd, soms geslagen, en ik moest alles aan een pooier afgeven.
Ik trad ook op in een nachtclub, danste en zwierde, deed aan striptease en liet mij dronken maken, en in mijn blootje amuseerde ik de mannen.
Ik werd door meesterlijke handen grondig in een gekleurde vluchtelinge en daarna ook in een lijvig lelijk wijf veranderd. Zo moest ik proberen aan de kost te komen en ondervond de reacties van allerlei soorten mensen… enz., enz. enz.
Ik was een week lang een vernederde uitgebuite “hygiëne-assistente” (een mooi woord voor “madam kaka”) in een autowegstation.
Ik had voor dat alles vrijwillig gekozen en bewust willen meemaken en beleven als vrouw. Ook wilde ik als lustobject en "minderwaardig ding" worden behandeld. Het was zeker niet aangenaam, maar wel zeer leerrijk. Ik heb zelfs een paar keer willen opgeven, maar heb toch doorgezet. Ik heb enkele tijd als hoer willen leven, maar ik was geen hoer. Zo te moeten leven is vernederend. Ik ben daar achteraf wel als een sterkere en meer bewuste vrouw uitgekomen! Ik voel mij nu als vrouw meer waard dan een man. Ik ben blij dat ik geen man (meer) ben, want het waren meestal mannen die zich zo laag en verwerpelijk gedroegen. Daardoor ben ik ook een feministe van eerste rang geworden. Alleen Frank en enkele moreel hoogstaande en goede vrienden vertrouw en waardeer ik. Jij misschien ook, lieve lezer?
En nu wilde ik de ramadan beleven. Zo goed als het kon. Dat was wel tamelijk onschuldig en niet te vergelijken met mijn vroegere experimenten. Vasten van zonsopgang tot zonsondergang.
Tot nu heb ik die “beproeving” of liever het “ramadan-experiment” goed kunnen volhouden. Ik ben zelfs een beetje afgeslankt, hetgeen mijn figuur zeker ten goede komt. Ik heb mijn vriendin Paula kunnen overtuigen af en toe met mij, samen in chador, en zelfs in boerka, te gaan wandelen. Ik weet wel dat dit laatste in België verboden is, maar af en toe doen we het toch, al was het maar om de reactie van de mensen en de politie te kennen. Dat vinden we soms heel opwindend en vaak grappig. Veel mensen, zelfs bekenden, reageren vaak totaal anders dan gewoon, soms zelfs vijandig.
Ik hoop het tot 9 april vol te houden. Nu gaat het goed, maar de eerste dagen was het toch moeilijk. Af en toe zie ik dat Frank mij peinzend, of dromend, bekijkt en soms onbegrijpend nee schudt… Maar hij laaat me doen. Gaat wel over, denkt hij. Hihihi! Misschien bekeer ik me wel en word een echte moslima...? Ach nee, waarom zou ik? Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt of het verlangt. Ik voel me goed als vrije onafhankelijke vrouw.
Heel vriendelijke groetjes.
zelfs als je misschien niet gelooft wat ik je nu verteld heb.
Zon en regen, regen en zon. Ik durf niet naar buiten gaan zonder paraplu. Maar het is toch wel warm. En kijk eens hoe mooi de bladeren van de bomen zich openvouwen, en van hoeveel kleuren en bloemen je tegenwoordig kunt genieten.
Ik heb je in een van mijn vorige tekstjes beloofd iets over mijn lieve man te vertellen. Wel, nadat zijn eerste vrouw gestorven was, en hij met twee kleintjes achterbleef, ontmoette ik hem heel toevallig aan het busstation. Met aan elke hand een kleine kapoen die hij naar de kinderopvang deed.
We kwamen in gesprek en zoals dat soms gaat, van het een kwam het ander. Wij ontmoetten elkaar nog dikwijls en ik merkte stilaan dat ik voor die man heel veel voelde. Vlinders in mijn buik zelfs. En hij was ook attentvol en lief tegen mij. Ik wilde een relatie met hem, maar ik dacht: waren die kinderen voor mij daarvoor geen belemmering? Eigenlijk niet, want ik, transvrouw, zou toch zelf geen kindjes kunnen krijgen. En ik hield van kinderen.
Het grootste probleem leek mij te zijn: Hoe gaat Frank – want zo heet hij – reageren als hij verneemt dat ik een transgendervrouw ben? Want ik had hem nog nooit gezegd dat ik niet als meisje geboren ben, maar als kind een jongetje was…. Doch, als we een serieuze relatie wilden hebben, moest hij dat weten en aanvaarden. Toen ik Frank leerde kennen was ik vooraan in de twintig en zag er lichamelijk helemaal uit als een vrouw. Nu nog, en ik gedraag en voel me vrouwelijk, heb de verlangens van een vrouw. Heb een vrouwelijke stem. Heb zelfs seks als een vrouw… Ja, ja! Dat hoort toch ook bij het leven. Ik vertelde hem ook alles wat ik daarna bewust heb willen beleven en wat ik je in de volgende bijdrage "ramadammadam" ga vertellen.
Ik had geluk, want toen ik hem dat allemaal vertelde wou Frank mij eerst niet geloven en bekeek mij met de mond open van verwondering en scheen mij niet te willen geloven. Ik wilde dat Frank mij moest kennen zoals ik was en ben. Ik voelde mij toen heel onzeker en had angst dat hij mij niet zou aanvaarden en zou weggaan. Maar in zijn ogen zag ik dat het goed zou komen, hij nam mij in zijn armen, zijn mond zocht de mijne en hij kuste, kuste mij. Hevig en hartstochtelijk. Hij was blij dat ik hem zo eerlijk mijn geheimpjes had verteld. En dat hij, niettegenstaande alles, wel graag met mij zou willen trouwen. Als ik dat wilde?
En of ik dat wilde!
Wij zijn nu bijna 25 jaar man en vrouw. Ik zie hem nog altijd heel graag, en ik ben er zeker van dat hij nooit een andere vrouw zou willen hebben. Lieve, lieve Frank. Hoe gelukkig ben ik dat ik jouw vrouw ben! Jouw Rosy.
********
Een lieve knuffel voor jou, lieve lezer/es, als je dat wenst, van
In een van mijn vorige bijdragen heb ik je beloofd je wat meer over mezelf te vertellen. In de kolom hiernaast zeg ik je al een en ander, en zie je een recente foto van mij. Ja, dat ben ik en zo zie ik eruit. Vind je dat ik een knappe vrouw ben?
Maar zo zag ik er niet altijd uit. Want bij mijn geboorte dacht iedereen dat ik een jongetje was... Maar ik wilde altijd een meisje, een vrouw zijn. En dat verlangen groeide naarmate ik groter werd.
Gelukkig hadden mijn ouders daar begrip voor, en ze zagen dat het niet zo maar iets voorbijgaands was. Daarom consulteerden ze met mij dokters, psychiaters, specialisten enz. enz. Met als resultaat dat ik, toen ik 20 jaar was, de volledige transitie van man naar vrouw had doorgemaakt. Totaal! Compleet! De meeste mensen geloven niet dat ik niet altijd vrouw ben geweest.
En dat heeft van mij een heel gelukkige vrouw gemaakt. Ik was bevrijd van mijn "handicap". Voelde mij normaal. Heb geen complexen en frustraties meer. Ben geworden wie ik eigenlijk ben en altijd was.
Zo veranderde de jongen (Am)broos, Brosy, in het meisje Rosy.
Sommige mensen kunnen moeilijk of niet begrijpen dat men van gender wenst te veranderen; maar wees dan tevreden en gelukkig dat je dit veranderingsproces om je gelukkig te kunnen voelen niet moet doormaken. Ik zou beter zeggen: aanpassingsproces aan je echte identiteit. Wees blij als je bent zoals je je voelt.
Ik ben later ook getrouwd met een pracht van een man. Maar daar vertel ik je later nog wel wat over.
Voorlopig hou ik op en als je het wil krijg je een lieve knuffel van
Ik heb pech gehad. Mijn gasmaaiertje doet het niet meer. Vorige maandag was er gelukkig een beetje zon, en vermits het gras in mijn tuintje toch al tamelijk hoog stond, besloot ik het een kleine maaibeurt te geven. Maar ik had nauwelijks een meter met mijn maaiertje gereden of het viel stil. Even controleren of alles wel goed aangesloten was? Ja, alles was in orde, behalve dat dat ding niet draaide en maaide. Pech, pech. En juist nu regende het niet.
Ik ben dinsdag mijn grasmaaiertje voor reparatie gaan binnendoen. Hoe lang moet ik het missen? Kan wel drie weken duren. Maar men zal me verwittigen. Daar ben ik vet mee... Hoe hoog zal mijn gras dan wel zijn? Nu in een periode dat alles geweldig snel groeit.
Maar kom. Er zijn ergere dingen. En als alles terug in orde is, dan is het plezier weer wat groter.
Voorbij het lang weekend van Hemelvaart. En we hadden geluk met het weer! Heb je moederdag kunnen vieren? Of ben je er eens op uitgetrokken? Of was je niet bij de gelukkigen?
Ik denk hier aan de mensen die niet van het langere weekend konden te genieten. Je lag toch niet in een ziekenhuisbed? Dan wens ik je van harte snel beterschap. Was je misschien eenzaam? Wel, ik heb een hart voor jou alhoewel ik je niet ken. Schrijf me iets, ik antwoord je.
Ikzelf ben rustig thuis gebleven en we hebben vorige zondag moederdag gevierd. De kinderen waren gekomen met hun partner. Het zijn wel niet mijn eigen biologische kinderen, maar voor hen ben ik hun moeder. Na drie jaar huwelijk verloor mijn lieve man zijn eerste echtgenote. Zij had hem twee kindjes gegeven. Enkele tijd daarna leerden we mekaar kennen. We hielden zielsveel van mekaar en trouwden. En zo werd ik de lieve mama van een meisje en een jongetje. Zij zijn nu volwassen, afgestudeerd, en gaan hun eigen weg. Maar ze houden van me. Dat maakt mij gelukkig.
Voor jou, lieve lezer/es, een knuffel of een zoentje als je dat wenst van
Het regent weer eens. Triestig hé. Gisteren, zondag, was het wel zonnig. In Groot-Bijgaarden ging de processie uit ter ere van de heilige Wivina. Ik heb een zwak voor die vrouw. Zij was iemand die niet met haar voeten liet spelen. Zij leefde hier wel ongeveer 900 jaar geleden, en stichtte een klooster. Dat klooster bestaat niet meer, maar de herinnering aan haar wordt levendig gehouden. Je kan wel haar kapel bezoeken. Ik ga daar af en toe eens met haar praten en vragen dat ik een echte goede vrouw mag zijn en blijven. En dat lukt, als je maar vertrouwen hebt.
Gisteren ben ik haar eventjes gaan groeten, maar ik heb de processie niet zien passeren. Ik was er niet op voorbereid. Schande dat ik een feest van een van mijn lievelingsheiligen uit het oog verloren heb. Sorry, Wivina. Maar je verstaat me wel. Ik ga een dikke kaars voor jou offeren.
Dag, lieve lezer/es. Een lieve knuffel van mij, als je het verlangt..
Maar het weer viel niet echt mee. Vorige week was het prachtig zomerweer, maar deze week is het er maar triestig mee gesteld. Daarom ben ik niet aan de kust gebleven. Ik heb wel het geluk daar ook een woning te bezitten, maar als de weergoden niet meewillen, blijf ik toch liever in mijn woning in het groene Pajottenland. Ik heb er mijn gewone bezigheden en boekenkasten vol met verhalen, romans en andere interessante werken.
Hopelijk wordt het de volgende weken beter en is de vakantiesfeer wat meer gelijk het zou moeten zijn.
En hoe gaat het met jou, lieve lezer/es? Ik hoop dat het met jou goed gaat. Beter dan met het weer...
Ik was een tijdje uit de circulatie omdat ik geopereerd ben. Niet zo heel erg hoor, maar toch wel ambetant. Ik ben mijn galblaas kwijt. Dat was de boosdoener. Ik voelde me al een tijd niet meer fit, had geen eetlust, moest overgeven, begon er geel uit te zien, plaste donkergeel...
Ik liet dat onderzoeken. Resultaat: stenen in de galblaas die een afvoerkanaal verstopten. Remedie: galblaas weghalen. Is eigenlijk niet zo erg als het eruitziet.
Nu ben ik fit, fit, fit. En optimistisch. Goed genezen. Slechts oppassen dat ik niet te veel vettige schadelijke dingen eet. En voorlopig ook geen alcolhol! Maar dat glaasje cava af en toe kan ik gerust missen.
De winter lijkt op zijn laatste benen te staan, want vandaag schijnt de zon. En deze week is het carnaval. Ik doe mee, verkleed mij, doe zo zot mogelijk, flirt, vrij, zing en dans!! Zotte Rosy, zullen ze me weer noemen. Maar eigenlijk ben ik toch een serieus meisje. Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
Een kusje voor jou en een ferme knuffel als je dat wenst van
Ik ben een oma. Het is fijn oma te zijn. De oma's die dit lezen zullen (bijna) allemaal met mij akkoord gaan. Dit hier ben ik met mijn kleinzoontje.
Een flink kereltje met guitige oogjes. Ik kan niet genoeg van hem krijgen. Ik verwen hem veel te veel, zegt zijn vader. Maar wat weten mannen daarvan? Ze werden toch ook graag geknuffeld. En zijn mama laat me doen. Want ze is een vrouw. En vrouwen moeten solidair zijn.
Ik ben, denk ik toch, geen slecht mens, ach neen. Maar ik ben niet enggeestig. En zeker niet preuts. Ook niet wispelturig. Ik ben niet beschaamd eens anders te verschijnen, mijn figuur te laten zien: alledaags gekleed, in negligé, in badpak of gewoon naakt. Dat hangt natuurlijk af van jouw smaak en misschien ook van jouw opvoeding.
Vroeger, en dat is wel héél lang geleden, was men "geschandaliseerd" als een vrouw "een zo korte rok" droeg dat men haar enkels kon zien. Wat een hypocrisie! En als vrouwen een lange broek droegen, wat nu normaal is, werd dat ook als afwijkend en schokkend ervaren...
Gelukkig zijn de tijden veranderd.
Ik wil geen gewoon burgerdametje zijn. Maar af en toe mag een frivoliteit(je) je gelukshormonen wel een stootje opwaarts geven. Of is het leven niet serieus genoeg?
Laten we dus af en toe iets doen wat niet "normaal" is. Je zal er je beter bij voelen.
Soms heb ik zin om me eens anders te kleden. Zo vond ik onlangs een foto die ik eens in Oostenrijk, in Tirol, van me liet nemen. Ik, gekleed in een traditionele klederdracht.
Dat ik een ongewone vrouw ben, wist je misschien al. Ik heb ook zin voor humor en verkleed me af en toe graag. Het moet daarom niet altijd carnaval of een andere gelegenheid zijn. Want ik ben toch een veelzijdige persoon, denk ik toch.
Ik kan ook héél ernstig en vroom lijken. Maar een braaf nonneke ben ik toch niet. O neen!
Een braaf kusje of een innige knuffel, als je dat verlangt, van jouw
Dit weekend vieren we carnaval. Hay no carnaval sin cuaresma, (geen carnaval zonder vasten), zegt een Spaans spreekwoord.
Maar het begin van de vastentijd valt dit jaar samen met Valentijn. En op die dag zullen verliefde paartjes en paren liefst niet de strenge gebruiken van Aswoensdag toepassen. Maar als men van goede wil is en toch de vastentijd in goede zin wil beleven (al was het maar omdat dit meestal goed is voor de gezondheid), kan men wel een en ander aanpassen. Wij leven immers niet voor de wet, de gewoonte, de traditie, of wat dan ook, maar het moet omgekeerd zijn.
Nog een fijne carnaval en eventueel een liefdevolle Valentijn!
Dikwijls zit ik voor mijn computertje en schrijf. Zoals je hier op deze foto kunt zien. Heb jij zin om mij ook iets liefs of interessants te schrijven? Graag zal ik het lezen je eventueel een antwoordje sturen.
Ik ben Rosy
Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
