In de zondagskrant vandaag een recept van dochterlief met een verwijzing naar ons mémé... Heb meteen het artikel uitgeknipt om te bewaren bij haar viering
Bij Gerard gaan eten en hem meteen een exemplaar van de viering bezorgd... We hebben een glaasje champagne gedronken op het leven van ons make... Ik weet het, ik val in herhaling maar de voorbije dagen is er voor weinig anders ruimte in mijn hart...
Morgen zal ik te emotioneel zijn... Deze namiddag is ons make gecremeerd... We waren er niet bij maar hebben om precies 12.15 u samen nog eens geklonken op haar leven... Ik slaap nog altijd heel slecht... Na morgen hopelijk wat beter... het leven gaat immers verder en, zoals schoonzoon Peter het zegt in zijn getuigenis: "we gaan je niet missen, mémé, want je zit in ons hart; je bent bij ons, elke dag"...
om zo'n woekerprijs te betalen! Fan of geen fan, ik zou het niet doen. Maar ja, vraag en aanbod... en als er voldoende mensen zijn die dit willen/ kunnen ... geef die organisator dan maar ongelijk
De viering is klaar ... en, dank zij dochterlief, heel mooi geworden. Ons mémé zou er tevreden mee zijn. Het aantal personen voor de rouwmaaltijd is doorgestuurd naar de begrafenisondernemer, het aantal gewenste herdenkingsprentjes eveneens... Ik heb vannacht voor het eerst sinds vorige dinsdag redelijk goed geslapen. Na zaterdag zullen we opnieuw de draad oppakken want momenteel hebben we geen rust... Morgen komt Hilde die ons zal assisteren bij de viering maar veel werk zal ze niet meer hebben... enkel nog de foto's selecteren... De getuigenissen van dochterlief, schoonzoon, mezelf, Elise namens de buren en Paul namens Jebron zijn echt pakkend en bij elke getuigenis is een passend lied gekozen... Liselotte leest het verhaal van de boom en de houthakker en Lieve een evangelietekst... en als slotlied "De steppe zal bloeien" wat we vaak zingen in Jebron als verrijzenislied ... een lied dat ons ma zeer graag hoorde en altijd enthousiast meezong... Het wordt emotioneel... ik heb mijn tekst al diverse keren gelezen maar ik begin altijd te wenen... Het is wat het is...
foto's gezocht van ons ma, hoeveel brieven?, hoeveel prentjes?, wie komt naar de koffietafel?... Heel blij dat mijn broer, schoonzus en dochter er deze namiddag waren om me te assisteren. Dochterlief vond het voorstel voor de afscheidsviering maar niets... te weinig persoonlijk volgens haar ... en ( dat heeft ze niet gezegd maar ik weet dat het zo is ) te "christelijk"... We zullen dus een compromis zoeken... Ik ben doodop!!! En ik heb deze nacht quasi niet geslapen... het wordt nog een zware week...
het zat er aan te komen maar het blijft een schok als het effectief zo ver is... Gisteren nog met ons vieren mémé bezocht... ze lag te slapen ... en deze voormiddag is ze weggeglipt uit dit leven... een verdere aftakeling is haar bespaard gebleven en daar zijn we dankbaar om. Met dochterlief deze avond naar de begrafenisondernemer geweest voor de eerste afspraken. Mijn broer zag het niet zitten. En ik was blij dat ik niet alleen was. Morgen komt mijn dochter om samen foto's te zoeken en ook mijn schoonzus zal eens binnen springen... De viering gaat door op 30 juli, dus we hebben nog even tijd om te bekomen... De foto zijn de handen van mémé en Hanne Lore... die twee waren heel close ...
is zeer moeilijk! Want we zijn toch allen "slachtoffers" van wat wordt voorgesteld als "het ideaal": jong, mooi, talentvol, cool... een beeld dat de media ons voortdurend voorhouden en waar zoveel mensen zich wanhopig zich wanhopig proberen aan te passen... wat onmogelijk is! Respect dus voor jonge mensen- want met het ouder worden begin je dat allemaal beter te doorzien en "fuck it" te zeggen - jonge mensen dus die zich tonen zoals ze zijn... met het risico dat er harde commentaar op hen wordt gegeven, want ook dat is "a sign of the times"... bodyshaming zonder grenzen. Lekker anoniem achter je computertje... toch zo makkelijk, niet? Respect dus!!!
Zijn ze dat dan niet? Dat vedetten goed tot zeer goed betaald worden, ok, maar in tijden van besparingen en zelfs ontslagen mogen ook zij hun bijdrage leveren. En verstop u niet achter het argument: "dan gaan ze naar de concurrentie"... ze kunnen onmogelijk allemaal vertrekken... Nee, ik vind die ongelooflijke salarissen echt niet goed te praten, echt niet...
een moment van onoplettendheid... met gevolgen die je heel je leven zal meedragen... vreselijk. En het kan iedereen overkomen... een ongeluk ligt vaak in een héél klein hoekje
Om daar als haringen in een ton te liggen bakken... Niet meteen mijn idee van ontspanning... Zelfs als je geen tuin hebt is er toch meestal een of ander park in de buurt waar je in de schaduw van de bomen kan op adem komen... Nee, de zee is zeker niet waar ik naar toe trek met deze temperaturen
