Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
08-08-2013
Credo
Eerst en vooral: mensen die dit lezen en er een andere overtuiging op na houden, ik respecteer dat. Het is geenszins mijn bedoeling u met de vinger te wijzen of te bekeren of een discussie te beginnen. Dit is alleen maar mijn mening.
Wie deze blog regelmatig leest, weet dat ik katholiek ben. Waarom ben ik het katholieke geloof genegen? Eerst en vooral: als kind ben ik dank zij mijn meter gedoopt en voor zover ik me herinner ben ik van kindsbeen af altijd gelovig geweest, ondanks de atheïstische opvoeding die ik kreeg van mijn ouders. Geen verwijt aan hen: ze hebben het altijd goed voor gehad met mij. Maar als je geen hogere macht erkent, waar haal je dan het verschil tussen goed en kwaad? Dan wordt dat alleen bepaald door wat de maatschappij op een bepaalde plaats en een bepaald ogenblik aanvaardt. En hier heb ik het moeilijk mee. De "Tien geboden" vormen voor mij een soliede basis voor de moraal in een maatschappij waar respect voor het leven en vrede kunnen leven. Abortus en euthanasie, het lijken mij produkten van een wegwerpmaatschappij waar men met gemak de dood verkiest als iets je een gemakkelijk leven in de weg staat. Kijk naar een plant, een bos, een kat, een hert, ja zelfs een griezelige kakkerlak, alles op zich is mooi en heeft zijn functie in het geheel dat we de natuur noemen. De sterrenhemel, de wolken en zo meer, ik vind het het bewijs dat een hogere macht alles geschapen heeft. De "Big Bang" zouden we het begin van de schepping kunnen noemen. En waarom katholiek? Tja, ik ben nu eenmaal hier in dit landje opgegroeid. Een moslim in Arabië zou misschien dezelfde argumenten kunnen geven voor zijn geloof. En ik voel me goed in een katholieke kerk, enige plaats waar ik de echte stilte en innerlijke rust kan ervaren. Het katholicisme heeft zowel een mannelijk element (God-Jezus) als een vrouwelijk element (Maria), wat voor mij een zeker evenwicht inhoudt. Vandaar. Ja, ik weet het: er zijn misbruiken geweest binnen "de Kerk", maar ieder rechtschapen gelovige weet dat zoiets niet kan en moet bestraft worden! Misbruiken mogen m.i. niet leiden tot het verwerpen van God en zijn Dienst. Er zijn zoveel priesters en kloosterlingen die recht in hun schoenen staan! Je gooit het kind niet weg met het badwater, als ik het zo mag uitdrukken. God is Liefde. Liefde in al haar positieve aspecten.
Ik wou dit ergens eens opschrijven. Hier dus.
Ik herhaal: mensen die dit lezen en er een andere mening op na houden, ik verwijt u niets, heb geen enkele ambitie u te bekeren of zo. Ik wou alleen maar mijn eigen Credo even neerschrijven.
Nee, enkele jaren geleden, op die dag dat ik door omstandigheden toen van 's morgens tot 's avonds zitten huilen heb op de dag dat mijn geboorte had moeten herdacht worden, heb ik beslist om nooit nog een verjaardag van mij te vieren. Dus heb ik ook dit jaar geen speciale plannen gemaakt en mijn moeder en dochter nog eens rustig op mijn besluit van toen gewezen. Ik had totaal geen zin om alleen maar voor hun plezier de hele dag jolig te zitten doen. Van feesthoedjestoestanden en opgeklopte vrolijkheid heb ik nooit gehouden, dus laat me mijn eigen ding maar doen op mijn verjaardag.
En dat ding begon heel rustig met een aperitiefje 's middags op de markt. Wat later maakte ik een ritje door de stad op "ons oud tramke", dat mocht van de voorzitter van de vereniging omdat ik lid ben en actief heb meegewerkt aan het onderhoud ervan. Zonnetje scheen, zacht windje milderde de zomertemperaturen en ik koesterde me in jeugdherinneringen verbonden aan die tram.
's Avonds had ik iemand meegevraagd om ergens een pasta te gaan eten. Die man trakteerde eerst een picon op een pleintje. Daar ontmoette hij twee buren van hem en, om een lang verhaal kort te maken: in plaats van pasta kreeg ik die avond niet meer dan een schaaltje borrelnootjes voorgeschoteld maar wel meer wijntjes dan goed is voor me. Enfin, iedereen heeft zich goed geamuseerd en ik werd later veilig en wel thuis afgezet. Maar, die avond gebeurde er op dat terrasje iets anders. Een vrouw die niemand van ons gezelschap kende, die aan een ander tafeltje zat en in het plezier van de avond werd opgenomen, wees ineens naar de man die ik had uitgenodigd en zij: "Jij hebt een goede vrouw!", waarna ze een besliste blik op mij liet rusten. De man en ik keken elkaar verrast aan, want, enkele dagen geleden had iemand anders die we ook niet kennen, een bedelvrouw aan een warenhuis, net hetzelfde gezegd over ons! Vreemd...
Voor de rest is er aan mijn verjaardag niet veel spel gemaakt. Goed zo. Een welgemeend kaartje van mijn Tante Non, een e-kaartje van mijn moeder, een knuffel van mijn dochter, een smsje van de jongste zoon (dank zij een aansporing van zijn zus) en nog eentje de volgende dag van de oudste zoon (ook dank zij haar). En dat is meer dan genoeg.
Maar moeten we de uitspraak van die twee vrouwen, alle twee ons volledig onbekend, onafhankelijk van elkaar, zien als een boodschap van "Boven"? Ik weet het niet. Ik mag die man wel en het lijkt wederkerig, maar door de ervaringen van de laatste maanden heb ik een emotioneel muurtje ter bescherming rond mij gebouwd en daar houd ik me, voorlopig althans, veilig achter. We zien wel hoe alles evolueert. Ik kijk wel door de venstertjes en over de kantelen, ik verlang naar echte liefde en ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik door angst en onzekerheid de kans van mijn leven laten vliegen, maar ik wil niet meer gekwetst worden. Nee, dat echt niet meer!
Na de hete dagen is het zalig te kunnen uitrusten op het balkonnetje, fris windje, kijken hoe het stilletjes aan donker wordt, glaasje rechts, sigaretje links, beseffen dat je een gezegend leven lijdt. Toch in vergelijking met veel andere mensen. Want al leid ik een gezegend leven op materieel vlak, er blijft een leegte in mij. Een leegte die, vrees ik, nooit meer zal gevuld raken. Ja, je kan dus leven zonder dat iemand je lief heeft...
Vanavond komt de Dochter niet thuis, ze blijft bij haar vriendje. Het kind is doodmoe. Voor het eerst in haar leven heeft ze een studentenjob. Ze heeft gesolliciteerd in verschillende winkels waar men hulp zocht - horeca heb ik haar afgeraden - maar overal werd ze geweigerd. Je komt uit de zachte sector en je zal dit werk niet aankunnen, kreeg ze overal te horen. Uiteindelijk kon ze wel ergens aan de slag. Nu heeft ze een job als schoonmaakster. 's Morgens vroeg drie uren bureaus kuisen, 's avonds drie uur een kinderdagverblijf proper maken. Ze heeft het lastig, heeft nog nooit drie uur aan een stuk door schoongemaakt! Maar ze bijt door en beseft nu heel goed waarom ze vanaf oktober terug haar best moet doen op school. Gisteren vroeg ze me of we samen konden ontbijten in de stad. Natuurlijk konden we dat. Op een terrasje in een rustige zijstraat in het centrum van de stad genoten we van een croissant en een kannetje koffie. Ze vond dat het net was of we op vakantie waren. En zo was het ook. Want vakantie, dat is niet ergens anders zijn (dat is op reis zijn). Vakantie is een gevoel dat in je hoofd zit. Ontspannen en zorgeloos genieten van wat zich op dat ogenblik voordoet.
De Jongste is op kamp met de scouts. Geen nieuws, goed nieuws. Zeker in zijn geval. Ik hoop dat hij er zich amuseert. Onnozel kunnen doen met jongens en meisjes van zijn leeftijd. Het zal hem goed doen. Hoop ik.
En zo heb ik "het kot weer eens voor mij alleen" en geniet ik van de rust en van het niets moeten doen. Vakantie op mijn balkonnetje.
De (gedurende twee maanden ex Beste-, maar vanaf nu) GoedeVriend had me een smsje gestuurd met de vraag om samen een picon au vin blanc te gaan drinken op een terras, een beetje de feestsfeer opsnuiven zonder last te hebben van de drukte. Alleen zou ik dat niet zo vlug doen, maar met twee zag ik dat wel zitten en dus stemde ik toe. We wandelden er samen naartoe en vonden een mooi plaatsje aan de rand van het stadscentrum op een plein waar een groep populaire meezingers ten beste gaf.
Op een bepaald moment ontving de GoedeVriend een smsje. Zijn gezicht verstrakte. Bijna onmiddellijk daarna stompte hij me aan en zei snel: Kijk, kijk, daar is ze! En hij noemde de naam van zijn lief. We zagen haar voorbij wandelen, in een kort wit zomerjurkje . hand in hand als tortelduifjes, met haar andere man. De GoedeVriend verstarde, kon even geen woord meer uitbrengen. Hij toonde me het smsje dat ze hem enkele seconden voordien gestuurd had: Een lekkere picon au vin blanc! + hartje. Het geheel shockeerde me. Daar, voor de ogen van haar lief, uitdagend hand in hand voorbij wandelen met haar andere man. Hoe schaamteloos kan je zijn! Er volgde een sms-gesprek tussen haar en de GoedeVriend waar ik uiteraard werd buiten gehouden. Op zijn gezicht stond zoveel pijn en hardheid en verdriet en boosheid te lezen, dat ik medelijden kreeg met hem. Nu weet ik genoeg en Vijf jaar lang heeft ze me aan het lijntje gehouden, was het enige wat hij me er nog over zei. Ik zweeg, hield mijn mening voor mij. Onwillekeurig kwam Jezebel van Frankie Laine in me op.
Toen we ons wat later via een omweggetje naar huis begaven, was hij vriendelijke tegen me, maar dat kon zijn innerlijke gevoelens niet verbergen.
Later op de avond plaatste hij een bericht op FaceBook over een duivel die zich voordeed als engel, die loog en bedroog en plaagde en verleidde. Ze heeft hierbij nog een vind ik leuk aangevinkt. Sedertdien heb ik niets meer van haar gelezen, niets meer over haar gehoord. Maar ik weet wat voor soort vrouw ze is en ik ken de zwakke punten van de GoedeVriend. Stel dat ze op een dag weer aan zijn deur staat met knipperende poppenoogjes en draaiend kontje, zal hij dan nog bestand zijn tegen haar verleidingstruken?
* * * * *
Enkele dagen later kreeg de GoedeVriend een tweede mokerslag te verduren: toevallig ontmoette hij zijn dochter. Hij liep haar achterna, wou het contact herstellen, maar ze groette snel en nog sneller liep ze door zonder omkijken. De man vraagt zich nog steeds af wat hij haar toch misdaan heeft. Weer pijn
Neen, haar houding was niet echt negatief te noemen. Misschien is het gewoon haar trots die de uitgestoken hand telkens weer afweert. Mocht er ergens iemand zijn die kon bemiddelen tussen vader en dochter, iemand die hen beide goed kent, het zou nog kunnen goedkomen tussen hen. Ik bid er voor.
Maanden lang te koud en te nat, dan enkele dagen te drukkend warm om goed te zijn en lap! daar heb je de onweders terug. Eerst het dreigende donker worden, dan de rommelende donder, bliksemschichten en weerlichten, regen die in volle kracht neer valt, ik vind dat een machtig schouwspel dat nooit verveelt!
Als klein kind was ik, zoals de meesten, doodsbang van donder. Dat aanslepende rommelen, dat lawaai! Dan mocht ik 's nachts tussen mama en papa in slapen, de beste bescherming, de allerhoogste veiligheid. Tot ik op een avond tijdens een onweersbui in gesprek kwam met mijn gordijnen. Het waren wit en blauw gestreepte, en waar ze in het midden over elkaar geschoven waren, was voor mij duidelijk een figuur te zien die me toesprak: " Van de donder hoef je niet bang te zijn, die is maar lawaai. Maar de bliksem, daar moet je van opletten!" Het is me altijd bijgebleven.
De almacht van God, de superioriteit van de natuurkrachten over de nietige mens. Maar een pracht van een spektakel om te horen en te zien! En om even over te bezinnen...
Iemand die ik ken van vroeger, nodigde me tijdens de feestweek uit op een terrasje om wat bij te praten. We vonden nog een rustig plaatsje aan een tafeltje waar al een man zat. Graatmager, met halflang grijzend zwart haar dat al een tijdje geen shampoo meer had gezien, zwarte trui en broek en een rond brilletje, kon hij doorgaan voor een sjofele derderangskopie van John Lennon. Hij maakte geen bezwaar tegen ons gezelschap en liet ons verder met rust, zijn wijn drinkend en onderhand de passerende feestvierders observerend. De man in wiens gezelschap ik gekomen was, zag een vroegere collega aan een ander tafeltje en ging even een praatje slaan. Bijna onmiddellijk sprak de tafelgenoot mij aan. Voor de hand liggend, begon hij over de groep die in een tent op het plein optrad. Zelf noemde hij zich een verdienstelijke drummer en polyglot. Hij beweerde dat hij de halve wereld had afgereisd, veel steden had gezien maar Gent de mooiste vond, levendiger dan het Brugge waar hij vandaan kwam. Vleier! Eigenlijk had ik geen zin in een gesprek met hem, maar bleef beleefd sociaal en we spraken verder over onze favoriete muzikanten en groepen. Toen hij mij Keith Moon, Pink Floyd en Dave Brubeck hoorde noemen, werden zijn ogen wat groter en begon hij beetje per beetje wat dichterbij te schuiven. Dat laatste stond me minder aan. Het tempo waarin hij zijn glas ledigde en liet bijvullen lag beduidend hoger dan dat van de gemiddelde feestvierder. Na enkele minuten kwam een vriend van hem toe. Die bleek Iers te zijn en had de rode gerimpelde huid en glazige blik van iemand die te goed overweg kan met alcohol. Hem begreep ik nauwelijks. Ik voelde me niet meer op mijn gemak. Was ik alleen geweest, ik zou vertrokken zijn. Gelukkig kwam mijn kennis terug aan ons tafeltje. Die begreep onmiddellijk mijn discrete gelaatsuitdrukkingen en we verhuisden naar een naburig tafeltje dat net was vrijgekomen. Onze namiddag leek verder aangenaam te verlopen. Toen een oude schoolvriend van mijn kennis even gedag kwam zeggen tegen hem, en ik ondertussen een sigaret nam, sprong de polyglot onmiddellijk recht om me een vuurtje aan te bieden. Hij boog zich dieper naar voren dan nodig en fluisterde in mijn oor: "You're a fantastic lady"! Ik glimlachte het weg. Hij gleed vlug terug naar zijn eigen tafeltje toen mijn kennis zich weer tot mij richtte. We lachten wat met het gebeurde en trokken er ons verder niets meer van aan. Na een tijdje maakten de polyglot en de Ier aanstalten om te vertrekken. Dat leek niet zo vlot te verlopen. De Ier waggelde van stoeltje tot stoeltje en verdween onregelmatige stappend in de menigte. Zijn kompaan echter, had wat meer problemen met zijn evenwicht en viel voorover op de straatstenen. Onmiddellijk hielpen enkele omstaanders hem recht maar hij kon niet meer op de benen staan. Men plaatste hem in een terraszeteltje waar hij voor zich uit bleef staren. Men liet hem met rust. Toen wij later vertrokken, bleek dat zeteltje weer leeg. Niemand had nog aandacht besteed aan hem. You're a fantastic lady. Complement van een drankorgel. Dank u. Ik voelde me niet gevleid. Ben ik nu een moeilijk mens? Ja zeker... Toen ik deze namiddag langs datzelfde terrasje passeerde, zat de polyglot er opnieuw. Vandaag dronk hij bier. Hij keek dwars door mij heen en gaf geen enkele blijk van herkenning. Wat een verovering!
Nu het weer eindelijk echt zomers is geworden, op het tropische af, heb ik de oplossing gevonden! Met drie katten mag je het vergeten om het huis wat op te fleuren met een vaas bloemen. Het dagelijkse robbertje vechten, of het individuele zoeken naar het antwoord op typische kattenvragen als: wat is dat nu weer? hoe zou dat smaken? kan je ermee spelen? zal ik eens aan dat blaadje trekken? zit er iets eetbaars in die vaas? zouden in de kortste tijd nefaste gevolgen hebben. Katten stellen zich vele vragen in het leven. Echte filosofen. En als ze moe zijn van het denken, vleien ze zich neer op het beste plekje in jouw zetel. Ach ja, een kat is ook maar een mens... En zo staat er nu een vaas met grote zonnebloemen te prijken op het balkontafeltje, veilig buiten hun bereik!
Voor de zon in volle kracht op het balkonnetje schijnt, drink ik er mijn ochtendkoffie, tegenwoordig gelijktijdig van een sigaretje genietend. Ja, ik weet het! Tis ongezond en je gaat er van dood! Van leven ook... Enfin, deze ochtend zat ik daar een en ander te overdenken wat de exBesteVriend me onlangs vertelde over zijn lief. Met name, dat ze niet wou dat hij opnieuw contact opnam met mij omdat ze... stikjaloers is. Lap! En wie verweet hij dat twee maand geleden? Juist. Ondergetekende! Zij mag dat dus blijkbaar wel zijn. Het is een feit, als je iemand heel graag ziet, ben je bereid veel te bedekken met de mantel der liefde. Ze zou gezegd hebben dat het altijd ik was die de afgelopen 2 - 3 jaar telkens weer tussen hen beiden in kwam te staan. Dat geeft te denken. Ik vroeg hem waarom ze niet definitief voor hem kiest. Hij antwoordde dat ze voorlopig de inkomsten van die andere man nog nodig heeft om rond te komen. Niet aan mij om daar over te oordelen! Dus zweeg ik en hield mijn mening voor mezelf. Mijn oma zei altijd: "ieder leeft zoals hij sterven wil en ge moet u daar niet mee moeien". Dus doe ik dat ook niet. Tenzij de exBV me ooit om raad zou vragen - dan zou ik heel diplomatisch en voorzichtig wel mijn visie verduidelijken - houd ik me gedeisd.
Het is drukkend warm vandaag. Het hele feestgebeuren in de stad laat ik ook vandaag aan mij voorbij gaan. Nu het huis een beetje opruimen en na de middag, als de zon achter het gebouw is gedraaid, zal ik verder lezen in een van de bibliotheekboeken op het balkonnetje. Daar zal ik meer plezier aan beleven dan aan de drukte en de hitte in het stadscentrum tussen drommen van heinde en verre toestromende mensen.
Vandaag is vandaag en morgen is een andere dag.
BlancheFleur (geef toe, JauneFleur, dat klinkt toch niet hé)
Zonet mailde ik de psycholoog (bellen kon niet omdat hij met vakantie is) dat ik de volgende afspraak niet verplaats maar ineens afzeg. Tijdens de laatste twee gesprekken ondervond ik dat we op een dood punt zijn aanbeland. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp en goede raad. Ja, hij heeft me over een diep dal heen geholpen. Maar ik kan niet op tegen mijn aard: eenzaat en beetje mensenschuw, daarom misschien te voorzichtig met het contact leggen met anderen. Van de weinige mensen die ik in mijn leven in vertrouwen heb genomen, heb ik immers te veel mokerslagen moeten incasseren. Laat mij maar verder leven als eenzaat, ik ben dat nu toch gewoon, al is het niet altijd plezant, integendeel. Optredens, toneelvoorstellingen e.a., waar ik de afgelopen twee en een half jaar intens van genoten heb in gezelschap van (...), dat laat ik nu achter me. Daar alleen naartoe gaan zou mijn eenzaamheid immers benadrukken tot het pijnpunt.
Vanmorgen dronk ik een limonade en daarna een wijntje op een terras, alleen, eerst de mensen een beetje observerend, daarna een boek verder lezend. Dat volstaat voor mij tot hier toe. De oppervlakkige contacten op FaceBook vullen dat een beetje aan. En daar houd ik het bij. Datingsites? No way wegens mijn ding niet. Iemand zomaar aanspreken om toch maar contact te leggen? No way wegens ik kan dat niet. Een mens kan zijn aard niet verloochenen, wel er mee leren leven. En moest er toevallig iemand contact opnemen met mij, ik zal de kat wel uit de boom kijken, een gezond evenwicht hanterend tussen beleefd sociaal zijn en voorzichtig, en verder zien we wel. Het is ook 45 euro per week uitgespaard (dat zijn 9 pakjes sigaretten , daar zou ik meer deugd aan hebben! - neen daarom doe ik het uiteraard niet, maar het is het vergelijken waard). Ik zei het al, de mens heeft me geholpen, maar nu kan ik het verder wel alleen aan.
* * * * *
Ondertussen heeft de ex-besteVriend mij gedeblokkeerd, de FB-vriendschap werd hersteld. In een mailtje liet hij me weten dat zijn lief, blijkbaar op de hoogte gebracht van ons gesprek van vrijdag, dat vernieuwde contact niet zag zitten, waardoor hij dat deblokkeren niet onmiddellijk heeft doorgevoerd. Ik ben blij dat de exBV haar hier uiteindelijk niet in gevolgd is en toch zijn zin heeft gedaan. Hij vroeg me ook terug mee naar "ons tramke", hierop heb ik echter nog niet geantwoord, om meerdere redenen. Maar ik vergeet nooit wat hij me twee maanden geleden heeft aangedaan en hoeveel pijn dat deed! Een vriendschap opnieuw laten groeien, ja, maar de volle 100 % vertrouwen geven, dat zit er niet meer in.
* * * * *
Ondertussen is de Dochter weer thuis. Nu ken ik de correcte naam van haar aandoening: cirkel-tychocardie. Maar de oorsprong van het plotse te sterk verhogen van het hartritme ligt elders in het hart. Als de betablokkers voldoende zijn als remedie, hoeft er later geen operatie of pacemaker meer te volgen. Ook hier dus weer: afwachten... Een mens wacht toch wat af in zijn leven! Ik toch.
Daar ligt het kind dan, net terug uit de operatiekamer, de tranen nog op het gezichtje. De sporen van de naalden in arm en lies doen nog steeds pijn. Het opwekken van de harttrillingen door een chemische stof hadden een paniekaanval veroorzaakt in de operatiekamer. Men had het hart van binnenuit gefilmd en cardiogrammen gemaakt. Men had het gaatje tussen kamer en boezem opgemerkt, maar ook dat het onregelmatige al te hoge hartritme bij inspanningen zijn oorzaak èlders in het hart had. Het gaatje werd dus niet dichtgemaakt. Nu overnacht het kind in een veel te warme kamer, beetje bang, beetje ziek, naast een oude vrouw die snurkt en reutelt. Morgen mag het kind waarschijnlijk naar huis. Met een voorschrift voor betablokkers. En verder regelmatig door de cardioloog onderzocht worden. Doet het onregelmatige hartkloppen zich nog voort, dan moet een echte hartoperatie volgen, maar, zo zei de chirurg, het zal een naaldje blijven zoeken zijn in een hooiberg. Later misschien een pacemaker. Het zal maar je eigen kind zijn dat zoiets overkomt...
En wat kan je als gewoon onwetend mens meer doen dan de specialisten op hun woord geloven en bidden dat alles goed komt met je kind, je enige Dochter?
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart. Daarom moet mijn dochter morgen naar het ziekenhuis. Er zal een katheder via de lies naar het hart gebracht worden.Het gaatje zal dicht gebrand worden. 99 % kans dat de routine-operatie, want zo noemen ze het daar, slaagt zonder problemen. Mooi. Geruststellend. Maar het is MIJN dochter die aan haar HART zal geopereerd worden he!!! Ik zal blij zijn als het woensdagavond is en het kind weer gezond en veilig en meer vandat positiefs terug thuis is...
Eerst en vooral: mensen die dit lezen en er een andere overtuiging op na houden, ik respecteer dat. Het is geenszins mijn bedoeling u met de vinger te wijzen of te bekeren of een discussie te beginnen. Dit is alleen maar mijn mening.
Na de hete dagen is het zalig te kunnen uitrusten op het balkonnetje, fris windje, kijken hoe het stilletjes aan donker wordt, glaasje rechts, sigaretje links, beseffen dat je een gezegend leven lijdt. Toch in vergelijking met veel andere mensen. Want al leid ik een gezegend leven op materieel vlak, er blijft een leegte in mij. Een leegte die, vrees ik, nooit meer zal gevuld raken. Ja, je kan dus leven zonder dat iemand je lief heeft... 
De (gedurende twee maanden ex Beste-, maar vanaf nu) GoedeVriend had me een smsje gestuurd met de vraag om samen een picon au vin blanc te gaan drinken op een terras, een beetje de feestsfeer opsnuiven zonder last te hebben van de drukte. Alleen zou ik dat niet zo vlug doen, maar met twee zag ik dat wel zitten en dus stemde ik toe. We wandelden er samen naartoe en vonden een mooi plaatsje aan de rand van het stadscentrum op een plein waar een groep populaire meezingers ten beste gaf.
Maanden lang te koud en te nat, dan enkele dagen te drukkend warm om goed te zijn en lap! daar heb je de onweders terug. Eerst het dreigende donker worden, dan de rommelende donder, bliksemschichten en weerlichten, regen die in volle kracht neer valt, ik vind dat een machtig schouwspel dat nooit verveelt!
Nu het weer eindelijk echt zomers is geworden, op het tropische af, heb ik de oplossing gevonden! Met drie katten mag je het vergeten om het huis wat op te fleuren met een vaas bloemen. Het dagelijkse robbertje vechten, of het individuele zoeken naar het antwoord op typische kattenvragen als: wat is dat nu weer? hoe zou dat smaken? kan je ermee spelen? zal ik eens aan dat blaadje trekken? zit er iets eetbaars in die vaas? zouden in de kortste tijd nefaste gevolgen hebben. Katten stellen zich vele vragen in het leven. Echte filosofen. En als ze moe zijn van het denken, vleien ze zich neer op het beste plekje in jouw zetel. Ach ja, een kat is ook maar een mens...
Zonet mailde ik de psycholoog (bellen kon niet omdat hij met vakantie is) dat ik de volgende afspraak niet verplaats maar ineens afzeg. Tijdens de laatste twee gesprekken ondervond ik dat we op een dood punt zijn aanbeland. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp en goede raad. Ja, hij heeft me over een diep dal heen geholpen. Maar ik kan niet op tegen mijn aard: eenzaat en beetje mensenschuw, daarom misschien te voorzichtig met het contact leggen met anderen. Van de weinige mensen die ik in mijn leven in vertrouwen heb genomen, heb ik immers te veel mokerslagen moeten incasseren. 
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart.
