De man besloot toch maar even een t shirt aan te trekken en toen ging de camera aan. Het was best een leuke man om te zien, geen engerd en beslist geen uitgezakte, vermoeide, grijze senioor en ook veel jonger dan zij had gedacht Vijftig zei hij, maar wanneer hij 40 had gezegd had zij het ook geloofd. Op messenger, die ze niet open had gehad sinds de laatste keer met haarliefdiehaarliefnietmeeris stond nog een foto van haar, genomen in gelukkiger tijden. Zij herinnerde zich dat haar lief voor dat hij de foto maakte, had gezegd aan iets fijns te denken. De man vond dat ze er leuk en vrolijk uitzag, met een open lach. (Hij zou haar nu eens moeten zien, nu die lach al maanden van haar gezicht is verdwenen.) 

 Er werd wat gekletst heen en weer over windsurf waaraan hij deed en over zeilen, waar zij vroeger in haar schooltijd aan heeft gedaan. En over Relatieplanet waar hij zich na zijn scheiding had ingeschreven op zoek naar iemand nieuw.  Hij vond haar een interessante vrouw, een vrouw mèt inhoud! (Nou, dàt gegeven zou zij meenemen, maar wat zij van hèm vond? Dat wist zij eigenlijk niet, maar dàt zei, zij hem natuurlijk niet.) Zij was allang blij dat zij het gesprek in een rustiger vaarwater had kunnen leiden. (Maar dat had zij verkeerd gedacht, bleek even later.) 

En toen vond zij het welletjes. Hij bedankte haar voor het fijne gesprek en zei toen dat zijn lichaam reageerde: “OEPS!” dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster "ONTZET"  straks vliegt die handdoek hier toch nog af. En zij typte sullig: “hahahaha” en zij voegde een smiley in en stuurde een buzzer. En toen vervolgde de man: “Ik zal hier eerst nog wat handwerk moeten verrichten!” En zij begon nog harder te lachen (maar dat typte ze niet) en daar zij er geen zin in had om zo'n man te zien ex-hi-bi-ti-o-ne-ren, wenste zij hem vlug een: “ Nog veel plezier met het handwerk ennuh…. Kijk uit voor je schermpje!” Waarna zij snel messenger en haar computer uit zette.

Nog nalachend en een ietsiepietsie beschaamd ging zij naar de keuken om de afwasmachine leeg te halen. Daarna zou zij gaan slapen, maar eerst controleerde zij of de achterdeur goed was afgesloten, want je hoort het wel eens, alleenstaande vrouwen die worden vermoord...   

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst besloot ik in een eenzaam verveel moment met behoefte aan wat afleiding zodat ik niet te veel moet denken, eens in te loggen op de chatbox van Sennet. Gezellig tussen de senioren… chatten over de kleinkinderen, over pijnlijke gewrichten, over protheses, lekkere ziekten of over incontinentielappen. Misschien zelfs, droegen ze voor uit “eigen” werk en kon ik er wat tuintips krijgen van oudere wijze mannen die de hele dag in hun tuin over hun schoppen hadden staan staren, en nu kwamen ontspannen op de computer (?)  

Ik koos mij een nick en logde mij in. Viel dat even tegen. Er werd hoofdzakelijk gegroet en ik volgde een tijdje de “conversatie.”  Een paar seniorenvrouwtjes waren in de chatroom bezig elkaar een seniorenmannetje af te snoepen, toen ik vroeg waarover het ging, kreeg ik geen antwoord.

 Er floepte een schermpje open. Ik was aangeklikt door M57wvl die mijn ASL vroeg. Vr57H antwoordde ik, waarop M57wvl mij vroeg of ik een vrouw was? AFAIK (voor zover ik weet) antwoordde ik, terwijl ik lachkriebels voelde opkomen.  Er ging er nog een schermpje open. En kreeg ik bezoek van M58L Binnen de 10 minuten zat ik met 7 mannen (Kijk mij eens populair zijn!) in mijn werkbalk. Van de 7 waren er 5 1/2 getrouwd en allemaal hadden ze thuis een ongeïnteresseerde frigide vrouw  (ik zou ze de kost niet willen geven, al die hunkerende, klagende, eenzame, brave huisvaders en opa’s en al die ongeïnteresseerde vrouwen die het moeten doen met een (stiekem) chattende of, lui voor de tv, weinig opwindende, uitgezakte vent)  Eentje viel meteen met de deur in huis en wilde mijn cupje weten (?) Cupje??? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die behalve lachkriebels ook behoefte kreeg om er eens flink mee te rammelen heeft ooit eens een Senseo koffieapparaat van haar liefdiehaarliefnietmeeris gekregen en zij antwoordde: “Cupjes….? Die van “Den Aldi” vind-ik-wel -goed!”)
 
Zij werd ook aangeklikt door Jefke uit Brugge, Jef de Bruges  chocolade denkt zij dan, maar Jefke had iets anders lekkers in gedachten. Even later kreeg Jefke een ban, omdat hij “Wie wil er n****n?" in de volle chatroom had geroepen.

Gossie,  het is me toch wat! Een van de mannen die beweerde single te zijn vroeg of ik messenger had, dan konden wij daar, waar het rustiger was “kennismaken” en samen wat praten.  Waarom niet, dacht zij, die al 9 maanden single is en dus aan niemand rekenschap hoeft te geven. En zeker niet aan harmonicaman met wie zij al bijna 8 maanden dagelijks een telefoonlijntje deelt van 130 km en die het druk heeft met vogels te tellen en andere opwindende dingen met zijn buurvrouw en de weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap.  Even later vroeg de man of zij een cam had, wat zij (gelukkig) moest ontkennen en hij vroeg of hij de zijne aan mocht zetten. Hij had wel net gedoucht en alleen een handdoek om,  of dat een bezwaar was? Oeps, dacht uw jonge gedachtespinnendevijfigster, straks ga ik nog moeten schrikken…….

10-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd.  Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. 

Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.

Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik ‘s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt…

Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.

Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen… (lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zo’n heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder… niets.





*De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón

*archief 24-3-2012 Lentebode

08-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is weer thuis en mijn vader zou mijn vader niet zijn, mocht hij nu enthousiast een rondedansje en een paar sprongetjes maken en Joepie, Joepie roepen. Hij vind het maar niets, al dat gedoe rond zijn persoon, het komen en gaan van verzorgsters in zijn woning. Mijn schoonzonen hadden aangeboden de nog uit te voeren laatste klusjes waar uw jonge gedachtespinnenvijftigster  in haar up geen puf voor had te klaren, zodat zij niet bij nergens tijd voor e/o andere onwillige mannetjes moest aankloppen.

Op Hemelvaartsdag samen met mijn dochters, schoonzonen en kleinkinderen naar Amsterdam  vertrokken. Mijn zoon en zijn Marie hadden ook wel meegewild, maar zij hadden andere leuke dingen te doen, zoals…...studeren! Wij reden met twee auto’s  zonder gps maar verdwalen zouden wij niet want Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent immers de weg. Vervolgens de afslag bij Breda richting Utrecht gemist omdat de schoonzoon niet wilde luisteren. En zo deden wij ook nog een beetje aan sightseeing ergens bij s’-Hertogenbosch.

Mijn vader was blij verrast toen hij ons allemaal zag aankomen. In de vooravond zijn wij met z’n allen, zonder mijn vader, die moe was van al de bedrijvigheid om hem heen de binnenstad ingetrokken voor een wandeling en zijn wij iets gaan eten bij een pannenkoekhuis gevestigd in het middelste van drie oude pakhuizen van de eens zeer welvarende en machtige Oost-Indische Compagnie op de Prinsengracht waar ze van die hele grote dikke oudhollandse pannenkoeken serveren waarop je met stroop die in stenen potten op de tafels staat je naam kunt schrijven en waarbij je na de eerste al ontploft, duf en sloom wordt en de eerste weken geen pannenkoek meer kunt zeggen. (n.v.d.r. vandaar deze lange blogstilte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kon het woord zelfs niet eens meer schrijven.)

 De volgende dag zou ik in de krant lezen dat nieuw onderzoek onder ratten laat zien dat suikers en dan vooral glucose-fructosestroop (HFCS) een populair zoetmiddel dat in frisdranken, zoete snacks en suikerige en niet suikerig bedoelde sauzen maar ook in baby voeding wordt gebruikt en soms wordt gepromoot als “natuurlijke suikers” niet alleen slecht zijn voor je lijn (de ratten werden dik!) maar ook je cognitieve vermogens kunnen beperken (de ratten konden niet meer helder denken) en je dus dom/mer* maken Gelukkig kun je nog het een en ander redden door het eten van voeding met omega 3 vetzuren zoals bv vette vis. Fijn toch? Om dat te weten.

*         Doorstrepen wat niet van toepassing is.

26-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Konijneneiland, dat de naam te danken heeft aan al de konijnen die over dit eiland zouden hobbelen, en inderdaad honderden Turkse reuzen met spikkeltjes op hun neuzen zitten zij aan zij op de rotsen en beginnen, wanneer de boot dichterbij komt enthousiast met Turkse vlaggetjes te wapperen om ons te verwelkomen …...  Wij blijven weer even stil liggen voor alweer een duik in het frisse water. Een van de jonge fransen willen stoer doen, door van de reling van het bovendek te duiken zonder zich van de diepte van het water waar men op sommige plekken de bodem en rotspartijen duidelijk ziet te vergewissen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook maar een moeder is en geen fan van dit soort ondoordachte grappen, redt hier misschien wel een leven of erger, een leven lang met een gebroken nek in een rolstol, door hem er van te overtuigen niet te duiken. De jonge fransman stelt haar gerust en doet vervolgens “Le Dafalgan”.

 Hier, in de baai liggen een aantal luxe schepen met zonaanbidders op het dek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  zucht en bedenkt dat zij blij is niet rijk te zijn. Het moet oervervelend zijn, dag in en dag uit, op een dek, in de zon, op het water.

16-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Door de verkopers aan de winkeldeur gespot als potentiële klanten werden wij de eerste de beste handtassenwinkel binnen geloodst. Christa die iets met handtasjes heeft was vast van plan om er zeker met twee misschien wel drie naar huis terug te keren. Het was onze bedoeling om eerst rustig rond te kijken, maar dat was zonder rekening gehouden te hebben met de verkoper die opdringerig was en bijna agressief. Toen mijn vriendin een aarzelmoment had, waar verkopers graag gebruik van maken, en mij vroeg wat ik van één van de door haar gekozen handtassen vond (een rode "Valentino" met een strikje) sommeerde de man uw jonge gedachtespinnendevijftigster met een handgebaar haar mond te houden, en toen zij dat nietvan plan was en toch iets wilde zeggen, beet hij uw jonge gedachtespinnendevijftigster toe:“She likes it!” Wij zijn die eerste dag dan ook zonder tasjes de winkel uit gevlucht.

14-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24april
De receptionist van het hotel waar wij niet moesten zijn vond het allemaal heel vermakelijk, wij mochten plaatsnemen op nog in plastiek ingepakte zeteltjes, het zag er naar uit dat de ontvangstruimte nog niet zo lang geleden een likje verf had gekregen. Ondertussen pleegde de man een telefoontje waarna wij een kwartiertje later werden opgehaald door iemand van het andere hotel. Bij het weggaan wenste hij ons een prettige vakantie en een welkom in Turkije.

Na het inchecken worden wij gearmband en naar onze kamers gebracht. Omdat wij vroeg hebben geboekt konden wij ieder een eigen kamer zonder extra toeslag krijgen. Mijn vriendin rookt s’ avonds voor het slapen gaan nog graag een sigaret en ik hou er niet van om uitgerookt te worden. Bovendien is het wel prettig, een paar uurtjes alleen, zonder elkaars gekakel zodat wij onze energie weer kunnen opladen voor de volgende dag. De kamer is zoals hotelkamers meestal zijn, netjes, functioneel en onpersoonlijk. Er hangt een ingelijste poster (nummer zoveel uit een serie van 100) een nachtelijke voorstelling van een bijzonder somber zeezicht met op de achtergrond een rokende vulkaan en op de voorgrond een bootje met een groepje al even sombere mensen, zijn het vluchtelingen in Siciliaanse waters? Het ding is van ene Ivan Aivazovski en is getiteld “Vezüv Yanardag” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster was blij dat het tegen de muur boven het bed hing en dat zij er dus niet naar moest kijken, want zij zou er van deprimeren en dat had zij ook gewoon thuis kunnen doen.)

 Na het middagmaal waar wij voor het eerst kennis zouden maken met de zalige salades en de even zo zalige dessertjes zijn wij de omgeving gaan verkennen. Wij zijn de heuvel opgeklommen tussen de baaien van Bodrum en Gümbet waar zich een paar oude stenen molens bevinden die vroeger werden gebruikt om meel te maken voor de lokale bevolking. De molens, waarvan er eentje min of meer is gerestaureerd, vielen op zichzelf een beetje tegen vanwege de vervallen toestand waarin zij zich bevinden. Maar hier boven op de berg, waar de zon en de wind vrij spel hebben, is het uitzicht over de baaien van Bodrum en Gümbet en het binnenland prachtig en de moeite van de klim zeker waard. Een van de eilanden in de verte moet het Griekse eiland Kos zijn. Welke het precies is, weten wij niet. Wij besluiten er eentje uit te kiezen, zodat wij later tegen de thuisblijvers kunnen zeggen: “Kijk, dat is Kos”.

11-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tot zover zult u het moeten doen met aantekeningen zoals: Om 4.00 hadden mijn Brugse vriendin Christa en ik afgesproken in de grote vertrekhal en na het inchecken, een kopje koffie met een croissantje, de paspoort en andere controles waar wij zonder gepiep, gebel, getoeter en geflikker moeiteloos doorkwamen, een passage langs de taxfree winkels om er de prijzen eens te checken en de aanschaf van sigaretten voor mijn vriendin die twee sigaretten per dag rookt en zij met de sigaretten die op de terugreis nog zijn gekocht de eerste paar jaar weer verder kan met zichzelf te “plezieren”. Het vliegtuig van Zaventem met bestemming Bodrum vertrok om 6.10 waar wij drie uurtjes later en één uurtje later dan dat het thuis op dat moment was aankwamen. De jarige stewardess vierde haar verjaardag gewoon thuis zodat de 20 beloofde loopings achterwege zijn gebleven.  Helemaal zonder turbulenties was de vlucht overigens niet. Toen “uw jonge gedachtespinnendevijftigster” een plasje wilde plegen moest zij terug naar haar zitplaats om haar seatbelt vast te maken. (n.v.d.r. Zij is niet gaan gillen of heeft iets anders gedaan waarvoor zij of u zich zouden moeten schamen) Na de landing begonnen de passagiers luid te klappen. Dat geeft te denken. Men doen dat nooit wanneer de treinen of bussen veilig op een bestemming aankomen. Na de controle van onze paspoorten, het aanschaffen van een visum bij de eerste knappe Turk op Turkse aardbodem (er zouden er nog velen komen) het ophalen van onze bagage, liepen wij de parking voor de vlieghaven op waar een busje klaar stond dat ons naar ons hotel in Gümbet zou brengen. Tenminste als de Turkse chauffeur zich niet zou vergissen en ons af zette bij een ander hotel met bijna dezelfde naam…

10-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vakantiegevoel nog een paar dagen vast kunnen houden. Vrijdagmorgen, in de ochtendtrein op weg naar Amsterdam, net voorbij Brussel, ergens tussen kwart over 8 en kwart voor negen, ineens was het weg.  

Vrijdagmiddag een afspraak met de ergotherapeute die verleden week met het oog op mijn vaders spoedige thuiskomst diens appartement heeft bezocht.  Er moesten wat meubels verplaatst worden, een tapijt verwijderd en ook de koelkast moest op een ander plek. De microgolfoven, die op rolstoelhoogte geplaatst moest worden, was echter een maatje te groot en te zwaar voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook haar beperkingen heeft. “Kan ik je helpen….?” vroeg mijn vaders 92 jarige buurvrouw, die mij met het tapijt naar de container had zien lopen en even kwam curieuzeneuzen, waarna zij het volgende irritante zinnetje uitsprak: “Zeg...... Weet je wat jij nodig hebt.....? Een mannetje!”

UPDATE: (naar aanleiding van de reactie van Petra.) Het “service” mannetje uit de “service” flat van mijn vader levert geen “service” tijdens zon, zater en andere feestdagen, niet tijdens de weekenden, niet tijdens weekdagen of tijdens de uren wanneer hij eet, niet tijdens het apéro. En ook niet tijdens, voor, na, achter, op of onder zijn uren en telkens wanneer het niet zijn uren zijn.  Hij levert dus ook geen “service” tijdens zijn welverdiend middagdutje, wanneer hij zijn boodschapjes doet of wanneer hij het druk heeft met heen en weer te lopen of gewoon ergens staat te lullen.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Humor hebben ze ook, die Turken. In Bodrum staan ze met weegschalen en vragen ze je of je wilt weten hoeveel je weegt?

“Zalig zijn de vreeTzamen, want zij zullen dikbuikjes worden” zei Rinus, een joviale 80 jarige Amsterdammer. Toen uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar vriendin zich nog eens te goed deden aan al die lekkere Turkse gebakjes...
Trouwens, Turkse kazen………!

Beloofd, Maandag begin ik……..!

04-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al eens zo’n computerspelletje, als bv. Grand Theft Auto gespeeld waar je, veilig vanuit je stoel, waar je niks kan gebeuren, op de knopjes drukt en rondscheurt? Ik wel eens, lang geleden, met mijn zoon.  Zo’n spelletje, waar het meestal komt tot een crash, is de beste manier om de rijstijl van Turkse chauffeurs te beschrijven, zigzaggend van links naar rechts, toeterend voor elk obstakel en de voet constant op het gaspedaal. Turkse chauffeurs denken dat zij alleen op de weg zijn en het is aan jou, om er voor te zorgen dat je uit hun weg blijft. Zij rijden het liefst midden op de weg, waar het gemakkelijker is te telefoneren. Groene, oranje en rode stoplichten beteken allemaal hetzelfde : Doorrijden! Wanneer iemand toch stilstaat voor een rood licht wordt er getoeterd. Ze toeteren trouwens voor alles dat staat, rijdt, loopt, vliegt of kruipt. Het linkse baanvak is voor hen die rechtsaf slaan en het linkse voor als je rechts af wilt. Het middelste baanvak kan (behalve voor telefoneren) voor elke richting gebruikt worden. 

Als voetganger heb je in Turkije speciale rechten. In tegenstelling tot bij ons moet je niet tegen het verkeer in lopen, maar juist met je rug naar het verkeer. Volgens de Turkse gedachten gang kan de voetganger de auto’s dan niet zien aankomen en moeten zij dus om je heen! (n.v.d.r. dat geeft toch wel een heel veilig en prettig gevoel.)

Van ons hotel in Gumbet tot aan Bodrum reisden wij per Dolmus, dat in het Turks (vol) (gepakte bus) betekent. Het Dolmussysteem bestaat uit kleine busjes die een vaste route rijden. Langs die route kan iedereen vanaf elke plek zijn hand opsteken, meerijden en ook weer afstappen. Geen gedoe met vaste haltes, je hoeft er dus niet, zoals in onze contreien, te rennen om je bus te halen (die je dan mist om vervolgens zo’n k***e  chauffeur - die zijn maatschappelijke e/o persoonlijke probleempjes, omdat hij de vorige avond alwéér niet mocht, op de reizigers uitwerkt - met een bijna sadistische grijns op zijn smoel in de spiegel ziet kijken, want reglementen zijn reglementen en moeten gerespecteerd worden!)  In Turkije stopt de chauffeur gewoon voor jou en wanneer je er toch eentje hebt gemist, er komt zo weer een volgende. De ingang zit in het midden van het busje. Je stapt in en neemt plaats als er plaats is. Je hoeft niet, zoals hier, eerst in de rij bij de chauffeur. Er bestaan geen buskaartjes en het geld voor de rit wordt gewoon doorgegeven via andere passagiers. Ook het wisselgeld krijg je zo via weer terug. De chauffeur rijdt, zoals hier boven staat beschreven. Geen gezeur van minuten lang achter een vuilkar, in een onduidelijke file of  achter een ander obstakel te blijven zitten, waardoor je je trein op het nippertje... mist.

 Het is een geweldig systeem waar onze busdiensten nog een puntje aan kunnen zuigen. Waarschijnlijk zou uw jonge gedachtespinnendevijftigster met deze manier van rijden nooit meer ergens te laat zijn! J

03-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug in de realiteit, na een geweldige veel te korte week met “Sun, Sea and Sex on the Beach” (een drankje) Sightseeing, Shopping and Swimmingpool. Smeren met Suncrème en andere crèmes om onze huidjes Soepel te houden en niet te veranderen in uitgedroogde en lelijke leren lapjes. Genoten van de Slijmerige maar ach….…..(het is vakantie)..... Ooooh zo leuke complimentjes van heel galante en hele mooie Turkse mannen. Iedereen blij….. bij het weer naar buiten gaan van een winkel met een mooie handtas, een portemonnee of een prachtige leren jas, wanneer het marchanderen zonder al te veel moeite is gelukt. Omdat de broer van de charmante verkoper toevallig met een Vlaamse is getrouwd en vlakbij de Nederlandse grens woont, zodat wij eigenlijk van dezelfde familie zijn! Of je krijgt je prijs.... gewoon: “Just to make you happy and just to see you Smile!”

02-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog anderhalve dag en het is zo ver. Mijn oudste dochter had, toen ik vertelde dat ik op vakantie zou gaan, spontaan aangeboden mij naar Zaventem te voeren, zij zou die dag gewoon vrij nemen. Toen zij echter hoorde dat wij ons om 4.00 ’s nachts, wanneer elk normaal mens, die niet aan slapeloosheid lijdt, of noodzakelijk iets moet doen, nog lekker ligt te slapen, al bij de incheckbalie moesten melden, krabbelde zij een ietsepietsie terug. “Waar moet ik van de ring af? Staat dat daar allemaal wel goed aangegeven?” Vroeg zij, die overal naar toe rijdt, met een quasi benauwd gezicht. “De plekken waar vlieghavens zich bevinden staan nergens aangegeven, want Ze willen liever niet dat iedereen daar van op de hoogte is en daarom worden die plekken geheim gehouden ….!” antwoordde mijn leuke schoonzoon op een serieuze en samenzwerende toon. Gelukkig behoort mijn schoonzoon tot de uitverkorenen die wèl zijn ingewijd in deze…

Ik ga op vakantie en neem mee... kleding voor elk weer type, want- je- weet- maar- nooit…. maar hoofdzakelijk  kleurige zomerdingetjes en zonnecrème met een hoge beschermingsfactor die mijn huidje zal beschermen tegen schadelijke zonnestralen, althans dat beloven ze toch. Vanavond en morgen de hele dag, ben ik nog oppasoma en dan volgt er een rare, veel te korte en tevens lange nacht.

 De Do en Don’ts lijst voor de zoon is alleen nog maar in mijn hoofd gemaakt en opgeschreven….

22-04-2012 om 13:21 geschreven door Loewiesa

Een tijdje geleden besloot ik dat ik toe was aan vakantie, even de meters op nul. Misschien kon ik wel weer eens naar een van de Waddeneilanden gaan.  Ik hou wel van de brede zandstranden, de ongerepte duinen en graslanden, de heide, de bossen en de kwelders. Texel is vanuit Amsterdam het gemakkelijkst te bereiken. “Belle Maman.. à Texel.. t’es seul” grapte een van mijn schoonzonen met een kleine woordspeling. En gelijk had hij, want hoewel ik wel van de stilte daar hou, ik ben geen kluizenaarster. En stel dat het elke dag regent, dan zit ik daar, in mijn up, zonder computer, met dezelfde nergens toe leidende gedachten als thuis. Alleen, ben je het best met z’n tweeën. Al kun je met z’n tweeën ook best heel alleen en eenzaam zijn.  

Toen kreeg ik mijn Brugse vriendin aan de telefoon. Ook zij had behoefte aan even er tussenuit en dacht daarbij aan Turkije waar zij al een paar keer was geweest en waar het haar goed was bevallen. En zo spraken wij af om samen te vertrekken. Wie had dat ooit gedacht? Ik, die altijd riep dat die grote hotels in drukke toeristische badplaatsen niets voor mij waren. Maar nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, vraag ik mij toch een beetje benauwd af (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is namelijk bang van terroristen, van dronken piloten, van vogels in de propellers, van metaalmoeheid en defecte hoogtemeters, van luchtzakken en andere turbulenties)…..moest dit nou zo nodig?

19-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het afgelopen weekend zoals iedere twee weken in Amsterdam doorgebracht. “Mijn” trein rijdt al weken lang volgens de dienstregeling en er valt dus niks te klagen. In Brussel plofte er een jonge man op de bank tegenover mij neer met de vraag of ik wist hoe laat wij in Antwerpen Centraal zouden aankomen. Dat wist ik..... ongeveer! Hij vertelde dat hij van Oostende kwam, een afspraak had in Antwerpen en eigenlijk via Gent zou reizen, maar vanwege een ontspoorde goederen trein bij Melsele had hij een alternatief moeten nemen. Ik vertelde hem dat ik dat, die morgen in het nieuws had gehoord en dat ik verbaasd was dat het niet drukker was in de trein waarna de man er mij aan herinnerde dat het vrijdag de 13^e  was en er waren  misschien mensen die het zekere voor het onzekere hadden genomen en er voor gekozen hadden om thuis te blijven. Vervolgens vertelde de man dat hij in windmolens deed. En zo begon ik die morgen om 8 uur en een beetje, mijn treinreis met een half uur lange uitleg over duurzame en alternatieve energie. Te Antwerpen werd zijn plaats ingenomen door een lange magere geheel in het zwart geklede man met strak naar achter gekamde, glanzende zwarte haren die samengebonden waren in een staartje. De man, die niet het type leek dat open staat voor gezellige praatjes, deed zijn best om zich te verdiepen in een boek van Umberto Eco met de intrigerende titel: Serendipities, (language and lunacy) Serendipiteit is: (uw jongegedachtespinnendevijftigster heeft het even voor u opgezocht) de kunst om iets te vinden waar je niet naar op zoek bent…..

18-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

April is de grimmigste maand, hij wekt

Seringen uit het dode land, vermengt

Herinneringen en verlangen, port

Lome wortels op met lenteregen.

De winter hield ons warm, hulde

De aarde in vergetele sneeuw, voedde

Een restje leven met verdorde knollen.

Uit: Het barre land / The waste land. T.S. Eliot.

Vertaling: Paul Claes

17-04-2012 om 19:02 geschreven door Loewiesa

Het is nog steeds paasvakantie. En als oma kun je er dan vast verzekerd van zijn dat je moet/mag * oppassen. En eerlijk gezegd, ik heb niet altijd zin in het wanneer er eentje begint, begint de ander ook geblèr of in spelletjes zoals memorie met mijn oudste kleindochter, die ik altijd verlies omdat zij haar eigen spelregels en natuurlijk een beter geheugen heeft  (heel oplettende lezertjes herinneren zich misschien dat ik spelletjes haat!) ik haat het ook om steeds te moeten roepen: “Hé daar, niet doen, blijf af, niet aankomen, pas op, niet op de trap spelen, dat is gevaarlijk, blijf van de planten, trek de boeken niet uit de kast, niet op de bank (zetel) springen! Klim niet op de (salon) tafel en…. dat mag volstrekt niet!” ( n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is eigenlijk een heel irritant en vreselijk vervelend mens) Wanneer je als moderne oma denkt even rustig met een kopje koffie aan de pc te kunnen zitten om te kijken of er nog iets in de blog, de Facebook of de gewone wereld is gebeurd, begint het gezeur om van alles pas goed. Ze willen limonade en koek en dan sta je zuchtend op om het gevraagde te gaan aandragen opdat ze weer even stil zijn, en dan blijkt dat ze eigenlijk toch iets anders willen. Maar dàt hèb je niet, en het is dus kiezen tussen dit of niets. (n.v.d.r. zij is een zaag en ook nog eens een zeurpiet) Zuchtend zet je de pc uit en je verschanst je in de keuken achter de potten en de pannen of je gaat iets anders nuttigs doen, zoals het opruimen van de keuken of de ramen lappen, waar je normaal geen zin in hebt, maar op dit moment doe je niets liever….  zodat je kunt zeggen: “Oma is nu even bezig!” Wat je al niet doet om het kroost van jouw kroost af en toe te ontlopen. Ze vinden het trouwens reuze plezant, wanneer ik de ruiten aan de buitenkant doe en ondertussen rare gezichten naar hen trek. (oma is zo leuk, dat wil je niet weten)  

Na overvallen te zijn door een fikse lentebui tijdens een wandeling waar ze de waterdichtheid van hun schoentjes ook nog even in een plas hebben getest, zitten wij samen onder een plaid op de bank, elk met hun doudou, knus tegen mij aan terwijl ik hen een verhaaltje voorlees uit Jip en Janneke. Verhaaltjes die mijn moeder vroeger voor mij las en waar ook mijn kinderen mee zijn opgegroeid en waar Jip en Janneke ook volstrekt geen stoute dingen mogen doen en eindelijk heb ik ze stil.

 *Keuzefunctie in dit geval uitgeschakeld

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afscheid

Van alle mooie dingen

Die voorbij gaan,

Ben jij er één mijn lieve schat…

En dat doet pijn

Verscheurt van binnen

Tot op het bot, besef je dat?

Ik heb je in mijn hart gesloten

Je smolt tezamen met mijn ziel.

Elke vezel aan jou willen ontbloten

Tot éénheid onvoorwaard’lijk samenviel.

De hoogste bergen zijn beklommen

En afgedaald de diepe dalen

Om passionele, zoete dromen

Uit hun aller diepste slaap te halen

Wij hebben elkaar oneindig bemind

Tot zelfs de grootste sterren sliepen

En zonnestralen ontroerend warm

Weer onze passie tot leven riepen

Aan al die mooie dingen, lieve schat

Zeg ik nu VAARWEL….opdat…

Wij afhankelijk mogen groeien,

Als liefdevol, sprankelend onderdeel

Beminnende schakels…

Voor eeuwig ten diepste verbonden

Binnen het universele geheel.

(Auteur onbekend)

07-04-2012 om 08:43 geschreven door Loewiesa

Hoewel de terrassen onder het grijze wolkendek van vandaag smachtend wachten op de terugkomst van de zon en de klanten. Het is lente! Moeder Natuur heeft de pompen aangezet. De jongensvogels fluiten naar de meisjesvogels en die oude kleine tandeloze Italiaanse snoeper (wiens hormonen nog een laatste opleving lijken te maken) van op de bouwwerf hier een paar huizen verder keek, bijna kwijlend…. (n.v.d.r.   Joepie ! Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is natùùrlijk nog een paar keer langs gelopen)

Toen ik hier bijna 16 jaar geleden ben komen wonen kreeg ik ineens een tuin en kon ik als stadse eens gaan uitvinden of ik ook groene vingers had. Er werden borders aangelegd en dààr ergens zouden wij ook wat groenten gaan verbouwen. De planten in de borders groeiden als haast vanzelf, sommigen groeiden, sommigen gingen dood, die werden dan vervangen. Anderen waren geen lang leven beschoren vanwege de voetbalaspiraties van mijn zoon en zijn vriendjes. Ik werkte in die tijd hele dagen en de “vrije” weekenden waren voor de boodschappen, het schoonmaken, de was en de strijk. Van een groentehoekje kwam niet veel. En dat was toen een goed excuus. Het leek in die tijd ook wel altijd te regenen. De zaadjes spoelden weg en als de jonge plantjes niet ook wegspoelden, dan werden ze opgevreten door de slakken of ze verdwenen door iets anders.  Het was dus: Dag groentetuin, dag zwarte vingers en “Hoi Groenteboer”!

16 jaar later. Ik werk “ff” niet  en heb “zeeën van tijd” nu ik het zoeken naar een leuke, interessante, valoriserende, dichtbijhuis,  niet te vermoeiende en vooral goedbetaalde baan heb opgegeven vanwege geen “tijd”.  “Wat denk je van een groentetuintje?” vraag ik mijn zoon wanneer wij samen op het terras van het eerste vroege lentezonnetje genieten. “Goed idee!” antwoord mijn zoon en trekt tot mijn stomme verbazing, zonder tegenargumenten zijn witte gympen uit... (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is nog aan het bekomen.)

Ondertussen is er een stukje grond omgespit in afwachting op de dingen die gaan komen. Carmella mijn oude Siciliaanse, sinds het overlijden van haar man 25 jaar geleden, geheel in het zwart geklede buurvrouw, knikt tevreden en geeft raad. Zij zaait en plant volgens de stand van de maan!  (oh jeetje) En ook de katten van de buren bij wie ik ondertussen begin te twijfelen of het echt wel de katten van de buren zijn zitten...klaar!

Maar daar heeft mijn schoonzoon, die erg handig is met elektriciteit dan wel weer een oplossing voor….

Wordt vervolgd, maar misschien ook niet.

05-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa