Om 6u op.. wassen zoals de katten.. met onze speciale vochtige doekjes verfrissen en tandenpoetsen met flessenwater.(dat doen de katten wel niet. ..) Om 7u verlaten we dit oord, door iedereen zowat verwenst, maar noodzakelijk als tussenstop. Vorige nacht sneeuw bijgevallen in de bergen..
Wegens de grote koude ( -8°) gaan we met de zaklamp op zoek naar dekens. De wind steekt ook nog op en onze tent wappert. Uit de andere tenten nemen we dekens mee en maken het bed als volgt: op de plank ( jaja, een plank ) leggen we het dunne matrasje, dan een deken, onze linnenzak waar we inkruipen, en dan nog drie (3) dekens !! En slapen lukt nu wel.
In Sarchu is er geen dorp. Is alleen een rustplaats voor de vrachtwagens en een tentenkamp. Ook hier zijn we de enige gasten. We bevinden ons nu op 4253m. Een spiegel kent men hier blijkbaar niet, dus scheren zal voor andere keer zijn. Om 19u is er electriciteit en kunnen we wat later eten. We hebben, via onze chauffeur, hen kunnen overtuigen hun kip klaar te maken. Arm dier, maar ja.. Na wat soep komt de rijst en .. de kip.. of wat er moet voor doorgaan. Het is onbegrijpelijk hoe ze het doen, maar steevast heb je enkel vel en stukjes been met enkele vleesstukjes aan. Ik denk dat ze die kip gewoon in kleine stukjes hakken. Daar de electriciteit uitvalt om 20u45, gaan we dan maar slapen. Ijskoud is het hier.. brrrrrrrr
In het tentenkamp zijn een 12-tal tenten, maar wij zijn de enige gasten. Het eten bestaat uit wat soep en rijst. Daar het erg koud is, kruipen we met onze sokken in bed.
Wat verder ligt een Tibetaans dorp. Uit ondervinding weten we dat die honden hebben... en inderdaad, de eerste uren in het donker laten ze zich fel horen met hun geblaf.....
Daar het Guesthouse wat te donker, vuil en wat te veel naar vee ruikt, beslissen we naar Sumdo te rijden. Dit ligt toch op onze weg terug , is wat lager gelegen ( 4000m ) en ligt ook beschermt tussen de bergen.
Het dorpje aan het meer. De mensen hier zijn jarenlang van de buitenwereld wat afgesloten geweest. Men merkt het aan hun huizen en manier van leven. Sinds vorig jaar is er een busverbinding met Leh, waar ze hun inkopen kunnen doen en ook wat van hun eigen teelt proberen te verkopen. Het dorp ruikt naar koeien en geiten, met huizen in droevige staat. De mensen hun huid is donkerder en erg verweerd.
De zonnepaneeltjes die je ziet, krijgen ze van de overheid. Zo hebben ze 's avonds af en toe wat licht. Electriciteit is in gans Ladakh een probleem.
Vrijdag 1 september.. om 7u verlaten we definitief Leh en rijden naar Tso Moriri (Tso= meer ). de gezondheid is stukken beter en de schoonheid onderweg doet alles vergeten !!
