|
Hoewel de terrassen onder het grijze wolkendek van vandaag smachtend wachten op de terugkomst van de zon en de klanten. Het is lente! Moeder Natuur heeft de pompen aangezet. De jongensvogels fluiten naar de meisjesvogels en die oude kleine tandeloze Italiaanse snoeper (wiens hormonen nog een laatste opleving lijken te maken) van op de bouwwerf hier een paar huizen verder keek, bijna kwijlend
. (n.v.d.r. Joepie ! Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is natùùrlijk nog een paar keer langs gelopen) xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toen ik hier bijna 16 jaar geleden ben komen wonen kreeg ik ineens een tuin en kon ik als stadse eens gaan uitvinden of ik ook groene vingers had. Er werden borders aangelegd en dààr ergens zouden wij ook wat groenten gaan verbouwen. De planten in de borders groeiden als haast vanzelf, sommigen groeiden, sommigen gingen dood, die werden dan vervangen. Anderen waren geen lang leven beschoren vanwege de voetbalaspiraties van mijn zoon en zijn vriendjes. Ik werkte in die tijd hele dagen en de vrije weekenden waren voor de boodschappen, het schoonmaken, de was en de strijk. Van een groentehoekje kwam niet veel. En dat was toen een goed excuus. Het leek in die tijd ook wel altijd te regenen. De zaadjes spoelden weg en als de jonge plantjes niet ook wegspoelden, dan werden ze opgevreten door de slakken of ze verdwenen door iets anders. Het was dus: Dag groentetuin, dag zwarte vingers en Hoi Groenteboer!
16 jaar later. Ik werk ff niet en heb zeeën van tijd nu ik het zoeken naar een leuke, interessante, valoriserende, dichtbijhuis, niet te vermoeiende en vooral goedbetaalde baan heb opgegeven vanwege geen tijd. Wat denk je van een groentetuintje? vraag ik mijn zoon wanneer wij samen op het terras van het eerste vroege lentezonnetje genieten. Goed idee! antwoord mijn zoon en trekt tot mijn stomme verbazing, zonder tegenargumenten zijn witte gympen uit... (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is nog aan het bekomen.)
Ondertussen is er een stukje grond omgespit in afwachting op de dingen die gaan komen. Carmella mijn oude Siciliaanse, sinds het overlijden van haar man 25 jaar geleden, geheel in het zwart geklede buurvrouw, knikt tevreden en geeft raad. Zij zaait en plant volgens de stand van de maan! (oh jeetje) En ook de katten van de buren bij wie ik ondertussen begin te twijfelen of het echt wel de katten van de buren zijn zitten...klaar!
Maar daar heeft mijn schoonzoon, die erg handig is met elektriciteit dan wel weer een oplossing voor
.
Wordt vervolgd, maar misschien ook niet.
|
