|
Het wordt weer eens tijd voor een logje. Ik was heel blij met de reacties en met de leuke mailtjes die ik de afgelopen weken van een paar van mijn virtuele vrienden heb gekregen, met als belangrijkste doel mij weer aan de praat te krijgen. Want waarom zou ik in hemelsnaam stoppen met iets dat ik leuk vind?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De laatste maanden reis ik regelmatig per trein van Brussel naar Amsterdam. Heel toevallig ben ik laatst eens in een stiltecoupé terecht gekomen. Op de ramen zijn stickers geplakt "Silence S Stilte. Die duidelijk moeten maken dat hier niet gepraat mag worden. Er mag ook niet geritseld worden met kranten en elke kuch, proest of hoest en ook de passage van de man met de kartonnenkoffiesmaakkar kan rekenen op kwade, verstoorde blikken van sommige medepassagiers.
Dat het een stiltecoupé was kwam ik pas te weten, toen mijn gsm in mijn tas begon te zoemen. Het was mijn zoon, die ik, die morgen, toen ik in alle vroegte vertrok nog niet had gezien. Hij vroeg waar ik zat en of alles goed ging. Want het was in die week na de treinramp bij Buizingen. Heel de dorsale Wallonne was in de war, en ik had er bijna 4 uur over gedaan om van mijn woonplaats in "Le Hainaut" in Brussel te raken. Op de bank naast mij zat een man gebaren naar mij en het raam achter mij te maken. Eerst dacht ik nog, dat er misschien een of ander griezelig buitenaards wezen of iets anders van dien aard achter mij zat. Toen ik de "S" op de ruit zag, viel langzaam mijn Eurootje! Ik bel je straks wel even terug fluisterde ik, toch wat geschrokken, naar mijn zoon. Mij voornemend om de volgende keer goed op te letten waar ik ging zitten. Want het gebep van andere reizigers hindert mij niet en kan bovendien soms zeer inspirerend zijn. Ik keek nog eens naar de man die met een chagrijnig gezicht zijn ogen had toegedaan. Zijn geschoeide voeten ongegeneerd op de bank voor hem
. Nog tot twee stations verder, net gedaan... of ik me niet zat te ergeren
..
Catergorie: treinreisperikelen
|