Om precies 9.00 werd het startschot gegeven en werd de meute los gelaten. Kerst boodschappen. Niets anders dan een noodzakelijk kwaad, waarbij je een eindeloos geduld moet hebben. Wachten soms tot je iets uit de schappen kunt pakken. Verkeerd geparkeerde winkelwagentjes, winkelwagens tegen je hielen. Vriendelijk glimlachen. Heel veel pardons. En vooral RUSTIG blijven! Heel even werd ik bevangen met het gevoel van wild om me heen te gaan slaan. Ondertussen klonk “And so this is Christmas. I hope you have FUN!!!” uit de luidsprekers. En dan was er nog de rij aan de kassa! Om 11 uur, 11 minuten en 11 seconden precies verlieten wij volgens het kasticket deze super supermarkt. Tijd om een wens te doen.....

Ik ga er weer even tussenuit en hierbij wens ik alle bezoekers van mijn blog een prettig kerstfeest en een fantastisch, spetterend en vooral gezond 2013!

24-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ineens bleek ik gehackt en was mijn Loewiesa email adres door Microsoft geblokkeerd vanwege misbruik door iemand anders. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigter is er nog niet goed van en nog steeds aan het bekomen.)Waarom? Wat had ik misdaan? Verbazing, boosheid, ergernis toen het niet lukte om mijn email adres via Microsoft weer te deblokkeren. Want ik was niet ik volgens hen, terwijl ik er zeker van ben dat ik... ik ben en verdorie ik zal het toch zeker zelf wel weten als ik het ben of wanneer ik het niet ben?  Daarna volgde de berusting...dat het waarschijnlijk nooit meer goed zal komen. Dus mocht u vreemde berichtjes van mij in uw mailbox krijgen: Ik ben het niet!

22-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Omaatje dreigde al snel door haar knietjes te zakken en gooide haar vrachtje af.  Er werd  overgegaan tot serieuze zaken en het locomotiefje voorzien van een vers batterijtje, werd met alle zeven wagentjes op het spoor gezet. De trein ontspoorde al gauw doordat het machinistje doodleuk op de rails stapte en niet goed aan de wieletjes had gedraaid. Het locomotiefje met de nog steeds draaiende wieltjes werd vervolgens het onderwerp van een nauwkeurig onderzoek. Hier bij behoorde ook een triltest, eerst op zijn handjes en vervolgens hield hij de draaiende wieltjes schaterlachend tegen zijn gezicht. Oma moest ook even voelen….het kriebelde een beetje en ik maakte een rare griezel beweging en draaide eens met mijn ogen, waardoor Simon nog meer moest lachen.

Even later gebeurde het, terwijl ik bezig was de rails die door de ontsporing zwaar beschadigd was weer in elkaar te steken begon mijn kleinzoon ineens hard te gillen. Simon had het locomotiefje op zijn hoofd gezet, zijn krullen sponnen zich om de draaiende wieltjes (n.v.d.r. of omgekeerd). “jongetje toch, wat heb je nu gedaan?” vroeg ik naar de bekende weg en zette om te beginnen…..(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is soms best slim)…… het locomotiefje stop, maar zijn haar zat vast en voorzichtig los trekken ging niet zonder nog meer gebrul. Dus kwam er een schaar aan te pas. De traantjes waren direct verdwenen en de schade aan zijn krullebol viel uiteindelijk nog mee.  Een uurtje later heb ik mijn kleinzoon, met iets minder haar, maar voor de rest helemaal compleet en redelijk intact en naar ik hoop met een nog steeds ongeschonden zieltje aan zijn ouders terug gegeven.

21-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het druk gehad de laatste dagen, eerst mijn vader trachten te animeren, zonder veel succes. Woensdag was het de beurt aan mijn jongste  kleindochter, zij mij animeren of ik haar animeren wij doen allebei ons best. Mijn kleindochter Chloé is twee en zij zingt, ze heeft ondertussen een heel repertoire.  Broeder Jacob, maar dan in het Frans en wanneer ik zachtjes inval in het Nederlands kijkt zij blij en verbaast maar gaat door en het klinkt fantastisch.  Met Sinterklaas heeft ze een paar sinterklaasliedjes geleerd, de Sint heeft ondertussen zijn voeten al gelicht, maar maakt niet uit. Mijn kleindochter zingt nog steeds “En strooi dan wat lekkers in een of andere hoek… Koekoek!”.  Woensdag om 17.00 zij wordt afgelost door haar neefje Simon, ook twee jaar. Simon zingt niet. Simon heeft iets met dieren. Hij ziet wanneer een dolfijn een dolfijn is en een orka een orka. Momenteel zijn het de dinosauriërs, maar hij houdt ook van koeien, schapen en varkens. Na de kerstboom en de drie glazen heel fragiele vogels, die mijn moeder, als klein meisje nog van haar vader, mijn opa heeft gekregen, geïnspecteerd te hebben en zijn eigen inbreng heeft aangebracht door een speelgoed koe op een tak te klemmen, gaan wij de doos met het treintje waarmee mijn zoon, toen misschien ietsje ouder dan mijn kleinzoon nu mee speelde van de zolder halen.  Eerst moet de rails worden uitgelegd. Op de grond, op mijn knieën naar voren steunend op mijn voorarmen, puzzel ik, de rails in elkaar. Dan klinkt het “paardje, paardje oma” en Simon klimt op mijn rug….  

20-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag heen en maandag terug, de nieuwe Fyra treinverbinding tussen Brussel en Amsterdam  eens uitgetest. Het scheen dat de ene helft van de treinen niet reed,  te laat vertrok of veel te laat aankwam. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zat in de andere helft…....

17-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met een onhandige beweging waarbij, een  pot confituur op de grond viel, een geluk bij een ongeluk, het was een volle pot, zodat het ruimen van het puin beperkt bleef.

Puin: Volgens paniekzaaiers zou de aarde deze maand vergaan. Nu geloof ik van dit soort voorspellingen geen bal. Maar toch, het opent perspectieven of misschien zeg ik beter, het einde der tijden is op zijn minst, een inspirerend iets. Gedaan met afwasmachine problemen en achterstallige klussen. Ik hoef mijn kasten niet meer op te ruimen, de ruiten niet meer te doen. Geen zorgen meer over maanden die langer zijn dan de donatie die ik maandelijks ontvang. Geen zorgen over de toekomst en gedaan met de eenzaamheid. Mijn kunstkerstboom, die zo goed is nagemaakt, dat hij zijn naalden verliest, hoef ik niet van de zolder te halen. De kerstlichtjes, die zomers wanneer de mussen dood van het dak vallen en uw jonge gedachtespinnendevijftigster van haar tuin geniet, door nijvere pestkopkabouterhandjes in de knoop worden gebracht hoef ik niet meer te ontwarren.......

De volgende "laatste" dagen maak ik mij nergens meer over druk. Ik ga levensgenieten en de liefste mensen in mijn leven eens vertellen, hoeveel ik van ze hou.

13-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het komt in de beste families voor en ach ze zijn nog jong. Sinds een paar weken zit er een fameuze haar, ergens, in de boter of in de soep, tussen mijn zoon en zijn Marie. Mijn zoon bromt, gromt en trapt tegen openstaande deuren en uw jonge gedachtespinnendevijftigster die niet eens weet waar het precies om gaat, mag het allemaal opvangen.

Ach mijn zoon, slim, grappig, sportief, meestal lief en Ô zo charmant, vaak heel slordig. Nog steeds lijkt  hij het verschil niet te kennen tussen de vloer van zijn kamer en de wasmand, hij doet aan telepathie en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in die mand terecht komen en is verbaast wanneer hij op een gegeven moment niks meer heeft om aan te trekken. Ook is hij er van overtuigd dat gebruikte borden en kopjes vanzelf in de afwasmachine komen en dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen, zijn dingen, zoals de oortjes van zijn muziekdingetje en zijn huissleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn, de eeuwige klager, net als zijn opa, zou het dan toch iets genetisch zijn?  Klaagt dat er nooit iets is om te eten en over de graten in de graatloze vis, over het groen van de spinazie en de rode kleur van de rode kool en maakt mij bij momenten helemaal stapel gek of zot (maakt niet uit, ik word e/o ben beiden!)

“Heb geen schrik!” roept mijn zoon mij toe,  na de zoveelste uiting van machtsvertoon “ik blijf zeker tot ver na mijn 40^e nog bij jou!” Helemaal blij met dàt vooruitzicht en weer even geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis heb ik het even helemaal gehad en het is dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet rookt, anders rende zij gillend weg, uit zelfbehoud!…..Effe om sigaretten…..! (Of zoiets) 

09-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bloggen is leuk. Een over weinig of niets gaand stukje van een paar honderd woorden schrijven en aan het world wide web toevertrouwen, dat door redelijk wat mensen wordt gelezen en dan overwegend positieve reacties te krijgen. Ik kan wel zeggen dat mijn ego daarvan wordt gestreeld.

Alleen….  ik heb momenteel helemaal niks om over te schrijven. Ooit in een eenzaam, verveel, frustratie moment met dit blog begonnen en het is niet zo dat ik momenteel niet gefrustreerd ben, integendeel, maar schrijven over mijn grootste frustratie leent zich nu eenmaal niet voor dit blog. En dat is frustrerend!

Ik heb ook best aardige buren, dus van die kant ook niks te melden en het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik heb (de hemel zij dank!) geen enge, bijzondere of zelfs geen mode ziekten, geen ernstige stoornissen of zelfs maar een beetje plein of smetvrees. Over mijn pentheraphobia heb ik in het verleden al eens geschreven en daar ben ik ondertussen overheen gegroeid. Mijn drop en chocotof verslaving  zijn latent maar onder controle. Mijn bloeddruk is perfect en ik ben zelfs niet eens ge-con-sti-peerd. Voor mijn eigen persoonlijke financiële crisis heb ik een plan B of un système D. Wanneer ik, een probleem heb met Belgacom, hoef ik helemaal niet lang in de rij, wordt mijn probleem direct begrepen en in no time opgelost en verder zijn mijn rimpels, sinds ik die nieuwe crème gebruik in drie maanden met zéker 20 % verminderd. (stelt u zich eens voor hoe dat over een jaar zal zijn!)

Okay, toch nog iets gevonden,  ik heb het begin van een hallux valgus, soms best pijnlijk, (maar als je een tijdje doorloopt, voelt het eigenlijk best lekker aan (en nee, ik ben geen maso ) Er is ook nog helemaal niks te zien en dus niet opereerbaar. “Smeer er maar een beetje zalf op” zegt de dokter “of groene klei  en trek soepele schoenen aan.”

Dat gaat wat worden met de feestdagen. MOI! In een mooie jurk, met mijn baskets! (dat zie je van hier!)

06-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opzij van het Gravensteen, waar men (als men dat zou willen) de zalen van de vroegere graven, de kelders, de kerkers en de “donjon” kan bezoeken, betraden wij via een steeg het Patershol  een oude middeleeuwse wijk met een bijna doolhof van kleine straatjes en gezellig uitziende eethuisjes.  Bij het Oudburg, een straat met wederom een mix aan restaurants en kleine winkeltjes liepen wij het Patershol weer uit, wij daalden de trappetjes aan de overkant af en liepen langs het water van de Leie (n.v.d.r. alwaar zij de aanwezigheid van 1 eenzame (wilde) vrouwtjes eend opmerkten) verder richting het Sluizeke.  Mijn Brugse vriendin had een adresje gekregen van een goed Turks restaurant dat zich daar zou bevinden en met onze toffe gezamenlijke vakantie nog in het achterhoofd besloten wij dat eens te gaan proberen. 

En terwijl wij genieten van het aperitief van het huis (want wij laten ons graag verrassen)  en smikkelen van het bij geleverde schaaltje met pepers, Turkse kaas en olijven, wijden wij ons aan serieuze en ernstige zaken waarbij al onze geliefde (en ook minder geliefde) onderwerpen de revue passeren. Als hoofdschotel kiezen wij voor lamsvlees, dat wordt geserveerd op zwaardachtige spiezen, met sla, rijst en een in zilverpapier gepofte aardappel. Het eten was smakelijk maar het had voor ons best wat Turkser mogen zijn en bovendien de bediening, hoewel erg vriendelijk een ietsje te traag naar onze zin, want wij wilden ook nog naar het stadhuis en langs de flikken.... 

Na de lange zit lopen wij (verandering van plan) het Oudburg in richting de Oude Vismijn op het Sint Veerleplein. Via de grote barokke toegangspoort met het beeld van Neptunes gaan wij naar beneden en lopen nogmaals langs de Leie, vandaar heb je een mooi zicht op een eindje verder de graslei,via het bruggetje lopen wij naar de Jan Breydelstraat, hier gaan wij naar rechts, richting de Burgstraat  en via het Gewad, wandelen wij naar het Nieuw Begijnhof. 

Terwijl mijn Brugse vriendin hier nog wat foto’s neemt slenter ik wat rond met warempel weemoedige gedachten, van hier uit is het niet zo heel ver van het huis van mijn ex. Herinneringen van de mooie momenten, vóór de teloorgang van de liefde, herinneringen, die ik het afgelopen jaar allemaal had weggeduwd leken even een opleving te krijgen.

05-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wij liepen verder, van de Korenmarkt, waar net als in Amsterdam, het oude postkantoor omgebouwd is als winkelgalerij, naar de Groenselmarkt, die vroeger een vismarkt was en waar het oud vleeshuis staat (n.v.d.r. Roep maar indien u niet kunt volgen!) over de Korte Munt, waar bij Tierenteyn, de mosterd kan worden gehaald, en langs het kraam met de Gentse neuzekes, de Lange Munt in. Aan het eind van deze winkelstraat even een blik geslagen op het groot kanon, de Dulle Griet. Verder op de Vrijdagmarkt, een van de oudste pleinen van Gent omringd door gildehuizen en in vroegere tijden een soort van evenementenplein, staat Jacob Van Artevelde, de opperhoofdman van Gent, op zijn sokkel uit te kijken over zijn stad.

Wij liepen het straatje in, links van de twee imposante gebouwen van de socialistische beweging en stopten nog even voor het uitstelraam van 3 bekende Belgische kleding designers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin keken elkaar aan na dat zij de gezichtsloze pop met de rok en de bloes en de laarsjes en de daarbij behorende prijskaartjes hadden geïnspecteerd en kwamen tot dezelfde conclusie…....het zou wel aan ons liggen, maar wij zagen “het” er niet aan af !)  Toen gingen wij over de Zuivelbrug , richting Kraanlei, waar de best gekende gevels van Gent staan en slaakten vervolgens verraste kreetjes (n.v.d.r. Moet je dat eens zien….! En… dàt hadden wij vroeger ook nog!) Bij het zien van de Retro collectie van Priem, de koning van de Gentse behangwinkels.  Aan het eind van de Kraanlei, tegen de gevel, juist boven een deur, staat daar het Gentse Manneke. “Hij plast niet!” merkte mijn Brugse vriendin, die over een  bijzondere opmerkingsgave beschikt op.  

04-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wij liepen verder in de richting van de Sint Baafs, een van de mooiste kerken van dit land, maar wij hadden geen van tweeën de behoefte hier binnen te gaan want wij waren die dag immers al in een kerk geweest en wij moesten niet overdrijven,  want zo héél erg kerk zijn uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin nu ook weer niet. “Het Lam Gods” geschilderd door de gebroeders hier boven, hadden wij trouwens ook al eens aanschouwd.

Voorbij het Belfort, op het Emiel Braunplein aangekomen, riepen wij allebei verbaasd.....Beuh? Heel even dachten wij zelfs in een andere stad te zijn, bij het zien van een bouwsel dat deed denken aan 1 schaapstal. Er was ook een groot nieuw terras, dat aan de oever van een recreatievijver zeker niet zou misstaan…  Kennelijk hadden wij iets gemist. Het nieuws , de opschudding en het daarop volgende protest over dit bouwwerk, dat de nieuwe stadshal bleek te zijn, hadden de Gentse grenzen blijkbaar niet overschreden. Wij zouden alles over dit bouwsel, dat op zichzelf niet echt lelijk is, maar enigszins vreemd aandoet op deze plek, thuis wel opzoeken op het internet… later!  

Nu was het tijd voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin om zich te wijden aan Serieuzere en Ernstiger Zaken, wij gingen aperitieven…

29-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En toen klonk er een stem uit het donker: “Vrees niet..........!” En Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  schrok zich een hoedje en vreesde met grote vrezen en dreigde een heel klein moment over te gaan tot geestelijk dwalen en onbestemd wensdenken……En daar in het donker stond een grijze baardman, gekleed in een blauwe sallopet, zijn tandeloze mond een scheve grijns grijnzend, klaar om een laddertje te beklimmen om wat nieuwe (spaar)lampen in te draaien. En toen was er licht!  En daar was ook haar Brugse vriendin..... en zo kwam alles nog goed (of niet) en konden zij eindelijk de stad gaan verkennen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent de weg.

27-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Terug op het Sint Pietersplein. De kerk is intussen open en ik besluit in afwachting van mijn Brugse vriendin er even een kijkje te nemen. Op het moment dat ik er binnen ga begint juist het orgel te spelen. (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kijkt heel even naar boven, haar duimen op, als dank voor deze perfecte timing. Misschien kan zij bij zoveel goedgezindheid eens proberen, zoals zij vroeger als kind voor een voldoende voor een proefwerk wel eens heeft gedaan, het op een akkoordje zien te gooien met de bewoner van dit pand.) ik loop wat rond in deze prachtige barokkerk en volg de staties van de kruisweg in de zijbeuken en dan zie ik de inscriptie: “STAAT OP GIJ DOODEN KOMT TEN OORDEELE” en ineens krijg ik het gevoel te worden bespied…...

26-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Toen ik het Gentse station verliet, waar ik de tram voor Moscou nog net kon vermijden, kwam juist bus 9 aan, die mij in het verleden naar het huis van mijn ex voerde. Maar deze keer hoefde ik niet te sprinten...

Met overal verleden en duizend gedachten spinnend liep ik naar het St. Pietersplein waar mijn Brugse vriendin en ik een uur later voor de kerk hadden afgesproken.(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was extra vroeg vertrokken om de kudde lawaaierige pubers in de ochtendbus te vermijden) Op het plein was men bezig de jaarlijkse winterfoor met een ijspiste en een reuzenrad op te bouwen. De St. Pieterskerk was om dat uur nog niet open en de houten bank bij de tuin van de St. Pietersabdij, vanwaar je een mooi zicht op de wijngaard hebt stond weliswaar in de zon, maar was te nat en te koud en ik besloot in afwachting van mijn Brugse vriendin ergens koffie te gaan drinken.

De studentenwijk, een beetje een vieze wijk en niet echt de gezelligste buurt op dit uur van de dag wanneer alleen de copycenters open zijn, maar ik vond er toch één koffiehuis. Buiten stond een bord waarop geschreven stond dat men er de lekkerste  en de nieuwste lattes en cappuccino’s serveerden. Ik bestelde echter een gewone koffie, de eerste van die dag. (n.v.d.r. haar dag was al slecht begonnen want bij haar thuis bleken de koffiefilters die morgen op te zijn)  De koffie die men mij serveerde was sterk en smaakte naar...…Drop! (n.v.d.r. Nu houd zij wel van sterke koffie en zij houdt van drop, maar liefst niet in die combinatie.) Mijn wat gespannen sombere bui werd er alleen nog ietsje somberder door en ik voelde aan het slechte koffiewater dat als er niet iets zou veranderen, deze dag wel eens geen blijde intrede zou kunnen zijn.

25-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen donderdag is Uw jonge gedachtespinnendevijftigster met haar Brugse vriendin naar Gent geweest. Gent, zij was er sinds de breuk met haar Gentse vent verleden jaar september niet meer geweest. Heel even, kwam de gedachte bij haar op, stel dat zij hem tegen komt, de wereld is immers maar klein. Hij... hand in hand met zijn nieuw lief. Want natuurlijk heeft hij al lang weer een ander (hij wel) Heeft zij gezien op Facebook (n.v.d.r. Hoe stom kan men (lees: Uw jonge gedachtespinnendevijftigster) soms toch zijn!) Want natuurlijk heeft zij het niet kunnen laten om stiekem even te kijken. Zijn status was veranderd, in relatie met huppeldepup.... en natuurlijk kon uw jonge gedachtespinnendevijftigster de dwang niet weerstaan om ook even bij huppeldepup te gluren en daar dreef zij, haar vervangster, in vol ornaat tussen de walvissen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest wel een paar keer  heel goed kijken, want ze zag warempel amper het verschil. En wat moet je dan? Hem heel veel geluk toewensen soms? Bullshit!

24-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmorgen. Ze zullen toch wel even wachten tot het wat lichter wordt dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster in haar immense naïviteit toen zij het kaartje uit haar brievenbus haalde waarop haar meegedeeld werd dat het elektriciteit vanwege werkzaamheden op het net die vrijdag tussen 8.00 en 12.00 zou worden afgesloten. Maar dat deden ze dus niet, de mannen van de ORES! Om klokslag 8 floepte het licht uit en zat zij in het donker. 

Het was me het weekje weer wel, van vrijdag tot maandag in Amsterdam geweest bij mijn 90 jarige vader die zich sinds de dood van mijn moeder het recht van genieten heeft ontzegt en verder leeft in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid en waar hij het volgens zijn zeggen heel erg druk mee heeft.  Vier keer per dag komt de verzorging en twee keer per week steekt hij het pleintje voor de flat in zijn scootmobiel over naar de fysiotherapiepraktijk om er, hoewel hij er eigenlijk niet veel zin in heeft, te oefenen met lopen. Ik heb er de boodschappen, de was, de strijk gedaan, het appartement voor een paar dagen  “stofvrij” gemaakt. ‘ avonds op de bank gehangen en niet naar boer zoekt vrouw gekeken maar wel naar “Nederland Zingt” (n.v.d.r. het leven van uw jongegedachtespinnendevijftigster is bij momenten bijzonder zwaar.) Op zondag de binnenstad bezocht, waar de Sint die dag zijn blijde intocht maakte en nog blijer geconstateerd dat zwarte Piet nog altijd bestaat en het bevrijdingsfront slachtoffers van de slavernij (hoe erg slavernij ook is) hier hun zin, om zwarte pieten af te schaffen, niet hebben gekregen)

Dinsdag. uw jongegedachtespinnendevijftigster  heeft haar vrije dag, Zij heeft uitgeslapen tot 8.00 en de was gesorteerd , de was in de wasmachine gestopt, het wasmiddel in de wasbol gedaan, de wasbol op het wasgoed geplaatst, het wasprogramma gekozen en op de startknop gedruk. Vervolgens de stofzuiger aangezet, met een stofdoek gewapperd en de vloer gedweild. Boodschappen gedaan, iets gekookt, gestreken, de wasbak in de badkamer ontstopt (haar relatie met een loodgieter ooit heeft duidelijk vruchten afgeworpen)  ‘ avonds, zoals iedere avond haar opwindende avonturen van die dag gedeeld met harmonicaman, wiens dag nog een heel stuk opwindender was want hij was wezen wandelen met 2 weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap, eentje ’s morgens en eentje ’s middags en tussen de middag, het kon niet op...ook nog een blokje om, met de bevriende buurvrouw. ( gefrustreerd als zij is begint zij zich zo langzamerhand af te vragen of zij niet een beetje de afsluitster is van de dag, of harmonicaman misschien een ietsiepietsie bindingsangst?)

Woensdag. Zoals elke woensdag op mijn jongste kleindochter Chloé gepast . Mijn lieve kleine poppemie die mij overal achterna loopt en napraat en keurig met twee woorden spreekt zodat het bijna lachwekkend wordt. “Oui oma, non oma, merci oma.” Ook nog met mijn Brugse vriendin getelefoneerd over onze uitstap van de volgende dag,  Donderdag , wij zouden die dag immers naar Gent….

23-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De spits is voorbij en het rijdt vlot op l’autoroute de Wallonie. De gpsmadam doet halverwege de weg nog steeds vergeefse pogingen om uit haar gemeente weg  te komen. (n.v.d.r. Hoewel uw jonge gedachtespinnendervijftigster ook vaak enigszins van haar kook is in het gezelschap van harmonicaman, vind zij dat de gpsmadam zich aanstelt en zwaar overdrijft.) 

In Ieper aangekomen waar die dag een toepasselijke memorialmist hangt, nemen wij eerst een kijkje op de militairenbegraafplaats op de stadswallen. Na een snelle lunch begeven wij ons naar het museum in de gerestaureerde lakenhallen op de grote markt. In de museumhal de gebruikelijke oorlogsattributen, een uitleg over mosterdgas dat in de WO1 voor het eerst als chemisch wapen werd gebruikt  en waarvan ik u de details verder zal besparen, maar ook een aantal mooi gemaakte filmpjes zoals “Kerstmis in de loopgraven” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster en harmonicaman liepen niet rond met pen en papier, waarop zij aantekeningen maakten, (of niet) zoals de klasjes met maar weinig geïnteresseerde kinderen en hun veel enthousiaster lijkende ssssst ssssssst sissende, uitleg gevende  juf of meester.  Zij moet dus diep in haar geheugen duiken, dat vaker dingen onthoudt die zij liever vergeet dan….jeetje…. hoe was het ook weer?

Een samenspel tussen een Franse, een Belgische, een Engelse en een Duitse soldaat. De soldaten vertellen elk om de beurt over hoe er al maanden hard werd gevochten en over de duizenden militairen die er in korte tijd reeds waren gestorven. Zij waren moe en uitgeput. En dan is het december 1914, Kerstmis. Hoewel de Duitsers kort daarvoor met de oorlog waren begonnen waren het de Duitse soldaten die begonnen met het zingen van kerstliederen, beantwoord door hun vijanden. In vier talen klonk het “Stille Nacht Heilige nacht” De soldaten zochten elkaar op en wensten vriend en vijand een zalige kerst. De wapens worden even neergelegd , doden worden onder een gezamenlijk gebed begraven en de mannen tonen elkaar foto’s van hun familieleden en wensen dat de oorlog maar snel voorbij mag zijn, er brandden kaarsjes langs de loopgraven.  Het is vrede… voor even. Drie dagen later geven de bevelhebbers de opdracht weer te gaan schieten. Sindsdien is het staakt het vuren, een kleine vrede in een grote oorlog, hoe belachelijk zoiets eigenlijk is…. een traditie.   

Ook indrukwekkend, een film over de medische verzorging  en de machteloosheid van het verplegend personeel  die hun werk deden met de bedoeling de soldaten op te lappen en weer gevechtsklaar te maken, zodat zij alsnog konden doden of gedood worden.

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster houdt ook van brieven en kaarten van vroeger. Op één zo’n kaart naar huis, schrijft een jonge soldaat  enthousiast, hoe content en hoe fier hij wel is om aan het front te zijn en mee te doen aan deze oorlog en... dat anderen zijn voorbeeld ook best zouden volgen…. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan het niet laten zich af te vragen of dit nu echt.... of gewoon propaganda is?)

Halverwege de tentoonstelling beklimmen zij de trappen van de 70 mtr hoge toren van het Belfort. Harmonicaman geeft geen krimp, de conditie van uw jonge gedachtespinnendevijftigster is ...... goed maar kan altijd beter….

20-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen dinsdag. Harmonicaman heeft zijn natuurlijke biotoop in de Noorderkempen wederom verlaten en de Antwerpse ring en de ochtendspits getrotseerd om uw jonge gedachtespinnendevijftigster af te halen voor een dagje uit. Zij zijn van plan het oorlogsmuseum in Ieper eens te gaan bezoeken. Dit keer niet met de motor, maar gewoon, per auto. Het lijkt een traditie te worden, maar niet ver van haar woonplaats begint zijn navigatiesysteem op een onverklaarbare manier te flippen en even dreigt harmonicaman weggezogen te worden in de duivelse driehoek van La Région Du Centre. Nadat zij hem telefonisch naar veiliger waarwater heeft kunnen navigeren staat hij even later voor haar deur.  

 Niet echt het gezelligste uitje om te bedenken misschien, zo’n oorlogsmuseum, maar zo redeneren zij, dan hebben zij dat ook eens gezien en weten zij waarover men praat. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  houdt zoals zovelen niet van oorlogen en andere zinloze conflicten  Bij sommige conflicten raakt zij zelfs de pedalen kwijt. Zij gruwelt bij de beelden van de conflicten in Religistan en de gedachte aan menselijke schilden.  Soms is het zelfs niet helemaal duidelijk wie de goeden zijn en wie de slechten en vraagt zij zich af waarom, de mensheid na eeuwen lang bloedvergieten, nu nog niks heeft geleerd…..

Als harmonicaman weer een beetje is bekomen van het file en navigatieleed vertrekken zij richting de Westhoek, de gpsmadam is nog steeds vreselijk in de war, maar gelukkig weet uw jonge gedachtespinnendevijftigster de weg….

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onlangs waarschuwde mijn beste maatje en partner in crime van weleer, met wie ik ooit, in een ver verleden, na een teveel aan Hasseltse koffie in het reuzenrad op de Brusselse kerstmarkt, een ongekende hoogte bereikte, waarna wij een heel klein beetje heiligschennis pleegden, door de biechtstoel van de Sint Katelijne kerk eens uit te proberen... om vooral toch uit te kijken met wat ik zoal op mijn blog schreef. “Een man als Parki  (archief oktober jl) zou misschien, indien hij mijn blogadres kende, zichzelf wel eens kunnen herkennen en naar de rechter stappen”. Ik ben mijn maatje zeer erkentelijk voor zijn bezorgdheid.

Hoewel mijn logjes over het algemeen alleen gaan over mijn eigen heel belangrijke Ikke en Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zich al jaren meer beheerst dan eigenlijk goed voor haar is, ondertussen redelijk kan relativeren en zelfspot niet helemaal vreemd voor haar is, is het altijd een risico om bevriend te zijn met een schrijvende vrouw of  een verveelde blogster, of nog erger, een ex, een boze buur, of zomaar een familielid te zijn en haar te kwetsen, verdriet te doen of simpelweg te irriteren, of haar juist, heel erg blij en gelukkig te maken. Want het zou haar zomaar eens kunnen inspireren. Ook al weet zij best tot hoe ver en tot waar zij mag gaan op haar blog en zal zij proberen een ander nooit onnodig of ongefundeerd te kwetsen  en…. voor die ene zeikerd  die zich toch aangesproken voelt….

14-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de terugweg doen zij Walcourt aan, een schilderachtig middeleeuws vestingstadje met steile steegjes en straatjes waarvan de bijzondere toren van de kerk (pardon basilique) al van uit de verte is te zien. Zij strijken neer op het terras van een Italiaan met de bedoeling er iets te eten. De man die er bedient spreekt hen, weliswaar met ietwat haar (maar toch) toe in hun eigen taal. (n.v.d.r. Wie zeurt er toch altijd dat Walen hun best niet doen?) zij kiezen voor een Venitiaans Kalfslapje. Wanneer hen even later  een gigantische bord met een even gigantische lap wordt geserveerd, kijken zij, die samen aan de telefoon, al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld, elkaar vragend aan “De laatste mammoet uit de Ardennen” weet harmonicaman haar te vertellen. Met volle moed beginnen zij aan de enorme lap vlees die ook nog eens jaren in de pekel lijkt te hebben gelegen…. Dan luidt de avondklok. Harmonicaman beweert bebaarde jagers, hun spiesen klaar voor de jacht, het naburige bos in te hebben zien trekken. Zij vertrekken haastig. Het is al flink afgekoeld en een heel stuk frisser op de motor en hoewel uw jonge gedachtespinnendevijftigster veel zin heeft, en nood wet breekt, om zich zo dicht mogelijk tegen harmonicaman aan te vleien, houdt zich in. Wat zou hij wel van haar denken (Don't mention the war) ten slotte zijn zij alleen maar close aan de telefoon. Onderweg wordt er nog eens gestopt om handschoenen aan te doen en hij geeft haar zijn shawl waardoor zij het meteen een stuk warmer heeft en vervolgens rijden zij onder de heldere hemel met de “uitkomende sterren” deze keer zonder één keer verkeerd te rijden naar haar huis waar zij nog wat napraten en dan vertrekt harmonicaman weer, het duister in, richting de Noorderkempen. 

                                                                                                                                        

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij verlaten haar woonplaats en rijden richting de Samber. De terrils en Le Pays Noir  links laten liggend, langs de weidse akkers met de monumentale boerderijen die deze streek rijk is via Beaumont, langs de meren van Eau d’Heure, dwars door de laars van Henegouwen. Hoewel hun helmen af en toe op een zachtaardige manier tegen elkaar botsen zit Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zorgeloos  achterop, geniet en spint ondertussen wat gedachten.  Zij moet hem, behalve wanneer er ergens een stoplicht op groen springt en harmonicaman gas geeft, niet eens altijd vast houden (n.v.d.r. heel even komt de gedachte in haar op om, van achter op de motor "ff" te sms'en naar het thuisfront om ze te laten weten dat alles ok met haar is)  Hier en daar wordt er nog eens een wegwijzer gemist en er wordt gestopt om op de kaart te kijken. Geen van beide raakt echter wijs uit de wirwar van lijntjes, puntjes en vlekjes en zij avonturieren verder met de gedachte dat zij wel ergens uit zullen komen.  Het landschap hier is prachtig in "La Botte du Hainaut" achter elke bocht, duikt of een verrassend gehucht of een schitterend uitzicht op. Tijd om de streek te exploreren is er niet, want de middag is kort en Harmonicaman heeft een missie. Zij zijn immers op weg naar de  “Brasserie des Fagnes” bij Mariembourg waar hij een verslag en een paar foto’s moet maken voor het motorclubblad “De Vrolijke Motorrijder”.  Wanneer zij aan de rand van een gehucht even stoppen om zich te oriënteren, vraagt een inwoner of zij soms problemen hebben en of hij kan helpen, hij wijst hen vervolgens de weg . Bij de brouwerij aangekomen, vinden zij nog een tafeltje vrij op het, in deze tijd van het jaar (wij zijn begin september) al schaars gemeubileerde terras, waar zij, die samen aan de telefoon al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld,  nu zwijgend van een blanche genieten en een imposante tot zijn kruin getatoeëerde besnorde en bepaardestaarde (sic)Harley rijder observeren, die prietpratend tegen een Yorkshire op zijn schoot, een paar tafeltjes verderop heeft plaats  genomen…….

Wordt misschien vervolgd

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wanneer uw jonge gedachtespinnendevijftigster, de helm heeft opgezet, voelt zij de spanning al door haar lichaam gieren. De motor wordt klaargezet ( n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster weet helemaal niks van motoren, deze is groot, zwart met chroom en hij blinkt ....) Waarna harmonicaman haar een teken geeft en...  (Oeps, zij moet dringend weer naar de Fitness) zich met een hand aan zijn zij vast houdend, (“trek mij niet om” zegt hij ook nog, en hij klinkt, lijkt het ietwat geïrriteerd)... dan zwaait zij haar been over de motor heen. (Als een berggeit beklimt zij de Vintage, leest zij later in de preview van het verslag dat hij schrijft voor zijn motorclubblad, “De Vrolijke Motorrijder”.  Zij schrikt toch wel een beetje, bij de gedachte dat hij haar vergelijkt met de een of andere bonkige geit. “Berggeiten zijn bijzonder sierlijke dieren” stelt hij haar echter gerust….. (maar toch! ) Dan zoekt zij naar de voetsteunen en geeft hem een teken dat zij zit. Even later voelt zij de motor in beweging komen.  De ontspanning is er direct. Bij de eerste, schuin genomen bocht weet zij het al. Dit is zalig en had zij voor niks willen missen....

Wordt vervolgd.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Harmonicaman verliet zijn hut op de Noorderkempense heide al vroeg in de morgen om, uw jonge gedachtespinnendevijftigster, die ergens aan de andere kant van de taalgrens, in een onherbergzaam gebied, ver weg van de beschaafde Vlaamse wereld woont,  in de loop van de dag te komen halen. Even voorbij die taalgrens gaat het al mis. Hij glijdt uit op het hellend vlak van Ronquières en verdwijnt in het doolhof van Ecaussinnes op ongeveer 10 minuten van haar woonplaats. (Ondertussen zoekt uw jonge gedachtespinnendevijftigster, hoewel het een warme nazomerse, blote armen en benen dag beloofd te worden, naar haar leren handschoenen, haar dikste jeans en haar bottines,  zij heeft duidelijke instructies gekregen, want stel dat de rit niet helemaal zou verlopen zoals zij het zich had voorgesteld en het wegdek als enorme schaaf zou dienen)

Een uur lang rijdt harmonicaman rondjes door het glooiende landschap onder de alles verzengende zon en volgt omleidingborden, neergezet tijdens een ludiek tewerkstellingproject, bedoeld om luie, van zuurverdiende Vlaamse belastingcenten profiterende Walen aan het werk te krijgen. Harmonicaman die in zijn jeugd nog padvinder is geweest, steekt één natte vinger in de lucht en richt daarna zijn hoop op de zon en weet uiteindelijk de gemeente via zuidelijke richting te verlaten. Na nog eens een half uur rondjes rijden, waarbij hij de enigste richtingaangever mist, bereikt hij “El Tchapele” hààr woonplaats en tevens de geboorteplaats van onze premier Di Rupo.

Zij drinken samen iets in haar tuin en Harmonicaman rookt een sigaretje. Haar tuingebeuren wordt nog even besproken en dan is het zover……

Wordt vervolgd.

07-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gelukkig gebeuren er af en toe ook leuke dingen in het leven van uw jonge gedachtespinnendevijftigster en soms beleefd zij zelfs weer eens een eerste keer….. 

Harmonicaman, met wie zij sedert iets meer dan één jaar nu, een soort van telefoonrelatie heeft en die zij, die laatste weken, door het gedoe met Parki, misschien wel een beetje had verwaarloosd, en die behalve, dat hij (vanzelfsprekend) een aardig deuntje harmonica fluit, een eekhoorn van een bosuil en vice versa kan onderscheiden en zo maar een Heilige Ibis weet te herkennen wanneer hij er eentje ziet en van horen zeggen nog over een aantal kwaliteiten beschikt, rijdt ook motor en stelde haar begin september voor om eens met hem mee te gaan, voor een rit.

“Zou je dat nu wel doen?”  vroegen haar kinderen verschrikt waarna zij haar overlevingskansen besproken in een met spoed opgetrommelde buitengewone familieraad. Want het is nogal wat...... Moeders op een motor! Vervolgens besloot haar schoonzoon en liefhebber van oldtimers, dat een ritje in een 2 CV een flink stuk rustiger en vooral veel veiliger zou zijn. Bovendien, argumenteerde hij verder,  zou zij bij het rijden in de lelijke eend met een open dakje eveneens van het effect van de wind  kunnen genieten. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die zelden doet wat haar gezegd wordt, leek dat allemaal bijzonder saai en bovendien, totaal geen vergelijk…….

Wordt vervolgd.

06-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer zover…….Toen ik deze morgen op het Centraal Station van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was met het vooruitzicht om een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal.

Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten om een koffietje te drinken en om er een van de gratis perron krantjes te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, voorbij "het balkon" en voorbij de Starbucks, ergens tussen 2a en 2b...... je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels! Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar, bijna helemaal achteraan ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen, al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

05-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maarrrr…..... Het leven gaat verder. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  gaat nog steeds iedere 14 dagen, een lang weekend bij haar wachtende, nergens geen zin in hebbende, zappende vader. Verder treed zij twee keer per week op als oppasoma en soms zelfs nog iets vaker en deze morgen* was haar zoon, de oortjes van zijn muziekdingetje weer eens kwijt en heeft zij een opstopping (yessss    ) aan de enigste open kassa, van de plaatselijke supermarkt veroorzaakt door haar boodschappen te betalen met uitsluitend eurocentjes en had, indien blikken konden doden, dit logje niet eens bestaan….

*lees gistermorgen  (maar wegens iets anders te doen...…..)

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende dag aan de telefoon nog een heleboel keer sorry, sorry, sorry gehoord,slap gelul,  zonder verdere uitleg.  Sorry, sorry, sorry, een te gemakkelijk, leeg, hol en niets zeggend woord, volgens "Elton John" het moeilijkste woord. SORRY is een doewoord en sorry moet je doen of je zorgt er voor dat je nooit sorry hoeft te zeggen.

En zij spinde verder en bedacht hoe het verder zou zijn gegaan indien deze avond nooit had bestaan. Wanneer  er na de eerste spannende weken samen, verder niets te delen blijkt te zijn. Wanneer het  geluid van het geschuifel op de vloer, zo eigen aan Parkinson, de slapeloze nachten,het altijd moe zijn, het nooit samen dingen doen, die zij zo leuk vind en zijn soms onduidelijke manier van spreken, de geldproblemen vanwege de hoge kosten van de medicatie, alleen maar ergernis zou opwekken. Wat was zij blij, dat het moment nooit zou komen dat zij hem, om die redenen, Sorry zou moeten zeggen. 

30-10-2012 om 22:48 geschreven door Loewiesa

 “Kijk maar uit” zei haar beste vriendin, terwijl zij zorgelijk klonk, “Die Parkies zijn bijna allemaal seks en gokverslaafd en zij kon het weten, want zij had jaren op de neurologische afdeling van een ziekenhuis gewerkt. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster had liefde en aandacht nodig en hoe had zij hem in hemelsnaam kunnen weerstaan  (terwijl de dopamines en andere mines, die bij haar natuurlijk waren maar bij hem uit een potje kwamen)  hen rond de oren vlogen en hij You are so beautiful voor haar zong terwijl hij het oooh zo gevoelige plekje in haar hals exploreerde en…… ach zij was toen nog jong, pas 57 en ook dan, wil je nog wel eens wat.)

En hoewel Uw jonge gedachtespinnendevijftigster genoot van de quality time samen, maakte zij zich zorgen over zijn ziekte en hoe of het nu verder moest, en natuurlijk had hij ook schulden en nooit geld genoeg, zodat het plaatje dat haar beste vriendin had gemaakt uiteindelijk klopte. Hoewel hij (Blame it on me, blame it on him,  blame it on the sunshine, blame it on the moonlight, blame it on the boogie, blame it on Levodopa®) (maar niet "on" Mr. Parkinson, want dat is veel te veel eer voor deze kloteziekte) altijd zin had in seks, was hij al moe na een rondje schuifelen rond de kerk. Samen zouden zij nooit lange wandelingen of fietstochten kunnen maken of heel lang ergens onderweg zijn. Over een paar jaar, bedacht zij zich met triestheid,  zou zij samen met hem op een soort van "eilandje" zitten.Waarschijnlijk zou zij zijn rolstoel duwen en zou zij zijn verpleegster zijn, moest dat haar toekomst zijn?  Bij momenten sprak hij wat onsamenhangend en zijn geheugen was soms als een zeef, ook dat kon alleen maar erger worden,  en op een weekend toen zij bij haar vader was, vergat hij haar gewoon (n.v.d.r. een niet echt bijzonder fenomeen dat bij sommige mannen (en vrouwen) wel vaker voor schijnt te komen.) ondanks de sms’en dat hij haar zo miste en niet kon wachten haar weer in zijn armen te kunnen sluiten...

En om een lang liedje kort te maken: Toen zij op maandagavond, weer bij hem was, werd zij  de hemel zij dank, GERED door een vrouw die hij een paar maanden geleden had ontmoet en die, toen geen zin in hem had, maar nu in een moeilijke echtscheiding zat en daardoor wel wat afleiding kon gebruiken…..

Waarschijnlijk kunt u wel raden (maar misschien ook niet) Uw jonge gedachtespinnendevijftigster voelde zich op dat moment toch wel een heel klein beetje belazerd en had hem het liefst met heel veel liefde al zijn erectiepillen door zijn strot geduwd. Ware het niet, dat zijn mond op dat moment al vol zat met......tanden.

De keuze om wel of niet te breken met deze lieve, zachtaardige maar oooh zo onbetrouwbare man was snel gemaakt. En zij leeft nog lang, hopelijk gezond en misschien zelfs gelukkig en is blij haar bed weer voor zich alleen te hebben.

29-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Want zij moet u natuurlijk nog alles vertellen over die lange hete zomer van 2012 (I quess nothing could last forever)  en over Parki, die haar op dag één vertelde dat hij een d.b.s. operatie had ondergaan, een elektrode in zijn hersens, waarvan de geleidedraden van zijn hoofd via zijn hals naar het sleutelbeen liepen waar achter een neurostimulator zat, zodat hij het één en ander kon regelen. Zij mocht zelfs even voelen, waarbij hij een rare beweging maakte en zij zich een hoedje schrok, waarna zij beiden omrolden van het lachen. (Stupid is as stupid does)*  (Weer een afstandsbediening erbij op de tafel, dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster nog even.)

En hoe zij,  i.p.v. heel hard weg te lopen van deze man, opgesloten in zijn eigen lichaam en aan wie een klein kind zelfs kon zien dat er iets mis met hem was (le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas)* en hoe zij zich vervolgens door die aardige man liet vertellen hoe lief en hoe mooi en hoe knap en hoe geweldig zij wel was, en hoe goed zij alles deed (wat zij natuurlijk al wist, maar het was fijn om hier weer eens een bevestiging van te krijgen, waardoor haar zelfvertrouwen, dat de laatste maanden een beetje in een dip had gezeten, sinds de breuk met haar lief) terug steeg naar een acceptabele hoogte en haar voor het eerst sinds maanden weer deed lachen. (n.v.d.r. Hij wilde zelfs met haar trouwen, maar dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  dan weer zwaar overdreven.) Of over de slapeloze nachten wanneer mr. Parkinson kwam spoken en deze leuke en slimme man, veranderde in een zielepoot, die zichzelf en zijn klote ziekte haatte.

Dààr over zou zij u kunnen vertellen….. als niet iedere keer, wanneer haar vingers op het toetsenbord liggen en zij probeert een lege Wordpagina te vullen er, steeds iets in haar opkomt, dat haar doet besluiten om op de deleteknop te duwen….

 Maar misschien wilt u wel weten (al heeft zij haar twijfels, want waarschijnlijk weet u dat wel) waarom la place de la Cathédrale in Luik, la place de la Cathédrale wordt genoemd. Of over die keer dat zij zich, in het zoveelste moment van gekte, kunstnagels heeft laten aanmeten, waarmee het heel lastig sms’en is op een mobiel met gewone toetsjes en wanneer zij centjes moet vissen uit haar portemonneetje  En over… Joepie! Het einde van haar hinderlijk leven als….. motormaagd! Het beste moet vast nog komen.….

* Forrest Gump 

* Blaise Pascal

27-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In de stoel bij de tandarts, vanwege een kanaalwortelbehandeling, zag zij ineens het licht (n.v.d.r. het was van Siemens.) Goh…Misschien moest zij haar ellende gewoon allemaal opschrijven ….? "Goed idee” zei de alternatieve therapeute:“Schrijf het allemaal van je af, pak een vel papier en je mooiste pen en laat het los ! Schrijf een brief naar al je kwelgeesten, lees de brief  hard op voor en verbrand ze vervolgens.” Ook moest uw jonge gedachtespinnendevijftigster tegen de treurigheid aan de Bloesem van Bach en voor een nog beter inzicht een steen aan een ketting rond haar nek. Verder moest zij zich nog een steen aanschaffen om de eerste steen op te laden, al had dit ook gewoon in het zonlicht gekund of zelfs in het licht van de maan. Na dit alles, plus nog wat hulp van wat engelen en een bezoek van de brandweer aan haar deur gealarmeerd door de vuurzee die zij met het verbranden van haar kwelgeesten  had veroorzaakt (uw jonge gedachtespinnendevijftigster had heel wat kwelgeesten af te rekenen, waarvan sommige bijzonder hardnekkig) voelde zij zich een heel stuk lichter* en  besloot zij dat het hoog tijd werd om weer eens te gaan bloggen.

*in haar portemonnee

25-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24-10-2012 om 15:02 geschreven door Loewiesa

Na overleg met mijzelf, mijzelf en mijzelf, heb ik besloten om met dit blog te stoppen. Allemaal enorm bedankt voor jullie geduld met mijn schrijfsels, jullie aardige en lieve, soms ontroerende, vaak ter zake en soms totaal niet ter zake doende maar altijd leuke reacties op mijn blogverhalen, en misschien,wie weet, tot een volgend logje.

21-06-2012 om 15:14 geschreven door Loewiesa

Weer een moment bij mijn vader doorgebracht. De fysio en de ergotherapeute geven nog steeds niet op. De fysio, zet mijn vader op de hometrainer om te fietsen, laat hem lopen met de rollator en oefent met hem om de overstap van rolstoel, naar bed, toilet of scootmobiel op een veilige manier te maken. Het oefenen met de scootmobiel, waarvan de stad Amsterdam 3 lessen verplicht,  is samen met de ergotherapeute, ook weer opgestart.

“Ga ook mee” opperde de ergotherapeute, “dan kun je zien, hoe het gaat” En daar gingen wij, pa tuffend in de scootmobiel en de ergotherapeute en ik flink doorstappend er achteraan, richting Brazilië, aan het Amsterdamse (Binnen) IJ. Tot zo ver gaat alles goed, Pa is maar één keer bijna geraakt door een fietser die hem afsneed en die stopte om zich te excuseren!  Pa heeft zelf één auto op een haartje gemist

Wanneer ik met mijn, ondertussen 5 jarige kleindochter Camille naar de supermarkt ga, loopt zij graag rond met zo’n kinderwinkelwagentje die in sommige supermarkten ter beschikking staan, dat zij vult met dingen die zij lekker vind, maar die ik niet nodig heb. “Pardon monsieur, pardon madame” roept Camille, terwijl zij trots, onder mijn wakende oog, af en toe in grijpend, haar winkelwagentje kriskras langs de rekken en langs de benen van de andere klanten manoeuvreert. Meestal kijken zij dan met vriendelijke en vertederende gezichten en soms spreken ze haar aan: “Dag lief meisje, doe jij boodschappen, wat een grote meid!” Kleine kinderen lijken het beste in een mens wakker te maken. Wanneer mijn vader met de scootmobiel door de supermarkt rijdt en voor diverse rekken blijft stilstaan roept hij zichtbaar alleen maar ergernis en irritatie op bij het gehaaste winkelende publiek. Niemand die vertederd kijkt en niemand die zegt “Dag lief opaatje, doe jij fijn boodschapjes? Wat ben jij flink!”

Hij kan ergens niet bij. Een paar vakkenvullers staan kletsend in het middenvak, ze kijken naar mijn vader en lopen door. Soms zie ik even een treurige blik op het gezicht van de oude man, die in de verste verte niet lijkt op de pittige oudjes uit de Benidorm bastards. Bij de kassa probeert mijn vader met de grootste moeite de producten vanuit het veel te diepe mandje vooraan de scootmobiel, op de band te leggen. Terwijl de kassajuf, geïrriteerd zit te wachten zie je haar bijna denken: “Wat krijgen we nu ouwe, duurt dat hier nog lang…..?”

17-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De man besloot toch maar even een t shirt aan te trekken en toen ging de camera aan. Het was best een leuke man om te zien, geen engerd en beslist geen uitgezakte, vermoeide, grijze senioor en ook veel jonger dan zij had gedacht Vijftig zei hij, maar wanneer hij 40 had gezegd had zij het ook geloofd. Op messenger, die ze niet open had gehad sinds de laatste keer met haarliefdiehaarliefnietmeeris stond nog een foto van haar, genomen in gelukkiger tijden. Zij herinnerde zich dat haar lief voor dat hij de foto maakte, had gezegd aan iets fijns te denken. De man vond dat ze er leuk en vrolijk uitzag, met een open lach. (Hij zou haar nu eens moeten zien, nu die lach al maanden van haar gezicht is verdwenen.) 

 Er werd wat gekletst heen en weer over windsurf waaraan hij deed en over zeilen, waar zij vroeger in haar schooltijd aan heeft gedaan. En over Relatieplanet waar hij zich na zijn scheiding had ingeschreven op zoek naar iemand nieuw.  Hij vond haar een interessante vrouw, een vrouw mèt inhoud! (Nou, dàt gegeven zou zij meenemen, maar wat zij van hèm vond? Dat wist zij eigenlijk niet, maar dàt zei, zij hem natuurlijk niet.) Zij was allang blij dat zij het gesprek in een rustiger vaarwater had kunnen leiden. (Maar dat had zij verkeerd gedacht, bleek even later.) 

En toen vond zij het welletjes. Hij bedankte haar voor het fijne gesprek en zei toen dat zijn lichaam reageerde: “OEPS!” dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster "ONTZET"  straks vliegt die handdoek hier toch nog af. En zij typte sullig: “hahahaha” en zij voegde een smiley in en stuurde een buzzer. En toen vervolgde de man: “Ik zal hier eerst nog wat handwerk moeten verrichten!” En zij begon nog harder te lachen (maar dat typte ze niet) en daar zij er geen zin in had om zo'n man te zien ex-hi-bi-ti-o-ne-ren, wenste zij hem vlug een: “ Nog veel plezier met het handwerk ennuh…. Kijk uit voor je schermpje!” Waarna zij snel messenger en haar computer uit zette.

Nog nalachend en een ietsiepietsie beschaamd ging zij naar de keuken om de afwasmachine leeg te halen. Daarna zou zij gaan slapen, maar eerst controleerde zij of de achterdeur goed was afgesloten, want je hoort het wel eens, alleenstaande vrouwen die worden vermoord...   

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst besloot ik in een eenzaam verveel moment met behoefte aan wat afleiding zodat ik niet te veel moet denken, eens in te loggen op de chatbox van Sennet. Gezellig tussen de senioren… chatten over de kleinkinderen, over pijnlijke gewrichten, over protheses, lekkere ziekten of over incontinentielappen. Misschien zelfs, droegen ze voor uit “eigen” werk en kon ik er wat tuintips krijgen van oudere wijze mannen die de hele dag in hun tuin over hun schoppen hadden staan staren, en nu kwamen ontspannen op de computer (?)  

Ik koos mij een nick en logde mij in. Viel dat even tegen. Er werd hoofdzakelijk gegroet en ik volgde een tijdje de “conversatie.”  Een paar seniorenvrouwtjes waren in de chatroom bezig elkaar een seniorenmannetje af te snoepen, toen ik vroeg waarover het ging, kreeg ik geen antwoord.

 Er floepte een schermpje open. Ik was aangeklikt door M57wvl die mijn ASL vroeg. Vr57H antwoordde ik, waarop M57wvl mij vroeg of ik een vrouw was? AFAIK (voor zover ik weet) antwoordde ik, terwijl ik lachkriebels voelde opkomen.  Er ging er nog een schermpje open. En kreeg ik bezoek van M58L Binnen de 10 minuten zat ik met 7 mannen (Kijk mij eens populair zijn!) in mijn werkbalk. Van de 7 waren er 5 1/2 getrouwd en allemaal hadden ze thuis een ongeïnteresseerde frigide vrouw  (ik zou ze de kost niet willen geven, al die hunkerende, klagende, eenzame, brave huisvaders en opa’s en al die ongeïnteresseerde vrouwen die het moeten doen met een (stiekem) chattende of, lui voor de tv, weinig opwindende, uitgezakte vent)  Eentje viel meteen met de deur in huis en wilde mijn cupje weten (?) Cupje??? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die behalve lachkriebels ook behoefte kreeg om er eens flink mee te rammelen heeft ooit eens een Senseo koffieapparaat van haar liefdiehaarliefnietmeeris gekregen en zij antwoordde: “Cupjes….? Die van “Den Aldi” vind-ik-wel -goed!”)
 
Zij werd ook aangeklikt door Jefke uit Brugge, Jef de Bruges  chocolade denkt zij dan, maar Jefke had iets anders lekkers in gedachten. Even later kreeg Jefke een ban, omdat hij “Wie wil er n****n?" in de volle chatroom had geroepen.

Gossie,  het is me toch wat! Een van de mannen die beweerde single te zijn vroeg of ik messenger had, dan konden wij daar, waar het rustiger was “kennismaken” en samen wat praten.  Waarom niet, dacht zij, die al 9 maanden single is en dus aan niemand rekenschap hoeft te geven. En zeker niet aan harmonicaman met wie zij al bijna 8 maanden dagelijks een telefoonlijntje deelt van 130 km en die het druk heeft met vogels te tellen en andere opwindende dingen met zijn buurvrouw en de weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap.  Even later vroeg de man of zij een cam had, wat zij (gelukkig) moest ontkennen en hij vroeg of hij de zijne aan mocht zetten. Hij had wel net gedoucht en alleen een handdoek om,  of dat een bezwaar was? Oeps, dacht uw jonge gedachtespinnendevijfigster, straks ga ik nog moeten schrikken…….

10-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd.  Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. 

Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.

Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik ‘s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt…

Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.

Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen… (lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zo’n heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder… niets.





*De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón

*archief 24-3-2012 Lentebode

08-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is weer thuis en mijn vader zou mijn vader niet zijn, mocht hij nu enthousiast een rondedansje en een paar sprongetjes maken en Joepie, Joepie roepen. Hij vind het maar niets, al dat gedoe rond zijn persoon, het komen en gaan van verzorgsters in zijn woning. Mijn schoonzonen hadden aangeboden de nog uit te voeren laatste klusjes waar uw jonge gedachtespinnenvijftigster  in haar up geen puf voor had te klaren, zodat zij niet bij nergens tijd voor e/o andere onwillige mannetjes moest aankloppen.

Op Hemelvaartsdag samen met mijn dochters, schoonzonen en kleinkinderen naar Amsterdam  vertrokken. Mijn zoon en zijn Marie hadden ook wel meegewild, maar zij hadden andere leuke dingen te doen, zoals…...studeren! Wij reden met twee auto’s  zonder gps maar verdwalen zouden wij niet want Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent immers de weg. Vervolgens de afslag bij Breda richting Utrecht gemist omdat de schoonzoon niet wilde luisteren. En zo deden wij ook nog een beetje aan sightseeing ergens bij s’-Hertogenbosch.

Mijn vader was blij verrast toen hij ons allemaal zag aankomen. In de vooravond zijn wij met z’n allen, zonder mijn vader, die moe was van al de bedrijvigheid om hem heen de binnenstad ingetrokken voor een wandeling en zijn wij iets gaan eten bij een pannenkoekhuis gevestigd in het middelste van drie oude pakhuizen van de eens zeer welvarende en machtige Oost-Indische Compagnie op de Prinsengracht waar ze van die hele grote dikke oudhollandse pannenkoeken serveren waarop je met stroop die in stenen potten op de tafels staat je naam kunt schrijven en waarbij je na de eerste al ontploft, duf en sloom wordt en de eerste weken geen pannenkoek meer kunt zeggen. (n.v.d.r. vandaar deze lange blogstilte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kon het woord zelfs niet eens meer schrijven.)

 De volgende dag zou ik in de krant lezen dat nieuw onderzoek onder ratten laat zien dat suikers en dan vooral glucose-fructosestroop (HFCS) een populair zoetmiddel dat in frisdranken, zoete snacks en suikerige en niet suikerig bedoelde sauzen maar ook in baby voeding wordt gebruikt en soms wordt gepromoot als “natuurlijke suikers” niet alleen slecht zijn voor je lijn (de ratten werden dik!) maar ook je cognitieve vermogens kunnen beperken (de ratten konden niet meer helder denken) en je dus dom/mer* maken Gelukkig kun je nog het een en ander redden door het eten van voeding met omega 3 vetzuren zoals bv vette vis. Fijn toch? Om dat te weten.

*         Doorstrepen wat niet van toepassing is.

26-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Konijneneiland, dat de naam te danken heeft aan al de konijnen die over dit eiland zouden hobbelen, en inderdaad honderden Turkse reuzen met spikkeltjes op hun neuzen zitten zij aan zij op de rotsen en beginnen, wanneer de boot dichterbij komt enthousiast met Turkse vlaggetjes te wapperen om ons te verwelkomen …...  Wij blijven weer even stil liggen voor alweer een duik in het frisse water. Een van de jonge fransen willen stoer doen, door van de reling van het bovendek te duiken zonder zich van de diepte van het water waar men op sommige plekken de bodem en rotspartijen duidelijk ziet te vergewissen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook maar een moeder is en geen fan van dit soort ondoordachte grappen, redt hier misschien wel een leven of erger, een leven lang met een gebroken nek in een rolstol, door hem er van te overtuigen niet te duiken. De jonge fransman stelt haar gerust en doet vervolgens “Le Dafalgan”.

 Hier, in de baai liggen een aantal luxe schepen met zonaanbidders op het dek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  zucht en bedenkt dat zij blij is niet rijk te zijn. Het moet oervervelend zijn, dag in en dag uit, op een dek, in de zon, op het water.

16-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Door de verkopers aan de winkeldeur gespot als potentiële klanten werden wij de eerste de beste handtassenwinkel binnen geloodst. Christa die iets met handtasjes heeft was vast van plan om er zeker met twee misschien wel drie naar huis terug te keren. Het was onze bedoeling om eerst rustig rond te kijken, maar dat was zonder rekening gehouden te hebben met de verkoper die opdringerig was en bijna agressief. Toen mijn vriendin een aarzelmoment had, waar verkopers graag gebruik van maken, en mij vroeg wat ik van één van de door haar gekozen handtassen vond (een rode "Valentino" met een strikje) sommeerde de man uw jonge gedachtespinnendevijftigster met een handgebaar haar mond te houden, en toen zij dat nietvan plan was en toch iets wilde zeggen, beet hij uw jonge gedachtespinnendevijftigster toe:“She likes it!” Wij zijn die eerste dag dan ook zonder tasjes de winkel uit gevlucht.

14-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24april
De receptionist van het hotel waar wij niet moesten zijn vond het allemaal heel vermakelijk, wij mochten plaatsnemen op nog in plastiek ingepakte zeteltjes, het zag er naar uit dat de ontvangstruimte nog niet zo lang geleden een likje verf had gekregen. Ondertussen pleegde de man een telefoontje waarna wij een kwartiertje later werden opgehaald door iemand van het andere hotel. Bij het weggaan wenste hij ons een prettige vakantie en een welkom in Turkije.

Na het inchecken worden wij gearmband en naar onze kamers gebracht. Omdat wij vroeg hebben geboekt konden wij ieder een eigen kamer zonder extra toeslag krijgen. Mijn vriendin rookt s’ avonds voor het slapen gaan nog graag een sigaret en ik hou er niet van om uitgerookt te worden. Bovendien is het wel prettig, een paar uurtjes alleen, zonder elkaars gekakel zodat wij onze energie weer kunnen opladen voor de volgende dag. De kamer is zoals hotelkamers meestal zijn, netjes, functioneel en onpersoonlijk. Er hangt een ingelijste poster (nummer zoveel uit een serie van 100) een nachtelijke voorstelling van een bijzonder somber zeezicht met op de achtergrond een rokende vulkaan en op de voorgrond een bootje met een groepje al even sombere mensen, zijn het vluchtelingen in Siciliaanse waters? Het ding is van ene Ivan Aivazovski en is getiteld “Vezüv Yanardag” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster was blij dat het tegen de muur boven het bed hing en dat zij er dus niet naar moest kijken, want zij zou er van deprimeren en dat had zij ook gewoon thuis kunnen doen.)

 Na het middagmaal waar wij voor het eerst kennis zouden maken met de zalige salades en de even zo zalige dessertjes zijn wij de omgeving gaan verkennen. Wij zijn de heuvel opgeklommen tussen de baaien van Bodrum en Gümbet waar zich een paar oude stenen molens bevinden die vroeger werden gebruikt om meel te maken voor de lokale bevolking. De molens, waarvan er eentje min of meer is gerestaureerd, vielen op zichzelf een beetje tegen vanwege de vervallen toestand waarin zij zich bevinden. Maar hier boven op de berg, waar de zon en de wind vrij spel hebben, is het uitzicht over de baaien van Bodrum en Gümbet en het binnenland prachtig en de moeite van de klim zeker waard. Een van de eilanden in de verte moet het Griekse eiland Kos zijn. Welke het precies is, weten wij niet. Wij besluiten er eentje uit te kiezen, zodat wij later tegen de thuisblijvers kunnen zeggen: “Kijk, dat is Kos”.

11-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tot zover zult u het moeten doen met aantekeningen zoals: Om 4.00 hadden mijn Brugse vriendin Christa en ik afgesproken in de grote vertrekhal en na het inchecken, een kopje koffie met een croissantje, de paspoort en andere controles waar wij zonder gepiep, gebel, getoeter en geflikker moeiteloos doorkwamen, een passage langs de taxfree winkels om er de prijzen eens te checken en de aanschaf van sigaretten voor mijn vriendin die twee sigaretten per dag rookt en zij met de sigaretten die op de terugreis nog zijn gekocht de eerste paar jaar weer verder kan met zichzelf te “plezieren”. Het vliegtuig van Zaventem met bestemming Bodrum vertrok om 6.10 waar wij drie uurtjes later en één uurtje later dan dat het thuis op dat moment was aankwamen. De jarige stewardess vierde haar verjaardag gewoon thuis zodat de 20 beloofde loopings achterwege zijn gebleven.  Helemaal zonder turbulenties was de vlucht overigens niet. Toen “uw jonge gedachtespinnendevijftigster” een plasje wilde plegen moest zij terug naar haar zitplaats om haar seatbelt vast te maken. (n.v.d.r. Zij is niet gaan gillen of heeft iets anders gedaan waarvoor zij of u zich zouden moeten schamen) Na de landing begonnen de passagiers luid te klappen. Dat geeft te denken. Men doen dat nooit wanneer de treinen of bussen veilig op een bestemming aankomen. Na de controle van onze paspoorten, het aanschaffen van een visum bij de eerste knappe Turk op Turkse aardbodem (er zouden er nog velen komen) het ophalen van onze bagage, liepen wij de parking voor de vlieghaven op waar een busje klaar stond dat ons naar ons hotel in Gümbet zou brengen. Tenminste als de Turkse chauffeur zich niet zou vergissen en ons af zette bij een ander hotel met bijna dezelfde naam…

10-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vakantiegevoel nog een paar dagen vast kunnen houden. Vrijdagmorgen, in de ochtendtrein op weg naar Amsterdam, net voorbij Brussel, ergens tussen kwart over 8 en kwart voor negen, ineens was het weg.  

Vrijdagmiddag een afspraak met de ergotherapeute die verleden week met het oog op mijn vaders spoedige thuiskomst diens appartement heeft bezocht.  Er moesten wat meubels verplaatst worden, een tapijt verwijderd en ook de koelkast moest op een ander plek. De microgolfoven, die op rolstoelhoogte geplaatst moest worden, was echter een maatje te groot en te zwaar voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook haar beperkingen heeft. “Kan ik je helpen….?” vroeg mijn vaders 92 jarige buurvrouw, die mij met het tapijt naar de container had zien lopen en even kwam curieuzeneuzen, waarna zij het volgende irritante zinnetje uitsprak: “Zeg...... Weet je wat jij nodig hebt.....? Een mannetje!”

UPDATE: (naar aanleiding van de reactie van Petra.) Het “service” mannetje uit de “service” flat van mijn vader levert geen “service” tijdens zon, zater en andere feestdagen, niet tijdens de weekenden, niet tijdens weekdagen of tijdens de uren wanneer hij eet, niet tijdens het apéro. En ook niet tijdens, voor, na, achter, op of onder zijn uren en telkens wanneer het niet zijn uren zijn.  Hij levert dus ook geen “service” tijdens zijn welverdiend middagdutje, wanneer hij zijn boodschapjes doet of wanneer hij het druk heeft met heen en weer te lopen of gewoon ergens staat te lullen.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Humor hebben ze ook, die Turken. In Bodrum staan ze met weegschalen en vragen ze je of je wilt weten hoeveel je weegt?

“Zalig zijn de vreeTzamen, want zij zullen dikbuikjes worden” zei Rinus, een joviale 80 jarige Amsterdammer. Toen uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar vriendin zich nog eens te goed deden aan al die lekkere Turkse gebakjes...
Trouwens, Turkse kazen………!

Beloofd, Maandag begin ik……..!

04-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al eens zo’n computerspelletje, als bv. Grand Theft Auto gespeeld waar je, veilig vanuit je stoel, waar je niks kan gebeuren, op de knopjes drukt en rondscheurt? Ik wel eens, lang geleden, met mijn zoon.  Zo’n spelletje, waar het meestal komt tot een crash, is de beste manier om de rijstijl van Turkse chauffeurs te beschrijven, zigzaggend van links naar rechts, toeterend voor elk obstakel en de voet constant op het gaspedaal. Turkse chauffeurs denken dat zij alleen op de weg zijn en het is aan jou, om er voor te zorgen dat je uit hun weg blijft. Zij rijden het liefst midden op de weg, waar het gemakkelijker is te telefoneren. Groene, oranje en rode stoplichten beteken allemaal hetzelfde : Doorrijden! Wanneer iemand toch stilstaat voor een rood licht wordt er getoeterd. Ze toeteren trouwens voor alles dat staat, rijdt, loopt, vliegt of kruipt. Het linkse baanvak is voor hen die rechtsaf slaan en het linkse voor als je rechts af wilt. Het middelste baanvak kan (behalve voor telefoneren) voor elke richting gebruikt worden. 

Als voetganger heb je in Turkije speciale rechten. In tegenstelling tot bij ons moet je niet tegen het verkeer in lopen, maar juist met je rug naar het verkeer. Volgens de Turkse gedachten gang kan de voetganger de auto’s dan niet zien aankomen en moeten zij dus om je heen! (n.v.d.r. dat geeft toch wel een heel veilig en prettig gevoel.)

Van ons hotel in Gumbet tot aan Bodrum reisden wij per Dolmus, dat in het Turks (vol) (gepakte bus) betekent. Het Dolmussysteem bestaat uit kleine busjes die een vaste route rijden. Langs die route kan iedereen vanaf elke plek zijn hand opsteken, meerijden en ook weer afstappen. Geen gedoe met vaste haltes, je hoeft er dus niet, zoals in onze contreien, te rennen om je bus te halen (die je dan mist om vervolgens zo’n k***e  chauffeur - die zijn maatschappelijke e/o persoonlijke probleempjes, omdat hij de vorige avond alwéér niet mocht, op de reizigers uitwerkt - met een bijna sadistische grijns op zijn smoel in de spiegel ziet kijken, want reglementen zijn reglementen en moeten gerespecteerd worden!)  In Turkije stopt de chauffeur gewoon voor jou en wanneer je er toch eentje hebt gemist, er komt zo weer een volgende. De ingang zit in het midden van het busje. Je stapt in en neemt plaats als er plaats is. Je hoeft niet, zoals hier, eerst in de rij bij de chauffeur. Er bestaan geen buskaartjes en het geld voor de rit wordt gewoon doorgegeven via andere passagiers. Ook het wisselgeld krijg je zo via weer terug. De chauffeur rijdt, zoals hier boven staat beschreven. Geen gezeur van minuten lang achter een vuilkar, in een onduidelijke file of  achter een ander obstakel te blijven zitten, waardoor je je trein op het nippertje... mist.

 Het is een geweldig systeem waar onze busdiensten nog een puntje aan kunnen zuigen. Waarschijnlijk zou uw jonge gedachtespinnendevijftigster met deze manier van rijden nooit meer ergens te laat zijn! J

03-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug in de realiteit, na een geweldige veel te korte week met “Sun, Sea and Sex on the Beach” (een drankje) Sightseeing, Shopping and Swimmingpool. Smeren met Suncrème en andere crèmes om onze huidjes Soepel te houden en niet te veranderen in uitgedroogde en lelijke leren lapjes. Genoten van de Slijmerige maar ach….…..(het is vakantie)..... Ooooh zo leuke complimentjes van heel galante en hele mooie Turkse mannen. Iedereen blij….. bij het weer naar buiten gaan van een winkel met een mooie handtas, een portemonnee of een prachtige leren jas, wanneer het marchanderen zonder al te veel moeite is gelukt. Omdat de broer van de charmante verkoper toevallig met een Vlaamse is getrouwd en vlakbij de Nederlandse grens woont, zodat wij eigenlijk van dezelfde familie zijn! Of je krijgt je prijs.... gewoon: “Just to make you happy and just to see you Smile!”

02-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog anderhalve dag en het is zo ver. Mijn oudste dochter had, toen ik vertelde dat ik op vakantie zou gaan, spontaan aangeboden mij naar Zaventem te voeren, zij zou die dag gewoon vrij nemen. Toen zij echter hoorde dat wij ons om 4.00 ’s nachts, wanneer elk normaal mens, die niet aan slapeloosheid lijdt, of noodzakelijk iets moet doen, nog lekker ligt te slapen, al bij de incheckbalie moesten melden, krabbelde zij een ietsepietsie terug. “Waar moet ik van de ring af? Staat dat daar allemaal wel goed aangegeven?” Vroeg zij, die overal naar toe rijdt, met een quasi benauwd gezicht. “De plekken waar vlieghavens zich bevinden staan nergens aangegeven, want Ze willen liever niet dat iedereen daar van op de hoogte is en daarom worden die plekken geheim gehouden ….!” antwoordde mijn leuke schoonzoon op een serieuze en samenzwerende toon. Gelukkig behoort mijn schoonzoon tot de uitverkorenen die wèl zijn ingewijd in deze…

Ik ga op vakantie en neem mee... kleding voor elk weer type, want- je- weet- maar- nooit…. maar hoofdzakelijk  kleurige zomerdingetjes en zonnecrème met een hoge beschermingsfactor die mijn huidje zal beschermen tegen schadelijke zonnestralen, althans dat beloven ze toch. Vanavond en morgen de hele dag, ben ik nog oppasoma en dan volgt er een rare, veel te korte en tevens lange nacht.

 De Do en Don’ts lijst voor de zoon is alleen nog maar in mijn hoofd gemaakt en opgeschreven….

22-04-2012 om 13:21 geschreven door Loewiesa

Een tijdje geleden besloot ik dat ik toe was aan vakantie, even de meters op nul. Misschien kon ik wel weer eens naar een van de Waddeneilanden gaan.  Ik hou wel van de brede zandstranden, de ongerepte duinen en graslanden, de heide, de bossen en de kwelders. Texel is vanuit Amsterdam het gemakkelijkst te bereiken. “Belle Maman.. à Texel.. t’es seul” grapte een van mijn schoonzonen met een kleine woordspeling. En gelijk had hij, want hoewel ik wel van de stilte daar hou, ik ben geen kluizenaarster. En stel dat het elke dag regent, dan zit ik daar, in mijn up, zonder computer, met dezelfde nergens toe leidende gedachten als thuis. Alleen, ben je het best met z’n tweeën. Al kun je met z’n tweeën ook best heel alleen en eenzaam zijn.  

Toen kreeg ik mijn Brugse vriendin aan de telefoon. Ook zij had behoefte aan even er tussenuit en dacht daarbij aan Turkije waar zij al een paar keer was geweest en waar het haar goed was bevallen. En zo spraken wij af om samen te vertrekken. Wie had dat ooit gedacht? Ik, die altijd riep dat die grote hotels in drukke toeristische badplaatsen niets voor mij waren. Maar nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, vraag ik mij toch een beetje benauwd af (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is namelijk bang van terroristen, van dronken piloten, van vogels in de propellers, van metaalmoeheid en defecte hoogtemeters, van luchtzakken en andere turbulenties)…..moest dit nou zo nodig?

19-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het afgelopen weekend zoals iedere twee weken in Amsterdam doorgebracht. “Mijn” trein rijdt al weken lang volgens de dienstregeling en er valt dus niks te klagen. In Brussel plofte er een jonge man op de bank tegenover mij neer met de vraag of ik wist hoe laat wij in Antwerpen Centraal zouden aankomen. Dat wist ik..... ongeveer! Hij vertelde dat hij van Oostende kwam, een afspraak had in Antwerpen en eigenlijk via Gent zou reizen, maar vanwege een ontspoorde goederen trein bij Melsele had hij een alternatief moeten nemen. Ik vertelde hem dat ik dat, die morgen in het nieuws had gehoord en dat ik verbaasd was dat het niet drukker was in de trein waarna de man er mij aan herinnerde dat het vrijdag de 13^e  was en er waren  misschien mensen die het zekere voor het onzekere hadden genomen en er voor gekozen hadden om thuis te blijven. Vervolgens vertelde de man dat hij in windmolens deed. En zo begon ik die morgen om 8 uur en een beetje, mijn treinreis met een half uur lange uitleg over duurzame en alternatieve energie. Te Antwerpen werd zijn plaats ingenomen door een lange magere geheel in het zwart geklede man met strak naar achter gekamde, glanzende zwarte haren die samengebonden waren in een staartje. De man, die niet het type leek dat open staat voor gezellige praatjes, deed zijn best om zich te verdiepen in een boek van Umberto Eco met de intrigerende titel: Serendipities, (language and lunacy) Serendipiteit is: (uw jongegedachtespinnendevijftigster heeft het even voor u opgezocht) de kunst om iets te vinden waar je niet naar op zoek bent…..

18-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

April is de grimmigste maand, hij wekt

Seringen uit het dode land, vermengt

Herinneringen en verlangen, port

Lome wortels op met lenteregen.

De winter hield ons warm, hulde

De aarde in vergetele sneeuw, voedde

Een restje leven met verdorde knollen.

Uit: Het barre land / The waste land. T.S. Eliot.

Vertaling: Paul Claes

17-04-2012 om 19:02 geschreven door Loewiesa

Het is nog steeds paasvakantie. En als oma kun je er dan vast verzekerd van zijn dat je moet/mag * oppassen. En eerlijk gezegd, ik heb niet altijd zin in het wanneer er eentje begint, begint de ander ook geblèr of in spelletjes zoals memorie met mijn oudste kleindochter, die ik altijd verlies omdat zij haar eigen spelregels en natuurlijk een beter geheugen heeft  (heel oplettende lezertjes herinneren zich misschien dat ik spelletjes haat!) ik haat het ook om steeds te moeten roepen: “Hé daar, niet doen, blijf af, niet aankomen, pas op, niet op de trap spelen, dat is gevaarlijk, blijf van de planten, trek de boeken niet uit de kast, niet op de bank (zetel) springen! Klim niet op de (salon) tafel en…. dat mag volstrekt niet!” ( n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is eigenlijk een heel irritant en vreselijk vervelend mens) Wanneer je als moderne oma denkt even rustig met een kopje koffie aan de pc te kunnen zitten om te kijken of er nog iets in de blog, de Facebook of de gewone wereld is gebeurd, begint het gezeur om van alles pas goed. Ze willen limonade en koek en dan sta je zuchtend op om het gevraagde te gaan aandragen opdat ze weer even stil zijn, en dan blijkt dat ze eigenlijk toch iets anders willen. Maar dàt hèb je niet, en het is dus kiezen tussen dit of niets. (n.v.d.r. zij is een zaag en ook nog eens een zeurpiet) Zuchtend zet je de pc uit en je verschanst je in de keuken achter de potten en de pannen of je gaat iets anders nuttigs doen, zoals het opruimen van de keuken of de ramen lappen, waar je normaal geen zin in hebt, maar op dit moment doe je niets liever….  zodat je kunt zeggen: “Oma is nu even bezig!” Wat je al niet doet om het kroost van jouw kroost af en toe te ontlopen. Ze vinden het trouwens reuze plezant, wanneer ik de ruiten aan de buitenkant doe en ondertussen rare gezichten naar hen trek. (oma is zo leuk, dat wil je niet weten)  

Na overvallen te zijn door een fikse lentebui tijdens een wandeling waar ze de waterdichtheid van hun schoentjes ook nog even in een plas hebben getest, zitten wij samen onder een plaid op de bank, elk met hun doudou, knus tegen mij aan terwijl ik hen een verhaaltje voorlees uit Jip en Janneke. Verhaaltjes die mijn moeder vroeger voor mij las en waar ook mijn kinderen mee zijn opgegroeid en waar Jip en Janneke ook volstrekt geen stoute dingen mogen doen en eindelijk heb ik ze stil.

 *Keuzefunctie in dit geval uitgeschakeld

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afscheid

Van alle mooie dingen

Die voorbij gaan,

Ben jij er één mijn lieve schat…

En dat doet pijn

Verscheurt van binnen

Tot op het bot, besef je dat?

Ik heb je in mijn hart gesloten

Je smolt tezamen met mijn ziel.

Elke vezel aan jou willen ontbloten

Tot éénheid onvoorwaard’lijk samenviel.

De hoogste bergen zijn beklommen

En afgedaald de diepe dalen

Om passionele, zoete dromen

Uit hun aller diepste slaap te halen

Wij hebben elkaar oneindig bemind

Tot zelfs de grootste sterren sliepen

En zonnestralen ontroerend warm

Weer onze passie tot leven riepen

Aan al die mooie dingen, lieve schat

Zeg ik nu VAARWEL….opdat…

Wij afhankelijk mogen groeien,

Als liefdevol, sprankelend onderdeel

Beminnende schakels…

Voor eeuwig ten diepste verbonden

Binnen het universele geheel.

(Auteur onbekend)

07-04-2012 om 08:43 geschreven door Loewiesa

Hoewel de terrassen onder het grijze wolkendek van vandaag smachtend wachten op de terugkomst van de zon en de klanten. Het is lente! Moeder Natuur heeft de pompen aangezet. De jongensvogels fluiten naar de meisjesvogels en die oude kleine tandeloze Italiaanse snoeper (wiens hormonen nog een laatste opleving lijken te maken) van op de bouwwerf hier een paar huizen verder keek, bijna kwijlend…. (n.v.d.r.   Joepie ! Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is natùùrlijk nog een paar keer langs gelopen)

Toen ik hier bijna 16 jaar geleden ben komen wonen kreeg ik ineens een tuin en kon ik als stadse eens gaan uitvinden of ik ook groene vingers had. Er werden borders aangelegd en dààr ergens zouden wij ook wat groenten gaan verbouwen. De planten in de borders groeiden als haast vanzelf, sommigen groeiden, sommigen gingen dood, die werden dan vervangen. Anderen waren geen lang leven beschoren vanwege de voetbalaspiraties van mijn zoon en zijn vriendjes. Ik werkte in die tijd hele dagen en de “vrije” weekenden waren voor de boodschappen, het schoonmaken, de was en de strijk. Van een groentehoekje kwam niet veel. En dat was toen een goed excuus. Het leek in die tijd ook wel altijd te regenen. De zaadjes spoelden weg en als de jonge plantjes niet ook wegspoelden, dan werden ze opgevreten door de slakken of ze verdwenen door iets anders.  Het was dus: Dag groentetuin, dag zwarte vingers en “Hoi Groenteboer”!

16 jaar later. Ik werk “ff” niet  en heb “zeeën van tijd” nu ik het zoeken naar een leuke, interessante, valoriserende, dichtbijhuis,  niet te vermoeiende en vooral goedbetaalde baan heb opgegeven vanwege geen “tijd”.  “Wat denk je van een groentetuintje?” vraag ik mijn zoon wanneer wij samen op het terras van het eerste vroege lentezonnetje genieten. “Goed idee!” antwoord mijn zoon en trekt tot mijn stomme verbazing, zonder tegenargumenten zijn witte gympen uit... (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is nog aan het bekomen.)

Ondertussen is er een stukje grond omgespit in afwachting op de dingen die gaan komen. Carmella mijn oude Siciliaanse, sinds het overlijden van haar man 25 jaar geleden, geheel in het zwart geklede buurvrouw, knikt tevreden en geeft raad. Zij zaait en plant volgens de stand van de maan!  (oh jeetje) En ook de katten van de buren bij wie ik ondertussen begin te twijfelen of het echt wel de katten van de buren zijn zitten...klaar!

Maar daar heeft mijn schoonzoon, die erg handig is met elektriciteit dan wel weer een oplossing voor….

Wordt vervolgd, maar misschien ook niet.

05-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De scheur in de heup geneest goed, maar door de pijn die wordt veroorzaakt door de  artrose in zijn knieën lukt het niet goed met het lopen. Er zal nog even worden overlegd met de orthopeed, zegt de arts een beetje twijfelend, waarna er iets volgt over kosten en baten.  Het revalidatie plan is aangepast, er wordt nu niet meer geoefend op het weer kunnen lopen, maar op zelfredzaamheid vanuit een rolstoel met de bedoeling over een tijdje weer terug te kunnen naar zijn eigen aangepaste woning waar hij deze keer de hulp van de thuiszorg wel zal moeten accepteren. Er wordt ook even over een rusthuis gesproken. Voor “het betere rusthuis” bestaan wachtlijsten. Wachtlijsten die langer zijn dan de files tijdens de ochtend spits. 

Mijn vader is in de laatste twee maanden 5 kilo vermagerd. Hij lijkt zo teer en zo breekbaar. Die nacht droom ik dat ik met mijn vader ga wandelen, wanneer ik de rolstoel, de rolstoelafrit voor zijn appartement af rij, roep ik nog: “ Hou je vast pa!” Maar het is al te laat. Met tranen in mijn ogen word ik wakker.

(Mijn moeder had gelijk: wat ben ik toch onhandig.)

“Kan opa niet bij ons komen wonen? “ vraagt mijn zoon, wanneer ik weer thuis ben. “Oude bomen verplaats je niet!” Is mijn zwak, maar goed excuus en daarmee is die discussie gesloten.

03-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag middag heb ik een afspraak met de arts van mijn vader. Zij wil de situatie eens bespreken het is dus een soort van oudercontact maar dan omgekeerd.   Het schiet niet op met zijn revalidatie zoals het zou moeten opschieten,  hij klaagt over pijn en bovendien, dringt zij niet goed tot hem door, zij kan hem zo moeilijk doorgronden, verteld zij mij aan de telefoon.

Mijn meestal grapjes makende vader die sinds het overlijden van mijn moeder nu twee jaar geleden zijn dagen doorbrengt in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. In het zomaar zitten en zomaar zijn tot het moment dat hij er op een dag gewoon niet meer is. Die eet zonder smaak en zonder eetlust en geen plezier meer heeft in het leven. Die niet meer leest omdat zijn geheugen hem niet meer van het begin tot het eind van een zin helpt komen. Mijn vader heeft het met het zomaar zitten -volgens zijn zeggen- reuze druk en heeft geen tijd en geen zin in het gezellig samen zijn met anderen in de een of andere bejaardensoos . Kerst of verjaardag kaartjes en andere kaarten die hem iets gelukkigs wensen worden niet beantwoord en het liefst weigert hij iedere menselijke toenadering die verder reikt dan zijn jongste achterkleindochter.

Maar in het verpleegtehuis kan hij er niet aan ontsnappen. (Oude) vrouwtjes blijken (ook) op die leeftijd een stuk pittiger dan (oude) mannetjes.  Elke dag krijgt hij bezoek van zijn goedbedoelende buurvrouwen. Ze zitten links en ze zitten rechts en “je moet dat eens horen tateren” zegt mijn vader. Ze brengen koek voor hem mee, mandarijntjes en sinaasappelen, chocolade en haring! De koekjes, de chocolade en het fruit belanden in de lade van zijn kastje, waar hij het laatste laat verrotten.  De haring eet hij verplicht op onder hun toeziende en dwingende ogen. “Zo eet je toch geen haring?” beklaagt mijn vader zich bij mij.  

29-03-2012 om 22:31 geschreven door Loewiesa

Inspiratieloos. Moeder waarom bloggen wij? Ooit op een eenzaam verveel moment aan begonnen. Iedere dag een nieuw berichtje, hou dat maar eens vol, er gebeuren soms zoveel dingen in mijn leven, probeer die maar eens in een kort berichtje te krijgen. Soms gebeurt er ook helemaal "niks" en dan wordt het nog moeilijker. Geen flauw idee waar dit logje uiteindelijk over zal gaan. Ik zou het natuurlijk kunnen hebben over het rondje uurwerken van afgelopen zondag en hoe ik de wekker, mijn polshorloge, de klok in de badkamer, die van de gang en die van de telefoon, van het fornuis en de magnetron, mijn gsm  en nog wat andere klokjes  heb “gedaan” de rest ging vanzelf .  Behalve die van de video en  cd-speler want dat is zo’n toestand, waarvoor ik iedere keer de gebruiksaanwijzing weer moet bestuderen en waar, op die vroege zondagmorgen mijn hoofd niet naar stond……. maar dààr is op andere bloggen al druk over geschreven. Ik vind het best. Ik eet nog steeds drie keer per dag en tussendoor, wanneer ik trek heb in iets (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft vaak honger naar iets, maar zij beweegt regelmatig, dus dat scheelt...... een ribbel) mijn koeien en mijn kippen zijn niet van slag. Mijn eitje prima gekookt, de melk niet zuur, de soep niet te zout en mijn biefstukje gebakken zoals het hoort, la salade croquante èn ik slaap al vier dagen uit !  

Deze morgen was het 9.00 toen ik mijn ogen opendeed,  ik heb zelfs mijn zoon niet horen weggaan en dat wil op zichzelf al heel wat zeggen. Mijn zoon is aan zijn tweede stage van dit jaar begonnen en vraagt zich ondertussen af of het beroep van leraar wel iets voor hem is. “De jeugd van tegenwoordig (het is allemaal de schuld van de ouders”) klaagt hij, die begin deze maand 21 jaar werd en (net als zijn moeder) nog zoekende* is.

U vraagt zich natuurlijk af (maar het is waarschijnlijker dat het u niet kan schelen) hoe mijn hoofd ondertussen staat en of het klokje van de video en cd speler nu al is verzet. Dan stel ik u gerust. Het hoofd van uw jonge gedachtespinnendevijftigster staat nog steeds zoals het zondagmorgen stond, bovenaan haar lichaam, op haar nek en tussen haar twee oren En dat klokje... komt nog wel….


* naar de gebruiksaanwijzing

27-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is zaterdagmorgen 8.00 wanneer ik mijn ogen open doe en nog even blijf liggen onder mijn winterdekbed van een halve meter hoog. Het is sinds een paar dagen Lente! De zon is al wakker, ik heb het warm (?) en heb het raam op een kiertje gezet en ik hoor alleen maar vogeltjes en …het geluid van de stilte.  Geen schreeuwende kinderen. Geen blaffende honden en geen jankende katten. Geen grasmaaiers, geen opdringerige muziek, geen knetterend scootertjes van mijn knutselende buurjongens. Geen irritant muziekje van de al enthousiast rondrijdende ijsjesman.  Ik draai mij nog eens om en geniet van dit moment van intense rust. Dan hoor ik met veel lawaai de keukendeur bij de buren opengaan. Mijn dikbuik buurman, die de hele winter in zijn luie stoel naast de kachel en voor de tv heeft liggen parasiteren, komt voor het eerst naar buiten en loopt de tuin in met zijn persoonlijke eerste lentebode, zijn eerste sigaret en zijn eerste vette rochel op deze mooie lentedag.

24-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ook al moet de echte lente volgens de astronomische kalender pas uitbarsten ergens tussen 20 en 21 maart (wat ondertussen is gebeurd) toch is het afgelopen maandag al lente in Henegouwen, in België, in Nederland en dus ook in Amsterdam en lijkt mijn wereld ineens, gewoon omdat het lentezonnetje het zo wil, weer een stukje mooier dan hij in werkelijkheid is en zou ik wel heel pietluttig zijn om over het feit dat het op de ene kalender zus en de andere kalender zo staat en die paar zonnige lente dagen eerder, te gaan zitten zeuren.

 Een stel kinderen plukt uit lentebaldadigheid de gele narcissen uit het plantsoen voor het appartementsgebouw waar mijn vader zijn woning heeft “Zou hen nooit zijn verteld, dat het plukken van bloemen uit gemeentelijke stadstuinen eigenlijk niet mag?  Ooooh ze plukken waarschijnlijk bloemen voor hun moeder…… zodat zij, die arme sloeber, ze vervolgens  bij de deur van de supermarkt kan verkopen?” Wanneer ik even later en negen etages lager langs het plantsoen loop, liggen de afgeplukte bloemen te verleppen op de straat.

Kijk, van die dingen…... Dat bedoel ik nou……

21-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Die avond aan de telefoon vertelt harmonicaman hoe de buurvrouw door had gekard en hij de knooppuntenkaart uiteindelijk aan haar had gegeven zodat zij alleen verder kon, want hij had dorst en met zijn wandel en fietsvriendin (die hij kent van de weduwnaars en weduwen klup doen zij onderweg wèl vier, wat..? Soms wel zes terrassen... gaat het moeiteloos in één adem door.  De sluizen gaan open en ineens word ik heel erg vloeibaar. “Het is jouw schuld dat je zo ver weg woont en jij de stammoeder bent van een nageslacht!” vervolgd harmonicaman in een statement van 1 meter.  (n.v.d.r. dat is natuurlijk lulkoek, maar harmonicaman die wortel heeft geschoten in de Kempen en geen reiziger wil worden weet het met zijn ietwat hese slaapkamerstem mooi te brengen)

Het weekend breng ik in Amsterdam door. ’s Avonds, zoals iedere avond vertellen wij elkaar over onze belevenissen van die dag. Harmonicaman is in de namiddag  nog een wandelingetje gaan maken door het bos en over de hei om er (het zou zo maar eens kunnen) de penopauze van de kwartel te bestuderen. (n.v.d.r. Wie die dag de uitverkorene van het weeuwtjes genootschap was? Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wil het niet weten! Ondertussen  kan zij bijna een boek schrijven over platonische or not (te erge) platonische vriendschappen, een geheel nieuw fenomeen voor haar, want zij kent alleen mannen, zoals die vroeger nog werden gemaakt en de kunst van het verleiden nog verstaan - hellup, zij wordt dus echt oud!) 
 
Hij vertelt dat hij een Heilige Ibis* heeft gezien en dit vervolgens heeft gemeld, bij het meldpunt van vreemde vogels.

* de oude Egyptenaren vereerden de Heilige Ibis als een verschijningsvorm van Thot(h) (Egyptische god) Thot(h) was de god van de wetenschap, het rekenen, de taal en het schrijven, hij werd gezien als de maangod.

20-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eindelijk weer eens een hele nacht zonder piekeren aan één stuk door geslapen, dank zij (link) mothers little helper die ik overigens maar heel zelden neem om dat ik er de volgende dag zo depri van ben. Met mijn hoofd nog in de watten, een veelbelovend zonnetje aan een blauwe hemel zet ik koffie en aan de ontbijttafel test ik de gisteren gekochte verse kaasspecialiteit met choco van Philadelpia eens uit. Ik zet mijn gsm aan en ik heb een nieuw bericht. Één nieuw bericht gisteravond om….(een mij onbekend nummer en iemand die niks zegt…) En dan een berichtje van harmonicman : hij gaat een fietstocht maken met zijn bevriende buurvrouw wiens man haar verlaten heeft voor een ander en die dus aandacht nodig heeft en getroost moet worden. Een knappe buurvrouw is natuurlijk handiger dan een knappe verre vriendin maar w.t.f. ( ik wil potverdorie ook aandacht en worden getroost!) Moge hun wegen gevuld zijn met hobbels en bobbels en bezaaid met duizenden kopspijkers!  

Mijn leven is saai, saai en vervelend. Het lijkt er op dat ik word geleefd en alle controle kwijt ben. Anderen maken voor mij uit wanneer er iets gedaan moet worden, wanneer ik mag (lees: moet) opdraven en pootjes geven. Ik voel mij steeds meer als een toeschouwer die lacht op commando en vooral heel erg moet meeleven en steeds weer toelaat dat keer op keer zout in nog openstaande en niet genezen wonden wordt gestrooid.  Ik heb voor de zoveelste keer besloten halte aan dit alles te zeggen en heel hard te gillen: “Krijg allemaal de kolere!”

15-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het werd een gezellige middag in gezelschap van mijn kinderen, hun partners, de twee kleindochters en de kleinzoon die het allemaal prima met elkaar kunnen vinden. Wanneer de semoule te griezelig in de mond dreigde te worden werd deze weggespoeld met heerlijke Marokkaanse wijn. De gesprekken aan tafel waren luchtig, en dreigden maar heel even in mineur te gaan toen het ging over de gestegen prijs van de eieren vanwege de door Europa opgelegde regels voor leg en scharrelruimte van kippen. Er werd wat leuk geplaagd en er werd veel gelachen. Even geen gezeur of gezeik en even geen zorgen.  

Na de couscous volgde er koffie en thee en…... Cupcakes! Zelfs hier is uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet aan ontsnapt!....... i.p.v. zich bezig te houden met een spetterende en goedbetaalde carrière,  de een of andere valoriserende cursus in iets interessants moet zij met/zonder* veel schaamte bekennen dat zij plezier heeft in het versieren en het personaliseren van deze kleine cakejes in truttig roze, smurfenblauw, gifgroen, helgeel, oudewijvenlila en andere psychedelische, vast heel ongezonde, ik wil het niet weten kleurtjes uit de Vahiné en Saromacollectie crèmetoefjes, spikkels, bloemetjes en andere heel erge zoete en (wil ik ook niet weten) calorierijke frutsels.

 Om 18.00 vertrokken als laatste de ouders van Simon, hun schat bij mij achterlatend (wat natuurlijk niet helemaal zonder risico is, want stel dat ik weer eens  één van mijn moeders moeder spreuken citeer. Het onschuldige kinderzieltje zou er iets van kunnen krijgen.) Oma en kleinzoon gingen samen nog een blokje om, waarna Simon na zijn badje en zijn boterhammetje braaf ging slapen en oma, na het dagelijks praatje met harmonicaman knus op de bank kroop met Witse. Om 00.50 was het ventje echter al weer wakker. Het werd een hele lange nacht. De volgende dag was Simon in top vorm (misschien vanwege de kleurtjes) Oma half gaar en ondanks het zalige eerste echte lentezonnetje werd het een hele lange dag.

*doorhalen wat niet van toepassing is

13-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De hele week druk bezig geweest met niks doen. En geloof mij, dat Dolce far niente wordt zwaar onderschat. Het was doodvermoeiend en ik was bekaf en zo moe als een hond. Zaterdag weer in gang geschoten om boodschappen te doen. Want vandaag komen er 10 eters. Het was afgelopen dinsdag immers 21 jaar geleden dat ik samen met de verwekker en mijn valiesje de kraamafdeling van het Tivoli ziekenhuis in La Louvière binnenwandelde om er mijn zoon te gaan baren (wat een vreselijk woord is dat toch) Mijn zoon en ik samen in de keuken. Hij heeft voor Couscous gekozen het is zijn feestje en dat lust hij graag  Ik mag de uien snijden en de groenten schoonmaken, de zoon zorgt voor de rest. Gezellig samen in de keuken. Wanneer hij aan de gang gaat met de Ras-El-Hanout kruiden gooi ik de keukendeur naar buiten open voor wat frisse lucht. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan namelijk niet goed tegen de geur van komijn dat de laatste jaren te pas en te onpas overal in wordt gebruikt. Sommige mensen dragen het mee in hun kleren en hebben het  zelfs al in hun poriën als een opdringerig parfum. Er wordt geproefd bijgekruid en nog eens geproefd en gekibbeld over de naar mijn idee overheersende smaak van de tomaten. “Màààm laat mij doen! Ga wandelen, ga de tafel dekken, ga…… aan je computer!” (n.v.d.r. en dat is hierbij dus gebeurd) … roept mijn zoon, terwijl hij mij, nog even protesterend” Kijk uit met de Harisa…….” de keuken uit duwt. Mijn zoon en ik samen in de keuken. Het leek zo’n idyllisch plaatje.

11-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het, zoals het gaat met een al een tijdje niet meer zo enthousiaste 90 jarige man met een genezend scheurtje in de heup. Het delirium van de eerste dagen na de shock is volledig verdwenen. Hij kan zijn bed weer alleen in en uit en gesteund op het looprek maakt hij moeizaam een paar stapjes van zijn bed tot de wastafel. De fysio en de ergotherapeut zijn tevreden, zegt hij.

Ondertussen heeft hij een nieuwe kamergenoot. Twee negentigjarige nog geestelijk heldere heertjes van de oudste generatie.  Samen zitten ze op een strategisch plekje in de gezamenlijke woonkamer vanwaar zij de medebewoners en de verzorgsters observeren, hun bedenkingen maken, maar niet uitspreken. Af en toe kijken ze elkaar begripvol aan alsof ze willen zeggen: “Okay….  We hebben de show gezien! Open de deuren!“

07-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer vrijdag en zoals iedere veertien dagen in alle vroegte weer naar Amsterdam vertrokken. De trein was op tijd en alles dreigde akelig goed te gaan, het was stil en ik ben zelfs een paar keer ingedut, want ik was nog moe, deze dag nà het 2^e afspraakje met harmonicaman deze keer in Brussel waar wij de hele dag door de stad hebben geslenterd en een bezoek gebracht aan het Magritte museum op het Koningsplein. René Magritte u weet wel, de Belgische kunstschilder van o.a. Het verraad van de voorstelling  dat schilderij van die pijp, die geen echte pijp is, maar gewoon een doek met een afbeelding van een pijp waarmee de kunstenaar ons wil duidelijk maken dat het idee van de pijp slechts in onze verbeelding bestaat en waardoor hij ons dwingt om (over kunst) na te denken. Het was weer eens een bijzonder vermoeiende maar leerzame dag voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster.

Voor de verdere gebeurtenissen van deze gedenkwaardige dag raad ik u over 50 jaar mijn memoires eens te lezen.  Na vier maanden en een beetje,  een paar honderd uur belplezier en het niet onprettige idee dat er dagelijks iemand even aan je denkt behoort mijn telefoon relatie met harmonicaman bijna tot het surrealisme.

Op het einde van de dag stelde harmonicaman voor om onze treinen te laten passeren en nog iets te gaan drinken. “Nu gaat het gebeuren!” dacht uw jonge romantische gedachtespinnendevijftigster verheugd “misschien zegt hij nu eindelijk eens iets.... aardigs?" Maar het was gewoon … vanwege… de veel te drukke … SPITS!

06-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 20.50 in Henegouwen en het is hoogst waarschijnlijk ook 20.50 in het verzorgingshuis in Amsterdam wanneer ik nog even bij ga lezen op de persoonlijke webpagina van mijn vaders (ondertussen ex) kamergenoot. Mijn vader heeft voor het eerst zelf op de bel gedrukt. Wanneer zijn buurman, die heel wat assertiever is dan de meestal veel te fatsoenlijke en meegaande oudjes in het verzorgingshuis, voor hem op het knopje drukte, kreeg mijn vader steevast te horen: “Waarom belt u niet zelf?” En nu hij de moed heeft opgevat om het zelf te doen  klinkt het als een verwijt en onredelijk wanneer zo’n zorgmiep hem bijna toebijt : “Waarom doet u dat nou? Dat had u niet moeten doen!”

29-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Krokusvakantie en ik heb weer volop de gelegenheid gekregen de kunst van het omaschap èn mijn geduld te perfectioneren. Mijn zoon heeft veel werk voor school  waaronder een verslag van zijn stage en baalt hevig. Camille (4 ½) zoekt grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan waardoor mijn geduld soms danig op de proef wordt gesteld. Ze wil niet tekenen: “kan ik niet” klinkt het koppig. “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” citeer ik mijn moeder en mijn moeders moeder.  Camille wil niet kleuren, niet boetseren, ze wil schilderen, wanneer ik de verfspulletjes heb klaargezet is de zin over en begint zij weer te pruilen. Zij wil een DS! Een DS?* “Ja dat wil ik ook wel” denk ik “altijd een mooie auto gevonden……..”

Wij spelen een spelletje op de computer. Camille vangt kokosnoten en bouwt een virtuele toren die instort.  Vervolgens krijg ik haar zoet door het poppenhuis naar beneden te halen maar haar zusje Chloé (17 maanden) met wie regelmatig onhandige uitingen van zusterlijke liefde worden uitgewisseld smijt even later als een onverstoorbaar olifanttinnetje in een porseleinkast alle meubeltjes die door Camille met veel zorg zijn neergezet door elkaar. Camille brult het uit. Chloé nog harder en maakt een soort fopduik waardoor Camille nog harder begint te huilen en roept snikkend uit: “Oma, niet aan papa en mama zeggen, anders word ik gestraft!” Het leven van een vierjarig meisje met een klein zusje gaat niet altijd over rozen!  Oma blijft kalm en heeft alles onder controle maar haar troostende woorden dat het toch allemaal niet zo erg is en dat alles zo weer is rechtgezet, helpen maar weinig.

In de pastagroentensaus zitten courgettes en stukjes wortel en die lust ze niet. Terwijl Chloé haar middagslaapje doet doen wij een spelletje volgens de zelf uitgevonden spelregels van mijn kleindochter gespeeld. Oma wordt een klein beetje kriebelig en heeft behoefte aan frisse lucht.  Schoenen, jas, muts en handschoentjes aan onder protest, want Camille: “Ik hou niet van wandelen  het is te ver…..!” Camille wil met haar fiets of met haar step, maar die staan thuis. Oma heeft het driewielertje van neefje Simon in de garage staan. Er staat wind….. heel veel stoute wind……..!  Na tien minuten zijn wij weer thuis en plant ik mijn mokkende kleindochter voor de tv (Er schuilt een groot pedagoog in mij) waar zij even later heel enthousiast meezingt met het lied van Jake de Piraat uit Nooitgedachtland....

·         De  Nintendo DS is een draagbare spelconsole van het Japanse bedrijf Nintendo. Het is de opvolger van de Gameboy. Een nieuwe generatie spelcomputer.

·         De Citroën DS is een beroemd automodel van het Franse merk Citröen. Voor het eerst gepresenteerd op 6 oktober 1955 op de Parijse autosalon. (Wikipedia)

24-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even weg uit de trieste kleurloze omgeving van het verpleeghuis, weg van de daar bijbehorende vieze luchtjes en geluiden. Eventjes weg ook van de verzorgsters, die niet allemaal even aardig en behulpzaam zijn, maar soms hardhandig, snauwerig en gehaast vanwege andere prioriteiten zoals het roken van een sigaret, zoveel noodzakelijker dan een behoeftige even helpen naar het toilet. Even weg van het verpleegtehuis waar hij verblijft te midden van maar heel weinig echt vrolijke Benidorm Bastards, een paar oudjes die niet meer helemaal helder zijn en gedragsstoornissen vertonen  en een paar jongere mensen die in het verzorgingshuis zijn terecht gekomen na een ongeval.  Een van mijn vaders tafelgenoten is een Zen Boeddhiste die het slachtoffer is van onvoorzichtigheid met een paar kaarsjes en vind dat elk ongemak een reflectie is van je eigen zijn en je, je nooit mag africhten op anderen die zo vreselijk hun best doen. (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster had een bijzonder verlichtend weekend)

Mijn vader heeft een nieuwe kamergenoot. Op deze plek wordt deze revolterende nog midden in het leven staande vijftiger geconfronteerd met menselijke slijtage, kwetsbaarheid, hulploosheid en stil verdriet. Hij probeert zijn verblijf gezelliger te maken door de omgeving van zijn bed te versieren met gekleurde kerstboomverlichting en andere knusse schemerlampjes en stapels boeken en muziek. Ik vind zijn vrolijkheid en zijn pogingen mijn vader wat op te monteren een opkikker en misschien is zo’n kamergenoot voor mijn pa (denk ik wishful) wel een zegen. “Hey buurman als wij hier samen voor  minstens 8 weken een kamer moeten delen, moet u wel een beetje optimistisch blijven!”  Mijn vader vind zijn kamergenoot vooral vermoeiend.  

Eventjes weg van de tv in de huiskamer die op een zender staat waar niemand naar kijkt, waar iedereen door zit te lullen en die veel te luid staat waardoor alles nog minder verstaanbaar wordt. Het revalideren kan wel eens pijnlijk zijn voor iemand die al zo lang niet meer echt heeft bewogen...... Mijn vader die verder geen kwalen heeft waaraan hij acuut kan overlijden, is als een soort prins op de erwt, overgevoelig en vooral bang. Bang voor pijn, bang om weer te vallen, bang voor de rest van zijn leven.  

22-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag de 17^e was een ideale dag om met de trein te reizen. Extra vroeg weggegaan om extra vroeg aan te komen. De stoker en de machinist hadden de trein deze keer eens niet gemist. Ditmaal werd er geen sneeuw verwacht. Geen bevroren rails, geen zwabberende of bevroren bovenleidingen. Geen hittegolf waardoor de rails zou kunnen opkrullen. Het was ook geen herfst waardoor afgevallen blaadjes zomaar op het spoor zouden kunnen vallen en er waren ook nog geen pollen in de lucht zodat allergisch aan pollen zijnde treinbestuurders niet constant moeten niezen. De wanhoopsdaad van de wanhopige even uitgesteld, de agressievelingen even niet agressief en op één dag voor de krokusvakantie en met carnaval in het verschiet voerden de vakbondleden geen vakbondacties. Er waren geen vervelende jengelende kinderen in de trein. Het stonk niet, de wc zat niet verstopt en was dus ook niet overgelopen (al weet zij dat niet zeker, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster maakt alleen maar bij héél extreem hoge nood gebruik van dat toilet) En behalve dat enge mens naast mij  aan de andere kant van het gangpad dat voor het uitstappen in ’s Gravenhage eerst haar vingers één voor één met een krakend geluid uitrok om ze vervolgens één voor één met hetzelfde irritante krakende geluid weer terug te duwen waren er geen ergernissen en ging alles onvoorstelbaar bangelijk goed en kwam ik dit keer - zonder minuten lang stil te moeten staan op stations waar een normaal sporend mens helemaal niet zijn moet of gewoon, zoals laatst, ergens gedropt te worden  in het midden van nergens om het vervolgens te mogen uitzoeken -  keurig op tijd, op het Centraal Station van Amsterdam, en zo heurt het.    

21-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een rondleiding in hun nieuwe woning, het middagmaal en wat bijgeklets want het was al weer een tijdje geleden. (met haar, mijn vriendin was ik in november nog in Antwerpen en laat ik de Antwerpenaren eens een beetje jennen: Antwerpen? Viel dat ff tegen .......)  Vervolgens trokken wij de stad in voor de Brugse "must sees”. Het was nog steeds erg koud afgelopen donderdag en er lag nog ijs en sneeuw die de kasseien op sommige plaatsen glibberig maakten. Maar mijn zoals altijd attente maatje, bleek nog steeds bijzonder behendig in het opvangen van bijna gevallen (en dreigende te vallen) vrouwen en was duidelijk in zijn nopjes om eens met twee zulke knappe chicks tegelijk op stap te gaan. Er zijn in deze tijd van het jaar maar een handje vol toeristen en deze keer zag ik dat Brugge niet alleen een openluchtmuseum was met hordes Japanners met hun belachelijke mondkapjes, heel veel chocolade souvenirwinkels, Beerwalls, trendy winkels, toffe kroegen en heel veel restaurants maar een mooi sfeervol en schilderachtig stadje met een duidelijke band met een ver verleden en waar een bezoek van een dag véél te kort is.

‘s avonds hebben wij gezellig gegeten in een restaurant en de volgende morgen na een zalig ontbijtje met verse koffiekoeken (n.v.d.r. en een pilletje tegen de hoofdpijn na misschien een beetje teveel de vorige avond, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt oud e/o kan er zo goed niet meer tegen)  zijn wij opnieuw de stad ingetrokken. Ditmaal met wat zon. ‘s middags na het middagmaal ben ik weer huiswaarts vertrokken en konden mijn maatjes weer een beetje bekomen.

Hierbij wil ik deze twee lieve mensen, die hier regelmatig komen lezen nogmaals bedanken voor de toffe uitstap, hun vriendschap en hun gastvrijheid.

16-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Verleden week was ik in Brugge. Ik was er al eens eerder geweest.  De eerste keer, op bezoek bij een maat (van hem) en zijn Brugse vriendin. Toen bijna een Cultuurshock.  Toen geluisterd en geprobeerd mij in te leven in hun gefrustreerdheid, hun gefit en de eeuwige clichés over de zuinigheid van de Hollanders, de luie en arrogante Walen die niet willen werken, weigeren  Nederlands te leren en profiteren van de zuurverdiende belastingcenten van de hardwerkende Vlaming. Even werd ik geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis en voelde ik mij als werkloze Neder-Waalse bijna als de vijand. Ondertussen maakten mijn hersens overuren om de voor mij soms onbegrijpelijke klanken van de vriendin te begrijpen. Brugge zag ik die dag vanaf het dakterras van het concertgebouw, waar je een zicht hebt over de stad en de omgeving. Ik zag de markt, een paar torens, een paar winkelstraatjes en een paar kroegen en vooral heel veel van hun pas gerenoveerde keuken en hun nieuwe koffiemachine. “Brugge die schone” vond ik wat overroepen.

Niet lang daarna is er aan deze mooie vriendschap een einde gekomen, misschien wel door mijn toedoen (W.T.F) wanneer ik de slappe lach kreeg toen zij vertelden dat zij de grens waren over gereden voor ……. vatendoeken! Want die waren in Holland goeie koop!

Wordt vervolgd
(maar misschien ook niet)

15-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk niets te vertellen. Maar ach.... uw jonge gedachtespinnendevijftigster blogt zo graag! En ze heeft nog wel iets gedaan natuurlijk en daar kan ze eigenlijk best wat over schrijven. Vanochtend weer eens naar de sportschool geweest waar zij zich in het zweet heeft gewerkt. Verleden dinsdag ging zij naar de tandarts. Woensdag op twee van haar kleinkindjes gepast. Zij heeft gestofzuigd, de badkamer schoongemaakt, gewassen en gestreken. De witte was, die roze was geworden vanwege iets roods gered met wasredder en de kamer van haar zoon opgeruimd omdat zij de rotzooi niet langer kon aanzien. Zaterdag heeft zij boodschappen gedaan en dagelijkse kost en niet dagelijkse kost gekookt. Het vispannetje van Jeroen Meus na een tip van harmonicaman, die blijkbaar goed kan koken en die zij er van verdenkt behalve motortijdschriften ook de Flair te lezen. Ook is zij al weken van plan de gangmuren en de trap te gaan verven maar aarzelt zij nog over de kleur.  Zij heeft de voicemail van Belgacom een paar keer opnieuw ingesproken net zolang tot zij vond dat het goed was en toen was het nog niet goed! En moet het over. Verder is zij naar Brugge geweest en heeft zij een heleboel nergens toe leidende gedachtespinsels gehad en is zij iets kwijt geraakt dat zij nooit heeft bezeten en waar zij verder dan ook niet om treurt, want waarom zou zij treuren over iets dat zij nooit heeft gehad…..? En daar kan zij in deze blog mooi eens over gaan uitweiden.

13-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al 10 dagen niet meer geblogd. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. En dat is het dus….. ik ben helemaal owkeey!!! 

Verleden week vrijdag extra vroeg naar Amsterdam vertrokken zodat ik er extra vroeg zou aankomen. Extra laat aan gekomen vanwege een trein in panne, een heuse sneeuwstorm en een onbereikbaar Centraal Station.

Mijn vader zit nu in een revalidatiecentrum waar hij moet revalideren. Hij krijgt straffe pillen tegen de pijn en ziet Bijbelse taferelen op de muur. “Kijk” zegt mijn pa terwijl hij naar de witte muur tegen over hem wijst. “Vlekjes, die als bloemen in prachtige kleuren uiteen spatten….. zo ontzettend aardig!”

Op zaterdagmorgen in de stad. Tussen het Damrak en de Nieuwendijk liggen van die grijze tegels die dodelijk zijn bij nattigheid en ijs. Nog net niet onderuit gegaan, geconstateerd dat er overal in de stad van dat soort tegels en andere glibberige kasseien liggen. De schrik om met al die gladde glibberigheid (of glibberige gladheid) een smak te maken en iets te breken zat er daarna goed in. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt/is een echte schijtster.)

Terug naar het huis van mijn vader en terwijl de sneeuw, die op sommige plaatsen nog vers was onder mijn voeten kraakte, passeerde ik twee Amsterdams knulletjes “Dàààg mevrouw, alles goed???” Twee paar glunderende ogen keken mij aan. “Alles goed hoor!” lachte ik niets vermoedend terug en terwijl ik vrolijk verder liep genietend van de zon, de sneeuw, de mooie blauwe lucht en die aardige jochies, kreeg ik (en ik had het kunnen weten bij zoveel vriendelijkheid) een keiharde sneeuwbal in mijn nek. Waar is de tijd gebleven dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze etters van k*tgastjes  bij hun kladden zou hebben gegrepen en ze met veel plezier had ingepeperd met sneeuw?  Nu zou het eerder op kindermishandeling lijken. Met tranen in mijn ogen liep ik verder, het voelde bijna als verraad.

Alleen. In de stilte van het appartement van mijn vader, zonder het irritante eentonig getik van de klok aan de muur, dat verstomd is op de dag dat mijn vader naar het ziekenhuis werd gebracht, kom ik tot rust….

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het zoals het gaat met een bijna 90 jarige erg verzwakte man met een scheurtje in zijn heup. Hij heeft veel pijn en zijn rug ziet paars. De verwardheid die was opgetreden na al die verschillende gebeurtenissen is voorbij. (Ook al is hij nog steeds overtuigd van een complot tegen oudere mensen, waarin een van de dokters en hoofdrol speelt...) Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt verbolgen wanneer bij zijn even oude en van hetzelfde geen zin in al die onzin type kamergenoot de tv veel te luid aanstaat. (En gelijk heeft hij!)  Het kan nog gezellig worden …… Mijn vader heeft ondertussen om oortjes gevraagd.

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar ach…. Mijn vader wordt vast 100 en na zijn revalidatie zit hij vast weer "gezellig" in zijn stoel te klagen over te weinig zout in de aardappelen of over het ge-oo-ha op de tv.  Mijn vader en ik, ik en mijn vader. “Dag kind” zegt hij. Ik heb de laatste dagen aan allerlei scenario’s gedacht en mij bij momenten moedeloos en alleen gevoeld. (Waar is die schouder om uit te huilen. Bij wie ik niet altijd de sterkste moet zijn. Waar zijn die armen waarin ik mijzelf kan zijn?)

Ook al heb ik in mijn leven al heel wat stapjes alleen gezet, ineens lijkt het onvermijdelijke een flink stuk dichterbij en het laatste stukje van het schild dat mij nog steeds tegen de boze en onrechtvaardige wereld wil beschermen voor altijd weg zal vallen. Helemaal nooit meer iemands kind.

25-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende morgen. Men zou mij terugbellen mocht er iets bijzonders zijn. Geen nieuws goed nieuws zegt men dan meestal. Ik heb bij dit gezegde heel vaak twijfels. Ik bel naar het nummer van mijn vader, niemand antwoord. Ik wacht, om hem de gelegenheid te geven mij terug te bellen zoals hij dat altijd doet wanneer hij mij “mist” Deze keer blijft het stil. Ik bel weer. Vervolgens bel ik de balie beneden de flats en doe mijn verhaal.  Mijn vader is niet ingeschreven op de zorglijst. Maar ze willen wel eens informeren bij de hulpdienst die achter de alarmknop zit. De hulpdienst schijnt “het klusje” van de vorige avond  doorgespeeld te hebben naar de gewone bejaardenzorg. (Ik ben verontwaardigd, een bejaardenhulp met rx ogen!) Men zal nog wel eens gaan zien wanneer de “vaste klanten” zijn verzorgd! Mijn verontwaardiging wordt nog een ietsje groter. Ik wacht nog even en bel terug naar het appartement van mijn pa.  Een vrouwenstem antwoordt. Zij heeft mijn vader op de grond aangetroffen en een dokter gebeld die er over een kwartier zal zijn (en dat is maar goed ook want haar dienst zit er op !! Het klinkt mij in de oren als een verwijt, oh... sorry...! (Ik hou me in)  Ondertussen heb ik op het internet gekeken wanneer ik een trein heb. (Op de radio hoor ik even later over een gaslek in de buurt van Antwerpen. Er zijn bussen ingezet tussen Mechelen en Antwerpen-Centraal.) Ik krijg de dokter aan de telefoon. Mijn vader klaagt over pijn in zijn rug, hij is onderkoeld en heeft wat moeite om uit zijn woorden te komen. Maar dat kan duiden op vochtgebrek, later heeft men het over delier. Mijn vader wordt naar het ziekenhuis vervoert voor verdere onderzoeken. Hij heeft een scheurtje in de heup. “Begin niet te rennen” raadt de vriendelijke dokter en wenst mij van alles maar vooral heel veel…… wijsheid”

Hij is wel eigenwijs, krijg ik ook nog mee.

Eigenwijs? Wie........? .......Mijn vader?

Ach....

23-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 3.00 ’ s nachts en ik kan niet slapen. De vorige avond ging de telefoon. Het nummer van mijn vader. Dat komt zelden voor. Mijn vader belt nooit.

Pa: “Ik bel je nu even voor ik helemaal niet meer kan bewegen, want ik ben gevallen, ik kan niet meer lopen en ik ben op mijn knieën naar de telefoon gekropen”

Ik schrik en vraag: “Heb je er iemand bijgeroepen?”

Pa:”Nee, dat wil ik niet!”

Ikke: “Wil je niet ??” En wat nu ??  (Ik bedenk dat wanneer ik nu zou vertrekken ik niet voor middernacht in Amsterdam zal zijn.)

Pa: “ Ik zal maar in bed gaan liggen”

Ikke ” Papa...! Druk nou even op je alarmknop, dan komt er iemand om te zien wat er aan de hand is”

Pa: ” Nee, want dan brengen ze mij naar het ziekenhuis en dat wil ik niet!”

Ikke:” Wil je niet? En als je nu iets hebt gebroken? Je blijft daar toch in je eentje niet liggen?"

Pa: “ Ik red mij wel”

Ikke: “papa…..Druk nou even op die knop!!!.... Pàà !!!”

Ondertussen bedenk ik wat ik kan doen, ik beschik over een paar telefoonnummers en zeg mijn vader dat ik zelf wel even zal bellen.

Pa zucht: “Nee doe dat nu niet…….. nou dan druk ik wel op die knop".

De verbinding wordt verbroken.

Na ongeveer 30 minuten rond gelopen te hebben mijn hersentjes brekend en ondertussen trachtend mijn hoofd koel te houden, bel ik terug. Een vreemde vrouwenstem beantwoordt de telefoon, ik vertel haar dat ik de dochter ben en vraag wat er aan de hand is. “Op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen” antwoordt de vrouw. U bent de dochter? Wij houden u wel op de hoogte” Het gesprek wordt afgebroken.  Even later belt mijn vader: “Ze zijn weer weg, ik heb niks gebroken en straks komen ze nog even terug. Ze hebben vergeten de deur op slot te doen…. ik kruip er wel op mijn knieën naar toe…..”

Ik kan niet slapen.

22-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een doodvermoeiende dag gehad. Eerst mijn zoon het huis uitgewerkt richting school. De was gesorteerd en in de wasmachine gestopt, de wasbol met wasmiddel gevuld tot het streepje. De bol op het wasgoed gelegd, het passende programma gekozen en op de startknop gedrukt. Vervolgens mij -nog in pyjama- voor de televisie geïnstalleerd om de opgenomen afleveringen van “Thuis” te bekijken, een serie, die ooit samen met FC De Kampioenen deel uitmaakte van een soort inburgeringplan om te kunnen integreren in dit land en die ik tegenwoordig “mis” vanwege mijn nog steeds durende leuke, maar verder nog steeds hopeloze telefoonrelatie met harmonicaman….De wasmachine leeggehaald en de wasdroger gevuld, mij nog eens een kopje koffie ingeschonken, een hele chocoladereep opgegeten (donkere chocola met nootjes) De rest van de middag op de bank gelegen, de kat gestreeld*  en … na-ge-dacht...

*wat ik zeker had gedaan indien ik een kat had.

19-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dank aan mijn blogbezoekers voor het medeleven bij het tijdelijk verlies van mijn “dierbare” stem.

 Op zoek naar mijn stem  bij mijn vader geweest. Vrijdagavond samen met hem naar de oersoap van de Nederlandse tv  GTST gekeken waar het ebolavirus iedereen in de greep houdt. Verder was er veel discussie over een Koninklijk Kopvod. Zaterdagmorgen na het doen van de tweewekelijkse boodschappen voor pa en het middag eten voor het eerst sinds maanden naar het kerkhof geweest om er het graf van mijn moeder en mijn broer te bezoeken. Ik had behoefte aan een praatje en vooral aan goede raad: “Hoi Mam”  begon ik. En toen werd het nog waziger in mijn reeds wazige hoofd .

Ondanks het rode voetgangerslicht nog net de tram richting centrum gehaald. In de tram vraagt een vrouw aan een man waarom een coffeeshop een coffeeshop heet. “Nou, nogal logisch” antwoordt de man.  En zo is het ook denk ik, waarom vragen sommige mensen altijd naar de bekende weg? Avonds naast mijn pa op de sofa met elk ons eigen persoonlijk familiedrama. Zondagmorgen, de zondagsrust verstoord en nog net niet in een zoutpilaar veranderd door te gaan stofzuigen. ’s Middags een wandeling, pa wil zoals gewoonlijk niet mee. Dus ging ik maar, alleen. Vanaf de rafelrand van de stad waar mijn vader woont, langs het Amsterdam-Rijnkanaal (echt een plek om dood en vermoord gevonden te worden) via de Oranjesluizen en Schellingwoude tot aan Durgerdam, een havendorpje op een dijk met houten huisjes. een kerkje en een paar cafés met voor uitzicht op het water van het Binnen –IJ en het achterzicht op de polder, en vooral…. een hele hoop frisse lucht…

Maandag terug naar huis. Zelfde verhaal als gewoonlijk, trein van 9.46 door onbekende redenen afgeschaft. Eindeloos wachten. Op een bank op het perron heeft “unknown” de volgende tekst geschreven: “Wachten duurt net zolang als jij wilt”.  Jansen en Janssen droegen een rode stropdas! * Eindelijk weer thuis! Thuis gekeken en….. Joepie!!!!! Nancy haar Slurfke komt naar huis! De russen hebben hem gelost. Eindelijk iemand die gelukkig is….






*(zie eerder logje 15/12)

18-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er heerst wat ten huize Loewiesa. Examenkoorts bij de zoon. En gewone koorts bij haar, zij is haar stem kwijt.En bij momenten hoest uw jonge gedachtespinnendevijftigster (bijna) als een oud kettingrokend wijf. Daarbij voelt zij zich zo beroerd als een hond (?) Toen zij vanochtend (n.v.d.r. enige dagen geleden) op wilde staan ontbrak ook nog eens elke puf en haar lichaam bleef gewoon liggen. Mocht u haar missen misschien? Zij is op zoek…..... naar haar stem.  

13-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn horoscoop: Het is geen week om uw netwerk aan te boren als u hulp nodig hebt. U kunt boren wat u wilt, maar iedereen heeft “net” iets anders te doen. Stel de klus uit of doe het boos in uw up!

In mijn up dus: Maandagmorgen, de kerstvakantie is voorbij en de zoon is aan zijn eerste examendag begonnen. Ik heb het huis weer een paar uurtjes voor mij alleen. Na mijn zoon het huis uit gewerkt te hebben met een zoals ze hier zeggen “Bonne Merde!”  Wat niet betekent dat ik hem stront toe wens, maar alles met “veel succes  of eigenlijk: veel geluk met de strontklus!. ik besluit de computer even aan te zetten. Deze start niet op zoals het moet.  Het scherm blijft hangen op het zwart-witte opstartscherm.  ik druk de computer weer uit en probeer het nog een keer. Dan krijg ik de melding “no keyboard detected” ik denk: De kaboutertjes zullen vannacht zijn langsgekomen (de kaboutertjes die zich met dit soort dingen bezig houden maar die weigeren de strijk te doen of iets anders nuttigs). En ik word een beetje boos. Ik controleer of het ding goed is aangesloten. Voor de zekerheid doe ik een systeemherstel naar een paar dagen geleden en vervolgens blijft ook de muis bewegingsloos. Ik word nog bozer, want ik heb een onbedwingbare zin om te computeren! Mijn netwerken zijn verbroken of hebben “net” iets anders te doen.

Ik trek dus mijn eigen plan. Op de computer van mijn zoon, zoek ik op computerfora naar oplossingen over foutmeldingen van toetsenbord en muis. Terug beneden trek ik de stekkertjes van de muis en het toetsenbord uit de toren en steek ze er terug in. Wanneer  de computer op start vliegen de muis en het toetsenbord weer aan. Voor de zekerheid laat ik de virusscanner lopen. Ondertussen maar even stofzuigen boven, ik breek een lamp op mijn nachtkastje door mijn klunzigheid. Wanneer ik het gordijn in de badkamer open trek valt de gordijnroe aan een kant uit de muur. Ik haal terwijl ik baal (..) het laddertje en een schroevendraaier uit de garage. Beneden breek ik even later ook nog een glas, scherven brengen geluk , maak ik mijzelf wijs.  Ondertussen  heeft de virusscanner gedaan met scannen. Ik word gefeliciteerd, er zijn geen bedreigingen op mijn computer gevonden. En.... Yessssss!!! Alles werkt weer als vanouds en ik ben ondanks wat breekwerk, heel erg blij in mijn up.

10-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De eerste week van het nieuwe jaar is al bijna om. Een beetje een vreemde week, een week met een kater. Gisteren mijn echt kunst kerstboom afgetuigd, zoals het volgens de traditie hoort, gekleed in zwart leer f**k You laarzen en een zweep. De boom in de doos op de zolder gelegd. De kerstballen en de lichtjes terug in de dozen. Daarna de stofzuiger gepakt, want zoals ik in een eerder logje al schreef, mijn kunstkerstboom is zo  goed nagemaakt dat hij zelfs een beetje uitvalt. Vervolgens wat kaarsvet van de vloer geschrapt, de rest zal wel slij-ten. Kaarsvet zou goed zijn voor tegels werd mij ooit verteld. Dit soort nuttige tips komen mij altijd te boven op momenten dat ik ze goed kan gebruiken, s‘middags een paar boodschappen gedaan. En de avond zappend doorgebracht voor de tv. Ik begin trekjes van mijn vader te krijgen. Er was echt helemaal niks! Zondagmorgen opgestaan met een dip. Buiten was het stil en zag het er maar grijs uit. Er zat een dier op een tak in een boom achter in de tuin. Een dier met vleugels en veren. Ik had dit soort dieren al eerder gezien, meestal in gezelschap van eentje van de zelfde soort, gezellig samen op een tak.  Deze keer zat hij alleen, Het zal door mijn gemoedstoestand komen van de laatste maanden, maar ik vond het zooo vreselijk zielig, dat arme beest daar zo helemaal alleen, dat ik het jammer vond dat ik nog steeds niet kan vliegen.

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

SWOFTY’s zitten op Facebook, sommigen Twitteren of hebben een blog, waar ze hun frustraties exhibtioneren in de hoop er vervolgens mee af te rekenen. Maar ze zitten niet de hele dag verstopt achter de pc, want ze houden er van op stap te gaan en nieuwe dingen en andere werelden te ontdekken. Ze gaan dansen, proberen Zumba eens uit, of iets anders springerigs. Ze gaan graag uit eten, als ze tenminste niet op dieet zijn, want ze willen er goed uitzien en daarom gaan ze ook een paar keer per week naar de sportschool. Ook al zijn ze gek op hun kleinkinderen, ze zijn beslist geen traditionele grijze oma’s die nog alleen maar over hun vage klachten en andere pijntjes kunnen praten omdat, dat nu eenmaal bij hun leeftijd hoort en vinden het ook niet altijd prettig om altijd klaar te moeten staan en hun afspraakjes te verzetten of zelfs te moeten annuleren om als onbetaalde babysit dienst te doen.  Een leuke man in hun leven is ook best welkom. Maar dan alleen voor de fun. Zij hebben geen zin om zijn hand vast te moeten houden wanneer hij half stervende is, vanwege een simpele verkoudheid. Zij hebben gewoon geen zin meer…. in GEZEUR.

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was ik al om 5.00 klaar wakker en helemaal uitgeslapen. Ik had raar gedroomd. Mijn leven is bij momenten  soms vreselijk saai en dan brengen die rare dromen weer wat leven in de brouwerij. Ik droomde dat ik ergens ging eten. Het ging er allemaal nogal primitief aan toe. We (?) zaten in een grot en aten vis met onze handen, rauwe vis en niks sushi of gewoon maatjesharing. Maar graten vis, kompleet met kop, staart en schubben. Dapper worstelde ik mij door het ruwe schubbenwerk en de graten heen tot dat ik door had dat het alleen maar een droom was en toen werd ik wakker…... met keelpijn.

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het nieuwe jaar begonnen met mij kwetsbaar op te stellen door “The man with the harmonica” te vragen waar onze dagelijkse heel fijne en leuke telefoongesprekken eigenlijk naar toe leiden. Maken deze dagelijkse telefoontjes deel uit van een reboundproject om mijn lief die mijn lief niet meer is te vergeten?  Dienen ze gewoon om de tijd tussen twee televisieprogramma’s te doden en duren ze tot dat een van ons iets anders of iets beters te doen heeft of… Mag het misschien een ietsje meer zijn?

Volgens de facturatie gegevens van Belgacom gaat het om meer dan 30 uur belplezier per maand. “Het klikt niet” was zijn bullshit conclusie al na 5 minuten bij onze eerste ontmoeting van twee maanden geleden om vervolgens de rest van de middag langs mij heen te kijken. Ik heb mij nog nooit zo vreemd en onzeker gevoeld. Thuis gekomen heb ik mij met een vergrotende spiegel aan een groot waaromklikthetnietsporenonderzoek onderworpen, en vervolgens heb ik Dinges, mijn beste maatje en partner in crime van weleer gebeld want Dinges weet alles van voetbal, van muziek en van vrouwen en dat in willekeurige volgorde. “Wat is er toch mis met mij?” heb ik hem bijna wanhopig gevraagd. “Er is helemaal niks mis met jou. Het ligt aan die man, die jou nog niet kent. Jij bent een leuke vlotte, zelfzekere vrouw, mooi van binnen en van buiten!” Ik zei het u al. Mijn maatje weet echt alles van vrouwen!

Er komt dus geen vervolg en uw jonge gedachtespinnendevijftigster doet er dus goed aan om vooral niet te dromen. Want, concludeerde harmonicaman met verbazingwekkende opmerkingsgave: zij is echt! En niet zomaar een stem of een blog op pootjes, dus is het beter elkaar niet meer te ontmoeten om eventuele gevolgen te vermijden en straks in de lente heeft hij weer veel in zijn groentetuin te doen en dus heel weinig tijd en heen en weer rijden tussen twee huizen is niet echt zijn ding. Hij voelde zich wat ongemakkelijk, omdat zij verdrietig was en misschien omdat zij de spelregels, zijn spelregels, graag ietsje had willen wijzigen. Voor haar voelt het een beetje alsof zij gedoogd wordt op eenzame winteravonden, wanneer hij in zijn lege veel te grote huis in de Noorderkempen niks anders te doen heeft dan bosuilen en eekhoorns tellen en uitstaren  over de heide. Het voelt als of zij een soort voorprogramma is in afwachting van de Laatste Show, of het een of andere voetbalprogramma. En dat terwijl zij, als rechtgeaarde leeuwin, nu eenmaal het liefst de hoofdact opvoert. Het voelt best rot (ook al zijn de artiesten in voorprogramma’s soms verrassend en een enkele keer zelfs beter en ons kent ons het is voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster  met haar talent niet moeilijk om beter te zijn dan het niveau van de meeste k*t programma’s op tv.) Maar toch…..Hoewel zij blij is met zijn eerlijkheid en zij gevoelens niet kan dwingen, voelt zij zich ergens bedrogen en dan vooral door haarzelf. (Want ach… zo’n man is maar een man en weet toch niet beter.) Was zij maar niet zo echt, had zij maar geen gevoelens en emoties, het leven zou een heel stuk gemakkelijker zijn.

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa