ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
11-09-2013
clean house
Weinig om over te zeuren, sinds het innemen van mijn groen en gele pilletje. Mijn leven is de laatste tijd bijna als .. Een rimpelloze vijver of een rustig kabbelend beekje. (n.v.d.r. want dat klinkt zo mooi.) Heel soms gebeurt er wel eens wat, dan neem ik een geweldig risico door een Powerpointje of een plaatje op Facebook niet te delen, waarmee ik het gevaar loop, op minstens 7 jaren ongeluk of mijn hele fortuin kwijt te raken. Gisteren heb ik zelfs een usb-stick op een onveilige manier verwijderd. Wow.. dat was me wat!
Maar gelukkig is er nog mijn zoon voor wat leven in de brouwerij. Mijn zoon, slim, sportief, grappig, meestal lief en een ietsepietsie teveel macho (waar heeft hij dat in hemelsnaam vandaan?) Mijn vriendinnen zeggen vaak: "Wow, wat heb je een knappe en charmante zoon, jammer dat hij nog zo jong is en wij al zo oud!" Er zijn momenten dat ik hem het liefst achter drie lagen behang wil plakken wegens zijn eigenwijsheid en zijn, het altijd beter weten. Ik word zo moe van het constant in discussie gaan. Soms denk ik zelfs dat ik in een verkeerde relatie zit. Hij is nu 22 en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in de wasmand komen en is verbaasd wanneer hij op een gegeven moment niets meer heeft om aan te trekken en hij denkt dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen zoals zijn sleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn.
Laatst zaten wij samen aan tafel, het avond zonnetje scheen op het raam en toen sneerde mijn charmante zoon "Je moet de ruiten eens doen i.p.v de hele dag aan je pc te zitten". ( Wat natuurlijk erg overdreven is, want soms zit ik wel eens met een boek in de tuin of ik lig op de bank en kijk naar Clean House.) Ik keek eens op en Goh ! Hij had gelijk! "Ik zal je straks een emmertje met een sopje geven" ketste ik terug. Maar de zoon had andere belangrijker dingen te doen. Moeders zijn er in de ergste soort maar je moet je kinderen ook niet onderschatten. (Of omgekeerd.)
Ondertussen heeft het al goed geregend op mijn ruiten en ze zijn weer schoon (of proper) wat u maar wilt!
Ik hoef geen Christen te zijn om te genieten van de stilte in een kerk, het zingen van kerstliedje en mijn naasten lief te hebben. Ik hoef geen moslim te zijn om te genieten van tajines, Marokkaanse koekjes, Turks gebak en andere islamitische kunst. Ik hoef geen jood te zijn om klezmer muziek leuk te vinden en een menora in mijn huis te hebben. Ik respecteer de wet van drie zonder een (echte) heks te zijn en ik hoef geen boeddhist te zijn om te genieten van de vrede die uitstraalt van het serene gezicht van een Boeddhabeeld.
Met een vriendin het Tibetaans Instituut in Hoei bezocht, waar zondag het Feest van het Boeddisme werd gevierd. In de grote tempel woonden wij op blote voeten, een conference bij getiteld "Wat is geëngageerd boeddhisme?"
(n.v.d.r. Een onopgevoed joch van al evenonopgevoede moderneouders zorgde voor denodige afleiding door constant te lopen klieren.)
Na een Tibetaanse maaltijd, waarvan ik maar de helft heb opgegeten, wegens in ene geen trek, nadat ik de maaltijd, volgens Boeddhistische gewoonte (een ietsieteveel) aandacht had gegeven, namen wij deel aan een inleiding tot meditatie. Op een matje met een koninklijk gestrekte rug en mijn benen gevouwen in een halve Lotushouding (n.v.d.r. wat op zich zelf al een héle uitdaging is) naast een pluizige dame in een gebatikte flodderbroek en een kaalgeschoren zweverige en naar zweetvoetenruikende man. Focuste ik mij met half gesloten ogen op mijn ademhaling en op het "nu" en het "zijn." Niet gemakkelijk voor iemand die stijf van de stress staat, maar bijna een makkie voor uw jonge vijftigster , onder invloed van het groen en gele pilletje.De kunst is om naderhand op een elegante manier weer recht te komen.
Bij het naar buiten gaan van de tempel werden wij bestormd en bijna opzij geduwd door het tegerlijkertijd naar binnen gaan van een groep andere gehaaste toekomstige "verlichten" en reeds "verlichten" met zo te zien, maar een heel klein lichtje in.Vervolgens bleef mijn vriendin vastzitten met haar schoenen in haar (te) lange wijde flodderbroek en donderde de onderste treden van de trap af "Misschien hebben je engelen (mijn gelovige vriendin heeft er twee, die altijd met haar meegaan) je een duwtje gegeven omdat je "vreemd" ging" grapte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster in een mislukte poging om leuk te zijn. "Nee" antwoordde mijn gelovige vriendin ietwat geïrriteerd "Dat doen mijn engelen niet" (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een lange weg te gaan!)
En ondertussen ga ik, hunkerend naar een schop onder mijn kont of een knuffeL (of andersom) bij mapsy. Het is erg prettig om een uur lang tegen iemand te praten zonder je af te vragen hoe het met de ander gaat. Het gaat overigens al een stuk beter sinds ik die groen en gele capsules slik die mijn dokter mij voorschreef. Ik word niet meer afgeleid door trieste gedachtespinsels die ongevraagd mijn hoofd binnendringen en door mensen die alleen maar als stoorzender fungeren. De schop onder mijn kont krijg ik therapeutisch en de knuffel .? Sinds het gebruik van die pilletjes maal ik daar niet meer om. Mijn libido is gezakt naar mijn kleine teen. Ik krijg zelfs geen kippenvel meer bij het horen van een goed song (n.v.d.r. al is het goed mogelijk dat er tegenwoordig gewoon geen goede songs meer zijn, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft zelfs geen zin in chocola en dat wil wat zeggen voor een chocoladejunk) Verder loop ik de hele dag met een lach op mijn smoel en weet je wat? De halve wereld lacht vrolijk terug! Joepie, wat is het leven mooi, met een paar schuiven dicht.
Ik heb weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Een paar weken geleden ben ik hem eens onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen. Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken.. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."
Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn dokter of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing weer herroepen.
Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom. En tegen die emoties zijn mijn pilletjes niet bestand en prikken dwars door mijn oh zo dunne, kwetsbare muurtje .
Zaterdagmorgen moest ik om 7 uur en 04 minuten op het station van La Louvière zijn, waar een trein mij naar Brussel zou brengen met als uiteindelijke bestemming Aalst vanwaar ik samen met een groepje mensen uit een Facebookgroep waar ik sinds een paar maanden lid van ben, een boottocht zou gaan maken op de Dender en op de Schelde.
Om op het station te geraken moet ik eerst met een bus. Tussen de aankomst van de bus aan het station en het vertrek van de trein zitten maar 3 minuten. Knappe koppen die hier voor studeerden, hebben berekend dat dit mogelijk is. Het is zaterdagmorgen, 6.25 en dus nog midden in de nacht. De bus komt een paar minuten te vroeg aan de halte, maar hier had ik, geleerd van een vroegere traumatiserende ervaring, rekening mee gehouden en was extra vroeg van huis vertrokken. Een bus die te laat is, is ergerlijk, maar "vrij normaal" een bus die te vroeg aan de halte komt is "abnormaal" en hem dan vanuit de verte zien weg te rijden is vele malen ergerlijker en bijzonder frustrerend. Fijn, denk je dan misschien in je onmetelijke naïviteit. Eerder vertrokken, eerder op je bestemming. Maar hier telt: voor het uur en na het uur zijn in beide gevallen niet het juiste uur en de buschauffeur houdt gewoon even ergens een paar minuten stil om een krantje te kopen en een babbeltje te maken om vervolgens 2 minuten te laat de route richting station te vervolgen. (n.v.d.r. ondertussen tracht uw jonge gedachtespinnendevijftigster kalm te blijven door rustig te blijven adem halen, in uit, in uit...)
Het is crossen van de bus, de stationshal door, langs het loket, waar zij de lokettist niet zal storen bij het lezen van zijn krantje. Langs de kaartjes automaat, die toch meestal buiten werking is en onlangs werd vervangen en waar de optie "korting voor grote gezinnen" sindsdien lijkt te worden gesaboteerd, de trappen af, en met haar adem in, de naar urine stinkende tunnel door te hollen, de trappen op, om met nog net genoeg adem de controleur, zijn fluitje al in zijn mond klaar om de deuren te sluiten, te verwittigen (n.v.d.r. Oh wat is zij toch weer vreselijk braaf.... al geeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster het eerlijk toe, dat het een extra uitdaging is en het een extra kick geeft om als een ordinaire zwartrijdster verder te reizen)
Yesss! denkt zij, wanneer zij zit en de trein zich in beweging zet en zij, actrice in haar eigen leven, voelt zich als een heldin!
Ik slaap de laatste tijd weer eens heel erg slecht. En als ik dan eindelijk slaap dan droom ik, soms over de vreemdste dingen. Deze nacht droomde ik dat ik een verfrommeld wit papiertje met zwarte letters verloor. Het danste weg met de wind. Onmogelijk om het te pakken en .. eigenlijk deed ik er in mijn droom ook geen moeite voor, ik was er bij en ik keek erna.
En nu vraag ik mij af, wat zou er nou toch op dat papiertje hebben gestaan ..?
Volgens de psychologe waar ik laatst ben gaan uithuilen en om er te horen wat ik al wist, zit ik aan de rand van een gat waarin ik dreig de vallen als ik er niks aan doe. Ik ben overigens al bekend met dat gat en weet dat ik er weg kan blijven door mijn aandacht op andere zaken te leggen en heel veel afleiding te zoeken.
En zo ging ik pizza eten met een paar kennissen die ik onlangs weer tegenkwam op Facebook. Met twee buurvrouwen van om de hoek, waarmee ik alleen nog maar eens had gesproken aan de poort van het gebouw waar onze zonen, die toen nog zoontjes waren school gingen en die nu ineens sinds kort mijn Facebookvrienden zijn heb ik mij op Maria Hemelvaart nat laten regenen tijdens een wandeling georganiseerd door een wandelclub. Na de wandeling zijn wij gaan opdrogen in een gymnastiekzaal waar een buffet was ingericht en aan de lange houten tafels genoten wij (maar niet echt) van een Quintine een bier dat genoemd werd naar een in 1610 verbrande heks uit Ellezeles. (n.v.d.r.Uw jonge gedachtespinnendevijftigstervond dit bier niet echt lekker en veel te zoet.)
Verleden week dinsdag hebben mijn Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld gezet en wij spraken af te Gent waar wij voor de zoveelste keer gingen sightseeen en bij babbelen en waar wij behalve een goeie Griek ook een paar terrasjes hebben aangedaan
In Amsterdam, met een oude schoolvriendin, tevens Facebookvriendin en al jaren woonachtig in het oosten van Nederland en in die week ook in de stad op familiebezoek, afgesproken om onze oude geschiedenis leraar op te gaan zoeken in zijn atelier want behalve mijn mentor, leraar en Facebookvriend is hij geen onverdienstelijk kunstschilder.
Wij kregen een rondleiding in het gebouw waar nog een aantal kunstenaars hun creatieve ruimtes hebben en stonden gniffelend voor de deur van een atelier dat op last van de brandweer was gesloten. De geur van de verf deed mij weer aan mijn schooltijd terug denken. De school waar creativiteit in een hoog vaandel had gestaan. Wij haalden herinneringen op over vroeger en onze oude leraar vertelde anekdotes over voorvallen, vroeger in de lerarenkamer en wij, zijn oud leerlingen smulden, nog meer dan vroeger toen hij ons in 5 lessen alles vertelde over Filips de tweede.
De tekenleraar die een flaconnetje jajem* in zijn bureaula had. De kast waar twee leerlingen door een andere leerling werd opgesloten, waarna de sleutel brak. De twee opgesloten leerlingen werden vijf dagen geschorst omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest, maar dat waren ze niet, zeiden ze De laatste keer dat ik zelf nog eens een kwast heb vastgehouden is geweest om het plafond van mijn badkamer te verven, maar dat telde niet mee. Toen ik vertelde dat ik van plan was om het onlangs vernieuwde en heropende Rijksmuseum weer eens te bezoeken, stelde mijn oude mentor mij voor, hem een seintje te geven zodat wij dat samen konden gaan doen, s Morgens vroeg, op een doordeweekse dag. Licht en vrolijk ging ik een paar uurtjes later bij het atelier vandaan.
Het leven heeft zeker fijne kanten, maar wat moet een mens er verdomd zijn best voor doen ...
Mijn vriendin heeft behalve een directe lijn met die van hierboven ook connecties met anderen met bijzondere gaven (n.v.d.r. vandaar haar affiniteit met Uw jonge gedachtespinnendevijftigster.) En zo kreeg ik als verjaardagscadeau afgelopen vrijdagmiddag een "soin quantique" aangeboden. Het is iets mystieks en heeft te maken met energie en stralen. "Met alle Chinezen, maar niet met den deze ."Ik hoor het sommige blogvriendjes al roepen
Maar Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is altijd in voor een geintje en zolang er geen geesten worden opgeroepen en zolang het geen pijn doet vind ik alles best. Heb ik al eens verteld van de eerste nachten die ik in het huis van mijn ex doorbracht en een entiteit heb waargenomen op het voeteneind van het bed? De geest en ik hadden echter geen van beiden zin in een praatje of een nadere kennismaking en toen mij 's morgens gevraagd werd of ik goed had geslapen en ik zei dat ik "vreemd had gedroomd" vertelde mijn ex over de spirituele zaken waar zijn ex vrouw zich mee bezig had gehouden en dat zij met een paar vriendinnen zelfs aan "glaasje draaien" had gedaan met de bedoeling de geesten van overledenen op te roepen en dat er waarschijnlijk na het "afsluiten" van dit niet ongevaarlijke spelletje eentje is blijven zweven, in dit geval, zitten op het bed.
Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar ex vervolgens de hele bovenverdieping volledig laten opruimen en reinigen inclusief het verwijderen van het (hele lelijke) behang (3 lagen) en de (afschuwelijke) vloerbedekking. Ik heb niks tegen (echt) antieke kasten of tafels maar kamers met antieke of gewoon oude bedden waarin mensen ziek zijn geweest en zijn gestorven zijn beladen en niet mijn ding.
Deze keer was het mijn beurt om "gereinigd" te worden. Na een korte intake waar de vrouw vroeg wat ik precies wilde (mijzelf bevrijden van het "Assepoestersyndroom" waaraan ik volgens mapsy zou lijden. Iets met grenzen, onafhankelijkheid, zonder de mensen van wie ik hou en degenen die echt van mij houden daarmee te verwaarlozen.) Werd er besloten mijn chakras eerst te ontdoen van resten ex
Allereerst wil ik de blogmaatjes bedanken voor de felicitaties ter gelegenheid van mijn verjaardag. Goh hoe wisten jullie dat ?
Op mijn verjaardag de dag begonnen met een bezoek aan mapsy (mijn cadeau aan mijzelf) Waar ik bevestigd heb gekregen, wat ik zelf al tijden wist en tevens nog even mee kreeg, vooral héél erg lief voor mijzelf te zijn. Toen mijn tranen waren gedroogd heb ik in afwachting van mijn nieuwe moi, mijn nagels al vast gelakt in een leuk, hip en trendy kleurtje ..
Zoals ik hier beneden als schreef, mijn buurman is geen optie En een andere handige (en gewillige man) heeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster zo één, twee, drie niet bij de hand.
Mijn natuurkundeleraar op de middelbare school, einde zestig begin zeventiger jaren leerde ons behalve alles over de Leidse fles ook stekkers aan elektriciteitsdraden te zetten zodat wij in geval van kleine ongelukjes zelf behulpzaam waren en niet hoefden wachten, tot we een ons wogen of tot iemand anders zo vriendelijk zou willen zijn om hetvoor ons te doen.
Maar helaas. Toen ging het om dunne draden. De veel dikkere verlengkabel blijkt andere koek.
"Wat doet Oma?" Vraagt mijn kleinzoon, wanneer hij mij bezig ziet met een schroevendraaier waarmee ik de stekker openschroef om het stukje draad te verwijderen. Ik snij met een aardappelmesje het dikke draad open waarin drie dunnere draden in mooie kleurtjes verstopt zitten. Het dikke draad is stug en ik heb moeite met de koperen draadjes in de drie binnenste draden bloot te leggen, ik haat het gevoel en de geur van het koper aan mijn vingers. Het uiteinde van de nagels aan mijn duimen splijten van het gepriegel en één nagel scheurt behoorlijk in, zodat ik nu overal blijf haken. Ik baal behoorlijk.
Okay, ik sta best mijn vrouwtje. Ik ben goed in schilderen en behangen, al zeg ik het zelf J ik maai het gras en snoei de heg en andere struiken. Ik kan allerlei apparaten zelf instellen en los computerproblemen op. Maar ik ken ook de beperkingen van mijn emancipatie. Het zou fijn zijn als er ooit nog een nieuwe man in mijn leven komt die een beetje handig is en het verschil kent tussen al die verschillende tangetjes en sleutels en weet waarvoor je ze gebruiken moet en die ook nog weet hoe je met een zaag omgaat en hoe je passioneel een boor hanteert. Ik zal al dit soort klussen met liefde aan hem overlaten terwijl ik een lekker kopje koffie voor hem zet, en een appeltaart bak of ik schenk iets fris, nu met dat warme weer en ik moedig hem aan door hem te laten blijken hoe knap en geweldig hij wel is, zodat hij zich mannelijk en nodig voelt. Daar bloeit elke man gegarandeerd van op !
"Daar bestaan speciale tangetjes voor" hoor ik later van een man (n.v.d.r. Dat bedoeltuw jonge gedachtespinnendevijftigsternou, speciale tangetjes!) Om vervolgens te horen klagen: "Ik moet ook wel eens zelf een knoop aanzetten." Het is nogal een vergelijk!
Het is wat minder warm en ik bedenk dat het een goed moment is om de heg weer eens te snoeien want dat is er vanwege altijd iets nog niet van gekomen. Mijn kleinzoon die deze week weer eens bij mij logeert helpt mij een handje met het transporteren van takjes in zijn kruiwagen. Het ventje heeft het er druk mee. Terwijl ik in de weer ben met de elektrische snoeischaar observeert mijn buurman mij vanaf het terras. Mijn buurman heeft ongeveer mijn leeftijd en is vrijgezel en hoewel je statistisch gezien de meeste kans hebt om met je buurman te trouwen is mijn buurman beslist geen optie! Mijn buurman heeft een niet zo heel erge "wijde blik" mist een paar tanden en heeft een buik alsof hij 8 maanden zwanger is en is sinds zijn geboorte nog nooit onder de rokken van zijn moeder uit geweest. Mijn buurman doet iets bij de gemeente waar ik hem al eens bezig heb gezien. Hij is wèl lief voor zijn moeder, op hun terras staan twee bloembakken, precies dezelfde als die van voor het gemeentehuis. (Maar dààr over zal niemand iets van mij horen.) Hij weet alles over iedereen. Zodat ik mij soms afvraag, wat hij misschien over mij vertelt, Zij wonen hier nog niet zo lang en toen zijn moeder en ik voor het eerst een praatje maakten en hij er bij kwam staan, zei zij veelbetekenend tegen haar zoon. "Die madam hier, is ook alleen!"
Ik ben bijna op het eind wanneer ik een onhandige te snelle beweging maak en de elektrische kabel door snij. De zon floept uit en het begint zachtjes te regenen. Mijn buurman opgeschrikt van de stilte ineens, staat op uit zijn tuinstoel en slentert naar de heg. "Ben je in panne?" Vraagt hij, ik vertel hem wat er gebeurt is." "Ik kan dat wel even plakken "stelt mijn buurman voor" Plakken .?" Vraag ik verbaast en ik denk: buurman, je maakt een grapje, dat meen je niet? "Ja hoor" antwoord mijn buurman bloedserieus. "Met . Plakband"!
Alles is beweging en het leven gaat verder zoals men dan meestal zegt. Natuurlijk heeft zij harmonicaman gevraagd wat zij eigenlijk voor hem betekent. En zij heeft er geen duidelijk antwoord op gekregen. Maar één ding is zeker, hij vindt haar "veiliger" aan de telefoon (n.v.d.r.Uw jonge gedachtespinnendevijftigster, blond, intelligent en de schrik van iedere vent. Mag ik even lachen?
Gelukkig heb ik hier in het dorp waar ik woon ook nog een paar vriendinnen die erg meelevend zijn. Eén van hen heeft de Liefde gevonden in De Heer. Wanneer ik er een beetje lacherig over doe, door haar te zeggen dat dit toch helemaal geen vergelijk is, zegt zij, zich richtend aan haar zus die bij ons aan tafel zit: "Ze is er nog niet klaar voor." "Nee" antwoord de zus terwijl zij haar hoofd schudt "nog niet!" "Kom donderdag eens met ons mee naar de kerk, dan worden de gebedsintenties gedaan en zal ik je aan monsieur labbé voorstellen" gaat mijn vriendin onverstoorbaar verder.Binnenkort vertrekken de twee zussen op bedevaart naarBanneux. "Ik zal je een rozenkrans meebrengen" belooft mijn lieve vriendin.
Joepie! Fijn toch, om weer iets te hebben om naar uit te kijken ..
Tijdens het Kunstenfestival in Watou heel veel gedichten en mooie teksten gelezen èn gehoord en andere, soms verbazend leuke dingen gezien. Aan de Douviehoeve bezochten wij een ruimte met een oude jukebox vol oubollige muziek en op de achtergrond een grote witte muur, een soort uitleefbord, waar de bezoekers hun liefdesbetuigingen op konden schrijven.
"Leef je maar uit" grapt Harmonicaman. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die nog druk bezig is met het dresseren van haar buikvlinders en het terug in de juiste plooi te leggen van haar gevoelens heeft bijzonder weinig inspiratie.
Dan pakt Harmonicaman het potlood en schrijft op de witte muur "Morgen misschien (gevolgd door een hartje) Hij lacht naar haar en zijn hand beroert even haar schouder. Een zielige buikvlinder fladdert heel even met zijn vleugels .
(n.v.d.r. Echter .. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zou Uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet zijn geweest, als zij één en ander niet wéér verkeerd had geïnterpreteerd.)
Ietwat verward vervolgt zij samen met hem de tentoonstelling en wanneer zij bij het verlaten van de hoeve weer langs het bord passeren pakt zij, aangemoedigd door zijn tekst, het potlood en daagt hem uit "Waarom morgen, als het vandaag al kan! "Houdt toch op met dat gezever" grauwt hij kortaf en hij, deklootzak, loopt geïrriteerd van haar weg.
(n.v.d.r. Zij stond perplex maar zij heeft gezwegen, zij is niet kwaad op hem geworden, heeft niet getierd, gevloekt of geschreeuwd of is in huilen uitgebarsten. Zij heeft niks gedaan waarvoor u zich zou moeten schamen .. Toen nog niet ) En zij vervolgen de route als of er niks is voorgevallen.
Zij pikt een traantje weg bij het zien van de weemoed, de herkenning en de vertwijfeling in een filmfragment waarin een kunstenares voor het eerst na lange tijd haar ex geliefde terug ziet. Een tweede traantje volgt bij de mooie tekst van Peter Verhelst over (ô hoe toepasselijk) het aantrekken en afstoten, het elkaar nodig hebben en de angst die deze afhankelijkheid kan oproepen.
Later lopen zij over een smal verlaten en doodstil weggetje langs een maïsveld. "Mooie plek om . (n.v.d.r. interpreteer wat u wilt interpreteren) een lijk te dumpen"bedenkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster bij zichzelf
Disclaimer : Tijdens het tot stand komen van dit logje werd geen enkele vlinder moedwillig gekwetst.
"Shit" Zei harmonicaman toen hij vernam dat haar vriendschap voor hem primitiever bleek te zijn dan de andere, de platonische vriendschap die hij zich had voorgesteld. Zij wil behalve vriendschap en een luisterend en begrijpend oor, niet alleen geestelijk worden aangeraakt maar heeft ook behoefte aan een paar armen om zich heen en aan intimiteit
"Bekommer je niet om mensen die jou niet in hun leven willen en voor wie je alleen maar een optie bent" was één van de voer voor de geest spreuken die zij laatst op een Facebookpagina nog had geliked. Is zij alleen maar een optie? Vult zij alleen maar een leegte? Wat triggert de man dan in haar, streelt zij echt alleen maar zijn ego? Wat zijn die vertrouwelijke gesprekken die zij sinds meer dan ander half jaar dagelijks samen voeren dan waard? Een vertrouwelijheid waardoor zij zich steeds meer naar hem voelt aan getrokken.
Niks bindingsangst of nare ervaringen, geen: hij heeft tijd nodig, geen gezeur over de afstand tussen hun woonplaatsen die te ver zou zijn. Hij valt gewoon niet op haar en basta! "Laten wij dan maar stoppen" stelt zij hem voor,want waarom zou zij zich nog langer kwellen? Maar dat vind harmonicaman niet zon goed idee, want zij, zo dacht hij, zij zou hem waarschijnlijk erg gaan missen. Haar tranen wegslikkend moet zij lachen en zij denkt bij haarzelf "Wie gaat wie nu missen?" En....bovendien hoe zit het dan met de vriendschap die zij in de afgelopen maanden van hem kreeg, wat is die haar waard?
Straks komt hij haar halen. De buikvlinders die blij zouden moeten rondfladderen liggen op één hoop op haar maag te wachten tot het over gaat. Want uiteindelijk gaat het altijd over .Mettertijd. Hij neemt haar mee naar Watou waar zij het kunstenfestival gaan bezoeken. De liefde, daar gaat het dit jaar over in Watou, niet enkel over het ideaal van de romantische liefde maar de liefde in haar ware gedaante. De liefde met barsten en ovolmaaktheden. De imperfecte liefde, de liefde die wij niet begrijpen...
En ondertussen... vier ik de zomer in eigen tuin, uit de zon en in de zon, waar ik in de weer ben met de plantjes en het verwijderen van onkruid. Vrouwen van mijn leeftijd schijnen erg goed te zijn met kruidjes. Nu nog een kat op mijn schouder en het plaatje is compleet. Mijn zoon is met een grote strooien hoed komen aanzetten en roept streng "Je hoed!" wanneer ik het kreng weer eens vergeten ben op te zetten. Mijn zoon is streng, zéér streng en ongetwijfeld goed bedoeld, maar toch....."Jullie lijken net een oud kibbelend stel" Zei één van mijn dochters laatst en dat maakt mij eerlijk gezegd, ietwat benauwd.
Verder maak ik af en toe een praatje met de buurvrouw van over de heg. Mijn buurvrouw is een fanatiek zonneklopster en ligt de hele middag doodstil in de brandende zon tot het er naar verschroeid vlees ruikt. Zij heeft een bijna lederen huid een rimpelig befje met witte lijnen in haar hals en ziet er verschrikkelijk uit (n.v.d.r. maar wie is uw jonge gedachtespinnendevijftigster,om daar iets van te vinden?) Soms roep ik: "Buurvrouw Leef je nog?". Dan kijkt zij verschrikt op met verdwaasde ogen en begint te lachen . Verleden maand heeft zij haar Alzheimer nog eens laten testen, maar het bleek stabiel...
Ik wacht op slechter weer, fijn somber, grijs weer en ik hoor u al denken
Want watskeburt? Ik had al een tijdje een rood plekje op mijn neus. Eerst dacht ik, mijn neus is verbrand door de zon en smeerde er wat extra crème op uit de blauwe doos, maar het ging niet over. Het voelde wat droog en wat schilferig en ik smeerde er baby crème op onder het motto, wat goed is voor babybilletjes is ook goed voor mijn neus. Maar het ging nog niet weg. Mijn huisarts die alleen goed is in het voorschrijven van herhalingsrecepten, het vaststellen van een lichte verkoudheid en het incasseren van haar honoraria wist het ook niet en ik maakte een afspraak bij de huidarts die een actinische keratose vaststelde, ook wel genoemd; solar keratosis of keratosis senilis! (Maar dat laatste vind ik een beetje te......En dat heb ik dus maar niet.)
En nu heb ik een gelletje in mijn koelkast dat ik er op moet smeren maar ik moet wachten op "slecht weer" om het te gebruiken, want de behandeling geeft een beetje een wond en dan ben ik hélemaal ontoonbaar L Een keratose wordt veroorzaakt door jaren blootstelling aan de zon en kan een voorloper van huidkanker zijn. Nu moet u niet denken dat ik een zonneklopster ben want dat ben ik niet, ik ben zelfs nog nooit op de zonnenbank geweest. Maar het is iets van jàren en ik heb een lichte huid en daar komt het door volgens de huidarts, Als kind al, speel je buiten, in de zon, Op de fiets, door weer en wind en in de zon. Wanneer ik van huis naar het dorp loop voor een brood, kom ik terug mèt dat brood en mèt een kleurtje. Ik moet mij dus goed beschermen met een nòg hogere beschermingsfactor dan ik nu al gebruik.
Misschien moet ik mijzelf wel psychologisch gaan voor bereiden op een andere look en ga ik de rest van mijn leven over straat als een soort excentriekeling met een grote zonnebril, een lange jurk met lange mouwen, een zonnehoed en een parasol. (n.v.d.r. Het is duidelijk, uw jonge gedachtespinnendevijftigster mag voor de rest van haar leven binnen zitten en hopen op lekker donker weer en . Oh mon Dieu, nu vind zij natuurlijk hélemaal geen leuke vent.)
Misschien moet ik, zoals Angelina Joli laatst deed met haar borsten, mijn neus preventief laten amputeren . Dit laatste is natuurlijk maar een grapje
Alles is weer normaal ten huize Loewiesa. Mijn drie kleinkinderen zijn weer terug naar hun eigen huis. Er werd de afgelopen week geen enkel kinderzieltje moedwillig geschonden, Het èn nu ophouden en het omdat Ik het zeg, galmen nog na in mijnoren (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is er zelfs een beetje doof van geworden en een prettige bijkomstigheid, zij is in die ene week 2 kg afgevallen!) "Je mag ze gerust de hele maand houden" stelde mijn jongste dochter nog voor en één van de schoonzonen bood aan om het kindergeld naar mij over te maken (n.v.d.r. Maar ook dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster toch een ietsepietsie teveel van het goede en trapte er dus niet in!)
"En wanneer kom je nou hier?" Vraagt mijn vader op vrijdagavond aan de telefoon nadat de oudste dochter haar eigendom is komen recupereren. Tegenwoordig voel ik mij bij momenten net als opgejaagd wild. Bovendien, mijn zoon en zijn Marie vertrokken voor een paar dagen naar zee waar zij gingen kamperen en joepie! Ik had het hele huis even voor mij alleen.
Vandaag gaan wij weer verder tot de gewone dingen van de dag, de was, de strijk en hele belangrijke vragen zoals wat of we gaan eten en of ik nu vandaag of morgen mijn ramen weer eens zal kuisen en of dat wel ècht nodig is, kortom complete verveling, ondertussen treurend (maar niet te) over mijn trieste liefdesleven.
"Oh daar heb je haar ook weer!" Ik hoor het u denken ik zal er dus kort over zijn en er verder niet meer over zeuren (n.v.d.r. hoewel...... ) Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet ..
Het is de vierde dag van de oppasweek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een strip met rustgevende pillen op plantaardige basis gevonden in haar kast en zij voelt zich, gezien de omstandigheden nu, op dit moment, tamelijk zen.
s Morgens na het opstaan geniet ik onder het genot van vers gezette koffie nog even van de stilte in huis, mijn kleinzoon is in dromenland. En dan is het eensklaps met de rust gedaan. De kleindochters zijn daar! Klaar om er vandaag weer flink tegenaan te gaan, stormen zij met groot enthousiasme binnen "Oma, oma, oma, mogen wij Simon gaan wakker maken!!!" Ongetwijfeld over een paar jaar, zoals een paar van de blogvriendinnen reeds opmerkten, ga ik het vast missen en het mij misschien beklagen wanneer ik ze alleen nog maar zal zien op hoogtijdagen zoals verjaardagen, Sinterklaas, Kerstmis of een goed rapport,
Om 9.00 zit de ambiance er al goed in en wij gaan naar de winkel. Gelukkig gaat op straat alles goed. De voetpaden zijn, waar ik woon, zeer smal en soms zelfs onbestaand. wij zijn bij de supermarkt aangekomen en terwijl ik een winkelwagentje losmaak, waar ik het uitgelaten drietal even later in zal laden begint Camille mijn oudste kleindochter een praatje met een overdreven glimlachende muzikant die op zijn vaste bedelplek kansloze liedjes op een accordeon speelt. Normaal is mijn aandacht voor dit soort muzikanten niet groter dan de tijd die nodig is om zonder op te kijken een caddie te pakken en zo'n man (of vrouw) daarbij volkomen te negeren. Maar mijn kleindochter vind de geluiden makende man bijzonder interessant.
De filantroop in Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is in dit soort gevallen meestal ver te zoeken, ooit heeft zij een zwerver in Brussel, na haar werk, de rest van haar boterhammen (met kaas) gegeven en hij smeet ze in de vuilnisbak en dat geeft te denken....Maar deze keer.. (n.v.d.r. zij is beslist niet in haar normale doen) laat ik onder het goedkeurend oog van mijn oudste kleindochter mijn "goed hart" eens zien, zodat oma ongetwijfeld de "familiale analen" in gaat als zij, die altijd gaf aan arme sloebers ...
De schoolvakantie is begonnen. In de dorpen waar mijn kleinkinderen wonen is er deze eerste week nog geen speelplein, hun ouders werken en dus komen het spul bij mij, want daar dien je als oma toch voor? Bovendien, zo zeggen mijn dochters, ben ik de enigste normale van de grootouders, wat natuurlijk eigenlijk helemaal niks zegt over mij. Zondagavond werd Simon al gebracht. Hij woont het verst weg en blijft hier de hele week ook slapen. De volgende morgen om 8.00 komen zijn twee nichtjes. Met veel herrie stommelen zij de trap op om hun niks vermoedende neefje wakker te maken. Getraumatiseerd verstopt het ventje zich onder zijn dekbed.
Er wordt samen ontbeten en de eerste beker chocolademelk vliegt om ... Er wordt gegild, gehuild, gesnikt, geroepen en geklikt: tussen de twee zusjes is het haat en nijd, ze willen hetzelfde speelgoed op hetzelfde moment, ruzies gepaard met een hoop kabaal "Heeft zij gedaan . Zij begon!" (Ik wil het niet weten!) Ze dagen elkaar uit, en de dames doen beslist niet voor elkaar onder. Mijn trommelvliezen vibreren akelig. Ze trekken aan haren en bijten elkaar in armen en vingers en vaak gaat het allemaal om niks.
Simon en Chloé die volgens de theorie van de psychoanalyse nog in de anale fase zitten hebben een nieuw woord geleerd "caca boudin" dat ze te pas maar veel vaker te onpas bezigen en gieren het uit.
Ik vraag mij af hoe ik de dag door ga komen en erger nog De week!
Ondertussen zijn wij twee dagen en een aantal omgestoten bekers, ingetrapte koekkruimels, lekkende ijsjes en andere ongelukjes verder (n.v.d.r. en zij moet er nog drie!) sommige dingen zoals deurklinken en vloeren plakken. Ik veeg snotneuzen af en droog tranen, troost en knuffel en ik ben af en toe eens heel erg streng! Ik dweil plasjes op, was en draag droge kleding aan.
Mijn zoon is de veters van zijn sportschoenen kwijt... Het gras van buiten komt naar binnen en niet alleen het gras, vliegen, vliegen boven de tafel.
Er wordt in de tuin gespeeld. Een frisbee, die een prachtige vlucht maakt (n.v.d.r. logisch! Oma heeft hem gegooid) eindigt tegen de lip van Camille. De decibellen vliegen mij nogmaals om de oren. En dan is er ijs !
En wanneer de meisjes naar huis zijn en mijn kleinzoon in zijn bedje ligt, geniet ik van de stilte en Joepie! Morgen mag ik weer!
Ik ben naar de kapper geweest en weet u wat? Uitgroei is vanwege de crisis hélemaal in de mode! En zo heeft uwjonge gedachtespinnendevijftigster zich voor de modeste som van 75 een donkere uitgroei aan laten smeren ....
Hoewel ik mijn best doe om een happy SWOFTY* te zijn en blij ben aan sommige mannen te zijn ontsnapt, is de grootste doorn in mijn oog nog steeds mijn liefdesleven, of liever gezegd het ontbreken daar van. Mijn hart is, op een onbedachtzaam moment, keihard gevallen voor een onbereikbare man waarmee ik dagelijks contact heb en met wie ik af en toe een uitstapje maak maar die geen relatie meer wil, met niemand, zo beweert hij en het vlinders in de buik gevoel dat je behoort te hebben bij het verliefd zijn voelt dan ook alleen maar, bijzonder kut.
In de hoop dat "het" over zou gaan, indien ik nieuwe mensen zou leren kennen ben ik een paar maanden geleden ingegaan op een aanbod van een paar dagen gratis uitproberen met een volledig profiel op een datingsite. Profiel aangemaakt, fotootje bijgevoegd en vervolgens ging er een nieuwe wereld voor mij open. De eerste avond tig profielen van mannen op zoek naar "iets" bekeken en het die eerste avond al zuchtend opgegeven. Dit is niks voor mij, ik wil gevonden worden.
Maar blijkbaar was ik wel ontdekt, De volgende dag in mijn mailbox: leuke vrouw, leuk profiel maar helaas je woont te ver. Sommige mannen worden blijkbaar héél erg bang wanneer ze hun kerktoren niet meer kunnen zien ...
Bloggen kan therapeutisch zijn, ik hoor het zo vaak om mij heen....
Verstrikt in het doolhof van mijn denken en nog niet in staat om te luisteren naar de oplossing die in mijzelf verborgen zit heb ik vandaag besloten Loewiesa na 4 maanden en een paar dagen uit comateuze toestand te halen en haar terug te animeren.
De laatste maanden veel tijd op Facebook door gebracht. Facebook is tijdverlies zegt mijn 22 jarige zoon,wanneer hij thuis komt en mij voor de zoveelste keer weer aan mijn computer aantreft. Van je kinderen moet je het maar hebben. Maar gelijk heeft hij wel. In plaats van te genieten van de dingen om mij heen, mijn leven nuttig te maken door mijn huis te kuisen zodat alles weer blinkt en lekkere en voedzame maaltijden klaar te maken, verdoet deze internetjunk haar tijd met mensen waarvan zij de meesten niet eens kent.
Ik verdoe trouwens veel tijd. Ik ben een meesteres in het verdoen van tijd. Wanneer ik niet op Facebook ben, lig ik op de bank mij te koesteren in mijn existentiële crisis en verdoe ik mijn tijd met te treuren, koekjes en chocola naar binnen te werken en mij af te vragen wat de zin is van mijn bestaan.
Ik zit al een tijdje in een dip en ook al geef ik mij zelf af een toe een schop onder mijn kont en hoewel ik mijn zegeningen dagelijks tel door mijzelf wijs te maken dat het allemaal nog veel erger kan, kan ik het niet laten om mijzelf te beklagen. Mijn leven is triest, oh God.... Wat is mijn leven triest. Ik leef al een paar jaar van een uitkering. Veel kans om op mijn 58e nog een leukegoedbetaaldeinteressantevalorisrende -vlakbijhuis- baan te vinden heb ik niet en ik heb dus bijna geen cent te makken. Maar daar went men uiteindelijk aan (n.v.d.r. en zij geloofde haar eigen oren niet.) Ik ga niet meer naar de fitness,want ik ben fitnessmoe waardoor mijn een paar jaar geleden behoedzaam opgebouwde spieren weer aan het inzakken zijn. Want dat is het probleem met fitnessen, het moet steeds en steeds weer.... en ook in het zwembad ben ik de laatste maanden nog amper geweest. Echt spannend is mijn leven niet (meer) al gebeurd er soms wel eens iets leuks, zoals laatst weer eens een motorrit wat mij weer even het gevoel gaf dat ik nog leef. Kleine momenten die ik tenminste een paar dagen koester, met de gedachte: dat heb ik dan toch weer gehad......
Ik kijk nauwelijks nog tv, dus ik kan u niet vertellen wat ik ergens van vind,alleen dat ik mij soms afvraag, waar ik in hemelsnaam naar kijk? Ik heb zelfs geen uitgesproken mening over van alles, Ik lees dagelijkse een aantal verschillende landelijke dagbladen met verschillende politieke achtergronden en volg actualiteiten rubrieken om mijn honger naar een eigen opinie te stillen, maar natuurlijk.... iedereen heeft vanuit zijn/haar eigen standpunt gelijk.
Ik heb dan ook geen missie om u iets te leren.
Het terug schrijven van dit blog over mijn dagelijkse beslommeringen behoudt mij er dus (hopelijk) enkel van om niet gek te worden....
Ik ben een beetje blogmoe en daarom heb ik na overleg met mijzelf, mijzelf en mijzelf besloten om voor onbeperkte tijd met dit blog te stoppen. Allemaal enorm bedankt voor jullie geduld met mijn schrijfsels, jullie aardige en lieve, soms ontroerende, vaak ter zake en soms totaal niet ter zake doende maar altijd leuke reacties op mijn blogverhalen en misschien...... Wie weet, tot een volgend logje.
Het is weer zo ver. We worden er weer eens met onze neus opgedrukt. Valentijn is in het land. Voor de een gewoon commerciële volksverlakkerij en voor de ander een moment om te vertellen hoe verliefd ze wel zijn en hoe veel ze wel van elkaar houden.( Net of dat niet kan gewoon, het hele jaar door.) De winkels vol met vreemde snuisterijen en alles is in het rood gekleurd. De prijzen van de bloemen swingen de pan uit. Pralines en cakes en andere taartjes in hartjes vormen (Harmonicaman had vanavond zelfs een aardappel in die vorm, hij heeft hem opgegeten (met rode kool) en nu maar hopen dat hij er niets van krijgt.)
Alles lijkt alleen maar voor 2 bestemd en overal die zoetsappige sentimentele glitter kaartjes. (Mag ik even gillen?) Sommige vrouwen moeten misschien wel zon eng slecht zittend vulgair setje aan om hèm te plezieren! En daar zit je dan als Happy HAPPY single, overlopend van feromonen, neuronen en andere aan liefdegerelateerde lichaamschemicaliën die je aan niemand kwijt kunt, in je zetel, in je eentje, stug volhoudend hoe gelukkig je wel bent dat je vanavond tenminste je eigen tv programma mag kiezen.
Weet jij nog hoe dat meisje heette dat vroeger aan de overkant op 3 hoog woonde? Vroeg mijn vader laatst. En natuurlijk wist ik het nog precies, hoe zou ik mijn kwelgeesten van destijds nu kunnen vergeten? Meisjes uit de zesde klas van de lagere school. Hun vaders werkten bij de brandweer, de politie of reden op de stadsbus. Zomers gingen ze allemaal naar hetzelfde vakantiekamp, waar ze in de laatste grote vakantie het een of andere verbond hadden gesloten. Mijn vader werkte bij een bank. In die tijd nog niet iets om je over te schamen, maar vast heel erg saai, vergeleken bij zon stoere man in uniform. Nee, ik paste niet in hun clubje. Wanneer er een nieuw kind in de klas kwam, vroeg de aanvoerster van de club steevast Wat doet je vader?
Mijn vader is koningin zei de grappigste jongen uit de klas, en ik herinner mij nog hoe wij, die verstoten waren de rest van de middagin een deuk lagen. De meisjes trokken nuffig hun neuzen op, trokken een zuinig mondje en gingen door met hun gefit. De trutten!
Amsterdam is een heerlijke stad om te verlaten en ààn te komen.
Simon Carmiggelt
Bovenstaande tekst zag ik op een stenen plaquette op de Odebrug niet ver van het Oosterdok en het Amsterdamse Centraal station. Niets met het onderstaande te maken misschien, maar voor mij heel veel.
Ach .. mijn vader, wat moet je met een 90 jarige man die helemaal nergens nog zin in heeft, die zijn dagen verveeld zappend doorbrengt voor de tv of zwijgend met tranen in zijn ogen in het luchtledige staart en af en toe eens zucht of kreunt. Hij vind het fijn zegt hij, wanneer ik kom en begint al te treuren op de vooravond van de morgen waarop ik weer weg ga. Maar ik kan mijn vader niet helpen en voel mij vaak machteloos. Ik moet uitkijken dat hij mij niet meetrekt de dieperik in en s morgens vlucht ik vaak weg, nog voor de zorg komt, met het excuus dat ik mijn trein moet halen. Ook bij mij prikken de tranen. Ik probeer hem wat op te peppen, met vrolijke lichte babbel over zijn klein en zijn achterkleinkinderen maar zonder al te veel resultaat. Ik maak hem iets klaar dat hij graag lust. Maar mijn vader pikt er wat in en eet zonder smaak. Ik zie mijn vader steeds kleiner worden, verzwakken en verzachten. Het zou mij niet verbazen als hij op een avond gewoon inslaapt en nooit meer wakker wordt. Ik heb er vrede mee.
En ondertussen, heb ik het al een tijdje niet meer gehad over harmonicaman die in een soort van wintermodus zit en zijn natuurlijke biotoop in de Noorder-Kempen amper verlaat en die ik sinds november jl. na onze uitstap naar het oorlogsmuseum van Ieper, niet meer heb teruggezien. Iedere avond vertellen wij elkaar over de gebeurtenissen van onze dag, over onze kinderen, onze vaders en over hoe die op te voeden, overvan alles. Wij kijken naar dezelfde programma's op tv en wij weten van elkaar wat wij hebben gegeten die avond en welk wasmiddel wij gebruiken. Soms stellen wij ons vragen over de zin van het leven en of dit nu alles is? Soms durven wij zelfs eens te lachen. Soms drinken wij samen een kopje koffie ofeen glaasje wijn, soms ook niet. Soms vallen er stiltes, geen onaangename stiltes. Dan luister ik naar, hoe hij een pizza met tomaat en mozzarella van dr. O in de oven zet, of naar de geluiden van de uilen rond zijn huis en naar het wegblazen van de rook van zijn sigaret en stel ik mij voor hoe hij nadenkend uitstaart over zijn tuin en valt er een weemoedig gevoel over mij en nou ja ...laat maar .want ik hou eigenlijk niet van sigarettenrook en ...wij zoals wij immers bij de eerste ontmoeting, bij de eerste oogopslag al vaststelden ..wij zijn immers elkaars type niet. Zijn type ligt al 11 jaar in haar graf en mijn type is nu eenmaal altijd de een of andere geheimzinnige slechterik, een onbetrouwbare womanizer met een groot ego en weinig empathie.........
En zij telefoneerden nog lang en tamelijk (on)gelukkig, tot het overging. Zij zo doof als kwartels werden of gewoon niet meer wisten, waar voor dat vreemde hallo halloding eigenlijk moest dienen.
Laatst gehoord van iemand die op zoek is naar haar eerste liefde. Zij waren beiden 17 jaar indertijd, flikflooiden wat met elkaar, maar verder dan dat, ging het niet. Bovendien mocht het ook nog eens niet van thuis want ze waren alle twee van een verschillend geloof en zoals het spreekwoord zegt: twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen. Dan ontmoet zij de man met wie zij uiteindelijk tot aan zijn dood een paar jaar geleden, zal samen zijn, haar tweede keuze. Eerst komt het eerste lief nog even terug in beeld en de vrouw maakt het uit met de tweede keus, maar de eerste keus verteld haar dat hij gaat trouwen met een ander .De vrouw gaat terug naar haar tweede keus en trouwt uiteindelijk met hem. Maar haar eerste keus vergeet zij nooit en vraagt zich van alles af.
Toen ik dit hoorde wist ik eigenlijk niet goed wat te denken. Hoe is dit mogelijk na zoveel jaar en wat zijn al die jaren samen met de tweede keus dan waard geweest, dat het haar blijkbaar niet gelukt is om de eerste keus te klasseren en te vergeten? Ben je dan niet bezig iemand vreselijk te idealiseren?
Ik moest aan Memories denken een programma op de Nederlandse tv waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes. Natuurlijk wordt zon programma gemaakt voor de kijkcijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort dingen. Moet zon oude jeugd liefde niet gewoon lekker romantisch in je hoofd blijven zitten en een mooie herinnering blijven? Want stel je voor, je vindt je oude lief terug, die misschien nog amper weet wie je bent, mèt een partner en kinderen en mèt een eigen leven en met misschien hele andere misschien veel minder romantische herinneringen en is je mooie romantische beeld voor altijd verpest .Of de vonk is er nog steeds .. met alle gevolgen van dien
Alle gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig.
En ondertussen.....liepen mijn alter ego (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster) en haar Brugse vriendin nog ergens rond te Rijsel op zoek naar een goed restaurant. De specialiteit in dit gedeelte van noord -Frankrijk is de Vlaamse keuken zoals waterzooi en potjesvlees! Nu weet Uw jonge gedachtespinnendevijftigster bijna alles van water en heel veel van zooi, maar wat betreft Potjesvlees taste zij volledig in het duister. Gelukkig voor haar behoort haar Brugse vriendin tot zij die ingewijd zijn tot de orde Boycot het Potjesvlees en heeft zij uw jonge gedachtespinnendevijftigster weten te overtuigen en héél veel ellende en waarschijnlijk maagkrampen bespaart, om ten tijde haar levensdagen nooit en te nimmer potjesvlees te eten, niet alleen omdat het zuur en gelatineachtig is maar gewoon ook nog eens héél erg vies zou zijn!
Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft er op haar ergste, ziekste en meest koortsachtige momenten de afgelopen week zelfs van gedroomd ..
Verleden week thuisgekomen uit Amsterdam met rilkoorts en een vreselijke hoest. Het verdict van de huisarts op dinsdag toen het na een paar dagen en een paar paracetamolletjes niet overging: een flinke bronchitis en vervolgens schreef zij* een penicillinekuur voor en een hoestdrank in een mooi cyclaamroze kleurtje die zij, zo mompelde zij tijdens het voorschrijven, niet zo vaak voorschreef: "mais, dans votre cas .! (Dat zet aan het denken, zó erg was het dus.)
De volgende dagen ziek, zwak en misselijk met hoest en een wattenhoofd doorgebracht onder mijn plaid op de bank geveld door een algehele malaise, alsof er iemand mij gewichten aan mijn handen en voeten had gebonden. Als in een isoleercel met ogen die alleen nog maar willen toevallen. Geslapen zoals ik in tijden niet meer geslapen heb.
Zondagmiddag. Het is redelijk druk in de trein. Veel bezoekers van de Zondagmarkten aan het zuidstation en het abbatoir van Anderlecht, bepakt en bezakt. In Tubize stapt er een grote lichting uit. Een man, die een eindje verder zat, veranderd in eens van plaats en komt naast mij zitten. Erg dicht tegen mij aan en hoewel ik het koud heb en vermoedelijk koorts vanwege een opkomende bronchitis en best wat warmte kan gebruiken, is dit te dicht, veel te dicht. Grens overschrijdend.
Wanneer men met het openbaar vervoer reist, komt het wel vaker voor dat de dikkere medemens je bijna verpletterd. (niet slaan asjeblieft lieve dikkere medemens) Maar ook dat behoort nu eenmaal bij de geneugten van het reizen per openbaar vervoer.
Deze man is niet dik en er is plaats genoeg op de bank en er is geen reden waarom hij zo dicht naast mij zit. Ik voel mij dan ook bijzonder ongemakkelijk en vraag mij zelfs af of ik het mij soms verbeeld? Ik schuif mij van de man af maar ik heb mij niets verbeeld de man komt nog dichter bij en duwt zijn been nog wat steviger tegen de mijne aan zodat ik bijna klem zit tegen het vuilbakje en gaat door met het op vrijen van mijn been.
Ik kijk eens naar hem met mijn aller chagrijnigstegezicht plus dat van zeven dagen onweer, maar dat lijkt hem alleen nog maar meer op te winden. Twee bruine ogen kijken mij aan: ça vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa??? vraagt de man op een slijmerige toon. .. en nee! Het gaat niet!
En wat doe je dan? Vragen waarom hij zo dicht bij haar zit en of hij wil opschuiven? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het afgeleerd om met sommige mensen in discussie te gaan) De man een mep op zijn hoofd verkopen? (agressiviteit is net even een stapje verder van assertiviteit) Rustig blijven, je uit de ingeduwde hoek friemelen, opstaan en de coupé verlaten (n.v.d.r.en bij het weggaan je bagage hardhandig op zijn schoot laten vallen, jammer uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft geen bagage, zij reist light.) Ik heb voor het laatste gekozen salu paraplu (sic) gezegd en rustig weg gegaan.
Ik ben ziek, de smeltende sneeuw, natte voeten en een tochtig station hebben er allemaal geen goed aan gedaan. Mijn hoofd zit vol met .niet met inspiratie, maar met snot en uw jonge gedachtespinnendevijftigster hoest als een oud wijf. De details zal ik jullie besparen, maar de zin om mij te verdiepen in het beloofde potjevlees, is mij momenteel even vergaan. Ik voel mij hondsberoerd en heb nog alleen zin om te slapen. Mocht ik dit alles niet overleven, dan lijkt dit mij wel iets
Een rustig plaatsje in een rustige trein coupé. De rust duurt echter niet lang, er stappen drie mensen in, twee vrouwen en een man. bepakt en bezakt.Een van de vrouwen ploft tegenover mij neer waarbij zij een van haar grote reistassen op de grond tussen de banken neerkwakt, voila die staat, ik zit! Dat zij daarbij een van mijn voeten bijna verbrijzelt maakt niet uit. Sorry dat ik zulke lange tenen heb. Best pijnlijk. Lomp wijf, ik heb direct een hekel aan het mens. De vrouw kijkt mij aan terwijl ik een pijn kreet uit. Zij zegt niks. Geen woord van excuses.Wat zeg je dan kun je niet uitkijken stomme trut of sorry het is niks hoor madam of sorry dat ik hier zit!Of zeg je maar helemaal niets?
Het is koud in Rijsel, maar de zon schijnt die dag en de lucht is blauw en uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin hebben er zin in wanneer zij gewapend met een stadsplan aan de uitgestippelde wandeling beginnen.
Vanaf het Leffe café hebben wij zicht op la place du Général de Gaulle (militair, politicus en de eerste president van de door hem ontworpen vijfde republiek en te Lille (Rijsel) geboren en dan heb je recht op een plein minstens en wordt je ook ereburger van je stad) La Grande Place, zoals les Lillois dit plein ook wel noemen met la Déesse (De Godin) een beeld, dat de vrijheidsstrijd symboliseert in het midden van een fontein. Zomers staat het hier vol met gezellige terrassen, nu ligt er sneeuw en de fontein werkt niet. Het is overal heel erg rustig.
Op dit plein bevindt zich ook de oude beurs, een prachtig gebouw dat in werkelijkheid bestaat uit 24 kleinere handelshuisjes opgebouwd rond een binnenplaats in Vlaamse barok. Vier ingangen met boven iedere ingang een leeuw, symbool van vroegere tijden (n.v.d.r. zie er het geschiedenisboek maar op na!) brengen ons naar de binnenplaats met indrukwekkende zuilen. En waar vroeger in aandelen werd verhandeld wordt nu dagelijks (behalve op maandag) van 13.30 tot 19.30 een boekenmarkt georganiseerd. Ook kan er geschaakt worden
Nog op dit plein een prachtig in Vlaamse stijl opgetrokken gebouw van de dagelijkse regionale krant La voix du Nord met op het dak een beeld van de drie gratiën die de drie oude provincies van de streek zouden symboliseren Vlaanderen, Artesië en Henegouwen.
Wij gaan bij de oude beurs de hoek om en komen op la place du Théatre. Hier staat juist lOpéra een gebouw in neo-klassieke stijl gebouwd tussen 1907 en 1913. De fronton bestaat uit een beeldhouwwerk dat de verheerlijking van de kunst voorstelt. Apollon een van de belangrijkste godheden uit de Griekse mythologie. God van de kunst, omringd door negen muzen
Wij springen van A naar D en van D naar B zonder C ooit te zien en staan plotseling bij G . Wij gaan niet terug naar F en ook niet naar E moeten niet naar de gevangenis en ontvangen geen 100 euro. De gaten in haar cultuur zullen waarschijnlijk nooit helemaal worden opgevuld .
Onderweg veel mooie winkels met héél veel leuke dingetjes en gezellig uitziende eethuisjes .
Update: Wordt vervolgd. Iets over potjevleisch... Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....
Maar een uurtje later dan gepland verlieten wij het station van Lille Flandres. Diehardsals uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin toch zijn, lieten wij het overdekte en verwarmde winkelcentrum naast het station voor wat het is en glibberden via la rue Faidherbe richting het centrum. De straat is overkoepelt met een soort hemelboog bedekt met kantpatronen die de straat s avonds d.m.v. verlichting veranderd in een sprookjeswereld. Een ontwerp van de Belgische striptekenaar François Schuiten en een overblijfsel van de kerstversiering van Lille Fantastique 2012.
Mijn Brugse vriendin had haar elegante leren laarsjes aan en dreigde even bijna uit te glijden op al die glibberige gladheid. (of is het omgekeerd?) Zelf had uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze morgen ook even in dubio gestaan,Wat moest zij in hemelsnaam aan trekken? Maar bij het zien van alle sneeuw die nog buiten ligt en denkend aan de beruchte Franse slag,waar het sneeuwvrij maken voor eigen deur vast en zeker ook onder valt, dacht zij al snel, verrek!
Het leek ons een goed idee om eerst loffice du tourisme binnen te gaan voor wat informatie over de stad. Er bleek die middag om 15.00 een geleide rondwandeling door de oude binnenstad te zijn maar we hadden ook de mogelijkheid om voor een paar euro een plannetje met een uitgestippelde wandeling te kopen. Wij kozen voor het laatste: Très Bien zuchte de dame aan het loket zichtbaar verveeld.
Maar eerst was het tijd voor lapéro. Wij gingen het Leffe café binnen op la Place de Rihour, niet dat wij hier in Frankrijk nu ineens Leffe zouden gaan drinken, Het is er bijna 2x zo duur dan bij ons. Boven de plattegrond van de stad, een kir voor mijn Brugse vriendin en een muscat voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster plùs een schaaltje met borrelnootjes, bespraken wij notre plan de campagne .
En daar stond uw jonge gedachtespinnendevijftigsterdeze morgen in alle vroegte op de bushalte samen met 10 andere pubers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was de enigste zonder doppen in de oren.) Zij had alles zo mooi berekend op het internet. Om zo laat zou zij opstaan. Om zo laat zou zij haar huis verlaten. Om zo laat zou zij bij de bus halte staan. Om zo laat zou de bus komen die haar naar het station van La Louvière-Zuid zou brengen vanwaar zij een directe verbinding zou hebben met Rijsel. (Maar natuurlijk met de bussen van la TEC La Louvièroise weet je het nooit.)
Twintig minuten later is zij uiteindelijk samen met de 10 andere pubers en 10 ijskoude tenen (n.v.d.r. zij spreekt alleen voor zichzelf) op de eerst volgende bus gestapt. Als haringen in een tonnetje, samen met nog eens 100 lawaaierige pubers op weg naar school. Pubers, die dankzij de kou niet al te erg naar pubers roken.... deinde zij ZEN mee bij elke bocht. Halverwege moest zij zich naar de uitgang wurmen om op aanraden van de buschauffeur in een andere bus over te stappen. Maar die bleek niet meer op die halte te rijden. De trein al lang gemist. Nog eens 15 minuten wachten in de sneeuw ( uw jonge gedachtespinnendevijftigster had het nog warm van in de bus.) Eindelijk op het station aangekomen werd het nog weer eens wachten. Een smsje gestuurd naar haar Brugse vriendin, dat zij wat later zou zijn .
Vandaag de dag begonnen met het pad en een stuk van de straat voor mijn huis sneeuwvrij te maken voor het geval de anderhalve man en de paardenkop die dagelijks langs komen het onzalige idee zouden krijgen om juist daar uit te glijden en hun nek te breken. Terwijl uw jonge gedachtespinnendevijftigster al die vijftig tinten wit aan het wegscheppen was, spon zij een gedachte!
Wist u dat u met een half uur sneeuw te ruimen 200 calorieën verbruikt? Dus dat is mooi meegenomen. Bovendien krijg je er mooie rode frisse wangen van, koude voeten (een heel stuk minder) en een natte neus en dat laatste is gezond! (Bij een hond.)
Degenen die denken dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster op haar blog alleen maar aan navelstaarderij doet, hebben dus verkeerd gedacht. Hier kan men ook best iets leren!
Ook dat nog: Morgen, dinsdag gaan uw jonge gedachtespinnendevijftigsteren haar Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld zetten. Zij gaan de grens over! Rendez-vous à Lille of afspraak in Rijsel. (Wat u maar wil(t) . )Dus binnenkort in dit theater: Nieuwe avonturen!
Zaterdag, mijn bevriende buurvrouw van een eindje verderop, stelde voor om eens naar Ikea te gaan. Moet u nagaan, op een zaterdag! Dan moet een mens wel behoorlijk gestoord zijn. Maar ach, ik had geen zin om mij thuis weer een hele middag te zitten vervelen. En zo vertrokken wij richting de Ikea vestiging van Anderlecht.
Wij beginnen ons bezoek met een hapje in het zelfbedieningsrestaurant waar het druk is, heel erg druk. Overal rammelend bestek, overal jengelende kinderen en hun kroost tot orde trachten te roepende ouders. Het is aanschuiven bij de buffetten en bij de kassas staat er nog eens een rij van een paar meter. Helemaal achteraan vinden wij, na bijna gestruikeld te zijn over wat loslopend wild, zonder verdere kleerscheuren op te lopen, warempel nog een vrije en redelijk stille plaats. Het voelt aan als een overwinning. Wij kozen om nog meer in Ikea stemming te komen voor Kötbullar, de Zweedse gehaktballetjes.
Daarna gaan wij de winkel in vol nagebouwde woon, slaap, badkamers en keukens. Kom binnen en doe alsof je thuis bent is het motto van het geelblauwe woonwarenhuis waar kinderen als ze niet in het kinderparadijs Småland gedropt zijn, zodat hun ouders rustig saaie dingen kunnen gaan doen, zoals het plannen van een kast of een keuken . Doen of ze thuis zijn en de bedden testen alsof het trampolines zijn en er kussengevechten houden.Ikea is een pretpark. Een man gaat op een bed liggen en roept naar zijn vrouw Ik blijf hier liggen, kom mij straks maar weer halen, wanneer je klaar bent Kasten worden opengemaakt, laden uitgetrokken, banken en stoelen worden beklopt en uitgetest.
Een jong stel zoekt het eerste kinderbedje uit, in de babykamers hoek. Zij kijkt liefdevol naar hem op en geeft hem een kus, hij kijkt met dezelfde tederheid en kust haar terug. Ik wend mijn ogen af, ontroerd
Een vrouw zegt tegen haar man, kom eens, hoe zalig zit dit De man gaat duidelijk met niet al te veel zin naast haar zitten en zegt niks.. Ze staan allebei op, zwijgend en gaan weer verder. Het enthousiasme van de een, gesmoord in het zwijgen van de ander. Ook herkenbaar .
Bij Hetty las ik dat zij via de mail werd gecontacteerd door haar bank om met het oog op een betaling, bepaalde (inlog) gegevens te controleren en daardoor bijna het slachtoffer was geworden van phishing, gelukkig ging er op tijd een alarmbelletje rinkelen.
Mijn 90 jarige vader die voornamelijk om deze redenen tegen het internet is ,werd verleden jaar gecontacteerd door zogenaamd iemand van zijn bank via de telefoon. Er zou een poging tot malversatie op zijn rekening hebben plaats gevonden, maar alerte medewerkers hadden dit kunnen voorkomen. Hij zou een nieuwe bankkaart krijgen, maar er was een technisch probleem blabla en om alles sneller te kunnen laten verlopen was men zelfs al naar hem onderweg om samen met hem alle gegevens te verifiëren.
Mijn vader is dan wel oud, maar verre van dom of seniel antwoordde hier op dat hij wel even naar de hoofdzetel zou bellen en vroeg naar de naam van de beller, die uiteindelijk ophing. Andere oudere mensen met de schrik in hun lijf, bang dat hun spaarcentjes worden gestolen en minder waakzaam dan mijn vader, hadden misschien anders gereageerd en met de deur open te maken voor een stelletje criminelen die zich voordoen als de keurige meneer van de bank het risico gelopen, niet alleen beroofd te worden maar ook nog een klap op hun hoofd te krijgen of erger ..
Ik was een jaar of 13 toen ik van een vriendinnetje op mijn verjaardag, mijn eerste dagboek, waar ik mijn geheimen in kwijt kon kreeg. Het was zon boekje met een slotje er op. Dat het slotje niet veel voorstelde kreeg ik pas later door. Ook ik begon, zoals een zekere Anne Frank, mijn dagboek met ik hoop aan jou alles te kunnen toe vertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb en dat je een grote steun voor mij zult zijn. Ik schreef vooral over puberleed, dingen die ik op school had meegemaakt, over meesters en juffen, over mijn vriendinnen, de lessen, mijn kleren, dat ik boos was op mijn vader of moeder en dat mijn broertje zon verschrikkelijke pestkop was en over mijn kalverliefdes. Vooral hierover kon ik nogal uitweiden. Ik had er geen flauw idee van, dat ik tenminste één trouwe lezer had, namelijk mijn broertje. Het huis was te klein toen ik er achter kwam. Op een avond toen wij (mijn ouders, mijn broertje en ik) aan tafel zaten, kwam hij ermee. Hij begon mij te citeren en iedereen moest vreselijk lachen. Wat voelde ik mij verraden. Sindsdien heb ik nooit meer een papieren dagboek gehad en thuis . heb ik nooit meer iets verteld
Soms denkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster dat zij veel te goed is voor deze wereld. Want .watskeburt?
Afgelopen zaterdag in Amsterdam. Ik ging boodschappen doen. Even naar de Amsterdamse Javastraat in de Indische buurt met zijn winkeltjes met producten uit alle windstreken, met gezellige eethuisjes en terrasjes waar het lekker eten is en waar, in de zomer, wanneer de zon schijnt en het heel warm is en ik mij tussen de bijna chaos van de in groepjes staande kletsende mannen en de vaak in chadors geklede vrouwen en andere hoofddoekjes begeef, mij bijna in het een of andere vakantieland waan. Ik snuffel wel eens rond in de winkeltjes waar ze Marokkaanse huisraad en andere prularia verkopen en ik verbaas me iedere keer om het kitscherige en de lelijkheid hiervan. De vele groenten en fruitwinkeltjes zijn wel weer interessant.Ik heb er ondermeer Turkse spinazie gekocht voor 55 cent de kilo en daar doen de reguliere supermarkt, de gewone groenteboer en ook de marktkramers op de nabijgelegen Dappermarkt het niet voor .
Ik moest ook even tappen bij de bank en daar stond ik netjes achter de oranje streep te wachten op mijn beurt. De vrouw aan de geldautomaat draaide zich om, stopte haar kasticket in haar portemonnee en liep naar een andere vrouw die een eindje verder op haar stond te wachten. Ik maakte aanstalten om over de oranje streep te stappen en mij naar de automaat te begeven, toen mijn oog viel op een biljet van 50 dat uit de geldgleuf stak.
Zonder een moment te twijfelen hoorde ik mijzelf roepen: Mevrouw uw geld! De dames babbelden vrolijk verder en wilden naar buiten gaan. Mevrouw, mevrouw riep ik nog wat harder. De ene vrouw draaide zich om en kwam vragend naar mij toe terwijl ik naar de geldautomaat wees. Zij schrok zichtbaar en stamelde Oh jeetje mevrouw, dank u, dank u wel.
Er ging een zucht door de rij met wachtenden en er klonk geroezemoes en ineens kreeg ik het gevoel alsof ik van een andere planeet kwam en zo werd ik ook bekeken. een man zei op een haast spottende toon Er bestaan dus nog eerlijke mensen! Was het ongeloof? Was het verbazing? Was het bewondering? Of dachten die mensen bij zichzelf gewoon wat is dat voor een stomme trien!
Maar ik heb dan zoiets van, je zal het zelf maar zijn .
Nog niet zo heel lang geleden was het vaak bijna avontuurlijk en soms bijzonder interessant in de internationale trein en kreeg ik vaak een soort schoolreisjesgevoel wanneer er soms mensen naast of tegenover mij kwamen zitten die open stonden voor een praatje. Mensen overal vandaan, gewoon ergens onderweg op de een of andere citytrip, mensen met bestemming Parijs of Londen en nog verder, mensen van buiten europa die het continent aan doen.
Mensen van verschillende leeftijden en van allerlei soorten, zo kreeg ik ooit eens een bijna lezing over windmolens en herinner ik mij een Chinese studente op stage in verschillend hoofdsteden en een jonge Portugese student in filosofie, die met een rugzak heel Europa doortrok en een stel hele vrolijke Ieren op Belgische bieren trip en dan was er dat stel uit Buenos Aires, waarvan de vrouw last had van haar knie en ik toen ook, en zoiets schept dan meteen een band. Wij communiceerden in het Engels, Spaans, Frans en met onze handen en wij begrepen elkaar. Het leuke was, die mensen waren ook geïnteresseerd in mij en wilden weten, waar ik woonde, waar ik naar toe ging, gewone leuke babbels. Maar die tijden leken voorbij.
De laatste maandenwas er bijna niks meer aan, iedereen zit tegenwoordig met een tablet of een laptop op een schermpje te staren en te scrollen. Of ze zitten met een smartphone met doppen in de oren, die met heel veel tegenzin uit de oren worden gehaald met een gestoorde blik van wat mot je? als er per ongeluk eens iets tegen ze wordt gezegd ..
Maar toen kwam de Fyra, verraste reacties en lachen al in het begin wanneer de trein op tijd het station uit rijdt en dan de vele tunnels onderweg en wanneer dan blijkt dat WiFi verbindingen en mobiele telefoons daar plots verbroken worden omdat er ergens, een draadje in zon tunnel ontbreekt. Plots zijn er weer openingen tot een praatje, verbaasde wat knullige gezichten wanneer ze constateren Hey ..ik heb geen bereik!
Afgelopen weekend nog eens in mijn geboortestad doorgebracht en de Fyra nu al voor de derde maal getrotseerd maar jammer voor u en andere Seniorennet ramptoeristen die vaak met graagte komen lezen wat er in andermans leven en met andermans treinen allemaal mis kan gaan en vervolgens heel erg meeleven, moet ik u weer eens teleurstellen. (maar zij blijft geloven in de toekomst, op een dag gebeurd het gewoon en dan komt ook uw jonge gedachtespinnendevijftigster in die verkeerde trein terecht.)
De trein vertrok vrijdagmorgen redelijk op tijd en de feestvreugde van een ophanden zijnde snelle trip werd daarna niet bedorven door ergens te blijven staan omdat het veiligheidsnavigatiedingessysteem in veiligheid was geschoten vanwege gebrek aan ontvangst, waardoor het niet meer wist waar het zich bevond.(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het ook maar van horen zeggen. Maar zij vond dat het allemaal héél aannemelijk klonk.)
Zij en haar medepassagiers werden dus niet gedropt in het midden van nergens of in een van de vele tunnels op het traject of op stations waar een normaal mens niet komt als men er niet echt moet zijn en zij moesten dus ook niet over in een bus of in een andere trein. Er moest ook niemand worden geëvacueerd. De brandweer, het Rode Kruis en het leger rukten niet uit en er werden geen voedselpaketten gedropt. De toiletten raakten niet verstopt en liepen niet over, hierdoor braken er geen epidemieën uit, waardoor de raamambtenaren van het ministerie van volksgezondheid rustig door konden slapen. Er werden geen mannen in witte pakken met geheimzinnige maskers of over cirkelende helikopters gesignaleerd of iets anders engs en uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest niet worden gered...........
Ook op de terugreis verliep de reis naar wens en reuze vlot. Toen zij aankwam op het Brusselse zuid-station reed zoals gewoonlijk haar aansluiting met La Louvière het station net uit en moest zij zestig minuten wachten op de volgende trein die aangekondigd werd met een vertraging van waarschijnlijk vijf minuten wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn .
Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar lot vervolgens (weer eens) in stilte gedragen en bovendien ach een mens kan nu eenmaal niet alles mee hebben, op één dag.
Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.
Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekkenen het breken van mijn botten. Zon pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon. (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)
Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit! waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden En ik begin aan weeral een nieuwe dag.
Naar aanleiding van een vorig logje over de eerste dag op de kleuterschool van mijn kleinzoon en de reactie van een paar lezers die zelf niets meer wisten van hun eerste dag ben ik eens in mijn eigen jeugdherinneringen gedoken.
Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje ongeduldig trappelend te wachten op mijn moeder die nog eerst van alles moest doen. Eindelijk waren wij klaar om weg te gaan. Mijn moeder was die dag gekleed in een blauwgrijze jurk met zwarte amforen motiefjes. In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een houten doos met gekleurde houten blokken voorgezet. Daarna verdween mijn moeder uit beeld en sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn .
Vandaag met de stofzuiger bezig geweest in alle hoekjes en gaatjesen de loodzware bank, na maanden weer eens verschoven.
De buit: behalve wat stof en wat kruimels, 1 stoffen bal in felle kleurtjes, 1 koffielepel, en 1 playmobil politieagent met helm, 5 potloden: 1 oranje, 1 bruin, 1 zwart, 1 groen, 1 roze, en 1 oranje, 1 kleurboek, 1 foldertje van een spectacle de lutin Plop (u weet wel, die kabouter) dat doorging in oktober, 1 papiertje met een quality control tag met het nr PON77206 van iets dat gemaakt is bij Amav in Israel. Na even gegoogeld te hebben weet ik dat ze daar speelgoed maken, wat me op de een of andere manier geruststeld, verder vond ik1 tubeZwitsal zinkzalf waarvan ik me al een tijdje afvroeg waar die kon zijn..
Vandaag was het een bijzondere dag in het leven van de ouders van Simon. Simon is immers 2 ½ jaar en mag naar het allereerste kleuterklasje. Met zijn zelf uit gekozen gloednieuwe rugzakje met daarin zijn gloednieuwe boterhammendoos, stapte Simon, zonder vrees aan zijn mamas hand de school en het klasje van mademoiselle Sabrina binnen. Na de kennismaking met de juf werd zijn aandacht meteen getrokken door een heleboel nieuwe en al bekende dingen in het klaslokaal en kon zijn mama met toch wat ietsiepietsie gemengde gevoelens afscheid nemen van haar kleine vent. Rond 10.00 kwam Simon er ineens achter dat hij toch eigenlijk wel in een voor hem vreemde omgeving was, met een vreemde mevrouw en allemaal vreemde kinderen en toen heeft hij even een keel op gezet. Uw zoontje heeft karakter zei de juf, toen mijn dochter mijn kleinzoon aan het eind van deze eerste schooldag weer kwam halen. Mààr .. dàt wisten wij al!
Simon vindt de school leuk en is enthousiast over zijn eerste dag!
Doe zo voort lieve schat en dat je het de komende 15 jaar nog even leuk mag blijven vinden.
Het is zaterdagmiddag en ik lig onder een plaid op mijn bankje, Ik voel mij al een paar dagen beroerd, de nasleep van de feestdagen dacht ik. De hoofdpijn is nu naar mijn nek, mijn schouders en mijn rug afgezakt, ik voel mij hondsberoerd, doodmoe en ik heb het koud. Ik voel mij een beetje een softie en het huilen staat mij nader dan het lachen, wanneer ik zielig, en vol zelfmedelijden, denk aan het nadeel van het weer single zijn. Niemand die even dingetjes voor je doet of even je pijnlijke nek en je rug masseert. Misschien is het de griep, want die heerst oppert mijn buurvrouw, die ik deze morgen op de markt tegenkwam waar ik even was voor even wat frisse lucht.(n.v.d.r. want dat hebben ze daar, net als, wel zo gemakelijk, reeds gebraden kip...) Wat het ook is, ik heb het gevoel dat ik voor eeuwen kan slapen. Thuisgekomen kruip ik onder mijn plaid op de bank, tot ik tureluurs word van de constant blaffende hond van de buren en mij erger aan een stel dommig schreeuwende puber jongens juist voor mijn huis.
De rommel op tv op een zaterdagmiddag ontweken en even op Facebook gekeken naar waar mijn vrienden zich zoal mee bezig houden. Eén van hen, gaat dood, 22 van zijn vrienden liken dit. Iedereen gaat dood, maar als er min of meer al bijna een datum is geprikt, dan is het echt, voor echt. Ik ken hem, als een nog midden in het leven staande jonge vijftiger met een bijzondere aanstekelijke vrolijkheid. Hoe k u t en hoe onvoorspelbaar is het leven .
Nu beschrijft hij moedig en met dezelfde vastberadenheid als waarmee hij het leven behapte, zijn ervaringen, de bijverschijnselen van de chemo en zijn lichamelijk aftakelen. Ik moet niet klagen, alles is relatief maar toch
Ach, die goed voornemens, waar je overal over hoort en leest in deze tijd van het jaar en die ik niet heb, omdat ik niet rook, niet te veel drink of aan andere drugs ben, mijn Chocotoff en mijn dropverslaving heb ik, zoals héél trouwe en nijvere lezertjes wel zullen weten (maar veel waarschijnlijker niet) al tijden onder controle, diëten moet ik niet echt, want dàt komt vanzelf allemaal goed, wanneer de zon weer schijnt, de sterren en de maan goed staan en de wind uit de juiste richting waait waardoor ik weer zin krijg om weer meer te gaan bewegen. Een knoop doorhakken door een relatie te verbreken, juist op 1 januari, ook niet nodig, want ik ben geen voetbalvrouw... en bovendien, ik heb geen relatie die ik zo 1,2,3 per se zou willen verbreken.
Misschien moeten we allemaal maar wat liever voor elkaar zijn las ik ergens op een blog. Ik liever? Nòg liever dan ik al ben? Ik dacht het niet! Ik wil alleen nog maar héél lief zijn voor mijzelf! Mijn eigen grenzen stellen!Gewoon, omdat ik het waard ben! Nah!
Zo, we hebben het weer gehad. We zijn nu drie dagen in het nieuwe jaar en ik heb nog steeds een beetje een katergevoel, ik voel mij opgeblazen, moe en geestelijk volkomen uitgedoofd, maar dat komt vast wel weer goed, eens in de lente of zo
De wereld is uiteindelijk toch niet vergaan, ik heb kerstmis gevierd in huiselijke kring. De Fyra nogmaals getrotseerd en zonder problemen op mijn bestemming gekomen. Aan kleffe oliebollen ontsnapt en ontlopen aan het lichtspektakel in Amsterdam, dat door de knallen en de rook vaak meer weg heeft van een kleine burgeroorlog dan van een vuurwerk, door op oudejaarsdag weer naar huis te komen om er de jaarwisseling te vieren dansun trou dansle fin fond van de Borinage waar ik was uitgenodigd en waar ze niet aan vuurwerk doen, maar wel aan "Ah Ah Ah loeiharde muziek" zodat met niet meer kon zien wat men zei en andere verplichte gezelligheid (uw jonge gedachtespinnendevijftigster kreeg er verdorie bijna onregelmatige hartkloppingen van èn ademnood èn de kriebels en ook nog het rambam en even dreigde zij in paniek te raken.) Ik verlangde naar stilte en naar mijn bankje thuis, waar ik fijn kon zappen tussen de verschillende cabaretiers en alle andere vrolijk bedoelde onzin dat men op zon avond te bieden heeft. Maar thuis hadden mijn zoon en zijn Marie het huis bezet en zaten bij kaarslicht romantisch te wezen.
Na middernacht werd ik er ook nog besprongen door mij compleet vreemde individuen die mij een gelukkig nieuw jaar wensten.
Toch nog één goed voornemen gevonden. Volgend jaar blijf ik thuis! Gezworen!
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
schijnen erg goed te zijn met kruidjes. Nu nog een kat op mijn schouder en het plaatje is compleet. Mijn zoon is met een grote strooien hoed komen aanzetten en roept streng "Je hoed!" wanneer ik het kreng weer eens vergeten ben op te zetten. Mijn zoon is streng, zéér streng en ongetwijfeld goed bedoeld, maar toch....."Jullie lijken net een oud kibbelend stel" Zei één van mijn dochters laatst en dat maakt mij eerlijk gezegd, ietwat benauwd.
) Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet
.. 
Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....
