Ik kan het ook niet helpen die afkorting boven mijn artikel die ook nog eens een afgekort vloekwoord lijkt te hebben.
Laat ik meteen duidelijk zijn. Het staat voor Wandelorganisatie Jeugd en gezinsvierdaagse. Een commité dat met vrijwilligers de organisatie vandaag op zich neemt. Ik verlaat mijn woning in een stralende zon , heldere hemel, wat het vandaag dan ook blijft. Het hemelwater lijkt op rantsoen gezet te zijn, na deze uitzonderlijk natte wintermaanden. Zonnebril en kleppet gaan derhalve mee in de ransel. In de gazons in mijn buurt zijn deze met duizenden gele narcissen , door de zuiderbuur ook Paasbloemen genoemd getooid. Een van de lentebodes vandaag, welke ik in al haar veelheid zal aantreffen. Ik tref een Helmondse jongedame op het busstation met dezelfde bestemming, wat haar uitrusting ook verraad. Twee lijnbussen tegelijk, maar we kunnen kiezen voor de snelbus. Wat een luxe {!}. De planning pakt met de overstap in Veghel ook nog eens gunstig uit in reistijd. Vreemd vind ik het dat de bus wat lang stopt voor het beoogde busstation. Wanneer de bus zich weer in beweging zet blijkt deze rechtstreeks op Uden aan te gaan, maar het busstation dan? Ras ga ik naar voren om de chauffeur te informeren, en wat blijkt? We hebben gestopt op het nieuwe busstation in tegenstelling de plek die ik jaren al gewend was, wat op het oog geen echt busstation leek te zijn. We worden aan de volgende halte uitgelaten en mogen overstappen in de bus tegenovergestelde richting terug dus. Daar zien we tot onze teleurstelling de andere bus juist vertrekken. Ons lot is een uur wachten. We staan op een totaal verlaten busstation, met soms vrijwel lege bussen van naar bestemmingen. Door de kou krijg ik last van hoog water, een aangrenzend tamelijk groot politieburo blijkt 'szondags geloten, en dit voor zulk grote stad? Kennelijk kent de gemeente geen misdaad , ongevallen en hulpvragen voor de Hermandad. Een vredige gemeente maar niet heus. Na het uur wachten komt dan de volgende bus, precies op tijd. Aan het kasteel van Heeswijk mogen we er dan weer uit, met nog een aanloop naar de startgelegenheid van een kleine 20 minuten, zeg maar twee kilometer gaans. Gaan rand bos in , lopen hoog boven twee openluchttheaters langs en geraken aan de kantine ervan. Het driemanschap inschrijfpersoneel wrijft zich in de handen, want nu al gaat het deelnemersaantal van vorig jaar ver overtreffen. Na een kop koffie ga ik de benen in. De poort van het theater uit meteen de beschutting van een dicht bos in wat tevens beschermt tegen de koude noord-oosten wind. Winterjack en sjaal zijn niet overbodig derhalve. Meteen al laten de route-uitzetters ons slingeren door het bos. Her en der uitgedund, maar genietbaar. Vanwege een uur te laat zijn besluit ik mijn tochtafstand aan te passen. Onder de wolkenloze hemel. Komen een paar dames ruiters tegen. Nu en dan open landschap in zicht over boerenlanderijen, om toch weer de bossen in te mogen. De boswerkers vergasten ons op modderige sterk omwoelde paden van de bosmachines, wat een hink-stap-sprong, vanwege de modder met zich meebrengt. Ik kom aan een splitsing van routes en verman me op het laatste moment een middelgrote afstand te nemen. Kort na die splitsing wordt geduid dat er een route-omlegging plaatsvind, mogelijk vanwege onbegaanbaarheid. I rest my case. Er klopt inderdaad niks meer van de beschrijving op papier voorlopig en volg behoedzaam de pijlen. Krijg een asfaltwegje te gaan door open landschappen, met kale bomen nog. Ik wandel in eenzaamheid. Vang routetwijfelaars op, die eenzaam als ikzelf even de weg kwijt lijken en volgen verder. Een poos verder komen zij me tegemoet weer, afslag gemist, geen pijlen meer zeggen ze. We slaan een kasseiwegje in, en vervolgen toch weer bospaden, de routenummering conform papier ontbreken. Volgen gedwee de pijling maar. Plots een pad in wat het eigenlijk niet is door oud lover op de bodem. Een fietspad met hagen rododenrons en laurier langsheen. Passeren verhoogde bospercelen en komen aan een bosrand met uitzicht in de verte op de abdij van Heeswijk, maar dalen weer af over slangenpaadjes gaand. Belanden weer in de openheid van landschap, huisje her en der. Rivier De Leygraaf over met brug en een knotwilgenweg. Komen aan meer bewoning, en bij een huis mogen we een grasgang achterom langs heggen om een sloot over te steken en geraak ik door een poort op terrein van de abdij. In een der ruimten is hier de rustpost voorzien,goede en vlotte bediening, en voor ieders mond wat. Wandel na korte pauze het terrein af door een poort en wordt vanuit een cafédeur luidkeels begroet door bekenden, maar ik laat die kelk aan me voorbij gaan en zet door. Het gaat nu wat straten, steegjes , achterommetjes door, langs een plaatselijk gedenkteken van oorlogs slachtoffers de bebouwing uit, weer een brug over van de stroom de Aa, om af te draaien op een slingerasfaltwegje wat plots verderop in een nattig pad overgaat door ruigtegebieden weerszijds, dan even vlak open gebied welke me aan de boorden van de Aa geleid. Aldoor tussen de Zuid-Willemsvaart-kanaal en de rivier. Een jonge beukenlaan of weg beter. Mag een brug over deze stroom met waterval onder me, ga een oude poort door wat behoort bij een omringend gebied en tuinen van het roemruchte werkelijk schitterend kasteel Heeswijk. Gigantische gebouwen, met byzondere oude bomen eromheen, er vinden rondleidingen met gidsen plaats, en de parkeerplaatsen zijn goed bezet. Ik mag de route om het kasteel volgen, van alle kanten bewonderen, werkelijk fotogeniek. Op de wegen en paden omheen lijkt de tijd stil gestaan te hebben, oude hobbelige wegen en padenwerk, van eeuwen her, ik droom weg in de tijden van toen moeiteloos. De huisjes eromheen hebben groengele luiken aan ramen en deuren als een must. Geraak de tuinen langzaam weer uit via asfaltpaadjes en modderpaden, om aan een doorgaande weg te geraken. Ik twijfel hier op bepijling. Een groepje bekenden komt achterop lopen, en gezamelijk trekken we op, naar de finish. Het wordt asfaltwegjes lopen door den boer zijn land weer, met de achtergrond van een bosrand. Dat bos gaan we weer in, en stevenen op de finish af van het openlucht theater. Een mooie afsluiting, dat wel. Na afmelding in de kantine laat een drankje me wel bekomen. Kletsen we met de groep even na, om met een blik op de klok, te moeten zeggen, helaas het wordt een lange gang naar de bushalte, welke in the middle of nowhere is gesitueerd. Dus op tijd moet ik weg zijn, om weer geen uur op de bus te moeten wachten, een halfuursdienst was me beter uitgekomen. Vastgesteld mag worden, een mooie route, met qua natuur vanalles wat. Met dank aan het commité en haar helpers, wat zich inspande om ons een mooie wandeldag te bezorgen. En de zon hielp daarbij. Beste lezers: Tot volgend keer weer. Ik groet u met: Houdoe, het ga u goed.
Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt, is door het slaapkamerraam gluren. Warempel, het is droog, nou ja de bestrating is vochtig nog maar al-la. Het hele ritueel ontvouwd zich ter voorbereiding op eender welke wandeldag. Ik wil de onderdanen wel weer eens strekken. Wat ongeduldig posteer ik me op de afgesproken tijd aan m'n voordeur, in de donkerte. De merels zingen al dat het een lust geeft, als betreft het een lentemorgen. Ontdek aan buurmans tuin dat een crocus de kop opsteekt. Zie autolicht in de bocht van de lege straat opdoemen, komt Noud, de ochtendbegroeting en meteen op weg. Z'n broer Wim nog op te halen. Rijden door onwezenlijk stille grote stadsstraten. Idem op de weg naar Valkenswaard alwaar we vlak bij Borkel en Schaft, waar aan de camping de start vandaag is voorzien, we een gesloten en donkere zaal aantreffen. Buiten verzamelen in rap tempo leden van het verzorgingsteam. Dichterbij parkeren kan niet, we zijn de eerste wandelaars. Even later zoeft een sportieve auto het terrein op en verdwijnt achter de startlokatie. Blijkt de zaal en campingeigenaar. Weer een poos later floept het eerste licht aan, en alras meer licht in de duisternis, en gaat ergens al een deur open. We kunnen naar binnen. Noud installeert zijn diaprojectiegerief in rap tijd, en we kunnen een kop koffie nuttigen. Dan stroomt de zaal al vlot vol met lange afstandslopers. Opvallend veel Belgen, tot ver uit hun land. De zaal verlevendigt met de tijd, en het geluid van drukke gesprekken neemt toe. De inschrijftafel wordt bestormd, we blijven op de achtergrond. Vandaag verwacht ik een zwaar nattig parkoers, gezien de weersomstandigheden voorbije dagen en weken. Laten de meute lange afstandgangers vertrekken en masse. Vervolgens vult de zaal met andere lagere afstandslopers, na een poos betrekkelijke rust. Wanneer ik besluit in de benen te gaan, buiten de parkeerplaats oversteek, bots ik bij totale verrassing op Patrick en Linda Vanderstukken, met kameraad Martin. Veeg eens door mijn ogen, en ja, toch! Helemaal niet hier verwacht! Ik droom toch niet. Ik besluit terstond mijn start af te breken en na uitbundige begroeting nog even mee terug de zaal in te gaan en posteren ons bij Hennie aan tafel die eveneens haar zeer verrast toont. Een gekwebbel van heb ik jou daar volgt, met ook de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden. Dan na het kopje koffie gaan we op weg. Een landerig klinkerwegje op naar Schaft, De Malpie een natuurgebied van naam in, ik merk dat mijn conditie wat achter loopt, na z'n lange tijd inactiviteit. Komen na enige tijd aan jawel de Dommelrivier, gaan door weiland. Plukjes bosgebied, een hele rits bos en veldwegjes slingeren we oneindig ons A4 tje vier kantjes vol route-omschrijving volgend. De Dommel stroomt woest ons tegemoet na de vele regenval en het water staat zeer hoog. Na ruim vijf k.m. is daar de wagenrustpost, een keukentent met zitbanken. Hier moeten nadien onze wegen scheiden. Durf het conditioneel niet aan, en besluit korter te gaan. Een lange saaie landerige verbindingsweg volgt en voor het grensverkeer ga ik de verharde grindwegen langs de bermen in. Volgt een rustiger veldweg, en steek bij een grenspaal buurmans grond op. Kom vanaf een zijwegje zwoegende lange-afstandslopers tegen, de eersten, die er al een hele lus op hebben zitten op Neerpelts grondgebied, het fameuze Hageven-plateau. Een bemodderd pad ga ik op na een beek met brugje, steek na een poos, op een asfaltwegje die ons geleid naar de grenswegovergang gemeente Hamont-Achel. een agrarisch gebied in welke we inruilen voor uitgestrekt bosgebied, waardoor we een hele tijd door mogen struinen. Weer de openheid in, en zien op afstand de kloostergebouwen van de Achelse kluis, welke op de grenslijn liggen. Mogen dan de Warmbeek een poos volgen, eveneens hoogstaand water en woeste stroom, en bereiken dan de gebouwen van de het monnikenklooster, deze gebouwen liggen merendeels op Belgisch grondgebied. De monniken, zijn zelfverzorgend in veeteelt en landbouwproducten, en hebben op hun terreinen o.a. een verkoopwinkel in vooral zuivelproducten. Het doet in zijn geheel toeristisch aan, en is dan ook wijd en zijd graag bezocht en bekend. De grote cafézalen zijn goed gevuld ruim voorziene keuken met vooral het vroege wandelvolk. Na verblijf gaan we over de binnenplaats, de poort uit lopen langs de kapel-kerk welke voor de helft op Nederlands gebied ligt. De grens loopt dwars door de kerk namelijk. Voor de kapelpoort draaien we af en op het wegdek geeft een streep aan waar de grenslijn loopt met weerszijden de nationale driekleuren en de letters Be. en N.L. We zijn weer terug op eigen territorium. Een mooie aanrijlaan stuurt ons het natuurgebied in genaamd Leenderbos en hei. Mogen dan een boslaantje in en de velden door, waar de naam Warmbeek verandert is in Tongelreep aan de Ned. kant. We treffen hier sporen van wroetende wilde zwijnen, en dan volgt een voetenbad en modder van jewelste, ondergelopen weilanden en vlakten rondom de Tongelreep en nogal eens zakken we enkeldiep of meer in het water, en vertraagt de wandelkolonne, van wijfelende stappers die zo droog mogelijke plekken proberen te zoeken, maar tevergeefs dus. Men wijkt ook van paden om drogere delen te zoeken, als over sprokkelhout, en bosgebiedjes door. Zelfs de kilometervreters van de lange afstanden moeten hier bakzeil halen, en vertragen enorm, en hun tempo. Gaan langs uitkijktoren en door weilanden en velden tussen de sterk meanderende Tongelreep door. Ik tracht me staande te houden en pak draad van weilandafrastering vast, welke toch zonder vee aanwezig, onder stroom blijkt te staan. Schrikdraad dus. In de verte ontwaren we de verzorgingstent in het landschap. Een welkome stop maar eerst nog wat groenstroken te gaan, en plukjes bos, drassige paden. Een nieuwe ijzeren brug over. De weg verhard naar klinkerweg, en we stevenen op de verzorgingspost af. Wim of beter Willem, heeft voor ons een meesterlijke bak soep bereid. Hij noemt het Abdijsoep, naar de achter ons liggende Achelse kluis. Wil bij uitzondering broeder of pater, en zijn vrouwelijke assistenten zuster genoemd worden. Tasten ons sneetjes belegd brood en een beker koffie na , toe. Heb nog wat gesprekken met er al vertoevende en nakomende wandelaars, en zien in de verten de lopers naderen en ploeteren. We mogen na deze pauze, de direct ook drogere bospaden het bos in dus bewandelen, en komen wat op adem, van de drassige en bemodderde gedeelten voorheen. Een hele trits bospadenwerk volgt, totdat we een half zand en grindweg, en ronduit keiïg pad volgen wat dik een halve eeuw geleden nog de spoorlijn was die Eindhoven en Valkenswaard met België verbond. Weer gaan we velden in en groenstrookjes door tot aan verbindingsweg Hamont-Achel met Valkenswaard overstekend. Hier volgen we even een zeer breed fietspad, om opnieuw een bosgebiedje in te gaan. Het landschap wordt open nu voorgoed. Ik presteer in het zicht der haven verkeerd te lopen, en mis een pijl, zie wandelaars afslaand gaan ik keer op mijn schreden terug, een veldwegje in, een platte betonplaten brug over een sloot, en een veld dwars door met verspreid staande oude landbouwwerktuigen. Ik vermoed dat dit terrein gebruikt wordt als parkeerplaats van een zeer nabijgelegen Hippisch centrum en de terreinen bestemd als parkeerplaats van bezoekers daarvan. Kunnen in het gras onze bemodderde schoenen schoonlopen. Het is gebied van springruiter nationale beroemd en internationaal Jan Tops. We wandelen vervolgens een kampeerterrein in of op, met natuurlijk caravans en vakantiebungalows, was en toiletplaatsen kinderbad en speeltuin. Her en der blijken toch nog gasten thuis te zijn. Wandel het terrein af, en staan plots aan de deur van de vertrekzaal. Het was het einde van een "Echt Olat"-tocht. Natuurrijk, veranderlijk byzonder mooi parkoers. Ik heb tijdens het wandelen diverse Beneluxwandelaars en ex, n en andere bloggers ontwaart. Duimen op voor de parkoersuitzetters en andere vrijwilligers. Het weer blijft helaas een onzekere factor. Dus ik verwacht zeker veel fotoreportages. Patrick, Piet Kampman., Willy Timmermans , Henri Floor, om maar enkelen te citeren. We hadden zeer winderig weer en vooral gelukkig droog weer. De weergoden waren ons kennelijk goed gezind vandaag. Ook Noud als hoffotograaf der club OLAT was weer erg actief om de indrukken van deze tocht vast te leggen. Voor OLAT.NL , zie dezer dagen hun site de Picasawebfoto,s ofwel hun foto-album. Het was nog lang nablijven met bekenden en nieuwkomers van deze tocht. Aan U beste lezers/lezeressen, zeg en groet ik weer met een Brabants Houdoe. Tot volgend keer weer. Van:: Peter Heesakkers
Het is alweer heel wat jaren geleden dat de wandelsport floreerde in het Eindhovense. Eindhoven had tot de begin zestiger jaren vorige eeuw 13 wandelverenigingen. Zelf ben ik ooit tot een 23 tal geteld. Ze zijn allemaal ter ziele. Onvoorstelbaar toch.... Mijn gang gaat deze morgen op afspraak richting N.S. station eerst. Om Patrick en Linda uit het Belgische te begroeten, en te begeleiden naar de een kleine 2 k.m. verderop gelegen startplaats vanuit de atletiekbaan, met schitterend sportpaviljoen. Bovendien omringt met nog andere sportvelden. De teleurstelling is wat groot. Linda laat het in de vroege morgen afweten de reis naar Eindhoven te aanvaarden. Buiten het station gaan we de kortste weg naar de startgelegenheid, steken over het grote universiteitsterrein met parkachtige aanleg tussen mastodonten van gebouwen via een fietspad. En geraken na een kleine 20 tal minuten op de plek des gebeurens. Patrick had het op zijn weg hierheen al gezien , op diverse plaatsen lag een laagje sneeuw. Ook van andere wandelaars verneem ik meldingen van sneeuwtoestanden overal te lande. Heel plaatselijk dus. De eerste sneeuwvlok in het Eindhovense moet nog waargenomen worden deze winter tot nu toe, waarmee gezegd is dat weersomstandigheden in eender welk landsdeel erg kan verschillen. De zon klimt al snel boven de horizon, en ik mis mijn zonnebril. Die lamp hangt dezer maanden wel erg laag overdag. We gaan op stap vanaf de rand bebouwing van de stad al meteen over drassige paden de natuur in. Bereiken de in de streek fameuze Karpendonkse Plas met monumentale oude hoeve-restaurant. Draaien een stuk om de plas heen waar het wemelt van de watervogels diverse soort. Gaan voorbij een openlucht zwembad dan de diepten in van een z.g. Berenkuilrotonde, waar autoverkeer keurig gescheiden is van voetgangers en fietsverkeer, alwaar we op de muren prachtige kunstschilderwerken krijgen te bewonderen. Geen grafiti. Weer bovengekomen uit de kuil een zigeunerkamp langs gaat het de bossen in, om aan de spoorlijn naar Venlo uit te komen, steken deze over en volgen de lijn een poosje paralel, om een pad in te gaan welke ons geleid langs de omheining van een enorm electriciteits verdeelstation, om na wat veldwerk de eerste tent-rustpost van de club te bereiken, wat vroeg, dat wel. En als immer treffen we hier in alle gezelligheid natuurlijk weer diverse bekende gezichten, van vaste wandelaars en bezoekers. Terzijde van ons een watermolen, ooit geschilderd door Vincent van Gogh. Ook aan de gemeentegrens met Nuenen. We gaan verder, en het moet een bekend pad langs de Kleine Dommel worden. We kennen dit pad als summum van schoonheid uit o.a. de Kempische Wandeldagen, echter. We belanden in een geweldig modderballet, en even verderop hebben de parkoers-uitzetters helaas een parkoersverandering wegens onbegaanbaarheid in moeten stellen. De teleurstelling is groot, maar begrijpelijk ook. Moeten door een klaphek de velden in, en een fietspad op welke ons geleid naar het Eindhovens kanaal. Gaan de brug over, naar benee en trekken weer de natuur , opnieuw de modder in. Belanden aan de Kleine Dommel, gaan via asfaltwegjes tot aan de sporthal in Geldrop. Hier was een rust voorzien , maar we zijn het eens, het is wat vroeg. De hal is welbekend van de aloude Kempische Wandeldagen van OLAT. We bewaren hier fijne herinneringen aan. We slaan de plek over en gaan via een plantsoen, en vervolgens ruigtegebied in, door het kasteelpark en wat oude en recente bebouwing, langs een beek de kom van Geldrop uit blijven uit de buurt van de E34/ Á67 om kris-kras door bossen te struinen. Krijgen enige klaphekken door te gaan, waar het veronderstelde vee en wildgedierte ontbreekt, en de veertig k.m. gangers ons vervoegen. Plots is daar de verzorgingsstand weer verborgen in het oneindig lijkend groen. Op deze plek treffen we weer veel bekende wandelaars, waarvan ook 40ers. Ook aan deze post ligt een enorm rotsblok, waarin de wapens van de gemeenten Geldrop en Mierlo samen op prijken ter herinnering dat hier tot 2004 de gemeentegrens liep, in dat jaar zijn die gemeenten gefuseerd. Volgens opschrift. Gaan na rust door een droge sloot een doorgaande weg oversteken, opnieuw het groen in en moeten even verderop tussen afscheidingen van particuliere bewoning, een fameus vakantiepark en camping langs, is even een wat langer pad of bosweg. Gaan weer de bossen in om eindweegs verderop de kanaalbrug over te gaan , weer het omsloten groen door. Mogen dan via smalle paden een schitterend bosgebied met oude sparren, dennen en ander groot groen door en laten vervolgen een enorme heuvelrug rechts van ons. Gecreëerd uit een eertijdse vuilnisbelt betrokken uit de verre omgeving en tot heuvelpark gemaakt. Na nog wat bosgeslinger steken we een spoorweg over, om een voornamelijk oud dennenbos in te gaan, om na enige tijd de derde tent-rustpost te bereiken, met weer ontmoetingen met bekenden en nieuwkomers. Verder gaat het weer, een groot natuurlijk ven langsheen en een openluchtzwembad ter ruste nu natuurlijk, hierna onder autosnelweg door en een lokale verbindingsweg, een tunnelbak in om haaks af te draaien en bosperceel in welke ons een talud doet volgen in de buurt van autoweg. Draaien een landerig wegje in, een gehucht door waar ons opvalt dat over de noklengte van een dak van een oude boerderij, over de ganse lengte een plantenbak is gecreëerd, byzonder om te zien. Belanden in gehucht Opwetten, alwaar we een tweede watermolen eveneens door Vincent van Gogh geschilderde plek mogen aanschouwen, met dubbel waterschoepenraden. We gaan aan weg richting Eindhoven even op aan om dan een veldwegje in te gaan, welke ons geleid naar bos en natuurgebied De Bochten. Het pad erheen, is droger een meest vrij van water gelukkig, want de landbouwer-eigenaar heeft goten gespit, om het water af te doen vloeien naar sloten, en gaan we droogvoets over het pad. Gaan dan De Bochten in, en helaas, opnieuw is de route omgelegd vanwege onbegaanbaarheid, vanwege de natte moesson voorbije weken. Ook laten we een moerasgebied aan ons voorbijgaan. De derde parkoersomlegging vandaag. Een smal slootje overspringen en deels belegd met takken en smalle stammetjes laat ons zowat droogvoets passeren. We hebben deze tocht diverse moeilijk begaanbare paden en stroompjes en slootjes moeten laten welbevallen toch, waar we vaak een schoendiep in weg zakten. Helaas ook dit gebied moeten we alternatieve routes volgen. Jammer, ik ken het nog van mijn jeudjaren. Een enorm waterzuiveringsbedrijf langs, waar rioolwater en het water van de Dommel gezuiverd wordt, brengt ons weer verharde weg. Gaan dit bos uit, en we worden langs een schutterij gestuurd, waar lange geweren op hoge masten worden gericht door een schuttersgilde. Een hoekje door natuurgebied , steken we een doorgaande weg over. Vermoeden nog in de eindsprint andersom de Karpendonkseplas te worden geleid, niks van dit al. we gaan weer een zompig natuurgebied in rondom de Dommelrivier. Moet voorzichtig geleid worden, per hand van medewandelaars, over weer een stroompje, met takken als oversteek gelegd, een modderbad door, en bereiken dan plots in het zicht van grootstedelijke contouren, de achterzijde van de finishzaal van het sport en atletiekpark. Juist bij de ingang van het paviljoen staan harde bezems om onze bemodderde schoenen af te borstelen, en mogen we binnentreden. Het was weer "Echt OLAT" zoals hun slogan luidt. Qua route, qua sfeer en gezelligheid en puike organisatie. Bij het nablijven in de kantine is het dan nog gezellig onder elkaar napraten en plannen maken. Good old Frans Staal welke wandelaar kent hem niet {?} was ook present. We zijn zowat de laatsten uit de zaal, en met stadgenoot Theo in het kielzog, gaan Patrick en ik weer onderweg naar de trein, over de terreinen van de universiteit. Aan het station volgt een hartelijk afscheid. Theo eigenlijk dichtbij huis en Patrick vangt zijn lange reis naar het Belgenland aan. We waren het zonder meer eens; ondanks de soms modderige toestanden tijdens de wandelingen, een prachtige enerverende wandeltocht weer. Noud heeft als wandelfotograaf, { "hoffotograaf " } van de wandelclub, met Frans v.d. Boom, en natuurlijk Patrick, de dag weer per camera vastgelegd voor de site der club: WWW.OLAT.NL. Daar kunt u op het Picasa- foto-album , de belevenissen terugzien een dezer dagen. Eens zien waar mijn schoenen me eventueel volgende week weer naar toe zullen brengen. Ik groet u weer wandelaar-lezer dezes, op z'n Brabants met Houdoe. Tot lezens volgend keer. ::: Van: Peter Heesakkers.
