Afgelopen dinsdag. Harmonicaman heeft zijn natuurlijke biotoop in de Noorderkempen wederom verlaten en de Antwerpse ring en de ochtendspits getrotseerd om uw jonge gedachtespinnendevijftigster af te halen voor een dagje uit. Zij zijn van plan het oorlogsmuseum in Ieper eens te gaan bezoeken. Dit keer niet met de motor, maar gewoon, per auto. Het lijkt een traditie te worden, maar niet ver van haar woonplaats begint zijn navigatiesysteem op een onverklaarbare manier te flippen en even dreigt harmonicaman weggezogen te worden in de duivelse driehoek van La Région Du Centre. Nadat zij hem telefonisch naar veiliger waarwater heeft kunnen navigeren staat hij even later voor haar deur.  

 Niet echt het gezelligste uitje om te bedenken misschien, zo’n oorlogsmuseum, maar zo redeneren zij, dan hebben zij dat ook eens gezien en weten zij waarover men praat. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  houdt zoals zovelen niet van oorlogen en andere zinloze conflicten  Bij sommige conflicten raakt zij zelfs de pedalen kwijt. Zij gruwelt bij de beelden van de conflicten in Religistan en de gedachte aan menselijke schilden.  Soms is het zelfs niet helemaal duidelijk wie de goeden zijn en wie de slechten en vraagt zij zich af waarom, de mensheid na eeuwen lang bloedvergieten, nu nog niks heeft geleerd…..

Als harmonicaman weer een beetje is bekomen van het file en navigatieleed vertrekken zij richting de Westhoek, de gpsmadam is nog steeds vreselijk in de war, maar gelukkig weet uw jonge gedachtespinnendevijftigster de weg….

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onlangs waarschuwde mijn beste maatje en partner in crime van weleer, met wie ik ooit, in een ver verleden, na een teveel aan Hasseltse koffie in het reuzenrad op de Brusselse kerstmarkt, een ongekende hoogte bereikte, waarna wij een heel klein beetje heiligschennis pleegden, door de biechtstoel van de Sint Katelijne kerk eens uit te proberen... om vooral toch uit te kijken met wat ik zoal op mijn blog schreef. “Een man als Parki  (archief oktober jl) zou misschien, indien hij mijn blogadres kende, zichzelf wel eens kunnen herkennen en naar de rechter stappen”. Ik ben mijn maatje zeer erkentelijk voor zijn bezorgdheid.

Hoewel mijn logjes over het algemeen alleen gaan over mijn eigen heel belangrijke Ikke en Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zich al jaren meer beheerst dan eigenlijk goed voor haar is, ondertussen redelijk kan relativeren en zelfspot niet helemaal vreemd voor haar is, is het altijd een risico om bevriend te zijn met een schrijvende vrouw of  een verveelde blogster, of nog erger, een ex, een boze buur, of zomaar een familielid te zijn en haar te kwetsen, verdriet te doen of simpelweg te irriteren, of haar juist, heel erg blij en gelukkig te maken. Want het zou haar zomaar eens kunnen inspireren. Ook al weet zij best tot hoe ver en tot waar zij mag gaan op haar blog en zal zij proberen een ander nooit onnodig of ongefundeerd te kwetsen  en…. voor die ene zeikerd  die zich toch aangesproken voelt….

14-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de terugweg doen zij Walcourt aan, een schilderachtig middeleeuws vestingstadje met steile steegjes en straatjes waarvan de bijzondere toren van de kerk (pardon basilique) al van uit de verte is te zien. Zij strijken neer op het terras van een Italiaan met de bedoeling er iets te eten. De man die er bedient spreekt hen, weliswaar met ietwat haar (maar toch) toe in hun eigen taal. (n.v.d.r. Wie zeurt er toch altijd dat Walen hun best niet doen?) zij kiezen voor een Venitiaans Kalfslapje. Wanneer hen even later  een gigantische bord met een even gigantische lap wordt geserveerd, kijken zij, die samen aan de telefoon, al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld, elkaar vragend aan “De laatste mammoet uit de Ardennen” weet harmonicaman haar te vertellen. Met volle moed beginnen zij aan de enorme lap vlees die ook nog eens jaren in de pekel lijkt te hebben gelegen…. Dan luidt de avondklok. Harmonicaman beweert bebaarde jagers, hun spiesen klaar voor de jacht, het naburige bos in te hebben zien trekken. Zij vertrekken haastig. Het is al flink afgekoeld en een heel stuk frisser op de motor en hoewel uw jonge gedachtespinnendevijftigster veel zin heeft, en nood wet breekt, om zich zo dicht mogelijk tegen harmonicaman aan te vleien, houdt zich in. Wat zou hij wel van haar denken (Don't mention the war) ten slotte zijn zij alleen maar close aan de telefoon. Onderweg wordt er nog eens gestopt om handschoenen aan te doen en hij geeft haar zijn shawl waardoor zij het meteen een stuk warmer heeft en vervolgens rijden zij onder de heldere hemel met de “uitkomende sterren” deze keer zonder één keer verkeerd te rijden naar haar huis waar zij nog wat napraten en dan vertrekt harmonicaman weer, het duister in, richting de Noorderkempen. 

                                                                                                                                        

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij verlaten haar woonplaats en rijden richting de Samber. De terrils en Le Pays Noir  links laten liggend, langs de weidse akkers met de monumentale boerderijen die deze streek rijk is via Beaumont, langs de meren van Eau d’Heure, dwars door de laars van Henegouwen. Hoewel hun helmen af en toe op een zachtaardige manier tegen elkaar botsen zit Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zorgeloos  achterop, geniet en spint ondertussen wat gedachten.  Zij moet hem, behalve wanneer er ergens een stoplicht op groen springt en harmonicaman gas geeft, niet eens altijd vast houden (n.v.d.r. heel even komt de gedachte in haar op om, van achter op de motor "ff" te sms'en naar het thuisfront om ze te laten weten dat alles ok met haar is)  Hier en daar wordt er nog eens een wegwijzer gemist en er wordt gestopt om op de kaart te kijken. Geen van beide raakt echter wijs uit de wirwar van lijntjes, puntjes en vlekjes en zij avonturieren verder met de gedachte dat zij wel ergens uit zullen komen.  Het landschap hier is prachtig in "La Botte du Hainaut" achter elke bocht, duikt of een verrassend gehucht of een schitterend uitzicht op. Tijd om de streek te exploreren is er niet, want de middag is kort en Harmonicaman heeft een missie. Zij zijn immers op weg naar de  “Brasserie des Fagnes” bij Mariembourg waar hij een verslag en een paar foto’s moet maken voor het motorclubblad “De Vrolijke Motorrijder”.  Wanneer zij aan de rand van een gehucht even stoppen om zich te oriënteren, vraagt een inwoner of zij soms problemen hebben en of hij kan helpen, hij wijst hen vervolgens de weg . Bij de brouwerij aangekomen, vinden zij nog een tafeltje vrij op het, in deze tijd van het jaar (wij zijn begin september) al schaars gemeubileerde terras, waar zij, die samen aan de telefoon al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld,  nu zwijgend van een blanche genieten en een imposante tot zijn kruin getatoeëerde besnorde en bepaardestaarde (sic)Harley rijder observeren, die prietpratend tegen een Yorkshire op zijn schoot, een paar tafeltjes verderop heeft plaats  genomen…….

Wordt misschien vervolgd

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wanneer uw jonge gedachtespinnendevijftigster, de helm heeft opgezet, voelt zij de spanning al door haar lichaam gieren. De motor wordt klaargezet ( n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster weet helemaal niks van motoren, deze is groot, zwart met chroom en hij blinkt ....) Waarna harmonicaman haar een teken geeft en...  (Oeps, zij moet dringend weer naar de Fitness) zich met een hand aan zijn zij vast houdend, (“trek mij niet om” zegt hij ook nog, en hij klinkt, lijkt het ietwat geïrriteerd)... dan zwaait zij haar been over de motor heen. (Als een berggeit beklimt zij de Vintage, leest zij later in de preview van het verslag dat hij schrijft voor zijn motorclubblad, “De Vrolijke Motorrijder”.  Zij schrikt toch wel een beetje, bij de gedachte dat hij haar vergelijkt met de een of andere bonkige geit. “Berggeiten zijn bijzonder sierlijke dieren” stelt hij haar echter gerust….. (maar toch! ) Dan zoekt zij naar de voetsteunen en geeft hem een teken dat zij zit. Even later voelt zij de motor in beweging komen.  De ontspanning is er direct. Bij de eerste, schuin genomen bocht weet zij het al. Dit is zalig en had zij voor niks willen missen....

Wordt vervolgd.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Harmonicaman verliet zijn hut op de Noorderkempense heide al vroeg in de morgen om, uw jonge gedachtespinnendevijftigster, die ergens aan de andere kant van de taalgrens, in een onherbergzaam gebied, ver weg van de beschaafde Vlaamse wereld woont,  in de loop van de dag te komen halen. Even voorbij die taalgrens gaat het al mis. Hij glijdt uit op het hellend vlak van Ronquières en verdwijnt in het doolhof van Ecaussinnes op ongeveer 10 minuten van haar woonplaats. (Ondertussen zoekt uw jonge gedachtespinnendevijftigster, hoewel het een warme nazomerse, blote armen en benen dag beloofd te worden, naar haar leren handschoenen, haar dikste jeans en haar bottines,  zij heeft duidelijke instructies gekregen, want stel dat de rit niet helemaal zou verlopen zoals zij het zich had voorgesteld en het wegdek als enorme schaaf zou dienen)

Een uur lang rijdt harmonicaman rondjes door het glooiende landschap onder de alles verzengende zon en volgt omleidingborden, neergezet tijdens een ludiek tewerkstellingproject, bedoeld om luie, van zuurverdiende Vlaamse belastingcenten profiterende Walen aan het werk te krijgen. Harmonicaman die in zijn jeugd nog padvinder is geweest, steekt één natte vinger in de lucht en richt daarna zijn hoop op de zon en weet uiteindelijk de gemeente via zuidelijke richting te verlaten. Na nog eens een half uur rondjes rijden, waarbij hij de enigste richtingaangever mist, bereikt hij “El Tchapele” hààr woonplaats en tevens de geboorteplaats van onze premier Di Rupo.

Zij drinken samen iets in haar tuin en Harmonicaman rookt een sigaretje. Haar tuingebeuren wordt nog even besproken en dan is het zover……

Wordt vervolgd.

07-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gelukkig gebeuren er af en toe ook leuke dingen in het leven van uw jonge gedachtespinnendevijftigster en soms beleefd zij zelfs weer eens een eerste keer….. 

Harmonicaman, met wie zij sedert iets meer dan één jaar nu, een soort van telefoonrelatie heeft en die zij, die laatste weken, door het gedoe met Parki, misschien wel een beetje had verwaarloosd, en die behalve, dat hij (vanzelfsprekend) een aardig deuntje harmonica fluit, een eekhoorn van een bosuil en vice versa kan onderscheiden en zo maar een Heilige Ibis weet te herkennen wanneer hij er eentje ziet en van horen zeggen nog over een aantal kwaliteiten beschikt, rijdt ook motor en stelde haar begin september voor om eens met hem mee te gaan, voor een rit.

“Zou je dat nu wel doen?”  vroegen haar kinderen verschrikt waarna zij haar overlevingskansen besproken in een met spoed opgetrommelde buitengewone familieraad. Want het is nogal wat...... Moeders op een motor! Vervolgens besloot haar schoonzoon en liefhebber van oldtimers, dat een ritje in een 2 CV een flink stuk rustiger en vooral veel veiliger zou zijn. Bovendien, argumenteerde hij verder,  zou zij bij het rijden in de lelijke eend met een open dakje eveneens van het effect van de wind  kunnen genieten. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die zelden doet wat haar gezegd wordt, leek dat allemaal bijzonder saai en bovendien, totaal geen vergelijk…….

Wordt vervolgd.

06-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer zover…….Toen ik deze morgen op het Centraal Station van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was met het vooruitzicht om een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal.

Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten om een koffietje te drinken en om er een van de gratis perron krantjes te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, voorbij "het balkon" en voorbij de Starbucks, ergens tussen 2a en 2b...... je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels! Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar, bijna helemaal achteraan ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen, al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

05-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maarrrr…..... Het leven gaat verder. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  gaat nog steeds iedere 14 dagen, een lang weekend bij haar wachtende, nergens geen zin in hebbende, zappende vader. Verder treed zij twee keer per week op als oppasoma en soms zelfs nog iets vaker en deze morgen* was haar zoon, de oortjes van zijn muziekdingetje weer eens kwijt en heeft zij een opstopping (yessss    ) aan de enigste open kassa, van de plaatselijke supermarkt veroorzaakt door haar boodschappen te betalen met uitsluitend eurocentjes en had, indien blikken konden doden, dit logje niet eens bestaan….

*lees gistermorgen  (maar wegens iets anders te doen...…..)

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende dag aan de telefoon nog een heleboel keer sorry, sorry, sorry gehoord,slap gelul,  zonder verdere uitleg.  Sorry, sorry, sorry, een te gemakkelijk, leeg, hol en niets zeggend woord, volgens "Elton John" het moeilijkste woord. SORRY is een doewoord en sorry moet je doen of je zorgt er voor dat je nooit sorry hoeft te zeggen.

En zij spinde verder en bedacht hoe het verder zou zijn gegaan indien deze avond nooit had bestaan. Wanneer  er na de eerste spannende weken samen, verder niets te delen blijkt te zijn. Wanneer het  geluid van het geschuifel op de vloer, zo eigen aan Parkinson, de slapeloze nachten,het altijd moe zijn, het nooit samen dingen doen, die zij zo leuk vind en zijn soms onduidelijke manier van spreken, de geldproblemen vanwege de hoge kosten van de medicatie, alleen maar ergernis zou opwekken. Wat was zij blij, dat het moment nooit zou komen dat zij hem, om die redenen, Sorry zou moeten zeggen. 

30-10-2012 om 22:48 geschreven door Loewiesa

 “Kijk maar uit” zei haar beste vriendin, terwijl zij zorgelijk klonk, “Die Parkies zijn bijna allemaal seks en gokverslaafd en zij kon het weten, want zij had jaren op de neurologische afdeling van een ziekenhuis gewerkt. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster had liefde en aandacht nodig en hoe had zij hem in hemelsnaam kunnen weerstaan  (terwijl de dopamines en andere mines, die bij haar natuurlijk waren maar bij hem uit een potje kwamen)  hen rond de oren vlogen en hij You are so beautiful voor haar zong terwijl hij het oooh zo gevoelige plekje in haar hals exploreerde en…… ach zij was toen nog jong, pas 57 en ook dan, wil je nog wel eens wat.)

En hoewel Uw jonge gedachtespinnendevijftigster genoot van de quality time samen, maakte zij zich zorgen over zijn ziekte en hoe of het nu verder moest, en natuurlijk had hij ook schulden en nooit geld genoeg, zodat het plaatje dat haar beste vriendin had gemaakt uiteindelijk klopte. Hoewel hij (Blame it on me, blame it on him,  blame it on the sunshine, blame it on the moonlight, blame it on the boogie, blame it on Levodopa®) (maar niet "on" Mr. Parkinson, want dat is veel te veel eer voor deze kloteziekte) altijd zin had in seks, was hij al moe na een rondje schuifelen rond de kerk. Samen zouden zij nooit lange wandelingen of fietstochten kunnen maken of heel lang ergens onderweg zijn. Over een paar jaar, bedacht zij zich met triestheid,  zou zij samen met hem op een soort van "eilandje" zitten.Waarschijnlijk zou zij zijn rolstoel duwen en zou zij zijn verpleegster zijn, moest dat haar toekomst zijn?  Bij momenten sprak hij wat onsamenhangend en zijn geheugen was soms als een zeef, ook dat kon alleen maar erger worden,  en op een weekend toen zij bij haar vader was, vergat hij haar gewoon (n.v.d.r. een niet echt bijzonder fenomeen dat bij sommige mannen (en vrouwen) wel vaker voor schijnt te komen.) ondanks de sms’en dat hij haar zo miste en niet kon wachten haar weer in zijn armen te kunnen sluiten...

En om een lang liedje kort te maken: Toen zij op maandagavond, weer bij hem was, werd zij  de hemel zij dank, GERED door een vrouw die hij een paar maanden geleden had ontmoet en die, toen geen zin in hem had, maar nu in een moeilijke echtscheiding zat en daardoor wel wat afleiding kon gebruiken…..

Waarschijnlijk kunt u wel raden (maar misschien ook niet) Uw jonge gedachtespinnendevijftigster voelde zich op dat moment toch wel een heel klein beetje belazerd en had hem het liefst met heel veel liefde al zijn erectiepillen door zijn strot geduwd. Ware het niet, dat zijn mond op dat moment al vol zat met......tanden.

De keuze om wel of niet te breken met deze lieve, zachtaardige maar oooh zo onbetrouwbare man was snel gemaakt. En zij leeft nog lang, hopelijk gezond en misschien zelfs gelukkig en is blij haar bed weer voor zich alleen te hebben.

29-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Want zij moet u natuurlijk nog alles vertellen over die lange hete zomer van 2012 (I quess nothing could last forever)  en over Parki, die haar op dag één vertelde dat hij een d.b.s. operatie had ondergaan, een elektrode in zijn hersens, waarvan de geleidedraden van zijn hoofd via zijn hals naar het sleutelbeen liepen waar achter een neurostimulator zat, zodat hij het één en ander kon regelen. Zij mocht zelfs even voelen, waarbij hij een rare beweging maakte en zij zich een hoedje schrok, waarna zij beiden omrolden van het lachen. (Stupid is as stupid does)*  (Weer een afstandsbediening erbij op de tafel, dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster nog even.)

En hoe zij,  i.p.v. heel hard weg te lopen van deze man, opgesloten in zijn eigen lichaam en aan wie een klein kind zelfs kon zien dat er iets mis met hem was (le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas)* en hoe zij zich vervolgens door die aardige man liet vertellen hoe lief en hoe mooi en hoe knap en hoe geweldig zij wel was, en hoe goed zij alles deed (wat zij natuurlijk al wist, maar het was fijn om hier weer eens een bevestiging van te krijgen, waardoor haar zelfvertrouwen, dat de laatste maanden een beetje in een dip had gezeten, sinds de breuk met haar lief) terug steeg naar een acceptabele hoogte en haar voor het eerst sinds maanden weer deed lachen. (n.v.d.r. Hij wilde zelfs met haar trouwen, maar dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  dan weer zwaar overdreven.) Of over de slapeloze nachten wanneer mr. Parkinson kwam spoken en deze leuke en slimme man, veranderde in een zielepoot, die zichzelf en zijn klote ziekte haatte.

Dààr over zou zij u kunnen vertellen….. als niet iedere keer, wanneer haar vingers op het toetsenbord liggen en zij probeert een lege Wordpagina te vullen er, steeds iets in haar opkomt, dat haar doet besluiten om op de deleteknop te duwen….

 Maar misschien wilt u wel weten (al heeft zij haar twijfels, want waarschijnlijk weet u dat wel) waarom la place de la Cathédrale in Luik, la place de la Cathédrale wordt genoemd. Of over die keer dat zij zich, in het zoveelste moment van gekte, kunstnagels heeft laten aanmeten, waarmee het heel lastig sms’en is op een mobiel met gewone toetsjes en wanneer zij centjes moet vissen uit haar portemonneetje  En over… Joepie! Het einde van haar hinderlijk leven als….. motormaagd! Het beste moet vast nog komen.….

* Forrest Gump 

* Blaise Pascal

27-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In de stoel bij de tandarts, vanwege een kanaalwortelbehandeling, zag zij ineens het licht (n.v.d.r. het was van Siemens.) Goh…Misschien moest zij haar ellende gewoon allemaal opschrijven ….? "Goed idee” zei de alternatieve therapeute:“Schrijf het allemaal van je af, pak een vel papier en je mooiste pen en laat het los ! Schrijf een brief naar al je kwelgeesten, lees de brief  hard op voor en verbrand ze vervolgens.” Ook moest uw jonge gedachtespinnendevijftigster tegen de treurigheid aan de Bloesem van Bach en voor een nog beter inzicht een steen aan een ketting rond haar nek. Verder moest zij zich nog een steen aanschaffen om de eerste steen op te laden, al had dit ook gewoon in het zonlicht gekund of zelfs in het licht van de maan. Na dit alles, plus nog wat hulp van wat engelen en een bezoek van de brandweer aan haar deur gealarmeerd door de vuurzee die zij met het verbranden van haar kwelgeesten  had veroorzaakt (uw jonge gedachtespinnendevijftigster had heel wat kwelgeesten af te rekenen, waarvan sommige bijzonder hardnekkig) voelde zij zich een heel stuk lichter* en  besloot zij dat het hoog tijd werd om weer eens te gaan bloggen.

*in haar portemonnee

25-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24-10-2012 om 15:02 geschreven door Loewiesa

Na overleg met mijzelf, mijzelf en mijzelf, heb ik besloten om met dit blog te stoppen. Allemaal enorm bedankt voor jullie geduld met mijn schrijfsels, jullie aardige en lieve, soms ontroerende, vaak ter zake en soms totaal niet ter zake doende maar altijd leuke reacties op mijn blogverhalen, en misschien,wie weet, tot een volgend logje.

21-06-2012 om 15:14 geschreven door Loewiesa

Weer een moment bij mijn vader doorgebracht. De fysio en de ergotherapeute geven nog steeds niet op. De fysio, zet mijn vader op de hometrainer om te fietsen, laat hem lopen met de rollator en oefent met hem om de overstap van rolstoel, naar bed, toilet of scootmobiel op een veilige manier te maken. Het oefenen met de scootmobiel, waarvan de stad Amsterdam 3 lessen verplicht,  is samen met de ergotherapeute, ook weer opgestart.

“Ga ook mee” opperde de ergotherapeute, “dan kun je zien, hoe het gaat” En daar gingen wij, pa tuffend in de scootmobiel en de ergotherapeute en ik flink doorstappend er achteraan, richting Brazilië, aan het Amsterdamse (Binnen) IJ. Tot zo ver gaat alles goed, Pa is maar één keer bijna geraakt door een fietser die hem afsneed en die stopte om zich te excuseren!  Pa heeft zelf één auto op een haartje gemist

Wanneer ik met mijn, ondertussen 5 jarige kleindochter Camille naar de supermarkt ga, loopt zij graag rond met zo’n kinderwinkelwagentje die in sommige supermarkten ter beschikking staan, dat zij vult met dingen die zij lekker vind, maar die ik niet nodig heb. “Pardon monsieur, pardon madame” roept Camille, terwijl zij trots, onder mijn wakende oog, af en toe in grijpend, haar winkelwagentje kriskras langs de rekken en langs de benen van de andere klanten manoeuvreert. Meestal kijken zij dan met vriendelijke en vertederende gezichten en soms spreken ze haar aan: “Dag lief meisje, doe jij boodschappen, wat een grote meid!” Kleine kinderen lijken het beste in een mens wakker te maken. Wanneer mijn vader met de scootmobiel door de supermarkt rijdt en voor diverse rekken blijft stilstaan roept hij zichtbaar alleen maar ergernis en irritatie op bij het gehaaste winkelende publiek. Niemand die vertederd kijkt en niemand die zegt “Dag lief opaatje, doe jij fijn boodschapjes? Wat ben jij flink!”

Hij kan ergens niet bij. Een paar vakkenvullers staan kletsend in het middenvak, ze kijken naar mijn vader en lopen door. Soms zie ik even een treurige blik op het gezicht van de oude man, die in de verste verte niet lijkt op de pittige oudjes uit de Benidorm bastards. Bij de kassa probeert mijn vader met de grootste moeite de producten vanuit het veel te diepe mandje vooraan de scootmobiel, op de band te leggen. Terwijl de kassajuf, geïrriteerd zit te wachten zie je haar bijna denken: “Wat krijgen we nu ouwe, duurt dat hier nog lang…..?”

17-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De man besloot toch maar even een t shirt aan te trekken en toen ging de camera aan. Het was best een leuke man om te zien, geen engerd en beslist geen uitgezakte, vermoeide, grijze senioor en ook veel jonger dan zij had gedacht Vijftig zei hij, maar wanneer hij 40 had gezegd had zij het ook geloofd. Op messenger, die ze niet open had gehad sinds de laatste keer met haarliefdiehaarliefnietmeeris stond nog een foto van haar, genomen in gelukkiger tijden. Zij herinnerde zich dat haar lief voor dat hij de foto maakte, had gezegd aan iets fijns te denken. De man vond dat ze er leuk en vrolijk uitzag, met een open lach. (Hij zou haar nu eens moeten zien, nu die lach al maanden van haar gezicht is verdwenen.) 

 Er werd wat gekletst heen en weer over windsurf waaraan hij deed en over zeilen, waar zij vroeger in haar schooltijd aan heeft gedaan. En over Relatieplanet waar hij zich na zijn scheiding had ingeschreven op zoek naar iemand nieuw.  Hij vond haar een interessante vrouw, een vrouw mèt inhoud! (Nou, dàt gegeven zou zij meenemen, maar wat zij van hèm vond? Dat wist zij eigenlijk niet, maar dàt zei, zij hem natuurlijk niet.) Zij was allang blij dat zij het gesprek in een rustiger vaarwater had kunnen leiden. (Maar dat had zij verkeerd gedacht, bleek even later.) 

En toen vond zij het welletjes. Hij bedankte haar voor het fijne gesprek en zei toen dat zijn lichaam reageerde: “OEPS!” dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster "ONTZET"  straks vliegt die handdoek hier toch nog af. En zij typte sullig: “hahahaha” en zij voegde een smiley in en stuurde een buzzer. En toen vervolgde de man: “Ik zal hier eerst nog wat handwerk moeten verrichten!” En zij begon nog harder te lachen (maar dat typte ze niet) en daar zij er geen zin in had om zo'n man te zien ex-hi-bi-ti-o-ne-ren, wenste zij hem vlug een: “ Nog veel plezier met het handwerk ennuh…. Kijk uit voor je schermpje!” Waarna zij snel messenger en haar computer uit zette.

Nog nalachend en een ietsiepietsie beschaamd ging zij naar de keuken om de afwasmachine leeg te halen. Daarna zou zij gaan slapen, maar eerst controleerde zij of de achterdeur goed was afgesloten, want je hoort het wel eens, alleenstaande vrouwen die worden vermoord...   

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst besloot ik in een eenzaam verveel moment met behoefte aan wat afleiding zodat ik niet te veel moet denken, eens in te loggen op de chatbox van Sennet. Gezellig tussen de senioren… chatten over de kleinkinderen, over pijnlijke gewrichten, over protheses, lekkere ziekten of over incontinentielappen. Misschien zelfs, droegen ze voor uit “eigen” werk en kon ik er wat tuintips krijgen van oudere wijze mannen die de hele dag in hun tuin over hun schoppen hadden staan staren, en nu kwamen ontspannen op de computer (?)  

Ik koos mij een nick en logde mij in. Viel dat even tegen. Er werd hoofdzakelijk gegroet en ik volgde een tijdje de “conversatie.”  Een paar seniorenvrouwtjes waren in de chatroom bezig elkaar een seniorenmannetje af te snoepen, toen ik vroeg waarover het ging, kreeg ik geen antwoord.

 Er floepte een schermpje open. Ik was aangeklikt door M57wvl die mijn ASL vroeg. Vr57H antwoordde ik, waarop M57wvl mij vroeg of ik een vrouw was? AFAIK (voor zover ik weet) antwoordde ik, terwijl ik lachkriebels voelde opkomen.  Er ging er nog een schermpje open. En kreeg ik bezoek van M58L Binnen de 10 minuten zat ik met 7 mannen (Kijk mij eens populair zijn!) in mijn werkbalk. Van de 7 waren er 5 1/2 getrouwd en allemaal hadden ze thuis een ongeïnteresseerde frigide vrouw  (ik zou ze de kost niet willen geven, al die hunkerende, klagende, eenzame, brave huisvaders en opa’s en al die ongeïnteresseerde vrouwen die het moeten doen met een (stiekem) chattende of, lui voor de tv, weinig opwindende, uitgezakte vent)  Eentje viel meteen met de deur in huis en wilde mijn cupje weten (?) Cupje??? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die behalve lachkriebels ook behoefte kreeg om er eens flink mee te rammelen heeft ooit eens een Senseo koffieapparaat van haar liefdiehaarliefnietmeeris gekregen en zij antwoordde: “Cupjes….? Die van “Den Aldi” vind-ik-wel -goed!”)
 
Zij werd ook aangeklikt door Jefke uit Brugge, Jef de Bruges  chocolade denkt zij dan, maar Jefke had iets anders lekkers in gedachten. Even later kreeg Jefke een ban, omdat hij “Wie wil er n****n?" in de volle chatroom had geroepen.

Gossie,  het is me toch wat! Een van de mannen die beweerde single te zijn vroeg of ik messenger had, dan konden wij daar, waar het rustiger was “kennismaken” en samen wat praten.  Waarom niet, dacht zij, die al 9 maanden single is en dus aan niemand rekenschap hoeft te geven. En zeker niet aan harmonicaman met wie zij al bijna 8 maanden dagelijks een telefoonlijntje deelt van 130 km en die het druk heeft met vogels te tellen en andere opwindende dingen met zijn buurvrouw en de weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap.  Even later vroeg de man of zij een cam had, wat zij (gelukkig) moest ontkennen en hij vroeg of hij de zijne aan mocht zetten. Hij had wel net gedoucht en alleen een handdoek om,  of dat een bezwaar was? Oeps, dacht uw jonge gedachtespinnendevijfigster, straks ga ik nog moeten schrikken…….

10-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd.  Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. 

Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.

Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik ‘s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt…

Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.

Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen… (lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zo’n heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder… niets.





*De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón

*archief 24-3-2012 Lentebode

08-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is weer thuis en mijn vader zou mijn vader niet zijn, mocht hij nu enthousiast een rondedansje en een paar sprongetjes maken en Joepie, Joepie roepen. Hij vind het maar niets, al dat gedoe rond zijn persoon, het komen en gaan van verzorgsters in zijn woning. Mijn schoonzonen hadden aangeboden de nog uit te voeren laatste klusjes waar uw jonge gedachtespinnenvijftigster  in haar up geen puf voor had te klaren, zodat zij niet bij nergens tijd voor e/o andere onwillige mannetjes moest aankloppen.

Op Hemelvaartsdag samen met mijn dochters, schoonzonen en kleinkinderen naar Amsterdam  vertrokken. Mijn zoon en zijn Marie hadden ook wel meegewild, maar zij hadden andere leuke dingen te doen, zoals…...studeren! Wij reden met twee auto’s  zonder gps maar verdwalen zouden wij niet want Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent immers de weg. Vervolgens de afslag bij Breda richting Utrecht gemist omdat de schoonzoon niet wilde luisteren. En zo deden wij ook nog een beetje aan sightseeing ergens bij s’-Hertogenbosch.

Mijn vader was blij verrast toen hij ons allemaal zag aankomen. In de vooravond zijn wij met z’n allen, zonder mijn vader, die moe was van al de bedrijvigheid om hem heen de binnenstad ingetrokken voor een wandeling en zijn wij iets gaan eten bij een pannenkoekhuis gevestigd in het middelste van drie oude pakhuizen van de eens zeer welvarende en machtige Oost-Indische Compagnie op de Prinsengracht waar ze van die hele grote dikke oudhollandse pannenkoeken serveren waarop je met stroop die in stenen potten op de tafels staat je naam kunt schrijven en waarbij je na de eerste al ontploft, duf en sloom wordt en de eerste weken geen pannenkoek meer kunt zeggen. (n.v.d.r. vandaar deze lange blogstilte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kon het woord zelfs niet eens meer schrijven.)

 De volgende dag zou ik in de krant lezen dat nieuw onderzoek onder ratten laat zien dat suikers en dan vooral glucose-fructosestroop (HFCS) een populair zoetmiddel dat in frisdranken, zoete snacks en suikerige en niet suikerig bedoelde sauzen maar ook in baby voeding wordt gebruikt en soms wordt gepromoot als “natuurlijke suikers” niet alleen slecht zijn voor je lijn (de ratten werden dik!) maar ook je cognitieve vermogens kunnen beperken (de ratten konden niet meer helder denken) en je dus dom/mer* maken Gelukkig kun je nog het een en ander redden door het eten van voeding met omega 3 vetzuren zoals bv vette vis. Fijn toch? Om dat te weten.

*         Doorstrepen wat niet van toepassing is.

26-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa