Vorig weekend was het luchtruim boven de herfstasters sterk bezet. Tientallen vlinders, vooral dagpauwogen en in iets mindere mate atalanta's zoegden voor grote drukte. Ik weet ook niet hoe het lukt om zoveel vlindertjes bijeen tegelijk te laten landen en opstijgen zonder botsingen of crashes.

Af en toe zat er ook eens eentje van een andere luchtvaartmaatschappij tussen dat voor verwarring zorgde zoals dit bruine Icarusblauwtje op de foto hieronder. De vrouwtjes van deze vlindersoort zijn namelijk bruin en niet blauw gekleurd. Alleen hun lijfje heeft een blauwe gloed zodat ze hun afkomst toch niet helemaal kunnen verloochenen.

De onderzijde van de vleugeltjes is totaal anders getekend dan de bovenkant bij de blauwtjesfamilie.

12-10-2021 om 07:51 geschreven door Roger

Deze opvallende schoonheid is de rups van de Meriansborstel. Zo kleurrijk als de rups is, zo onopvallend grijs is de nachtvlinder zelf. Het gevolg is dat de rups veel meer gezien wordt dan de vlinder. Een volwassen meriansborstel heeft geen monddelen en neemt dus geen voedsel op. Hij teert op de reserves die hij als rups heeft opgenomen. Daardoor is de vlinder ook zeer kortlevend en wordt enkel gezien tussen april en juni. In deze periode worden de eitjes gelegd. De rupsen gaan in het najaar op zoek naar een plekje om te verpoppen. Ze komen de winter door als pop om in het volgend voorjaar uiteindelijk vlinder te worden.

Deze rups heeft zich misrekend want ze was in de GFT bak gekropen.Of dat goed gaat aflopen durf ik betwijfelen.

De rups is niet kieskeurig wat eten betreft en leeft op allerlei inheemse bomen en struiken. Dat zijn ondermeer meidoorn, berk, wilg, eik en beuk. Berk en eik zijn hier volop te vinden, dat verklaart hun aanwezigheid.

• De meriansborstel heeft een opmerkelijke naam. ‘Borstel’: dat verwijst ongetwijfeld naar de harige rups. Maar die ‘merians’ verwijst naar een persoon: Anna Maria Sybille Merian (1647-1717), een entomologe avant-la-lettre die bekend staat omwille haar prachtige vlindertekeningen.

10-10-2021 om 00:00 geschreven door Roger

Soms geraken planten een beetje van slag. Zo ook dit Wildemanskruid (Pulsatilla vulgaris) uit de ranonkelfamilie. Normaal bloeien ze in het voorjaar ergens tussen eind maart en mei. Om één of andere reden heeft dit exemplaar echter besloten om nu te bloeien.

Wildemanskruid groeit in de natuur op kalkhoudende graslanden en hellingen in Zuid Europa. Sinds 1968 is de plant in Nederland officieel uitgestorven. In België komt Wildemanskruid nog voor in de vallei van de Viroin. Je vind ze wel regelmatig terug in onze tuinen. Ze staan graag in het zonnetje en de zuurtegraad van de bodem is blijkbaar niet echt kritisch wan ze doen het hier prima op lichtzure grond en zaaien zich zelfs uit. Het exemplaar op de foto is zo'n zaailing. En zo krijgen we een extraatje waar we ons niet aan verwacht hadden!

09-10-2021 om 07:51 geschreven door Roger

Schizostylis, ook wel kafferlelie of moerasgladiool genoemd, komt uit Z-Afrika. Deze vaste planten groeien er in moerassen in het oosten van de Kaapprovincie (Drakensbergen). De kafferlelie is polvormend en breidt zich uit via wortelstok. De bladeren zijn zwaardvormig, grasachtig, en smal. De bloei vindt plaats van augustus tot oktober met stervormige bloemen.  De bloemen zijn er in wit over verschillende tinten roze tot bijna rood. Schizostylis houdt van een beschutte en zonnige standplaats in een vochtige, maar goed doorlaatbare bodem. De plant is niet zeer goed winterhard en heeft wat bescherming nodig. In potten kweken en ingraven aan de rand van de vijver is een andere oplossing. De planten kunnen dan in de winter op een vorstvrije plaats bewaard worden. Een derde manier is ze als moerasplant in de oeverzone van de vijver te houden. Ze vriezen dan af maar lopen in het voorjaar terug uit. Als het ijs niet te dik wordt zijn de wortels van de plant ook beschermd tegen de vorst! In de Drakensbergen komt lichte nachtvorst ook regelmatig voor, dus deze planten kunnen wel iets hebben.

Ik heb hier al jaren een wit exemplaar staan. Ik was nog net op tijd om het laatste bloemetje van dit jaar te fotograferen. Je ziet duidelijk gelijkenissen met de bloeiwijze van de 'gewone' tuingladiool. Een mooie plant met exotische uitstraling!

05-10-2021 om 07:57 geschreven door Roger

Een paar dagen geleden ben ik nog eens naar mijn favoriete plantenboer gereden in Weert (NL). Anders dan bij de grote tuincentra maakte Hans (de eigenaar) zoals gewoonlijk tijd voor een babbel bij een kopje koffie. Het seizoen loopt op zijn laatste beentjes maar toch is er nog heel wat te beleven in de tuin. Siergrassen staan nu op hun mooist maar ik kwam vooral naar Persicaria's en herfstasters kijken.

Mijn oog viel op Persicaria "Little Elephant". Ondanks de benaming "elephant" blijft dit een lage soort (+-40cm). Het is een roze cultivar waarvan de bloemkleur goed past bij hun nieuwe buren (Hydrangea paniculata "Pinky Winkie). Herfstasters zijn er in alle kleuren en hoogtes en gelukkig zijn de meeste nieuwe soorten veel minder meeldauwgevoelig dan de oudere cultivars. Het enige dat je met herfstasters moet doen is er voor zorgen dat ze wat zon krijgen en in de winter geen natte voeten. In ruil daarvoor krijg je bloemen van eind augustus tot de eerste nachtvorst er een eind aan maakt ergens eind oktober of begin november. Goeie deal toch ?

 Aster "Andenken an Alma Potschke"

Aster "Little Carlow"

03-10-2021 om 09:02 geschreven door Roger

De dagen zijn al fameus aan het korten. Vooraleer de duisternis helemaal invalt trakteert het zonnetje ons nog op een laatste kleurenspektakel. 

29-09-2021 om 11:32 geschreven door Roger

De distelvlinder is een trekvlinder die in Spanje of N-Afrika gaat overwinteren. Hun neefje, de atalanta, doet overigens hetzelfde. In het voorjaar komen ze terug uit het zuiden, leggen hier eitjes en de rupsen doen zich tegoed aan distels en grote brandnetel. De jonge vlinders vertrekken in het najaar terug naar het zuiden. Enkele exemplaren van de oude generatie doen de tocht nog mee maar de meeste blijven hier en sterven. Onze winters kunnen ze niet overleven.

Vorig jaar was een dramatisch jaar voor de distelvlinder, Dit jaar heeft de populatie zich ietwat hersteld. Dit was één van de eerste exemplaren die ik dit jaar gezien heb en vermoedelijk ook één van de laatste dit seizoen. Nog een paar dagen en het is oktober en dan hebben we het hoogseizoen voor de vlinders waarschijnlijk wel gehad. 

29-09-2021 om 07:57 geschreven door Roger

De Helianthus die we hier bedoelen is de doorlevende vaste plant en niet de éénjarige zonnebloem. Er zijn verschillende cultivars met kleuren gaande van citroengeel tot warm bijna oranjegeel. Wat ze allemaal gemeen hebben is een hoogte tussen 1,50 en 2 meter en een bloeitijd van augustus tot een stuk in oktober. Het zijn geen kleine plantjes en ze breiden elk jaar wat uit. Ze combineren prima met siergrassen en misstaan ook niet in een prairieborder.

Ze kunnen tegen (kortstondige) droogte en ze verlangen een zonnige plek zoals je dat van een zonnebloem kan verwachten. Over de winterhardheid moet je je geen zorgen maken want ze kunnen tot -30°C aan!

Eén ding waar ze absoluut niet tegen kunnen is natte voeten in de winter maar dat is in onze Kempense zandbak geen probleem. Voor de rest een prima betrouwbare plant waar je samen met de bijtjes jaren plezier kan van hebben. Als je die bijtjes overigens plezier wil doen kies dan voor een cultivar met een open bloemstructuur. Dat maakt het voor onze zoemers veel makkelijker om bij de nectar te geraken !

27-09-2021 om 07:55 geschreven door Roger

Al eens een mooie gekleurde mug gezien? Meestal let ik daar zo niet op. Ik ben weliswaar een dierenvriend maar muggen die in mijn buurt komen klop ik meestal plat. Deze echter per uitzondering niet. De streepjes deden me even aan de beruchte tropische tijgermug denken maar die is het dus niet. Nephrotoma flavipalpis is de naam van dit beestje (toch makkelijk die fotoherkenning van Natuurpunt). Een niet zo algemene langpootmug die dus niet steekt en die bovendien nog fraai gekleurd is. De eerste keer dat ik er zo eentje tegenkom in de tuin. Wie weet wie of wat hier nog allemaal in de buurt woont?

25-09-2021 om 07:56 geschreven door Roger

Moest een vliegtuig dergelijke schade aan de vleugels krijgen, zoals ons vlindertje op de foto, dan ben ik er vrij zeker van dat er van vliegen niet veel meer in huis zou komen. Laat staan dat ik zou instappen in zo'n wrak. Ons bont zandoogje schijnt er alleszins niet teveel last van te ondervinden. Waarschijnlijk heeft ie zich miskeken op de braambessenstruiken met hun gevaarlijke doornen. Dat hij (of zij) toch nog luchtwaardig is bewijst nog maar eens hoe knap de natuur in mekaar zit. En dat we daar een beetje respectvoller mogen mee omgaan !

24-09-2021 om 07:51 geschreven door Roger

Slechts 10cm hoog zijn ze maar door hun vrolijke kleur vallen ze van ver op.

Cyclamen hederifolium is een sterke en winterharde cyclaam afkomstig uit het zuiden van Europa maar is hier toch volkomen winterhard. De bloemen zijn roze tot dieproze en naar beneden gekanteld, soms lichtgeurend. De bloeitijd loopt van september tot oktober
Het blad lijkt een beetje op dat van de klimop, vandaar de naam hederifolium waarin je hedera (= klimop) kan herkennen. Het blad is zilvergrijs gemarmerd. Ze verlangen een goede doorlaatbare rijke grond.
De knollen kunnen jarenlang op dezelfde plek blijven staan.
Cyclamen geven de voorkeur aan halfschaduw. Hier staan deze kleine juweeltjes al een heel aantal jaren aan de voet van enkele heesters die ervoor zorgen dat ze niet in de volle zon staan.

22-09-2021 om 11:16 geschreven door Roger

Heerlijk in de tuin, 22° ! Wat moet een mens nog meer hebben ?

19-09-2021 om 17:12 geschreven door Roger

In de nieuwe tropenborder zijn de éénjarigen zo stilaan over hun hoogtepunt. Nu waren die sowieso enkel aangeplant om het eerste jaar van deze border te overbruggen. Tijd voor de vaste planten om het over te nemen. We hebben nu wat bijna knalrode Echinacea (zonnehoed) en oranjegele Rudbeckia aangeplant. Een laatbloeiende Agapanthus "Amsterdam" zorgt voor wat koeler blauw weerwerk tegen al dl dat kleurengeweld.

A propos, ooit al eens een gele doorlevende struiksalvia gezien ? Ik niet, tot vorige week dan. In "de kleine oase", mijn favoriete "tuinshop" in Weert (NL) kwam ik Salvia "Lemon Light" tegen.  Zachtgele lipbloemetjes waaraan je een Salvia direct herkent sieren dit heestertje. Dat kon ik natuurlijk niet daar laten staan en nu siert er eentje de tropenborder.

Dit struikje zou zo'n 50cm hoog worden en staat natuurlijk graag in de volle zon. In ruil daarvoor bloeien ze van juni tot oktober en de hommeltjes en bijtjes zijn er gek op. Het enige minpunt van doorlevende Salvia's is de winterhardheid. Bij deze valt dat nogal mee: tot -8 à -12°C mits niet te nat. Het blad valt er dan wel gedeeltelijk af maar in de lente loopt alles terug uit. Je zou ze ook als kuipplant kunnen houden en dan blijven ze groen. Gezien mijn goede ervaringen met andere Salvia's hier riskeer ik het toch deze in volle grond te zetten. Mijn zandgrond laat normaal alle water direct door. Enkel in juli dit jaar (juist na de zondvloed) heb ik op sommige plekken in de tuin eventjes plassen weten staan. Dat was dan voor het eerst in de meer dan 25 jaar dat ik hier zit!

Het gele van de Salvia komt terug in het blad van de winterharde Yucca filamentosa

18-09-2021 om 07:51 geschreven door Roger

Gisteren waren er meer dagpauwogen en atalanta's in de tuin te zien dan heel de afgelopen zomer bij mekaar. Daar zal het mooie septemberweer wel wat met te maken hebben zeker ? Voorts zagen we hier vooral grote en kleine koolwitjes, scheefbloemwitjes en kleine geaderde witjes. Gisterenochtend passeerden er dan ook nog twee bonte zandoogjes de lens van de camera. 

Vrouwtje groot koolwitje

Vrouwtje klein koolwitje

Vrouwtje scheefbloemwitje

Bij de witjes kan je de vrouwtjes herkennen aan twee vlekken in het midden van elke  vleugel, mannetjes hebben slechts één vlek.

Mannetje klein geaderd witje

Dagpauwoog

Atalanta

Bont zandoogje

14-09-2021 om 08:02 geschreven door Roger

Ons nieuw samengesteld kippengezin leeft samen in perfecte harmonie. Het had niet beter kunnen verlopen ! Ze scharrelen heel de dag rond op hun domein alsof ze dat al jaren doen. 's Avonds moet ik onze hennetjes wel nog in het nachthok zetten want dat doen ze nog niet vanzelf. En met marters in de buurt moeten ze vanaf de schemering achter slot en grendel voor hun eigen welzijn !

Op de foto van links naar rechts ons senior haantje en vervolgens de dames Tik en Tok.

13-09-2021 om 19:17 geschreven door Roger

Sinds gisteren is meneer de haan niet meer alleen en heeft hij terug hennetjes om hem gezelschap te houden. Afgelopen zomer was het laatste hennetje overleden. Door de Corona maatregelen was er lange tijd geen dierenmarkt meer in de Kempen. Nu het terug kan zijn we gisteren gaan kijken voor een paar nieuwe vriendinnen. Bij kippen valt het altijd af te wachten hoe ze reageren op een nieuwe groepssamenstelling. Soms gaat dat heel goed en soms vechten ze tot de dood. Gelukkig is ons haantje een vriendelijke oudere heer op leeftijd. Eén vriendschappelijk pikje om de dames duidelijk te maken wie de baas is en dat was het. Een uurtje later waren ze samen aan het eten en 's middags lagen ze lekker te zonnen!

Nu zijn zijdehoentjes, want daar gaat het om, nogal vriendelijk van natuur. Je kan ze makkelijk handtam maken. De Berners zijn niet weg te slaan van de kippenren. Met de vorige kippetjes waren ze dikke maatjes en mochten ze soms mee de ren in.

Zijdehoentjes zijn een heel oud kippenras uit China. De eerste zijdehoentjes in Europa werden meegebracht door Marco Polo en werden hier verkocht als een kruising tussen een kip en een konijn. Oplichting is van alle tijden!

Zijdehoentjes zijn een heel oud kippenras uit China. De eerste zijdehoentjes in Europa werden meegebracht door Marco Polo en werden hier verkocht als een kruising tussen een kip en een konijn. Oplichting is van alle tijden!

Zijdehoentjes (Wugu ji) hebben een erg zachte vacht die meer weg heeft van zijde dan van veren. Dit ras heeft als kenmerk een hyperpigmentatie. Hun huid is zwart tot blauwachtig. Ook het vlees, de botten en bloed zijn zwart. Deze hyperpigmentatie is het gevolg van een genetische afwijking die fibromelanose wordt genoemd.

Echt veel eitjes moet je er niet van verwachten. In hun gloriedagen mag je rekenen op één of twee stuks per week. Maar mij is het niet om de eitjes te doen maar wel om leuke, tamme, sociale kippetjes die goed met de honden overweg kunnen. Gelukkig hebben Berners ook weinig of geen jachtinstinct.

13-09-2021 om 09:34 geschreven door Roger

Een heerlijke zondagmorgen is het ! Het zonnetje schijnt uitbundig. Aan de kleur van het licht zie je dat het geen hoogzomer meer is. Het is veel zachter en warmer van kleur geworden dan een paar weken geleden. De tropenborder naast de vijver is stilaan over zijn hoogtepunt maar de oude bosborder zijn gloriedagen komen nu pas. De Persicaria staat al weken mooi te wezen en gaat nog wel een maandje of zo mee door. De Japanse herfstanemonen en enkele phloxen weten ook nog niet van ophouden en de siergrassen staan nu op hun mooist. En zo kan je de tuin het hele jaar door interessant houden. De roosjes beginnen ook aan hun tweede ronde, met wat geluk tot met Kerstmis. Aan de Kerstdagen wil ik nu nog niet denken. De tuincentra wel maar ik nog niet. Alles op zijn tijd ! Eerst nog even van de tuin genieten. Straks het terras op met de viervoeters en een glaasje met iets fris !

12-09-2021 om 08:59 geschreven door Roger

Deze had je nog te goed. De kleine parelmoervlinder en als je de onderkant van de vleugels bekijkt zie je direct hoe het beestje aan z'n naam is gekomen. Een klein vliegend juweeltje en net als juweeltjes kom je ze niet alle dagen tegen !

11-09-2021 om 19:39 geschreven door Roger

Wat is er heerlijker dan wat rollebollen op een mooie dag als vandaag ?

07-09-2021 om 15:30 geschreven door Roger

In het Antwerps dialect is een knuppeltje zoiets als een "onnozel manneke". Hier hebben we het echter over een insectje dat er  op z'n zachtst uitgedrukt nogal merkwaardig uitziet.

Het gewoon knuppeltje is een vliegensoort uit de familie van de  blaaskopvliegen.

Alhoewel een redelijk algemene soort zie ik er hier hooguit één of twee per jaar. Je kan ze tegenkomen tussen eind mei en begin september met een piek in juli en augustus.

Het volwassen insect wordt 10 tot 18 millimeter groot. De basiskleur van het achterlijf is rood tot zwart met enkele gele bandjes, de kop is geel met een zwarte band, de poten zijn rood. Opvallend is de op een knuppel lijkende verdikking van het achterlijf. De soort parasiteert op verschillende hommelsoorten.

05-09-2021 om 07:22 geschreven door Roger