De ochtendwandeling. We zijn bijna thuis waar de koffie op mij wacht, al zal ik die wel zelf even mogen zetten. Het laatste stukje van de weg strekt zich uit langs huizen in aanbouw, skeletten van toekomstige levens. In de verte bewegen donkere gedaanten.  Hoe dichter ik kom, hoe meer de vormen zich aftekenen. Pas wanneer we er bijna zijn, herken ik de vertrouwde houding: Jehova’s getuigen. Ze zijn met zes en staan ruggen naar ons, alsof ze een geheim beraad houden.

Wanneer Cesar en ik langs het groepje lopen, draaien ze zich, als afgesproken allemaal in één ruk om. “Coucou c’est nous” klaar om hun boodschap van Bijbelse waarheden te delen.

Ik lach, beleefd. Cesar bekijkt de dames van Jéhova niet eens en loopt door. “Mag ik hem eens aaien?” vraagt één van de getuigen. Maar ondertussen ken ik alle trucen, terwijl de een aait, smeert een ander je een “Wachttoren” met goed nieuws van Gods Koninkrijk aan. “Hij is niet geïnteresseerd, dus liever niet” zeg ik met dezelfde vriendelijke lach, twee vliegen slaand in één klap wandelen wij verder, de koffie al in gedachte dampend.

12-12-2025 om 11:52 geschreven door Loewiesa

 Ik zocht op het internet naar informatie over een eventueel weekendje ergens naartoe. Ik dacht ik kijk ook nog even op TripAdviser waar de toegang mij geweigerd werd met de volgende reden: “U bent geblokkeerd daar u bovenmenselijk snel surft”. Verbouwereerd keek ik naar mijn scherm en naar mijn armen en naar mijn benen, ik keek zelfs even in de spiegel.

Was dit mijn eigen Verwandlung? Begint het zo...? Niet wakker geworden als kever maar als een robot die droomt van een weekend even weg.

04-12-2025 om 08:51 geschreven door Loewiesa

En ineens schoot Mrs. Adams mij te binnen. Ik kwam vandaag tijdens de “honduitlaatwandeling” langs haar vroegere huis. Tijdens dat heel bijzondere covidjaar 2020 viel ze in de prijzen. En is niet meer. Haar heb ik leren kennen aan de schoolpoort waar mijn zoon en haar dochter school gingen. Ze had indertijd een wilde bos ravenzwart haar, een wit gelaat en felrode lippen, vandaar mijn bijnaam voor haar. 

Op een dag kwam ze op hoge poten naar mij toe: ”Jouw man heeft mij in een restaurant laten zitten” beet ze me toe. “Wat doe jij met mijn man?” wilde ik vragen, maar hield mij in, want hij was immers mijn man niet meer. En mocht doen wat hij wilde. “Oh ja?” vroeg ik nieuwsgierig wel zin in een “lekkere” roddel. “Ja” zei ze, ik was hem tegengekomen in La Louvière en had hem gevraagd wat hij daar deed. “Ik ga iets eten” had hij geantwoord en of ze zin had om hem te vergezellen.

In het restaurant had ze het duurst op de kaart gekozen en toen het dessert genuttigd was, stond “mijn man” op om een pakje sigaretten te gaan halen en is nooit meer teruggekomen.

“Tja” zei ik “wat kan ik zeggen”. Ik begreep haar verontwaardiging en liet het verder voor wat het was, want zo is het leven, sommige mensen verdwijnen zoals ze binnenkomen en sommige rekeningen worden nu eenmaal nooit betaald.

03-12-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogerke heb ik sinds het covidjaar 2020 niet meer gezien, net als Cindy en Maria. Cindy was nog jong, ze zat ooit bij mijn dochters op school en was een meisje dat altijd een beetje buiten de groep viel. Ze was gezakt voor het eindexamen en durfde dat thuis niet te vertellen. Toen kwam de proclamatie, ze liet haar moeder komen. “Moet je horen mama, stel je voor: haar moeder wist van niets! “Riepen mijn dochters verontwaardigd “gelukkig dat wij thuis alles durven te zeggen”. Ik weet nog hoe ik op dat moment meeleefde met de moeder maar ook met haar dochter.

En ook Maria is in dat vreemde jaar verdwenen. Wij maakten kennis op een speelplein, waar ik mijn zoon die toen nog een zoontje was op het houten klimrek liet klimmen. Zij was daar met haar kleinkinderen. Zij was Italiaanse en sprak met dat warme melodieuze Italiaans accent, dat mij soms het gevoel gaf dat ik zelf Italiaans begreep en het zelfs sprak. We kwamen elkaar ook later regelmatig tegen en soms dronken we samen een kopje koffie en maakten een praatje. Dan bewonderde ik haar nieuwe blouse van 5 € die ze uit de rekken van het plaatselijk O.C.M.W had gehaald. Ze gniffelde, “moet ik niet aan mijn kinderen zeggen, want die zouden het afkeuren”. En ze toonde trots haar nieuwe jas van 10 euro: “die laat je toch niet hangen?”

Vandaag in 2025, merk ik dat zulke ontmoetingen mijn pen blijven voeden. Ze keren terug in mijn herinneringen en dus ook op mijn blog. Kleine kronieken van mensen die mijn pad ooit kruisten en mij leerden dat zelfs een jas van tien euro een verhaal kan zijn.

02-12-2025 om 11:04 geschreven door Loewiesa

Laatst met een buurvrouw kwam ons gesprek op Rogertje, Rogertje is al een tijdje niet meer. Toen, op 28/10/2011 schreef ik dit:

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen en had gezegd: “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest. Rogertje is een stuk in de zeventig. Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort situaties. En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken.

Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten en dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. 's Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer hetzelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, "dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door.

“ ‘s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. Maar…” zo gaat Rogertje verder: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag, dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terugkom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer “.

Hij leunt eens achter over in de zetel, kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug, pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt: “Roger, ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vindt?” Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af en ik, de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

wordt vervolgd...

01-12-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Yes! De cursus "Hoe jaag ik de bezoekers weg van mijn blog” werpt zijn vruchten af. Geen enkele reactie op de meeste van mijn laatste schrijfsels sinds mijn herrijzing. Zelfs de spammers blijven weg.

Wilt u ook een reactievrij blog? Volg dan deze gouden tips: Schrijf vooral niet over uw triestig leven. Vermijd elk woord over ziektes, houten benen, glazen ogen of andere protheses. Schrijf niets over ophanden zijnde operaties. Want voor je het weet krijg je reacties als “Oooh dat is niets, een fluitje van een cent of: dat heb ik ook, maar dan vele malen erger.” 

Schrijf niet dat u in één jaar tijd tweemaal wees geworden bent en tweemaal weduwe en één keer bijna. Schrijf niet, dat u zich na zoveel ellende hebt laten hypnotiseren. 

Schrijf niet dat u een erfenis heeft gehad en u uw geld graag wil wegschenken. Vraag vooral niet om suggesties. 

Zwijg als vermaledijde Neder-Waalse of als Waalse-Nederlandse "dans le fin fond de Wallonie" over het feit dat u uw “gansch leven” geleefd heeft van een uitkering, uit pure luiheid, uiteraard, want dat is wat men graag gelooft. Voor u het weet roept half Vlaanderen “Ge zijt ne vuile profiteur!” Zwijg sowieso als ge ne ‘Ollandse zijt!

En schrijf niet dat u een eenzame, rijke, nog best doenbare weduwe bent die hoopt ooit nog de ware te ontmoeten. Want de volgende dag zit uw mailbox vol met meelevende mannetjes op zoek naar een poetsvrouw, een verpleegster en als het even kan: een k* die kan koken.

Nog een allerlaatste tip: Gebruik woorden als “Vermaledijde” ipv vervloekt, verwenst of verdomd. En oh ja… gebruik een lettertype dat niemand kan lezen, bv: Comic Sans MS in fluoroze op een zwarte achtergrond!

Disclaimer voor de letterlijke lezers: deze tekst is geschreven in de geest van ironie en zelfspot. Wie zich aangesproken voelt, mag dat gerust zijn. Mij kan het niets schelen.

ETM et merde !

29-10-2025 om 08:48 geschreven door Loewiesa

Ik hoef geen Christen te zijn om stil te worden in een kerk, een kerstliedje mee te neuriën of mijn naasten lief te hebben. Ik hoef geen moslim te zijn om te genieten van tajines, Marokkaanse koekjes, Turks gebak en de sierlijke lijnen van islamitische kunst. Ik hoef geen jood om klezmer muziek te waarderen of een menora in mijn huis te hebben. Geen heks om de Wet van Drie te respecteren en geen boeddhist om vrede te voelen bij het serene gezicht van  een Boeddhabeeld.

Zondag bezocht ik met een vriendin het Tibetaans Instituut in Hoei , waar zondag het Feest van het Boeddisme werd gevierd. Op blote voeten betraden we de grote tempel van een conferentie getiteld : Wat is geëngageerd boeddhisme?

(n.v.d.r. Een onopgevoed joch, erfelijk belast door al even onopgevoede moderne ouders zorgde voor de nodige afleiding door constant te lopen klieren.) 

Na een Tibetaanse maaltijd, waarvan ik slechts de helft at , wegens plotseling geen trek meer,  wellicht nadat ik de maaltijd, volgens Boeddhistische gewoonte (een ietsie teveel) aandacht had gegeven, namen wij deel aan een inleiding tot meditatie.

Op een matje, rug koninklijk gestrekt , benen in een halve Lotushouding (n.v.d.r. wat op zich zelf al een héle uitdaging is) naast een pluizige dame in een gebatikte flodderbroek en een kaalgeschoren zwever met zweetvoetenlucht. Ik focuste op mijn ademhaling op het "nu" en het "zijn." Niet gemakkelijk voor iemand die stijf van de stress staat, maar een makkie voor uw jonge vijftigster , onder invloed van het groen- gele pilletje.* De ware kunst?  Op een elegante manier weer recht te komen.

Bij het verlaten van de tempel werden wij haast opzij geduwd  door  een groep andere gehaaste toekomstige "verlichten" en reeds "verlichten" met zo te zien, maar een heel bescheiden lichtje in. Mijn vriendin beelf met haar schoenen  vastzitten in haar  (te) lange wijde flodderbroek en donderde de onderste treden van de trap af "Misschien hebben je engelen (mijn gelovige vriendin heeft er twee, die altijd met haar meegaan) je een duwtje gegeven omdat je "vreemd" ging" grapte ik in een mislukte poging om leuk te zijn. "Nee" antwoordde mijn gelovige vriendin licht geïrriteerd "Dat doen mijn engelen niet" 
 
(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een lange weg te gaan!)

groen- gele pilletje.* = Prozac

09-09-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen ga ik, hunkerend naar een schop onder mijn kont of een knuffeL (of andersom) bij mapsy. Het is erg prettig om een uur lang tegen iemand te praten zonder je af te vragen hoe het met de ander gaat. Het gaat overigens al een stuk beter sinds ik die groen en gele capsules slik die mijn dokter mij voorschreef. Ik word niet meer afgeleid door trieste gedachtespinsels die ongevraagd mijn hoofd binnendringen en door mensen die alleen maar als stoorzender fungeren.

De schop onder mijn kont krijg ik therapeutisch en de knuffel….? Sinds het gebruik van die pilletjes maal ik daar niet meer om. Mijn libido is gezakt naar mijn kleine teen. Ik krijg zelfs geen kippenvel meer bij het horen van een goed song (n.v.d.r. al is het goed mogelijk dat er tegenwoordig gewoon geen goede songs meer zijn, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft zelfs geen zin in chocola en dat wil wat zeggen voor een chocoladejunk) Verder loop ik de hele dag met een lach op mijn smoel en weet je wat? De halve wereld lacht vrolijk terug! Joepie, wat is het leven mooi, met een paar schuiven dicht.

Ik heb weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Een paar weken geleden ben ik hem eens onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen.

Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken.. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."

Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn dokter of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing weer herroepen.

Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom. En tegen die emoties zijn mijn pilletjes niet bestand en prikken dwars door mijn oh zo dunne, kwetsbare muurtje….

03-09-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

(Niet voor gevoelige zieltjes.)

Mijn vriendin heeft behalve een directe lijn met die van hierboven ook connecties met anderen met  bijzondere gaven (n.v.d.r. vandaar haar affiniteit met Uw jonge gedachtespinnendevijftigster.) En zo kreeg ik als verjaardagscadeau afgelopen vrijdagmiddag een "soin quantique" aangeboden. Het is iets mystieks en heeft te maken met energie en stralen. "Met alle Chinezen, maar niet met den deze…."Ik hoor het sommige blogvriendjes al roepen…

Maar Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is altijd in voor een geintje en zolang er geen geesten worden opgeroepen en zolang het geen pijn doet vind ik alles best. Heb ik al eens verteld van de eerste nachten die ik in het huis van mijn ex doorbracht en een entiteit heb waargenomen op het voeteneind van het bed? De geest en ik hadden echter geen van beiden zin in een praatje of een nadere kennismaking en toen mij 's morgens gevraagd werd of ik goed had geslapen en ik zei dat ik "vreemd had gedroomd" vertelde mijn ex over de spirituele zaken waar zijn ex vrouw zich mee bezig had gehouden en dat zij met een paar vriendinnen zelfs aan "glaasje draaien" had gedaan met de bedoeling de geesten van overledenen op te roepen en dat er waarschijnlijk na het "afsluiten" van dit niet ongevaarlijke spelletje eentje is blijven zweven, in dit geval, zitten op het bed. 

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar ex vervolgens de hele bovenverdieping volledig laten opruimen en reinigen inclusief het verwijderen van het (hele lelijke) behang (3 lagen) en de (afschuwelijke) vloerbedekking. Ik heb niks tegen (echt) antieke kasten of tafels maar kamers met antieke of gewoon oude bedden waarin mensen ziek zijn geweest en zijn gestorven zijn beladen en niet mijn ding.

Deze keer was het mijn beurt om "gereinigd" te worden. Na een korte intake waar de vrouw vroeg wat ik precies wilde (mijzelf bevrijden van het "Assepoestersyndroom" waaraan ik volgens mapsy zou lijden. Iets met grenzen, onafhankelijkheid, zonder de mensen van wie ik hou en degenen die echt van mij houden daarmee te verwaarlozen.) Werd er besloten mijn chakra’s eerst te ontdoen van resten ex…

Wordt wel eens vervolgd

11-08-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-08-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Alles is beweging en het leven gaat verder zoals men dan meestal zegt. Natuurlijk heeft zij harmonicaman gevraagd wat zij eigenlijk voor hem betekent. En zij heeft er geen duidelijk antwoord op gekregen. Maar één ding is zeker, hij vindt haar "veiliger" aan de telefoon (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster, blond, intelligent en de schrik van iedere vent. Mag ik even lachen?

Gelukkig…… heb ik hier in het dorp waar ik woon ook nog een paar vriendinnen die erg meelevend zijn. Eén van hen heeft de Liefde gevonden in De Heer. Wanneer ik er een beetje lacherig over doe, door haar te zeggen dat dit toch helemaal geen vergelijk is, zegt zij, zich richtend aan haar zus die bij ons aan tafel zit: "Ze is er nog niet klaar voor." "Nee" antwoord de zus terwijl zij haar hoofd schudt "nog niet!" "Kom donderdag eens met ons mee naar de kerk, dan worden de gebedsintenties gedaan en zal ik je aan monsieur l’abbé voorstellen" gaat mijn vriendin onverstoorbaar verder. Binnenkort vertrekken de twee zussen op bedevaart naar Banneux. "Ik zal je een rozenkrans meebrengen" belooft mijn lieve vriendin.

Joepie! Fijn toch, om weer iets te hebben om naar uit te kijken…..

27-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tijdens het Kunstenfestival in Watou heel veel gedichten en mooie teksten gelezen èn gehoord en andere, soms verbazend leuke dingen gezien. Aan de Douviehoeve bezochten wij een ruimte met een oude jukebox vol oubollige muziek en op de achtergrond een grote witte muur, een soort uitleefbord, waar de bezoekers hun liefdesbetuigingen op konden schrijven.

"Leef je maar uit" grapt Harmonicaman. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die nog druk bezig is met het dresseren van haar buikvlinders en het terug in de juiste plooi te leggen van haar gevoelens heeft bijzonder weinig inspiratie.

Dan pakt Harmonicaman het potlood en schrijft op de witte muur "Morgen misschien (gevolgd door een hartje) Hij lacht naar haar en zijn hand beroert even haar schouder. Een zielige buikvlinder fladdert heel even met zijn vleugels….

(n.v.d.r. Echter….. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zou Uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet zijn geweest, als zij één en ander niet wéér verkeerd had geïnterpreteerd.)

Ietwat verward vervolgt zij samen met hem de tentoonstelling en wanneer zij bij het verlaten van de hoeve weer langs het bord passeren pakt zij, aangemoedigd door zijn tekst, het potlood en daagt hem uit "Waarom morgen, als het vandaag al kan! "Houdt toch op met dat gezever" grauwt hij kortaf en hij, de klootzak, loopt geïrriteerd van haar weg.……

(n.v.d.r. Zij stond perplex maar zij heeft gezwegen, zij is niet kwaad op hem geworden, heeft niet getierd, gevloekt of geschreeuwd of is in huilen uitgebarsten. Zij heeft niks gedaan waarvoor u zich zou moeten schamen….. Toen nog niet…) En zij vervolgen de route als of er niks is voorgevallen.

Zij pikt een traantje weg bij het zien van de weemoed, de herkenning en de vertwijfeling in een filmfragment waarin een kunstenares voor het eerst na lange tijd haar ex geliefde terug ziet. Een tweede traantje volgt bij de mooie tekst van Peter Verhelst over (ô hoe toepasselijk) het aantrekken en afstoten, het elkaar nodig hebben en de angst die deze afhankelijkheid kan oproepen.

Later lopen zij over een smal verlaten en doodstil weggetje langs een maïsveld. "Mooie plek om…. (n.v.d.r. interpreteer wat u wilt interpreteren) …een lijk te dumpen" bedenkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster bij zichzelf……

Disclaimer : Tijdens het tot stand komen van dit logje werd geen enkele vlinder moedwillig gekwetst.

26-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag 19 juli

"Shit" Zei harmonicaman toen hij vernam dat haar vriendschap voor hem primitiever bleek te zijn dan de andere, de platonische vriendschap die hij zich had voorgesteld. Zij wil behalve vriendschap en een luisterend en begrijpend oor, niet alleen geestelijk worden aangeraakt maar heeft ook behoefte  aan een paar armen om zich heen en aan intimiteit

"Bekommer je niet om mensen die jou niet in hun leven willen en voor wie je alleen maar een optie bent" was één van de voer voor de geest spreuken die zij laatst op een Facebookpagina nog had geliked. Is zij alleen maar een optie? Vult zij alleen maar een leegte? Wat triggert de man dan in haar, streelt zij echt alleen maar zijn ego? Wat zijn die vertrouwelijke gesprekken die zij sinds meer dan ander half jaar dagelijks samen voeren dan waard? Een vertrouwelijheid waardoor zij zich steeds meer naar hem voelt aan getrokken.

Niks bindingsangst of nare ervaringen, geen: hij heeft tijd nodig, geen gezeur over de afstand tussen hun woonplaatsen die te ver zou zijn. Hij valt gewoon niet op haar en basta! "Laten wij dan maar stoppen" stelt zij hem voor,want waarom zou zij zich nog langer kwellen? Maar dat vind harmonicaman niet zo’n goed idee, want zij, zo dacht hij, zij zou hem waarschijnlijk erg gaan missen. Haar tranen wegslikkend moet zij lachen en zij denkt bij haarzelf "Wie gaat wie nu missen?" En....bovendien hoe zit het dan met de vriendschap die zij in de afgelopen maanden van hem kreeg, wat is die haar waard?

Straks komt hij haar halen. De buikvlinders die blij zouden moeten rondfladderen liggen op één hoop op haar maag te wachten tot het over gaat. Want uiteindelijk gaat het altijd over….Mettertijd. Hij neemt haar mee naar Watou waar zij het kunstenfestival gaan bezoeken. De liefde, daar gaat het dit jaar over in Watou, niet enkel over het ideaal van de romantische liefde maar de liefde in haar ware gedaante. De liefde met barsten en ovolmaaktheden. De imperfecte liefde, de liefde die wij niet begrijpen...

20-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen... vier ik de zomer in eigen tuin, uit de zon en in de zon, waar ik in de weer ben met de plantjes en het verwijderen van onkruid. Vrouwen van mijn leeftijd schijnen erg goed te zijn met kruidjes. Nu nog een kat op mijn schouder en het plaatje is compleet.  Mijn zoon is met een grote strooien hoed komen aanzetten en roept streng "Je hoed!" wanneer ik het kreng weer eens vergeten ben op te zetten. Mijn zoon is streng, zéér streng en ongetwijfeld goed bedoeld, maar toch....."Jullie lijken net een oud kibbelend stel" Zei één van mijn dochters laatst en dat maakt mij eerlijk gezegd, ietwat benauwd.

Verder maak ik af en toe een praatje met de buurvrouw van over de heg. Mijn buurvrouw is een fanatiek zonneklopster en ligt de hele middag doodstil in de brandende zon tot het er naar verschroeid vlees ruikt. Zij heeft een bijna lederen huid een rimpelig befje met witte lijnen in haar hals en ziet er verschrikkelijk uit… (n.v.d.r. maar wie is uw jonge gedachtespinnendevijftigster,om daar iets van te vinden?) Soms roep ik: "Buurvrouw… Leef je nog?". Dan kijkt zij verschrikt op met verdwaasde ogen en begint te lachen…. Verleden maand heeft zij haar Alzheimer nog eens laten testen, maar het bleek stabiel...

En verder doe ik niks…..

17-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

30-06-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst gehoord van iemand die op zoek is naar haar eerste liefde. Zij waren beiden 17 jaar indertijd, flikflooiden wat met elkaar, maar verder dan dat, ging het niet. Bovendien mocht het ook nog eens niet van thuis want ze waren alle twee van een verschillend geloof en zoals het spreekwoord zegt: “twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen”.  Dan ontmoet zij de man met wie zij uiteindelijk tot aan zijn dood een paar jaar geleden, zal samen zijn, haar tweede keuze. Eerst komt het eerste lief nog even terug in beeld en de vrouw maakt het uit met de tweede keus, maar de eerste keus verteld haar dat hij gaat trouwen met een ander….De vrouw gaat terug naar haar tweede keus en trouwt uiteindelijk met hem. Maar haar eerste keus vergeet zij nooit en vraagt zich van alles af.

Toen ik dit hoorde wist ik eigenlijk niet goed wat te denken. Hoe is dit mogelijk na zoveel jaar en wat zijn al die jaren samen met de tweede keus dan waard geweest, dat het haar blijkbaar niet gelukt is om de eerste keus te klasseren en te vergeten? Ben je dan niet bezig iemand vreselijk te idealiseren?

 Ik moest aan Memories denken een programma op de Nederlandse tv waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes. Natuurlijk wordt zo’n programma gemaakt voor de kijkcijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort dingen. Moet zo’n oude jeugd liefde niet gewoon lekker romantisch in je hoofd blijven zitten en een mooie herinnering blijven? Want stel je voor, je vindt je oude lief terug, die misschien nog amper weet wie je bent, mèt een partner en kinderen en mèt een eigen leven en met misschien hele andere misschien veel minder romantische herinneringen en is je mooie romantische beeld voor altijd verpest….Of de vonk is er nog steeds….. met alle gevolgen van dien…

Alle gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen.....liepen mijn alter ego (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster) en haar Brugse vriendin nog ergens rond te Rijsel op zoek naar een goed restaurant. De specialiteit in dit gedeelte van noord -Frankrijk is de Vlaamse keuken zoals waterzooi en potjesvlees! Nu weet Uw jonge gedachtespinnendevijftigster bijna alles van water en heel veel van zooi, maar wat betreft Potjesvlees taste zij volledig in het duister. Gelukkig voor haar behoort haar Brugse vriendin tot zij die ingewijd zijn tot de orde Boycot het Potjesvlees en heeft zij uw jonge gedachtespinnendevijftigster weten te overtuigen en héél veel ellende en waarschijnlijk maagkrampen bespaart, om ten tijde haar levensdagen nooit en te nimmer potjesvlees te eten, niet alleen omdat het zuur en gelatineachtig is …… maar gewoon ook nog eens héél erg vies zou zijn!

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft er op haar ergste, ziekste en meest koortsachtige momenten de afgelopen week zelfs van gedroomd…..

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag, mijn bevriende buurvrouw van een eindje verderop, stelde voor om eens naar  Ikea te gaan. Moet u nagaan, op een zaterdag! Dan moet een mens wel behoorlijk gestoord zijn. Maar ach, ik had geen zin om mij thuis weer een hele middag te zitten vervelen. En zo vertrokken wij richting de Ikea vestiging van Anderlecht.

 Wij beginnen ons bezoek met een hapje in het zelfbedieningsrestaurant waar het druk is, heel erg druk. Overal rammelend bestek, overal jengelende kinderen en hun kroost tot orde trachten te roepende ouders. Het is aanschuiven bij de buffetten en bij de kassa’s staat er nog eens een rij van een paar meter. Helemaal achteraan vinden wij, na bijna gestruikeld te zijn over wat loslopend wild, zonder verdere kleerscheuren op te lopen, warempel nog een vrije en redelijk stille plaats. Het voelt aan als een overwinning. Wij kozen om nog meer in Ikea stemming te komen voor Kötbullar, de Zweedse gehaktballetjes.

Daarna gaan wij de winkel in vol nagebouwde woon, slaap, badkamers en keukens. “Kom binnen en doe alsof je thuis bent” is het motto van het geelblauwe woonwarenhuis waar kinderen als ze niet in het kinderparadijs Småland gedropt zijn, zodat hun ouders rustig saaie dingen kunnen gaan doen, zoals het plannen van een kast of een keuken…. Doen of ze thuis zijn en de bedden testen alsof  het trampolines zijn en er kussengevechten houden.  Ikea is een pretpark. Een man gaat op een bed liggen en roept naar zijn vrouw ”Ik blijf hier liggen, kom mij straks maar weer halen, wanneer je klaar bent” Kasten worden opengemaakt, laden uitgetrokken, banken en stoelen worden beklopt en uitgetest.

Een jong stel zoekt het eerste kinderbedje uit, in de babykamers hoek. Zij kijkt liefdevol naar hem op en geeft hem een kus, hij kijkt met dezelfde tederheid en kust haar terug. Ik wend mijn ogen af, ontroerd…

Een vrouw zegt tegen haar man, “kom eens, hoe zalig zit dit” De man gaat duidelijk met niet al te veel zin naast haar zitten en zegt niks.. Ze staan allebei op, zwijgend en gaan weer verder. Het enthousiasme van de een, gesmoord in het zwijgen van de ander. Ook herkenbaar….

20-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.

Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekken  en het breken van mijn botten. Zo’n pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
 
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon.  (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)

Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.  Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.  Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy “Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit!” waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden……En ik begin aan weeral een nieuwe dag.

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag met de stofzuiger bezig geweest in alle hoekjes en gaatjes en de loodzware bank, na maanden weer eens verschoven.

De buit: behalve wat stof en wat kruimels, 1 stoffen bal in felle kleurtjes, 1 koffielepel, en 1 playmobil politieagent met helm, 5 potloden: 1 oranje, 1 bruin, 1 zwart, 1 groen, 1 roze, en 1 oranje, 1 kleurboek, 1 foldertje van een “spectacle de lutin Plop” (u weet wel, die kabouter) dat doorging in oktober, 1 papiertje met een quality control tag met het nr PON77206 van iets dat gemaakt is bij Amav in Israel. Na even gegoogeld te hebben weet ik dat ze daar speelgoed maken, wat me op de een of andere manier geruststeld, verder vond ik 1 tube Zwitsal zinkzalf waarvan ik me al een tijdje afvroeg waar die kon zijn.. 

Het was 1 vruchtbare dag.

Oeps: wat klopt er niet?

08-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa