Er heerst een vredige rust op straat, wanneer ik op weg ben naar het busstation. Weinig tot nauwelijks verkeer. In de bus tref ik nog drie wandelaars. We kunnen gedropt worden aan de vertrekzaal, kan het idealer ? Ik dacht het parkoers van vandaag zowat te kunnen dromen, maar ik kom bedrogen uit, de parkoersuitzetters hebben een totaal andere richting bedacht. Ik sla meteen om de hoek, af en passeer wat villaatjes, en kom voorbij een oude in het oog springende villa met van aardige afmeting , met een opvallende grote tuin, bijna een park. Ik vermoed, dat deze destijds toebehoorde aan de brouwer, welke nabij zijn brouwerij heeft of had. We steken de doorgaande weg over, gaan langs een planten en bomenteler die allerlei in de aanbieding heeft, een fietspad volgend, gaan we achter een benzinestation de vrije ruimte in, door velden met jonge aanplant struiken en bomen diverse soort, wat duidelijk is, dat men dit uit weiden gewonnen heeft. Het belooft een natuur en buurtpark te gaan worden mettertijd. Vooral kauwtjes die er rustig hun voedsel zoeken, op ons pad. Gaan randje woonwijk over grindpaadjes, waar het aantal hondenuitwerpselen vertelt dat hier erg veel honden uitgelaten worden, zo jammer want de parkoersmensen hadden hier toch anders met ons voor. Gaan verder van de wijk af, om een hertenkamp heen waar ook andere dieren hun verblijf hebben, en zie ook de Paaskippen ronddarren, en ja zelfs paaskonijnen, de toon en de sfeer voor vandaag is gezet alvast, in de tijd van het christelijke hoogfeest. We zig-zaggen door een gebied van volkstuintjes , en ook ruigte gebieden en weiden, houtwallen, heel erg wisselend. Gaan een verbindend wijkfietspad over weer het groen in. Ik hoor een fazant roepen vanuit ergens het hoge groen. Ga een paar rijen coniferenhagen langs en vervolgens een bosperceeltje omheen, een dijk op, een grindpad over en voorbij in de even ruime blik, een wei met opvallend veel koeien, op zo'n klein gebied. Weg gaat over in asfalt, en na 4 k.m. kom ik aan de eerste rustpost. Bij de bepijling hangt een mededeling, dat we ook door kunnen gaan op een lus, die niet te versmaden moet zijn. De post is me wat aan de vroege kant en ik besluit door te gaan. De aanbevolen lus is niets te veel belooft zo zal nu gaan blijken. Akkervelden, weiden, bosperceeltjes, het is brabant op haar mooist zogezegd. We slingeren met zandwegjes door het sterk wisselende landschap, in de heerlijke lentezon. Het gebied genaamd Loon. Wegje wordt weer verhard en nabij Waalre horen we de paasklokken beieren de gelovigen naar, het godshuis roepend. Gaan een brink, is een groot driehoekig natuurplein omzoomd met oude eikenbomen, langs, met oude boerderijtjes, om even verderop een tweesporig pad in te gaan, welke korte tijd later versmald, en slingeren er een bosperceel door, erg mooi hier. Steken dan de weg Waalre-Valkenswaard over, via een rij betonnen paaltjes, en dan bosje even uit langs afrastering van enerzijds een bietenveld , anderzijds, een kinderboerderij met allerlei dieren in de wei, kruisen een bosfietspad, komen na gedraai aan voormalig spoorwegtracé, en geraken, aan een ruïne van het voormalige gemeentehuis welke zo'n twee jaren terug afbrandde, waarvan de schuldigen nog niet gevonden zijn, maar tot op de dag van vandaag nog veel beroering brengt in het dorp. Een triestige aanblik, dat wel. Volgen achterlangs dit tafereel, middels een smal pad wat ons langs het Lisseven stuurt. Een wandelmakker naast me ontdekt een jonge ree, in de hoge begroeiïng, maar het beestje is er al vandoor, vooraleer ik het zien kan. We blijven een tijdje asfaltpaadjes volgen almaar in het rijke groen. Gaan dan dwars doorsteken in een villawijk. Zien dan diverse bomen met driepuntige blauwe verfstippen. M'n maatje weet me te vertellen, dat dit merktekens zijn van vleermuisschuilplaatsen, welke uitleg hij ooit hoorde tijdens een trip met een natuurgids. In naden en kieren, boomholtes, overwinteren ze, of verschuilen zich overdag. Er volgen nu een hele trits natuur en bospaden, en het is smullen in het jonge groen, de stilte, de talloze planten en bloemsoorten. Krijgen zowaar nog een steile klim naar en over een duinheuvel. Worden nu en dan verrast met een ven groot en of klein. Een El Dorado voor de wandelaar, en rustzoekers. Smikkelen hoor. Het wordt hierna weer wat open landschap, een enorm aspergeveld, nu en dan dwarrelen er koolwitjes en andere vlindersoorten aan onze neuzen voorbij. Onderweg trouwens ook nogal eens. Bij een paarse seringenboom in volle lentebloesem moeten we er even aan ruiken, heerlijk, , gaan wat later weer doorgaande weg oversteken en komen uit even later aan de andere zijde van de brink van daarstraks, slaan op die brink een smal heggepaadje in, een zogenaamd kerkepad, erg knus, wat even later toch weer even een veldwegje oplevert, een sporig pad met bietenvelden, en grasvelden wat aan de hoge kant wat groei betreft. Hoor in de nabije verte almaar een pauw roepen, in de landerige stilte. Bosgebiedjes weer door een asfaltwegje op die ons geleid naar de te vroege rustpost van vanmorgen. Niets teveel gezegd aan de bebording toen we er nog in vroegte voorbij kwamen. De extra lus was een absoluut hoogtepunt van de wandeling, fantastisch mooi, en ook heel afwisselend. Na de pauze, gaat het een heel andere kant op met de route. We komen zowaar langs een populierenbos dat ruist in de opkomende wind, gaan de asfaltweg af een hekje door de malse groene weiden in, langs, jawel daar is ie weer, de Dommel. De zon verdwijnt ras achter flinke wolkenpartijen, en mijn zonnebril kan voorgoed afgenomen worden. Het gebied, Landgoed Loonder hoeve, wordt geheel doorkruisd, door of langs veldjes , weilanden mals gras, groenstrookjes, enigzins drassige paadjes, ruigtegebieden, bospercelen, het summum voor de natuurvorser, en genieter, smalle zand en graspaadjes. Komen aan een beeksplitsing van waar de Keersop zich voegt in de Dommel, een van de vele zijtakken van laatstgenoemde rivier, die als een echte veelzijdige tak zich in Zuid-oost- Brabant bevind. Weinig tochten in deze hoek van de provincie waar je deze stromen niet tegenkomt. Dit ommetje is een absolute must, en zeer gevarieerd. Vogels aller soort zingen hun hoogste lied, doorheen dit gebied. De lente zingt, de lente leeft. We geraken het gebied uit, omheen een amateurvoetbalveld, krijgen nu een lange weg te gaan, welke ons stuurt langs villaatjes, en oude verbouwde boerderijen, niet meer bewoond of bestemd voor boerenbedrijven van weleer. De routeman houdt ons angstvallig buiten de bebouwing. Komen nog een fietscrossbaan langsheen. Worden direct na dit baantje nog de natuur ingestuurd middels smalle bospadengedraai, dan padje langs weiden, krijgen dan toch nog wat groenige wijkjes en straatjes te gaan, kris-kras, parkoers-afstands-technisch, kan het niet anders. Maar men houdt het groenig. Krijgen nog recht van overpad door een poortje van een sportpark in te gaan, na een zandwal. Om via een heggepad, achterommetjes, weer een fietspad op te gaan, en het sportpark te verlaten, welke ons brengt naar een grote parkeerplaats, waarachter de finishplaats teruggevonden wordt. In de zaal bij het afmeldburo, zit Ad, Ph. geposteerd, een andere Ad parkoersuitzetter, van "De Voetjes" dus, daar van hem, krijg ik te horen, dat hij tijdens het parkoersuitzetten destijds voor deze dag, ergens halfweg, met een val zijn heup gebroken heeft, en dus anderen zijn werk voort moesten zetten, om het restant van de route vol te schrijven. Ad nogmaals van deze kant, veel sterkte toegewenst. Het was weer eens een heel andere route, absoluut prachtig. Een dijk van een tocht. Ook de harde werkers op de rustpost te velde, byzondere dank voor jullie inzet. Alles prima voorzien, in de reeds bekende gemoedelijke sfeer, die de Voetjes eigen is.
