|
Een korte rit per trein. Het station daar in Best oogt naast nieuw ook grootstedelijk. De slogan van deze gemeente luidt: “Het is goed, beter, in Best”. Het is een wip naar het startburo aan de doorgaande dorpsweg de Hoofdstraat. Lange rijen aan de inschrijftafels doen me vermoeden dat er een record deelname opkomt. Aan de tongvallen om me heen te horen uit diverse delen van het land ook. Naast de vele bekenden. Na een kop koffie zet ik er de benen in. Buiten even de oude foto’s bewonderen aan een bouwschutting, hoe de dorpskom er vroeger uitzag. We gaan al meteen het dorp uit langs nieuwe bebouwing. Hier valt me pas op dat er ijs op de geparkeerde auto’s zit. Nachtvorst achter de rug dus. Even later passeert me een medewandelaar, die me vertelt dat het asfalt waar ik op loop verraderlijk glad is en hij loopt door de berm. Mogelijk is het profiel van mijn schoenzolen mijn steun, heb er nog niks van gemerkt n.l. Het eerste deel lopen we langsheen een spoorbaanvak waar elke paar minuten een personentrein passeert. Een der drukste spoorlijnen van het land overigens. Er blijkt een routeverlegging te zijn vanwege onbegaanbaarheid wat we eerst moeten volgen en zo de bebording en pijling ons aangeven. Al vroeg in de route komen me bekende oudere dames tegemoet gelopen, waar een ervan strompelt, ze is uitgegleden in de modder, en blijkt daar gevolgen van te hebben. Ik ben meteen gewaarschuwd. Tuinbouwpercelen, weiden, akkers zijn ons deel waar ook een witte waas opligt, vanwege bevriezing. Molshopen talloos in de weiden , en ik herinner me een weergezegde, komen in December de mollen, laat de winter met zich sollen. Ga voorbij een reeks oude bomen die vervaarlijk overhellen richting de weide , dat wel. Achter een brede dikke haag ontdek ik een jonge ree, die ons belangstellend wel van veilige afstand waakzaam , volgt. We gaan door leefgebied bekend en voor edelherten. Hondenbezitters krijgen derhalve een alternatieve route te gaan. En nog verder een struisvogel en realiseer ik me dat het een weide is. Na dit wisselende landschap maken we een bocht naar de spoorweg, opnieuw en gaan we een tunnel onderdoor. Meteen beland ik in een bosrijk deel wat behoord bij landgoed Heerenbeek. Ik geniet van de variatie aan bebossing en struikwerk. Wat paden en wegjes beland ik al na zowat 5,5 k.m. aan de eerste tentrust post, en laat me de chocomel en brood met vleesbeleg goed smaken. Na kort verpozen ga ik verder en ga door bos welke overgroeid is met bruine varens. Een gezellig beeld met paard en rijtuigje en twee bokzitters gaan ons beheerst en respectvol voorbij. We blijven zandpaden volgen van toeristische routes en wandelknooppunt paaltjes, met plaats en route nrs. en treffen inderdaad nu en dan zomaar wandelaars die deze routes volgen, wat even een praatje her en der oplevert. Splitsing route-afstanden staan keurig op tijd aangegeven. En eigenlijk kan de route-omschrijving op papier in de zakken blijven. Perfect dus. We krijgen het Pastionepad te gaan met aan het begin een bord met uitleg, wat er op die plek eertijds eeuw of zo geleden gebeurd is met het treffen van een wandelaar met een Italiaanse voetreiziger, die door ongelukkig treffen om het leven is gebracht door de andere voetreiziger en bestolen is. Heel verhaal kort. Na een poos boswerk volgt een oversteek dwars over een grote bosweide, welke drassig is maar zoveel als mogelijk in de sporen van de voorgangers gegaan. Kom aan een akker en verder het pad door opener land. Mis een paar regels en borden later zo blijkt de caférustpost, ik laat het er maar bij en stap door. Kom nu in natuurreservaat De Mortelen. Men loopt ruimschoots gezegd tussen Boxtel-Best-Oirschot. Boeiende natuurgebieden. Geraak in gebied, De Notel. Aldoor padenwerk en ver zo lijkt van de bewoonde wereld. Her en der een draaipoortje door. Even de open ruimte in en door geraak ik aan een plek, waar na zo’n poort de modder dik 30 c.m. diep moet zijn en voor me zie ik lopers worstelen vasthoudende aan weide draad om zich vast te houden en zie ik een oudere man uitglijden de modder in. Niet mijn ding dus en ik besluit terug te lopen en bij die draaipoort een weiland parallel in te gaan, was ook oppassen drassig en modder, maar nog enigszins begaanbaar. Bij een tweede draaipoort waar we voornoemd pad konden verlaten volg ik de eigenlijke route weer, door weideland dat wel. Was totaal onverantwoord en onbegaanbaar. Tja echt OLAT is hun slogan, maar dat komt vaak op cross-country aan, modder en kleine ongemakken zo weten de deelnemers. De routes worden maanden van tevoren uitgezet, en in die maanden nadien is de regen rijkelijk gevallen, met bekende gevolgen. Hier geen routewijzigingen dus…..{!} Minder verantwoord ook. Zijn blij na de min of meer deel lijdensweg asfalt onder onze schoenen te voelen, met woest gestamp om me heen, de modder van de schoenen dus, en de onderste broekspijpen liegen er ook niet om. Zelf blijf ik van de modderbaden verschoond, want iets te korte broekspijpen. Kom weer in opener gebied met enig vergezicht, dan weer een zandweg in, waar het water in de grond sijpelt. Wat padwerk volgt weer, en in de verte zien we, de witte tenten van de veld-OLAT verzorging. Een asfaltje er naar toe en ik moet in een lange rij aansluiten, alle afstanden komen hier bij elkaar, en de ijverige verzorgers kunnen de drukte niet meer bijbenen. Een medewandelend bestuurslid steekt voorlopig een helpende hand toe, bij de soepbedeling, welke naast brood warme drank gretig afzet vindt. Verder gaat het weer langs een sloot en over akkerland smal paadje, in ganzenpas. Het landschap zal vanaf nu open blijven. Gaat verder langs slootkanten over een z.g. duiker akkerlanden door. Asfaltweg oversteken. Een pad met oude dikke populieren. Deze boomsoort is voor de klompenindustrie verbouwd, in deze streek. Moet na kap hetzelfde jaar weer herplant worden, is een wet of regelement. Kom dan na een poos de bebouwing in waar de toren van Best in de lucht priemt. Een randweg oversteken en rotonde erin oversteken. Kom dan in de nieuwbouw en nog aanbouw zijnde percelen, waar zonnepanelen de boventoon voeren op de daken van huizen. Ga linea recta nu op de spoorbaan af met een draai de Hoofdstraat in en weten dan dat de finishzaal nabij is. Een alleszins wat avontuurlijke route vandaag met de modder, maar de meesten lijken het gered te hebben. Ja: “Echt OLAT” dus. Er kwamen vandaag 1368 lopers opdagen, opnieuw opmerkelijk veel Vlamingen weer. In de ruime enigszins chicke zaal is het nog gezellig nablijven, voor wandelaars onderling. Nadien is de gang naar het station kort dus, en vier maal per uur een stoptrein is toch een ideale verbinding mede gezien korte wachttijd. Ik kom bij daglicht terug thuis. De dagen gaan nu merkbaar lengen weer. Kijk terug op een enerverende natuurtocht, met wat ongemakken. Wat link voor ouderen, en slecht lopenden, dit parkoers. De site OLAT.NL biedt u een vooruitblik op komende tochten en andere als verenigingsinfo. U beste lezers groet ik weer. Tot volgend keer. “Houdoe”
Van Peter Heesakkers
|
