De Grenslopers kozen nu een ander gebied uit, om hun tocht te houden.   Ver van hun domicilie Luyksgestel {gem. Bergeyk}.   In het zicht de Lindse Blaos, zoals  de bal aan de top van de kerktorenspits lokaal genoemd wordt.    Ik geraak over de mooie  rijkelijk groene snelweg, rap aan de rand van de bebouwing van Leende, loop onder het viaduct van snelweg A2 door terug dorp uitgaande, en vind in tegenstelling  van de aanduiding op Google Maps toch nog een kortere verbinding naar de startlokatie  Manege Molenberg.  Loop langs de stallen af waar de paarden ongeduldig wachten op hun baasje respectievelijk bazin, om met hun een rondje te mogen rijden in de omgeving van het Leenderbos, of een drafke op de terreinen.  Kan na aanmelding op weg,  ik ben het er nog niet met mezelf over eens welke afstand vandaag te gaan, en mag derhalve van de burolisten twee routebeschrijvingen, van afstanden meenemen.  De uitgang gaat weer langs de stallen, waar enkele boxen al leeg zijn, en sommige paarden hun kop uit de deuropeningen steken om de wandelaar na te hinniken.  Laat ik het er maar op houden dat ze ons prettige wandeling toewensen, want ik ken de paardentaal niet.  Ik kan het niet nalaten sommige dieren een knuffel aan kop en nek  te geven.  De parkeerplaatsen staan al aardig vol en naar het schijnt zal men de auto ver buiten de terreinen moeten parkeren.   Aan de poort vraag ik een parkeerseiner naar de tijd, dat ik vertrek.   Hoe laat het is.  Dat is moeilijk  te zeggen meneer zegt ie want dat verandert constant.  Ik draaf achter de meute aan, steek een doorgaande weg over, en gaan al meteen een poortje door langs een wildhek, want naar het schijnt floreert hier het wild met vooral herten en everzwijnen in dit gebied.   Om ze van de wegen af te houden.  Hoop dan ook een glimp van deze dieren op te vangen.   We gaan  bospad op en af al meteen, het belooft warm te worden vandaag, en ik heb extra drinkwerk opgeslagen in mijn rugzak.   De zon pronkt aan een heldere hemel.   We zijn in Valkenhorst zo het gebied noemt aanbeland.  Meteen al een mooie opening van de route langs uitbottend groen, en dennengeur grassen als pijpestrooitje, nieuw bosaanplant, vaak  percelen ook dicht op elkaar slinger ik door een enorm gebied welke in de warme zomer van 1976  ten prooi viel aan een geweldige grote bosbrand, welke ramp ik me nog goed herinner, en de hele regionale brandweer op de been bracht.   Als een enorme onweersbui hingen de rookwolken boven de omgeving.  De groei en de natuur heeft zich sinds geweldig herpakt  gelukkig.   Heideveldjes met vennen en diverse boomsoorten bospercelen zijn wandelaars deel.   Zonder meer prachtig.   Hele velden dopheide en groeisels van jonge boomsoorten.  Ik neurie, ben in mijn hum hier, ziet er al veelbelovend uit voor vandaag.   Een prachtig oud  donker sparrenbos doorheen.  Wildrooster over, klaphek door kom ik aan een toeristisch asfaltpaadje, even volgen, gaat over in verfijnd puinsteenpad, voor voetmassage, gaat na even wat gedraai op een fietspad langs doorgaande weg, steek deze over, en geraak op een parkeerplaats aan de rustpost der club, met schitterende welvoorziene kantinewagen.   Hier beslis ik voor het grotere werk te gaan, een langere afstand.  Zit in de felle zon, na wat kout her en der bekenden ga ik aan de z.g. lus beginnen, moet hiervoor een stukje breed fietspad op en,  mag dan weer het rijke groen in,  ik roep nog niet oplettende wandelaars voor me terug, en breng ze op het juiste spoor.   Een onmetelijke trits padennetwerk volgt nu van loof dennen en sparrenbos vooral, ook berk, els en andere oude en jonge boomsoorten.  De rust in de onmetelijke  en mooie natuur is  overweldigend.  Het Leenderbos wordt ten volle benut door de route-uitzetters, uitbottend  jong groen als van de bomen, is indrukwekkend mooi.   De stilte werkt  prima op de wandelaar hier.    Draaf een behoorlijk eind op de Belgische grens af, richting Hamont -Achel  met kluis/klooster op de landsgrens, langs vennen diverse grootten, maar toch de route draait langzaam weer terug naar de vorige eerste clubpost.  Dat was me een route om van te smullen, vind een terrasstoel en ga in de volle zon verpozen.  Na deze rustpost gaat het onder een hoge telefoonmast door weer het L.bos terug in.  Zie en passant al veel insectensoorten om me heen, en ook het koolwitje {vlinder} en keizersmantel.   Ook hommels en zowaar een hagedis die mijn pad kruist, en ras het hoge groen in vorm van grassen opzoekt.  Beland weer op asfaltpad nu tussen grazige weiden en kom aan visvijvers,  plankvoerbruggetjes over, en trapkes, vijvers en vennen waar het rijke riet weggeschoren is voorbije weken,  wat vochtige paden door, kris-kras langs vennen en vijvers, over dijken en weer bruggetjes, het is een walhalla in deze natuur.   Langs kanaaltjes en slootjes, picknickbanken, duidelijk gewild gebied voor de dagrecreant.    Krijg dan even een klinkerwegje met op afstand Deelshurk een gehucht van Valkenswaard te zien, wat verderop ligt een zaken/fabrieksterrein achter groen verscholen en draai ik weer terug het bos van Leende in.  De schitterende natuur herhaalt zich, tussendoor  gekapte bospercelen met soms nieuwe aanplant, het is gorgeous mooi hier.   Opnieuw  gaat het door wisselend  bos met padengeslinger, de routeman of mensen leven zich hier volledig uit.  De routes rijk gelardeerd met verschillende toeristische route en afstandduidingen voor ieders wil kunde en vermaak.   Tref wel steeds meer dagrecreanten, zeker op asfaltpaden, het mag niet deren.    Plots herken ik weer een terugloopwegje naar de rustpost van daarstraks.   Daar geraak ik nu weer, opnieuw neem ik plaats op de club zijn provisorisch terras, en opnieuw hier en daar met deze en gene een gesprekje, en dan weer in de benen, na de verzorgers in de kantinewagen uitvoerig te danken voor hun tomeloze inzet, voor ons gemak, en tot volgend keer.   Het natuurpadenspel herhaalt zich.    Middels Y en T splitsingen,  boskruisingen .  en zijpaden, duinen nu en dan zelfs, feilloos gepijld ook, was een gigantisch werk voorzeker.   Mijn routepapier blijft padenwerk aanduiden, onvermoeibaar.  Knap werk van de routearchitecten, elk paadje lijkt gezocht.  Fenomenaal mooi.   Het padenwerk brengt ons nu dichter bij de finish, we horen immers het drukke verkeer op een autoweg ergens, en ziedaar piepen de stallen van de manege plots tussen de bomen, na duinenrijen en zanderige loszandpaden.  Passeer de poort van het terrein, ga weer langs de paardenboxen, gehinnik is mijn deel ter begroeting, denk ik dan maar.  Trapke op naar afmeldburo, waar ik leden van de organisatie uitvoerig kan complimenteren, voor de fantastische route vandaag, door een werkelijk schitterend bosgebied, dat ook naam en faam in de omgeving geniet, en van toeristen alom te lande.  Ik ga er toch even bij zitten, en hoor terloops complimenten regenen aan de meiskes van het afmeldburo.  Ja dat was het ook, zonder meer fantastisch.  Ook ik had een prachtige dagwandeling achter de rug kon ik be-amen.  Hier mag u van mij volgende uitgave weer opnieuw starten is mijn voorstel aan bestuur en leden.  Bestuursleden als Jan en Willemien vinden dit ook, ze vonden de  enthousiaste voldane reactie zonder meer prettig.  Kijk, daar doe je het ook voor.  Ik keer ook voldaan huiswaarts met een kleurtje, van de zon dan, al kwamen nu aan het zwerk wat wolken, het was een mooie dag, absoluut.  Nu aankomende zondag heb ik weer mijn zinnen gezet op de voorjaarstocht van OLAT, vanuit Vught, bij s-Hertogenbosch.  Tot dan of volgend keer.  Ik groet u lezers dezes, ofwel:  Houdoe!

Peter Heesakkers