Volgens de psychologe waar ik laatst ben gaan uithuilen en om er te horen wat ik al wist, zit ik aan de rand van een gat waarin ik dreig de vallen als ik er niks aan doe. Ik ben overigens al bekend met dat gat en weet dat ik er weg kan blijven door mijn aandacht op andere zaken te leggen en heel veel afleiding te zoeken.

En zo ging ik pizza eten met een paar kennissen die ik onlangs weer tegenkwam op Facebook. Met twee buurvrouwen van om de hoek, waarmee ik alleen nog maar eens had gesproken aan de poort van het gebouw waar onze zonen, die toen nog zoontjes waren school gingen en die nu ineens sinds kort mijn Facebookvrienden zijn heb ik mij op Maria Hemelvaart nat laten regenen tijdens een wandeling georganiseerd door een wandelclub. Na de wandeling zijn wij gaan opdrogen in een gymnastiekzaal waar een buffet was ingericht en aan de lange houten tafels genoten wij (maar niet echt) van een Quintine een bier dat genoemd werd naar een in 1610 verbrande heks uit Ellezeles. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster vond dit bier niet echt lekker en veel te zoet.)

Verleden week dinsdag hebben mijn Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld gezet en wij spraken af te Gent waar wij voor de zoveelste keer gingen sightseeen en bij babbelen en waar wij behalve een goeie Griek ook een paar terrasjes hebben aangedaan

In Amsterdam, met een oude schoolvriendin, tevens Facebookvriendin en al jaren woonachtig in het oosten van Nederland en in die week ook in de stad op familiebezoek, afgesproken om onze oude geschiedenis leraar op te gaan zoeken in zijn atelier want behalve mijn mentor, leraar en Facebookvriend is hij geen onverdienstelijk kunstschilder.

Wij kregen een rondleiding in het gebouw waar nog een aantal kunstenaars hun creatieve ruimtes hebben en stonden gniffelend voor de deur van een atelier dat op last van de brandweer was gesloten. De geur van de verf deed mij weer aan mijn schooltijd terug denken. De school waar creativiteit in een hoog vaandel had gestaan. Wij haalden herinneringen op over vroeger en onze oude leraar vertelde anekdotes over voorvallen, vroeger in de lerarenkamer en wij, zijn oud leerlingen smulden, nog meer dan vroeger toen hij ons in 5 lessen alles vertelde over Filips de tweede. 

De tekenleraar die een flaconnetje jajem* in zijn bureaula had. De kast waar twee leerlingen door een andere leerling werd opgesloten, waarna de sleutel brak. De twee opgesloten leerlingen werden vijf dagen geschorst omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest, maar dat waren ze niet, zeiden ze… De laatste keer dat ik zelf nog eens een kwast heb vastgehouden is geweest om het plafond van mijn badkamer te verven, maar dat telde niet mee. Toen ik vertelde dat ik van plan was om het onlangs vernieuwde en heropende Rijksmuseum weer eens te bezoeken, stelde mijn oude mentor mij voor, hem een seintje te geven zodat wij dat samen konden gaan doen, ‘s Morgens vroeg, op een doordeweekse dag. Licht en vrolijk ging ik een paar uurtjes later bij het atelier vandaan.

Het leven heeft zeker fijne kanten, maar wat moet een mens er verdomd zijn best voor doen…...

*Jajem = Jenever