De weervoorspeller laat zich weer eens van zijn somberste kant zien. Het wordt wikken en wegen, gaan of niet gaan, of lopen we tussen de buien door. Ik heb desalniettemin een noodreis scenario en plan ingelast mocht de voorafspraak met Noud niet door gaan. Tot op het laatste uur deze morgen houdt Noud zijn deelname onder voorbehoud van, achter de hand. Het is droog bij het opstaan, zonnetje schijnt volop, dus we gaan op weg. De startlokatie is voorzien temidden van zowat niemandsland, en draagt de naam Vresselse hut, maar is verre van een hut. De grote parkeerplaats aangrenzend is bijna vol, we zijn nog net op tijd voor een plek. We gaan na aanmelding op pad, krijgen wel een routeomschrijving mee, maar geen startkaart, er is geen controle zegt voorzitter Joop ons. Moeten even op een doorgaand asfaltwegje, en we slaan vrijwel direct de velden in. Het frisse jonge lentegroen in al haar kleuren groen ontluikt, op de bodem en in de bomen alom. De veldweg stuurt ons op een bospartij aan, die ons vervolgens over kleine hoogten in het landschap brengt. Ook de vele bloesemsoorten geeft genot naast het ontluikende bermgroen. . Gaan op en af kleine heuveltjes door het dal van de hier laaggelegen Dommelrivier die meeandert met aan haar overkant weiden met vee en broekgebieden, wij nog in het bosgedeelte. Plots worden we door een camerateam verrast, die opnamen maakt namens een streekomroep van deze wandeltocht en haar deelnemers, ik krijg ook een visitekaartje in mijn handen geduwd, met de mededeling van tijd van uitzending. Om naar uit te zien. Alom treffen we vee in al haar soort in de weiden. De zon schijnt dat het een lust geeft, en naar het zich laat aanzien voorlopig zeker. Gaan over een gruispad vervolgend na een houten brugje, andere zijde Dommel. Gaan langs paralelle autoweg, treffen daar een monumentje dat vertelt dat even verderop destijds een tijdelijke begraafplaats van de 101 Airborne-para's lag die nu in Margraten herbegraven zijn, welke in Sept. 1944 hier massaal landden. Komen in de noordelijke wijk van Son en Breugel, een wijk met veel groen, talloze nestkasten aan de bomen, geraken een nieuwe wijk uit een lange trap naar een hoge talud als bescherming tegen geluidsoverlast van de A50 autoweg naar Nijmegen/Arnhem. Hebben ruim zicht op de weg een omgeving, een nieuw heraangelegd groengebied. Passeren een op trompet gelijkend voorwerp als kunststuk, en dalen af weer dit gebied in. Wat slootjes met bruggen, gruispad, asfaltwegje, en een graspad. De velden zien geel van de paardenbloemen, erg mooi. Pad door weiland en rivierdalletje. Na slagboom weer gruispad, toucheren we nog net niet bebouwing Nijnsel. Laurierheggen benemen vergezichten. Bij een particuliere bewoning treffen we jonge drommedarissen, alpaca's, zebra's en andere weideparkbewoners. We krijgen nu een bos weer voorgeschoteld. Geen modder maar los zand baggeren door het Vressels bos. Darren een poos door het bosgroen in al haar begroeiingen, met boven ons gedurig laagvliegende landende vliegtuigen van de nabije burger-airport. Brede zandwegen gaan over in asfalt, we bossen er even op los, en we staan na dik tien kilometer weer aan De Hut terug. Er speelt hier een amusementsorkest met de naam "Noot-toestand", ik schrijf het goed ja. Laten ons de klanken welgevallen. Dit deel was de Dommeldalroute. Krijgen na de pauze even de parkeerplaats oversteken weer veldwerk te gaan met enorme vlakten aardbeivelden, en asperges. Langs bosranden met bloeiende bremstruiken, volgt een stoffige veldweg. Het smalle asfalt weer op langs een hele groep aspergestekers. Volgt een asfaltomdraai langs verspreide huizen en boerderijen, en gaan vervolgens het Vressels bos in. Sprokkelhoutpaadjes rijgen aaneen takken en -takjes, denne-appels, oud boomblad. En bruine dennennaalden. Jonge boompjespercelen, open plekjes in bos. Het bosgroen bloeit dat het een lust geeft en de eerste schaduwen beschermen ons tegen de fel schijnende zon. Geraak ik aan de rand ervan waar een jonge boer niets zegt maar voortploegt, om zijn landerijen op orde voor de groei te brengen. Verre blik in het landschap. Mag een eind verder toch weer de dichtheid van bos weer in. Een gevallen reus van boom trekt m'n aandacht. Het boswerk houdt niet op. Ergens raak ik in verwarring, hoe moet ik de stand van een pijl uitleggen op een V-splitsing, ik gok op rechtdoor en wel dan rechts aanhouden i.p.v. links in. Tref geen pijl op een z.g. T splitsing, zie in de verte een geelachtig iets aan de boomstam de kleur van Olat's pijlen. Ik blijk dan verkeerd gegokt te hebben deze pijl vervolgt maar wijst duidelijk naar rechts i.p.v. rechtdoor. Weer gokken, en dan blijkt dat ik juist gok. Volgt het Vogelsven, waar we om dat grote ven heen draaien moeten in al haar pracht linksom blijven gaan, zie niemand, moederziel alleen. , maar volg de pijlen braaf. Weerszijden raak ik door vennen ingesloten, werkelijk schitterend hier. Vennenrijk gebied dit hier, een genot om te zien. Het gebied heet Hazeputten. Boswerken van gekapte bomen die nieuw groen voortbrengen. Wandelaars rust en genot. Een afkortingsroute voor minder geoefende wandelaars laat ik liggen en vervolg. Het is hier mooi , boeiend, om te laten liggen. Een aarden wal over dar ik door onmetelijk lijkend bosgebied en vennetjes. Een verwelkte bos bloemen aan een boomstam vertelt ons dat hier iemand zijn leven be-eï ndigde wat jaren geleden volgens Noud's info. Het vennen gebied eindigt ook na een poos en gaan we door landerijen onder licht hemelgedruppel, en het zwerk betrekt flink, de wind wakkert aan. Een brede slingerzandweg brengt ons het bos uit een asfaltwegje op. Horen muziek van het orkest weer klinken in de verten. Weten dan dat einde der route nadert. Raken aan asfaltwegje doorgaand langs de bekende Hut, een planken brugje over, en we zijn er. Drinken er nog ene op in bijzijn van andere bekende gezichten, en besluiten dan op weg naar de auto te gaan. Mijn toverstok zijnde de paraplu had ik weer voor niks bij me vandaag. Schitterend wandelweer, meest zonnig, en toch: Toen we op weg gingen naar de auto op de grote parkeerplaats sproeide het eventjes welliswaar maar toch flink. Noud heeft deze dag met medefotograaf, Frans v.d. Boom vastgelegd op en voor de site van Olat, t.w. www.olat.nl Worden twee afzonderlijke fotoalbums dus. Over de tocht kan ik zeggen. Suprême. Echt iets voor de natuurgenieter. Tot volgend keer weer beste lezers en lezeressen. Ik groet U met. Houdoe! Peter Heesakkers
