Noud haalt me op in de vroege ochtend.  Nog geen hond op straat.  Ik grap dat we enkel wandelaars op straat zien, hoewel, niet dus.  Het is nevelig, en de weerman verteld dat het bijzonder mistig is.  We rijden in lichte nevel en eigenlijk prima zicht, op Luyksgestel aan.  We arriveren zowaar als eersten bij het etablissement, de kantine van Camping De Zwarte bergen.  Na ons stroomt de zaal vol.  Ik ben al tijdig voor de drukte ingeschreven en wacht tot het buiten lichter wordt , want temidden van bossen vind ik het in donkerte wat link, om de paden op te gaan.  In de schemering ga ik dan toch op weg.  Het wordt van meet af aan struinen door onmetelijk bosgebied.  Een heel andere route.  Geraak in een waterwingebied gezien de vele aantallen putten langs de wandelpaden.  Ik heb mijn route-omschrijving bij de hand vier A 4 tjes vol.  Bos en boskap is het verhaal wat onmetelijk doorgaat tot we bij een grenspaal de denkbeeldige grenslijn passeren en belanden op de Bleekerheide, met wat meer verre blik.  Dan plots is het klimmen geblazen, ik heb de keuze tussen een trap of pad erlangs.  Neem toch maar pad en zijn we in een gebied waar de ophogingen langs het kanaal Bocholt Herentals zijn ontstaan met de uitgravingen dus aanleg van het kanaal in vroegere eeuwen.  Ga over de vaarweg via een slinger S vorme  futurisch aanzichtelijke  wandel en fietsbrug.  De officiële opening van die brug met onthulling van een steen, heb ik tijdens eendere tocht wat jaren geleden bijgewoond, door de Lommelse burgemeester en  wandel en gemeentelijke notabelen.  Zoek ik die steen maar vindt hem niet, denk verdwenen onder het zand.  Daal het talud af en kom over een dam dwars door een groot natuurven.  Zie in de verte de tientallen meters hoge klim en uitkijktoren, welke ik al eens bij helder zicht eerdere tijden beklommen heb.  Was fantastisch dat zeker.  Na aldoor oud en jong overwegend dennenbos bereik de rust in het plaatselijke scoutsheem.  Erg druk, menige bril slaan de glazen aan bij binnenkomst.  Er heerst een verbroederingssfeer België /Nederlandse wandelliefhebbers onder elkaar.  Ik blijf er toch niet lang en vervolg.  Ik trek door een oud stuifzandgebied, heuveltjes op en af waar nu veelal bos aangeplant is.  Maar wat de Lommelaar nog de Sahara noemt, niet ten onrechte in alle geval.  Lang is een wandelaar in mijn omgeving die steeds met zijn blokfluit meest kerstliederen loopt te spelen, en ik droom weg in die sferen.  Kilometerslang is het dwalen door mastbossen en ander blijvend groene groeisels als spar, hulst, dan afwisselend met ruimere doorkijkbossen.  Gaan door klappoort , een route/omleiding langs de omheining af met verraderlijke stompen van afgezaagde boompjes.  Na weer een poort door bereik ik de startplaats die vanuit Lommel omgekeerd in Nederlandse richting wordt bewandeld door onze zuiderburen.  Ook hier een levendigheid van jewelste en gemengd publiek Nederlander - Belg.  Hoe wandelen verbroedert is weer eens duidelijk hier, en er worden vast contacten gelegd en vriendschappen voor het leven.  Maar ik moet weer verder.  Loop de schrijversbuurt uit en steek een nieuwe doorgaande weg over opnieuw omsloten bos en natuurgebied in.  Even is de route-uitzetter op papier rechts of links kwijt, maar bepijling en nummervolgorde brengt de oplossing.  Opnieuw rijgen bos en andere natuurpaden zich aaneen, en het papier meldt ze geduldig.  Het zijn vanuit de Lommelse startplaats rode routepijlen geworden , die minder opvallen dan de gele OLAT-pijlen.  Nu en dan betonfietsroute-paden gaan we de Sahara weer binnen.  Kom aan een grote plas met spaarzame watervogels, als wilde eenden en zwanen, welke ik goeddeels omheen moet wandelen, er ligt nog een nagebootst scheepswrak met de  boeg omhoog nog net boven de waterlijn.  Loop vlak langs de waterlijn van de plas door afwisselend los zand, maar zwaar en toch mooie rustgevende wijde blik.  Klim weer de hellingen op van zandduinen en mag eindelijk weer het grote bos in, waar ik vele kunstwerken zie gevlochten van boomtakken, waar je desgewenst doorheen mag en kan lopen.  Bereik dan wat opener ruimten als weiden en akkers steek beekje de Klagloop over.  Zie molshopen in de weilanden en denk aan de weerspreuk, Komen in december de mollen, laat de winter met zich sollen.  Dus wellicht een zachte winter in het verschiet.   Kom opnieuw terug aan het scoutsheem in de levendige drukte.  Heb nu 24 k.m. afgelegd, besluit nu te stoppen en de pendelbus terug naar Luyksgestel te nemen.  Aan de geïmproviseerde halte is het een drukte van belang. Eindelijk komt daar de bus vanaf Lommel, maar spaarzame aantal passagiers stapt uit, en dus enkelen kunnen erin.  Overvol dus.  Beloofd lang wachten en velen besluiten te voet naar Luyksgestel maar te gaan, ik denk na, bereken, en besluit de laatste 8 k.m. boze tongen beweren 10 k.m. te gaan  en  de rijtijd van de bus, doen me besluiten ook me bij de voetgangers aan te sluiten en zo wordt mijn missie 32 k.m.  Hoor motorgeronk en zie een paraglider in de laaghangende mist verdwijnen, of dit met dit weer, het was de hele dag zware donkere mistlucht toegestaan is, ik denk het niet.  o.k. Zijn verantwoording.  Ik loop aan en ga tussen allerlei sportterreinen door.  En de enorme ontspanningshal De Soeverijn, die veel fotografen de aandacht trekt.  Ik herinner me dat er grote rouwdienst van  rechtstreeks op t.v. was van een bus schoolkinderen die een paar jaar geleden in een tunnel in Zwitserland verongelukten.  Indrukwekkend was dat.  Ik loop achter het stadion van profclub Lommel door. Wat betonwegjes en steek het voornoemde kanaal per verkeersbrug over, na de afdaling mis ik de route, het werd zo stil om me heen, loop terug een kleine kilometer en kom weer op eigenlijke route.   Ik verneem onderweg, dat er toch minstens twee bussen ingezet zijn.  Bospaden in overvloed volgen.  Haal een moeilijk lopende  man in, blijkt recentelijk geopereerd met kunstheup, wat een moed en doorzettingsvermogen.  Het duister valt langzaam in en we willen voor donkerte, want de dagen zijn kort de wouden of natuur uitzijn, zeker met die donkerrode pijlen, die minder snel zichtbaar zijn.  De dichte mistlucht  bevordert de snelle eerdere donkerte.  En ziet het lukt ons.  Vanuit het zuiden klaart de lucht open zelfs als we de finish bereiken.  Wat OLAT betreft eindigt de reeks van 25 keren grenzeloze tocht hier, bij gebrek aan deelnemers van Nederlandse kant.  Welnu het  tegendeel, was er grenzeloos druk vandaag aan beide zijden van de landsgrens.  Lommel gaat wel door heb ik begrepen.  De route vandaag was natuur eindeloos mooi en compliment voor de uitzetters.  We wandelden over het of de hoogste punten van Brabant.  In de aankomstzaal is het nog gezellig nablijven, ook gezien de drukte, en er worden voortdurend handen geschud, elkaar een fantastisch nieuwjaar te wensen en al het goede voor 2017.  Een mooie grote kerstboom met even zo mooie kerststal maakten het eindejaarsfeest compleet.  Ik kijk terug op een memorabele schitterende natuurtocht met de afsluiting van dit wandeljaar.  Noud en nog twee meerijders en ik kijken terug op een mooie oergezellige dag.  In het duister zoeken we onze weg naar huis.  Jullie allen beste en trouwe lezers, wens ik alle voorspoed gezondheid en het wenselijke voor het nieuwe jaar 2017.  Houdoe en tot volgend schrijven weer.   Van Peter Heesakkers