Aan het busstation tref ik twee anderen die duidelijk als wandelaar uitgemonsterd zijn, zij blijken ook op dezelfde bus te wachten. Deze komt wat laat als de eerste bus op de vroege zondagmorgen. Dan wordt ook een wandelaar wat onrustig. We worden een eind buiten Son en Breugel gedropt in the middle of nowhere. We weten dat een lange trip volgt vanaf hier naar startplaats De Vresselse hut. Hut? Het tegendeel van de benaming is waar. Het is een groot zalencentrum wat zich op andere gemeentegrond bevindt. Ik neem me voor een experimentele route ernaar toe te zoeken. We geraken alle drie uit elkaar onderweg, eentje tref ik op de terugtocht met het bericht dat een bospad z.g. doodloopt. Daar laat ik het niet bij, en volg de route die ik in gedachte had vooraf, toch. Langs landerijen en een bosstrook sta ik plots in het malse gras van een uitgestrekt weiland, volg mijn richtingsgevoel, en beland plots aan een overvolle grote parkeerplaats van het bedoelde etablissement. De parkeerwijzers maken aanstalten om dit weideterrein ook te gaan gebruiken. Het is zonneklaar, de aanloop van wandelliefhebbers is al vroeg een hit voor de organiserende club. Lange rijen aan het inschrijfburo, maar toch het gaat vlot. Ik bekom m'n route-omschrijving en kan op pad, met een bekende wandelaarster aan mijn zijde. Tegenover de startlokatie laat een weide met schapen en lammeren zich niet onbetuigd, en blaten er lustig op los. Zijn duidelijk niet gewend op dit vroege ochtenduur zoveel drukte aan hun weide. Via een bruggetje de zaal uit meteen de ruimte in, onverharde weg. Het landschap is best boeiend, en het is genieten. De Vresselse akkers liggen er klaar voor de voorjaarsgroei, geploegd en wel. Een natuurterrein doorheen, na slagboom een groot bosperceel door getooid in vele kleuren groen van uitschietend lenteblad, zo ook op de gronden wilde bloemen en planten in volle bloei. Na enige tijd mogen we door een klaphek een waterplas of ven bewonderen. Gaan hier helemaal omheen. Kom aan bank met uitkijktoren, en gaan omheind gebied weer uit via een hekje. Volgt een poos later weg met beukenbomen en aan einde van een akker bereik ik een hekwerk welke blijkt toe te behoren aan een z.g. mobilisatiecomplex , met voorraden voor eventuele slechtere tijden, militaire voertuigen. Crossfietsers zijn hier opvallend actief vandaag. Wijken een tijdje af van het immense complex , waar we na enige tijd opnieuw zicht op het M.complex krijgen met rijen militaire voertuigen keurig in gelid geparkeerd. Passeer akkers met hoogstaande aardbeienteelt rijen bakken wat op bloembakken lijkt, aspergevelden en wat dies meer. Met bewatering door kleine dunne waterslangetjes. Ook sloten smal en breed en watervalletjes dienen zich aan, de routebouwer heeft duidelijk iets met watertjes toch. Wat jonge en dus lage boomgaarden langsheen om opnieuw de bossen weer in te gaan. Met de modder vooraf gevreesd viel het gelukkig erg mee. Dwalen verder door onmetelijke bossen en bereik een asfaltwegje welke ons afzet aan de startplaats, de eerste z.g. lus zit er op. Het is er druk en met enig geduld veroveren we onze consumptie, en vinden nog juist een zitje buiten op terras. We hernemen hierna de route en gaan even terug over beginpunt maar daarna rechttoe rechtaan het Vressels bos weer op aan langs een grote sleutel in de grond met opschrift Natuurpoort. Gaan opnieuw een dicht bos in en moeten opletten op gemene boomwortels groot en klein die uit de grond opsteken. De zon heeft intussen de bewolking gebroken en de zonnebril kan op. Een meeuwenven met veel leven of herrie beter, dient zich aan. Zwanen midden op het water laten het hun rustig gebeuren. Het is een prachtig ven ook. En verderop weer een ven welke opvallend rustig is vanwege gevogelte. Boswerkers hebben ook duchtig huisgehouden hier maar ook onderweg. m.n. Oud dennenbos wordt omgeplant naar boomsoorten allerlei. Oud dennenhout was vanwege zijn sterkte en elasticiteit bedoeld als kweekhout voor stutwerken in de kolenmijngangen, maar gezien de mijnen hun bestaan gestopt zijn, is dit hout te over en niet nuttig meer. We blijven op en neergaand de paden volgen, twijfelen even bij wegblijven van de bepijling, langs weer een mooi ven afgaande beraad ik mijn routepapier, en volg verder in de hoop toch weer snel een pijl te zien. Hoor dan nu en dan verkeer in de verte en we besluiten dit pad te volgen en ziet daar is de route aanduiding weer. Zijn gerustgesteld. Moeten een weggetje op dat ons uit dit grote bos geleid. Het is deze lus erg stil om ons heen geworden, vraag, zijn we toch laat of kiest de meerderheid voor kortere afstanden. Ineens openbaart een landschap met verre zicht, bos dus uitgaand en slaan bij een kapelletje , ook een monument en een bedienbare verrekijker, waar erdoorheen ziend het lijkt of de kerktoren van het dorp vlak voor je staat, een veldpad in. Dit pad slingert langsheen linkerzijde beemden van de Dommelrivier, welke overvloedig rivierwater op moet vangen en rechts van het graspad, velden weiden akkers die in de verte zicht geven op de contouren van St. Oedenrode dorp, eens de wieg van OLAT, ergens in de midzestiger jaren van de vorige eeuw. OLAT bestaat volgend jaar 50 jaren. We blijven zig-zag pad langs de beemden volgen met een schitterend uitzicht daarop, zo ruig , zo wild, onberoerd. Dalen af een dijk de velden en natuur in via modderig en vochtig pad langs nieuwsgierige koeien in hoek van een weide, een groensteeg door met bessenstruiken en doornen struikwerk en mogelijk later braambesstruiken. Steken een wijds veld dwars over met een uitkijktoren, wat bos weer door en moeten aan een verkeersweg oversteken, en tijdje fietspad op. Na een rivierbrug gaat het randje dorp Nijnsel het veld weer in over verhard zand, om na een bocht rivier weer per brug over te steken. Een groenstrook door over met kiezel verhard paadje in. Kom aan doorgaande wat men noemt 60 k.m. limiet wegje en toucheren dan wat villabewoning. Aan een der grote tuinen bijhorend treffen we zebra's vier kamelen , een drommedaris, en wat ezels, wat duidt wat bewoners hobby is. We wanen ons even in Afrikaanse sferen. Mogen weer de grote natuur in zijnde bos. Andere kortere routes vervoegen ons, wat ons zegt dat de finish lonkt. Zijn in gebied Hazeputten. Verschijnt een kunstmatig ven met heuveltjes en banken omheen, en gaan asfaltwegje op, de open ruimte in. In de verte lonkt de finish. Ons tweede rondje zit er op. Zien tot onze verbazing nog steeds late starters, ook al zouden zij voor het kortere werk op weg gaan. Zijn het tevens eens OLAT moet een topper hebben behaald vandaag qua deelnemerscijfers. Het was dan ook weer een tocht onder hun naam "Echt OLAT" . De club heeft toch geweldige route-uitzetters binnen haar gelederen zo bleek vandaag opnieuw. Wij hebben weer genoten met volle teugen. Weldra zal het bladerdak der bomen ons beschutting gaan bieden tegen de toch felle zon als vandaag. Jolanda is genegen mij thuis af te zetten, kameraadschap dat wandelen in gemeenschap heet. Noud de hoffotograaf vandaag niet gezien. Komend weekeind wacht Boxtel De Kampinaheidetocht. Ook om naar uit te zien. Tot volgend keer dan dus weer beste lezers. Groet u met het Brabantse Houdoe!
