ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
13-09-2018
Onderweg
“Als een man ruzie wil vermijden , moet hij een vrouw niet vragen of ze de kaart wil lezen”.
“De kaart ligt daar!” wees harmonicaman naar het zijvak naast haar zitplaats in de auto. Er was een omleiding geweest. Ze reden al tijden rondjes. Maar ze waren hier verleden jaar ook geweest en ze wist het nog best, Zij rijdt namelijk op haar geheugen en als hij nu maar even geduld had, dan kwamen ze bij een groot wit huis op een hoek en daar moesten ze…….
Ze had die kaart niet nodig en anders doet ze haar smartphone wel even aan. Ze was voor haar plezier op stap en had geen zin in gedoe van een verschuivende vinger op de kaart bij iedere bocht en het nadien weer opvouwen van lastige kaarten met de nodige opmerkingen “Dat je zo een kaart niet vouwt” om dan nog niet eens te spreken over de vele gehuchten en weggetjes die niet eens op die kaart te vinden zijn.
Harmonicaman gromt wat in zijn baard. Hij verdwaalt nog liever dan zijn lot toe te vertrouwen aan een GPS in de auto. Aan slimme telefoons heeft hij een broertje dood, doet alsof de Google routeplanner op haar smarthpone niet bestaat en negeert haar opmerking over hoe gemakkelijk zo’n GPS toch eigenlijk is. Hij is gezien zijn gevorderde leeftijd van bijna 66 jaren en zijn koppige aard wat ouderwets aangelegd en zweert bij landkaarten wegenkaarten, wandel- en reisgidsen. Het zelf uitzoeken van dingen houdt de mens alert is zijn moto. En daar heeft hij gelijk in. maar toch...
“Kijk daar is dat restaurant op die hoek en daar die kerk, dan moeten wij naar rechts” zegt zij even later triomfantelijk, terwijl ze de mobiele gegevens van haar smartphone weer uitzet “Zie je wel dat ik gelijk had?”
“Jij hebt altijd gelijk” mompelt harmonicaman ironisch “zelfs als je geen gelijk hebt.”
Ik doe de hele dag niks, alleen het hoognodige dat eigenlijk ook niet echt nodig is. Tenzij het echt moet omdat ik word opgejaagd door mijn zoon die aankomt zetten met 2 uitpuilende wasmanden en of ik even……en dan zucht zij, die haar zoon rot heeft verwend: “Geef maar hier en moet het ook gestreken worden….?”
s’Morgens vroeg wanneer het nog heerlijk koel is begiet ik de moestuin en dan neem ik mijn ontbijt op het terras en geniet van de ontwakende dag, het fluiten van de vogels, het geritsel van wezentjes in de struiken. Heerlijk dit “ Dolce far niente” voor zolang het duurt.
“Ledigheid is des duivels oorkussen” placht mijn oma vroeger te zeggen. Als kind dacht ik dan dat het iets te maken had met het "oren kussen van de duivel". En eerlijk gezegd, ik zat er niet zo mee…. Pas later begreep ik de uitdrukking en dat een oorkussen gewoon een ander woord voor hoofdkussen was en dat ledigheid niets doen betekende en de spreuk werd gebruikt als vermaning tegenover iemand die niets doet. Ooit kwam ik eens bij iemand thuis, met wie ik een korte relatie van 10 jaar zou krijgen en waar een tegel boven de bank hing, “Als je niets te doen hebt , doe dat dan niet hier.” Het is uiteindelijk tussen ons niets geworden…..
Dit keer, geen verwelkomingen van springende hondjes of wuifende poesjes, geen vlaggen met Vlaamse leeuwen en kreten als "Vlaanderen barst". Maar één echte reactie, dat is toch al iets. Bij helemaal geen reactie vraagt een mens zich toch al snel af, werkt alles nog wel,na al die jaren? Op mijn blog, bij mij, bij u.....Want met die senioren, je weet maar nooit… Mijn inloggegevens kloppen dan weer wel en dan weer niet, dan blijkt de webpagina die ik zocht niet meer te bestaan, beschadigd of verouderd (jaaaa zeg, zoals wij allemaal.) Dan moet ik bewijzen dat ik geen robot ben door alle plaatjes met boten aan te vinken en vervolgens.... niets....."oehoeeee, is daar iemand?" Je krijgt van minder en punthoofd en van nijd de laptop sluiten, de pc het raam uit smijten of de smartphone verdrinken en stoppen met bloggen nog voor je (weer) begonnen bent en gewoon terug naar Facebook gaan.
“Blog jij nog wel eens ?” vroeg mij onlangs iemand. Ik gaf toe dat ik de weg naar blogland al bijna 5 jaar kwijt was . Bovendien zit ik op Facebook en dat is al verslavend genoeg. Ik schrijf wel eens een intrigerende tekst op een ansichtkaart, genre “zonnige groetjes uit “ en een “Prettige kerst” en een “Gelukkig Nieuwjaar” wil ook nog wel lukken. Verder stuur ik wel eens een sms’je en maak ik wel eens een boodschappenlijstje en dat is het dan wel.
Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt, zou mijn blog überhaupt nog bestaan? En ja dus….Hoewel er geen haan meer naar kraait. Uw jonge gedachtespinnende dramaqueen moest bijna gereanimeerd worden bij het lezen van haar vroegere schrijfsels.
Want alles stroomt, alles is in beweging , alles wijkt en niets houdt stand. Alles is relatief.
Misschien verdienen sommige oude blogberichten een opfrisbeurt. Ik zal er eens over denken.
Weinig om over te zeuren, sinds het innemen van mijn groen en gele pilletje. Mijn leven is de laatste tijd bijna als .. Een rimpelloze vijver of een rustig kabbelend beekje. (n.v.d.r. want dat klinkt zo mooi.) Heel soms gebeurt er wel eens wat, dan neem ik een geweldig risico door een Powerpointje of een plaatje op Facebook niet te delen, waarmee ik het gevaar loop, op minstens 7 jaren ongeluk of mijn hele fortuin kwijt te raken. Gisteren heb ik zelfs een usb-stick op een onveilige manier verwijderd. Wow.. dat was me wat!
Maar gelukkig is er nog mijn zoon voor wat leven in de brouwerij. Mijn zoon, slim, sportief, grappig, meestal lief en een ietsepietsie teveel macho (waar heeft hij dat in hemelsnaam vandaan?) Mijn vriendinnen zeggen vaak: "Wow, wat heb je een knappe en charmante zoon, jammer dat hij nog zo jong is en wij al zo oud!" Er zijn momenten dat ik hem het liefst achter drie lagen behang wil plakken wegens zijn eigenwijsheid en zijn, het altijd beter weten. Ik word zo moe van het constant in discussie gaan. Soms denk ik zelfs dat ik in een verkeerde relatie zit. Hij is nu 22 en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in de wasmand komen en is verbaasd wanneer hij op een gegeven moment niets meer heeft om aan te trekken en hij denkt dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen zoals zijn sleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn.
Laatst zaten wij samen aan tafel, het avond zonnetje scheen op het raam en toen sneerde mijn charmante zoon "Je moet de ruiten eens doen i.p.v de hele dag aan je pc te zitten". ( Wat natuurlijk erg overdreven is, want soms zit ik wel eens met een boek in de tuin of ik lig op de bank en kijk naar Clean House.) Ik keek eens op en Goh ! Hij had gelijk! "Ik zal je straks een emmertje met een sopje geven" ketste ik terug. Maar de zoon had andere belangrijker dingen te doen. Moeders zijn er in de ergste soort maar je moet je kinderen ook niet onderschatten. (Of omgekeerd.)
Ondertussen heeft het al goed geregend op mijn ruiten en ze zijn weer schoon (of proper) wat u maar wilt!
Ik hoef geen Christen te zijn om te genieten van de stilte in een kerk, het zingen van kerstliedje en mijn naasten lief te hebben. Ik hoef geen moslim te zijn om te genieten van tajines, Marokkaanse koekjes, Turks gebak en andere islamitische kunst. Ik hoef geen jood te zijn om klezmer muziek leuk te vinden en een menora in mijn huis te hebben. Ik respecteer de wet van drie zonder een (echte) heks te zijn en ik hoef geen boeddhist te zijn om te genieten van de vrede die uitstraalt van het serene gezicht van een Boeddhabeeld.
Met een vriendin het Tibetaans Instituut in Hoei bezocht, waar zondag het Feest van het Boeddisme werd gevierd. In de grote tempel woonden wij op blote voeten, een conference bij getiteld "Wat is geëngageerd boeddhisme?"
(n.v.d.r. Een onopgevoed joch van al evenonopgevoede moderneouders zorgde voor denodige afleiding door constant te lopen klieren.)
Na een Tibetaanse maaltijd, waarvan ik maar de helft heb opgegeten, wegens in ene geen trek, nadat ik de maaltijd, volgens Boeddhistische gewoonte (een ietsieteveel) aandacht had gegeven, namen wij deel aan een inleiding tot meditatie. Op een matje met een koninklijk gestrekte rug en mijn benen gevouwen in een halve Lotushouding (n.v.d.r. wat op zich zelf al een héle uitdaging is) naast een pluizige dame in een gebatikte flodderbroek en een kaalgeschoren zweverige en naar zweetvoetenruikende man. Focuste ik mij met half gesloten ogen op mijn ademhaling en op het "nu" en het "zijn." Niet gemakkelijk voor iemand die stijf van de stress staat, maar bijna een makkie voor uw jonge vijftigster , onder invloed van het groen en gele pilletje.De kunst is om naderhand op een elegante manier weer recht te komen.
Bij het naar buiten gaan van de tempel werden wij bestormd en bijna opzij geduwd door het tegerlijkertijd naar binnen gaan van een groep andere gehaaste toekomstige "verlichten" en reeds "verlichten" met zo te zien, maar een heel klein lichtje in.Vervolgens bleef mijn vriendin vastzitten met haar schoenen in haar (te) lange wijde flodderbroek en donderde de onderste treden van de trap af "Misschien hebben je engelen (mijn gelovige vriendin heeft er twee, die altijd met haar meegaan) je een duwtje gegeven omdat je "vreemd" ging" grapte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster in een mislukte poging om leuk te zijn. "Nee" antwoordde mijn gelovige vriendin ietwat geïrriteerd "Dat doen mijn engelen niet" (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een lange weg te gaan!)
En ondertussen ga ik, hunkerend naar een schop onder mijn kont of een knuffeL (of andersom) bij mapsy. Het is erg prettig om een uur lang tegen iemand te praten zonder je af te vragen hoe het met de ander gaat. Het gaat overigens al een stuk beter sinds ik die groen en gele capsules slik die mijn dokter mij voorschreef. Ik word niet meer afgeleid door trieste gedachtespinsels die ongevraagd mijn hoofd binnendringen en door mensen die alleen maar als stoorzender fungeren. De schop onder mijn kont krijg ik therapeutisch en de knuffel .? Sinds het gebruik van die pilletjes maal ik daar niet meer om. Mijn libido is gezakt naar mijn kleine teen. Ik krijg zelfs geen kippenvel meer bij het horen van een goed song (n.v.d.r. al is het goed mogelijk dat er tegenwoordig gewoon geen goede songs meer zijn, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft zelfs geen zin in chocola en dat wil wat zeggen voor een chocoladejunk) Verder loop ik de hele dag met een lach op mijn smoel en weet je wat? De halve wereld lacht vrolijk terug! Joepie, wat is het leven mooi, met een paar schuiven dicht.
Ik heb weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Een paar weken geleden ben ik hem eens onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen. Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken.. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."
Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn dokter of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing weer herroepen.
Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom. En tegen die emoties zijn mijn pilletjes niet bestand en prikken dwars door mijn oh zo dunne, kwetsbare muurtje .
Zaterdagmorgen moest ik om 7 uur en 04 minuten op het station van La Louvière zijn, waar een trein mij naar Brussel zou brengen met als uiteindelijke bestemming Aalst vanwaar ik samen met een groepje mensen uit een Facebookgroep waar ik sinds een paar maanden lid van ben, een boottocht zou gaan maken op de Dender en op de Schelde.
Om op het station te geraken moet ik eerst met een bus. Tussen de aankomst van de bus aan het station en het vertrek van de trein zitten maar 3 minuten. Knappe koppen die hier voor studeerden, hebben berekend dat dit mogelijk is. Het is zaterdagmorgen, 6.25 en dus nog midden in de nacht. De bus komt een paar minuten te vroeg aan de halte, maar hier had ik, geleerd van een vroegere traumatiserende ervaring, rekening mee gehouden en was extra vroeg van huis vertrokken. Een bus die te laat is, is ergerlijk, maar "vrij normaal" een bus die te vroeg aan de halte komt is "abnormaal" en hem dan vanuit de verte zien weg te rijden is vele malen ergerlijker en bijzonder frustrerend. Fijn, denk je dan misschien in je onmetelijke naïviteit. Eerder vertrokken, eerder op je bestemming. Maar hier telt: voor het uur en na het uur zijn in beide gevallen niet het juiste uur en de buschauffeur houdt gewoon even ergens een paar minuten stil om een krantje te kopen en een babbeltje te maken om vervolgens 2 minuten te laat de route richting station te vervolgen. (n.v.d.r. ondertussen tracht uw jonge gedachtespinnendevijftigster kalm te blijven door rustig te blijven adem halen, in uit, in uit...)
Het is crossen van de bus, de stationshal door, langs het loket, waar zij de lokettist niet zal storen bij het lezen van zijn krantje. Langs de kaartjes automaat, die toch meestal buiten werking is en onlangs werd vervangen en waar de optie "korting voor grote gezinnen" sindsdien lijkt te worden gesaboteerd, de trappen af, en met haar adem in, de naar urine stinkende tunnel door te hollen, de trappen op, om met nog net genoeg adem de controleur, zijn fluitje al in zijn mond klaar om de deuren te sluiten, te verwittigen (n.v.d.r. Oh wat is zij toch weer vreselijk braaf.... al geeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster het eerlijk toe, dat het een extra uitdaging is en het een extra kick geeft om als een ordinaire zwartrijdster verder te reizen)
Yesss! denkt zij, wanneer zij zit en de trein zich in beweging zet en zij, actrice in haar eigen leven, voelt zich als een heldin!
Ik slaap de laatste tijd weer eens heel erg slecht. En als ik dan eindelijk slaap dan droom ik, soms over de vreemdste dingen. Deze nacht droomde ik dat ik een verfrommeld wit papiertje met zwarte letters verloor. Het danste weg met de wind. Onmogelijk om het te pakken en .. eigenlijk deed ik er in mijn droom ook geen moeite voor, ik was er bij en ik keek erna.
En nu vraag ik mij af, wat zou er nou toch op dat papiertje hebben gestaan ..?
Volgens de psychologe waar ik laatst ben gaan uithuilen en om er te horen wat ik al wist, zit ik aan de rand van een gat waarin ik dreig de vallen als ik er niks aan doe. Ik ben overigens al bekend met dat gat en weet dat ik er weg kan blijven door mijn aandacht op andere zaken te leggen en heel veel afleiding te zoeken.
En zo ging ik pizza eten met een paar kennissen die ik onlangs weer tegenkwam op Facebook. Met twee buurvrouwen van om de hoek, waarmee ik alleen nog maar eens had gesproken aan de poort van het gebouw waar onze zonen, die toen nog zoontjes waren school gingen en die nu ineens sinds kort mijn Facebookvrienden zijn heb ik mij op Maria Hemelvaart nat laten regenen tijdens een wandeling georganiseerd door een wandelclub. Na de wandeling zijn wij gaan opdrogen in een gymnastiekzaal waar een buffet was ingericht en aan de lange houten tafels genoten wij (maar niet echt) van een Quintine een bier dat genoemd werd naar een in 1610 verbrande heks uit Ellezeles. (n.v.d.r.Uw jonge gedachtespinnendevijftigstervond dit bier niet echt lekker en veel te zoet.)
Verleden week dinsdag hebben mijn Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld gezet en wij spraken af te Gent waar wij voor de zoveelste keer gingen sightseeen en bij babbelen en waar wij behalve een goeie Griek ook een paar terrasjes hebben aangedaan
In Amsterdam, met een oude schoolvriendin, tevens Facebookvriendin en al jaren woonachtig in het oosten van Nederland en in die week ook in de stad op familiebezoek, afgesproken om onze oude geschiedenis leraar op te gaan zoeken in zijn atelier want behalve mijn mentor, leraar en Facebookvriend is hij geen onverdienstelijk kunstschilder.
Wij kregen een rondleiding in het gebouw waar nog een aantal kunstenaars hun creatieve ruimtes hebben en stonden gniffelend voor de deur van een atelier dat op last van de brandweer was gesloten. De geur van de verf deed mij weer aan mijn schooltijd terug denken. De school waar creativiteit in een hoog vaandel had gestaan. Wij haalden herinneringen op over vroeger en onze oude leraar vertelde anekdotes over voorvallen, vroeger in de lerarenkamer en wij, zijn oud leerlingen smulden, nog meer dan vroeger toen hij ons in 5 lessen alles vertelde over Filips de tweede.
De tekenleraar die een flaconnetje jajem* in zijn bureaula had. De kast waar twee leerlingen door een andere leerling werd opgesloten, waarna de sleutel brak. De twee opgesloten leerlingen werden vijf dagen geschorst omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest, maar dat waren ze niet, zeiden ze De laatste keer dat ik zelf nog eens een kwast heb vastgehouden is geweest om het plafond van mijn badkamer te verven, maar dat telde niet mee. Toen ik vertelde dat ik van plan was om het onlangs vernieuwde en heropende Rijksmuseum weer eens te bezoeken, stelde mijn oude mentor mij voor, hem een seintje te geven zodat wij dat samen konden gaan doen, s Morgens vroeg, op een doordeweekse dag. Licht en vrolijk ging ik een paar uurtjes later bij het atelier vandaan.
Het leven heeft zeker fijne kanten, maar wat moet een mens er verdomd zijn best voor doen ...
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
