Ik was deze morgen in het dorp voor een paar boodschappen en kwam langs de kerk. Zomaar een begrafenis. De dragers met de kist, gevolgd door de familie. De klokken luiden. De mensen bogen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is. Het leven. Soms niet rechtvaardig, soms niet eerlijk, soms niet prettig en soms bijzonder verwarrend. Op die momenten denk ik aan mijn broertje, die  6 jaar geleden een eind aan zijn leven heeft gemaakt.  “De klootzak“ was mijn eerste reactie.  Want het was mijn broertje en hij deed wel meer stomme dingen. Maar het paste bij hem, bij zijn manier van leven. Hij was al op jonge leeftijd aan het experimenteren, met o.a. drugs, die uiteindelijk  zijn einde zijn geworden. Altijd in, om weer iets nieuws te proberen. Mijn eerste stiekeme sigaret (en ook de laatste)  nam ik op zijn aandringen. Voor onze ouders heeft hij een afscheidsbrief geschreven. Maar toch, hun verdriet is en blijft immens. Als ouder blijf je je afvragen, wat je in hemelsnaam verkeerd hebt gedaan. Met de dood van mijn broertje is er ook een stukje van mij weggegaan. We scheelden maar 1 ½ jaar in leeftijd. En trokken in onze jeugd veel samen op. Nog steeds als ik zijn foto zie op de kast bij mijn ouders denk ik “klootzak, hoe heb je zo stom kunnen zijn”!

Ik stond er op de stoep in de regen naar te kijken. Na regen komt ook altijd weer zonneschijn.Dus ik ga er wat van maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.

16-10-2008 om 00:00 geschreven door Loewiesa