Laat ik ook eens lyrisch doen over al die inspirerende sneeuw voor al dat wit veranderd in één vieze, smerige, natte smurrie.

Sneeuw is wit,

Sneeuw is koud,

(Sneeuw is een “Witte Kerst”

Misschien, maar waarschijnlijk niet)

Sneeuw is lachen

Sneeuw is blij zijn

Sneeuw maakt

lelijk  mooi.

 Sneeuw is gevaarlijk

Sneeuw doet mij glijden

Sneeuw doet mij vloeken

Sneeuw dempt stappen.

Sneeuw verplicht

om af te remmen,

Stil te staan.

Achteruit te kijken

Zonder mijn doel te vergeten.

22-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Naar Gent geweest, leuke, levendige stad in een mooi historisch decor. We hebben gewandeld. De "alsjeereengezienhebthebjezeallemaalgezien" Kerstmarkt bezocht en in een sneeuwbui in het reuzenrad op het Sint-Pietersplein gezeten. Het STAM bezocht, het stadsmuseum van Gent in de oude 14^e -eeuwse Bijlokeabdij. Waar wij, blij als twee kinderen, op een op de vloer  geprojecteerde luchtfoto  zijn straat en (want daar waren wij zeker van…..) zijn voor het huis geparkeerde auto op de vloer ontdekten. Gelachen. Plezier gehad. En hij vroeg mij weer eens, of wij ooit samen zouden wonen en waar?  Later! Als wij groot zijn en zonder onze kinderen kunnen……… Maar eerst zijn er nog die “vervelende” feestdagen die zo gezellig zouden kunnen zijn…Als…Indien...En waarover hij al een paar weken eerder aangekondigde, geen zin te hebben in gezeur dit jaar en dat komt mooi uit, want ook ik heb geen zin in gezeur.  Maar wie begon er eigenlijk altijd met gezeur?  En toen kregen we bijna ruzie. Want hij had natuurlijk gelijk, maar ik nog vele malen erger…..Rest ons alleen……. Wat gaan wij eten?

20-12-2010 om 14:35 geschreven door Loewiesa

Het was boven op de "Bibelebontse" berg dat ik begreep dat ik vanwege de sneeuw en het ijs, afgelopen week, mijn bezigheden beter binnenshuis bezigde en ik besloot mijn computer eens op te ruimen. Gevonden: een aantal berichtjes die ik om de een of andere reden nooit heb geplaatst:

Brussel, het Martelarenplein. Waar verschillende Vlaamse ministers hun kabinet hebben in een van de grootse gebouwen. Er is daar een soort van café waar die middag van die irritante bekakte Jazz muziek uit de luidsprekers kwam.  Waar ze ook heel lekkere koffie schenken en waar je naar het schijnt ook heel goed kunt eten  en waar het in het juiste gezelschap heel fijn……..uh…… wachten is op de trein…

Categorie: nutteloze informatie

Tevens ben ik begonnen al mijn oude logjes onder te brengen in categorieën. Ik wist niet dat ik zoveel onzin had uitgekraamd. En geloof mij, Ik leef met u mee en vooral met mijzelf!

15-12-2010 om 07:24 geschreven door Loewiesa

13-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader, eenzaam en verdrietig. Mijn vader die zich, sinds het overlijden van mijn moeder nu bijna één jaar geleden, het recht van genieten heeft ontzegt en zijn verdere leven en al wat rest als zeer negatief ervaart.  Ook het verlies van zijn enigste zoon, nu 8 jaar geleden, heeft hem een soort van overlevingschuldgevoel gegeven en speelt hem dagelijks parten. Af en toe protesteert het kind in mij en schreeuwt zoals het al jaren schreeuwt…...in stilte: “En ik dan?”  Soms denkt het kind, wanneer zij tegenover haar meestal zwijgzame vader aan tafel zit, dat mama even bezig is in een andere kamer en straks gewoon weer binnen komt en zij weer naar huis kan…..één zorg minder….. Mijn vader die geen hulp of  bemoeienissen wil van vreemden. Mijn vader die de politie al aan de deur heeft gehad omdat hij niet antwoord op uitnodigingen betreffende feestjes of andere activiteiten georganiseerd in de seniorenflat waar hij woont. “Waarom kom jij hier niet wonen?” Vraagt hij vaak…… Te vaak.

08-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vroor dat het kraakte. Ik was 7 en zat in de 2e klas van de lagere school  toen het “Hoofd Der School” onze klas met een bezoek vereerde. Als het “Hoofd Der School” naar onze klas afdaalde voelde dat net zo’n beetje als het bezoek van Sinterklaas, maar dan zonder witte baard, zonder gouden staf, zonder tabbaard, zonder mijter en zonder cadeautjes. Wanneer hij in de klassen kwam ging het altijd om iets heel serieus of om een zieke juf of meester te vervangen en dan kregen wij dictee, eindeloos dictee en later breuken, eindeloos breuken!  Amper nog adem durven halen.  Deze keer begon hij over de vreselijke vrieskou buiten en drukte ons op het hart om toch vooral nooit aan brugleuningen te likken !?!  Want dan zou er gegarandeerd iets ergs gebeuren. Daarna verliet hij de klas en gingen wij verder tot de orde van de dag. Ik was verbijsterd….

En op weg naar huis keek ik naar de brugleuning en vroeg ik mij af wat zou er gebeuren…….… zou ik? Heel vlug…. Heel  even….?

02-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verrukkelijke  jeugdherinnering,  De broodjeswinkel waar ik vroeger wel eens kwam met mijn vader in een van de zijsteegjes vlakbij het Rembrandtsplein en waar ik in tijden niet meer was geweest. Een broodjeswinkel die al bestaat sinds 1945 en een begrip is in Amsterdam. Waar men de lekkerste broodjes met gekookte lever heeft en de allerbeste préparé. Waar een kroket geen kroket heet maar een Croquet.  Het zou de kroket der kroketten zijn. Kort, dik, stevig, en een tikje onregelmatig van vorm. Robuust, rijk gevuld en met een zachte romige smaak. Gemaakt van puur rundvlees, echte bouillon getrokken met de allerbeste ingrediënten.  Een zaligheid....... In mijn herinnering. Wat ik nu proefde was een smakeloos broodje met een veel te dure meelbal erin gesopt in een bouillon waar het rund - waarschijnlijk bang om nat te worden -met opgetrokken poten door heen was gerend . Dit alles verpakt in een harde bleke laag paneer. De kleur van die laag deed mij enigszins denken aan de inhoud - maar dan verhard -  van de Pamper van mijn kleinzoon, die sinds kort groentepapjes eet en een overduidelijke voorkeur heeft voor wortels. Ik keek nog even met spijt naar de gekookte lever in de vitrine…… Maar nee…... ik had al geen trek meer.

30-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen zaterdag zijn mijn lief (die mijn lief nu weer is)   en ik naar Doornik geweest. Doornik, een Henegouwse stad aan de Schelde. En een van de oudste steden van België. Want wat moet je anders doen als het regent en winkelen geen optie is. Elkaar de hele dag in de poppetjes van de ogen kijken om te proberen elkanders gedachtespinsels te raden…….?  Ik had nog wel ergens een mandje strijk staan. En misschien lekte er ergens nog een kraan!  Misschien kon ik de keukenkastjes weer es lekker uitsoppen, terwijl mijn lief ( die…) sudokuutjes  oplost. We hadden ook kunnen computeren. Mijn lief (die…) boven en ik beneden! En als variant……? Gezellig!.... Ik had een cake kunnen bakken, een appeltaart, iets met chocola, een hartige taart of een pizza die mijn lief ( die…)  - want liefde gaat door de maag- met veel graagte zou op eten waarna mijn lief (die….)  in slaap zou vallen. Ik had ook een jurk kunnen breien voor de hond, dan had mijn lief (die…) de wol even kunnen ophouden Als wij tenminste een hond hadden gehad en ik… kon breien!)  Ik zou mijn lief (die…)  ook kunnen voorgesteld hebben om naar twee seizoenen van Dr. House te kijken, tevens 1 van de “50 reasons to leave your lover”.  Of luisteren naar “Songs for…” mijn favoriete cd van mijn favoriete muziekman met bijna 9 uurtjes luisterplezier! Of spelletjes doen......maar ik hou niet van spelletjes (vanwege een trauma uit mijn jeugd) en mijn lief (die…) ook niet, dus dat kwam dan wel weer goed uit. Het werd dus sightseeing Tournai. Ondanks de regen. Want wie is er nu bang voor een beetje regen? De paraplu ging mee!

17-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

15-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opnieuw in contact gekomen met een paar oud medeleerlingen van de school in Amsterdam waar ik de laatste drie jaren van de roaring sixties en de eerste twee jaren van de net zo roaring seventies  heb doorgebracht en wij herinneren ons:

Het flaconnetje sterke drank in de bureaula van de tekenleraar.

De natuurkundeleraar die je nek zo lekker kneedde  ??? als je naast hem de trap afliep  Een scheikunde proef die mislukte, maar wij hadden gelukkig onze ogen nog. Geleerd hoe een elektriciteitsdraad in een stekker te monteren.

Aan de lerares Engels vragen: “Wat betekent SATISFACTION?

En aan de leraar Frans de vertaling van “Je T’aime Moi Non Plus?”  dat in alle Franssprekende landen verboden was, dus niet bij ons en die de flauwerik  ons niet wilde geven.  In plaats daarvan kregen wij “La Mer” van Charles Trenet, want dat ging ook over golven.

Met de trein naar Utrecht om daar het theaterstuk “La Putain Respectueuse” van J.P. Sartre bij te wonen. Of was het toch “La Leçon” van Ionesco ? Of wij er iets van hebben begrepen? Ik heb die dag in ieder geval nooit vergeten. Naderhand in de stad rondgezworven  en pannenkoeken in een van de restaurantjes aan een Utrechts grachtje.

Twee leerlingen die door een andere leerling opgesloten werden in een kast en toen brak de sleutel. Ze werden geschorst voor 5 dagen omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest maar dat waren ze niet……zeiden ze…..

De lerares Duits, een al oudere heel lieve dame, die ook biologie les gaf en Duits gaf als ze biologie moest geven en biologie als het Duits moest zijn….. En als wij geen zin hadden in Duits dan gooiden wij een balletje….. biologie op en daarom waren wij heel slecht in Duits maar wisten wij alles over hoe zich voort te planten (en vooral hoe niet) en ook alles over konijnen, harige spinnen en andere rollebollebeesten……..  Toch nog een boekverslag Duitse gedichten, een dag voor de deadline. Heinrich Heine gekozen, en alleen maar omdat het hele korte gedichtjes waren. (logische gedachtegang) Bleek het de lievelingsdichter van de lerares.  Ze prees me  regelrecht de hemel in! Om vervolgens zelf heel gepassioneerd enkele van zijn gedichten voor te dragen. En ik, die niet eens de moeite had genomen mij in de vertaling te verdiepen voelde iets dat verdomd veel op een schuldgevoel leek.

De Ryam schoolagenda die uitpuilde van de door ons ingeplakte foto’s van the Stones, Bob Dylan en Boudewijn de Groot en vol stond met spreuken zoals:  “De groten van deze aarde zijn alleen maar groot omdat wij op onze knieën liggen. Laat ons opstaan!”

Op het matje moeten komen bij de “baas” van de school die ook aan psychologie deed en die je minuten lang zwijgend kon taxeren om dan plotseling te vragen of je wel van je ouders hield…. CREEPY

“The story of Kasangwa the Rhodesian Lion” een Engels lesboek en een van de leerlingen die klierig deed en Kasangwa speelde door met een tand aan een veter uit zijn mond bungelend  brul geluiden te maken. Hij werd er uitgestuurd, maar gaf het niet op, door de glazen ruit van de deur ging hij verder en de lerares die met veel moeite probeerde om COOL te blijven.

Wie mijn verhalen van af het begin af gevolgd hebben fronsen misschien  hun wenkbrauwen of denken misschien zelfs “wat een soap!” Na wat ik nu ga opbiechten….. Even diep ademhalen …… J .…. en …. GO !!!!

Want net toen ik zat te twijfelen tussen:  - Het hoogstwaarschijnlijk aan overwicht lijdende knuffelbeertje, het Zandmannetje (Gààààp!) en andere duidelijk "venten met ballen" profielen zoals  Tofbaasje, Peeke, Reusje, Genieterke of Flupke en ik bijna zat te kwijlen (na de 6^e praline)  en mij vervolgens verslikte in de 7e bij het berichtje van dingesapestaartjeblablablabolletjecom die mij alvast liet noteren, dat zijn getrouwd zijn geen belemmering mocht zijn om elkaar te verwennen…. En daarmee tevens het meest oprechte profiel van de hele kliek had  -  Ging het verjaardagsalarm van mijn telefoon om mij er (nodeloos) aan te herinneren dat er iemand verjaarde.  Het was immers de verjaardag van mijn lief die al een tijdje mijn lief niet meer was. Maar wiens nummer nog steeds in mijn mobieltje stond.  Met een  “nee heb je en ja kun je krijgen” gedachte in mijn achterhoofd  stuurde ik hem een berichtje met“prettige verjaardag” dat hij beantwoordde met een simpele: “thx ”. Na een paar minuten volgde er nog een sms’je “Hoe gaat het met je?” waarop ik antwoordde met de volgende zeer sterke tekst: “Gaat wel en met jou?”  Na een paar berichtjes heen en weer belde hij mij en het bleek dat wij weer met elkaar konden praten, zonder ruzie te maken.  Hij had na gedacht, net zoals ik had nagedacht en heeft mij net zo gemist als ik hem gemist heb. En omdat wij geen van tweeën nog zin hadden om te zoeken naar of vergeefs te wachten op iemand die ons ook wilde hebben. En omdat wij samen al zoveel leuke herinneringen hadden. En omdat WYSIWYG niet altijd WYSIWYG is en het gras elders niet groener.  Besloten wij het samen maar weer te proberen.  Mijn zoon haalt zijn schouders op en vindt het best, zolang hij verder nergens in betrokken wordt.

En zo was ik dus weer eens in Gent om daar “vree content” te constateren dat daar niet alles veranderd was en mijn naam nog steeds in het stof op de kast stond geschreven.

07-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanmorgen mijn favoriete gietijzeren braadpan weer schoon gekregen.  De pan die ik hopeloos verloren dacht en al richting containerpark had afgeschreven tot de stem van mijn overleden moeder mij “Soda” suggereerde. En nee, dit wordt geen zweverig logje……. (Dat is voor later, dan zal ik je vertellen hoe mijn moeder regelmatig haar halskettingen, die ik af en toe draag, lostrekt .........)

Toen ik maandagavond thuis kwam na een weekendje weg, rook het verdacht naar heel veel parfum en andere vieze luchtjes verdrijvers.  En ik kreeg de volgende uitleg: De zoon was een spaghetti  saus aan het bereiden toen er aan de deur werd gebeld.  Het gesprek aan de deur had wat langer geduurd dan gedacht en daarna was hij in gedachten naar boven gelopen. Tot de rookmelder beneden hem aan de saus herinnerde was het te laat. De saus en de pan zwart verbrand en heel veel rook. Weggegooid wat er weggegooid moest worden, de ventilatie op max en alle ramen open om alles te ontstinken. Mijn huis moet nog net niet omgebouwd, opnieuw geverfd, geredecoreert te worden of ……. anders. Maar toch! Wat als hij met die vriend aan de deur  was vertrokken en pas uren daarna  weer was “thuis” gekomen?

28-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn bevriende buurvrouw en ik zijn het er over eens dat het toch wel zielig is indien je je geluk online moet gaan zoeken. Eigenlijk net zo zielig als wanneer je overduidelijk de kroeg induikt om daar te gaan scoren.  Of zoals die keer toen zij mij  (in mijn onschuld) mee nam naar zo’n dansavond voor eenzame zoekende  zielen, waar je bekeken en goed of af gekeurd wordt als vee.  Een leuke partner hoor je spontaan te ontmoeten, op je werk bijvoorbeeld (maar ik werk niet meer, sinds mijn baas mij een paar jaar geleden inruilde voor twee jonge meiden omdat ik te duur zou zijn geworden?) Of op een leuke cursus. Maar op de meeste cursussen die ik al gevolgd heb waren de vrouwen in de meerderheid. En de weinige mannen gehuwd, te jong of ... gewoon niet leuk. Bovendien had ik toen een partner en was ik dus ook niet op zoek. Ook het zwembad waar ik twee keer per week kom is geen optie om er een aardige man op te doen hoewel er af en toe wel mooie exemplaren rondrijven maar waarbij je als 50 pluster met een verplichtte onflatterende badmuts op je hoofd geen enkele kans maakt. We leven nu eenmaal niet in die ideale wereld waar alle schoonheid van binnen zit en het uiterlijk van geen enkel belang.  En dan is er nog de supermarkt* en niet te vergeten.....den Brico, waar ik laatst misschien wel de "kans van mijn leven" heb voorbij laten gaan, toen ik een paar planken ging halen die als etagère zouden moeten dienen in mijn computerhoekje  en waar ik, toen ik mij met de planken richting kassa begaf werd aangesproken door een man, die mij lachend vertelde dat hij juist een doos met schroeven had gekocht en of wij samen misschien……?

Categorie: gefrustreerde vijftigster

* archief 23-06-2010

26-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met het kuisen van mijn badkamer. De aanleiding van deze plotseling opgekomen schoonmaakwoede was de niet goed afgesloten dop van een tube “Zen White Lotus Rice Shower Scrub” (een sereen geurende douche scrub op basis van witte rijst, soja en pure zijde met de subtiele en inspirerende geur van de Witte Lotusbloem die mijn huid een paar keer per week op milde sublieme wijze polijsten, zijdezacht maken en onweerstaanbaar laten ruiken!)  Maar waar de inhoud zich helaas over de plank met shampoos, douche gels en andere lekker ruikspulletjes, verspreid had.  Vervolgens bedacht ik, waarschijnlijk enigszins bedwelmd door de overdosis inspirerende geur van de Witte Lotusbloem dat -nu ik toch bezig was- het misschien wel een goed idee zou zijn de tegeltjes rond de douche ook eens een beurt te geven. Niet omdat het nodig was. Want Zooo smerig is het bij mij nu ook weer niet. Op het internet laatst een filmpje gezien dat het schoonmaken van voegen tussen de tegels prima gaat met een plantenspuit gevuld met water en daarin een flinke scheut bleekwater. Ik heb trouwens al veel aan die filmpjes gehad. Zo heb ik dank zij de aanwijzingen van zo’n filmpje verleden jaar het plafond van mijn living kunnen repareren en het resultaat mag gezien worden! D.w.z. je ziet er niets van! Tenzij er een spot op staat en in de zomer, op sommige uren van de dag. Maar op die momenten kijkt men gewoon even niet naar boven. Toch?

De truuk met de met bleekwater gevulde plantenspuit heb ik overigens gecatalogeerd in de categorie onnavolgbare huishoudelijke tips. Want het is niet te doen in een kleine en slecht geventileerde  ruimte als mijn douche. Binnen de kortste keren had ik tranende ogen, duizelingen en begon ik naar adem te snakken.   Op dat moment  kwam mijn zoon thuis en vroeg: “Mààààààm wat doe je????????? Het stinkt hier!!!!!!!!!!!” En voor ik een rolberoerte kreeg - want ik haat het als mensen naar de bekende weg vragen als ze toch duidelijk kunnen zien waarmee je bezig bent- bedacht ik dat hij hélemaal gelijk had! En zo is alles toch nog goed gekomen!

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste tijd heb ik een beetje verstek laten gaan. Ik kwam niet aan bloggen toe vanwege de hectische toestanden thuis. En ook nu, loopt het allemaal nog niet echt heel lekker.  Ik weet dan ook niet waar dit logje over zal gaan. Niet dat er niks gebeurt in mijn leven. Er gebeuren wel dingen. Zo drong het tijdens alle drukte van de laatste weken ineens tot mij door dat ik al een paar dagen niet aan hem had gedacht. Verdwenen is hij, de kwelgeest, die mij maanden lang ’s nachts uit mijn slaap hield, verdwenen zijn ook de tranen. Joepie…. ik kan verder met mijn leven .…. !

België heeft met 4-4 gelijk gespeeld tegen Oostenrijk. Maar ik wil het er niet over hebben. In Nederland heeft men een splinternieuw rechts kabinet, morgen gaan ze op de foto met de Kwien! Wil ik het ook niet over hebben .……  Hier in België raakt men het maar niet eens, en daar wil ik het al helemaal niet over hebben. Vanmorgen de dag begonnen met een berichtje op de Belgacom Voicemail. Hilarisch: Om te beginnen mag ik mijn taal kiezen. Trouw aan "mijn moerstaal" kies ik voor het Nederlands. Het blijkt dat nummer Tweeendertigmiljardvierhonderdnegenennegentigmiljoentweehonderdzestiduizend en een beetje (ik denk meteen dat ik de lotto gewonnen heb!)  mij een in het Frans geschreven sms’je gestuurd heeft dat door de synthetische Belgacom madame wordt voor gelezen op “Z’n Nederlands “ en waar ik niks van begrijp. De stem eindigt met: Ra p e l l e  M o i ! Door de Belgacomstem uitgesproken als   M o J !  - Ik druk op de herhaaltoets om de Franse versie te beluisteren.

Het kriebelt om weer te gaan schrijven, heeft er iemand een tip om wat inspiratie op te doen?

13-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me het weekje wel. Zo zou dit logje  beginnen…..Ondertussen is het weekje een paar weekjes geworden. Maar we hebben het allemaal overleefd! Eerst was er op zaterdag  blijdschap en champagne voor de geboorte van het prachtige zusje van mijn kleindochter Camille. Op maandag volgende de kennismaking van kleinzoon Simon met de nieuwe onthaalmoeder die uiteindelijk nog snel gevonden was. Na twee dagen in contact geweest te zijn met andere snotneuzen werd ook Simon flink verkouden en moest het ventje aan de aerosol . Door het hevig tegenspartellende kind in de houdgreep te nemen en een heel liedjes repertoire op hem af te vuren lukte het vrij aardig hem in bedwang te houden. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik wat kinderliedjes betreft dringend op herscholing moet. Vervolgens kreeg hij ongeveer alle bijverschijnselen die op de bijsluiter staan. Later bleken de medicamenten in de aerosol veel te sterk voor een baby van net drie maanden.

De rest van de week op zoek naar een andere aannemer en een nieuwe afspraak gemaakt. Deze blijkt het overigens net zo druk te hebben als de vorige. En dan op dinsdag terwijl mijn oudste dochter keurig voor een rood stoplicht staat te wachten rijdt er een vrachtwagen vanachter op haar auto. “Te laat geremd en de weg die op die plaats naar beneden liep” is zijn excuus.  Ik moet er niet aandenken indien hij harder had gereden........ Mijn dochter had behalve wat pijn in haar nek de volgende dagen geen schrammetje alleen haar auto is in puin.  Mijn dochter en schoonzoon blijven ondertussen hun kalmte bewaren en bekijken de dingen filosofisch. “ We zitten wel in de hoek waar de “prijzen” vallen, misschien moesten we maar eens een lottobriefje invullen” werd er al geopperd.

En dan was er mijn vader. Mijn vader die nog steeds verdrietig is en helemaal nergens zin in heeft en steeds een stukje meer gekrompen lijkt, iedere keer als ik hem zie….

07-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Chloé 1 dag jong.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moest de 25^e september komen en ze kwam de 25^e september. Ze stoorde zich er niet aan dat de dokter drie weken geleden al had gezegd dat ze wel eens eerder zou kunnen komen. Op haar Curriculum Vitae kunnen we in ieder geval al noteren dat ze punctueel is! En snel!  Ze is geboren tussen de soep en de patatten, haar moeder wilde juist een kip in de oven steken……..... En had nog juist te tijd om in het moederhuis te raken. Even voor het dessert werd ze geboren:  CHLOÉ zusje van Camille . En mijn 3e kleinkind. 

Wordt vervolgd….

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vannacht gedroomd dat ik mijn SCHOOL agenda kwijt was. Ik was al een tijdje niet meer naar school geweest GESPIJBELT  dat was duidelijk in mijn droom. Bovendien had ik mij de dag dat ik (min of meer) besloten had terug naar school te gaan ook nog eens verslapen. Dat die dag een succes zou worden, dat was wel zeker! Ook maakte ik mij zorgen hoe het gezicht zou staan van die ene leraar wanneer ik midden in zijn les zou binnenvallen. Dan ging de telefoon, mijn vader die meester is van de afstandsbediening en van de telefoon, nam op “Het is voor jou” Mompelde hij, terwijl hij mij de hoorn overhandigde.  Ik voelde het gewicht van de hoorn van de oude zwarte bakelieten telefoon die jaren bij mijn ouders aan de muur heeft gehangen. En toen werd ik wakker…..

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds druk, druk met een full time oma te zijn.  Afgelopen week  een lang weekend naar Amsterdam geweest om uit te rusten! Even weg uit de drukte, even geen babygehuil. Ik heb zelf drie kinderen praktisch alleen grootgebracht, waaronder een tweeling. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat in hemelsnaam heb klaar gespeeld. De stilte bij mijn vader was zalig. Maar maandag was ik blij om weer naar huis te gaan…...

Ondertussen heeft de verwarmingsinstallateur zich zelf failliet verklaard. Bij nader onderzoek bleek dat hij sinds februari al geen sociale lasten meer betaalde en vrolijk doorging met het afsluiten van nieuwe contracten. Voor het jonge stel blijft er niks anders over dan zich kenbaar te maken bij de curator. Veel hoop om nog iets van hun voorschot terug te zien is er niet. De man zelf woont in een riant huis en hij zal er waarschijnlijk geen boterham voor minder moeten eten, sterker nog, hoogst waarschijnlijk begint hij over een tijdje gewoon opnieuw met een ander bedrijf gewoon onder een andere naam. Ondertussen hebben zij, een ervaring rijker, een afspraak gemaakt met een andere aannemer. Wederom eentje met een drukke agenda…..

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdagmorgen. Nadat hij ons de halve nacht uit de slaap heeft gehouden en het hele huis bij elkaar geschreeuwd heeft- wat mijn buurman, een "ouwe zak van 32" op de muur deed kloppen -  is Simon weer in slaap gevallen.  Een beetje gaar zitten wij aan de ontbijttafel. Voor de zoon is het de eerste dag op de “hoge school” Hij staat al tien minuten onder de douche en ook dochter 1 moet nog in de badkamer zijn. De verwarmingsinstallateur met wie zij een afspraak heeft,  heeft voor de zoveelste keer toegezegd deze morgen eindelijk te beginnen. De bel gaat, het is dochter 2, de mama van Camille. Ze heeft nog even tijd voor en babbeltje, vóór haar afspraak bij de dokter. Een dezer dagen wordt zij voor de tweede keer mama. De zoon is nog steeds in de badkamer en heeft zoals gewoonlijk alle tijd van de wereld. Daar weten de meiden wel raad op. Zusterlijke liefde kent immers geen grenzen. De kraan in de keuken wordt open gedraaid zodat er boven alleen nog koud water uit de douche komt. Geroep van de zoon en gelach van de zusjes …Sssst Simon!...”Ooh Simon” bromt de zoon -  een ouwe zak van 19  “Als ik straks in slaap val tijdens de les is het zijn schuld”!  Simon gaat vandaag voor de tweede keer een halve dag bij de onthaal moeder alhoewel zijn mama pas op 3 oktober weer begint te werken. Plaatsen in crèches en bij onthaalmoeders zijn zeldzaam. Later zal de onthaalmoeder aankondigen dat zij zelf zwanger is en dat ze op 4 oktober een afspraak heeft voor een onderzoek. Dat begint dus al goed. Gelukkig is oma er nog om in te springen. Vervolgens blijkt dat de verwarmingsinstallateur de afspraak weer niet  is na gekomen. Wanneer wij hem proberen te contacteren om opheldering, krijgen wij de "madame van Belgacom" die ons meedeelt dat het nummer niet is toegekend. Wij kijken elkaar aan. Voor heel eventjes hersendood.

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een natte druilerige zondag die lang beloofde te worden. Mijn kleinzoon was om half zes die morgen al begonnen met huilen en had daarmee de toon gezet voor de rest van de dag. Het was zo’n druilerige trieste dag dat je niks anders kunt doen dan je vervelen, een beetje bankhangen, tv kijken of misschien iets lezen als je hoofd er naar staat. Of dingetjes doen waar je anders geen tijd en vooral geen zin in hebt. Zo’n dag waarop ik de pest heb aan het dorp waar ik woon en waar alles dicht is op zondag. Zo’n dag met als enigste pleziertje in het vooruitzicht indien het tenminste een beetje zou opklaren een toertje over de rommelmarkt die, die middag in mijn dorp werd gehouden….. Mijn dochter opperde nog even  het briljante idee om naar het blauwgele woonwarenhuis te gaan. Want zij hadden een verkeerde berekening gemaakt bij het kopen van hun keuken en er ontbrak nog een kastje. Nu is Ikea best leuk ’s morgens op een doordeweekse dag als er bijna niemand is, maar een verschrikking op zaterdagen en koopzondagen en vooral op natte druilerige dagen. Dan loopt het er vol met mensen die zich thuis ook vervelen en niets beters te doen hebben dan in slow motion door de rayons te lopen en kinderen die de Ikea potloodjes verzamelen. Met als hoogtepunt een echte Zweedse maaltijd in de self service  bestaande uit echte Zweedse gehaktballetjes met vossenbessenjam en patatjes.  Maar het was geen koopzondag en de winkel was dicht. Mijn kleinzoon die niet van winkelen houdt had waarschijnlijk al de schrik van zijn drie maanden jonge leventje gekregen bij het horen van de naam “winkel” en heeft zich de hele middag verder voorbeeldig gedragen. Het hoogtepunt van de dag waren zijn onweerstaanbare glimlachjes omdat hem zoveel ellende bespaart was gebleven en de zon die om vier uur even doorbrak zodat wij de rommelmarkt die voor de helft al weg was geregend nog even hebben kunnen bezoeken.   

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het wordt weer eens tijd voor een logje, De laatste weken heb ik het best druk. Druk met Pamperen, flesjes geven, druk met  blokjes om, druk met het verzamelen van vuile was om mij heen.  Druk met het iedere dag weer iets van de schijf van vijf  of tenminste vier op tafel te toveren.  Het syndroom waar ik de afgelopen maanden aan heb geleden, is veranderd van een leeg naar een vol nest syndroom.  Mijn “ik verveel mij te pletter en ik ben zo zielig”  dagschema is van de baan sinds mijn dochter samen met kleinzoon Simon tijdelijk bij mij zijn ingetrokken. Maar mij hoor je niet klagen!  (Mijn dochters kennen het bestaan van mijn blog) Geen tijd om de boeken die ik mij had voorgenomen te lezen alleen maar in te kijken. Te druk ook om mij druk te maken over mensen die het te druk hebben om zich om mij druk te maken. Druk met achter een niet aan te bevelen verwarminginstallateur te zitten, die beloftes doet sinds de maand maart, om ze vervolgens niet na te komen. Waardoor het jonge gezin nog steeds verstoken is van warm water en verwarming en waardoor een overijverige wijkagent het nodig vond hun nieuwe huis voorlopig “onbewoonbaar” te verklaren. Een gegeven dat indien het te lang duurt wel eens voor een paar administratieve problemen kan zorgen…

 Te druk ook  om dagelijks iets te schrijven. De blocnote op het kastje naast mijn bed (voor het geval de inspiratie ’s nachts toeslaat) blijft leeg, behalve vanmorgen er stond op: L M P Z G T Z E V H H V B ????????  Alleen helaas…. Ik kan er echt niks van maken…..

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn kleinzoon, juist gestopt met een uitgebreide stemtest is eindelijk in slaap gevallen en terwijl mijn oren nog na suizen van al het geweld ga ik even rustig zitten, want het is tijd voor koffie.  Kleindochter Camille heeft echter al een nieuw spelletje bedacht. De pop zit in de relax van haar neefje. Ze verdeelt de rollen: “Jij bent de papa en ik de mama” . “Ja hoor is goed” zeg ik, terwijl ik mijn ogen sluit. “Alleeeez!  Papa! De baby huilt!” klinkt het na een tijdje ongeduldig … “ Hoezo??? Als ik de papa ben, dan doe ik toch niets?” Vraag ik verbaast vanuit helaas mijn eigen ervaring.” Mais nóóóóón oma” zegt mijn kleindochter dan: “Het is de mama die niets moet doen!”

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste week heb ik het druk, druk met de “perfecte oma”  te zijn,   (zal ik vergeten de babyfoon aan te zetten? Dat is wel zo rustig, bovendien, ik word al wat ouder en ben niet meer zo mee met al die technieken ! ) En natuurlijk zet ik het ding aan, en als ik niks hoor, ga ik kijken  om te zien of hij nog ademt. Druk met koekjes bakken met mijn kleindochter, het deeg in de vormpjes kneden en chocomousse maken, is nu eenmaal beter te doen, dan tig keer de pop, van het aankleedkussen, dat dienst doet als poppenglijbaan, te laten glijden. Van tig keer denkbeeldig naar Plopsaland gaan ben ik bekaf. Er naar toe gaan is een stuk minder vermoeiender. Wanneer Simon huilt, begint Camille nog harder te huilen, want ze denkt dat het haar schuld is als Simon huilt. Eind september wordt haar zusje geboren en het zal best moeilijk voor haar worden om niet meer het middelpunt, het enigste prinsesje te zijn. Ik heb het druk met het verzamelen van vuile was om mij heen. De chauffagist, die de verwarmingsinstallatie zou installeren in het nieuwe huis is waarschijnlijk op wereldreis vertrokken met het geld van zijn klanten. Geen verwarming, geen warm water. Mijn dochter, die in haar laatste weken van haar bevallingsverlof zit, had deze weken toch iets anders voorgesteld heeft geen zin om met de kleine te moeten kamperen en is tijdelijk bij mij ingetrokken. Ik heb het druk met geduldig te zijn, lief en begrijpend….... En dan belt die “Gewoon Een Aardige Man” Die altijd het zelfde plaatje afspeelt, het altijd druk heeft en ook deze keer weer onderweg is van A naar B en weer zegt dat hij het druk heeft en dat het er deze keer ook weer niet van komt en ik zucht, en zeg dat ik het ook druk heb. Een typisch gevalletje van  aan het lijntje houden. Toch maar eens een foto van hem vragen voor het geval dàt!!! Want ik kan mij al niet eens meer herinneren hoe hij er uit ziet…... Daar heb ik het veel te druk voor.

29-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regent, het waait. Geen weer om oma’s met kleinkinderen naar buiten te sturen. Uit geduplood, uit gepuzzeld en moe van het poppetjes tekenen, moe van het pamperen en het flesjes geven. Heb ik behoefte aan slaap of aan….actie!!! En zo hebben mijn aan één stuk door babbelende kleindochter Camille en ik koekjes èn een chocolade mousse gemaakt. Eerst werd de chocola gekeurd,geproefd en goed bevonden en daarna mocht Camille onder mijn toeziend oog het eiwit klutsen met de mixer. Vervolgens mocht zij de ultieme test doen om te zien of het eiwit goed stijf was door de schaal even onderste boven te houden.  Toen de chocomousse was verdeeld in verschillende schaaltjes restte ons de “plicht” het gebruikte materiaal schoon te maken  en moest ik even aan Nigella Lawson denken:  De “Goddelijke Huisvrouw”  uit het tv kook programma “Nigella Bijt”  Die alles altijd “Luscious” vind terwijl zij lepels gesmolten chocolade en andere lekkernijen  op een uitdagende, bijna sadistische manier in haar mond steekt en aflikt. Ik heb besloten dat er morgen weer een dag is en om in ieder geval vandaag niet aan het een of andere regime te doen. De mousse smaakte niet alleen “Luscious!” Maar ook nog es dood gewoon verrukkelijk…....

Daarna, vóór Simon weer zou wakker worden voor zijn volgende flesje  nog even een spelletje voorgesteld, het spelletje “van zij, die het langst haar mond kan houden…...”

26-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Niet altijd leuk, wandelen met een kinderwagen. Overal putten, kuilen, hoge stoepen, bomen waar het voetpad kennelijk om heen is gelegd en overal “creatief” maar vooral asociaal geparkeerde auto’s. Hoe duurder en hoe groter de auto hoe verder de “heilige koe” blijkbaar op de stoep moet staan. Wandelen met een kinderwagen  is dan ook bepaald geen lolletje. Wanneer ik , na echt goed uitgekeken te hebben, even van de stoep ga omdat ik langs zo’n verkeerde geparkeerde k**bak heen moet, wordt er door een blijkbaar gehaaste automobilist  naar mij getoeterd en op het voorhoofd gewezen…...Ik denk even heel “not oma like” aan mijn middelvinger..... Maar Camille is bij mij, dus hou ik mij in.  Een eindje verder het zelfde verhaal, overal foutgeparkeerde auto’s of een uitstekende stoep, bordes of slordig neergesmeten vuilniszakken.  Ik moet even naar binnen bij de brillen winkel om mijn brilletje dat steeds van mijn neus zakt te laten bijstellen. Drie treden, het is te gevaarlijk om de kinderwagen alleen voor de deur te laten staan. En ik hijs het gevaarte de stoep op, Voor Camille is de deur te zwaar alleen en ik gebruik mijn achterwerk om de deur open te houden, want daar dienen achterwerken immers voor, onder ander.  Madame "la schtroumpfette à lunettes" helpt een klant een nieuwe bril uit te zoeken ondertussen de laatste roddels uitwisselend. Ze overweegt niet eens de mogelijkheid om voor mij even de deur open te houden. Ik sta geduldig te wachten, terwijl Simon het nog niet doorheeft dat we niet meer rijden en stil in een winkel staan!  Vragen of ik misschien voor iets kom dat in een paar minuten opgelost kan worden komt niet in haar op. Alles tergend traag. En toen werd Simon wakker! En werd ik geholpen in minder dan 4 minuten eventjes tussendoor.

Even later in de supermarkt. Bij de kassa duwt een sacherijnige vent zijn winkelwagentje hardhandig tegen Camille omdat ze in zijn ogen niet snel genoeg doorloopt, waarna hij zonder een woord van excuses een zak van 10 kilo uien op de rolband smijt…

24-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

22-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb wat met luchtjes.

Ik denk wel eens dat mijn reukorgaan bovengemiddeld ontwikkeld is. Ook al ben ik bij lang na  geen geurpsychopaat zoals Jean-Baptiste Grenouille in “Het Parfum” van Patrick Süskind, één van mijn lievelingsboeken.  Ik ruik alles.

Zo kan ik enorm afknappen op lichaamsluchtjes, Mensen die naar frituur ruiken, Bolognaisesaus, sigarettenrook en natte hond.

Geuren kunnen ook bepaalde associaties oproepen. De geur van oude scholen, gymnastiekzalen. Die speciale geur van de straatstenen als het pas begint te regenen. De geur van naderend onweer. De geur van het gras, de geur van  de struiken na een regenbui brengen mij terug naar de tijd toen ik als klein kind voor het eerst een rups ontdekte. Een bepaalde rozengeur, doet mij  denken aan de weg die ik vroeger aflegde van school naar huis. Parfums, ik weet precies wat het is, wie, en wanneer. ( van sommige afthershaves word ik wild en moet men mij tegenhouden ) Het handtasje van mijn oma met het zakdoekje dat zo heerlijk naar 4711 Eau de Cologne  rook. Het ontsmettingsmiddel dat mij nog steeds doet denken aan de dag toen, bij mij, ik was vier, mijn amandelen werden geknipt. Allemaal geuren die mij terug brengen naar het verleden en herinneringen oproepen…..Lekker geurende babyhoofdjes…..

Vanmorgen om 7.00 werd mijn kleinzoon hier binnen gebracht want er wordt verhuist dit weekend en ik ben oppas oma voor de hele week, geen blogjes en blog bezoeken dus, maar snuffelen…..

20-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een zomeravond in Amsterdam. De mussen zijn allang gestopt met dood van het dak te vallen. Maar het is nog best terrasjesweer. Gapend voor de tv. Mijn zielige, trieste vader die nergens zin in heeft, meester van de afstandbediening,  zit ongeïnteresseerd te zappen. Hij gromt nog een beetje na, de aardappelen waren niet gaar, het vlees taai en ik heb de suiker in zijn koffie vergeten. Mijn moeder verdient post mortem een medaille. Hij besluit dat er zoals gewoonlijk niks bijzonders is op de tv, zet het toestel uit en isoleert zich verder door een koptelefoon op te zetten en naar de radio te gaan luisteren.  Ik pak een boek waar ik mij tevergeefs op probeer te concentreren.  Alleen met mijn gedachten en het irritante eentonige tikken van de klok aan de muur…

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb al maanden last van pijn in mijn nek.  Het zijn mijn spieren, volgens de dokter. Smeer maar een zalfje, neem maar wat  paracetamol. Teveel voor de computer, een slechte houding? Stress? Te veel van dit, te weinig van dat. Wie zal het weten? Maar ondertussen zit ik er mee. Even mijn hoofd achteroverbuigen bij een langere kuspartner en er helemaal voor gaan! (om maar een voorbeeld te noemen) Vergeet het… wat genieten zou moeten zijn, wordt één bron van ellende! Op aanraden van een kennis ben ik dus laatst in Amsterdam eens bij zo’n Chinees massage instituut binnen gestapt voor een Tuina  (“too-way-nah”) massage …. En nee, dit heeft helemaal niks met erotiek te maken….…Bij Chinese massages wordt druk uitgeoefend op bepaalde punten en meridianen*….. En, ik heb het geweten. ik werd met het strikte minimum aan woorden een klein kamertje binnengeleid : “Take…Off… Clothes!”  Waarna ik op een massagetafel mocht plaatsnemen met mijn hoofd in het daarvoor bestemde gat, mijn beide armen langs beide kanten van de tafel bungelend.  Een Chinees meisje legde een handdoek over mijn rug en begon eerst door de handdoek heen wat over mijn rug te wrijven, ik sloot mijn ogen, en dacht te gaan genieten…(genre “massage douceur” bij de kinesist of de schoonheidspecialiste)  en toen begon het, de handdoek werd verwijderd en het kneden,drukken, duwen, knijpen en wrijven begon met de bedoeling de uitgebalanceerde en vrije stroom van Qi* in mijn lichaam te herstellen. Eerst de rechtse kant van mijn lichaam, op sommige plekken was het best pijnlijk en toen ik kreunde, niks geen sorry, alleen maar een: “Pain?” En hopla... nog eens extra er in! Ze gebruiken hun ellebogen, die Chinezen, bij het masseren en even heb ik gedacht, "wil ik dit wel?  Ik wil hier weg, dit pik ik niet, waar ben ik aan begonnen?" Maar ik heb nog een linker kant ook aan mijn lichaam en die moest ook, bovendien ben ik een doorbijtster. En... ik dacht aan mijn belemmerde Qi die moest stromen, stromen en nog eens stromen!  Ze eindigde met op mijn achterste te gaan zitten om mijn hele rug nog eens goed onder handen te nemen. Daarna kreeg ik de handdoek weer over mij heen om het teveel aan gebruikte olie te verwijderen, nog een paar laatste kloppen en warempel nog wat praat: “Finish… Good?....When.… Come… Back?” Verdoofd en verdwaasd maar met een heel aangenaam warm gevoel ben ik de drukke Amsterdamse Kalverstraat ingelopen (was het er druk?) Eén uurtje geen pijn gehad in mijn nek, dat is waar! Maar voor de rest….Twee dagen een bont en blauw gevoel….. pijnlijk.

*Qi (ook wel ch'i, chi, ki of gi) is een fundamenteel concept uit de Chinese cultuur doorgaans gedefinieerd als adem, levenskracht, vitale energie of spirituele energie die deel uitmaakt van alles wat bestaat.

*meridianen en accupunten. Volgens de Chinese geneeswijze heeft elk lichaam twaalf energieën die in vastgestelde banen, genaamd meridianen (Nadi’s) stromen. Deze meridianen stromen over en in het hele lichaam en verbinden lichaamsdelen, organen, zintuigen en de psyche met elkaar. Accupunten zijn te omschrijven als “energieconcentraties”  in de vorm van een punt. Accupunten ontvangen hun energie vanuit de meridianen waarop ze liggen.

Bron:Wikipedia

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst moest ik toevallig in Brussel zijn. Kom ik daar toevallig een oude vriend tegen, boven aan de trap in de hal van het Centraal Station, die ik al maanden niet meer had gezien:  “Héééé dat is toevallig…..!” Wij “moesten” toevallig ook nog eens dezelfde kant uit en besloten samen een stukje te gaan eten. Via de Ravenstein  staken wij de Koningstraat over en liepen wij het park door richting de Naamse Poort.  Nog even de Guldenvliesgalerijen binnengegaan voor een aperitiefje en waar ik aarzelde of ik mij toch even die schattige schoentjes van 300 euro zou aanschaffen  die zo goed zouden staan bij mijn paarse handtasje dat ik laatst heb opgedoken uit de soldenbak bij C & A……. Maar wij zouden iets gaan eten. Omdat wij ons toch vlak bij Matongé, de kleine Centraal-Afrikaanse handelsbuurt in Elsene bevonden nog héél even getwijfeld of iets met maniok misschien iets voor ons zou zijn…….? Wij besloten nog even verder te kijken. Met wel héél zwarte vertoornde weergoden in onze rug rolden wij de Elsene Steenweg af richting Flageyplein waar “de zondvloed”  los brak.  En wij, waarom niet?  “Le Pourquoi Pas”  zijn binnen gevlucht, een kleurrijk Noord Afrikaans eethuisje met van die leuke gekleurde theelichtjes op de tafels. Wij konden kiezen  uit verschillende Magrebijnse recepten zoals tajines en couscous en een aantal gegrilde gerechten. Als voorgerecht waren er allerlei tapas. Wij kozen  voor een smakelijke tajine opgediend in zo’n typisch aardewerk schoteltje en heerlijke Noord Afrikaanse wijn. Terwijl het buiten donderde en stortregende voerden wij onder het eten een diepgaand gesprek over…. dingen…. en vroeg ik mij af…...

En wie zich afvraagt wat ik mij afvroeg zal nog een paar daagjes moeten wachten want ik ben weer voor eventjes weg….

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me de blogpauze wel. Vakantie in eigen huis gevierd, de zoon was met een  paar vrienden naar het zuiden van Italië vertrokken, waar men blijkbaar communiceert via vibrerende spaghettislierten want gewoon bellen of sms'en bleek niet te doen. Maar dan is daar Facebook! Mocht ik mij ooit afgevraagd hebben waarvoor Facebook in hemelsnaam dient, dan weet ik het nu. Gewoon Messenger is Out! Er wordt gechat via Facebook. en ik zou bijna zeggen dat ik de laatste dagen nog nooit zoveel met mijn zoon “gesproken” heb. Zou hij zich vervelen? Of mist hij mij toch een beetje? Hier was het in ieder geval erg stil. Eerst dacht ik: Yoepie! Eindelijk Rust.....! Alles bleef op zijn plaats en ik voelde mij zelfs wat onwennig nu ik het onbeperkte heerschappijschap had over de afstandsbediening van de televisie. Zoveel vrijheid en ik die niet wist wat er mee aan te vangen.  Na twee dagen dreigde mijn huis te opgeruimd en te proper te worden. En besloot ik mijn slaapkamer eindelijk eens grondig aan te pakken en een ander kleurtje te geven. Want volgens de principes van Feng Shui verwijder je best herinneringen aan vorige relaties. Mijn slaapkamer heeft nu de kleur van een zomerse fruitsla, je moet je dat eens voorstellen met mij als een soort.........uh... kers daar precies middenin…..

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even er tussen uit.....tot binnenkort

29-07-2010 om 08:12 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmiddag. Wanneer ik het Amsterdamse Centraalstation uitkom. Ligt “Mijn stad” uitnodigend voor mij.  Zigzaggend vanwege de werkzaamheden op het Stationsplein baan ik mij een weg met de stroom mee tegen de stroom in via het Damrak richting Dam waar ik de tram wil nemen. Ik geniet van een groep toeristen op gehuurde fietsen die vast zitten in een overstekende horde voetgangers, want: “Je weet toch?” Voetgangersstoplichten dienen in Amsterdam enkel en alleen als decoratie! En geglimlacht heb ik samen met tig anderen om die oudere man  in zijn roze balletpakje en zijn blote witte armpjes en beentjes. Lichtblauw of pastelgroen hadden hem waarschijnlijk een stuk beter gestaan….....

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In het essay "Een kamer voor jezelf" beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen in die tijd (1923) te kampen hadden en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: “Een vrouw moet geld en ruimte hebben en vooral een kamer met een slot op de deur, waarin zij zichzelf kan zijn om te kunnen schrijven''.

Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd van de wereld. Geen gehaast, geen afspraken, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, nadenken en schrijven.” Virginia pleegde zelfmoord door zich te verdrinken in een rivier omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar jaloerse echtgenoot verder niet tot last wilde zijn…. (Gelukkig...ik kan zwemmen.) Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden,  door gebrek aan talent en vooral  door gebrek aan de nodige zelfdiscipline. Maar bloggen moet kunnen. Helaas weet ik ook wat het is om een  jaloerse weliswaar ondertussen ex partner te hebben die moeite had met sommige van mijn schrijfsels omdat hij mij er niet in zou herkennen. En waardoor ik mij nu afvraag of je echt alles met een partner moet delen?  Ook heb ik bepaalde verplichtingen, een treurige oude vader, kinderen, en sinds kort kleinkinderen, die mijn aandacht vragen. Kinderen die er voor zorgden dat ik vaak voor mijn eigen ruimte heb moeten vechten en nog steeds vecht.  Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms wat onsamenhangend, stemmingen, gevoelens en verlangens……. (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)   

Gelukkig heb ik een eigen computer waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan.  Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer met mijn kleinzoon Simon op pad geweest en zo dacht ik eventjes slim,  het een en ander te combineren door even het winkelcentrum binnen te stappen dat op de weg van onze wandeling ligt. Want het zijn per slot van rekening nog steeds solden, en je weet maar nooit. Maar zoals het een echte vent in spe betaamt, dacht mijn kleinzoon er duidelijk anders over en hij begon te blèren  zodra we het winkelcentrum binnenkwamen. Ietsje te snel naar mijn zin vlogen wij dus weer naar buiten, hij stopte even met tegen te spartelen, toen wij op een terrasje neerstreken voor een fris  pi..uh …  melk!  Voor de rest van zijn leven waarschijnlijk gefrustreerd en niet meer van plan een winkelcentrum te betreden indien niet echt noodzakelijk, voorzie ik nu reeds grote problemen met mijn dochters toekomstige schoondochter, die zal beweren dat het allemaal hààr fout is!

 De rest van de middag heb ik met hem op de arm rondgelopen,  hem alle hoeken van het huis laten zien om hem af te leiden en te trachten hem te kalmeren:

“Simon zegt dag     Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem  Ploem  ploem   dag stoel naast de tafel     Dag brood op de tafel     Dag visserke vis met de pijp    En    Dag visserke vis met de pet  pet en pijp    Van het visserke vis    Goeiedag   D aa  ag vis   Dag lieve vis      Dag klein visselijn mijn”   *  

 Toen dat niet veel meer opleverde dan alleen even een soort van verbaasde blik, een kleine pauze …. een diepe zucht….om vervolgens weer verder te gaan,  heb ik hem, met mijn allerliefste glimlach eens verteld wat ik vind van bijzonder lieve, schattige, aanbiddelijke, allerliefste, koddige, aardige, snoeperige, vertederende, om op te vreten..…. vervelende en lastige, monster jongetjes en wat ik daar zo al mee deed! Het maakte geen indruk. Nog meer verbazing, nog meer gekrijs,  dat ik voor het nageslacht nog even heb vastgelegd en op mijn gsm ingesteld als beltoon! Zo dat ik hem nog eens kan horen!!! Ten einde raad ben ik op de trap gaan zitten, want gewoon in een zetel, wilde het ventje ook al niet, en wel op de 3^e trede van onder. Een trede die een bijzonder kalmerende invloed op hem bleek te hebben. Want Simon viel in slaap…. Natuurlijk was alles onder controle en toppie toen mijn dochter en schoonzoon thuiskwamen. Vanmorgen belde mijn dochter: “Simon was zooooo rustig vannacht!!! Hij heeft eindelijk voor het eerst de hele nacht door geslapen!!!”

 En.......Yoepie!!!!!!! Vanmiddag mag ik weer ! 

 *  Marc groet ’s morgens de dingen

   Paul van Ostaijen

    (1896-1928)

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend mijn manen…uh… mijn haar laten knippen. De bezoekjes aan de kapper komen meestal in een opwelling. Er zijn van die dagen dat ik 's morgens in de spiegel kijk en dat ik denk “Jeetje, wat een kop, daar moet nodig iets aan gedaan worden”. Helaas lukt het niet altijd een afspraak te krijgen op dezelfde dag van de opwelling. Tenzij  bij één van die ketens, waar je terecht kunt zonder afspraak, die je binnen lokken met speciale condities, die dan weer niet net die dag tellen omdat het net die dag niet is en waar ze je altijd hele dure verzorgende shampoos, proberen aan te smeren die stukken beter zouden zijn dan die uit de supermarkt, die je maar beter niet gebruikt wil je niet binnen de kortste keren heel erg pluishaar krijgen of erger, kaal wordt of zo.  Ze geven ook speciale kortingen op vertoning van je studentenkaart. Nu heb ik al jaren geen studentenkaart meer, ik heb alleen een kaart voor “kroostrijke gezinnen”, maar daarmee ben ik dus niets bij de kapper. Misschien dat de een of andere politieke partij  eindelijk eens iets aan dit grote onrecht kan doen?

15-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zou juist aan een mand met strijk beginnen, toen de telefoon ging. Een welkome afleiding.  Het was “de paardenman”. “Ik ben in de streek, zin in een terrasje? Een etentje? Ik kom je rond 17.00 ophalen”. Paardenman plant nooit iets van te voren. Hij heeft het altijd heel erg druk, druk met zijn paarden, druk met paardrijlessen geven, druk met allerlei wedstrijden, druk met altijd onderweg, ergens naartoe. Een wonder dat hij mij een tijdje geleden heeft opgemerkt en nog herinnert. Paardenman kan 5 kwartier binnen een uur vol fluisteren …..uh…... praten over… ..paarden. Ik zou bijna willen dat ik een paard was.  

Vanmorgen weer verder gegaan met de dingen van de dag, en eindelijk eens aan die mand met strijk begonnen.

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Veel te vroeg opgestaan, ik had een afspraak en moest vroeg op pad, nog niet echt helemaal goed wakker, greep ik die morgen naar de doos ontbijtgranen boven op de keukenkast,  granen die mij keer op keer beloven mijn slanke lijn terug te vinden indien ik, twee weken lang, iedere dag twee maaltijden van dit soort granen eet, weer in mijn favoriete jeans pas. In afwachting daarvan heb ik mij ondertussen natuurlijk al lang een nieuwe favoriete jeans aangeschaft.  En zo greep ik, nog wat slaperig en nog niet helemaal goed op gang… met een verkeerde beweging mis, waardoor een andere (geopende) doos met Honey Pops van de kast afkukelde en pats …  met de bodem gewoon beneden, recht op de grond neer kwam zonder iets van zijn inhoud te verliezen.Verbazend. Ongetwijfeld  bestaat hier voor de een of andere wiskundige uitleg, een principe, of zelfs de een of andere wet,  of misschien… had ik die morgen gewoon een heel klein beetje mazzel. En dat is maar goed ook! Ik hou me gewoon aan de wet van Fett*. Je moet er toch niet aan denken om ’s morgens voor 6.00 al op je knieën te moeten om overal van die balletjes onderuit te gaan rapen ? !

*De laboratoriumwet van Fett:
  Herhaal nooit een succesvol experiment.

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor mijn zoon is de vakantie goed begonnen. Eerst werd het einde van de examens gevierd. Geslaagd? Niet geslaagd? Dat was voor later. Eerst feesten! Toen volgde de deliberatie: geslaagd! En dat moet gevierd!” het kan wel eens een latertje worden”  sms’te de zoon. En het werd dus een vroegertje. Ondertussen was het voetballen begonnen. Oranje speelde slecht, maar won zijn eerste match. Feest! Er werd “gefeest” toen “Les Bleus” werden uitgeschakeld. En er werd nog eens gefeest…..uh… gerouwd  samen met de Italiaanse vrienden, toen “La Squadra Azzurri” terug naar la mama ging. Daarbij werd ook niet vergeten om even langs de altijd versierde paal te gaan bij de ingang van het dorp, waar een paar jaar geleden, een van de vrienden, net zijn rijbewijs behaald, in een veel te snelle auto de brug “nam”. Tegen deze paal belandde en daarbij het leven verloor… En dan staat Oranje in de finale. Feest! “We zijn aan zee” stuurt de zoon een berichtje. En weer wordt er gefeest. Dit keer met de Spaanse vrienden en zo wordt Spanje dus de laatste tegenstander van Oranje. En misschien wordt het aanstaande zondag dan wel echt tijd voor een ander jurkje of…. eet Oranje paella in de finale. Olé….! Wat de uitslag ook moge zijn. In ieder geval wordt er gefeest door de zoon en de zijnen.

Ondertussen lig ik wakker, schrik als ik het geluid van een ambulance hoor en val pas in slaap als ik de voordeur hoor dichtslaan. “En ja, je moet ze loslaten, ze hebben plezier! Dat moet je ze gunnen en ze zijn jong en…. ben jij nooit jong geweest???”  Herhaal ik iedere keer tegen mijzelf. Maar toch!  Als ik naar de kleine Simon kijk, dan verzucht ik: “was hij nog maar zo klein”.

“Moeder worden is een wonder. Moeder zijn een heel gedonder”.

08-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Helemaal fout gedacht, denken dat je nog wel even kunt computeren als je nog 10 minuten moet wachten tot de patatten gaar zijn.

07-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

06-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Een zondagse steek houdt geen week”.  Zei mijn moeder vroeger vaak – en zij had die wijsheid weer van haar moeder- Een gezegde uit Reformatorische kringen,  dat betekende dat zondagsarbeid niets waard was,  en dat er op de dingen die je deed op “de dag des Heren” geen zegen rustte….  Op alles had zij wel een spreuk die  soms heel irritant konden zijn. Als ik als jong meisje aan het dralen was, en ergens onderuit probeerde te komen, dan was het “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” of ze zei “Ga  iets doen!  Ga de ramen maar lappen, daar knap je van op! Of anders: “Geef jezelf een schop”. Mijn moeder was zo’n “Waar een wil is, is een weg", Kan alles vrouw. En zo moest ik glimlachend denken aan die “zondagse steek”. Terwijl ik mijn salontafel deze zondagmorgen in de verf zette. En “hellup” ik begin steeds meer op mijn moeder te lijken! De salontafel,  waar ik al een tijdje op uitgekeken was omdat die naar mijn mening niet meer bij mijn verleden zomer totaal veranderde interieur paste. En ik dus wel eens wat anders wilde. Maar de perfecte tafel heb ik nooit gevonden. Ofwel kon “mijn Bruin”  het vanwege mijn persoonlijke financiële crisis niet trekken, of te groot, te klein, te hoog, te laag, te rond, te vierkant of te ovaal. Maar ik heb wel heel veel ideeën opgedaan. Van mijn oude tafel vol blutsen en krassen, door hem slordig te schilderen, uh pardon....te lazuren, met een rest witte verf,  een nieuwe gemaakt met een heuse antiek look , en wow….

04-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was warm. We hadden buiten, waar een zacht briesje voor een heel klein beetje afkoeling had gezorgd, nog laat zitten natafelen. Camille die twee dagen bij mij had gelogeerd lag al een tijdje te slapen op een ligstoel onder een grote handdoek en leek vertrokken te zijn voor de hele nacht. Mijn dochter die in september hun 2^e kindje verwacht was moe en we besloten er voor die avond een eind aan te maken. Om 2.00 ’s nachts was ik nog wakker vanwege diezelfde warmte. Een paar keer gedraaid  van de ene kant van het bed naar de andere,  schuin gaan liggen, achterste voren en ook “binnenste buiten” eens geprobeerd, zonder kussen, met kussen.  Het raam wijd open gedaan i.p.v. op een kiertje. Maar geen greintje lucht te bekennen. Ik begon hoofdpijn te krijgen en ik ben uiteindelijk maar opgestaan. Om buiten in de tuin gaan zitten waar de temperatuur nu zalig was. In de verte rommelde het in de lucht. Als ik ergens bang van ben dan is het wel onweer, maar deze leek nog heel ver weg, gelukkig!  En wat een geluiden, zo ’s nachts buiten. Iedere zomeravond, tegen 22.00 als het donker wordt begint het, dan vliegen er een paar vleermuizen boven ons hoofd. Ik hoorde geritsel in de struiken en even later kreeg ik bezoek van een egel die helemaal niet bang, op zijn gemak aan het rondsnuffelen was, ineens was hij weg, verdwenen  in “het bos” zoals Camille het groepje sparren en andere struiken in een hoek van de tuin noemt. Vervolgens kwam de kat van de buren langs voor een praatje en een aaitje, gevolgd door een vriendje, die zich er ook nog even mee begon te bemoeien.…...En zo werd het toch nog gezellig. De hoofdpijn was ondertussen verdwenen.  En toen een flits, een slag, en het brak los.  Joepie………Regen! Heel eventjes maar.

03-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Camille




Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen.
En altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn andere muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen en
wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.


Annie M.G. Schmidt
uit: En wat dan nog
Uitgeverij: De Arbeiderspers

01-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader vertikt het “duur geld” uit te geven aan kappers voor het volgens hem  beetje haar dat hem nog rest. Vroeger zorgde mijn moeder ervoor dat hij netjes bleef. Ondertussen is het 6 maanden dat mijn moeder geen haren meer knipt, tenzij daarboven……….?   En zo werd mij afgelopen zondagmorgen die knipbeurt  toevertrouwd. Na eerst wat tegengesparteld te hebben, zo van: “Zou je niet liever toch even naar de kapper gaan? (Ben je er meteen weer even uit) Straks mislukt het, zie je er raar uit of knip ik je oren er af! En.... toch zonde pa! Je kunt al een staartje maken!” Nu ken ik maar twee coupjes. En hij had de keuze.  Helemaal kaal of………..hij koos voor de tweede, een frisse monnikencoupe.

30-06-2010 om 04:25 geschreven door Loewiesa

Natuurlijk had Hare Heiligheid  Moeder Loewiesa, “Sainte Nitouche” de keuze om zedig haar ogen neer te slaan en vervolgens haar weg te vervolgen. Om zich later te gaan afvragen, wat ze eventueel was misgelopen, of…… waaraan ze was ontsnapt….

Maar de zon scheen. En het leven kan leuk zijn bij momenten,  en wat kon mij gebeuren in zo’n drukke winkelgalerij? En ik had nog wel even, voor dat ik terug moest naar mijn pannen……Bovendien, had een oude vriend kortgeleden, bij wie ik mijn hart had uitgestort toen ik in een dip zat, mij niet aangeraden van het leven te profiteren en vooral te genieten? Omdat wij er volgens hem maar eentje hebben. Mijn gekwetst ego te laten rijpen, en...... Toch ook niet te versmaden:  Een jonge minnaar te nemen!

“U bent groot” zei de man met een, ja echt!  bewonderende blik, “Grande femme, grand esprit” vervolgde hij, zijn trukendoos opentrekkend. “Grappig”, flitste het door mijn hoofd. Want nog niet zo lang geleden had een tuinkabouter van anderhalve meter mij een opmerking gemaakt over mijn volgens hem “belachelijke lengte”. Een opmerking die ik al jaren niet meer had gehoord en waardoor ik heel even werd terug gekatapulteerd in de tijd, naar dat schoolfeest, waar een pukkelig joch mij ten dans vroeg en verschrikt een paar stappen achteruit deed, toen ik opstond en vervolgens  zonder nog iets te zeggen het hazenpad koos, de loser! En daar sta je dan, als 15 jarige,  toch ietwat vertwijfeld, en zo werd na mijn kinderzieltje ook mijn puberzieltje ernstig geschonden…........ Vervolgens is de man van de kikkererwten een uur bezig geweest met mij te “animeren” en te complimenteren... “Laat maar komen!!! Wij willen meer!!!” genoot ik in stilte, terwijl ik mijn ego terug naar een acceptabele hoogte voelde stijgen. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen. Het maakte voor hem ook niets uit dat ik een heel stuk ouder was. Nog beter! Hij viel juist op oudere vrouwen. Hoe meer hij echter benadrukte dat ons leeftijdsverschil er echt niet toe deed, hoe wijzer ik werd en hoe bejaarder ik me begon te voelen.  Uw gedachtespinnende jonge vijftigster is overigens niet op zijn uitnodiging ingegaan om elkander die avond nog terug te zien, vanwege uh……….. die kikkererwten. 

28-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een bejaard koppel zit op een zondagochtend in de kerk.
Halverwege de mis leunt de vrouw naar haar man en zegt :"Ik heb juist
een stil windje gelaten. Wat moet ik nu doen? "Haar man leunt naar
voren en zegt:"Voorlopig niets. Als we thuis zijn zal ik een nieuw
batterijtje in je hoorapparaat steken."
 

25-06-2010 om 05:49 geschreven door Loewiesa

In de rij van een supermarkt -alweer- Bezig met de tijd wat te doden met het analyseren van de winkelkarretjes van de andere klanten. Ooit heb ik eens ergens gelezen dat je aan de inhoud van winkelwagentjes kunt zien hoe een gezin is samengesteld en wie alleenstaand is en wie niet. Zo zouden wanhopige singles op zoek naar een partner, hun “jachtgebied” kunnen vergroten.  Nu varieert mijn wanhopigheid, van niet erg wanhopig, tot een beetje wanhopig, een aan wanhopigheid grenzende wanhoop tot aan helemaal niet wanhopig  en ben ik ook niet op jacht, daar ik de vorige man van mijn dromen nog niet geheel heb  verteerd. Maar toch, ik kan het niet laten...... En in zo’n rij in de supermarkt dwalen mijn gedachten nog al eens af. Wat bijvoorbeeld te denken van een man met een fles Champagne,  twee diepvriesovenschotels, èn een flacon WC Eend in zijn karretje? Die krijgt bezoek…….. en hij kan hoogstwaarschijnlijk niet koken,  dat is zeker!  Als ik zie wat de man voor mij in de rij  uit zijn winkelmandje haalt, kan ik het niet laten even te moeten lachen, nu ja diskreet dan, want je weet maar nooit tegenwoordig, één verkeerde blik schijnt soms al genoeg te zijn….! Er liggen 6 blikken met kikkererwten  op de rolband! En 2 dozen met van die witte korrels, voor als je last hebt van je maag! Deze is duidelijk. Een boodschappenlijstje met zo'n combinatie kan mijn inziens alleen door een man bedacht worden. De man ziet dat ik lach en geeft mij een knipoog: “Voor op het werk!” zegt hij, bijna verontschuldigend. “Geeft U een feestje?” grijns ik terug. “Ik werk bij de spoorwegen” antwoord hij, waardoor alles in eens veel duidelijker wordt………..?!? Bij het afrekenen van mijn boodschappen, merk ik dat de man achter mij blijft staan dralen.  “ik vind U sympathiek” zegt de man, maar dan in het frans, waarna hij mij uitnodigt iets met hem te gaan drinken…….

Wordt misschien, maar waarschijnlijk niet vervolgd…….

23-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Lief dagboek

Gisteren, maandag 21 juni 2010. De eerste dag van de zomer. De temperatuur was aangenaam nadat ik de verwarming had aangezet. De zoon, moest die morgen zijn stagerapport afgeven, Mijn zoon is “cool” en doet graag dingen op het laatste moment, en zo had ik het rapport afgelopen zondag min of meer toevallig in handen  gekregen om vervolgens vrolijk te concluderen dat de conclusie op het laatste blad ontbrak terwijl het wel bij de inhoud vermeld stond. Er brak even iets uit dat op  een lichte paniek leek in het kamp van mijn zoon. Maandagmorgen mocht hij dus voor de examens begonnen, terug naar het copycenter om het ontbrekende blad alsnog te laten inbinden. En zo is alles toch nog in orde gekomen….

 Ik was die dag in een gekke bui. Ik heb gestofzuigd*, het stof van de meubels weggehaald. En als klap op de vuurpijl de ramen gekuist! Boven en beneden! Na deze aanval van gekte nog even gecomputerd en een paar boodschappen gedaan. Vervolgens een poging gedaan om de beltoon van mijn gsm te veranderen. Ik heb een framboos rode mobiele telefoon van finse makelarij, een toestelletje dat in hoofdzaak ontworpen werd om mee te telefoneren.  Ik kan er geen foto’s mee maken en het heeft geen enkel effect op de teletekst, maar is verder volledig Loewiesa proof, en doet het dus, ondanks een paar keer gevallen te zijn, èn een zwemles, in het ondiepe water van de wasmachine, nog steeds hartstikke goed. Omdat ik mij iedere keer aangesproken voel wanneer ik om mij heen het voor dit merk gsm typische op den duur irritante beltoontje hoor, besloot ik iets nieuws in te stellen. De beltonen op mijn gsm zijn echter geen van allen om over naar huis te schrijven. Van de slechtste de beste gekozen.

‘s Middags mijn oudste dochter gebeld om te vragen hoe het met Simon en de kersverse ouders gaat. Alles gaat goed. Simon drinkt goed, slaapt wanneer zij wakker zijn en is wakker wanneer zij (willen) slapen. Heeft zijn mama al onder geplast tijdens het verschonen en ze hebben reeds kennis gemaakt met het effect van een niet goed gesloten Pamper.  

’s Avonds naar het zwembad geweest, voor de tweewekelijkse seance aquagym. En er een “nieuwe Hollandse” ( geen haring) ontmoet, die net als ik al jaren in Wallonië woont in een dorp hier vlakbij. Wij hebben ervaringen uitgewisseld, zo van:” Heb jij dat ook? En ja, dat had ik ook. En vervolgens, vind jij dat ook? En ja, dat vond zij dus ook.” Zodat wij tevreden concludeerden dat wij het over een aantal dingen "ook" eens waren.

Weer thuisgekomen moest er nog gegeten worden. Paprika’s gevuld met een rest spagettisaus, Parmezaanse kaas erover, rijst eronder, water en olijfolie bijvoegen, alles in een ovenschaal,  12 minuten in de magnetron op 1000 watt, en even laten garen. Gemak dient de mens, toch?  



UPDATE; naar aanleiding van de reactie van Z uh SAAGJE!

Vraag: Stofzuigen: gestofzogen stofgezogen / gestofzuigd

Antwoord

Gestofzuigd.

Toelichting

Stofzuigen is een onscheidbaar samengesteld werkwoord. In de vervoeging blijven stof- en -zuig samen. Dat geldt voor de tegenwoordige tijd maar ook voor de verleden tijd. In de verleden tijd wordt stofzuigen zwak vervoegd, in tegenstelling tot het grondwoord zuigen. Voorbeelden:

 Zij stofzuigt de gang. (onvoltooid tegenwoordige tijd)

 Zij stofzuigde de gang. (onvoltooid verleden tijd)

 Zij heeft de gang al gestofzuigd (voltooid tegenwoordige tijd).

22-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Stelling van Pythagoras

De stelling van Pythagoras is waarschijnlijk de bekendste stelling in de wiskunde. De stelling dankt zijn naam aan de Griekse wiskundige Pythagoras. 'Zijn' stelling was overigens alleen maar nieuw voor de Grieken. In Soemerië was het resultaat al veel langer bekend, net als in Babelonië. Belangrijker nog dan de kennis van de stelling was het leveren van een bewijs daarvoor; daarbij waren de Grieken (Pythagoras of een van zijn leerlingen) wel de eersten.

De stelling van Pythagoras luidt:

"In een rechthoekige driehoek is het kwadraat van de lengte van de hypotenusa (schuine zijde) gelijk aan de som van de kwadraten van de lengtes van de rechthoekszijden."

In wiskundige vorm: 

Een paar bewijzen:

·         Bewijs door geloofwaardigheid: “Het klinkt goed, dus het moet waar zijn.”

·         Bewijs voor het gemak: “Het zou heel mooi zijn als het waar is…”

·         Bewijs door de verbeelding: “We doen gewoon of het waar is.”

·         Bewijs door noodzakelijkheid: “Het is beter dat het waar is, anders brokkelt de hele structuur van de wiskunde af.”

·         Bewijs door intimidatie: “Doe niet zo stom! Natuurlijk is het waar!”

·         Bewijs per definitie: “We definiëren dat het waar is.”

·         Bewijs door Godslastering: (Voorbeeld weggelaten)

·         Bewijs door plagiaat: “Op blz 289….”

·         Bewijs door Mumbo Jumbo......... wat een nachtmerrie

·         Bewijs door gebrek aan belangstelling:” Wie kan het wat schelen?”

·         Bewijs door een verloren referentie: “Ik weet dat ik het ergens heb zien staan…”

·         Bewijs door analyse: “Dit bewijs vereist analyse, dus dit slaan we maar over.”

·         Bewijs door intuïtie: “ik heb het gevoel dat…”

·         Bewijs door het ontwerp: “Als het niet waar is, dan moet er een nieuw ontwerp bedacht worden waarin het waar wordt.”

·         Bewijs door onleesbaarheid: blablablablabla

·         Bewijs door bladvulling: “Dit bewijs is het zelfde als het laatste.”

·         Bewijs door het Goddelijk woord: “En de Heer zei:” Laat het waar zijn, en het was waar.”

·         Bewijs door koppigheid: “Het kan me niet schelen wat je zegt. Het is waar”

·         Bewijs door vereenvoudiging: “Dit bewijs is teruggebracht tot de verklaring van 1 + 1 = 2”

·         Bewijs door smeekbede: “Oh alsjeblieft, laat het waar zijn!”.

20-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

19-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen…...Na 4 dagen op de kraamafdeling mochten mijn dochter en kleinzoon Simon naar huis. De echte pret is begonnen. Mijn dochter zit in een soort van onzekere borstvoedende moeder modus. De eerste kraamtraantjes zijn gevallen.  Nieuwe mama’s moeten nu eenmaal dit en moeten nu eenmaal dat om aan het perfecte “hetstaatindeboekjesplaatje”  te voldoen. Hoera wat een feest! Borstvoeding?  Breek me de bek niet open!  Als alles goed gaat, zalig intiem en reuze gemakkelijk. Maar het gaat nu eenmaal niet altijd zo makkelijk als het lijkt. Even aanleggen en het kind doet de rest. In korte tijd verander je van redelijk normaal in een soort van Lolo Ferrari.  Het doet vaak gewoon pijn en de roze wolkjes en het strijkorkest zijn in een klap verdwenen. En dan het gedoe met het afkAlven! Waardoor het melkkoegevoel meteen helemaal kompleet is. Kloven en zelfs ontstekingen kunnen ook nog deel uitmaken van het lijden, maar daar bestaan dan weer zalfjes voor. Ondertussen blijft de kleine Simon door blèren. Ze hebben maar vast een doos babyvoeding gekocht, voor het geval dat…..En nu maar afwachten op het eerste teken van de een of andere allergie, want dat is “IN” tegenwoordig.

18-06-2010 om 17:09 geschreven door Loewiesa

Ik schiet niet op met mijn pa, voor zover je in dit geval over “opschieten” kunt spreken. Veel te snel Victorie geroepen, toen ik aan het computeravontuur met mijn vader begonnen ben. Mijn “goed oefenen pa, en… er zit een aardige vrijwilligster  aan wie je echt alles kan vragen indien je iets niet weet” heeft geen enkele zin. Hij vergeet bewust of onbewust zijn leesbril of had “iets anders” te doen (???) Het liefst zit hij gewoon, wat te zitten en naar buiten te staren,  zuchtend en trommelend met zijn vingers op de rand van de stoel. Terwijl ik, mijn ergernis verbijtend mijzelf tegen kom. Na een lang weekend in zijn gezelschap is mijn energie tot een dieptepunt beland en heb ik het gevoel met mijn rug tegen een muur te staan. Verveling en triestheid zijn besmettelijk …… En dan is daar mijn zoon, net 19, midden in de eindexamens middelbaar onderwijs.  Slim, grappig, sportief, meestal lief, vaak heel slordig. Hij doet aan telepathie, denkt dat zijn kleren vanzelf in de wasmand komen en is verbaast wanneer hij op een gegeven moment niets meer heeft om aan te trekken. Ook is hij er van overtuigd dat gebruikte borden en kopjes vanzelf in de afwasmachine komen en dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen zoals zijn huissleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn. De afgelopen maanden heeft hij mij in al mijn verschillende gemoedstoestanden meegemaakt. Een hele brede rug gehad, geslikt en gezwegen, mij af en toe alleen eens aangetikt.  Als ik moedeloos thuis kom, heeft hij - ditmaal zonder de resultaten af te wachten van zijn telepathische experimenten - opgeruimd.  Hij slaat zijn armen om mij heen, geeft mij een zoen en zegt: “ Dag mam, ik ben blij dat je er weer bent, ga zitten en dan moet je eens proeven! Ik heb iets héél lekkers klaar gemaakt.”

17-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen…. Terwijl afgelopen zondag de eerste resultaten van de verkiezingen binnen komen en men elders op de wereld achter een bal aan loopt en naar hartenlust op de vuvuzela blaast. Er dagelijks duizenden liters olie in de zee stromen, wordt Simon geboren. Perfect, lief, mooi, blond, blauwe ogen, 51 cm lang,  3.790 kg schoon aan de haak, met alles erop en eraan. En zich van niks nog bewust. En zo scoorde mijn schoonzoon tevens zijn eerste en waarschijnlijk allermooiste vaderdag cadeau.

Later meer…..

15-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gisteravond naar mijn twee wekelijkse seance aquagym geweest.  In gedachte had ik indertijd een beeld voor de ogen van dames van middelbare leeftijd met een onflatterende badmuts die tot hun middel in het water met verbeten gezicht, bang dat ze wel eens nat zouden kunnen worden,oefeningen deden. Niets voor mij, dacht ik toen, wat zou ik daar in zo’n zwembad een beetje gaan staan springen en zwaaien. Tot dat ik mij eens liet overhalen door een vriendin, toen wij een paar jaar geleden op zoek waren naar een nieuwe sportieve activiteit, en het zelf eens ging proberen. En ik was meteen verkocht. Dit is Big Fun. De oefeningen worden onder begeleiding van opzwepende muziek in het water gedaan en niet in de lucht en zijn soms best pittig. Door de weerstand van het water wordt de inspanning van de spieren verhoogd  Een oefening in het water zou maar liefst 3x meer resultaat geven als op het droge en je verbrand naar het schijnt een flink aantal kilocalorieën per sessie. Last van blessures heb je niet indien de oefeningen correct worden uitgevoerd. We zijn met een groepje van 30 vrouwen tussen de 17 en de 60. Gewone leuke vrouwen zonder poeha, die heel wat af lachen en kwetteren. Maar vrouwen zijn en blijven nu eenmaal vrouwen, niet altijd lief, soms zelfs gemeen en vaak ook superkritisch voor elkaar. En af en toe klinkt het dan toch : “Heb je dìe gezien??? Hoe oud is die eigenlijk?  En jeetje…..... Wat heeft die een dikke kont”

11-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er ging een wereld voor mij open, toen ik als -niet altijd- nuchtere noorderlinge mijn lokale vriendinnen, waarvan enkele  van Italiaanse afkomst zijn, hoorde praten over kaartlegsters en witte of zelfs zwarte magie. Allemaal hebben ze wel een nonna of de een of andere zietta of een cugina die zich hier mee bezig houdt. In hun huizen hangen of liggen voorwerpen die het goed of het kwaad binnen of buiten moeten houden. Hoewel ik heel vaak in ben voor een geintje,  en het niet kan laten mijn horoscoop te lezen, als ik die toevallig ergens tegenkom, heeft niemand mij tot nu toe  kunnen verleiden, tot een spirituele seance of om voor mij de kaarten te leggen. Tot een van mijn kennisjes, uit dankbaarheid, omdat ik haar dochter geholpen had met het voorbereiden van haar examen nederlands en hiermee een goed resultaat had behaald, een afspraak voor mij had gemaakt bij een wat volgens haar een hele goeie is! “Ze wil wel eerst het een en ander van je weten!” “Ja, hé halloooo!!!  Zo kan ik het ook!” Moest ik lachen. Want vertel mij;  dat je moeder net overleden is, je pa alleen, je relatie nog niet zo lang geleden verbroken is, één nog thuiswonende zoon, 2 nieuwe kleinkinderen onderweg , en ik zal je precies vertellen wat je graag, of misschien niet graag, wilt horen. Iedereen met een beetje inzicht kan daar zonder veel moeite een mooi verhaal van maken.“Vertel haar maar helemaal niets”  Dacht  ik slim  te zijn.  En zo ben ik dus uit nieuwsgierigheid naar Madame Soleil getrokken. Zij kon mij meteen vertellen dat ik niet van hier was!!!! (Sag se amme groene oge) Over de foto van mijn overleden broer vertelde zij, dat hij in de problemen zat, maar dat hij er wel uit zou komen. (8 jaar geleden is hij er uit gestapt) Ik mocht ook nog een vraag stellen, en op de vraag of Elio Di Rupo al dan niet een goede premier zou zijn? antwoordde zij, dat de kaarten gunstig lagen maar meer kon daar niet over worden gezegd…En toen raadde zij mij, dat ik moest oppassen voor een man met een auto met vier wielen, en kijk, dat vind ik … straf ....... zeer straf …

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eindelijk heb ik dan voor het eerst een klein succesje bereikt in mijn poging om mijn vader, die sinds het overlijden van mijn moeder, helemaal nergens meer zin in heeft, weer naar buiten te krijgen. En zo heeft hij op 88 jarige leeftijd de eerste stapjes op het wereld wijde web gezet. In de hal van de seniorenflat waar hij woont is een hoekje met een aantal computers, waar iedere flat bewoner gratis gebruik van mag maken. Eerst moest het toetsenbord van alle kanten bekeken worden. En dat was héél anders zag hij meteen. Als mijn vader het vroeger (en nog) niet eens was met de beslissing van de een of andere administratie, dan werd er op “hoge poten” een brief geschreven en daarvoor werd bijna plechtig een oude UNDERWOOD schrijfmachine van stal gehaald, waar dan een paar bladen papier in werden gedraaid met een carbonnetje er tussen en hij vervolgens onder begeleiding van het bijbehorende geratel die deze machines nu eenmaal maakten aan het werk ging. Zo’n machine, waarbij je van te voren goed moet bedenken wat je gaat typen, want “gewoon” even backspacen of hele stukken deleten is er niet bij, een ander lettertype? Zit er niet op, even een zin tussen voegen kon ook al niet, knippen, copieren en plakken? No way........ En dan was er dat pijltje op het scherm en de muis! Die tegendraadse, tegenspartelende lastige muis, die niet wilde zoals mijn vader wilde en die dus af en toe door de lucht vloog, op zoek naar zijn doel “Paps, het is de bedoeling dat de muis op het tapijtje blijft liggen” probeerde ik geduldig te blijven........

Wordt (hopelijk) vervolgd

04-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Een goed moment om op reis te gaan; er lijkt geen sprake van oponthoud....."  Stond er dinsdag morgen in mijn horoscoop in "De Krant van Wakker  Nederland.” En dat kwam mooi uit, want ik zou die dag terug reizen naar huis, na weer een paar dagen in het gezelschap  van mijn vader in Amsterdam te hebben doorgebracht.  En net toen ik mij op perron 14a geïnstalleerd had om daar op mijn trein te wachten klonk het opgewekt uit de luidspreker: “De IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.54 is  i.v.m.  “mompel, mompel , mompel .... afgeschaft!” En dat in 4 talen! Een uurtje later reed de trein inderdaad zonder verder oponthoud in 2 uur en 48 minuten naar Brussel waar bij aankomst juist afgeroepen werd dat de trein met bestemming La Louvière na een vertraging van 15 minuten (dit keer in mijn voordeel) op dàt moment het station binnen reed, en ik dus moest  rennen van het ene perron naar het andere voor mijn aansluiting en het  “genoegen” had deze trein..........! Door een aantal obstakels op de roltrap, in de gedaante van een stel kletsende trutten  uh...dames op uitstap!!!......... voor mijn neus te zien wegrijden.

01-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een mooi, spiksplinternieuw, nog witter dan wit bloesje... En dan was er die spaghettisaus……

28-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer tijd voor de jaarlijkse “contrôle technique”. Dat wij hier in “la Région du Centre” in een soort van economisch rampgebied wonen, dat wist ik al, en dat het ziekenhuis waar ik mij op dat moment bevond in financiële problemen zit, ook daar was ik van op de hoogte. Maar dat het zooooo erg was!  Terwijl ik in ietwat tochtige houding naar het plafond lag te staren, ondertussen aan mijn boodschappenlijstje denkend, want aan wat anders moet je denken tijdens zo’n onderzoek? Even daarvoor had ik de foto’s van de katachtigen op de muur naast mij bewonderd, daarbij bedacht dat het overduidelijk was dat ik hier met een poesjes freak te maken had.  En toen ineens, om 15 uur en een beetje, ging het licht uit en zat “aile D” volledig in het donker. Nou, en daar lig je dan..."Can I get there by Candlelight?" 

Categorie: moet mij weer overkomen.

26-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Pinksterzondagmorgen, de dag begonnen met een ontbijtje in de tuin op het terras. Genieten van de eerste al warme stralen van de zon. Genieten van de wolkeloze blauwe hemel. Genieten van de stilte om mij heen, van het getjilp van de vogels, de altijd ruisende populieren. Genieten van de geur van de seringen, van de geur van het pas gemaaide gras. Ik tel de “zegeningen” van mijn leven als “happy single”. Want wat zijn wij gelukkig, ik en mijzelf. Geen gezeur meer aan mijn hoofd, geen chagrijnig gezicht tegenover mij aan de ontbijttafel. Geen verplichte indringende geluiden van een radio die mij ’s morgens veel te vroeg met de realiteit van de dag confronteren. Mijn bed helemaal voor mij alleen. Er moet komende zomer niet bijna dagelijks gevoetbald te worden ( hoewel, ik heb ook nog een zoon, besmet met dat virus. En een paar wedstrijden, die van de “allerbesten” wil ik eigenlijk ook wel zien  ) Geen vent die zo nodig naar het wielrennen moet kijken en daar dan zo bekaf van wordt dat hij na 5 minuten al ligt te maffen. Ik kan als ik wil! 3 afleveringen van Dr. House achter elkaar zien zonder opmerkingen te krijgen en joepie...wat een verrijking, sinds kort kunnen wij hier in Wallonië de Vlaamse zender Vitaya krijgen zodat ik mij dagelijks kan relooken, mijn huis restylen, en hinderlijke geesten kan laten uitdrijven……Maar nu even geen plannen, gewoon genieten van heerlijk niets doen, van helemaal niets te moeten…

En dan gaat de telefoon, het is een van mijn dochters: “Màààm, we gaan barbecueën straks, kom je….?”

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Hij stond af te rekenen bij de kassa van de supermarkt. Ik had geprobeerd door mij een beetje  gebukt hangend over een winkelwagentje achter de brede gestaltes van twee Italiaanse nonna’s voor mij in de rij te verstoppen.  Tevergeefs, hij had mij gezien, en wachtte mij op. “Verdorie” dacht ik bij mijzelf, “was ik maar meteen terug de winkel ingedoken toen ik hem zag, want "ni vue, ni connue".... Mijn alcoholische ex met wie ik nu al bijna 15 jaar geleden de relatie verbroken heb, omdat hij zo destructief bezig was dat ik er niet langer getuige van wilde zijn hoe hij niet alleen zichzelf maar ook mij en iedereen in zijn omgeving kapot maakte. Maar voor het zover was!  Meerdere keren heb ik mij laten verzorgen op spoed,  en iedere keer was ik degene die probeerde het weer “goed” te maken. De klappen met de mantel der liefde bedekkend.  Want in die tijd dacht ik nog dat het allemaal door mij kwam. “Als een man drinkt, komt dat door zijn vrouw” beweerde immers mijn krengige schoonmoeder die tevens mijn buurvrouw was. Wat heb ik het mens gehaat indertijd. “Bonjour Chérie” lalde mijn ex, daarbij een weeïge lucht, een melange van bier en knoflook verspreidend, die ik nooit van mijn leven zal vergeten......“Mijn ex! ” Vond hij, het nodig de vrouw aan de kassa uit te leggen. Ze keek mij aan en vroeg terwijl ze mij een knipoog gaf:  “une erreur de jeunesse?”. “Zeg wel!” zuchtte ik en knipoogde terug.

21-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een doodgewoon  Lieveheersbeestje,  dat wist ik zeker, en niet zo’n ingevoerde Aziatische kamikaze. Daar vlak bij het graf van mijn moeder en mijn broer waar ik een paar weken geleden een paar plantjes neer had gezet. Ze stonden wel aardig, vond ik zelf. Maar mijn vader vindt planten en bloemen helemaal niets, planten maken rommel, planten moet je verzorgen, hij wil liefst een kale steen met alleen hun naam, een paar data en een tekst waaruit moet blijken dat ze geliefd waren.  Ik moest ze dan ook maar weghalen, zo zei hij, en ging mopperend al vast in de auto zitten, terwijl ik alleen terug liep naar het graf van mijn broer: “Dat heb je mooi bekeken!”  zei ik boos tegen de steen van mijn broer,  samen met nog wat andere verwensingen, waarbij iedere dode zich normaal gesproken in zijn graf zou omdraaien, behalve mijn broer..... die zweeg als het graf….. Maar wat luchtte het op!

Na de plantjes in de daarvoor bestemde groencontainer gesmeten te hebben keerde ik terug naar de auto, waar mijn vader zat te wachten, Toen ik mijn hand op het portier legde zag ik dat Lieveheersbeestje en toen dacht ik even…..

18-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven……

13-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dorst maakt van de frissche stroomen,

Die den wandlaar doen bekomen

Van de hitte van zijn pad,

Meer dan kostljk druivennat;

Honger stooft de rauwste blaêren,

Harde boonen maakt hij zoet;

Slaap schudt veeren van de varen,

En maakt nacht van middaggloed;

Zuinigheid maakt eerlijke armen

Arbeid alle menschen rijk

Mededoogen en erbarmeri

Maakt het schepsel God gelijk.

Kleine handen, reine tanden

Maken alle meisjes mooi;

Liefde tooit de barste stranden,

Maakt een hemel van een kooi;

Witte dassen, witte haren,

Pruikjes maken dominees

Van wie vroeger losser waren

Dan studenten op een sjees;

Geld maakt uil en aap en ezel

Burgemeester, man van staat;

Wijn maakt d’allerfijnsten kwezel

Tot een wakkren kameraad;

Zoute scherts maakt flauwe spijzen

Hartig, water-wijntjes fijn;

Eetlust, kippen tot patrjzen,

En „een broodje” tot festijn; –

Gouden knoopen, modekleeren

Maken mof en intrigant

Vette hanzen, groote heeren;

Twintig leugentjes – een krant.

Van gebrek aan krakelingen

Maakt u de angst een hongersnood;

Praatjes maken menschen dood,

Die nog vrij door ’t leven springen;

Onbeschaamdheid maakt een nul

Nommer-één in ’t wereldspul;

Lucht maakt kranken tot gezonden;

Edukatie maakt de honden,

De aapjes in de kermistent,

Bijna menschen van talent;

Onze tijd maakt diplomaten,

Filozofen, demokraten,

Van mijn kruier en mijn „Jan”: –

Maar geen kist vol ridderstarren

Maakt van vijf-en-twintig narren

Ooit één knap, verstandig man.

P.A. de Génestet (1829-1861)

12-05-2010 om 08:06 geschreven door Loewiesa

Voor zijn eindwerk van de middelbare school heeft mijn zoon Amsterdam als onderwerp gekozen. Lekker makkelijk, lijkt hij te denken, met een moeder die in die stad geboren en getogen is en er nog regelmatig vertoefd. Zelf gaat hij ook wel eens mee,maar dan krijg ik hem met moeite de toeristische toer op. Al heeft hij mij een paar jaar geleden in zijn puberale fase, eens gepord om met hem een coffeeshop te bezoeken, maar ook dit is weer over gegaan. “Mam weet  jij dit? En mam? Waar is dat? Mam, kun jij even? Mam als je toch gaat?  Mam, weet jij geen goedkoop hotelletje……?”  Hij moet een simulatie maken voor een groep van 18 studenten en 2 leerkrachten, en het liefst zo goedkoop mogelijk.  Ik heb besloten hem een handje te helpen…. De tijd dat je in Amsterdam nog in een slaapzak in een van de parken kon overnachten is al jaren voorbij.  Gewoon onder een brug in Amsterdam lijkt mij wat vochtig  en het "Leger des Heils" en de “Zusters van Liefde” waar je “gratis” kan slapen zijn in dit geval ook geen optie. Ik ben niet bekend met hotels in Amsterdam, want ik sliep vroeger gewoon thuis!  De enigste hotels die ik ken is het hotel waar  “the rich and famous” zoals Madonna en laatst Keanu Reeves nog werden gespot en het hotel aan de Amstel waar Ocean Eleven , Twelfe, Thirteen of zo is opgenomen. Verder herinner ik me natuurlijk het hotel waar Loewiesa haar eerste huwelijksnacht in een superkingsize bed heeft doorgebracht en waarover verder geen pittige details te melden zijn vanwege “ Un trou de mémoire”....… Maar dan is er dat jeugdhotel in de Amsterdamse Kerkstraat. Volgens een website, het ergste hotel van de wereld! Zoiets als de hel, maar dan zonder verwarming.  “Lekker goedkoop”, dat wel, Dus waarom zou je zeuren? Waar bijna iedere kamer uitzicht  heeft op een blinde muur. En nergens zijn de  kussens harder en ligt het ontbijt zo zwaar op de maag als hier.  Maar gelukkig, er is verbetering, de kamers hebben tegenwoordig een eigen deur…....! En waaauw! Iets dat toch ook niet te versmaden is; er ligt nu nòg meer hondenstront naast de ingang.

Mijn zoon kijkt mij aan en vraagt of ik soms gestoord ben? Dan gaat hij zuchtend zelf op zoek.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Af en toe kreeg ik wel eens een uitnodiging van de een of ander om “friend” te worden op Facebook. Maar mij zouden ze daar nooit zien, zo had ik mij voorgenomen. Ik blog al, en dat was meer dan genoeg. Ik hoef niet zo nodig oude vrienden terug te vinden, Als ik er geen contact mee heb gehouden, zal er waarschijnlijk wel een reden voor geweest zijn, waarom deze vrienden vandaag geen deel meer uitmaken van mijn leven.  Maar steeds vaker hoorde ik er enthousiast over spreken, En uiteindelijk ben ik gisteren overstag gegaan en heb ik mij geregistreerd, uit louter nieuwsgierigheid. Er stonden al een paar vriendjes op mij te wachten. En nu rest mij één ding, Ik moet het nut ervan ontdekken, want ik hou niet zo van spelletjes, en van al die andere prutsjes die ik op ontdekkingreis door Facebookland ben tegen gekomen. Ik heb ook even Facebook gechat, met mijn zwembadvriendin. Het gesprek hebben wij een uurtje daarna i.r.l.op de rand van het zwembad verder gezet. Ik vroeg haar wat zij zoal deed op Facebook? "Nou, uuh, foto’s kijken van vrienden en van vrienden van vrienden". Maar hou ik er wel van om de familie foto’s te kijken van mensen die ik niet ken? Vind ik het boeiend om te lezen wat voor spelletje een "friend" aan het doen is?  Of hun virtuele plantjes niet te droog staan, of hun virtuele koetjes wel genoeg gras om te grazen hebben? Of wie bij wie, een kiss, een hartje of een bloemetje geplaatst heeft?

Maar kom.... ik geef het een weekje, misschien kan iemand mij overtuigen……..?

UPDATE: ik heb een wezentje gecreëerd. En toen ik even niet keek, heeft het zich vuil gemaakt. Er werd mij gevraagd zijn gezichtje te wassen (met een stukje virtuele zeep) En het te voeden, zodat het zich beter zou voelen, daarna moest ik zijn etensbakje weer opruimen , voor het geval hij er mee ging spelen............. OOOH Hellup ik wor nie goed!!!!

07-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Elke dag bel ik even naar mijn vader. Ik begin vragen te vermijden als: “Hoe is het? Of hoe voel je, je vandaag?" Want het antwoord ken ik al: “Nog een paar uurtjes en deze dag is ook weer om, weer een dag, precies zo als elke andere dag!”. Als een gevangene telt hij de uren. Wanneer ik iemand tegen kom in de hal van de flat waar hij woont, zegt men, “Hij gaat goed hè, je pa?!” Want mijn vader heeft twee versies over zijn welzijn. Eentje voor mij en eentje voor de rest van de wereld. Hij wil geen inmenging van vreemden in zijn leven. Hij wil niet naar de een of andere bejaarden soos, waar de bejaardenzorg hem met alle geweld naar toe wil hebben, en waar hij volgens zijn zeggen, moet meedoen met "prettig samen leven", spelletjes moet zitten spelen of naar het geouwehoer van anderen zitten luisteren. Hij wil helemaal niets. Hij vind dat hij recht heeft de rest van zijn leven door te brengen in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. En dan….. stille verwijten, als ik, na een paar dagen in zijn gezelschap te hebben doorgebracht,  weer aanstalten maak om terug te gaan naar huis: “Waarom... kom jij hier niet wonen?”

04-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het heeft gesneeuwd vannacht. Roze sneeuw, roze blaadjes op het terras, roze blaadjes in de tuin, roze blaadjes op straat, roze blaadjes op de garage oprit, Roze blaadjes in de garage waar ik net de laatste herfstbladeren heb weg geveegd…Zo blijft een mens vegen zijn hele leven lang.

Categorie: (niet zo) roze bedenkingen

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was het weer tijd voor mijn wekelijkse  pil, een pil tegen krimpen en kromtrekken, die ik sinds een paar jaar één keer per week neem tegen botontkalking. Want ja, na een bevolkingsonderzoek, georganiseerd door de gemeente waar ik woon onder vrouwen van 50+ bleek dat de dichtheid van mijn botten onder het gemiddelde lag. In mijn badkamer staat ondertussen al een heel regiment van potjes met  allerlei vitamines, en andere supplementen tegen verdere aftakeling, rimpels, opvliegers en andere overgangsblues en soms …  gewoon: omdat ik het waard ben!  Als ik ‘s morgens in de spiegel kijk, lach ik even en zeg tegen mijzelf: “Dag leuke meid!”  (Tja….Want iemand moet het toch zeggen!)  Al zijn er ook van die dagen, dat ik er moe en afgepeigerd uitzie, dat mijn haar niet lekker wil zitten en ik mij wanhopig afvraag of een vulmiddel als Polyfilla of Kneif misschien iets voor mij kan doen? Dat ik mijn buikje intrek en weer eens besluit de strijd tegen vetrolletjes aan te gaan. En probeer ik pashokjes met van dat onflatteuze cellulitis licht te vermijden als de pest. Twee maal in de week ga ik naar het zwembad en ik doe zoveel mogelijk te voet. Dit alles om fit te blijven. Soms als ik ’s morgens eens heel vroeg uit mijn bed val zet ik om 6.45 Nederland 1 aan en kijk ik naar “Nederland in beweging” en soms doe ik zelfs wel eens mee! (met de gordijnen nog dicht) Tegenwoordig doe ik aan yoga in de hoop mijn chakra’s die de laatste maanden ietwat door elkaar geschud werden  weer een beetje rustig te krijgen. Gisteren heb ik de hele middag in de tuin gewerkt. Deze morgen opgestaan als een redelijk fitte 100 jarige…

29-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het moest er een keer van komen, Als Belgo-Néerlandaise woon ik nu 30 jaar in België, waarvan 20 jaar in het Franstalige gedeelte van dit land. Is het Frans mijn dagelijkse spreektaal geworden. Was ik ooit verliefd op een Waal en op een Vlaming. Krijg ik nog steeds iedere keer een brok in mijn keel en kippenvel als ik het Wilhelmus hoor. Moet ik het iedere keer uitleggen waarom ik zo graag in Wallonië woon. Vind ik het nodig Vlaamstaligen te verdedigen wanneer ik met sommige Franstaligen in discussie ga en vice versa! Begrijp ik de cursisten op de taalclub ooooh zo goed wanneer ze mij zeggen die verschillende Vlaamse dialecten niet te kunnen verstaan. Vaak vragen sommige van mijn Nederlandse kompatriotten waarom ik in hemelsnaam in België woon? En dan begin ik België te promoten! Hoe aardig de mensen, hoe mooi ze hier praten, hoe lekker je hier kunt eten, die zalige pralines, al die verschillende bieren. En op de terugweg naar huis, erger ik mij iedere keer weer een bult bij de eerst kuil op de snelweg juist over de grens... “Misschien kun je eens iets over België schrijven indien je weer eens in een blogdip zit en gebrek hebt aan inspiratie” Suggereerde  een tijdje geleden eens een van mijn blogvriendjes. Maar wat moet ik nu in hemelsnaam schrijven over dit landje? Als alles hierover al geschreven en gezegd is en ik alleen maar in clichés kan vervallen. Een land waar de Walen bang zijn van de Vlamingen die in hun ogen allemaal Vlaams Belangers zijn, en allemaal  hartstikke fout waren tijdens de oorlog! En de Vlamingen die dan weer bang zijn van de Walen, omdat ze in hun ogen arrogant zijn en profiteurs, die niet willen werken. En wat moet ik vertellen over de taalgrens, die Walen en Vlamingen van elkaar scheidt, een onzichtbare grens zonder prikkeldraad, zonder muren....... Wat moet ik nu schrijven over die engegriezelpolitiekers waar ik zo'n hekel aan heb? En die altijd weer uitgaan van hun eigen enge rigide bekrompen perspectieven, van het altijd eigen gelijk en daarbij altijd weer hun eigen bekrompen normen als enige juiste willen stellen….. Alleen dat het jammer is...

27-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo’n 20 jaar geleden gekregen, een stekje toen nog. Vanaf dag één wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en groeide en vele jaren zag ze er nog steeds even gezond uit. Om haar klein te krijgen verwaarloosde ik haar opzettelijk,“Vergat” haar water te geven en weigerde ook maar één woord tegen haar te spreken.Maar ze groeide en groeide maar door... En waarschijnlijk zou ze mij wel overleefd hebben. Dit is echter niet gebeurd. Afgelopen zomer tijdens de schilderwerkzaamheden van mijn woonkamer heb ik ze buiten gezet,om de hoek, uit het zicht en “vergeten”  haar weer binnen te halen toen het kouder werd. Ze heeft de winter niet overleefd….*

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De telefoon ging om iets na 3.00 vannacht ten "Huize Loewiesa". Een paar maanden geleden had het geluid van de telefoon, nog hetzelfde effect als een tikkende tijdbom. Nu draaide ik mij nog eens om en met het kussen op mijn hoofd vroeg ik mij af wie mij op dit onzalige uur  in hemelsnaam zou kunnen bellen.  De paar mensen die echt iets voor mij betekenen hebben  hun eigen belsignaal. Zelfs mijn ex schoonmoeder heeft haar eigen geluidje en die waren het niet. En ook de geheime lover die alleen in mijn dromen bestaat, en de stalkende ex die mij maanden lang s’nachts belde kwamen even in mijn gedachten. Woorden als “ I wish you where here”  of  “ bitch” maken niet altijd een verschil.  Ook callcentra bellen altijd op lastige uren, maar naar mijn weten nooit ‘s nachts. Ooit heb ik het zelf eens gedaan, telemarketing, toen ik wanhopig op zoek was naar een nieuwe job en besloten had om het even wat aan te nemen. Mijn carrière als televerkoopster heeft trouwens maar een week geduurd, want zó wanhopig was ik uiteindelijk ook weer niet. Misschien gewoon iemand die een verkeerd nummer had ingetoetst? Ik heb nog een uur liggen denken, toen ben ik opgestaan om te kijken welk nummer er op het toestel stond.  Het was een privénummer. Verdorie, nu weet ik nog niets…

23-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze zitten er weer, beneden aan de Amsterdamse seniorenflat waar mijn vader woont,  nu het weer wat beter wordt. Ze zitten op bankjes of op hun bejaardenscooters voor de flats in het zonnetje, hangouderen, hoewel sommigen gewapend zijn met een stok, zijn ze niet zo gewelddadig, niet zo bedreigend, maar vaak net zo verveeld en boos als hangjongeren. Boos op de politiek, boos op de gemeente en boos op de jongeren.  Want vroeger was alles beter, het komt door Europa, de Euro en Amsterdam is Amsterdam niet meer……  en het komt allemaal door “hullie”….! Er wordt niet alleen op alles gekankerd, er wordt gelukkig ook nog gelachen. Amsterdamse gein, waar je beroerd van wordt, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Af en toe is het een gevecht met in elkaar vastzittende wieltjes van rollators en rolstoelen in de lift, want ze hebben allemaal haast en willen allemaal de eerste zijn. En soms ben ik blij wanneer ik zonder kleerscheuren weer buiten sta. “Ik krijg een scootmobiel “ verteld mijn vader die slecht ter been is ”hij is al aangevraagd, die van de bejaardenzorg vind dat ik meer naar buiten moet”. “Doe maar voorzichtig” raad ik hem spelbrekerig aan, want ik heb al diverse oudjes met die scooters  griezelig door de bocht zien scheuren,  “Oh die gaan niet zo snel hoor” zegt mijn vader,  en dan vervolgt hij, met twinkelende ogen “ Maar ik ga hem wel laten opvoeren….”

21-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is Paasvakantie, en kleindochter Camille is een paar dagen bij mij. Zij gaat sinds december naar het eerste kleuterklasje, en dat is goed te merken. Hoewel haar mama en ik het volhouden om uitsluitend Nederlands met elkaar en tegen haar te praten heeft het Frans dat hier de dagelijkse spreektaal is de overhand gekregen,  Het is ongelofelijk hoe snel een kind een taal kan aanleren, zonder beschaamd te zijn om fouten te maken. Weg is “mademoiselle non” van een jaar geleden. Op de kleuterschool zijn er nieuwe uitdagingen, meer prikkels, er is meer te doen en te beleven dan in de crèche. Haar poppen worden heel streng toegesproken en voor het minste geringste in de hoek gezet.  Binnen het uur, is mijn woonkamer veranderd in het slagveld van Attila, hebben we getekend en gekleurd, ben ik op mijn vingers getikt, wanneer ik Mickey een groene broek geef  i.p.v. een rode “ooooh domme oma,”schudt ze haar hoofd om zoveel domheid. In discussie gaan met mijn kleindochter en zeggen dat de rode broek in de was is, heeft geen zin, en ik geef het op, Mickey krijgt als nog een rode broek.  Daarna wordt er geboetseerd met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een raar luchtje uit een potje “Papa….il est faché, il n’est plus mon copain” verteld ze me ineens onder het rollen van iets dat op het lijf van een roze olifant moet gaan lijken. Waarmee mijn aandacht meteen is getrokken en de “boosaardige schoonmoeder” in mij even wakker maakt, want wie weet wat voor “leuks”  ik hier nog te horen krijg ;-) “Waarom is papa boos en waarom is hij je vriend niet meer?” vraag ik haar. “Hij wil niet naar het ….zand, met mama en mij” klaagt zij , maar dan in het Frans..  Ik begrijp dat ze met zand, het strand bedoeld, “Misschien vind papa het nu nog een beetje te koud, en het is heel, heel ver rijden met de auto, weet je?” probeer ik te bemiddelen. “Bovendien ga je binnenkort naar Plopsaland en dat is ook vlakbij de zee”  (want daar had ik haar mama en papa laatst over gehoord)….Doe ik er onpedagogisch nog een schepje bovenop en ze begint meteen te roepen: “Plop, Plopperdeplop kabouterdans, kabouterdans!!!   “Maar wat is binnenkort,  als je een klein meisje van bijna 3 bent? En wanneer is het nu juist die ene zomerse, zonnige kabouter Plopdag? “Papa is lief hè …oma?” zegt ze,  content op z’n Frans… Eén probleempje is voorlopig  opgelost.

15-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn moeder maakte al haar kleding, en die van mij vroeger zelf.  Vaak ging het om creaties, gemaakt uit heel donkere stoffen, materiaal dat over was van kleding voor mijn oma’s, die ze oppimpte** met kleurige patchwork applicaties en kraaltjes. Het zullen best artistieke hoogstandjes geweest zijn, maar vaak haatte ik die zelfgemaakte frutsels, want als onzeker kind wil je nu eenmaal niet anders zijn dan de meeste van je klasgenoten. Ze lagen er nog, in de kast van mijn moeders naaihoekje, de doosjes met  allerhande glinster dingetjes, gekleurde biesjes, restjes wol, dozen vol knopen en andere frutsels en daar tussen de zakjes met gekleurde kraaltjes lag een mysterieus zakje met een al even mysterieus wit poedertje. “Djiezus mam, waar hield jij je nog mee bezig?” Flitste het even door mij heen. Zou ik er eens aan proeven? Zoals ze wel doen in films, niet goed wetend wat je dan eigenlijk moet proeven. Het smaakt bitter had ik ooit gehoord. Of kieperde ik het mysterieuze goedje maar meteen door de wc…..? En toen zag ik hem in een hoekje, verdekt opgesteld achter in de kast…. De rokspuit….

**de jurkjes en de rokjes 

13-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden een meisjesdag ingelast. Mijn twee zwangere dochters, kleindochter Camille en ik. Mijn oudste, die nu  7 maanden ver is, begint last van nestdrang te krijgen en zat er eventjes helemaal  door. Hun pas aangekochte huis is een bouwput en lijkt in de verste verte nog niet op wat zij in het oog hebben. De toestemming voor de verbouwing aan de voorgevel heeft op zich doen wachten. En dan was er die sneeuw afgelopen winter waardoor er niet gewerkt kon worden. Een aannemer die af en toe, Oeps, een afspraak vergeet. Thuis wordt er alleen nog gesproken over betonvloeren, allerlei soorten mortel, dragende muren, isolatie, afvoerbuizen,  een of twee polige schakelaars, en hoog rendement glas…   Bovendien is er een paar weken geleden ingebroken in hun huidige woning in Bergen, toen ze een paar uurtjes weg waren om ergens een pizza te gaan eten. Het idee dat je komen en gaan blijkbaar wordt geobserveerd, en dat iemand in je spullen zit te graaien en je veilige huis eigenlijk helemaal zo veilig niet blijkt te zijn,  is niet echt aangenaam. Er is overigens “maar” 200 euro verdwenen uit een la. Waarschijnlijk is de dief, want men gaat er van uit dat het er maar één was, betrapt, en op de vlucht geslagen, omdat ze redelijk vroeg weer terug waren. Afspraak  dus in Bergen bij mijn oudste dochter, waar wij zouden gaan shoppen, en ons alleen maar met babyspulletjes en andere vrouwvriendelijke dingetjes zouden bezig houden. Maar eerst moest mijn kleindochter Camille het beginnend buikje van haar mama vergelijken met  het al wat dikkere buikje  van “tata”. En toen keek ze naar mijn buikje dat ik expres eens extra naar voren duwde, Omaaaaaaaaaaa bébéééééééééé????  Vandaag heb ik geen tijd!!!!   En ik heb nog van die lekkere paaseitjes over, maar morgen..... misschien... dat ik dàn weer eens een paar buikspieroefeningetjes zal doen…

11-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het zal in de jaren 60 geweest zijn, dat mijn moeder zich dit stukje vernuft aanschafte. Het merk bestaat al lang niet meer en is ondertussen  een soort van collectoritem geworden. Een Italiaanse super-de-luxe- naaimachine, waar je zo’n beetje alles mee kan doen, behalve espresso’s maken en nog een paar andere functies die mij wel van pas zouden komen. Maar eerst moest er een nieuwe stekker aan, want in Nederland zit de aarde aan de zijkant van het stopcontact en niet zoals in België met een uitstekend pinnetje. Bij het aanzetten van de machine begon het ding ook nog eens vreselijk te roken en zag ik mijn toekomstige hobby al letterlijk en figuurlijk in rook opgaan. "Oh jeetje!" Het ding was immers in geen jaren meer gebruikt. Maar zou volgens mijn vader nog prima werken. Misschien was het stof?  Of wie weet; was er een muizenfamilie ingetrokken en had er hun vaste verblijfsplaats van gemaakt? En was ik ze, (och arme) door het aanzetten van de machine aan het uitroken. Of het kon nog erger, straks zat ik met een nest geschroeide muizenkadavertjes. Het bleek gelukkig alleen maar om een rubberen ring te gaan, die versleten en volledige gerafeld was en waarmee ik naar een lokale naaimachineboer trok. Het euvel is opgelost. En ik ben vertrokken…..de gebruiksaanwijzing bij de hand!  Mijn moeder heeft vroeger regelmatig, pogingen gedaan om van mij een “handig meisje” te maken. Maar ik had een “zware voet”. Met 150 km per uur vloog ik door de bocht. “rustig, rustig, recht stikken!” riep mijn moeder dan wanhopig, maar ik had geen geduld en zij had geen geduld. En zo is mijn carrière als naaister gestopt nog voor ze begonnen was.

En dan eindelijk de overgordijnen gestikt, die ik verleden zomer op maat geknipt en “provisorisch definitief” geregen en zo opgehangen had. Ze hingen toen al goed, maar nu hangen ze toch een ietsiepietsie beter.

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De machine, die U, Mevrouw, hebt aangeschaft, is een pronkstuk, een prachtig product van de hoogontwikkelde Italiaanse industrie.*** Ook aan het uiterlijk, de vorm en de kleuren, is door de beste ontwerpers op het gebied van industriële vormgeving de grootst mogelijke zorg besteed. Wij feliciteren U met Uw keuze!  Zo begint de gebruiksaanwijzing van wat sinds kort mijn nieuwe hobby is. En nu is het maar hopen dat, na het bestuderen van de aanwijzingen in het bijhorende boekje en alle “geheimen” en technische mogelijkheden van dit vernuftige machientje te hebben doorgrond. Zodat ik… alweer volgens de gebruiksaanwijzing:  mijn eigen vindingrijkheid en fantasie op de vrije loop kan laten en mijn scheppende geest nu eindelijk eens kan ontwikkelen en tot uitdrukking kan laten komen!!!
 *** “se non è vero, è ben trovato!”.... Nou, ik ben benieuwd…

07-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ruzie

Ik heb ruzie met mijn vriendje
om een stukje veterdrop,
want dat wou hij niet verdelen
en toen gaf ik hem een schop.

Ik heb ruzie met mijn vriendje,
daarom speelt hij verderop;
nu zit ik me te vervelen…
om zo’n stukje veterdrop.

Nannie Kuiper

02-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken waren er dagen dat ik mij met moeite mijn bed uit sleepte , en was ik het liefst onder mijn dekbed blijven liggen. Gewoon  stil blijven liggen met gesloten ogen en wachten tot het weer  over zou gaan.  Eerst was er mijn lief die mijn lief niet meer is en die ik bij momenten nog vreselijk miste. Dan was er de ziekte en uiteindelijk de dood van mijn moeder, het  immense verdriet van mijn vader, en dan was er ook nog die ene vriend, in wiens vriendschap ik een tijdje geloofd had ............Heel langzaam gaan mijn ogen weer open, na een lange onrustige winterslaap…. De struiken en bomen staan weer in knop, de krokusjes in mijn tuin zijn ondertussen al weer uitgebloeid, en is het nu de tijd van de narcissen….

01-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn van die dagen…..Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat, ‘s morgens om half 7 al helemaal  als vanzelf tot aan je voeten stroomt.  Toen ik deze morgen mijn keuken binnen kwam voor mijn dagelijks ochtendritueel in de vorm van een kopje  wakkermaakkoffie voelde ik het direct; natte voeten!  De schuldige,  stond in al zijn  onschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de abnormale laag water in zijn binnenste. Na de machine  leeg gepompt te hebben, het filter onder aan de machine schoongemaakt en de nog steeds druppende toevoerkraan naar het apparaat afgesloten te hebben (want het is nu eenmaal een feit dat het een stuk lekkerder dweilt als iemand de kraan even dicht doet) in de hoop het euvel hiermee opgelost te hebben. Heb ik mijn zoon, die nog lag bij te komen van dat ene gestreken  hemd van de vorige dag,  zijn bed uitgetrommeld. Want op dit soort momenten trekt mijn geëmancipeerde ikke zich weer heel even terug! Onder een luid protesterend “Moet dat nu echt? Ik begin vandaag een uurtje later!”. Deze dag dus begonnen met het versleuren van diverse huishoudelijke apparaten om al dat water te hozen. De keuken in "Huize Loewiesa" lag er om half 8 deze morgen in ieder geval weer eens proper bij…

29-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zit met een ei al een tijdje

En eigenlijk wil ik het kwijt

Misschien dat ik het dump met Pasen

Dat lijkt mij de juiste tijd

26-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het zoals het gaat met mannen die nog niet zo heel lang geleden hun partner hebben verloren na er bijna een mensenleven mee samen geweest te zijn. Af en toe verzucht hij: “waarom heeft Hij daarboven het nodig gevonden haar al tot zich te roepen? Zij had toch nog hier kunnen blijven, hier bij mij,  dan waren we later samen gegaan…

Hij vult zijn dagen met het maken van de onafgemaakte kruiswoordpuzzels in de boekjes van mijn moeder en heeft  het, volgens zijn zeggen, druk met na te denken wat hij die dag zal gaan eten. “Ik heb me hier vroeger nooit mee bemoeid”, verteld hij mij. Zoals de meeste mensen van zijn generatie waren de rollen strikt verdeeld en zorgde mijn vader alleen voor de centen, was in mijn herinnering, wel eens een enkele keer met een schroevendraaier of een hamer in de weer.  Tekende mijn meestal slechte schoolrapporten en kwam mij, als mijn persoonlijke  lijfwacht  vaak “veel te vroeg” ophalen van schoolfeestjes. Mijn moeder hield zich dan weer uitsluitend bezig met het tot in de perfectie reilen en zeilen van de huishouding. Ineens vraagt hij mij,  als ik zijn overhemden sta te strijken, hoe het strijkijzer werkt.  “Niet dat ik van plan ben om te gaan strijken” zegt hij meteen geschrokken, wanneer ik hem voorstel het eens met een zakdoek te proberen.

Weer thuis, komt mijn 19 jarige zoon aan met één van zijn hemden. Hij is uit geweest afgelopen vrijdagavond en heeft voor het weggaan 4 hemden gepast, gekeurd, getest, weer uitgetrokken en alles op een “keurig” hoopje voor zijn kast laten liggen. “Mam, kun je die even strijken? Het is wat gekreukeld!” probeert zoonlief, die ondanks het feit dat ik hem, toen hij 4 jaar was, (net als zijn twee zusjes) al  zak en theedoeken liet strijken, onder het motto: "jong geleerd is oud gedaan" Dezelfde, waarschijnlijk toch genetisch bepaalde trekjes als zijn opa bezit. Zijn vraag is echter tevergeefs, want ik ben wel goed, maar nog niet helemaal gek."Je weet waar de strijk attributen staan!“ wuif ik naar hem, terwijl ik mij op de bank voor de televisie installeer met een lekker kopje thee en begin te zappen…

24-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Als je op het Brusselse Zuidstation een internationaal treinkaartje wilt bemachtigen. Moet je  eerst naar de daarvoor bestemde balie van internationale reizen. Om te beginnen mag je de taal kiezen. Hiervoor druk je op een van de schermen die bij de ingang van dit lokaal opgesteld staan. Daarna kies je de bestemming van je reis, waarna het apparaat vervolgens een volgnummertje uit spuugt, waar mee je, goed oplettend, op de steeds wisselende volgnummers op de schermen boven de balie, het best op een strategische plaats in de ruimte voor de loketten gaat staan. Hoewel ik zelf in redelijke vorm ben en niet belast ben met allerlei kwalen waardoor ik niet goed uit de voeten kom. Lukte het mij afgelopen vrijdag niet om vanuit mijn strategische positie, mij binnen de 1 seconde  (???) naar de balie van de internationale verbindingen te begeven.  “U ben te laat!!! U moet sneller komen ”zei de internationaletreinkaartjesverkoper die er duidelijk plezier in had:  “Ga terug naar start! U krijgt geen treinkaartje!” -klonk het nog net niet- .... Maar het scheelde niet veel…

Catergorie: treinreisperikelen

22-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het wordt weer eens tijd voor een logje. Ik was heel blij met de reacties en met de leuke mailtjes die ik de afgelopen weken van een paar van mijn virtuele vrienden heb gekregen, met als belangrijkste doel mij weer aan de praat te krijgen.  Want waarom zou ik in hemelsnaam stoppen met iets dat ik leuk vind?

De laatste maanden reis ik regelmatig per trein van Brussel naar Amsterdam. Heel toevallig ben ik laatst eens in een stiltecoupé terecht gekomen. Op de ramen zijn stickers geplakt "Silence S Stilte”. Die duidelijk moeten maken dat hier niet gepraat mag worden. Er mag ook niet geritseld worden met kranten en elke kuch, proest of hoest en ook de passage van de man met de “kartonnenkoffiesmaakkar”  kan rekenen op kwade, verstoorde blikken van sommige medepassagiers.

Dat het een stiltecoupé was kwam ik pas te weten, toen mijn gsm in mijn tas begon te zoemen. Het was mijn zoon, die ik, die morgen, toen ik in alle vroegte vertrok nog niet had gezien. Hij vroeg waar ik zat en of alles goed ging.  Want het was in die week na de treinramp bij Buizingen. Heel de “dorsale Wallonne” was in de war, en ik had er bijna 4 uur over gedaan om van mijn woonplaats in "Le Hainaut" in Brussel te raken. Op de bank naast mij zat een man gebaren naar mij en het raam achter mij te maken. Eerst dacht ik nog, dat er misschien  een of ander griezelig buitenaards wezen of iets anders van dien aard achter mij zat. Toen ik de "S" op de ruit zag, viel langzaam mijn Eurootje! “Ik bel  je straks wel even terug” fluisterde ik, toch wat geschrokken, naar mijn zoon. Mij voornemend om de volgende keer goed op te letten waar ik ging  zitten. Want het “gebep’ van andere reizigers hindert mij niet en kan bovendien soms zeer inspirerend zijn. Ik keek nog eens naar de man die met een chagrijnig  gezicht zijn ogen had toegedaan. Zijn geschoeide voeten ongegeneerd op de bank voor hem…….  Nog tot twee stations verder, net gedaan... of ik me niet zat te ergeren…..

Catergorie: treinreisperikelen

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

16-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik voelde het meteen deze morgen toen ik wakker werd. Het was niet eens de moeite om in de spiegel te kijken; Niet dat ik dat ooit doe, zo   ' s morgens meteen bij het opstaan, wil ik de dag niet meteen in mineur beginnen. Mijn gezicht, gloeide en kriebelde en trok. En nee, ik ben niet veranderd van dag of van nacht crème, en ook niet van wasmiddel, en nee, ik gebruik geen wasverzachters. En nee, ik heb ook geen kat meer, geen hond, geen paard, geen konijn, geen hamsters, zelfs geen man die op mijn zenuwen werkt.  Ik heb het gras niet gemaaid, en er vliegen momenteel geen pollen door de lucht. Wel lig ik 's nachts met een aan zekerheid grensende hoogstwaarschijnlijkheid,  met miljoenen andere levende wezens* in mijn bed. Ranzige gedrochten die alles behalve aantrekkelijk zijn als je hun foto ziet, en die ook nog eens over een compleet spijsverteringsorgaan blijken te beschikken en waar je dus best niet al te lang bij stil blijft staan wil je je zelf niet de een of andere fobie aanpraten. En ja, het is koud, berenkoud en ben ik gisteravond naar het zwembad geweest, waar het lekker warm was en waar ik een paar keer met mijn hoofd onder water geweest ben, en daarna weer naar buiten, de vrieskou in!  Het zal dat dus wel zijn. Of..... ik ben gewoon allergisch aan mijzelf!!!!

*Dermatophagoides pteronyssinus

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

UPDATE...... Breaking News...........Ook mijn andere dochter en schoonzoon worden opnieuw mama en papa........ Ik word wel ineens héél erg oma

11-02-2010 om 09:53 geschreven door Loewiesa

Maar er gebeuren – en gelukkig maar- ook leuke dingen in mijn leven. Mijn oudste dochter en haar partner verwachten in juni hun eerste kindje, ik word dus oma voor de 2e keer en ik mag dus weer breien!  Als tenminste...  ik vroeger op de lagere school niet had zitten klieren, tijdens de handwerklessen die wij wekelijks hadden. Pannenlappen breien, monogrammen borduren in kruissteekjes, voor je uitzet!!! En babykleertjes naaien. Pannenlappen, ik weet het nog goed, insteken, omslaan, af laten glijden, vier recht en vier averecht. Alles trok strak en werd groezelig onder mijn zweethandjes. Ik heb ze laatst terug gevonden in de kast van mijn moeder, die pannenlappen, gele dingen met een groen gehaakt randje erom. Je ziet goed het verschil waar ik ben begonnen, en de veel lossere steken van mijn moeder die het werkje thuis voor mij afmaakte.

Roze of blauw? Dat zal nog een verrassing zijn, want ze willen het niet weten.

09-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Typisch gevalletje bus gemist”, probeerde ik nog leuker te zijn dan de deurknop. Want ik ben niet goed in die dingen. En; “er zal nog wel een bus komen... later! Zij maakt alles daar vast voor je in orde. En ach paps, je weet hoe het gaat, met die onregelmatige reistijden......”

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Prinses zoekt prins op wit paard, Prinses zoekt prins om verzorgt te worden, Dominant moedertypje zoekt mannelijk laat maar typje, Dominant vrouwmens zoekt dominant manmens om samen mee te bekvechten, Leeuwinnetje zoekt zachte stevige hand om zich te laten strelen, zweverig typje zoekt berg om rond te zweven......

“Weet je, je moet niet te lang wachten met een nieuwe partner” raadde mijn bevriende buurvrouw mij aan na het leuke weekend in "de Panne"* van een paar maanden geleden. Voor je het weet zit je vast in je eigen gewoontes en is er voor niemand nog plaats meer.

Inmiddels heb ik een lijstje gemaakt met 100 voorwaarden waar een eventuele kandidaat aan moet voldoen.......


*archief mei 2009

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 

Verbijsterd stond ik deze morgen voor de open koelkast,
 waar ik nog net een dode muis zag wegglippen achter een eenzaam doosje
minarine...

Categorie: verbijsterende verbijsteringen

03-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na het overlijden van mijn moeder zit mijn vader in een soort van “Het moet maar... overlevingsmodus”. Want natuurlijk gaat het allemaal niet echt lekker. Ook al zijn we in dit leven maar van twee dingen zeker: de dood en de fiscus. Het is niet niks, om je partner en daarmee tevens je allerbeste maatje te verliezen, na er bijna een mensen leven mee samen geweest te zijn. Het is niet niks om afscheid te nemen van een stuk van je oude leven en zo in een nieuwe situatie over te stappen. Ook al bestaat het leven uit doodgaan en geboren worden, en is de kunst van het rouwen “gewoon” loslaten en “gewoon” je neus verder achterna lopen... Het is niet niks als de toekomst als een lege eenzame donkere ruimte voor je lijkt te liggen en je iedere zin van het leven lijkt te zijn ontnomen. We bekijken samen de foto's van vroeger en af en toe lachen we ons tranen in de ogen bij het ophalen van herinneringen. Ik mis het commentaar uit de lege stoel van mijn moeder.

Ondertussen weet hij hoe de wasmachine werkt en is goed op weg om een keukenprins te worden. Hij maakt plannen voor de auto keuring en wil zelf weer naar de supermarkt i.p.v. naar de Toko uit de buurt. Bovendien zijn ze bij "Appie" weer begonnen met de voetbalplaatjes, die hij elk jaar nog steeds spaart voor zijn kleinzoon..... En dan is het: “Je moet maar zien, wat je doet met haar spullen”. Mijn moeder hield van mooie dingen en van mooie kleren en had een heuse dressing. Bij het “tigste” paar schoenen ben ik opgehouden met tellen en heb ik vertwijfeld de deur dicht gedaan....

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

"Geen terrasjes weer" las ik in mijn gastenboekje. En dat is nu juist, wat ik de afgelopen week in Amsterdam wel heb gedaan. Daarbij de Molen, aan de Zeeburgerdijk. In het zonnetje, in de sneeuw, genietend van een heel warm drankje, met een klein beetje leedvermaak gekeken naar langskomende mensen die moeite hadden zich staande te houden, vanwege de glibberige gladheid. (of was het nu gladde glibberigheid?) Af en toe kreeg ik zowaar inspiratie en kwamen er prachtige zinnen en gedachten in mij op. Had ik maar een soort van recordertje in mijn hoofd. Zodat ik ze, eenmaal thuis, door even aan mijn oorlelletje te trekken heel gewoon kon downloaden...

31-01-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nu

Ik kan je nu al zeggen

Nog voor eender wat,

dat je mijn hart allang

niet meer verlaten kan.

Tenzij heel even- zoals nu,

om wadend door m'n bloed

naar m'n hoofd te stijgen.

Dan denk ik aan je.

Zoals nu.

Stijn Vranken

22-01-2010 om 07:10 geschreven door Loewiesa

Af en toe heb ik er last van. Dan word ik even overstelpt met een heleboel zelfmedelijden en andere zieligdoenerij en word ik gedurende een tijdje heel erg depri van mijzelf. En dan weet ik niets beters dan mijn frustraties weg te vreten. Afgelopen weekend begon het weer. Met een doos pralines. Hoewel de gulle gever erbij had gezegd, dat ze zo goed waren, vond ik dat eigenlijk niet. Het waren pralines met een fruitsmaakje van binnen, omhult met een chocoladelaagje dat naar mijn smaak toch wel heel erg dun was. Toch heb ik de hele doos leeggegeten, 1 kilo! eentje per keer, (alleen om te proeven..... want ik sta nu eenmaal open voor de mening van anderen)  En wat was ik blij toen ze eindelijk op waren.
Maandag ben ik dan gaan sporten en best flink wat calorieën verbrand maar op de terug weg naar huis, heb ik weer een misdaad begaan! Samen met mijn sportvriendin stonden wij ineens, zomaar, (goh hoe zouden we hier zo gekomen zijn?) voor een frituur waar het buiten zo heerlijk rook. En vandaag heb ik besloten! -En dan heb ik toch nog een voornemen voor dit nieuwe jaar.- Want vanavond ga ik weer sporten! En op het hoofd, van dit blog. Ik doe vanaf vandaag echt alles weer heel serieus.........! Als ik sport dan sport ik en als ik dan toch weer zo nodig aan de pralines moet, dan alleen nog maar hele goeie!

21-01-2010 om 19:02 geschreven door Loewiesa

“En wat nu met opa?” vragen mijn dochters, want opa is zo vreselijk zielig , zo zonder oma. Maar opa wil niets weten van de thuiszorg. “Geen vervelende wijven in mijn huis. Hoewel die ene, die Surinaamse, die je mama soms kwam helpen, wel erg aardig was”. “Misschien, kunnen we vragen of die ene dan hier kan komen” opper ik nog even. “Je moet wel, die alarmknop dragen, en waar ligt die spray, voor het geval je hart weer raar gaat doen?” Hij moet even denken, en de alarmknop die in verbinding staat met de telefoon vind ik terug tussen een stapeltje tijdschriften.

Samen staan we voor mijn moeders linnenkast, mijn vader en ik. Een soort “grot van Ali Baba” waar ik tot nog niet zo heel lang geleden zelfs niet in mocht komen. “Laat mij dat maar doen”. Was het altijd, Bang dat mijn moeder blijkbaar was, dat dat slordige, onhandige wicht dat ik in haar ogen jaren geweest ben haar nette stapeltjes zou doen omvallen. Als kind heb ik me dikwijls afgevraagd, wanneer ze het me nu eindelijk eens zouden vertellen, wie mijn echte ouders eigenlijk waren en hoe ik in hemelsnaam bij hen was terecht gekomen...... Maar ook voor mijn vader blijkt de linnenkast een openbaring te zijn. Meer dan 65 jaar legde mijn moeder iedere dag zijn kleren voor hem klaar. Dat blijkbaar een heel normaal fenomeen was/is voor mensen van die generatie en hoogst waarschijnlijk ligt hier het geheim van een levenslang durende relatie. Blijf meesteres over de linnenkast, verstop het ondergoed en de sokken van je partner en maak hem zo, volkomen afhankelijk van jezelf. Helaas, ik ben een kattenmens..... De linnenkast heeft ondertussen geen enkel geheim meer voor mij. “Kijk papa, hier liggen de theedoeken, hier liggen de washandjes, de handdoeken, de tafelkleden”. Helemaal achterin onder een stapel zelf geborduurde tafelkleden van mijn oma, heb ik een pakje met brieven gevonden,  waarschijnlijk uit hun verlovingstijd. Ze zijn samengebonden met een wit lint. Zou ik er mijn vader naar vragen? Misschien -en dat zou eeuwig zonde zijn !!!- Gooit hij ze wel weg, zoals hij na het overlijden van mijn broer, in zijn immens verdriet, een doos met vakantiefoto's van vroeger weg heeft gegooid, zonder er naar te kijken. (Alleen, auw! 1 klein detail,  ik stond ook op die foto's.) Voorlopig heb ik ze weer teruggelegd, daar waar ze lagen.....

19-01-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

13-01-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

1920-2009


 

Regelmatig maakte ze ons de laatste tijd eens aan het schrikken.* En ook nu hoopten we dat het weer zou meevallen. Want een moeder wil je immers je leven lang houden. Maar deze keer was het menens. Even voor de jaarwisseling, is ze thuis, in haar slaap overleden.

*archief 31/08/2009

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa